De Pythea Massiliensi dissertatio

121쪽

rito, veDeum aliis aliquam rem comparare eamque, num Ionge anteoedat, quasi eoaeparativo non jam sufficiente, Madu superlativo proferre; ita ut v st, at eam expficandi rationem sequimur, nostro Ioo την βορειοτάτην idem signi-

ad Theogn. allato semater optima, tum multo mulier melior mulierum miam melior pro mima usurpavit, non inentudio, ut videtur, alliterationis elegantiam et iendi. Eo enim loco nemo oontenderit Misertim easum comparandi esse ratione orasea Iro ablativ adscitum. Fit quoque, ut comparativus et superlativus juxta oti entur, Ioo a Thiemsehi in gr. Or. s. 282 allato, Dionis Chrysostoini: nαντεσγ- εισι χείρου ἐμου καὶ ανελευθερωτατοι , quamvis suo ad solum χειρου referri queat. Caeterum Romani aimiliter superet lativum omparando adhibuerunt of Liv. XXXIv, 32 et tyranno quam qui unquam aquissimo et violentissimo in auos locis duobus hane in rem etiam magis aptis ouinctil.inat orat. X, o. i. s. u Moteor enim plurimos legendos esse quam qui a me nominabuntur c. 2 s. 28. tanto plurima exempla hene dicendi supersint quam illis qui adhue summi sunt contigerant. oco autem Tacite Agrio. o. M. Mesteterorum Britanilorum fugaeissimi ra etiamsi de duabus onstructionibus Meaeteris Br,tannis fugaciores , et omnium Britannorum togaetasimi, inter se commixtis, sicut Doederieiup. M versionis auae, adeo Thucyd. I, i. conferens, faciendummae existimavit, cogitandum esse minime censeo nego tamen per genitivum aeterorum Arumnortim comparationem

indieari sed seriptori, quum Britannorum fusaeis mi pro-

122쪽

ferre potuisset, o jam non suffeci3se et ex sensu pro maenis Am f. minus accurate scripsisse caeteromm r. f. conjicio Tacitum enim linguae Graecae ita studiosissimumniisse, ut rationis Thucydidea ἀξιολογωτατον των προγεγενη--ν- vel similis memor pro 'saeiarea caeteris Brummisve adeo tisaeissimi eaeteris Britannia i dixerit bae 'lerct, Britannortim, persuadere mihi nequeo. Similiter Bauerus in Sanet Minerv. p. 3s de Ioeo Taeiteo sudio-dum esse existimavit, ex Macroh. at VII, 8 hunece Ioeum afferens sedum de calore Ioquimur quam semper quaesitu dignam putavi eur in Aegypto, quae regionnae aliarum calidissima est, vinum etc. ubi faeillima mutatione pro aliam emendari potest calidamm, quae mutatio non solum omnem Iocum elegantiorem redderet, sed etiam ad remon mmelius quadraret. Denique, ut ad Graecos revertamur, in nonnullis locis dubitare licet, genitivum comparationis esse dieamus, an partitionis, an comparativam et partitivam ratisnem inter se quodammodo coalescere conjicianius et Homer. Od. , - άνδρα παρεὶναι οἷ ρωτατον λυν - ανδρῶν Theogn TM. χρὴμ παθον, θανάτου μεν αεικεο ούτι κακων, - δῶλλων παντων, κυρν ἐνι ροτατον. Aristot de Ensue 1 πτότατον - παντ- των γρων δ δωρ ἐστὶ καὶαύτου ἐλαίου. Strab. I. I, p. 82. παρ λην τὴν οἰκουμένφ

παντων χμπροτατο - διαμένει Xenoph. Memorab T. T. et in similibus exemplis genitivum comparativa ratione, non partitiva explieanti assentiri nequeo, quum κιρκοσ τεγμοισadnumhrandus elegantius eorum in numero delerrimus ignificetur, eodemque modo Ao omnium vel universi partem e ficiat. Eadem ratio ad Iocum quoque Platonicum sucr

