장음표시 사용
321쪽
ατε ανευ του παινου γεγονυια, τουτους αἰτιάσονται
καὶ ψεξουσι καὶ κακον τι ποιήσουσιν, ὼν οIοί τ' ῶσι, τους δὲ προτερους ἐκεινους καὶ αἰτίους των κακων Ε ἐγκωμάσουσι. καὶ Fib νυν, Δ Καλλικλεις, ομοιοτατον τουτω ἐπάγι' εγκωμάγις ἀνθρωπους, δὶ τουτους ειστιάκασιν εὐωχουντες Αν επεθυμουν, καί φασι μεγαλυντην πολιν πεποιηκεναι αυτους οτι δὲ οἰδεῖ καὶ υπουλύς 519 ἐστι δι εκεινους τοbς παλαιούς, οὐκ αἰσθάνονται. μευ γαρ σαγπροσυνης καὶ δικαοσυνζς λιμενων καὶ νεωριων καὶ τειχῶν καὶ φορων καὶ τοιουτων φλυαριῶν εμπεπλV-κασι την πύλιν. Oταν ουν ελθast καταβολὴ -τη της ἀσθενείας. τοbς τότε παροντας αἰτιασονται συμβουλους Θειιιστοκλέα δὲ καὶ Κιμωνα καὶ Περικλέα εγκωμάσουσι,
D. or α ν δ' αὐτοῖς ῆκο- νοσον φερ oti σαὶ quum expletio, quippe quae ανευ ros υγιεινου sacta Sit, h. e. nulla habita ratione sanitatis, iis morbum attulerit multo posti Nam 37κρ φέρουσα fore idom est quod ἐνέγκη. Sympos. p. 188. Α: ῆκει τερονrα - ἡ ρομ
epulis oblectaverunt est , h. B. qui eiVium animos omni voluptatis genere affecerunt, quum iis pararent ea omnia, quorum eupiditate capti ten rentur. Vulgo legebatur roιου-r υς, h. e. ita sentientes et malorum caussas non in eorum auctor 8s transferentes. Quod nemo est quin videat nunc minus commode dici.
B. Μatth. g. 469. Ρ. 519. καὶ toto Drων τλυαρ cui J V. ad Sympos. p. 211. E. Phaed. p. 66. C. ΜOx καταβοληt est περιοδικη λῆψις πυ- ρεroυ, interprete Timaeo Lex. p. 154., ubi v. Ruhnhen. Cons. Etiam scholiast. ad Hipp. Μin. p. 372. E. , ubi codd. aliquot κατηβολή, de qua scribendi varietate V. Loboch. ad Phrynich.
καὶ toυ ἐμου έrαίρου 'Aὶ κιβ. J mo quum alia mala intulit patriae, tum nullum mRius, quam quod Atheniensibus suasit
322쪽
τίων δντων των κακων, ἀλλ' ισως συναιτίων. καίτοι ἔγωγε ανόητον πραγμα καὶ νυν ορῶ γιγνύμενον καὶακουco των παλαιῶν ανδρῶ- πέρι. Hσθανομαι γαρ, οτανη πολις τινα των πολιτικῶν ανδρῶν μεταχειρίζηται ῶς αδικουφα, αγανακτουντων καὶ σχετλιαζύντων, ῶς δεινὰ πασχουσι ' πολλα καὶ αγαθα την πολιν πεποιηκοτες αρα
προςποιουνται εἶναι καὶ Ooοι σοφισταί. καὶ γαρ οἱ σοφισταί, ταλλα σοφοὶ δντες, τουτο ατοπον εὐγάζονται πραγμα' φασκοντες γαρ αρετης διδαύκαλοι εἰναι πολ-
πασIoυσι commate, post rhν -λιν πεποι κόrες puncto distinguebatur, pro aρα αδ κως autem scribebatur ἄρα αδ ., signo interrogaudi
post οἷς ὁ roiitων λόγος interposito. Pro αρα non pauci codd. Praebuerunt αρα, quo restituto omnia reote so habent. Recte verba distinxit Beiser. consilium Siciliae oceupandae. EA quo tempore saepius excidit populi gratia et favore. Sed nota haec omnibus sunt ex historia belli Peloponnesiaci. B. μεταχε ιρ ίς it αι ώ ς αδικοχ νtal traotat ut ho
quitur enim iam do omnibus, licet unum alterumVe male tractatum esse Statuat. πολ2ὰ καὶ α γαθα - λογος l qui igitur civitatem
multis boneficiis a se eo runt, ii ab ea pereunt, ut isti dictitant. Voculae αρα sic postpositae exempla collego-runt H e i n d o r L ad h. l. ad Protagor. p. 3bb. B. et Iacob. ad Lucian. Toxar. D. M.
