De probis grammaticis scripsit Iulius Steup

31쪽

mendosa. Itaque fiebat, ut, cuius intererat emendaussimum ibbri alicui exemplar habere, is a scriptore libri petorct, ut exomplar do bibliopola omptum ipse recognoscuret atque emendaret os Plin. epp. IV, 26 et Mart. epigr. VII, 1 I. Saepius vero fiebat, ut amici scriptorum horum libris contra incuriam librariorum opem ferrent: sic M. Caesar Frontonis orationem sua manu descripsit, pro qua re Fronto gratias agens epp. I, 7 p. 20 Nab. cf. adn. 8, sic axesamat: 'uvidi talo aut M. Poreio

aut u. Ennio aut C. Graccho aut Titio poetae quid Θ Seipium aut Numidicot quid Z M. Tullio talo usu voniti quorum libri

pretiosiores habentur et summam gloriam retinent, si sunt a Lampadiono aut Staberio aut . . . vi aut TironeJ aut Aelio .... aut Attico aut Nepote. mea oratio exstabit M. Caesaria manu scripta'. Volgo hoc loco putant Frontonem Lampadionem et reliquos dixisso amicorum libros descripsisse, Herigius

aurem in libello quem inscripiat Sehrislatollor und Publikum in Rom' p. 9 adn. 14 rectius omendati' quam 'descripti' suppleri ait,

ita enim Frontonis locum esse consensurum cum eis quae Suet. dogr. et in. 2, an ecdoto Parisino de notis, Goli. XVIII, 5, II es. p. 11ὶ tradantur. Sod Suetoni quidem locus, si recte disputata

sunt ea quas supra de eo exposui, cum Frontonis loco omnino conferri nequit; aneodotum Parisinum autem ad emendationem prorsus aliam pertineti Haeo enim librorum novorum vel omendandorum vel describendorum ratio accurato ost distinguenda ab amendatione grammatica quae in scriptoribus paullo iam vetustioribus versatur. Grammatico ut veteres Scriptores quam emendatissimos edendi officium expleat, conquirenda sunt axemplaria quam vetussissima et quam fidissima, quibus tamquam certo fundamento utatur, sed ita ut ubique iudicium suum interponati Ita grammatici Alexandrini scriptores Graecos tractaverunt, ita Probus Berytius prorsus dubitari nequit quin emendarit Latinos. Atque Suetonius, si codicibus fides est, tradit eum emendaro

curasse veterum 'multa Oxemplaria contracta'. Quae verba satis mira sunti Nam si hoc eis dici putamus, multa multorum V terum Exemplaria a Probo esse emendata, permirum est non unum tantum exemplum cotoris conlatis Probum emendasso. Vix

enim putare possumus tot exemplaria Probo suppeditavisse, ut Diqiligod by Corale

32쪽

cum scriptores ederet supersedero posset novorum Gemplarium

consectione. Neque dubitari potest quin ut Apollinaris Sidoni ita Probi Berytii temporibus fuerint etiam spectatao fidei librarii.

