Critica vannus in inanes Joannis Cornelii Pavonis paleas

681쪽

plagiis, tot convitus, sibi ab ipsis teneris unguiminiis per sere quinquaginta annos aecumulavit & asstruxit. Vulcano licet dedices, quidquid umquam p.

pyri commaculam. Quod sane in satis ingentem exsurrexeritacervum. Nam non immerito tibi ipse olim jam miraculo fueris, dum veteres chartulas tuas quodam mane ab hora quarta ad secundam post meridiem recensens, attonitus exclamaris coram omnibus: m

ne jam roma perpetrasse in tantilla aetatulas & sic tandem in poene refrigeratum viridium pisorum imvolaris pultarium. Sed via omnia rapidis jam fiammis

cedant: nam tristia modo & acerba tuae qnondam inritudinis erunt monumenta: & singulae ' modo Iiterae tibi inclamabunt identidem, Fuimus Pavones.

Praesta te igitur virum, Pave: & pyra ex his, e structa, Tyriae instar Didonis, vel si mulierem imitari tibi tui Pe ducis , vir multem quavis inpotentior, imitare Calui fatum Hetrusci , -- Namua fuit Casir rapido ferventis amni genium, capss quem fama est esse, librisque ambustum propriis. Εia age, adscende rogum, & ignem quantocius Ση- move , ut sic simul libri, simul nomen, simul ipse rivus, qui tam diu orbi themto fumos vendidit,

uno eodemque momento)abisnt in sumos. Nova autem haec de Praefatione Anacreontica est

accusetio, de qua in Aristaenetica Praesiti me verbum non fictum. Nempe calumniam illam de aetate Codicis, non ex fide indicata, iam dimittere adactus, hanc ei succedaneam eta voluk criminationem. VNrum non contentus liti huic literariae ea immistare, ause potius ad persenam ipsius et meam, ut Vocant, perunt, quam ad eruditionem: etiam plane aliena

682쪽

interiexere homo anconsultus Mn reveritus fuit.

Galla ilia cunnia, quae de Danue cserico adserti

Sycophantae calumnias etiam hasce refutemus. Auseveram nimirum non erubescit, me effecisse,

quo minus recitata in sua re I Clerici publicare

Dr, se cilicet laudes υιri defuncti, quas pauci Am-lmiae mi audiverant, omnes G1que legerent. At mera haec est calumnia. Merum rutius mendacium. MENTI RIA, AVO. MENTI Ris dico publicatio illiqs Sermonis ne umquam quidem inhibita fuit: ne dum at a de caasa inhibita fuisset. Nemo intercessis umquam, quo minus omnia & singula, quae dicti erant pro coocione, Upis describerentur. Sed nee li in me decet inpudenti huic mendacio refellendo im--rari. Mirum tgmen, qui homini, cui Sycophanti e priores te cesserant, in mentem venorit caput rursus novis α ρeque vanis calumniis Obligare. Amstelaedami certe nemo urnquam vel per somnium cogitavit hoc negotium vel ulla in p rte ad Clericum

vel ejus famam pertinuisse. Alio plane spectavit: &quodcumque illius Sermonis argumentum fuisset, ea- emacta fuissent. Qiinre ueς rumore vago talis accepisse potuit. Sed si jam maligni &temerarii s migeratores tale quid distylisient, nonue hominis 3ςpii ae prudentis fuisset, ned- virtutum suarum tam assidui praeconis, tu rei veritatem prius diligenter inquisivisse, quam vel in circulis, Medum in scriptis talia enutire λ Nam adcusatori haud sussicit, contrarium non novisse: sed certo de cramine constare debet, antequam aliquem reum peragat. Quippe si vel dubitat ipse actor, etsi verum sorte dixerit, tamen a calumniamre vix distiterit. At tibi de veritate non constitit, Pavo, cum me accusesti ut Epigrammatis interpretem: vel ut Epistolae M aetate Cod.

striptorem; vel ut svictorem Sermonis de laudibus

683쪽

Oerici suppressi. Imo plane contraria potuisti Ere ,

imo stivisti, & proinde tribus impudentissimis me

daciis haec scribens, chartam non magis quam tuam famam commaculasti. Omnia confinxisti sine ulla veri specie: solum ex turbato isto tuo cerebello; tantum ut calumniandi & mentiendi ingenitae libidini indulgeres. Quibus artibus ipsium mendaciorum p tremLucistrum vincis:quem non dubito quoque,quia caput cum depudorato isto tuo sincipite

saepius conserat, quoties scilicet insigni aliqua fui cia & sycophantia ipsi opus sit, &cui, utpote tuo amico & familiari, suadeo, quod commode incidit, ut,

