장음표시 사용
291쪽
Ouολογεῖν ἐν τοῖς ἐμπροσθεν λογοις ἐγώ τε καὶ Πωλος η ου, ῆνίκα ωμολογήσαμεν μηδένα βουλομενον ἀδικεῖν ἀλλ' ακοντας τους ἀδικουντας πάντας d&κεῖν; ΚΑΛ.
τεχνθ τῆς παρασκευης του μηδὲν ἀδικεῖσθαι η ῶς dλίγιστα; σκεψαι, εἰ σοὶ δοκεῖ ἱ περ ἐμοί. ἐμοὶ μὲν γαρ ooκεῖ ῆδε ' η αυτον doχειν δεῖν ἐν τῆ πολM ῆ καὶ τυραν- νειν, eti της υπαρχουσης πολιτειας ἐταῖρον εἶναι. ΚΑΛ.
ἐν toῖς ἔμπροοθεν loro ις J Deerant haec vulgo, nunc ex Clarh. Vat. Coisi. Ven. ES. Vind. 1. 2. 6. 7. Par. BCIVW. Flor. v. b. e. d. m. o. X. Bodl. et editi Bas. 2. restituta. P. b10. ῖν α δ ea πε ρ a Pyg tον 2. J Da καὶ διαπ. Vind. 6., quod dedit Behker. Bastius tamen ex eodem libro nihil enotavit. οπως μὴ αδική σ ω με vi Non videmus caussam idoneam, cur Heindoritus, Behhorus, alii coniunctivum storisti soloecum iudicaverint, quem libri omnes etiam ipso Behkero teste unanimi consensione tuentur. cons. p. 480. A. B. ibique annoti Nam storiatus omnino designat actionem in se spectatam, nulla habita ratione conditionis et status per temporum rationes nascentis, idque sic, ut nunc de una aliqua Eerti cuiusquam temporis actione, eaque semel
perpetrata, nune de actione eadem quidem, sed per diversa temporis De aoristi vi et significatione in huiusmodi interrogationibus iam supra monui ad p. b03. B. et ad Phileb. p. b4. B. Imperfectum
απεκρίνον, quod Odices omnes praeter unum Vindob. tuentur, per usum loquendi staro non potest. Ceterum iis, quae sequuntur, declaratur accuratius,
quid Socrates sibi volit a Calliolo responderi. Respieitur autem ad p. 468. C. seqq. cap. XXIV. P. 510. o πως μὴ αδικη-oco με i J Stephanus corrigebat
αδικ'tris μεν. Cui eoniecturae savero videntur ea, quae proxime sequuntur. At vero reserenda haeo sententia est ad antecedentia. Postquam enim Socrates docuit neminem nisi invitum iniurium sacere, ex indoconsequi ait tacultato quadam et arte opus esse, qua efficiatur, ut ab iniuria inferenda prohibeamur. Quum vero utrumque, et tδ usta δικεῖσθαι et rὁ μὴ ἀδικεῖν, facultatem quandam atque artem requirere docuerit, deinceps primo disserit de arcenda aliorum iniuria ac deindo p. 510. E. revertitur ad disputationem do illa saeultato, qua caveamus, ne ipsi aliis iniuriam inseramus. Verum iam Routhius vidit. Ceterum cons. p. 480. A.
legebatur. Reserendum Rutem ἡ δε ad proxima, quae omnem artem demonstrant. Quare miror
292쪽
Cap. LXVI. Σκοπει δη καὶ τοδε ἐαν σοι δοκῶ ευ
spatia idemtidem repetita dicatur. Quod ipsum hoc loco ita fieri putamus. Nam Oπως μ' a δικήσομεν significaret: ut ne quando iniuste faciamus vel omnino iniusti simus, suturo tempore, quandocunque erit. Atqui id ab ipsa sententia alienum esse patet, quae potius hoo requirit: ut no idem iidem iniusto ciamus, quod fit singulis iisque pro rerum conditione et opportunitate usque repetitis iniustis actionibus. ἡ περ ἐ μο ι J V. xπερ et dein νδε. Reete Par. VW. Flor. a. h. o. s. ῆπερ et Vind. 2. 6. Ven. Σ. Par. IV. ῆδε. Deinceps vulgo δει. Sed infinitivum, sequente εἶναι iam per so satis munitum, tuentur Vat. CoisI. Ven. ET Vind. 2. 6. Par. CΕFIV K. Flor. R. b. e. d. f. m. o. s. Aug. Bodl. Tum καὶ ante mea eis, Vulgo omissum, cum Clarh. Vat. CoisI. optimi quiquo firmarunt. et αῖρον εἶναι l Codd. plerique εrερον, crebra confusione. Butim annum, qui ut ri δε pro P δε legendum esse evinceret, ῆδε propterea ferri non posse iudicavit, quod male praemitteretur duabus his τεχναις per duplex
Appellatur haec sententia etiam in Sympos. p. 195. B. λογος παλαιος. Lysid. p. 214. B: Oυκουν
Protagor. p. 337. D. Legg. VI. p. 773. B. Ρhaedr. I. 240. C.
