장음표시 사용
311쪽
PLATONIS οτε Περικλῆς ῆρχετο λέγειν ἐν τω o si , χGρους ησαν
Par. CVW. Flor. a. h. o. d. m. o. X. Bodl. et edit. Bas. 2.
οὐκ ἴσως δ η l Editt. omnes δει pro δή, quod restitui o Ven. ΞΣ. Vind. 1. 2. 6. 7. Par. CFIV. Flor. b. d. X. Aug. Meerm.
Repetendum χείρους ησαν κ. r. i.
hac elliptica loquendi ratione non habet locum. Ε. Τί ουν δῆς J Int. toti διαφερει. V. p. 4M. B. p. 497. D. Menon. p. 89. D. ῆ παν ro υναν rio ν διαφαὶ Plato quum iudicaret eos, qui
robus civilibus praeessent, ne que Ruram popularem captare neque privatas utilitates et commoda spectare debere, mirum profecto non est, quod tam severedo Pericle iuὸicavit. Etenim inde ab eo tempore, quo is rempublicam administravit, Athenienses Valde corruptos esse historia satis testatur. Nam adeo in segnitiem torporemque soluti sunt, ut nil nisi dies festos apparatusque ludorum magnificos
curarent; tam loquaces exstiterunt loquacitatisque amantes, ιυς re εἰς Ουδὸν ε reρον ευκαίρουνῆ λέγειν τι καὶ ακουειν κα νο- ωρον. Unde etiam conciones populares magno studio frequentabant, non tam ut Verum audirent, quam ut Verborum Suavitate delectarentur. Quid quod
a pristina morum simplicitate et frugalitate adeo desciverunt, ut inter Scorta iuvenes, alea Viri et Senes, comissationibus omnes vitam transigerent: id quod de iis ex Theopompo rettulit Athenaeus XII, 8. p. 532. D. Vid. etiam Philochor. Et Phanodem. apud eundem XI. o. 3. Apte compararunt Plutar h. Pericl. p. 1b6. E. cap. IX: notioὶ πρῶ-ro ν υπ' ἐκείνου φασὶ ro ν δημον ἐπὶ κλ ρουχίας καὶ θεωρικὰ καὶ
καὶ αυτουργου. Diluit quidem hoc erimen Plutarehus ita, ut ostendat Periclem initio quidem populo placere studuisse καὶ πρὁς χαριν πουrευέ χναι, quo facilius
adversariorum suorum auctoritatem Dangeret, his autem superatis se plano alium ostendisse, προς rῖν pyiartorον in gubernanda republica spectantem. Ita tamen rem non negat, sed excusat. Eam vero ulterius persequitur
philosophus, qui exindo colligit
Periclem non bonum misso rel- publicae administrum, sed verae artis civitatem gubernandi ignarum et imperitum; huic enim illud unico propositum esse de-
312쪽
καὶ δειλοὶ,ς καὶ λάλους καὶ φιλαργυρους εις ιιισθοφοριαν
bere, ut cives quam optimi reddantur. Ceterum exstat Aristidis sophistae non una oratio, qua Periclem ceterosque viros in republica claros contra Platonem defendit. Rem uberius persequutus est Imm. Ogiens hi in commentat. Pericles et
Plato, Uratistav. 1838. 8., ubi consulas imprimis p. 93 seqq. Eloquentiam Periclis artis no mino laudat philosophus Phaedr. p. 269. E.
φορα. Sed hoc Platonis loco stipendium quodlibet do publico
acceptum designari putem. Aristotel. Politi t. ΙL o. ult.: ra
LIερ κλης, ubi ad rὼν δεκαοεικονιιισθον, quem ob ius dicendum accipere solebant cives, respicitur.' ROUTH. - CL Bokkeri Anecdot. T. I. p. 1b8: Mισθοφορῶ ' ut σέλου στραrευομαι ξυπηρεrs. Res ex historia lucem capiti Pericles enim populum quum aliis munificentiae generibus, tum imprimis mercede iudiciali et θεωρικο institutis sibi devinxit: quorsum hic respicitur. Tω ν r a cs r α κ α r ε α γ δ r ω ν JLocus est in Protagor. p. 342. B., qui haec plano illustrat. Narratur ibi multos homines in ceteris
Graecorum urbibus vixisse, qui Spartanorum mores et instituta insano studio imitarentur: sicl
λακωνίζονtας istos homines, quos ridet etiam Aristophanes Avv. v. 1281. Ecclesia2us. V. 74. Vespp. 473., procul dubio respicitur. Schol. ad Aristoph. Plui. v. 85. Grammaticus apud B e k- herum Anecdol. I. p. 116:
s. Prologg. ad Remp. CIV seqq. Acorbo autem hoo respondet Callicles; constat enim Socratem eiusquo discipulos Spartanorum severitatem planct probaviSSe. v. ad Criton. p. b2. E.