si Romae vel Bonsentae Patrono, quem vocant, Di Foli, aliquid humanitus accidat, te eo per tenebras noctumas subito devehat: sic nec vivam, nec

leam, nisi tam egregie Diaboli causam fis amirus :tot inauditas calumnias vel in innocentissimum sis Concinnaturus, ut nemo posthac, superstite saltem Pavone, in numerum Sanctorum vel mas vel semina receptari possit. Sed ne in causa satis seria ludamus. Ego, Pave, neque in hac re, neque in ulla re tibi esse similis cupio. numquam rumoribus vel de te vel de alio maligni ribus fidem habebo: nisi certis auctoribus de iis mihi constet. Nec tamen vel sic in literaria lite talix umquam inseram. Non imitabor mores tuos, inpotentis & vecordis Sycophantae; nec committam, quo inanem de te, homine apud omnes bonos & probos jam dudum detestabili, consequar vindictam, ut m

rito aequis & probis displicuisse dissim videri. Quin

ne jocis a vero abeuntibus te risui exponere velim:

nedum ut serio tibi falsii crimina objecerim. Quare quod stripsi p. 12. Vanni meae, Matres Trajectenses inmorigeros N vociferantes infantalos Graeculi Pav nis nomiae ceu Mογολυ-ω pertere cere salara, Inspo

684쪽

spongiam incumbat. Deleatur. Nam haec ad amussim in te non convenire nuper didici. Verum quidem homines, te procul viso , saepe in angiportum deflectere, ne garrulitate tua ipsos eneces. Sed M tres re vera non tuo, sed tibi cognomine homine i vocato , plorantes puerulos requiescunt. Drstinguere vos nunc demum Adici. Isti enim alteri fecerunt Farai cognomen, a mentis vitio; vel Psvonis Semrcadi, ex

munere & quaestu: Tibi ab enormi corporis mens ra Longi, & ab imaginaria peritia Linguae Gr. , vel potius ab absurdis moribus, qui vulgo Graecanici dicuntur, Graeculi. Ad hoc tempus me fefellerat errore obvio di probabili Ego cerae propter vultum tuum truculentum & plane Thersita dignum: propter insignem tuam fatuitatem, qua nihil disti gueris a cognomine Pavonida, tramum & digni

mam, qui pro terriculo edes, censui: nec alium a Matribus Trajectinis invocari es etiam de causa re didi , quam portentosium eX omni parte Pavum rme Ho, rebum ac probum uomero. & si quis a, ti & adseveranti contradicat mihi, Vae ipsi, vae p steris ipsius. Nἡ τ Δία κατα-άτ . cujus idolum nuper stercorarire nostra Musca prima narium sagaci tale sibi eruisse visa fuit. N- ρ Δία νωιταπατ- ω ejus Sacerdotem pavum. Hoc ais, S r ctam ac probum adsevero. Qui, per me licet, hi posterum & alias ealumnias prol indolis suae malitiati seritate comminiscatur: fis nescio an legendis, cer te refellendis tempus non insumam. Imo nec refell

re ullo opus modo erit. Quis enim fidem habeat in ties jam convicto calumniatori Z4Hoc habeto ilita jam falsissimarum Sycophantiarum discussa nube, quam egregie locum situm tueatur hic istud meum ad Clericum scriptum Epistolium, facile quis

per se videt. Nam si vel dederis imo jam minus esset

685쪽

aequum Clerico: an tali non esse liceat. mia ab imis aliquando trietas commendatitias acceperimi quia iulius humanitati humanis literis responderim' Sane a non respondissem, merito culpanous ipse mihi vid rer Sed qui committere potui , ut non respondeis

rem, cum Clericus numquam a me salatatus, n dum hisce de literis a me compellatus, ustro & sua sponte per amicum communem Al. Cunninoinium

has mihi tradendas miserit. Sed finge , illas mihi toganti traditas. Quid i istudne tale & tantum beneficium , ut me sibi eo in aeternum maneiparit C meus t Ut si justae mihi mutandae voluntatis eaosa n steretur , viri boni ossicio conservato, non licere de ipso, nedum de ejus eruditione secius opinarit qui Pavus scit, annem gravissimae ipsi minus bene cupiendi intercessermi post tantum intervallum inbi ei Quod nec adfirmare tiee negare jam necesse habeo. Clericone, rogo , ob tralatilium offetum

in meamque eruditionem omnem addicere cogereri

Si quis vero adeo fatuus est, ut civili ex formulasceptet, & Verborum sonum, non verborum utanaucupetur, videat, quam legem sibi dicat ipse .videat, ne quotidie humanissimae Sr benevolentiae non obscura signa prae se serentes objiciantur stterae ab illis, quibuscum jam ipsi misus bene conveniat, vel etiam apertas inimicitias gerat Quae tamen non edi:a me disiputantur, quas omnino inanes illas ae

orbo ten 'probarem amicitiae testificatio s. In iis peccatur, fateor: ita iis isor &ipse aliquando vi. Sed Sycophantae tales m. aliosque cautiores reddere valent. Et longe minum disputanrus ideo

quin pro meris de inanibus verbis haberi velis, quae ad Clerieum dedi i Mininae gentium. Κω ani et gratias egi, quales ossicium illud mmetaturi seria

