Epitome doctrinae metricae Godofredi Hermanni

251쪽

LIB. III. CAI . XVII .

ut sic Imrro, Si alterutra aut utraque pars sex pluribuS s Sila his QSt. st 6 17. Apparet, numerum horum nominum, si sic divi ilantur, corrumpi. Sed facilius tamon fertur anaci usis arsisuhioeta, quia sic coniungi tam n duo numeri in pronuntiativo possunt: deterior ost thes 'OS Ot anacrusOOS coniunctio, quia pausam in modia voce fiori pOStulat: et I eior etiam, Si ana crusis finiat vocona, itui a Sic pars Vocis ultima omni numero caret: sod Ost tamen hoc uSiratum in AntiSpasticis num 'ris, qui natura sua fractum incc SSum habent, ut quod V. 6 4. allatum OSt Atτισαν μνι - δας ηδ' ἀνάνδρους. Possima vero est anacmSis alii AnacruSi addita, quia Sic, praeterquam quod pausa in media voce sit, utraque pars exporsust numeri. O 618. Ex his consequitur, optimas vocabulorum divisio-DOS OSSO, Primo, qua BrSOS Di th SPS in Padom voco alterniant:

νος καὶ ἰοπλοκάμυν. D indi , cluae arsin arsi subicctam haboni και σοφοι καὶ ταὶ περιγλωσσοί τDuniquo quae anacrusin habent ante ursinhκ θεῶν γὰρ μαχαναὶ πῆσαι βροτεαις ἀρεταις. Φ619 Ex roliquis dividundoruni Vocabulorum modis illi

moliores sunt, qui Pronuntiationem vocis minimum aut inter pellant aut cormamΡunt.

252쪽

620. Itaque quum prior Versus arsi sinitur, POSterior autem ab an ac rusi incipit, duobus modis dividi voeahulum P0teSi, Primo, ut pars, quac in Sequento vomu St, Ana ruSin et Arsin complectatur, quo Pertinent g 6 6. D. empla - . qua

non plane incommoda divisio est, ut si in Pind. Ol. ΙΙΙ. T 28 . tui dividas δαμον ' ερβορεων πείσαις δεπολ- λωνος θεραποντα λογP.

O 621. Doinde ut illa pars vocis, quae PSt in Secundo vorSu, nihil nisi anacrusis vol pars Annoruseos Sit vide DXom pia 35-20. Ea vero prava est divisio. Sic olim in Pind. Pyth. III. 97. dividebatur δε ραπεν κaκεῖνον ἀγανορι μι-

χρυσος ἐν χερσὶν φανείς.

st 622. Si autem in thesin cxit prior VorSuS, quattuor sunt divisionis modi. Primus in utraquo vocabuli porto arsinhalint, ut in o xemplis 5-8. ex intibus peSSima Sunt 5. et T. ut olim in Pind. Pyth. VIII. 29.

Quao sunt omnino roiiciunda. Facilius autom pronuntiantur Ox uti pia 6. ct Ν. ot Si qua his similia sunt, quia minus fur hant propriam vocabuli pronuntiation m. Vt Pind. Ol. IV. 36. χρονιωτuτον φάος ευρυ- σθενέων ἀρετῶν. ο623. Secundus modus est is, quo Prior quidem Pni Suocabuli ars in habet, Secunda autem in anaer i consi Stit, ut ADiuiliam by Corale

253쪽

in exemplis 2 . - 29. quod genus divisionum pessimum est, ut olim in Pind. Pyth. X. 6.

νος ὀρνυντος, αυξεται. ct peius etiam, qualis constituehatur in Sophoclis Antig. 52. θεῶν δε ναους παρου- χοις πάντας ἐπέλθωμεν. Sod fertur haec divisio, ubi longam thesin f,revis anacrusis Qxcipit, quae ratio propo accedit ad usitatam vocativli pronuntia tionum, ut in exemplo 21. Sic Pindarus Pyui. VIII. 20.

