De probis grammaticis scripsit Iulius Steup

61쪽

ptorum quibus vel maximo deditus erat lectione conlatis. Quaeritur vero num reeto Bothius litteris intomisso spatio latius dispositis verba silvam observationum formonis antiqui' titulum videri iudicaverit. Possit enim aliquis non modo verba non medioerem', sed 'non medioerom silvam' opponi verbis 'nimis pauca et exima' putare, ut tantum 'observationum sermonis antiqui' Probi foetatoros inscripserint libros ab eo relictos; atque hoc potissimum modo veteres solebant libros inscribere. Iam video magnam totius quaestionis partem esse profligatam. Inlustratis enim Suetoni do Probo Berytio testimoniis corta mihi videor iecisso fundamenta, in quibus reliqua disputatio inniti possit. Vidimus uni seriptorum editioni deditum Probum reliquas scriptorum pertractationis partes neclexisse, invenimus praeter scriptorum oditiones nihil Probum omisisse nisi paucas quasdam et exiguas disputationes de minutis quaestiunculis quae

ad sermonis scientiam portinebant, cognovimus Dorum quae reliquit condicionem. Unam rem adhuc necleximus, aetatem Probi,

ad quam accuratius definiendam, quamquam apud Suetonium non desunt indicia quaedam satis gravia, necessario adhibenda Sunt aliorum scriptorum vel do Probo Berytio vel do aliis Probis testimonia. Sod priusquam hanc quaestionem adgrediamur, nonnulla diconda videntur de anecdoto Parisino quod vocatur ex

quo quanta lux Probi Berytii studiis adsulsisset, iam supra indicavi. Nam qui primus hoc anecdotum odidit, eum Isidori capite quod est de notis scripturarum sorigg. I, 20ὶ contulit, inlustrare

conatus est Th. Burghius diar. ant. stud. I 845 partic. II. Id 17 Suetonium, qui testo Suida s. v.' αγκυλλος scripsisset των ἐν τοῖς βιβλίοις σημείωνα, sontem huius tractatus esse studuit probare. Quaedam de anoodoto disputaverunt M. Hortatus diar. anti stud. I 845 partic. 50 et Osannus in libro quem inscripsit 'Anoedotum Romanum' p. 23 4 sqq., qui otiam ipsum mec-dotum libello suo adiecit p. 327 sqq.; item repetierunt Reifferscheidius Sueti reli. p. 137 sqq. ct A. Nauchius lex. Vindob. p. 278 sqq. Nuper exstitit qui rem magnam, in Horati Vergili

aliorum carmina nullum inropsisse vorsum spurium, ex hoc tractatu effici posse sibi persuasisset, A. Aiosius ann. phili. Vol. 93I 866 p. 465 sqq. quem rosellere studuit O. Ribbeckius proli.

62쪽

Verg. p. Vm sqq. Respondit mesius ann. philL 1866 p. 868 sqq.,

rursus rescripsit Ribbeckius append. Verge p. IX sq. Notarum enim viginti explicationum, quae in me dola Recuntur enumerationem unius et viginti notarum - una enim explicatio neclegontia vel librariorum vel scriptoris intercidit - st grammati- eorum Latinorum qui eis usi sint, sex i. s. altera tertia es a quinta

quo ad octavam omnes continent mentionem grammaticorum Latinorum, quattuordecim reliquae i. e. prima quarta et a nona usque ad vigesimam omnes non item, sed in undecima invenimus

exemplum additum ex Vergilio sumptum Hino mesius inest

263 Haee undecima nota in aneedoto - et in indiea et in inplic tione - voeatur aversa obolismena, Isidorus eam nominat aversam eum obelo, quod nomen mesius p. 467 adn. Praeseri, quia nota quarta decima nomin tur aversa obelismene. Sed quid interesse possit inter aversam obelisinonen et aversam cum obelo parum intellegitur; neque vidit Riesius in indice quartam deeimam notam nominari obelum eum aversa, idquo recte: nam ut nota - appellatur Mieriseus eum obelo, ita nota appellanda est elua cum inersa, contra ut nota vocatur diplo obelismeno, Ita nota vocanda est aversa obelismeno vel quod prorsus idem est aversa cum obelo. Itaque dormitans vel librarius quidam val excerptor ipso, cum oeuli ad superiora aberrarent, pro 'obolus eum aversa' scripsit 'aversa obelismene'.