Praeterea ne subesse quidem illam vim codicum verbis concedere possum, sed qui totum locum consideraverit eum urebas multa axemplaria contracta' aliter explicare posse nego atque multorum scriptorum votorum exemplaria quae contruxerat'. Iam vero neque cur vox 'contracta' addita sit nequo cur exemplaria libri appellati sint, satis appareti Itaquo ego Suetonium puto scripsisse 'multosquo ad Oxemplaria contracta'. Ita - id quod exprimendum fuisse videtur - et multos scriptores veteres Probus dicitur pertractasse et multis adhibitis exemplaribus. Praepositio 'ad', postquam 'multosque' eum librariorum oeuli ad ea quae sequebantur aberrarent in multaque' corruptum est, post multaq.' tacito poterat intercidere. Iam in scriptoribus ad exemplaria contracta emendandis maximo opero Probum Borytium adiutum esso consentaneum est illis momplaribus ab amicis scriptorum magna cum cura Vel emendatis vel descriptis, de quibus modo dixi. Si e Statilium Maximum scimus in emendatione orationum M. Tulli usum esse exemplari Tironiano quod ex subscriptionὐ paret quae in fine orationis agrarias alterius in codicibus Oompluribus invenitur cI. O Isinius L e. p. 329): 'Statilius Maximus rursus emcndavi ad Tyronem et Lactanianum svel Laeeanianum 'ὶ et Dom. et alios veteres'. Cotorum Statilius Maximus, quem constat vixisso anto Iulium Romanum qui apud in risium saepius eum commemorat, unus omnium qui in subsoriptionibus scriptorum Latinorum classicorum scriptores sese omen indasse praedicant re vera videtur crities ossicium explevisse oso. Iahnius i. c. p. 366sq.; ceteri nihil aliud fere quam exemplaria ex singulis aut summum binis aliis correxerunt'). Eos in Contra operam Vera eriticam in antiqua gestorum concili Chalea donensis translatione conlocavit Rusticus diaeonus DL O. Iahn. l. o. p. 37sadn. qui in initio primae aetionis dicit: 'Rusticus ex Latinis et Omoeta exemplaribus maxime Aeoemit. Acoemitensium) monasterii emendari. Coneilii Chalcedoneusium aetio prima in nomino domini nostri Iesu Christi eoepit emendari D. KL. MAR. X. IND. XII ' De hnius Rustiei opera ob subscriptionem quam fini primae actionis subiecit, postea etiam, eum de adnotando agamus, dieendum erit. . 'Im

33쪽

dem modo de Oxemplis ad sexemplaria reeognitis agi vidotur Suet. Dom. 20: quamquam bibliothecas incondio absumptas imponsissime reparare curasset Oxemplaribus undique petitis missisque Aloxandream qui describerent emendarent luo so. oxempla dooxomplaribus Alexandrinis consecta)' xst). Fronto autem opp. ad am. II, 2 p. I90 Nab., ubi Volumnio uuadrato seribit: 'Cieeronianos emendatos ac distinctos habebis; adnotatos a mo leges ipso' cet. , videtur de Oxemplari a grammatico quodam colobri emendato vel potius do exomplo ex libro sic emendato deseriplo cogitare. Graces hoc grammatici omelum appellant διορθουν. Altera Probi opora vorsabatur in verbis omendatis,d i stinguendis. Distinguore Romanis illud suisso constat quod nos vocamus interpungero; Romanis interpungero si proprie loquebantur orat singula verba punctis intorpositis discernere,

non singula onuntiata vel enuntiatorum membra seiungere. Si e

torem significaro vultis, nolito interpungere, ne fiat populus Romanus, noe composita qualia sunt lorianima biduaneula tardigrada: haec enim fiunt specio et significatione unum' es. g 92 quando distinguitis cum erit perfecta oratio et sensus conclud tur, inter novissimam verbi littorum et primam sequentis in superiore parte vorsus punctum ponito aliud quam quod librarius intor duo verba posuit'. Eodem modo Seneca ep. 40, qua epistula nimia pronuntiandi velocitas vituperatur, S II hoe verbo utitur: quaedam tamen et nationibus puto magis'aut minus convenire: in Graecis hanc licentiam tuleris, nos etiam cum seribimus interpungere adsuevimus', quibus verbis Graecis continua scriptura utentibus opponuntur Romani punctis interpositis singulas vocos discernentes: sic no iii loquendo quidem

Romanum decoro multa vorba sinu intermissiono una effundere.

Quamquam fuit qui hoo loco Senecam do distinguendo loqui miro modo sibi persuasisset x x . Λe si Senemo aetate Romani distin-I0ὶ Potest hoc loco suam cogitari de exemplaribus nullius fidei ad praestantissima hibliothoeae Alexandrinae exemplaria recognitis. I 13 Ita C. E. A. Selimidiius qui iii Seobodi biblioth. erit. I 828 vol. IP. 381-383 pinea quaedam exposuit de disti uetione et Graecorum et L