313쪽
ρίσωμαι. ΣΩ. Καὶ τοδε τοίνυν uοι χάρισαι ἀποκρινα-
κδ γαθοὶ ἐγεγονε σανJ Vett. editt. ἐγεγονεισαν. Aug. γεγο- νεισαν. In Clarh. Vat. Coisi. aliis non paucis perseriptum legitur ἐγεγονεσαν. Ven. Σ. Vind. 2. 7. Par. IV. Flor. b. Meerm. γεγο-
νεσαν, quod certe non est contemnendum. De omisso plusquam- persecti augmento non est cur exponamus. De terminatione autem
Steph. exemplo roυ omiSSum. P. 616. κὶοπὴν αυτου καt. J Cap. LXXII. απέδειξε et αυ- Narrat Diodorus XII. c. 38. zα απ. π.l ai - eos redde- p. 306. B., Ephoro auctore, ΡΟ- ret haec omnia propterri lem de sociorum pecunia feritatem faeientos. Ἀπο- magnam partem in rem suam δεικνυναι proprio est mani- Vertisse ac, ne rationem reddere festum reddere, deinde ex- cogeretur, bellum concitasse Po- hibere, reddere, ita tamen, Ioponnesiacum. cons. Plutarch. ut primaria ostendendi notio non Vit. Periel. 31. p. 169. Idem prorsus aboleatur. X noph. memoriae tradidit accusatum Cyrop. I, 2,b: παιδας βελτίσrους eum eSSe Propterea, quod partem αποδεικνυναι, quod paullo post illius pecuniae, ex qua Ρhidias dieitur παρεχειν tα δεοντα πο MinerVae statuam vestivisset, in oυνrας. Ibid. II, 1, 23. et VIII, priVatos usus convertiSset. vid. 1, 85. permutatur eum verbis Di odor. I. c. Plutar h. l. c. παρασκευάζειν et απεργάζεοθαι. Defendit Periclem Aristides Memor. I, 6, 3: μμ 7raς εαυrων Commun. Apolog. T. II. p. 244. αποδερκνυουσιν. Mox etiam ἀπο- ed. Ιebb. narrans eum pecunia φαίνειν sie dicitur. tantum multatum esse atque B. rνα σοι χαρ ίσωμαι lpost peculatus damnationem in Supra p. 514. A: Πανυ γε, εἴ gratiam cum Atheniensibus red- ooι ῆδιον. Verbum χαριζεσθαι, iisse. Do Ρericlis integritate v. hoo in genere Dequens apud Pla- Thucyd. II, 56. 6b. Plutarch. tonem, docte illustravit Ruhn-Vit. Periel. o. 35. 37. ken. ad Tim. p. 274 seq.
314쪽
τερους γε αυτους ἀπέφηνεν η οιους παρελαβε. καὶ ταυτ'εις αυτον, δν ηκιωτ' αν εβουλετο. ΚΑΛ. Βουλει σοι
EFW. addunt ἐαυroi . Pro eo Vind. 6. αυεον et Par. BCIV.Flor. a. b. e. d. m. O. X. autους exhibent. Sed utrumque natum putamus ex glossemate, id quod etiam Astio et Hirschigio ita visum est. Lectionem μυτον receperunt Behherus et Butimannus. Sed verissimo iudicavit Astius eam sententiae parum conVenire.
p. 453. E. Phaedon. p. 76. D. coli. Matth. g. 595. et de Latinis interpp. ad Corn. Ne p. Vii. Cimon. o. 3: In eandem in-eidit invidiam quam pRter, ubi alii in quam. Seneo. De
Benefic. VI, 29. in. VII, 10, 2. INM. Quaest. Ι,1, 13. Goeren E. ad Cie. Legg. p. 262. Ceterum
non assentimur Hirschigio αυ-tον eiiciendum existimanti. Itaque neque eis addendum nequeo corrigendum eum Stephano.
