장음표시 사용
21쪽
CAPUT XIV. Himis Dissis Clerici, ct Religios a chari frequentia impediti,
vacabant seor Omiorum cursui eadem hora , qua Cho spuis blieae indulgebat recitationi. Re axatio huius praecepti . χο diea tempore nune liceat diυinum pensum exsomere. Num Hespera prandio praemittendae'tper Dadragesimam. Bellarmini opinio, o responitis ad eap. Solent ab adversariis objecto . De lege ν eitandi Matutinum ante Missam. Relieitur Sis , ct aliorum error docentium elabir propriisfingularum horarum intervaliis rullam esse legem eas intra diem percurrendi. 2or.
Mando aboleverit penes Laicor eonsuetudo ad publicos Horarum conventus accedendi. An Laicorum rigilias sis Llerint III beritanum, ae Anti dorense Concilium 3 Did de horis Diurnis hie sentiendum' Diu post exortum Monachorum institutum diu na ineia frequentasse Laicorsuadent P. P. ct C. C. testimonia . -Sensim irrepsisse in hos conventur desuetudinem tanquam verois similius aseritur, ct tandem Uigilias omnino prohibitas a Comellis Burdegaleny aliisque. Clerici minores tum primum excusserunt jugum publica, o privata orationis , cum per Lateran.
Coneiatum nova suscipiendi Orciser sub Patrimonii titulo invecta est Disciplina. 2O8. . CAPUT XVI.
Merologus Breviarii voce primus intre sacros Autores meminis. Meillatur Rudulphus Tangrensis Decanus ex nota inusta Franae panis pro delena breviori reeitandi forma vindicatur Fram eiscanorum delectus. De Breviario Cardinalis Sanectae Crucis . χίPonti es manum admoverint redigendo ad nogram formam R. Breviaris. Probatur emendatiorem editionem,publica accedente
22쪽
Prosequitur superius argumentum . Divinamam Litterarum Cois diser ab impiis, o superstitios hominibus eorruptor demonstratin. Eidem fato Sanitorum Patrum scripta fuerunt obnoxia . In Christi , Deipara , Apostolorum , atuue Sanctorum Acta multa falsa, superstitiosa , inania in fise suadetur. Erie lassisa omnium Saecutirum Iudieia de amandandis ab E elesi leorum Codicum albo erroribus, atque obtrusis commemtis referuntur. Adignantum Regulae ad discernenda ab Apo. euphis germana Disoram Acta.
23쪽
Tubseae , ae privatae orationis discrimen . Multiplex , quod priscis , viget temporibus quoque nostris.publicae orationis gemur . Qui fit canonicum cium. Vae apud antiquos Medes orandi frequentia fuerit somnis eae Srationibus , Agapis , ahisque. antiqua disciplinae eonsuetudinibus δε- monstratur. Nycessitas orationis contra Novatores , is Pelagianos vindi. catur ; simulque Messalianorum de continua oratione dogma evertitur.
24쪽
a De Divino Ofilostris nomine totius fidelium coetus & praeter mentis etiam linguae exercitium deposcit, ut innotescat populo, quid Ee clesia pro ipse, & cum ipso imploret juxta Angelici Praece.
ptoris documentum a. a. qu. 83. art. I 1. Oratio communis est:
aa per Ministros Eecisa in persona totius Melis populi Deo offertur e O ideo opus est quod talir oratio innotescat toti popuIO, pro suo proferro , quod non posset feri, nisi esset vocalis. Quin
vocis usum ad publicam orationem ita necessarium agnoscunt D. D. ut ad simpliciter necessariam ejus conditionemrejiciant r conditiones eommunis orationis haec Cajetanus in
laudatae Angelici Qilestionis Commentariis, sunt duae quod sis noealis; θ quod fit asta. Prima est fimpliciter necessaria, ut
Multiplex autem genus est ii Iarum orationum, quae pubIN eo fidelium nomine a sacris Ministris proficiscuntur. Ejulmodi sunt preces in augusti Sacrificii oblatione a Sacerdotibus re
citati clitae , Litaniae , Oficium Deiparae , idem Desuncto.