καὶ ro υ tW ἐξ απ. T. V. -l Repentina subiecti mutatio. Nam ad δύναι ro intelligendum essed βελτίων, ad roυrsa autem rcflrυραννιυ, ex Verbis seqq. Oυδε γε εἴ τις - οὐδ' αν os roς appa ret et iam a Routhio observatum est. Sed quanta libertato Graeci hoc in genero usi sint, diseas ex iis, quae collegerunt
293쪽
ΚΑΛ. Ναί. αδ. ει αρα τις ἐννοησειεν ἐν ταυτΓ τὐπώλει τῶν νεων, Πνα αν τροπον ἐγὼ μέγα δυναίμην καὶ μηδείς uε αδικοίη, αυτ ζ, ῶς εοικεν, αυτῶ ίδος ἐστιν
εκ νεου ἐθίζειν αυτον τοῖς αυτοῖς χαίρειν καὶαχθεσθαι τῶ δεσποτy, καὶ παρασκευάζειν, Oπως ο τι μάλιστα ὁμοιος εσται εκείνω. or II ουτως; ΚΑΛ. Ναί.
D. ἐν ravrn τῆ πολει tῶν νέωνJ αυrsi Clarh. Vat. Coisi. Vind. 1. 6. Par. CEFIVW. Fortasse leg. ἐν avrij rat in tu πολει. μηδείς με αδικοίη, αυrv -J Sic Bas. 2. Libri αδικοῖ ηαDrri praeter Flor. X., qui habet αδικοὶ, αυrη κ. r. i. Dein ante ὀδός aliquis articulum 1i inseruit; sed V. ad ApOl. p. 24. B. E. καὶ α δικovντα μὴ δεδ. δ.l αδικοὐντι Von. Σ. Par. CV. p. 320. A. Bornem ann. ad Xenoph. Anabas. p. 126 seq. Matth. g. 298. Neque Latini hae licentia abstinuerunt, de
quae antea g. B. memorata est. V. ad p. 468. E. Mox ουδεὶς χαιρων ci δικήσει est: nemo impune laedet. Ita χαίρων semper post negationem aut in negante interrogatione usurpatur.
cons. Aristophan. Acb. 563. Vespp. 186. Plut. 64. Thesmoph. 726. Soph. oed. T. 363. Antig.
758. Eurip. Orest. 1609. al. V. Tou p. ad Longin. c. 16. q. 3. Coraena seribi iubentem καὶ rosero ν Ουδε ὶς χ. αδ. noli audiro. Habet enim haec una phora cum aSyndeto coniuncta nescio quid gravitatis.
nem continet, οδος autem praedicatum est: in quo strueturRogenere articulus ante nomen sub
294쪽
GORGIAS. P. 510. 511. ed. St. 289ῆ πολλου δει, εἴπερ ὁμοιος ἔσται τῶ ὰρχοντι δντι αδίκω,
καὶ παρα τουτω μεγα δυνησεται; αλλ' οἶμαι εγωγε, παντουναντιον ουτωσι xj παρασκευη εσται αὐτω ἐπὶ το οιω
βουληται, καὶ ἀφαιρησεται τα δντα; ΣΩ. οἶδα. ω 'γαθὲ Καλλίκλεις, εἰ μη κωφύς γ' Hul, καὶ σου ἀκου- καὶ Πώλου dρτι πολλάκις καὶ τῶν ὰλλων dλίγου παντων B
Florentini septem et Ven. a. pr. cum Bas. 2. Quam lectionem ex correctione male sedula natam esse docebit grammatica observatio infra posita. P. 511. ad ito κακον ὐπ.J V. κακον αὐτω, quod Pnr. Ε. habet. οὐκ o ιδ' oridi s et ρ. J Sic Vind. 6. Flor. X. Aug. Meerm. Cum Bas. 2. Ceteri libri Oπot, quod ex itaeismo natum. Ε. ῶς ὁ ἡμετερος λογος l,, Illud esse ro μεγα δυναoθαι, quod sophistae praedicabant, negaVerat Socrates, videlicet to ποιεῖν ἐν τῆ πωλει α δοκεῖ. V. p. 466. B. seqq. Fi inus vertit: ut praesens formo significat. Fort. legebat ημἐrερος, quod tamen minus probandum.''