Voculam ἄν ab Aristide neglωotam docte tuetur Sohaesor. Melettia erit. p. 124 seq. , ubi plurimos Iocos, in quibus esto υ- λομην ἄν et nθεio ν αν dictum reperitur, iustieavit, refellens videlicet He in dorsium, qui hunc particulae usum rariorem dixerat. Quid rei sit, subtilissime explicavit Hermannus De particula αν p. 66 seq.D. οὐκ ἄρ' αγαέλδς ὴ νJ II. o. οὐκ αρ' ἀγαθος ἐστιν, ὼς ἐφαίνεro. v. ad Phaedon. p. 68. B. et quae nuper exposuit M a ith i ae. Gramm . ampl. T. II.
315쪽
IV. et pr. m. BC. Flor. a. b. e. m. a. Me rm.
φυγῆ π έλος ε ς η u ιω ο α ι J Herm. corr. seiunctim: προς ἐζημμο υκ ἔ ξωστρακι σα ν - lis Refert Plutareh. Cimoni insonsos Athenienses propter Simdium eius erga Lacedaemonios et optimatium factionem μικρὰς ἐπιλαβομένους προφάσεως decem annorum exsilio hunc multasse. Vide eiusdem Cimon. p. 489. o. XVII. et III. Pericl. p. 157. e. IX. X. Viro doctissimo Rut-gorsio Var. Lecit. L. I. p. 43. videtur innuisse Plato damnatum eum ob tyrannidis assectatae suspicionem, metuentibus Atheniensibus, ne eos facundia, qua pollebat, in servitutem polliceret. Idem, ut refert Cornel. Nepos Cim. c. III., post annum quintum, quo eX pulsus erat, in patriam revocatus est. Noe omittit momorare istud Aristi dos
p. 1 M., ubi haeo Platonis citavit.' ROUTII.
μίωσανJ Vid. PIutnrch. Themistocl. o. XXII. p. 123. Ne pol. The m. c. VIII. Thucyd. I, 135. Mιλτιάδη ν δε tbν ἐν Ma- ρα υνι -l De hae re alii scriptores nihil memoriae prodiderunt, ut monuit Wesse ling. ad Herodot. VI, 136. Cons. Peri-2 o n. ad Aelian. V. H. XII, 3b Platoni tamen adstipulatur Aristides T. II. p. 224. ed. Iebb.
ἔνθα οἱ καταδικασύλέντες ἐβαλλον ro, ubi V. Ruhnken. ἐν Mαραθῶνι, prope M rathonem, ut ἐν IIvκαὶ , ἐν narαι uis, ἐν Σαλαμῖνι, ἐν G-ρ ίνλυ et al. v. P e r i g o n. ad Ael. V. H. II, 25. Wesse ling. ad Diodor. T. I. p. 321. Du hor. ad Thucyd. I, 100. Dieitur etiam Maecimum, quod propius aecedit ad speciem adverbii localis. V. ad Menexen. p. 240. D. eoll. Lysid. p. 20b. C. Igitur utrumque rectum. Ceterum quod Schweighaeus or. ad Athon. T. VI. p. 322. νικήσανra excidisso suspieatus est, nihil haeconiectura inanius. v. M a it h.
316쪽
Cap. LXXIII. ΚΑΛ. υλλα μίντοι πολλου γε δεῖ,
ωσαν. Vereor ut recte; certo ista mutatiotio non opus. V. p. b18. C., ubi nemo scripserit προς απολουσν, et p. 519. Λ. B. E. Oυκουν οι γε αγαθοὶ l Male vulgo ουκουν. V. ad Phaedri
αν προς, ν, εἰ μὴ δια rουτους, so. ἐκωλυθη προςει E. V. interpp. ad viger. p. 520 seq. - O π ρ υ-tανις hoc loco prytanum epi- statam designat, cuius erat populum in suffragia mittero s. ἐπιψηφιζειν. v. ad p. 474. A. Ουκουν οι γ ε dγαθοὶ ην. -l Certe quidem boni aurigae, quum initio non do bigis decidant, non tum decidunt, quum equo S etc. V. ad p. 512. A. Malo Vulgo ονκουν.