Ios An simili modo terris eum Itima conjungendum sit apud Senecam Med. Ret II, c. a. Tiphynque novus detegat orbes me sit terris vltima Thiae. y

123쪽

καλλι- ae moτ- δ αριστο των -- optime quadrat. Id tamen animadvertendunt est, quod ex vulgari dicendi ratione magis exspectabatur inae pe--ον πεDyp ων,τ λαμπροτατον τι-- to. Denique sibi repugnat, o χαλεπώτατο φθονοσ, quod Menander protulit, minus corre-otum existimans, quod fortasse ex ua ratioh πασ- των νοσ- Pri . exspeetaret vel non jam de comparativa ratione cogitans, -- χαλεπ-τη φθόνοσ Mideraret. Inter eos vero locos, qui ad hune usum talaiasime allati sunt, etiam Platoniqua referendus est Charmid. d. neindore p. d. eis. - ερον ουν κάλλιστον, γραμματιστο τ ομοια γραμ Πα

dere satis perspieuum est. παρα δε των αλλω ουδεν στορων . . . Codices Med. i. Venet et olim Paris. I pro παρα exhibentne ei, Pro iστορων Med. i. 2. Eso. στορ εἷ, Med. 2. eoorreetione, Mose quoque et venet. ίστορω. Duam I etionem gehuehius et Corayus prohaverunt, a vetere quoque interpreter Mah aliis nihil compertu aeceptam. Gron vius propter λέγει quod praecessit ' u reeipiendum putavit in aliquot eodicibus exhibitum. et Varr. Seogr. p. 182.

Sensum ioci et eonnexum cum antecedentibus ante omma exponamus. Strabo de extremis ni οικουμένη partibus disserens super Borysthenem ultimos notorum Scytharum Rhoxolanos egae commemoraverat, meridiem magis 3pectantea, quam quae super Britanniam extrema cognita esBent; quae ulteriora essent, ob erigus inhabitari non posse. Iam ad Pytheam, qui τῆ οἰ-ουμενη περα septentrionem versus etiam magis extenderat, recensendum pervenit. Pytheas

quidem Masalliensis Thulen septentrionem versus Britannicis multo remotiorem hi quae circa eam sunt ii olao abiiquItima esse refert, ubi aestivus tropicus eum aretico circulo congruat Sequentia deinde verba quum ad eundem Phtheam referrent, sententiam per olas eo incipientem a parii-eipio im in quoeum νομίζω cohaerebat, ad unxerunt et

124쪽

particulam A interserueriint. Alii vero ad Sirabonem Moesm-ν referentes quilii, νομιζω et sequentia jam Separatis essent alaue prior sententia vereo finito areret, eorreotione fecerant ramo Med. 2. Mose venet Gronovi autem Ier-

α με λέγει - ουδένω. timeois inter se jungi non possvreet intelligenti eum tribus libris mas ov&ν πορεῖ Iegendum esse videbatur. Sed omnem visum vulgo lis verterunt: sede reliquis vero nihil narrat, neque quod insula ait Thul neque an eo usque habitationes pertineant, hi trοpieus pro arctico esti ouam rati'nem et omnes editores, praeter C raFum, et interpretes, ut Pennesius i. I, p. 323. Galli I. I., Rameherus t. I, p. 228. probavisse apparent. Senientiae initio legimus h aiν ουν ασσαλιώτqq, oui quomodo me

δὲ τῶν λ1- de raeterisbero nihil moneo opponi potuerit,

nescio perapieuum potius est ex verborum ratione Pytheum et alius geographos sibi ex adverso oolloeandos tuisse. Concedamus autem trahonem pro Mασσαλι- . IIvθεα ταμὲν περὶ Θουbi minus acet rate aeriuere potuisse 'O 'irουε ασσαὶ - Πυθεασ, de sensu inquiramus quem nostro Ioco inesse censuerunt: is Pytheam neque indicasse a Thule insula esset neque an ad extremum usque septentrionem habitari posset. Talis inquam sensus talaissimus judicalidus est. Strab , ut ex Ioci connexu satis in aperto est, Pytheam Thulen ii iaκουμέν' extremam statuisse memorat et

deinde Eratosthenem impugnat, quod Pythea ha in re fide habita ad Thulen usque τὴν οὶκουμεν ' extenderit Pytheam autem Thulen insulam retulisse, ex Strabonis ludos, P. Meolligimus καὶ οἷ τὴν μεττανι, i Dρνην μοντε ουδὴν περ.τῆ Θουλη λέγουσιν, α β νησου λέγον τε μικρα περὶ τὴν