κ ε ι νοῦJ Inti aDrῶ διαπεπραξεrαι. καὶ α δικos νta μη δι δ. δ.l Dativum sequitur accusati Vus. V. ad p. 492. B. Ρ. 511. δ a rhν μιμησιν - δ υ ν α με νJ eo, quod dominum suum imitatur eiusque potentia nititur. Nihil hic auspoctum, nihil tenebricosum. Fuit tamen qui verba καὶ δυναμιν ut suspecta secluderet. οὐκ o I δ' ondi or νεφεις -J
Dietionem, quantum satis est, illustravit exemplis Η o in d o rL. ad h. I. Plura dabit Indo x Reis kianus ad Demosthen.
reciperem ὁπη, tum istud ανευ καὶ κάtω suadebat, tum Exempla dietionis alibi obvia cohortabantur. Hoc autem dicit: Nescio, qui fiat, ut sermones Sur
rος ὁ μιμουμενος, illo, qui ei vitatis dominum imitatur, ei morigeratur, eoque
tiam. Quod Astius coniecit ὁ μεμιμζμενος, id vel propterea repudiandum est, quod ita parum commode adderetur τὸν μὴ ιιι
295쪽
R. b. c. d. m. O. eum Bas. 2. Hoc legit etiam Ficinus, qui vertit: ut et tuus sermo significat. Atqui argumentatur Socrates ex iis, quae Eommuni disputatione repperisso videbantur. C. σοι συμβουλευωri Vetti editt. συμ βουλευω inritis codd. quorum bona pars βουλευων scriptum exhibet.
D. diici et αὐτὰ δ ια α ρ αξ αμε νηJ V. διαπραrrομενη. Sed indignum est 2 8c. quod improbus virum honestum potest vita privare. Sohloier macherus: istit nun nichi dieses ebendas Empore astes Respondethaeo Callicles cum irrisione quadam atque malitia: Nonne vero, inquit, hoc ipsum scilicet etiam graviter est seren dum 'C. ὀρθῶς γε σοι συμβουλε Dcu a J Vulgo συμβουλε vcs. Unico Verum est participium. v. Sympos. p. 174. E. Lysid. p. 204. A. Menon. p. 73. E. Lachet. p. 192. B. Charmid. p. 162. Λ. Sod otium secerunt Wytten-hach. Epistol. ori t. p. 486. od. Lips. Ho in dors ad Charmid. p. M. Astius ad Phaedr. p. 2b3. Ceterum prorsus improba
ουrον ει r. l si quando in eiusmodi periculum inciderint, tibi ea solentia opus es L Ne quis malit εἰς
Est αλμ. -l LIροςεσra1μενος dicitur qui compositus ost in frugalitatem Et ad temperantiam moderationemque redactus: quae sunt verba Budaei Comment. Ling. Gr. p. 78. Isocrat. Panath. p. 666: συνεσtaiμενην ἔχων
tem. Itaque ars gubernatoria h. l. dicitur moderata et modesta, quia so non inelat,
quasi grande q uiddam profiteatur ac praestet: id quod saeit scilicet rhetorica, Disiligod by Corale
296쪽
GORGIAS. Ρ. 511. od. St. 291 τὰ σωματα καὶ τὰ χρήματα τῶν ἐσχατων κινδυνων ωςπερ η ροτο9ικη. καὶ αυτη μὲν προςεσταλμένη ἐστὶ καὶ κοσμία, καὶ ου σεμνυνεται ἐπηuατισαένη ῶς υπερηφανον τι διωrραττομενη, ἄλλα ταυτα διαπραξαμενοτοὶ δικανικη, ἐὰν μεν εξ Αἰγινης δευρο σώσν, οἶμαι δυδβολοις επραξατο, ἐαν δὲ εξ λγυπτου η ἐκ του Πον- του, ἐὰν πάμπολυ ταυτης της μεγάλVς ευεργεσίας, σω- Eσασ' α νυν ὁ ελεγον, καὶ αυτον καὶ παῖδας καὶ Iρηματα καὶ γυναῖκας. αποβιβασασ' εἰς τον λιμενα δυο δραχμας επραξατο, καὶ αυτος έ εχω/ τῆν τίνην καὶ ταυτα διαπραξήμενος εκβὰς παρα τψὶν θὰλατταν καὶ τηνναον περιπατεῖ ἐν μετρίφ σχήματι. λογί σθαι γάρ,
quum διαπρ. hoc pertineat ad sequentia, opus est nori8to, quem servarunt Ven. E. pr. , Ven. Σ. Vind. 2. Flor. X. Meem. Praesens Ortum Videtur ex iteratione praegressi διαπραττομενη. Defenderunt tamen Butiniannus et Astius praesens tempus sic, ut διαπραrrομένη dicant designare consuetudinem: cui tempori recte subiungi aoristum, quo tamquam rei exempla insigniantur.