34쪽

ctionibus uti volgo consuovorunt, otiam Quintiliani temporibus eundem morem obtinuisso exspectamus. uuod sociis suit. Nam qui reputaverit ea quae Quint. I, 8, I loguntur: superest lectio, in qua puer, ut sciat ubi suspondero spiritum debeat, quo loco vorsum distinguoro, ubi claudatur sensus unde incipiat, quando attollenda vel summittenda sit vox . . . demonstrari nisi in opore ipso non potest', is concedet Oa corio poetarum exemplaria quem Quintiliani aetate in manibus puerorum erant, non fuisse notis distincta: aliter nullo opus suisset praeceptoro qui ostenderet ubi vorsus osset distinguendus i. o. quo loco Vox esset doponenda. Nam ubicunque uuintilianus distinetionis facit montionem, mihi quidem non do notis distinctionis, quas grammatici Latini vel distinctionos vel posituras appellant, vi dotur cogitare, sed tantum do pronuntiandi ratione t). Fusius autem do distinguendo disputat XI, 3, 35-39, quippe qui in distinguendo alteram virtutem quao ad orationem dilucidam pertineat contineri existimet. Iam cum Oxtrema liuo disputatione dicat: artus nutem distinguendi fortasse sit parva, sino qua tamen esse nulla alia in agendo potest', dubitari non potest quin do loquendo, non de scribendo cogitet. Nequo magis dubitari potest quin de pronuntiatione distincta agatur II, 5, 4: et hercule praelectio quae in hoo adhibetur ut laesio at tuo distincto pueri scripta oculis Sequantur, . . . multum infra rhetoris officium Oxistimanda est'. Atque ex hoc quoquo loco: paret Quintiliani, actato volgo non distincta misso scriptorum oXomplaria. Nihilo minusiam Ciceronis temporibus notas distinctionis apud Romanos in usu erant: id satis apparet ex Cic. do orat. III, 44, 173: 'into aspirationis enim, non defatigationis nostrao nequo librariorumnosis, scd verborum et sentcntiarum modo interpunctas clausulas in orationibus esse voluerunt so. veteres rhetores in aeci os.

tinorum. Do Graecorum vistinet tono idem postea sustus disputavit in Symb. ad hist. gramm. Graoc. et Lati Halao I8593 p. 506 570. 12) Quintilianum non do notis distinguendi loqui olim etiam Semiduus putaverat, postea vero Symb. p. 517 Miter iudicaviti -ADo sermonis non do seripti ut ait distinetione Quintillanum dicere iam porspexit I. Lipsius es. Pist. sel. chil. centur. misc. p. 3s, qua de veterum distinetione disputat, sed minime ille omnium quasi ad eam rem Pertinent ratione habita.

35쪽

Aristi μοι III, 8 p. I 23, 26 Bh. ' ubi 'into unctas' sublais

notarum cogitatione do solo discribondo ac digorendo intollogendum est et Or. 16, 53 flumen aliis verborum volubilitasquo eordi est qui ponunt in orationis celeri fato eloquentiam. distincta alios et interpuncta intervalla morae respirationesque dei olant' et do or. III, 46, 18l 'clausulas atquo interpuncta Vediborum animas interclusio atque angustias spiritus attulerunt' ot II, 80, 328 sod ot festivitarem habet narratio distincta pedisonis et interpuncta sermonibus' cet. λδ . Iam si quis illo loco

Ciceronom tantum veterum rhetorum Graecorum sententiam anseres opposuerit - quamquam hoc non multum valet, eum si

apud Romanos librariorum nolao in usu non fuissent id aliquomodo Cleoroni suo it indicandum - ei omnis dubitatio abicionda erit, si eorum rationem habuerit quae or. 68, 228 leguntur:

' hano igitur sive compositionem sivo perseetionem sive numerum vocari placot, adhibere necesso ost, si ornate velis dicere, non

solum, quod ait Aristoteles rhet. III, 8) et Theophrastus, no

infinito seratur ut numcn oratio, qua non aut spiritu pronuntiantis ant interductu librarii, sed numero coacta debet insistero, verum etiam quod multo maiorem habent apta uim quam soluta'.