μεσαν, i et Cleomed. I, p. I. d. Bahe Plin. h. n. II, 5 et, ubi Pytheae mentio non eaota est, Marciaen.

125쪽

Sod istum ensum jam fingamus iatu posae, de verbia et dioendi ratione videamus meo plurimorum eo leum auetoris tute pro inta lectio est, quam nonnulli librarii in odd.Medio Venet et olim Paris. I περί legitur 3 1- - ad

Pytheam referentea, quum de steteris per παρα -

signifieari non posse intelligerent, περί mutave unt. Deinde iστορων, ut jam Gronovius reete perspexit, pessimeae haberet ex adverso verbi finiti λέγει ita positum. Praeterea illo ensu non exspectabatur A Θουλη νῆσο εστι; quia enim alius qui Straboni alicujus auctoritatis esse videatur Thule insulam esse tradit Strabo autem ipae num omnino de Thule sive insula sive terra continenti credidit mel. I. Iv, 3. To. Dicendum potius fuerat, oviri rem iam si verba isti enaui, ommodata me debebant. Adjectum quoque pronomen Q reperitur, sed qui scriptor Graecus hoc se u,,ueque digens, an Thule it insula' protulisset oυτ ει h. I. OG Θουλη νῆσο εσα τισy Denique verba ουτ', τα κεχριδευ- taήσιμά ἐσ.ιν, illo sensu Meepia, alteri strabonis Ioeo plane contradiderent et sensui quem verbis D περὶ λην -- iam inesse supra demonstravi omnem igitur Ioeum eqvidem ita restituor O μὲν - κυκuq παρα δε των M-ν ire cor, i ' τι Θονυ νῆσο εστι ψσ, tis c clariae ae Colaήσιμ εστιν, που μερινι τραπneoqαρκτι- μνεται, - .mπολυ εἷναι νοτιώτερον τουτο το τῆσῶκονγιένη πέρα τι νεαρκτι . uno autem in modum explios , aeteros vero acriptores ego conferens et nihil oomprobatum reperiens oti&HIστορω neque an aliqua in-- Thule existat, neque an ad eos Ioeos usque habitari possit, ubi tropicus eum areiteo congruit, enseo septentrionalem qg limo re finem mulio magis meridiem versua

126쪽

oollocandum saeps timear, quod dubito num implieiter

pro reae eram dIol queat, quamquam a Passovio s. v. στορεῖν. παρι-ορευ προσαπορεῖν - significatio adnotatur, eum nostro voeabulo omine' et emueracam omparaverim et ad meam rationem defendendam audicere rediderim, hune Po

κακῶσ taον-- referentes genitivum absolutum statuimus, ae tune ita dici praestabat: ἐνοικου-- neque deinde ad se dehebat illud κακῶσ. Sed dieinima mutatione pro Diamquλέω legi potest; i. e. hominibus feris plena, ab homilaiahus feris inhabitata. κακῶ οικουντων. Hi emannus καί particulam ante mis in editione Casauhoniana et, moloveniana excidisse monet, a mequignio autem additam tuisse, item in Aldina et Nopperiana et in xylandri ve aione, eodleum Med. i. 2. Ese Mosei auctoritate restitu-dam. Sed equidem καί, quippe quod a librariis adjectum

potius quam omissum esse videatur, necessarium esse plane

negaverim, imprimis si mea conjecin, πλέω Iocum habuerit.