qUM eo nomine so magnifice praedicat. - ου σεμνυνεζα l
tur Me ais e Mas Ueberschwe 9-liches. Recta Timaeus Gloss. p. 24b: σχημαειγμενος ' προς- πο ουμενος xi sti Prarros ενος, ubi Ruhnkenius hune locum commemorans ἐσχηματισμένη minus recte interpretatur magnifice
pro mereo de exigere solet. V. Rost. 9. 116.8. annot. 4.
Proxima Fio inna hoc ordine legit: καὶ παῖδας καὶ γυναῖκας καὶ Ityriliata. Codices tuentur lectionem vulgatam, quam tamen vereor ut 1 o in dorsius bono defenderit comparato loco MoneXen. p. 248. A. Notandum igitur hoc exemplum n gligentiae, non corrigendum. De αυ-rόν , h. e. dominum si e patrom familias, v. ad Criton. p. M. E. Frustra in num rosingulari haesit Voc gelinus; pluralis enim poni non potuit. Cetorum de pretio hoe v. B o e o k h. Oecon. Attio. T. I. p. 169 seq.
i. e. ἐν κοσμιω. Ceterum Οχῆμα non est vestitus, sed habi
297쪽
Aιγυπτου νῖ εκ Horroυ τυχηὶ σώσασα, ὁ νυν δὴ ἔλεγον, καὶ α Dro νκαὶ παιδας καὶ χρημαrα καi γυναῖκaς, αποβ βάσaσα εἰς roν υμενα, ἐὰν παφωχυ, ravr ς rης μεγαλης ευεργεσίας δύο δραχμας ἐπραξaro. Iusto audacius , neo opus est mutatione ulla. Vecta ἐαν παμπ. ευεργεσίας non expressit Ficinus. In uno Par. punctis notata et parenthesi inclusa sun L
vita Iem, si quis multis et insanabilibus animi morbis labor oti Sed quo magis
augeatur huius sententiae vis clariusquo exsplendescat, aliam sententiam, quae minorem habet gravitatem, huic ita praemittit, ut insertis particulis μεν et δε alteram ad alteram roserri oportere significet. Quam quidem membrorum coniunctionem optimo illustravit M atth. g. 622.4. os B u it m a n n. Gr. p. 434. ed. decim. Prorsus Eadem Str cturae ratio est p. 516. Ε: Oυκουν or γε αγαθοὶ ηνίοχοι κri. Particulae μεν - μεν et δε- δε eodem modo positae sunt, quo Apolog. SOerat. p. 28. Ε: ἐγῶ Ουν δεινὰ ἄν εἴην εἰργα- ouενος, εἰ, Otρ μέν με οἱ ἄρχον-
roς - ἐνrah δε - 1είποιμιτην rάξιν. ubi V. annot. Universam loci sententiam Latine interpretamur sic: Itaque se- eum reputat, quum is, qui magnis ot insanabilibus orporis morbis afflictus in mari non perierit, miser sit ideo, qui R non perierit, ne si eum oportere vivere, qui in eo, quod orpore praestantius ost, in animo, multos et in s nabilos habeat morbos. Vides igitur οὐκ pertinere ad primariam tantum totius enuntiati partem neque referri posse etiam ad interiecta haec: εἰ μεγrις μεγαλ. κ. r. i. , in qua Sen-tontia fuit He in dorsius. Prorsus alius generis est illud p. 508. B. Proxima καὶ toυro ν δνήσειεν pendent ot ipsa e superioribus illis: λογί tat Ουν, ore, ita ut negandi particula nune item animo repetenda sit; nam flenteu-tia haeo est: reputat igitur - Bum, qui animi morbo
298쪽
