장음표시 사용
151쪽
D8Do Abrogatione , et Derosatione Canont m. VII. Quamvis aeque Logum, ac canonum constans sit, ac perpetua obligatio; non una lamen caussa eSt, cur derogari ipsis , aut abrogari possit. Principio nutem quid abrogationis quid derogationis nomine intelligamus , juvat paucis expedire. Abrogatio igitur est totius Logis abolitio ; derogatio vero est Legis adhuc vigentis imminutio in aliqua sui parte. Ad rum Modestinus. i) DeroFutur Dyi quum par3 dotrahis fur ; abroyamr lega quum prorδυδ ιollitur. Atqui
plures aeque in una, ac in altora regulae servandac occurrunt, quarum praecipuas hic Subnectimus.
I. Canones , quibus jus divinum explicatur , nequenbrogare, neque derogare fas est. Jus enim divinum immutabile est. I. Priori Canoni dorogatur, vel abrogatur canone posteriori , qui tamen voI nb ipso prioris Canonis Conditore proferatur , ejusve successore , vel ab eo ,
qui potiori pollet potestate. Quod dupliciter seri po
test ; scilicet vel expresse priorem Canonem , ejus epartem revocando, vel lacile, scilicet oppositum Sanciendo. Verum ex nonnullorum soni talia Canoni hus Conciliorum generalium posteriori contraria consillinlione derogatum non consetur , nisi clausula derogatoria Oxprcsse adjiciatur. 2)3. Derogatur Legi contraria, quae pudet lina invalescat , consuetudine , quamque Legislatoris scientia , et tolerantia confirmet. 4. At o contrario legi limo inductis consuetudinibus, et particularibus antiquis locorum institulis , ne per Pontificias quid om Constitutiones derogatum cenSelur,
1 L. LII. D. do verb. signis. α Caν. III. do cap. Monachorum. 3 cap. a. de Consili. in VI.
152쪽
6. Cessante prorsus, atque omni eX parte caussa , cur lox condita fuerit, per se ipsa lex cesSal, omni quo ejus obligatio. Sicut enim lex nullum consequiquitur robur , nisi rationem,iet utilitatem comites habeat ; ita omne robur a millit ubi ratio , et utilitas abscedant : cujus rei non desunt exempla. Salis esto Canon Apostolicus do abstinentia a sanguine , et su secato , qui co conditus , quo Synagoga Bbnorifico . ad sepulcrum deserretur, alque Hobraei sacilius ad si-dem converterentur; hine caussae hujusmodi ubi cumnuere , ipsa quoque Canonis licet Apostolici ovanuit obligatio. . Quod autem Gn. v. diximus, scilicet aliquando Canoni priori tacite per posteriorem derogari , id nonnisi eo sensu intelligas; scilicet quum unum alteri ita opponatur, ut in concordiam revocari minima queant. Iura enim juribus concordare expedit; eorumque correctio , qua fieri potest, vitanda. 3ὶ Vorum has o Regulas h1e indicasso satis esto : quum do hoc Capito susius agant Theologi Morales. TITULUS VIl. .
I. Tria potissimum hominum genera in Εeclesia
Christiana veleres Patres agnovere; nimirum Hγουμενους , Πιστους , Κατηκουμε ς Praefectos, sive Clericos, FL 1 cap. V. de Renunt. a) cap. III., et V. de Sponsalibus. 3ὶ cap. XXIX. do eieci. in VI.
153쪽
deles , et Caleehumenos. Ad rem Eusebius. εὶ Prea per afvulas Molegias sesineδ: Unuδ eorum, guipraegunI ς duo eorum qui θυι eli gunt; quum Emolestas Christi populus in duoa ordines ait ULMistus , in eorum , qui credunt, et eorum , gui nondum ad lavacri reyenerationem adgumpti gunt. Quum igitur personae, quas Ius Canonicum respicit, . eae sint , quae ad Ecclesiam pertinent , ejusque potestati subjiciuntur ; hinc priori hoe titulo do Iure Peraonarum acturi, abs re non erit ex producta ΕΦ sebii auctiri fata Personas in Gerseos, Fidelea, Sive Laseos , et Cathecumenos partiri. Et sane Cath in ment , quippe qui in Ecclesiae gremium aliqua ratione admissi, aliquando etiam vocati sunt Christiani;
ita Syn. Cpolitana. a) Licet enim , ut Augustinus loquitur, set in nondum fui e33ωι , perlinenι Iamen
ad Melehiam, ceu gorni; immo salutem conse uuntur aeternam , Si moriem subeunt, antequam bas,
II. Do Monachis, et Regularibus quaeri solet, num hi aliud Porsonarum genus in jura nostro constituant. Proseelo ubi in Monachorum primaovam institutionem inquiras, ad communem fidelium coelum reserendi sunt: at quum in sacris Canonibus a clericis , et a Laicis plorumque distinguantur, hinc quartum personarum ginnus constituere videntur. Prosecto licet Monachis p tuerit dein ad ordines aditus , nunquam lamen vel nomino Clericorum Monachi ad Clerum admissi, vel roliqui ad ordines haud promoli nomine Laicorum accipiuntur.