ra πολ J Nam eadem feroratio est eorum, qui se profitentur civitatis regendae peritos, et eorum, qui se sophistas esse di
construetio permutata et, ut fit, in unum eonfusa est. Cuius generis exempla affert Matthiae. Gr. Rmpl. g. 632. Nisi sorte simplicius est anto oooe intel
tentia commode laudavit Hotn- dors. Xenoph. Mem. I, 2, 7. Isoor. Contr. Sophist. g. b. 6. Exemplum rei narravit Gellius N. A. V, 10. Pronomen αυτουε post ἀς αδικουσι σφaς Behher.
323쪽
D. ὁ Ουκ εχου σι iri μι dativum praebent Par. IV W. Flor. b. X., restitutum illum a Behhero. IIermannus 3 concinnitati magis convenire arbitratur; nos attractionem putamus omissam esse, ut toυros pronomen Vi et gravitate plus polleat. Et A st. deIendum censent. Non assentior. Neque enim sine vidieitur eos conqueri, quod semetipsos, magistros Virtutis, iniuste tractent. Latino haec interpreteris: nam virtutis magistros se Se profitentes
adso inferant iniuriam, qui tamen eos ad Virtutum forma Verint. Et tenent αυ-toυς libri omnes. cons. Seho mann. ad Isaeum p. 18b. Ellendi. ad Arrian. I. p. 48. καὶ του ro υ ro υ λογου riαν αλ. J Et quid potest essehao oratione absurdius, homines bonos et iustos factos, liberatos per magistrum ab iniustitia, na- et os vero iustitiam, porillud alteri iniuriam inferre, quod non liabent 2 Pro καὶ Ηο in dorsius et Astius καίrot scripserunt invitis codicibus. Noli imitari. Nam saepe καί in principio sententiarum sto cum vi positum, quando id, quod praecedentibus opponitur, additur sic, ut argumentatio inchoata simul continuetur et absolVatur. Apolog. SOorat. p. 29. B: οἶδε γὰρ ουδεὶς ro ν
Quaesit. Lue. p. 19. Eiusdem sere generis sunt quae attigi ad
324쪽
σοι αλογον εἰναι ἀγαθον φάσκοντα πεποιηκεναι τινα
μεμφεέσθω τουτ', οτι υτ εα-os ἀγαθος γεγονώς τε καὶ ων ἔπειτα πονηρος ἐστιν; ΚΑΛ. Ἐμοιγε δοκεῖ. Σsδ.