rum,multae in Sacramentorum administratione praeter formam usurpatae; & tandem Horae Canonicae, ut alias minores omi tam ab Ecclesia institutas , publicisque insertas libris eo, ut pro temporum, locorum, atque hominum opportunitate Deo iundantur. Ex his, quas expressis nomine recensuimus parem ferme omnes cum Ecclesia obtinent antiquitatem . Nam si Chrysostomum HomiI. 27. in I. ad Cor. audiamus ι Apostoli incruentam hostiam offerentes praeter consecrationem, atque sumptionem preces addere consueverunt e Cum , ait, sacrarellas earnas emerebami Apostoli i suid tum faeiebant f Nonne in precer eonvertebantM , ct Hunnores Idem assirmat Proclus in I,
hello, aut si mavis cum Uincentio Ricardo in Procli An lectis Romae vulgatis, in fragmento, quodam ex Procli peribus excerptor siquidem opus illud Proclo adjudicare neque Leo Allatius De IV. Eecos Graeci d. I. audet: si tamen Proeli tractatus iue est. In memorato inquam , libello De traditione diυinae clargia cujuscumque sit sane auctoris perquam vetusti, haec leguntur: nostro in Caelii assum. pto, Apo*oli antequam et per omnem terraru- orsem dioergo rentur , eonoirantibus animis, eonvenientes fusi e , longoque verborum ambitu missam decantabant i de paulo post: Contria
25쪽
Commentarius Historico-Neo lear. si, θωρ, ἰ ense divinum implorantet nomen , matias preeor decantas ι - Consonant Recentiores, quibus adversus Gregorium placet non ista oratione Dominica incruentum obtulisse sacrificium Apostolos antiquorum Patrum, & Apo. stolicatum Constitutionum auctoritate innixur idque a vero non abhorret ι etiam si verum audiat, quod Neoterie quidam nullam ante iaculum U. extitisse scriptis commemdatam Liturgiam contendit. Neque discors est Ioannes Lamius in Notis ad chisonicon Ponti cum Leonis in metan; , ubi pluribus precibus a Petro divinam ostiam affirmat immolatam,
ab illarum precum numero tamen ablegans Orationem Domi nicam s ideo quia unde M. Grinorius acceperit hanc ab Ap stolis in sacro recitatam ignorare se profitetur, non ignorariturus si Cyrillum, Chrysostomum, Augustinum consuluisset,& Hieronimum , qui l. I. contra Peleg. id a divinis documentis acceptum resert.
Eruditissimus Annalium parens ad annum Christi s8. LLtaniarum usum, sive Processionum ipso Tertuliani aevo usitatum fuisse scribit his verbis: Inud quoque ad ritum preeaniaspedyat, proeedenter ahquando eonsuevisse Meles pulseo eonventu
fundere ad Deum preces. De proeedendo meminis Tenui. ad Uxor. I. a. e. Si procedendum erit, nunquam magis familiae Oe-
patio adveniat. Μeminit & alius primorum saeculorum haud ignobilis scriptor Ep. I . l. s. Sidonius: Processio fuerat antelucana , solemitas anniversaria , populus ingens sexu ex utro qMe , quem eapae sma Bassica non eaperet. Quod vero priscis Lutaniae idem suerint ac Processiones docet laudatus Baronius, cum l. c. inditi nominis causam prosert. Easdem praeessenes a
Patribus dietas esse Litanias, quo a expiationis causa inesei publiee eonsueverint multa exempla declarant. Idem a Μ. Gregorio
in mandato de septiformi Litania ad Romanum populum eruitur , quam sui Pontificatus initio S. Pontifex ideo jussit, it grassantem pestem Roma averteret. Litania Clericorum , inquit serm. ad popul. in Ecclesia S. Sabinae, exeat ab Eecis B.Joannis Baptista. Lisania υirorum ab Ecclesia S. Martini, Marcelli M. Non me fugit Litaniarum nomen aliquando pro sinia sanehorum . invocatione, aliquando pro sola divini numinis
26쪽
sostomi Liturgiam , apud Benedictum in. Regul. c. & t L.