127쪽

κολπου. T. δέ γε - τῆ οδια ἐπὶ τ Συζάντιον ἐστι

ἐνταυθά που πίπτων πανταχου Πολλαχου δεκ. i. i. Omnium fere odicum lectio est, nisi quod nonnuIli libri mas. πανταχου δέ exhibere a Casauhono memorantur. hors ou ἐνταυθά που πίπτων οnjungendum esse perspicuum neque, siqui CaBaubonus enavit, ut sententia plena fiat, quidquam rhitror hac ratione degiderari. Duo vero modo verba ἐνταυθά που πίπτων πανταχου explicari debeant, ignoro significare enim posse ἐνταυθά που παντ- χου - io ubique ver utam Britanniam currere pa

άν οι. Sed nonnullorum odicum lectio πανταχου δε nos attentos esse jubet, ne loeum anum exiεtimemus. Iam Casau bonus πανταχου a priori sententia eparans an con-jeeturam propoAuit 1 πανταχου σῆ πολλαχου γε παρακρουο-

128쪽

νενοσ, Sed ne urgeam quod Strabo auam sententiam de Pythea, quem ubique mendacis3imum appellat, ita restrinxerit

E πολλαχου γε, unde illud , et particulam Cin textum

intruserit, nescio. Siebenkeesius autem delendo 'α-αχου totum lοcum sanari posse judicat, idem Corayus fecit i. I, sae, πανταχου diversam atque falsam scripturam Proπολλώχου existimans. Equidem πολλαχου potius ejiciendum putaverim, quum ob externam codieum rationem vetusti libri a Casaubono collati πανταχου δὲ παρακρουο νοσἐ antidem praecedenti locο πανταχου exhibeant, non indicatum, licet inde conjiciendum videatur), tum ob Strabonis severia-simum de Pythea judicium aliis locis prolatum. Strabo ine dubio dixerat 'ανταχου δε παρακρουο υνο ei: librarius autem Pytheae magis propitius adacripsit vel adeo commutavit no a'ου δε .suo modo quum utrumque adverbium in texta

venis et factum St, u πανταχου prius cum praecedentibus, posterius autem mmmo vel oλλαχου eum sequentibus conjungendum 8Se existimarent. καψαυθα που διέ* ευσται. Corayus particulam

που'o loco asteriAco notavit, quam ob causam id fecerit, nescior ironice enim intelligendam esse ex loci connexu quivis percipit. Postremo loco, qui Casaubono suspectus visus St, OU-δεν δεῖ τοὶ ἐπάνω χθεῖσι ροντίζειν, codices nihil variant, nisi aliquot vetusti in verborum ordine ουδεν δεῖ φροντι ιν τοῖ ἐπάνω χθεῖσι. In latina Xylandri versione ita verti tur: itemque an ultra in loca habitata, nihil attinet requirere, ut ex supra dictis patet. Sed uno in modum τοι επάνω λεχθεῖσι intelligi posse haud crediderim brevitas dicendi foret quae vel secundo casu in mάγα λυχθέντων posito displiceret, quum perspicuitati convulturus seriptortalem fere sententiam proferre debuisset των ἐπάνω λεχ- θεντων vel 3χετα τὰ ἐπάνω λεχθεντα vel aliquid simile. Duod Corayus quoque animadvertis3e apparet, nostrum locum ita scriptum exhibens ουδεν δεῖ φροντίζειν ... τοὶ ἐπάνω uxo ero

129쪽

quam sententiam, quum plena esset, talem fere ruisse eti-aetbυδεν δεῖ φροντιζε ν, ω ἐν τοῖ επάνω μεῖσι δεδεικται vel etiam hancce ούδεν δεῖ σροντίζειν τοῖ ἐπάγα; χθεῖσι προσέχ'ντασ. Sed idem vir doctissimus τοὶ ἐπάνω λεχθεῖσι pro masculino quoque accipi et ad geographos referri posse conjicit, de quibus Strabo postea imili modo dixerit: τοῖσ