Hεν πάγκαλον τι οιει εἶναι, την ρζτορικήν, του δὲ κατα-
Cap. LXXV. E. συχνους τε ίνω των λόγωνJ Dietionem illustravi ad p. 465. E. Pro ris νλογων e Vulgari ratione dicendum fuit roDς λογους. Sed V. Matth. g. 320. et quae Scripsi ad Sympos. p. 209. A. εἰ πε προς φιλίουJ Intelligitur Iupiter amicitiae praeses, de quo V. Bergieri ad Alciphr. p. 24 3 Ruhnhen. ad Timae. p. 124. Creuger. ad Proel. p. 238. T. I. Euthyphr. p. 6. B:
ιυ ν;J Verissimo iudieavit Ho i n- dors. dici haec videri a Calli Mein Protagoram, Prodisium, alios virtutis magistros; nam Gorgiam Re non Virtutis, sed dicendi et reipublicae tractandae magistrum professum esse docet locus Menonis p. 95. C. Ceterum nomireris Calliclem, virum civilem, in sophistas tam inclementor invehi; eodem modo Anytus in Mevone p. 91. C., ubi V. annot. Caussas huius odii exposuimus ProIegg. ad Euthyd. p. 61 seq.Orαν τυχω σινὶ si quando accusant. Supra p. 618. C:
Fin dei senius: A quando civitatem quam improbis
τι καὶ π. J Sympos. p. 202. B:
325쪽
φρονεις. τη δὲ ἀλvθεία καλλιον ἐστι σοφιστικη 9 7τορικῆς, οσροερ νομοθετικη δικαστικης καὶ γυμναστικη ἰατρικης. μονοις δ' ἔγωγε καὶ oμην τοῖς δημηγοροις τε καὶ σοφισταῖς Ουκ ἐγχωρειν μέμφεσθαι τουτω τιμ πράγματι, 3 αυτοὶ παιδευουσιν, ῶς πονζ0ον ἐστιν tiς σφας,8 τω αυτεμ λύγω τουτω ἄμα καὶ εαυτῶν κατογορή , δτι C ουδὲν ώφεληκασιν ους φασιν ῶφελειν. οἱχ ουτως εχει; A. Πάνυ γε. 2 1δ. Καὶ προέσθαι γε δήπου την εὐεργεσίαν ὰνευ μύθου, ῶς το εἰκος, μονοις τουτοις ἐνεχώρει, εἴπερ αλη I ἔλεγον. ὰλλην μὲν γαρ ευεργεσίαν τις εὐεργετο-ς, οIον ταχυς γενομενος δια παιδοτρίβον, Ioως αν ἀποστερήσω τλὶν χαριν, εἰ προοῖτο αυτο ὁ παιδοτρίβης καὶ μη συνθέμενος αυτῶ μισθον ο τι μάλιστα ἄμα μεταδιδοbς του τάχους λαμβανοι το αργυριον' ου D γαρ το βραδυτητι, οἶμαι, ἀδικουσιν οἱ ανθρωποι, αλλ'
C. εἰ π o ooῖrol Sic Vat. Vulgo προotro. v. But ann. Gr. g. 95. h. Matthias. Gr. q. 208. 2. Κrueger. ad Xenoph. ab. I, 9, 7. Platonis libri inter has sormas valde fluctuantur. αῆ βραδυτῆτι J τῆ om. Par. IV. D. αυτο τουτο αφαιρεῖJ V. αφαιροῖ, quod ex plurimis optimisque libris mutatum. alia μονω ao p. J Sio Ven. E. Vind. 2. Par. IV. FIor. a. Aug. Moerm. vulgo erat ala' ω μμω. Plurimi codd. cum CI h.
αναγκαῖον εἶναι. Alia id genua illustravimus ad Reip. Libr. VI. p. 490. A. Phaedr. p. 24, Ε. s. p. 271. E. Euthyd. p. 286. E. Menon. p. 96. E. Paullo antors πραγμαre de populo intelligendum. U. ad Criton. p. M. C. C. Καὶ προεσθαι γε δήπου rην εὐεργ. J H. e. ultro beneficium deferre non Pacta mercede. - Deinde imperfectum ενεχώρει ponitur sine αν, quoniam id necessario futurum fuisse sic significat, si Vera dicerent. v. ad p. b14. C.
326쪽
Vat. Coisi. scriptum exhibent dia' O μ., in quo latet dita μονω. Defendit But annus veterem lectionem sic, ut ante εἴπερ intelligi iubeat o Droς ἐκεινος Iorιν. Quao tamen ratio durior Videtur. E. ἀς si εχτιστος εἴ l Clarh. Vat. Ven. E S. Vind. 6. Par. CW. tyaraoror . Dein Vind. 6. Par. W. Flor. o. Meerm. διοικῆ, unde IIein dorsus extundebat διοικοίη, sed V. ad P. 507. Λ.ανt' ε υ πορεινJ V. αντευποιεῖν. V. annot. Sic mox etiam in libris nonnullis αντευπείσε rat scribitur. αργύριονὶ neque, mere edo pacta, quantum fieri possit, eo ipso tempore, quo illum celeritatis reddit participem, argentum Bumat. Nam αμα μεrαδεδους est simul atque ei tradit. cons. Matili. g. 5b7. 3. D. O i' δ ὲ ν δ ε ι ν δ ν αυτ cs. μή ποτε δ δι κ. J non fit me tuendum, ne laedatur. Phaedon. p. 84. B: ODδεν δεινόν, ιι η φοβ'sti . Apolog. Socr. p. 28.