Kiste hac Litaniae voce designatur: sic in priscis Ritualibus Litania septena, quina, & terna idem Kiris denominatur reo, quod septies, quinquies, & ter ejusdem vocis repeten diis esset cantus: Sabbato sancto Paschae agitur primum Litania septena propter septiformem Spiritus S. gratiam . Rituale Eccle
sar Trecensis ante anno 89o. exaratum . terna ad imtroitum . Rituale Pictaviense saeculis prope IX. vetustius 3 quod idem legere est in antiquissimis Ecclesiarum Laudunensis, Tur nensis,Silvanei tensis &c. ordinariis. Verum uti dicebamus Lit niae vox ex vetustissimo,& ab Apostolica traditione proficiscente usu Processionem significat, leti orationes illas, quas, procedendo fideles Deo sundebant. Unde Walafridus strabo dis Relas Ereusasticis c. 28. Litaniarum nomen adeo late ait patere, ut censeat Litanias non tantum dici itiam recitationem n
minum , qua san ii iocantur in ad utorium humanae in mitatis; sed etiam euncias, quae sunt supplicationes , ct orationes appetiari. Qiiod est ad ossicium Dei parae scribit apud Fagnanum in cap. Pressiter de Celeb. Mis n. 3 . Abbas esse ex antiquorum Patrum radice , ct traditione Eeclesiae: & profecto maXimum tantae antiquitatis praesidium sunt incerta visius initia, & vetustissimus usus 3 neque enim Greg. II. uti Bellovacensi videtur; neque R Ioannes Damascenus, ut volunt alii, huius ossicii De. runt institutorest multo minus Petrus Damiani, etsi ad intitium tom. q. ejusdem operum illud occurrat vulgatum .' Constat
siquidem ex veteri M. S. Bibliothecae Anicianae non II. sed III. Gregorium eum fuisse, de quo loquitur Bellovacensis shuncque extitisse auctorem non ossicii, sed praecepti congregationi Cassinensium Monachorum impositi ut omni temporeana eum incio diυ-ο recitarent etiam Osscium B. Arginis: & siqua fides Petro Diacono in Comment. ad c. M. Regul. D. BOnedi sti, III. item Gregorio hujus recitationis indicta Cassinensibus lex debetur , atque Zachariae,qui proximus dicto Gregorio in Petri cathedram successit: Sus disiecto praecepto CasHensi Congregationi Zacharias Papa observare praecepit , constituens ut omni tempore tam aestatis, quam hemis, ante no turnale,
vel Diumnale .... adjun Io sancia Dei Genitricii , ct B. Virgianis ocio. Et bifra et Hoc a Zacharia , ct ejus antecessore Gregorio
27쪽
Commentarius Historico. eoAgisus. 's io constitutum est. Beatia in Drro Damascenum, qui circa Greg tii laudati tempora floruit ossicia Deiparae ad meliorem ordionem tantummodo redegisse prodit ejuidem vita,quam per Flaminium , atque Fortunatum conscriptam initio ejus operum Q. Iet praeponi: nec aliud quam meliorem hanc dis sitionem complectuntur M.S.S. Damascent De B. Virginis ossiciis ritu Graeco dices, quos in Monasterio Cryptae Ferratae in agro Tusculano extare testatur Card. Bona I. de Divina Psalmodia . Fateor VIII. saeculo in Ecclesia Dei latius pium morem obtinuisse ut per hujus ossicii recitationem laudes sanctissimae Virgini canerent fideles, &saeculo tandem X. maxime propagatum, uti constat ex iis, quae V.Cl. Mabillonius in Praef. ad saec. V.
Benedica:. g. s. n. III. depromit.