νος ου μιν ἄλυξεν. st 624. Tertius modus est, quum Prior vocis Pam Amicaret, non autem Secunda, ut in exempliS 9. - έ. Haec prava

est, quum utraque Vocabuli parS ictu caret, eaque re toto vox in duas numero destitutas partes dissiliit. Vt apud Pind. Ol. I. 3.ατε διαπρέπει --κτὶ μεγάνορος εοχα πλουτου 'ot v. 6 .

254쪽

DE STROP L RUM IN MEMBRA SUA DISTRIBUTIONE

tissima est, ni inimainquo offensionem halκt. Qua in re multum refert, considerare, quam arcto noXn Sint menalara. Νam si ita sunt coniuncta, ut Singula recte unum verSum conStilunnt, i. e. ut, quam Vis cohaereant cum alio membro, inmola per Soabsolutum quoddam ac totum I raobeant, multo minor cone SSA est libertas, quam quum arctius nexu, non Sola Per Se , SQ leoniunctionc sua cum aliis totum aliquod officiunt. Vt illud, quod modo ox Pind. Ol. . assurebamus :ατε διαπρέπει γυ-κτὶ μεγύνορος ἰξοχα πλουτου, quia haec unum VorSum faciunt, idoneam excusationem hahet, qua careret, Si duo potius vereus e ent: -l- . Me vero membra sic distinguerentur :

non Solum quia proportio haec mombrorum parum Apui sortet, sed etiam quia pleraequo Strophae in Septima S llana vocabulum finitum haliunt. Similitor in illo PSth. VIII. At πατερων παισὶ λῆμα ' θαέομαι σαφες,

comparatio membrorum non apta laret, si haec membra con stituerentur:

immo inti munctiones in coloris strophiS ita, uti supra diximus, distinguendum osse do ni Vhi apertum eSt, clogantiolem OSSo diviSionem vocabuli, Si παισί, quam Si παισὶν Scribatur. Nullo modo autem serrituitost illud Isthm. ult. ἀτολματον ἀλx ε-μοὶ δειμα μἐν παροιχυμενον.

255쪽

LIB. III. CAP. XVlli.

Quod peius etiam fit, voce enclitica in priscipio secundi membri posita ατολιι o ἀλλά-μοι δεῖμα μεν παροιχοιιενον. st 627. Quo magis autem memhra inlia Sunt, ut Singulos versus constituere videantur, i. o. quo facilius pausa aliqua di Stingui postulant, tanto magis illan tantum divisiones vocaliu-lorum adhil endae sunt, quae minimum offensionis haheant: ut in Aesch. Λgam. 17 T. δαῖμον, ῖς ειιπιτνεις δωμασι καὶ διφυι- οισι Tανταλίδαισιν.6 628. Hinc intolligitur, cur in quibusdam versitius Saepe ita coniuncta sint memhra, ut voces etiam iis modis dividantur, qui aliter, i. e. maiore pauSA sacta, improbandi ossent. Quod fit maximo in v rsi hus ab antispasto incipiuntibus, ct in iis, qui duo penthemimuro iambica continent. Aeschylus Sept. ad Theh. 32 . Pors. 288. Agam. 2 T. 200. Seq.αρ ξον μαων αλω κAtτισαν ευνι-δας alae ἀνάνδρους. φαίνων παρ-θενοσφάγοισιν. πνοαὶ δ' ἀπο Στρυ-μονος μολουσαι, κακοσχολοι νη-οτιδες δυςορμοι. st 629. Deniquo in membris versuum distinguondis etiam SensuS multo usu Suhactus acrique iudicio confirmatus nec dat nocesse est, qui quid uSitatum, quid aptum, quid vonustum siι, lacile animadvertat, diligontor tuo expendat. Exemplo rem illustraho. In Soph. Ocd. R. 660. Ersurditus ita vorsus distinxit:

256쪽

Et in antistropha v. 6 0. is ' αξ, εἶπον si ἐν Ουχ-α Παζ ιονον, ισθι δἐ παραφρονιμον,- airορον ἐπὶ φρονι ιαπεφάνθαι μ αν, ει - οε νοσφίζο ιal. Horum primum momhrum in inhielim is hiorrhoiticum, S 'curi dum monometrum iam hicum, roliqua dochin inca sunt. At quum primus vorsus et in Stropha ct in antistrosilia hi ovis 1lla ha torminetur, iam hoc indicio colligi potest, non onin s Sila ha finiendum esse numorum, Sed ut lorius produci dehoro. Doinde ut antistrophi uin versum interpunctio eo in loco finiri patiatur, at in strophicis veritat unam notionem ossi cientia, Θεον πρόειον ' λεον, malo divellerentur. Ex quo

et in antistropha : J ναξ, εἶπον μἐν Ουχ-an αξ μονον, isIt di παραφρονιμον, - απορον ἐπὶ φρονιι α an in principio tertii vorsus ἐπεὶ αδεος, α λος, - ο τι πυματον ἀλοίμαν, φρονη-σιν εἰ τάνδ' εYω.ot in antistropha: παραφρονι ν, ἄπορον - ἐπὶ φρονιμα πεφήν-

θαι ιι ἄν, εἴ - σε νοσφί ομαι 'an denique in lino secundi vorsus: ου τον πάντων θεῶν --πρύμον VAλιον -

257쪽

Apparet ucro, in prima harum divisionum non ologanter vorbaaθεος, ἄφιλος et πGρuφρον Φον, οπορον, 'lucte SenSUS coniungi postulat, in duo memi)ra divelli; in secunda autem multo lwius etiam Creticum in Syllahis non integrias vocos officiontibus, mulinquo minus sensum aliquem praehontibus

constitui. Quod contra tuain tertio loco posuimus rationem, ita ologantem osse Videmus, ut Pana merito ecteriS pracsorredolκ amus. Nam neque membrum habui ex syllabis sensu caruntihus couq 0Situm; et clunc coniungi SonSus PoStulat, Θεον προμον ' λιον, ut αγεος αφιλος, et παραφρόνιμον,ααυρον, coniuncta Sulat; ut CreticuS oo loco, ii ii optissimus St, iisque in vocibus, quae Singularem Vim halmnt, constitutus cernitur; POStremo, Si hi Vomus Secundum hanc mem-hrorum diviSionem recitantur, nihil eSt uSquam, quod auditor non modo statim percipiat, Sed etiam tui opto ut graviter collocatum animadvortat, ut sua Singulis verbis ac Sentcntiis

vis et virtus GnSint.

CAP. XIX.

Do u Su anti Stropharum S tam muti m. k630. Graeci in omni poesi, maximo autem in t Trica,

ut magis otiam in sconica magno Studio nequalem quamdam partium comparationem conSectati sunt. Quae res ut ad inui condos ac dolonisendos animos nuditorum cximiam Suavitatum habui, ita singulari arte ad miram Varietatem adducta atque

exculta PSt.

ο631. Motrici carmina, quod ad repetitiones numerorum attinet, in duo genera dividunt, qui e κuτα στίχον Pt κατα

258쪽

' autem perinde est, utrum quiS -τῶ σ1έχον, Bn κατα συστημα Scripta putare velit, κοινα γενικα dicuntur, ut multa ex Anacreonticis carminibus, quao et ex vemibus tantum, et ex strophis possunt composita videri. V. IlephaeSt. I g. 63. -73 l l . - 3s . 6 632. Quae κατα στίχον scripta sunt, dividunt metrici in μικτα, quae in aliis partibus alios vorsus hahent, ut comoedi ac Menandri suorunt, et in α ιεκτα, quae ubiquo codem genere Vomus procedunt, ut PODSi S ePicct. k633. Συστηματικα autem ita dividuntur, ut alia κατα σχέσιν, alia ἀπολελυ ιιένα, alia ιι ετρικὰ α τακτα, alia-ὁμοέων, alia ιιικτὰ συστη ιατικά, alia κοινὰ συστηματικὰ esse dicantur. Quno Satis Prdva partitio eSt. ο634. Et κατὰ σχέσιν vocantur, quae reSPO SionPS et i inrationes habent. 6635. Arto λελυμενα dicuntur, quae, prout libitum eSt poetae, sino certa lego conduntur. De his infra cap. XXV. explicabitur. 6636. μετρικὰ ατακτα sunt, quae ex CertiS quidem, sed divorsi generis VerSilius temere mixtis constant: uiusmodi exemplum assorunt hoc Simonidis