ρνήτου, ολε ὰλλου ουδενος ἐλάττω ἐνίοτε δυναται σωυιν' πολεις γαρ εστιν οτε ολας σωγι. μη σοι δοκεῖ κατα του δικανικον εἶναι; καίτοι εἰ βουλοιτο λέγειν, ω Καλλίκλεις, απερ υμεις, σεμνυνων τι πραγμα, καταχῶ- σειεν ῶν υμας τοῖς λόγοις, λ ἐγων καὶ παρακαλων ἐπι CFlor. R. e. f. m. s. male. Neque enim hio oς pro οἷος poni potuit. v. ad Phaedr. p. 244. D. et infra p. 516. C. Censuit tamen Win- chelman n. ad Euthydem. p. 46. or verum esso, scilicet Oς simpliciter pro ouς poni ratus et insistens unice codicum Vestigiis. P. 512. ὁποθενουν σώoni Sio Clarh. Vat. Coist. Vind. 1. 6. Par. CEIVW. Flor. a. b. c. d. f. s. X. Logebatur olim oes 7. Iaboret, non oportere Vi
do iuvari, si Ve illum emari conservet sive a iudieii periculo, sive ab alia quacunque calamitato liberet. Quod autem transitur ab indicativo ad optatiVum, ea res He in dorsium certo non debebat adeo conturbare, ut corrigendum putaret ὀνήσειεν αν Vel ὀνήσει, aν re n. r. 1. Vid. Tim. P. 18. O. D. Menex. p. 240. D. Charmid. p.
1M. Ε. Xenoph. Anab. II, 1, 3. Sed cons. Matth. g. b29.
Cap. LXVIII. B. οὐ νομος oti σεμν.J non est mos Superbire. Ρroxima illa: Oς Ου- re orραο Οὐ κ. r. 1., interpretamur sic: qui ne o duo B, nedum gubernatore, nec quO- quam alio minus interdum servare Potest. Nam μ' ora, ne dicam, nedum, minuit ae deprimit vim roυ κυβερνήrου, cuius ars non tanti aestimatur, quanti ars imperatoris. cf. Matth. g. 624. 4. Intelligitur autem μηχανοποιος eximio faber machinarum bellicarum, ut Xenoph. Heb
δ ἐκ α νικο ν εἶναι J Num tibi videtur cum orator o iudi-eia li esse oomparandus neque pluris faciendus γΕxspectabas μη ουν. Sed apte contulit Ho in dorsius Apol. Sostrat. p. 28. D. , ubi prorsus idem est asyndeton. De praepositione καra similitudinem indieanto V. ad Sympos. p. 211. D. Matthiae. Gr. ampl. g. in1.
-l Dietionem καraFσαι λογοις, υμνοις, ἐπαινοις attigerunt H o u s- de Spoc. p. 42. et Bast. Epist. erit. p. 230. ed. Lips. Deinde animadvertes breviloquentiam. Pl no enim dicendum fuit: λεγων δεῖν γίγνεσθαι tivra νοποιους καὶ παρακαχων ἐπὶ tosto sto δεῖν Υ. μ.): VOS Obrueret se monibus, dicens oportero vos fieri maohina toro fi Ri- quo ad id vos eo hortuns,
299쪽
D καὶ των ὰλλων ων νυν δ' ἔλεγον; οἰδ' oτι φαιγὶς αν βελτίων εἶναι καὶ ἐκ μλτιονων. το δε βελτιον si μη
C. a tiros κ at α φ ρ o νεῖςJ Vitioso Steph. καrαφρονοῖς. o Dr' αν αὐτος tes saetito υ χαβε ἐν J Verba tio σαν rori Vulgo malo omissa, rostituit Bekkurus ex Par. V., nos dedimus otiam e Flor. b. Iis omissis sententia pervortitur mirifice.
D. μη γὰρ ros rο μεν, ro ζῆ οποσον δε χρ. J Vulgo μηquia cetera nihil sint, h. o. no flocci quidem aestimanda. Egregie hominem ita inducit declamitantem, ut ab inchoata struetura obliqua transeat ad rectam Orationem: ώς Ουδεν
nam larga ei dipendi eo pia. 4 π ο κ αὶ ἐσαι ς αν μηχQUO ποιον l per contemtum RP- pollitares eum machinatorem. Nam aποκαλεῖν invidiae, indignationis et contemtionis notionem adiunetam habere solol. Unde lucem accipit locus Tlioaet. p. 168. D. , quom in torpretes sinistre acceperunt. Xenophon l.