Auctor est Abraham Eckiellensis persuasissimum esse MeLchitis, Coptis, Μaronitis aliisque per orientem dispersis Christianorum gentibus Apostolicae traditionis esse, cui non raro vacant Defiunctorum ossicium. Qiiocumque eκ sente hauserint orientales populi hanc persuasionem, ea nobis explor ea fit testimonio Augustini in Ene. ubi diserte fidem facit ab Origene auctum , & in ordinem redactum fuisse hujusmodi ossicium . Porro certum est origenem saeculo III. ineunte claruisse, & ante sua tempora familiarem Christianis suisse hanc Grandi pro mortuis rationem ι aliter non auctam , sed de no- , Vo in Ecclesiam per Origenem introdiustam dixisset Augustinus . Cum itaque III. Saeculo suerit antiquor ossieti Delanch
rum usus, neque verus au stor ante hunc arvum proseratur 3
jam cogimur fateri ab Apostolica institutione ad nos usque derivasse , uti fatetur etiam perantiquus auctor Eccl. Hiera Ch. c. 7. Nec abludit Margunius etiam si homo schismatico furfure pollutus 3 nam gesta , & scripta Damasceni exarans fatetur receptas ab Ecclesia Destinctorum preces Patrum esse traditionem . orto doxus vero scriptor Guillielmus Durandus I. T. Rat. Div. Ois de hoc Defunctorum ossicio disserens haec habet: Fait primum ab Apostolis institutum , deinde ab Origeno maxima ex parte auctum , ct ordinatum. Hinc colliges non Ambrosium, ut Isidoriis de Isolaniss non Amalarium, ut A
noldus 3 non Augustinum , ut Iacobus de Valentia sunt opinati esse pro hujus ossicii auctoribus habendos.
28쪽
Parem eum Ecclesia sibi antiquitatem vindicare orationes multas, quas in sacramentis dispensandis voluerunt institutioni divinae adjectas majores nostii, ambigit nemo,qui se verae Ecclesiae vexillis glorietur adscriptum. Non vacat in examen adversus Novatores revocare & potestatem Apostolis a Christo eas adjiciendi relictam , quam Paulus ad Cor. scrubens innuit, & commoda fidelibus ex earum institutione deis rivantia , quas erassa, ct rudi nostra natura postulari Beeta ipse agnoscit. Illarum firmandae antiquitati praelio est nobis v terum Patrum consensus, hicque vel eorum , qui Apostolos habuerunt institutores: & ne paginas, producendo in re nota
Patrum effata, conteram e testes rei nostrae occurrunt Ignatius,
Iustinus, Tertullianus, Basilius , Cyrillus Hierosolimitanus , Cyprianus, Origenes, Ambrosius, Augustinus, & alii antiquissimi adeo ut de schola Theologi hujusimodi orationum
usum ad illarum Traditionum classem reserant, quas ab Ap stolis denioribus, & ritibus externis Ecclesia recepit s uti jam vel saeculo suo referebat hac de re loquens Tertullianus l. de Cor. Mil. n. 3.&4. Harum , di aliarum ejusmodi Disciplinarum,s legem expostules Scripturaram , nunam invenies: traditio tui praetendetur aactrix, eonsuetudo confirmatrix , Mehue observa-ιν, . Neque obscura assertae traditionis vestigia in antiquissumis Ritualibus Ecclesiae occidentalis perinde ac orientalis
deprehendere licebit: ad unum enim omnia non sine certoc remoniarum , atque orationum apparatu sacra mysteria dispensari jubent. Animadvertendum tamen in his oration Lbus, quae apud priscos rituum Codices prostant, non de iis quae institutionis divinae sutar, nobis esse sermonem; sed de illis, quae ad institutum mere Ecclesiasticum spectant. Prisco siquidem Ecclesiae more, qui apud orientalium Christianorum plures
etiamnum viget, fuit comparatum, ut etiam ad certam Sacra mentorum rationem praescripta divinitus verba , quae nobis
a Saxulo XIII. sub voce formae antiquis Patribus, & Concia his plane incomperta indigitantur, deprecatoria in nonnullis
Sacrainentis essent, scilicet per orationem exarata, idque cum primum in Confirmatione, Poenitentia, & Unctione extrema , uti antiquitatis eruditi satentur 1 Ac nos alio in opere
typis prope diem commendando, ubi de sacramentis agitur,
29쪽
Commentariar H orkωTheologisus . ex antiquis utriusque Ecclesiae monumentis secimus explo'
Horis Canonicis aequam tribuunt vetustatem scriptores ιnosque susus eamdem adstruemus Cap IlI. ubi huius ora. tionis investigabimus initia , de qua una , omissis reliquis publicarum precum generibus, hele agere nostri erie in stutuli. Cum vero naturas rerum ante ipsarum circumstantias