Contra quae Cicero pro Mur. II, 25 do iuris civilis scientia dicit: 'dignitas in tam tenui scientia non potest esse. res enim sunt parvae, prope in singulis litteris atquo interpunctionibus Vorborum occupatae', patet ad verborum discretionem pertinerer nimirum in iuris eirilis disciplina incoro ait saepe permultum interesso quomodo ex litterarum numero quodam punctis inis positis efficiantur vocabula, quod optimo Halmius inlustravit conlatis uuinti VII, 9, 5 et Fortun. rheL I, 24. Quod autem Cicoro notarum distinctionis montionem laci uuintiliani aetatosa exemplaria, quibus pueri in scholis grammaticorum urebam

13, Parum reeis Barium vorha 'intorpuncta sermonibus' in 'interis puncta sermonis' mutari velle puto. Cum hae orationis interpunctiona morae fiant, Quintillanus IX, 4, 108 moras ipsas appellavit interpunetar'simi illud ore Mespere ureret Cio. Vere. 5, 4b, I 183 si iungas laseivicaminia est, sed interpunctis quibusdam et tribus quasi initiis fit planum auctoritatis'; similiter Cicero de or. H. 41, I77 Ioquitur de interpunetis ar

gumentorum - hane enim scripturam Veram Puto - quae plerumque -

36쪽

tur, non erant distincta, id lacilo apparot quo modo sit explicandum : ea tantum exemplaria quae maiore cum cura consecta

erant, distincta.erant, quod etiam ad Graecos portinere verisimilo est. Relinquobatur igitur distinctio cum apud Graecos, quos anto Aristotelis uetatem omnino distinctione usos esse d monstrari nequit, tum apud Latinos sero grammaticis scriptores

edentibus. uuod Latini distinguere Graeci appellant στίζειν vel: nimirum Romani ut totam rom a Graccis transtul runt, ita verbum διαστίζειν accurato verterunt. Iam veter

grammatici Graeci tres habebant distinctiones vel στιγμας:.apud Dion. Thr. p. 630 Bk. haec legimus: στιγμαί εἰσι τρεῖς τελεία μέση υποστιγμι' καὶ ἡ μὲν τελεία στιγμη ἐστι διανοιας απηρ- τιομένης σημεῖον, μέσχὶ δὲ σημειον πνευματος ενεκεν παραλαμβα- νομενον ,.υποστιγμη ὁὲ ὁιανοιας ειχ'έπω ἀπνηρτισμένης ἀλάἐνδεουσης σημειων. Cum autem spiritus interclusio nihil por- tineat ad sententiam, proprio duao tantum distinctiones suorunt Ac diserto esse στιγμ γῆν negat schol. P. 758 sq., e cuius verbis ori ύς απειρος δὲ υπάρχων ό Λιονυσιος τουτων εἱργὶκεν αυτνην στιγμὴν ἀλλ' ως λέρων τινων νο ἰόντων αυτὴν .ειναι στιγμήν colligi potest suisse qui μέση ut vera distinctione uterentur, quos minus recte scholi tam iam Dionysi Thraeis temporibus attribuisse recte mihi videtur dixisse Selimidii l. c. p. 5I7. Adnumerabatur autem μεογὶ στιγμοῖς quia. cum ea indicaretur ubi respirari posset, certo similem vim habebati Ceterum num ipso Dionysius Thrax trium distinctionum montionum socerit, cum sequantita verba: τίνι διαφέρει στιγμη υ - στιγιιῆς; χρονογ' ἐν το διάστημα, ἐν

ὁὲ-υποστιγμῆ παντελως ολίγον, in quibus modiae distinctionis

nulla habetur ratio, videtur posso dubitari. Iam cum modi a distinctio pronuntiationis gratia sit Posita, non est cur miremur es. Selimidii us p. 518 nusquam in scholiis nostris, quae potissimum sententiam explanant, huius distinctionis fieri montionem. Νoquo magis media distinctio commemorari videtur a scholiastis Latinis. Ili ne subdistinctionis quidem - sio Latini appollant υποστιγμήν - saepe mentionem faciunt es Don. ad Ad. II, 3, 3.