259쪽

dein Iuli titionem Portinuhant, ut in quit,uS non comparationes SyStematum, Sed metri genus Spectetur. llaticiat enim hoc nomen ea, quae uno genore pedis Vel numeri Sino inhorruptione

decurrunt, i. o. quae STStemata vocari Solent, ut anapaeStorulit, Ionicorum, aliorumque numerorum. DiStinguuntur autem gas ιοίων in ἀστεριόριστα, quae uno tenoro uSque ad si nona Procedunt, i. e. quac unum SyStema Sunt; et in oΘ, qudesunt κατὰ περιορι σιιους ἀνόσους, i. D. qucto con Suint ex pluri hus eiusdem gonoris, Sed divorsis intor su Sy-Sumiatis, ut Saepe tu Parodis tragoediarum plura divorsae longitudinis Systemata anapaeStica inveniuntur, hο ' modo: B. Γ. A. E. st 638. Μικτα συστηματικὰ dicuntur, quae fiunt coniunctis diversis soneribus systematicoruin, voluti Si ox parte κατὰ σχέσιν, ex parte ἀπολελυμένα Sunt. st 639. Donique κοινὰ συστ 1 ιατικὰ 3PPDllantur, quac divomorum perindo gonorum vidori possunt, ut Horatii Carm. III. 32. quini imperito videbitur ομοίων OSSO, P 'rito autem κατὰ σχέσιν. 640. Quae κατὰ σχεσιν vocantur, eorum his c me trici genera posuerunt: μονοστροφικώ, in quibus eademusquo Stropha repetita est, hac sorma: A. A. BO Ontior SPerperum monostrophica appellBro Solent, quac veterihus ἀπολε- λυιι Da vocabantur, de ciuibus dicetur cap. XXV.

260쪽

o 643. I ii in re a λι νευ δ ικώ, hae forma : B. B A. 0une κα vocantur, si non Strophne, Sed Singuli versus sibi respondent isto inodo, ut a . iv. f. r. r. a . O 644. Deinde περμυδε avia, hae sorma. A. B. B ο 645. Donique κατα re ερικοπὴν ἀνομοιομερῆ, hoc modo: A. B. A. B. O 646. His addunt tu ικτα κατα σχέσιν, quum di VO

suo ex ii S, quas attulimus, sormae coniunctae sunt, ut epodica et mosodiceti, hoc modo: A. B. A. F. vol palinodica et mes

dica, ut A. B. V. A. V. B. A.' ο 647. Et κοινὰ κατὰ σχεσιν, quae PluribuS I er3equo horum generum adnumerari poSSunt: qualia Sunt, quae dicuntur κατὰ περικο ιην ἀνομοιομερῆ, A. B. g. B. Νam si A. B. in unam stropham V coniunxeris, habet, S monoStr phica C ICO 648. Nullum est horum generum, cuius non multa hodie quoque exempla supersint. Sed rarissimae Sunt τετρὰς et πεντὰς επινδική. Diας Voro usitatissima est, ut in pleris que Pindari carminibus et Simonidis. Μονοστροφικὰ lyrica maximo poesis antiquiorum frequentavit, quos secuti Romanis Pinetae. Eodem lyricorum ni tos tiam multa κατὰ στίχον Scripsit, quo in genere brevissima forsitan sorma est, quam Sappho, Toronliano Mauro tosto pag. 243 . v. 2 59. Seqq. Oxvcrsitius Adoniis composuit. Monostrophici carminis duas for

mas Λlemnia uno carmine coniunxit, septem strophis idem metrum habontibus alias septem alio metro, sed has quoque Sibi omnes pares subiiciens, ut refert Hephaestio p. 74 i 3 ij.

649. Tragici plerumquo in choricis carminibus duas

uintum eodem metro strophas ponunt, deindo duas alias alio metro, et Sic amplius. Interdum bis opo dum unam vel in sino, vel in medio carmine addunt. Hoc modo sine opodo ra. β'.Disitire 9 Cooste