1ὶ Demonstrat. Evangel. Lib. VII. eap. 2.
et in Can. VI. 3ὶ Trael. XI. in Joan.
154쪽
Mymon vocis Laicus. III. Lawι ita dicti sunt a graeca voce λαος popu-M8 , pleb3, multitudo. Et sane plebem Luciosi constituunt nullo peculiari Ecclesiastico munere distin. cli. Iline aliquando dicti sunt Saeculares , quippe qui saecularibus vacant negotiis, ac eliam Idiotae , sive homines vllam in Ecclesia privatam agentes: ii Ch SOSt. ymon vocis clericus. IV. Quod vero ad Clericos spectat, dubio procul hoc nomino donati sunt a graeca voce Sora, haereditas. Ad rem Hier. saὶ : Ministri Dei propIeroavocantur Clerici, vel quia δε εorio mait Domista, uel quia Dominus Sor3 , Moει Pars Gerseorum eat. Quod nomen licet quandoque omnibus ex aequo
fidalibus istibulum. 3ὶ Unde Theophanes ii, Audito
res suos vocat clerum κληρον clerum, quando eos adloquitur ; noa vero O clers mi e poliori tamen juro de iis ost, qui divino cultui miniustria religionis impendunt, ut loquitur Constantinus M. 5)V. Igitur Clerici proprie dicti sunt , qui sacro , uepublico aliquo munere in Ecclesia sunguntur, sive praeeundo , Sive ministrando. Qua de re Clericorum ordo a Nazian. 6ὶ adpellatus est ταξις του βροατος Ordo Sanctuarii; eo quod solis Clericis permissum sit eam sacrae Aedis partem intrare , ubi aliare constitulum
155쪽
est, quaeque proprie dicebatur λια, sive lipomu Sanctuarium. si, De distinetiones Latm3 infer, et ClerisOδ. VI. Clericos a laicis aeque ordinis, ac potestalis ratione distingui, et quidem jure divino , res est adeo
evidenter antiquissimis probata monumentis, ut mirum omnino sit quosdam ex recentioribus haereticis istud in controversiam vocare non dubitasse. Et sane nimis longum esset omnia Sacrarum Litterarum , ac Velorum Patrum testimonia hic adversus Heterodoxos proferre.
Vidosis Potavium , Natalem, Witasse, aliosque: pro instituti nostri ratione duntaxat pauca proseremus. r. In Sacro novi foederis Codice Clerici distinguuntur a Laicis , uti pastor ab ovibus : Auendite vobis, Et tinisereo freyi, in guo νο3 Seisitus N. posui Episcopos reyere Moleδiam Dei. 2ὶ macile qui
in nobis sat smyem Domini, movi Πωδ non comese, Sed montanes... ut guum a amerit Princeps malorum eo. δὶ a. Apostoli eos ad Diaconatum viros adscivere, qui ex universas Ecclesiae consul latione viderentur boni festimonii, pleni Sp. S., eι 8apientia. Quorsum haec , nisi quia a multitudine Segregandi erant, et
19 vox isthaee M'ρος metonymiee etiam a Plutarcho usurispatur ad agri portionem designandam, quae a lacurgo singulis Meaedemoniis tribula suit. in vita Lyeum. Opp. to m. I , P. 44. Legimus etiam in Saeris Litteris Νumer. XVIll. yo. Deu . ter. X. s. Sacerdotes , et Levitas Sacrificiis , primitiis , et oblationibus aliarum tribuum ali , quippe quod in partitione Chananitidis inter XII. iribus ipsi in tributum non venerunt. Quaro Deus ipse dixit so esse illorum Κληρον , nempe Por lionem , haereduatem , Po38es1 nem , ut sapiuntissimo docet
156쪽
II 3 sacris ministeriis addicendi ' Et sane statim post sacro praedicandi, ct haptigandi ministerio usi sunt. Ad rom Chrysostomus: ij I oauorunt illis manu8, quoniam Iasoli hoo ritu autem illo a acyreyaverint a multitudine.