απo καὶ Ουο ινοῦ Plura etiam apud Demosthcnem et Lucianum reperias. Itaque h. l. perspicuitatis caussa ώς ἐν ονείδει additum osti
quum quis sit qualiscunque sit, nιms mari solue Virri, wie mau wili. Nam ad ὁποῖος ris fruo intellig. ων. OPra reso-rendum ad susiectum indefinitum rara, quod infinitivo ooγγιν cogitationo addendum est, volpotius illo iam continetur: quum structuram iam supra attigi. Cotorum aoristus pro praesenti positus ut Theaeti p. 179. C: a νά- λωrοι γάρ, ei δευχον, εἰσί. καὶ νευν aλλω ν rεχνῶν. Λrtium nomen post artificum commemorationem illatum. μῆ αὶ Io re- του σώζεινὶ
300쪽
λαστος σοι ὁ η'ογος γίγνεται καὶ μηχανοποιου καὶ ἰατρου καὶ τῶν ὰλλων τεχνων, ὁσαι του σωγιν ενεκα πεποίνααι. ἀλr, o μακαριε, ορα, μη ἁλλο τι το γενναῖον καὶ το αγαθιν τὶ του σωζειν τε καὶ σωζεσθαι. μη γα9 το0το μεν, το ζηW οποσον δὲ χρονον, τον γε ῶς Εανδρα ἐατεον εστὶ καὶ ου φιλοψυχητεον, ἀλλα Βατρίψαντα περι τουτων τῶ θεὰ καὶ πιστευσαντα ταῖς
γao rουro μεν, rο ζῆν ὁποσονδη Io. Sed recte ὁποσον δεχρ. Clark. Vati, quod nune primum restituimus. Indo ortum est oπδοον δεῖ Par. CIW. Flor. a. d. s. X. sit pr. m. ΒΕ F. Pro eatis ν Stephanus invitis libris omnibus scripsit eDκrεον. Buumannus Olim Pro μηγαρ scribendum putabat καὶ γαρ. Winchelmannus Act. Soc. Graec.
Sententia verborum satis aperta est: Nam, inquit, istud quidem, quam diu Vivus, Bi, qui vero vir sit, non omrandum est, neque vitae amori indulgendum, sed committore hoc debet deo atque fidem habens mulierculis dictitantibus nomino m ullum posse fatum offugero, deinde id spectare, quomodo etc. Sed haeretur in vulgata Iectione Verborum supra indicata. Stophanus de Cornarii coniectura reposuit ευκrων ἐστί, quod non debebat probare He in dorsius. Nam ut taceam sormam ευκrεον admodum esse suspeetam, de qua re Vid. Bastius Epistol. critic. p. 217. ed. Lips., male profecto post μῆ γαρ - ευκrεον statim in serretur καὶ ο ὐ ipuo ii υχηrεον. Quocirca Buit mannus olim scribendum coniecit: καὶ γαρ - ἐαrεον ἐors, qua coniectura sane sententiae bono consulitur. Sed tamen libri Omnes constanter με tenent. Itaque idem vir doctus postea μή dictum esso statuit, sicuti post δρα et δέδοικα alibi dicitur. Verum nee haec ratio carot dubitatione. Quamobrem Hormannus nuper audacter de suo seri
οπύσον δε χρειον κ. r. i. Sed displicol istud a1δυ pro μη non modo audaciae nomine, Verum etiam ideo, quia illo vocabulo argumentationi obtruditur notio a re ipsa nune aliena. Neo vero tanta opus fuit mutatione. Imo nihil nisi oπόσον δε ex optimis codicibus suit restituendum,
quod nunc revoca imus emendata verborum interpunctione.
Ita enim ad μη γαρ ro 'ro, roζῆν, intelligendum relinquitur O Oυ tδ αγαθον καὶ γενναιονεῖναι, hoe sensu: noli enim putare istud quid Em, Videlicet ut vivas cuius rei notio iam praegresso σώζειν rEκαὶ σώζεσθαι indicata est), ho-
estum atque bonum es Rerimo quamdiu vivat), id eum, qui vere vir sit, cur Rre non Oportet ote. Ad μὴ γαρ rOυro μεν quod intelligendum