II, 3, 6. III, 3, 28. Andr. I, I, 28. Serv. ad ecl. III, 29. Aen. II, 30 l. II, 604. X, 173. Pseudoaseon. ad Cic. Vore. II,

37쪽

24 '

13, 34 al.), sod non raro universo do distinctions ot distin ondo locuntur, sivου do subdistinctions si vo do distinetione finali voldistinctione - nam ut Graoci τελείαν inope simplicitor στιγμήν appellant, ita Latini disti notionem finalem simplicitor distinctionem - cogitandum est; sio Donatus satis saopo dicit do in eorta vel obscura distinctions os ad Ad. I, I, 20. II, 2, 5.

III, 2, 23. III, 2, 47. III, 4, 3b. IV, b, os. IV, 7, 22. IV, 3, 4,

utquo in Vergili solioliis Verononsibus nusquam subdistinctio commemoratur, cum de distinctione agatur ad Aon. II, 103. IV, 184. IX, 390. IX, 397. X, 566, neque magis comm moratur in scholiis Bemensibus , cum ad distinctionem spectent

adnotationes ad col. II, 20. X, 31. Coorg. II, 45. IV, 345. IV, 380. Ubi vero data opera Latini do distincti otio tractant - os Diom. p. 437, 9, Don. p. 372, 14, Dosith. p. II K., Mar. Vici. I, 4, 92 G, p. 2467 P., Max. Vict. p. 1942 P., Serv. in Don. p. 427, 36, Serg. in Don. p. 533, 28, Pomp. p. 133, 4, G don. p. 34, 1, Cassiod. do inst. div. liti. o. II II p. 548, 2GM., Isid. origg. I e. I9 - non neglegitur modi a distinctio Cetorum haec grammaticorum Latinorum inlarioris aetatis prino copia neque satis dilucida sunt et satis inter se discrepant; ab quo Vereor no longius a proposito sim aberraturus, si do eis accuratius exponore in animum induxero. - Etiam in subscriptionibus quibusdam distinctio scriptorum cum emendatione coniungitur es. O. Iahnius i. o. p. 347. 348. 370. Frontonis loci sopp. ad am. II. 2) itorum mo montionem sacere vix opus est h).14 Unus Marius Victorinus eam videtur neglegare, sod duae απλαῖ aversae Vol siciliet, quos afferro Videtur, in qua re a ceteris omnibus recedit, qui tantum purietum variis locis positum notam distinctionis agnoscuut, nihil nisi modiae distinetionis nota duae videntur esso. 15ὶ quibus veterum locis nisus Bergkius i. e. p. 122 in verbo διαστίζε tu ante omnia etiam Recentuum positionis notionom contineri dixerit, noseior

nullum enim locum reperiro potui ubi Bietzeticetv ad aeeontuum positionem pertineret, simplex πίζεει nonnunquam vi magis generali de Reeentibus diei non ignoro es. Somidi ius L e. p. 515 adn. qui asseri seliol. ADV IIom. B, 316 et Io. AIox. τ . παρ. p. 7, 3. 28, 22 Sed ex hae ro illud quod Bergkius posuit minimo potest emei - Ceterum etiam distinguere do accentuum positions dieitur a Pompeio p. 132, 1: 'quod si vis eodieem distinguem ita distingue. quando vis neutrum Meentum saeero' cedi Im