φροντιστέον. At Strabo ullo loco docet, geograph nou respi iendum 33e, quibus limitibus i οἰκουμένη circumseriabatur plurimam potius ipse ejus rei rationem habuiAse apri paret illud enim plane diversum est, si geognaphus ea quae extra limites τῆ οἰκουμένη jam cognitos sita sunt omittere jubetur. Pengeliud verba τοῖ επάνω λεχθεῖσιν in sua translationes. I, p. 326. penitus omisit: ob aucti noch veiter, hinaucllegende Lander emolinbar eien darum at mannichi nothi Eicis, he ummern , Eaercherus autem vulga rem interpretationem Secutus est l. II, p. 22sr Mund ecli egi aue nacti dem Obengesagien nielit daran Eu WisAen, obes meiterhin hewohnbar ei. Ne igitur lacunare, cujus indidium in codicibus nullum reperitur, statuamus neve verba τοῖ ἐπάνω λεμεῖσι, librario ad superiorem aliquem trabonis locum provocante adjecta SA censeamus, simplicissima explicatio restat, modo τοὶ ἐπάνω λεχθεῖσι ad geographos ante memoratos referamu8, ad Pythe Im et qui eum seduli sunt Eratosthenem truipparchum, hoc quidem SenAur neque illi supra diei curare debent, an, quae ibernia etium remotiora tint περαιτέρω τι conjungere maluerim quam τι οἰκήσιμα habitari poεεint Grammatica verbi his conjunctio cum dativo nota 3 et, quod ad sensum pertinet, haecce postrema eum aliqua acerbitate et ironia prolata optime habeant, quum etiam verbis noσον αν τι oebi geographi illi peti videantur. Duo autem ad dicendi rationem οἷ ἐπάνω λεχθέντεσ, et Strab. I, p. s2s. οὶ - του ποιητου λεγοvενοι 'Oδυσσευ καὶ ενέλαο p. a. καὶ τουσαλUυ - - Oμήρου λεγομένων ἐν αλλοι τοποισ Neque

130쪽

tamen praetereundum est, quod interpretes quoque Parisienses τοι ληφυσιγ personas intellexerunt, sed remotiores Strabonem eum discipulis aliquoties supra memoratis. Praestitit

quoque, si id signifieare voluisset, o Ner i ucve τοισπερ ημα diei atque illud iterum male haberet, quod ii curare non deberent, an remotiora habitari posRent Strabo enim an rem satia respiciebat et I p. o. M. II, M. 3s . 352 Eane allud est geographos credere non debere,

Mem habere, πιστευειν, sed talis aenaus φροντι, verbolae8se non pοtest. Ne tamen mea qualiscunque est de hoo loco sententia minus reeite intelligatur, Ioci totius connexum brevissime exponam Pytheam Massiliensem Thulen et quae eum ea insula in eodem paralIel jaeerent pro septentrionali fine M οἰκουμεν hahuisse. Si hi vero illud περα το προ άρκτιον multo magis meridiem versus collocandum videri, in insula Hibernia a feris hominibus inhabitata. Eundem Phtheam ipparcho erroris ansam suppeditasse in parallel per Bygantium et Massiliam constituendo. Ex locorum autem distantia apparere ByRantium magis 'eptentrionale esae quam Massiliam. Neque Pytheam neque qui secuti essent spatium quo Britannia et Hibernia inter a distarent indicaesse, neque in universum reApexisse, an Hibernia veriora adhu hab tari possent. Se vero in ibernia τῆ οἰκου ν=i finem Athluisse, si ii supra Meroen, ita supra Britanniam tria millia stadiorum e paulo plura asserentem, praeterea persuasum habentem, ex earum terrarum cognitione parum utilitatis redundaturum esse. Caeterum si mea explicandi ratio minus

probabilis videatur, id unum adhue nobis reIictum est, ut cor ἐπανω λεχθεῖσι ab aliqu' librario adjecta esEo enBeamuS. an videamus, qualem Hipparohi sententiam Strabo impugnet. Hipparchus eandem gnomonis xii reum umbra

I I De ratione veterum, locorum situm ex gnonasinis ProPortione cum umbra definiendi, quam ex ipsa Ionia Massiliam deIatam esse Brachneritis comicit, non satis, urata cf. Manneri t. I, p. II2.

라틴어 텍스트