B: οὐδεν δε δεινον, μη ἐν ἐμοὶ ori .
Cap. LXXVI. E. ον re ν ο νος rροπον - ῆ πολινJ IIaeo enim sophistae profitebantur. V. De Rep. X. p. 600. D. Protagor. p. 316. C. p. 318. B. seqq. , ubi inter alia sophista de arte sua: ro δε μάθημά ἐστιν εὐβουλία
que carpit philosophus h. I. sopbistas, quod a discipulis suis tam grandem institutionis mercedem exigebant. cons Ap log. Socrati c. IV. Hipp. Mai. p. 282. C. ἐαν μ' et ες α ' τ ῶ ἀ ρ γ. JResertur avrω ad subiectum indefinitum, quod infinitivo μη φα- ναι cogitatione addendum est. Sio supra p. 409. C. et E. Craiyl. p. 389. C. Euthyd. p. 273. C. al. ποι ει αντ' ευ πote i PlΗano scripturam testantur Veram esse codices duo praestantissimi, Clarhianus et Vindobonensis 2. Nam ceteri libri cum editt. Vetti
327쪽
σοντα; I DNη μοι εἰπε, Καλλίκλεις ' δίκωος γαρ εἶ,
εἰπε, Ka 12 ίκ 1 ε ι ςJ ἁ anto Ηικλεις addunt Ven. Er, quod recepit Beli herus. ἁνrευποιεῖν. Sed hi sibi parum constant, quippe qui deinceps
omnes praeter Flor. d. et Venet. E. avr ευ πείserat scriptum exhibeant. Dirimendas esse VO-ces satis docent leges grammaticae. Nam tb εὐ καὶ τα συ- ρητικα μόρια non Omponuntur cum verbis primitivis, sed cum nominibus et verbis inde derivatis. Itaque recte dicitur ευ- αγγελος, re te etiam ευαγγελεω,
fonte suo; ευαγynios autem merito barbarum censetur. Vid. Sehaos ori Meleti. crit. P. 6. et p. 68. Quae si Vera Sunt, ne ἀντευποιεῖν quidem aut αν- τευ πασχειν ullo modo forenda Sunt, neque re in has formas tutatus est Butim annus Gr. ampl. T. II. P. II. p. 36l. , qui ita scripsit: se nn εο zusammengu gchreissen, hier, tro es glutt
Natur der Priapoxition dureh- gesten honnen. Quippe nulla prorsus praepositionis vis est in talibus, neque video caussam ullam, cur scriptoribus Atticis in huiusmodi sormis a vulgaribus Iinguae legibus fuerit re edendum , quum iis imoseos usus haudquaquam incognitus fuerit. v. Sohae ferus I. o. ad Longum p. 417. ad Demosthen. Do Cherson. p. 10b. 26. in Leptin. p. 476. 21. Lobeo h. ad Phrynich. p. 620. in temp. ad Gregor. Corinth. p. 449. Astius ad
Legg. p. 64. Ac tanto minus hoc loco scripserim da rευποιεῖν, quod statim subsequitur ευ ποι - σας et proXime prae edit ευ πα- θονra. Ceterum quod Hein- dorsius coniecit adeoque libris invitis in ordinem recepit εἰ δευ ποιήσας, id non opus, quum participium articulo destitutum sic explicandum sit: itaque pulorum hoc Videtur esse
indicium, si, ubi quis bene socii, oi hoc beneficium redditur. Subiectum enim
Matthiae. Gr. g. 265. 4. Rnn. et quae collegi ad Euthyphron. p. 14. E. m 100. ed. Lips. Temere novissimus criticus τὴν articulum expulit. τὴν του δ ιαμάχε σθαιJ Repetas ἐπί e supcrioribus.' εύς δ ιακο νησον et α - JOlympiodorus: φ σίν, οζιβουλει με διακονον εἶναι 'Aέλπι- ναίων καὶ πρὸς χαριν λέγειν, δ
328쪽
Ho in dorsius ante κολακευ- σοι ra excidisso putabat voculam
'Mp. Vulgatam dolandit Butt- mannus collatis illis p. 514. Α. B. D. Εἴ σοι Mυσον γε si διον καὶ.J Loeus multum voxatus. Cornarius coni. ει mi σοι Mυ- σιον γίγνεσς- ῆδιον uιαν. Casau bonus, testu Routhio, seri hi iussit: εἰ μή ooι Mooebi γε ξδιoi εἶναι λείαν, quod placuit II ei ndo r si O, Butim anno, aliis. Videlicet apud Suidam leguntur haec: MDossit