Lachet. p. 192. D: si κουν δίκαιον γε. Euthydem. p. 307. B: Oυκουν δίκαιόν γε, ubi vulgooDκosν. Sophisti p. 231. B: ODκονν rό γε εἰκος. Ibid. p. 235. E. p. 238. B., ubi vulgo lego batur Οὐκουν aν ορθῶς γε. De repetito verbo ἐκπίπτουσι vid. ad p. 509. D. Criton. p. 54. Α. infra p. b22. E. P. bi T. ἴσου τοῖς νον ὁ ς J II. e. iis, qui nune sunt, similes s. in pari conditione cis. Lysias p. 247. ed. Brem .e εἰ γαρ ωον retrσυμφορα καὶ rhν διανοιαν ἔξω,
excidis sonti Pindar. Pyth. III, 21: επεσε χαρίτων. Nimiurum ἐκπιπrειν omnino dicuntur ea, quae rei ieiuntur et repudian
p. b11. B. C. Cap. LXXIII. πολλου γε
δεῖ - , μή π ore rις - γάσηtαιl Notabis hane structuram: ποχλου δεῖ - μνὶ - ἐργάσηrat, multum abest, ut quisquam unquam - talia opera perfecerit, cuiuscquidem non in promtu habeo alterum exemplum. Nam alias ponitur infinitivus. - ος βου- λει, qui Vis. V. Matth. Gr. g. 474. annot. 2.
317쪽
γεγονεναι καὶ μαλλον οIοι τε ἐκπορίζ ιν τη πολει δενεπεθυμει. αλλα γὰρ μεταβιβάγιν τας ἐπιθυμίας καὶ μὰ
λιτρεπειν, πείθοντες καὶ βιαζέμενοι ἐπὶ τουτο, oθεν ἔμελλον ἀμεινους ἔσεσθαι οἱ πολῖτα, ως ἔπος εἰπεῖν C of δεν το Ἀωri διέφερον ἐκεῖνοι ' οπερ μονον ἔργον ἐστὶν ἀγαθοi, πολίτου. ναυς δε καὶ τείχη καὶ νεωρια καὶ α απολλα τοιαυτα καὶ εγω σοι duολογω δεινοτερους ειναι ἐκείνους τουτων ἐκπορίγιν. Ποαγμα ουν γήλοιον ποιουμεν ἐγώ τε καὶ συ ἐν τοῖς λόγοις. ἐν παντὶ γας τψ20ονω. δν διαλεγύαεθα, ουδὲν παυέμεθα εἰς το αυτιαει περανερομενοι καὶ αγνοουντες αλληλων ο τι λέγομεν.
Flor. R. c. d. m. pro Vulg. ἐγω ουν, quod Herm. cum Clarrian. Vat. aliis servandum duxit, minus re te, opinor. In Aug. Meerm. Od. Bas. 2. est ἔγωγε ουν.
Colai. alii ἄλλων ἔρχεrαι, quod ex ait' ων Ortum esse patet. Quam-B. ῶ ς γε διακο νου ς ε ι- ναι It D 1εως l quatenus sunt ei vitatis administri. De
εἶναι vid. Viger. p. 7M seqq. p. 888- .
- δι ε φ ε ρ Oν ἡ κ ε ῖ ν oh l F i e inus: Verum in eo, quod castigare civium cupiditato S oporteat ne quo illis obsecundare, sed et persuadendo et cogendo ad hoc ipsum perducere, undΘ meliores suturi sint cives, nihil, ut ita loquar h. e. paene , inter hos atque illos interest. Idem verissime in argumento dialogi: is Deridet eos', inquit, sequi quum diu reipublicae tenuerint gubernacula, semper quidem civitatem externis bonis auxerint, animos ero civium temperantia et iustitia formare neglexerinti Quod quidem solum sit legitimi gubernatoris officium. Concluditquo non modo non prodesse, sed obesse plurimum civitati gubernatores, qui sortunae potius quam animi bonis prospiciant.' Vide-lieot illi Platonis sontentia ratῆς πόλεως curabant, πρὶν αυ-tῆς rῆς πολεως euram gesSiSSent, Veraeque artis civilis ignari leges potius serebant, quam animos civium virtute imbuebant. os. De Republ. IV. p. 426. Ceterum nequis haereat in eo, quod Verbum δ αφερειν oonstructum est cum simpliei infinitivo, eiusdem strvicturae exempla landavit He in-
318쪽
GORGIAS. P. 517. ed. St. 313ἐγω γουν σε πολλακις οἶμαι -ιολογχὶ κεναι καὶ εγνωκέναι, ῶς ῆρα διττη αυτη τις si πραγματεία ἐστὶ καὶ Dπερὶ τb G ια καὶ περὶ τVν ψυχην, καὶ eti μὲν ετεὐαδιακονική εστιν, ὁ δυνατον εἶναι εκπορίζειν, εαν μὲν πεινῆ τὰ σώματα et μῶν, σιτία, εαν δὲ διψη, ποτα, ἐαν δὲ ριγω, ἱματια, στρώιματα. υποδήματα, dλλ' ὼν εὐχεται
σωματα εἰς ἐπιθυμιαν. καὶ ἐξεπίτηδες σοι δια τῶν αυ- τῶν εἰκονων λέγω, ινα ρειν καπαριαθύς. τουτων γαρ ποριστικον ειναι θ καπολον οντα ri εριπορον ῆ δομο υργόν του αυτῶν τουτων, σιτοποιιν ῆ dψοποιον ῆ υφαν- Ετην ῆ σκυτοτομον ῆ σκυτοδεψον, ουδὲν θαυμαστον εοτιν. 6ντα τοιουτον δοξαι καὶ αυτω καὶ τοῖς δελοις θερωτευ- την εἶναι σώματος, ππιαὶ τω μη εἰδότι, οτι εστι τις παρα ταυτας απασας τέχνη γυμναστική τε καὶ ἰατρική.