3. S. Ignatius M. sa) aeque Episcopis , oi Presbyteris , alque oliam Diaconis divinum Iesu Cluisti ministerium commissum docet , illis quidem , ut praesint , his ut ministrent. Tum 3) sideles admonet , ut Episcopo adtendant , Presbyterio , et Diaconis. 4. Clemens Alex. tu Lib. Quia divos galvetur, de Jo : Apostolo tradit eum, quum poδι tyranni obitum a Palmo iugula Ephoaum rediiεδοι, vicina3 guoque gentoδ royalum visisSo , partim quidem, ut D
5. Tandem Tertullianus ) haorolicos sui temporis eo nomine insectatur, quod apud ipsos, qui hodio Mpiscopus , cras alius ; hodie diaconus , qui ora aelector , hodie pro8byter, qui cras laicua. Tum sub- noelii r Nam os lasors sacerdotalia munia injungunLAt quinam potuisset hoc haereticis exprobrari, nisi divitia institutione Clerici a laicis distinguerentur 'VII. Fateor equidem Sacerdolos aliquando v Oualos fuisse omnes Christianos: at hoe nonnisi lato modo in- lolligendum: omnea enim, inquit S. Eucherius, 3umuδ membra Summi Sacerdolis Domini nostri Imati Christi. Et sane sicut vox Saerificium aeque i, tu, ne stricta notione acceptum reperitur in Sacris Liulcris , et apud veteres Patres; ita quoque vox Saeor
157쪽
dotium. Egregium hac de re habemus Origonis locum si . Si membra mea ab omni concupiscentia carnis morti avero, δi mundu3 mihi crucisaeua gis, Et mo mundo , holocaualum obtuli ad altare Dei, et ipso meae hoyliast aacerdos Neior. VIII. Igitur ubi S. Petrus sa). Fideles adloquitur , Ipsi tanquam lapidea vivi a seraedi Damini domus viritualis, Sacerdotium, ganelum osterre viritualeanoalias Deo, per δεδum Christum . . . VOR autem sentiR electum, reyalo Sacerdotium, sens ganelao illud profecto indicat , Fideles aeque Sacerdotii , nc Regbao dignitalis Iosu Christi participes, vola, preceS, largitiones , benefacta Deo Patri Osserre una cum sacri- scio , quod ille nostri gratia peregit ; qua ex conjunctio no quidquid in iis, quae petimus, vel offerimus proelii osse poterit, omnino oritur. Ad nobilissimam hane dignitalem Baptismo ovehimur, dum a Spiritu Sancto in Domini Sacerdotes inungimur, . et Sacro charactere distinguimur. Fidelis igitur quisque spirituali acce- Plione Dei Sacerdos psi, spirituales hostias offeri Deo: neque lamen id prohibet , suo minus esse debeant in Ecclesia Saeordoles rite initiali , ac peculiari auctoritate praediti ad offerendum Deo formidabilo sacrificium , caeleraque obeunda munia, quae Christus unis Apostolis , corumque dignitalis haeredibus reservavit. Praesertim cum ips0mut Petrus, uti modo vidimus 3ὶ, pascendi grogem Domini pulcstalem solis adtribuat Sunioribus, sive Episcopis, et PresbIleris , quibus, uis dolos subditi sint, ibidem admouet. in
i Ηοm. IX. iii cap. I 6. Muit. a Epist. Ι. cap. ll. v. 5. 3ὶ Epist. l. csp. V. 4D Errant profecto Salmasius , Rigalitus , Seldenus , Bud- dous , aliiquo Nova lorcs, qui distinctionem clericos inter, et laicos divini juris esse detrectant, eam quo saeculo III, in quo Tortullianus , el Cyprianus floruerunt, Pastorum ambitione in-
158쪽
Illi, De Disisseno Laicorum. IX. Christus, quippo qui in hunc mundum advenit. non terrenum, et periturum , Sed spirituale , et aγlernum regnum laudaturus, Sacerdotium quidem di-Vina, qua pollebat auctoritalo, constituit ; ad laicos
Vero, Variosque eorum ordines, et conditiones manus
non admovit. Neque enim, ut loquitur Hieronymus i nonis mutare hominum conditionea. Hoc autem quum Christus abs se alienum duxerit, lactum hinc est, ut Ecclesia quoque nequo ad se adtinero hujusmodi cinram putaverit. Jus quidem riclesiasticum laicos infideles, et catechumenos distinguit; haec tamen, aliaveo jusmodi divisio nonnisi ea rationo inducta est, qua