ro νς IIvσους ἐληῖDPro. Accedit quod Timaeus Gloss. p. 174. VOe. λεία recenset in numero vocum Platonicarum, quum tamen hodie nusquam apud Platonem legatur. Quocirca ex hac re iudicarunt magnam conciliariCasau boni rationi verisimilitudinis speciem. Verum negat Sehleter machorus proVedibio illi hio esse Iocum, siquidem vera sit Suidae interpretatio. Quum enim sententia requiraturhaeo: nisi mavis turpissimi cuiusque praedia e SSe, sponte ait apparere multum ab hoe Ioco abhorrere grammatici interpretationem; nam secun dum huius sententiam 3Ivoων λείαν dici praedam, e X Mysis ablatam, ex huius loci ratione esse debere praedam a Mysis aetam et reportatum. Quocirca Sohleior ma- chorus linec interpretatur sic: Menn du liebre ein Mysiis heia-εen wilist, h. e. hominem stultum ac socordem. Attulit ille praeterea I. Behkeri interpretationem hanc: Ne in du
sehlechtesten Namen nennen willat,den mari tam seben harin, quam tamen latetur sibi non satisfacere. Ficinus: Si mavis, o Socrates, Mysus Vocari, Vocabere utique, nisi mihi credi doris. Astius: Si Mysum mavis in i u d i e i n m Oeare, Socrate, sisto. Vides, quanta sit de loci interpretatione dissensio hominum doctis-Simorum. Iam Vero audias etiam Olympiodorum, qui haec habot: H παροιμία avr ἐκ του Τηλέφου ἐotὶν Εὐριπίδου. ἐκei γαρ ἐρωτα ris περὶ ro υ Tniετου καί
329쪽
324 PLATONIS νηρύς γε ων ἀγαθον δντα ' 1Did' οτι άφαρήσετια, ἐαν
Is igitur respici putat ad Telephum Euripidis. Quod quo iuro
ita statuerit, haud sane docerni potest. Neo Vero multum refert, ut id sciamus, quum locus Volsio commode explicari possit.. Etenim Socrates postquam illud διακονήσοντα Calliclis interpretatus est per κολακε vos Dra, hic exacerbatus animo non sino
Rerimonia respondet: Si tibi volupe ost Mysum adeo te vocare: ad quae retieetur apodosis sero haec: per me licet vel equidem nihil impedio. Quae aposiopesis loquentis troniae Plane est consentanea nec quidquam habet inusitati, quum post sontentias hypotheticas in locis similibus non raro omittatur RI'Odosis. v. supra p. 503. C. Protag. p. 311. D. 325. D. et quae collegerunt interpp. ad Arist. Plui. v. 4b8. Gregor. Corinth. p. 802. Fiso hor. ad Welleri T. III. P. II. p. 3b seq. Tum Vero pergit: nam nisi haec quae ego tibi suasi, ut reipublicae sive Atheniensibus inservias)facies ete. Quo loco Sermonem eius protenus ita interpellat, ut ipso mentem ac sententiam eius aperiat ae declaret. Ita quo manifestum est Mysum Vocari nune hominem, quem impune liceat omnis generis contumelia et iniuria lacessere, utpote Se-
cordem atque imbecillum. Ex quo liquidum est respici utiquoad proverbium: Mυσῶν λεία quod S c lite torma Oh oru s aliter atque debebat intellexit. Εω-nim usurpatum illud est omninodo iis, qui impune a quibus libet laeduntur ac diripiuntur. Ortum quippe est a Mysis, quos DRrrant, quo temporo Telephus peregre absuerit, finitimorum incursionibus misere vexatos EsSe.