686쪽

me ejus ex asse esset Nec causa ulla erat, cur, eum hine scriberem, non ad omnia ossicia paratis mus ipsi essem. De temporibus si Mutis, nihil neeesse, ut verba faciam. Suffcit me ita sensisse, cum haec ante stre novem annos scriberem. Contraria probet Qua in calumniis plane architectonicum Nostri caput. Sane Pavo, qui has literas tanti fecit, ut publicaret, homines ab rpso letis, & per se fatuos, naec ve similia ratiocinaturos ominatus est. δε Quid i Clariis ,, eum commendavit Blanchinoi Ille tanta eum h is manitate & comitate excepiti tot eum bene is eiis & ossiciis cumulaviti Nam hise non constia ,, tisse in mutuis silutationibus & obambulationibus D credibile est, quae tanto praedicat opere: de quia ,, bustantam spem conreperat. M tanta filius Clerici

,, gratia ille Blanchinus praestitit homini, certe nouo diis quatuor vel quinque illustrium virorum epio stolisapud hunc imam commendatissimo. homini, o cui, absque his literis suisset, sorte in plataeis ae- is ternae Urbis pernoctandum suisset 8 Et ille tamen, is ille ipse inpediit, ne laudes Clerici Amstelaed

is mi , ubi non magis auditae erant, atque apud ,, Antipodas, celebrarenturi ille laudes Clerici cru-

,, delissime in ipsis cunis suffocavit & strangulavit lis Quantum satius fuisset &justius, ut ipse pallium

se funebre bis sex ulnarum indutus , nec brevioremis infulam do pileo demittens, majoris Acroatςrii ,, Cathedram, & ipla luctus insignia prae se ferenis tem, estendisset: dc pro concione Atlanss illius is librarii obitum lamentabili deplorasset vocet, &,, sesqmpedalibus, sed tamen vix rerre exaeatratust is verbis, ingentia Clerici in se merita prae catast: ἡ & semper memoris adimi testes'inv ans a lit

687쪽

vel stripturum vel dicturum, imo ne cogitaturum is quidem, Clericum fuisse malum Grammaticum, ,, tam Graecum quam Latinum, priorem Criticum, ,, & longe pessimum Metricum etam. Sed sciant, quicunque ita fatue ratiocinanturi, meam libertatem & dicendi & scribendi vel centenis ejus generis literis commendatitiis non esse venalem. Et hactenus de calumniis Srcophantae Trajectini in Praefatione nupera denuo eruculis. De iis ,quae eodem loco ad literas spectant,non operae pretium, ut agam. Se refutant ipsa. Partim etiam jam ter recocta sunt, & superius a me discussa. Quibus proinde nihil addendum habeo, nisi quod in vexati Epigrammatis versiculo tertio mihi videar in veram lectionem incidisse, postquam prima illa jam aliquot mensibus fuerant typis destripta. legendum enim puto

. . . t . . .. . , . . t .

688쪽

. ita κρωIκώς-ρ,1του &ρίτου. 'ρηθε νύ &Illud quoque solum addiderim ante quatuor fere annos a me misi e cum Amico erudito communicatum hoc Epigramma ex Anthol. In edit. Τὰν γνωμομ έδονιψ φιλεοις ώ δευlvm αλλων Εἰμεν , eo ε φθονερ γ κλωετω, ειαε illud quoque Epigramma sic jam ante tres sere annos typis fuisse descriptum, nec tamen me vel Amicum meum, insta r Pavonis, in censuisse mutandum in Φia 9ε. vel quia sono illud videbatur nobis durius, in μναι Uulgivagum nec in ει αἰ,ut alius non nemo. Nihil aliud adjungendum habeo illic a me in medium allatis. Quae an viderit Pavo, dubito : certe rumor semel ad me

delatus fuit de visis sib ipse nondum publicatis plagulis quibusdam. Quando Typotheta adfirmavit nihil tale a se emanasse : quod sciebat. Nec hoc tanti. Non dubito autem , quin quaedam e sermonibus vagis captarit & re verit: quin & retaverit, quoietu ipsi pereundum esset: atque adeo quemadmodum canis δε elevatum & intentatum in se baculum etiam procul videns, rabire, gannire, & caudam subventre ab condere inceptat : sic Pavonem in ultimum istum conatum desiperabundum partim e timore, partim e furore erupisse censeo, cum famae suae ultima instare e longinquo quamvis praevideret. Nam causam comminita alioqui vix possum, cur non a mea,

si ita velis, lentitudine & tarditate, sib7 otium suisque pulmonibus secerit. Nisi forte illi ita jam bile atra & lurido felle fuerint oppleti & extenti, ut ne medii creparent, periculum soret, nisi subita eva-cNatio quocumque modo tempori adhibita subveni Diet. A tque hoc fit verosimile quoque. Nam observavi&