laici ad Ecclesiam, si vo spirituale Christi regnum Pertinet , quaque Civeg Sanelorum gunt, et domeδlici Dei, ut praeclare loquitur Apostolus et .X. Perperam igitur dicitur Ius canonicum distinguere dominos intor, ei servos; quum Ecclesia duntaxat Canones ediderii; quihus dominos , et Servos instituit, quonam pacto mutua sibi invicem ossicia praestare debeant. Quaro Paulus 3ὶ postquam servos admonuit, ut dominis suis parerent in timore , et tremore, in simplicitato cordis , servi enim versuti , dolosi , et mendaces persaepe sunt, statim dominos hortatur,veelam impudenter deblaterant. Hanc haorcstin praeeipue confirmavit Boeli erus. viresque suas eo frustra tu tendit , ut novae Legis Sacerdotium penitus everterent. Boetimer. diss. VI. ad Plinium II, et Tertuli. Videsis Pelavium lib. III. de eccles. hierarch. cap. III , Marea diss. do discrimine clericorum , et lateorum ex jure divino cap. II., et Thomassinum discipi. Par. I. lib. I. cap. 52. , qui gravissime, et doctissime corviud cui
159쪽
I 26 ut imporium, auetoritalemque ita in illos exerceant, tamquam in Christi servos, scilicet saeViliem omnem, verborum acerbitatem , et truces minas deponentes :Seientes quoniam unu3guisque, quodcumque feomris bonum, hoc recipiet a domino, Rivo gerDu8, 3Lvo liber . . . et pergonarum acceptio non eat astud Deum. Quapropter licet jure Civili Romanorum inter personas servili nexui mancipatas contubernium esset, non matrimonium : Iὶ Ecclesia tamen odilis canonibus decrevit matrimonium inter servos logitimo contrahi , quod in Christo Iegu, in loquitur Apogmm3, neque liber e8l, neque Rervug, gui a Sacramentis EooIesiae sis removendus. 2ὶ Eadem ratione Apostolus ibid. parentes , ct filios , Viros, et uxores docet, qua pietate, qua charitate, quo obsequio se invicem' prosequi debeant.
XI. Principibus quoque , magistratibus ; ot cuicui sublimiori potestati ipso jure Ecclesiastico fideles oboedire adiguntur, et quidem ex Christi doctrina: Romilite quast gunt Gegaris, CaeSari, et quae gunt Dei,
Reges honorifieare , iisdemque subditos esse. Et S.
Ρaulus sic praecipit 5ὶ : Omnis anima poseatalibuaaublimioribus subdita ait. Non enim eδt potogma , nisi a Deo e quas autem miri a Deo, ordinalact
160쪽
I 27 non Praemiaa, non nonacho3. Id quod illaesa, cui maximo favent Catholici Principes, Ecclesiasticorum immuni tale accipiendum est. XII. Deus omnino omnis auctor est Potestatis. IQuod hominibus tacile inspiraverit consilium subjici - endi se Principatui, a quo defenderentur. 2. Quod imperia inter homines utilissima sint servandae com cordiae, disciplinae, religioni. Porro quidquid honi est, a Deo, tanquam a fonte emanat. 3. Potestas luendi ab adgressore vitam , et opes hominibus a Deo tradita, alque ab ipsis in Principem conversa, Deum primum habet auctorem. Igitur Principes ea hotestato ab hominibus donali hanc ab ipso Deo accepisse dicumlur. Quamobrem Petrus si in Principatum Humanam creaturam nuncueat , quam Paulus poteδίalem a Deo inaululam. Humana igitur, et divina est varia ratione spectata. 4. Denique Suprema auctoritas a Deo i, quippe quod eam a sapientibus institutam ipse probavit.
XIII. Nulla unquam gens saecularibus potestatibus maεis paruit, quam primae etalis Christiani, qui a Christo Iesu, et ab Apostolis edocti nunquam ausi sunt Principibus a Providentia sibi dalis repugnare, licet illi infidolos ossent ; atque adeo Ecclesiam Christianam, Christianosque diris exagitarent persecutionibus. Ad rem Lactantius 2ὶ Quum nefanda patimur,
ne verbo quidem reluctamur, aed Deo remittimus ultionem. Et Tertullianus : 3ὶ Christianua nullius egi Λοδαδ, nedum Imperatoris, quem Seiens a Des Suo constitui, necesse eri, ut el isgum diligat, et revereatur , et honore, et 8alvum telis. Postremo