obrem non assentior viro docto corrigenti auων ων ἔρχerat, ut attractio inversa scilicet locum habeat. Nee opus est coniectura Heindoini talia scribendum putantis. ἐξεπίτηδες σοι l Steph. ἐξεπιrηδες δε σοι, errore. Ε. xi ο κ υ ro δεψο ν l σκυroδενον Clarh. Vati toto Dro ν δοξαι καὶ ad σφὶ Steph. δοξαι te καὶ αυrest. ῆ δῆ t es υν Gl Sic Ven. a X. CoisI. Vind. 2. 6. 7. Par. W. Vett. editt. νγ δη rco, quod iam mindorfius emendavit. C. dyν nos νrες α 21 1. 3 et ιλεγομενJ Lachet. p. 189. Ε:ἴσως ου μανθανεtε uo D 3 re λέγω. Explicavit hunc genitivi usum Matthiae. Gr. q. 373. cons. nostra ad Remp. II. p. 375.
D. v δυνατον et ναι J De infinitivo post relativa in oratione obliqua usitato v. ad Phaedon. p. 72. A. Mox de sorma ριγ'
p. 506. Matthiae. Gr. ampl. g. 198. 7.αλλ' ω ν ἔρχεrαι -J V. ad p. 503. E. Sympos. p. 186. D.
τουτων γαρ πο ρ ισte κδ νε ινα e - Ουδ ἡ ν θαυμα orori Mutatur doinceps tenor orationiS. Postquam enim haec: ουδεν θαυμασrον ἐσειν, illata sunt, sermo continuatur, quasi praecessisset:
ideoque δνra roto υων interponitur, ut superioris subiecti cogitatio in animo resuscitetur. Ana- Iuthon nihil habet offensionis, Iieet ab aliis aliter sit explica
tum. - ἔμποροι Sunt mercatores, καπηλοι institores, qui merces, quas emunt a merea
toribus, quaestus laciendi caussa vendunt et, ut fit, adulterant. Discrimen post alios illustrarunt He in dors ad h. l. et ad Horatii Satir. Ι, 1, 6. et quos laudavit Boissona d. ad Aristaenet.
videlio et omnibus, qui nesciant ete. Nam adduntur haec superioribus per appositionem.