38쪽

Transeo ad ad notandi officium. Adnotandi vorbo quid

8uotonius voluisset significare, ante reportum a Th. MOmmsenonnecdotum Parisinum quod vocatur, quod primum oditum est a Th. Berghio diar. unt. stud. 184b partio. II, satis erat obscurum. Ancedoto illo invento quo Latinos quoque grammaticos notas criticas scriptoribus apposuisso patefactum,est, Suetoni quoquo loco nova quaedam lux adsulsi L. umquam etiam postea de Viverbi adnotandi dubitatum est: duplici enim modo est explic tum. Mommsonus in commontatiouo quam de opusculo do notis antiquis quod Valeri Probi osso dicitur conscripsit, quae inserta est actis soc. liti. Saxon. 18.3, p. 130 udnotandi verbum ad solum criticarum,notarum appositionem rettulit, ita ut pars grammaticas illa, cui sesi Probus sui Mot deditus, contineretur in oditionibus seriptorum eriticis. Contra Riosius in comm. de comm. Verg. p. 4 cf. etiam p. 9 adnotare otiam ad enarrationem spo-ctare ait. Ab hac sententia quae probata ost O. Ribbockio ann.plsilol. I 863 p. 35l, non ita valde recesserat Berghius qui l. o. p. l 23 sq. cf. p. 130 sq. Probum Berytium putavit non modo apposuisse criticas notas, sed etiam vel breviter vel susius explicasse; similiter:otiam O. Iulinius i. o.ῖp. 366 iudicaverat. Fusius de verbi adnotandi apud grammaticos significations disputavit Biosius p. 2sq. , sed illo divorsa miscuiti Num cum Suetoni loco agatur do seriptoribus vol libris adnotandis prorsus dissimilos sunt loci illi satis multi, quibus aliquis quaedam adnotasse in loco aliquo dicitur ut schol. Vor. ad Aon. IX, 369 hoo loco adnotant Probus ot Sulpicius' ceti, atque ei ubi res quae-neeentuum notis quarum positioni grammati s Graseos eo tat non medi erem OPeram navasso, sero non vidistur usi esse Latini, quia Latini aera mouis accentus regulae multo sunt simpliciores. Saepius quidem velut apud Servium agitur de accentibus verborum eum Graecorum tum Latinorum,aed ne eum Wouenbergio da Probo earm. Verg. editora, Berotini 1857, p. 10) ex talibus Ioels malis est ad Aen. I, 32r 'maria omnia ei reumi in

fine Reeentum ponimus pontra morem Latinum; sed eorruptio hoe s est. namque praepositio postposita eorrupta est sine dubio' Meentuum notas positas esse efficiamus, vel ea obstant quae ad Aen. XI, 866 Servius adnotavit r 'Euneum, quia Latina est declinatio, ideo ne Mespit necentum . nam

Statius Theb. VI, 343) quis Graece doelinavit Grae eum Reeentum posuit dicens' cet.

39쪽

dam quao memorantur inducuntur loeutione 'adnotandum' ses schol. Ver. ad Aon. X, 564 'adnotandum quod in catalogo huius non meminit', Ascon. in comm. in Cic. Comet. p. 74 Or. hoc solum hic adnotandum hunc esse L. Sisennam' ceti, Serv. Casseil. ad Aon. I, 21 in Probi adpuncti sunt et adnotandum ceti; eodem modo quo saepissime apud Sorvium legimus sane sciendum 'et sciendum' similiai; nequo magis eonferri possunt ei loci ubi adnotare ita invenitur ut a edat ad significationem animadvertendi os Serv. ad Λon. XII, 144 'animadvertendum intem' cet. et

Prob. p. I 2, 29 K. ' in quo animadvortondum quod' cet. volattendendii es. Asp. p. III, 10. Il2, 26. I 13, 11. 29 K. et schol. Bem. ad go. I, 514ὶ ut schol. Vor. ad Aen. IX, 402 ergo hic adnotomus adsectatam structuram' os ad ecl. III, 30 et Aen. X, 63, Asp. p. II 4, 7 K., schol. Bem. ad ge. II, 207 δ' . Hi igitur loci atquo similos, ubi obiectum prorsus diversum invenimus, nullo modo possunt comparari. Aptius duo Pliniminoris loci conforri possunt, quos attulit quidem Rimius p. 3ndri. I, sed non ita ut par erat perpendit. Epp. VII, 17, 7

legimus: nec vero ego dum recito laudari, sed dum legor cupio. itaque nullum emendandi genus omitto. uo primum qum scripsi mecum ipso pertracto, deinde duobus aut tribus lego, mox aliis

trado adnotanda notasquct eomm si dubito cum uno rursus aut

altero pensito; novissimo pluribus rodito ac si quid mihi credis tunc acerrime emendo'. Habemus hoc loco prorsus simile obiectum, quae scripsiὶ atquo Suotoni loco, multos scriptores veteres . Atque quae hoc loco sit significatio verbi adnotandi, ex verbis notasque eorum ... ponsito' satis apparet: nihil aliud adnotaro hoc loco est nisi notis insigniro; ea quao editurus sit Plinius dieit so amicis tradoro solem ut locos iudicio suo reprehendendos notis appositis insigni aut 3 . Epp. IX, 26 praetor