689쪽

mecum observarunt multi, ipsum sere sub initia vernalis tempestatis acrius melancholia conflictari P

Quando Sol Arietem attingit, sub quo auleu,'n'

r Oiti caster natus probabiliter est, si non ib C mcula, parum ab insano distare. Mihi interim demus vecordia gratulor , qui sic ad has & illas calumnias respondendi ansam nactus de eadem fideliabo cladunt, duos parietes potuerim dealbare ' uae porro ad Distichon ex Epigrammate

ti dei & byco hantiarum: imo meo genere Palmam Illis In Aristaenetica Praefatione dubiam gelu Nam re vera, ut ibi mea exhibentur: erraverim non

mediocriter, qui contorta & dissicilia rubii μι diobscuri habere dixerim. Errarim quoque in ceteri, , quo dicit, modo. At, amice Or, liri Isus non mea culpa vapulo. Nam si ipse illud eo giamma edidissem, illud distichon plane aliter legeretur: & quidem ex fide Codicis Palatini & omnium meorum Apographorum. Jam ClJo. Christianus T. fius contextum conformavit non ad Codices, saltem non ad Palatinum sed ad Editionem hujus epistrat 'matis in poematibus D. Heinsit, ubi legitur. Πως μώλω Pr παμφαον ἀοιδῆ, Αφctia μνησαμέναι δ ΕΛΙΚΩNIΛΣΙ. At in meis Apographis omnibus, ad quae notulas meas concinnavi, se legitur: in εκλου P ε χανά φλὼν μαρ ἀοιδω. Acyctia μυαμένα - , Λ IK Ω NIA Δn Maen hae lectione merito seripsi, nihil duri vel obscuri

i e sie

690쪽

Tri Locus. VANNUS. esse. & nihil re vera est. AEuae aeterna Musarum m mera celebravit. Et D. Heinsius, cum haec reddidit, Munera quae Musis non peritura dedit, in Latinis dedit, quae e Graecis ne quidem exprimi pos sunt. Qui etiam incogitantius Hexametrum effudit

Cur non aeIernu nevistis tempora etati.

De Pavone nihil dicam hie, de eruditis o D. Hein-

so ιanium. Illum miror non percepisse locutionem Δωρα Mουσων. qua nihil aliud tignificatur, quam facultas Poetica: Poetice: carmina. Sappho Musarum dona: suavitatem N potentiam Poetices ubique cel briorem reddidit. id est , carmina non intermoritura cecinit: quare digna erat cum suis carminibus a

Ita in EpistoIa quadam loquitur Pavo de celeberrimo sae. Gronovio. In quo Manethonis loco mihi non satis faeliant viri docti Gronorius . Perigonitis: de Granovis nihil dicam hic unalias dixit, vel est dicturus 3 de eraditissimo Peri onio tantum. ,3 Ego nescio quam amicus huic vel illi fuerit: sed paulo ante in eo loco scribit: Otiem auctorem Μanethonem) tit inam tu F. edidi ses. non valde proinde videtur ipsi Gro noviana editio ad risisse. Hanc autem Epistolam scripsit Anno.ΜDCCVII. unde colligat Lector: qsam diu jam Graeca & nihil aliud tractarit, nec tamen hilum profecerit indoctus veterator. Vellem autem scire, an his, an ullis Praeceptoribus mirificam sitam in Graecis peritiam debeat. Nec tamen praestantisIimis viris αἰ, βλακειαν τοῦ ἐμβρον tru alumni adscripseri in iniquus. Sed potius credo cum coeco Phemio: qui carmina sua canebat inter procos Penelopae: ut noster Graeca sua crepat inter hemines, qui ne αλφα& βῆτα quidem obliti fuerunt: ut solent momtales inepti, quos Pedaneas perhibemus: quibus praesulget noster Archiprotopedanta, ut inter agnes Luna minores. Certe nullo in loco . quod sciam, gratam Doctorum suorum facit mentionem. Sed quid ille Praeceptores curet: si usu venerit , vel in pataeis c:neres minxerit homo immanis & exlex.

라틴어 텍스트