Usus est proverbio Demosthenes pro Coron. p. 248. ed. Reish. atque Aristote i s Rhetor. I, 16. , ubi agens de locis coniecturalibus: καὶ rους υποπολλων αδικ'θενrας, inquit, καὶ μὴ επεξελθονtας - ως Oντας Rara rην παροιμιαν Μυσων λείαν, ubi habes explicationem adagii.
p. 123. ed. Lips. B o h h e r. Ane dot. Tom. I. p. 279, 1 b., unde etiam in iambis Simonidis et Stratidis Medea illud usurpatum
esse discimus. Praeterca Vero Mysos constat propter se ordiam valdo suisse contemtos, unde ortum illud proverbium: Mυσων ἐσ2αrος, Mysorum ultimus,
330쪽
τες, παστευε ιν μηδ' αν εν τουτων παθεῖν, ως οἰκων
τόδε μέντοι ευ oto', οτι, ἐάνπερ εἰςίω εἰς δικαστήριον D
CΕFVW. Flor. a. c. d. m. o. x. δοκεῖ, quod defendit Hermann. V. explie. Sed in πισrευειν scribendo omnes consentiunt. Ald. Bas. 1. 2. cum Flor. e. d. morευεις, quod ita scriptum ab iis, qui δοκεῖ in codd. suis reperiSSentido quo vid. annot. ad Theaetet. p. 209. B. Quorsum fortasse item iam respieitur.
opinor, A s t i u s haec accepit per exclamationem, quae mirandi ridendique comprehendit significationem: Quam mihi vi doris, Socrate, confidere -l Nam ita deinde Socrates optime respondet: 'ADoηrος ἄρα εἰμι. Supra p. 490. Ε: ῶς ἀεὶ ravra λεγεις, ω Σωκρατες l Alio modo inhnitivum post A,' δοκεῖ defendit C. Fr. Hermanuus in Specim. in Plutarch. De Superstit. p. 6., qui duas censet
constructiones conflatas eSSE.Quum enim dicendum suerit vel ως μοι δοκεῖ, moreυεις, vel δοκεῖς μοι πισrευειν, utrumque arbitratur in unum confusum esSoex illa loquendi ratione, quam praeter alios illustraverunt Er- surdi. ad Soph. Antig. V. 736. Herm. ad Viger. p. 7b1. Matth. g. 539. 2. cf. etiam mea ad Phi- Ieb. p. 46. καὶ Ουκ αν εἰς αχθεὶς l et quasi non possis in iudicium rapi. Nam participium
cum αν copulatum per optativum explicandum est: καὶ ως Ουκ αν εἰςαχθεδεμ. cf. Matth.
g. 598. Ooll. annoti ad p. 461. D. Et ne quom offendat, quod non priori participio, sed soli. posteriori vocula addita est, es Sophocl. Oed. Col. v. 7b4:
τερων λογου δικαιον ι παν απο κ tio ν, i. e. ος πανra roὶμας καὶ απὼ παντος αν φεροις χορον δ. μζr. ποικ. , O tu, qui es ado Innia audax quique ex qualibet re iusta o orationis speciem comminisci possis. Male igitur Cornari-u s εἰςαχθει ς corrigi iussit. Verba Dπo πάνυ ἴσως - φαυλο υ nuper in glossematis suspicionem adducta sunt; quo iure, nunc non decernam. O re ΤυχO t, roυro π. J Mireris II o in do rsium O re αν rυ- χοι corrigentem. Nam optativus ponitur ob verba o I rivo υν ανro Dro πaθεῖν. Quemadmodum igitur in simplici enuntiato dixeris: οςr ςοῖν παθοι αν του ro, Ora r υχοι, ita nune o re it edicitur, quia hoc additamentum arctissime cum OvrινOsν αν παθεῖν tot to Eohaeret. Similiter
ιών ἐπιθυμοῖς Phileb. p. 60. C. Legg. XI. p. 927. C. v. Matth. φ. 529. Rost. 9. 123. 3. Addito ar hoc loco scribendum eratrυχη. De re ipsa Menon. p. 94. Ε: ως &ως μεν καὶ ἐν Mist πο-