Ie) vindem vim verbi στὶ iureυctat quo Graeci notarum eritiearum appositionem significant sormae σημ ω t et mi et Tios in scholiis Grae- eis saepissimo habent es. Lehrsius de Arist. stud. Hom. P. 14 ed. H. Quod adnotandi verbum et animadvertendi et mmmemorandi vim liabet, idem indit in nostrum ' merken'. 173 Similom oporam Cieeroni Atti eum praestitisse apparet ex ePP. ad

Att. XV, 14, 4 'his litteris seriptis me ad συ ταξetc dedi quae quidem v

40쪽

hanc adnotandi rationem alia otiam commemoratur: initio huius epistulas Plinius Luporeo Oxponit oratori non per plana oundum osse, sed cum debero erigi attolli, interdum etiam effervescero ODerri ac saepe accedore ad praeceps, deinde S b sic pergit:thaeo quia risus es mihi in scriptis meis adnotasse quaedam ut tumida quae ego sublimia, ut inproba quas ogo audentia, ut nimia quao ego plena arbitrabar. plurimum autem refert reprehendenda adnotes an insignia. omnis enim advertit quod eminet et extat, sed ueri intonii otio diiudieandum ost inmodicum sit an grando, ultum an onorme'. Quod ad constructionem verbi adnotandi attinet,

hoc loco habemus obiectum non idem quidem quod priore loco, at valde simile: non libri, sed loes hoc loco adnotari dicuntur; idom invenimus in fine opistulae g I3: 'o xpecto ut quaedam ex hac epistula ut illud gubernacula gemunt et dis maris proximus 3 4ὶ isdem notis quibus ea do quibus scribo confodias. in tollego onim mo dum veniam prioribus peto in illa ipsa quae

adnotaveras incidisse. sed confodias licet, dum modo iam nunc destinos diem quo ot do illis ot do his coram sexigere possimus'. Cum vorba 'isdem notis quibus ea do quibus seribo confodias' aportum sit idem valere atquc eodem modo adnotes quo Dei., tota opistula apparet adnotaro rursus nihil aliud valoro nisi notis inSigni m. Atquo eodem modo explicaverim III, 13, b 'adnota quae putaveris corrigenda' ot VII, 20, I Librum tuum logi et quam diligentissimo potui adnotavi quae commutanda, quae eximenda arbitrarer . . . . nune a to librum meum eum adnotationi-hus tuis exspecto': utroquo onim loco de eadem re atquo VII, ITagitur. Sed V, I 2, 2 'ipso praetorea quaedam emendanda adnotavi' utrum 'adnotavi' intellegendum sit 'notis insignivi' an 'animadverti' es. III, 16, 1. VII, 20, 6. VII, 29, 2. VIII, 6, 13, non diiudicaverim. Iam Ι, 8, 3 momini quidem in iam qu

dam adnotasso', cum sequantur verba sed generaliter: ideo nunc

rsor no miniata corula tua pluribiis Iocis notandae sint: ita sum μWαγρος et magnis cogitationibus impeditus' ot XVI, II, I 'nostrum opus tibi probari laetor ex quo αυθη es. 'notentur oelogarii' XVI. 2. 63 ipsa posuisti quas mihi florentiora sunt visa tuo iudicio. corulas ovim tuas miniatulas illas extimeseebam'. Ceterum Plini mici libros eius saepius et lam emendarunt l. e. perpoliverunt, cf. I, 2. I, 8. II, 5. D Ut Rin by Ooste