exponere, & sapientium monitum sit ἱ & rei et rea quam versatur oratio, plurimum conducate ideo statuendum inprimis, quid sint Horae Canonicae. Variae illarum cum aispud Theologos , tum apud juris canonici peritos circumferuntur definitiones, quae verbis tamen, non re differanticum nullum magni momenti hac de re vertat inter auis thores dissidium. Quamobrem abunde factum iri satis puto, si ex multis unam in medium proseram , quam habeex doctissimo Bellarmino I. r. De bonis veritur e. Ita dein promptam. Divinum , inquit, O sum est eerta ratio laudandi , precandique Deum mente I MI ae voce , authoritate Prasutam Ecel , instituta. His praemiuis: antequam ad singula capita, per qilae res proposita magis illustrabitur, descendam; non abs re omnino censeo nonnulla congereres unde apertum fiat primum
Ecclesiae studium in publicis orationum conventibus, 3c pateat nihil illi suisse antiquius quam ut suos ad hoc Rel, gionis opus excitaret. Ante illapsum Divini Spiritus in congregatos Apostolos scribit Lucas Act. I. Omnes suisse pom verantes unanimiser in oratione , ct obseeratione ι & c. a. affirmat Discipulos quoscumque accepto Spiritu S. pergitisse in eommunicatione fractionis panis , ct oratione. Eorumisdem conventuum occurrit mentio apud Apostolum Epist r. ad Cor. c. I. v. II. & I . ad Colos. c. 3. V. I . apud I cobum c. F. v. I 3. & alibi. Accedunt veterum Patrum imstimonia. Tertullianus in Apologetico, quod iuxta Pain lium ab omnibus inscribitur de Christianorum disciplina haee habet et go. Coimus ad Deam, eo mus ad litterarum divin rem eommemorationem , summamque futuri judicii praeiudieiam est , s quis ita deliquerit, ut a eommunieatione orationis, ct conventus , di omnis saneti commercii relegotur. Iustinus Μa
30쪽
tyr circa finem Apologiae II. sive ex aliorum sententia, uti dicemus, I. Preces , ait, ct oblationes fundimus ut digni ,rdoneique smus , qui veritate agnita per ostrea etiam ipsa sonἐatque incios rerum administratores , ct datorum nosis mandatorum custodes inveniamur. Quod vero S. P. sermonem hic habeat de publica oratione, patet ex iis, quae subditi Fini. ris vero preeibus , mutuis nos invieem osculis salutamas. Ad Magnesia nos porro Epist 6. hac scribit: omnes ad orandum n idem uel eonvenites si una communis precatis , una mens, tina spes in ebaritate , tr Me inculpata in Chrissum Iesum. CP prianus de Orat. Domin. Dando in unum convenimus , non paFm ventiliare debemus preces nostras voeilus iaeonditis. B sit. ad Cl. Neocaesar. De noecte squidem populus consurgens antetaeano tempore domum preeationis petit , inibique labore , ertribulatione , ae lacrimis indeficientilas facta ad Deum eonfessione tandem ad orationes surgunt. Sic alii Patres, ex quibus Ioannes Fronto Epist. de Parochiarum origine notat. Tam ii factam esse a veteribus , ct rimis Christianorum Patribas orationem, ut ad eam omnia fere Christiana professonis munia
Huc spectant communi fidelium usu tribus primis Eccle saeculis frequentata ossicia Stationum. Consistebant haec in publica congregatione statis diebus habita, queis ad Μa
tyrum sepulcra convenientes orationibus, hortamentis, s crarumque lectionum interpretationibus jejuni vacabant fideles a Solis ortu usque ad horam Nonam. De his loquitur Tertul. cap. ult. uberioris opusculi de oratione, quod nuperrime publici iuris secit optime de Republica litteraria meritus Ludovicus Muratorius Anecd. tom. P. s. cuin ait Die stationis, no te vigiata meminerimus. Has vero Stati nes qtiibusvis Sanctorum Festis diebus celebratas, & geminas quoque, ubi plurium Sanctortina una die recolmatur memoria, vel ubi eidem sanino duo erant dicata templa, monet in praenotatis ad Kalend. Rom. ante annos M. a ratum Joannes Fronto D. VII. Huc quoque pertinent Agaparum usus, nempe eaenarum diaeri ionis , ut eas vocat idem Tertul. c. 3. Apologetici: has enim non nisi post communes in Ecclesia preces haberi solentne suisse constat ex Chrysost.