319쪽
Ἱκει τουτων ὰὐχειν πασῶν τῶν τεχ νῶν καὶ χρησθαι τοῖς τουτων ἐργοις διὰ το εἰδεναι O τι τὁ χμζστιν καὶ πο-518 νηρον των σιτίων ῆ ποτῶν εστιν εἰς ἀρετhν σώματος, τας δ' ὰλλας πασας ταυτας ἀγνοεῖν ' διO Jh καὶ ταυτας μὲν δουλοπρεπεῖς τε καὶ διακονικας καὶ ἀνελευθέρους εἶναι περὶ σώματος πραγιιατείαν, τας αλλας τίνας τἰὶν δὲ γυμναστικὶ ν καὶ ἰατρικην κατα το δίκαιον δεσποίνας εἶναl et των. ταυτὰ ουν ταυτα Oτι εστι καὶ περὶ ψυχήν τοτὲ μεν μοι δοκεῖς μανθανε, οτι λεγω, καὶ ὁμ ολογεῖς
δ τι ro χρησrOνl Par. IV. O τι Iρηστον, quod dedit Behher. cum aliis. Sed nobiscum sentit Hermann., qui sensum Verborum flagitaro articulum vere animadvertit. P. 518. διο δὴ καὶ ταυτας J Steph. δει ut habet Par. E. reo. B. δ αρ to κοπος l Sic Clarsi. Vat. Coisi. Ven. Σ Σ. Vind. 1. 6. T. Par. EFW. Flor. s. s. eum Ald. Bas. 1. 2. Sed Steph. aliique astro roιος. Nimirum is Videtur commotus esse iudicio atticio τι ro χρησrον καὶ πνηρονJ quid in cibis aut potionibus illud sit, quod
habeatur bonum aut malum, quod attinet ad vi tutem corporis, quum ceterae omnes id ignorent. Verba cohaerent sie: O ra MDν σιτίων ῆ πorῶν ἐσει ro χρηστὸν καὶ πονζιρὰν κ. r. i. Inde patet,
Ρ. 518. τας α χλας tεχνα Haec perspicuitatis caussa adiecta sunt. Loquendi genus ad p. 501. A. attigimus. Ceterum pro διοδὴ καὶ tavrας - εἶναι diei etiam potuit: καὶ orι δὴ καὶ δια τουτο
- δεσποιναί εἰσι τουτων. Sed transitur ab usu Vocis ore ad infinitivum, ut saepe fit in obliqua oration . rore μεν μοι δοκεῖς - lExspectabas subiectum iri rore δε λεγεις, Ore ανθρωποι κri. Sed maiore cum gravitate dicitur: ῆκεις δε oiιγον Dorερον λεγιυν, de quibus verbis monui aliquid ad p. 491. B. Ceterum manifestum est verba ita struenda esse: rore μὲν Ουν μοι δοκεἰς
μανθάνειν sint olligore in , Orι
περὶ ψυχην, καὶ Oμολογεῖς ως εἰδως ο τι εγω λεγω. Frustra fuerunt qui o re ioco recipiendum arbitrarentur, quam leotionem nullo pacto serendam censeo. Mox Voo. ανθρωποι de glosse- mute suspectum Λstio videbatur, qui tamen pOStea suam retractavit sententiam. Nee est profecto, cur Vo . sollicitemus. Num ανθρον tot καλοὶ καγαθοί dicitur, ut ostendatur Calliolis sontontiam aliquibus hominibus memoratis parum esse do-
320쪽
ουν ηγανάκτεις, ει σοι ελεγον εγώ, οτι Aνθρωπε, επαῖεις
ουδὲν περὶ γυμναστικης ' διακονους μοι λεγεις καὶ ἐμμ
ἀρχαίας σαρκας. οἱ δ' αυ δι' ἀπειοίαν ου τοbς εστιῶντας Dαἰτιήσονται των νοσων αἰτίους εἶναι καὶ της ἀποβολης
starum, qui voe. ἀρτοκόπος minus probandum esse dicunt; sed V. Lobeeh. ad Phryn. p. 222. Osann. ad Philemon. p. 164. Schneider. ad Xenoph. Helion. IV, 4, 21. C. Oυδεν περὶ avrcui J ουδε Vat. Par. BCFW.n ρ ος αποὶ os σιν αυτωνὶ Sio Clarh. Vat. Flor. T. Vulgo
Max. Tyr. IV, b. . Cap. LXXIV. C. παρασκ. ἀνθ ρ ro υρJ Per contemtum d νθρώπους additur, usu frequenti, quem post Vatokenari Annoti criti. in Ioo. N. T. p. 336. attigit nuper otiam Bromius ad Lys. p. 270. Proxima sie inter-Pretamur: qui, si sors ita ferat, postquam corpora hominum cibis potui entisque satiaverint et saginaverint, insuper etiam iis pristinas possum da bunt carnes, dum laudibus
ab ipsis efforantur. Quid mali significetur, apparet eX g. Ε:
ποιήσανrες; v. ad p. b14. E. Mox προς απολουσιν est: insuper spraeterquam quod corpus malo saginaverint) pessumdabunt. - Dictionem αἰειῶσθαί ζινα αδειον εἶναι exemplis illustrarunt Haindor L ad h. l.
I a c o h s. Addit. in Athen. p. 188. CL nostra ad Phileb. p. 22. D. Diuitiam by Corale