Utique autem vitium est pervetustum, quippe quod iam Isidorus invenerit; nam quod notam - appellat aversam obolismenen et notam in aversam eum obelo, patet eum Vitium emendam eonatum osso, sed emendatio ei Infelicitercessit, vol potius non Isidoro, sed ei qui eomposuit traetatum de notis Isidoriani simillimum quem e eodice Monaconsi 144 29 edidit H. Retinorus adnou. eriti. ad Varr. et gloss. Latina lib. schol. Rosleb. R. 18683 p. 33 sqq. Hic cum norinullis locis Isidoro pleniora atque ob id ipsum interdum etiam planiora habeat, ut recte Κetinerea statuit, nullo modo putari potest Isidorum e seripsisse, eum ab Isidoro eum exscriptum esse quominus putamus quid obstet aquidem non videam. Si autem eum Κeunero de communi sonis eo-gitamus , utique grammaticus Monaeonias Isidoro propius ad hune sontama odit. Iam inter Ommati eum Monacensem et me otum Pstrisinum gavidatur inter dero ratio, ut illo cum eis quae anoodotum habet videatur eonfudissa alia quae M libros sacros portinebant: viginti unam uotas moe- doti omnes invenimus inter viginti sex grammati ei Monaeensis; hie de singulorum grammati rum antiquorum usu nihil tradit quod non habeat auo lotum; saepe ad verbum consentit eum aneedoto, etiam in rebus perversis velut in diplae periestimonao explieatione; quod nouun nominat Q aam eum obelo ut dixi prodoro videtur emendatorem infelicam. Duoa --etoras grammatieum Monaeensam secutum esso perspicua videtur apparere Nop. de Proris. ε

63쪽

uodceim ex XXI notis grammaticos Latinosa non raso usos, octo esse usos: nam etiam alogum cuius explicatio intercidit propior Sorvi ad Aen. X, 444 adnotationem Latinis concessiti Iam cum harum Octo notarum nulla ad amet in spectaret, Probi aetato in Horati Vergili aliorum carmina spurios vorsus nondum irrepsi Me, Postea vero ea interpolata esse ob alias res parum habere verisimilitudinis. Pugnant cum Itiosi sontentia verba quae explicationem Viginti notarum antecedunt quibus viginti una notis enumeratis Latini di foris dicuntur in adnotationibus suis usi esse 'his solis'. Vocom solis' pro qua I Ub-bockius proll. p. IX scribi voluit 'et olim', quod etiam Riosius

probavit L c. p. 868, cum antea pauciorum notarum indicem antovorba 'his solis' intercidisso existimasset l. c. p. 468, optimo haboro ostendit Boissors heidius mus. Rhen. 23 1868 p. 127. cum provocaret ad notas simplices quas in anoedoto Parisino viginti unius notarum illarum explicationes secuntur et ad notas rhotoricas anecdoti cavensis. Habemus igitur Ox altera parto testimonium quod nullam haboro videatur suspitionem, ex altera silentium, et silentium excorpioris miserrimi codico uno traditi. Ex tali silontio summas res officere cum vera ratione Prorsus pugnat. Recta ratio postulat, ut si nulla ratione alia quod tantum in sex vel septem notis Latinorum mentio fit expediri potest in excorpioris et librariorum neclegentia acquiescamus. Atque quod Ribbeckius propior verba et postremo Pro

bus qui illas in Virgilio et Horatio et Lucretio apposuit ut Ho-

ex duabiis notas phi si rho explicati iubilis, quarum priorem habet me dolum. alteram Isidorust initio non videtur animadvertisse Etiam Rpud in rem auctorem suum tommemorari phi et rho, Post a Vero, eum aneedou explicatio si iam displieero eoopisset. alteram proposuisse explieationem voltotam ex altero illo auetoro petitam via Ox duabus explicationibus conis elam, priorem delere aut prorsus oblitus aut tantum notis damnationis usus postea omissis. Atqne quod in eoronidis explieationa habet aneedoti verba aueta vorbis 'apud omnes' quae Isidorus non habet, sortasse consentire in ronidis usu scriptores Melosiasticos et grammatims Veteros Significara v lviti Sed dipten sive antilabda scriptomin oeelesiasticorum et di Plen p risueton grammaticorum veterum eandem notam essa non Perspexit, somtasso oo deeeptus quod non integram invenit vocem 'M oriati ton'; ipse eerta

'diplo peri stricton' seripsisse videtur, quod Isidorus mutavit in 'diplo pari stigmen', Iibrarii eorruperunt in 'diplo prosticon'.

64쪽

mero, istarchus', quamquam hoc loco non prorsus vera tradi demonstari potest, vorba illa 'item Probus ot antiqui nostri' ot reliqua ad grammaticorum Latinorum Aristarchi imitationem spo-ctare existimavit, non magis mihi quam Riesio persuasit. Sed qui has duas res consideraverit, primum in duodecim ultimarum notarum explicationibus ubique logi praesens tempus ponendi verbi, in reliquis explicationibus sere legi praeteritum, non modo do singulis grammaticis, sed etiam univorse, velut in explicatione simplicis ductus et anti sigmatum, deinde duodecim postoriores notas simpliciter explicari, octo priorum certe quattuor primam

altorum tertiam quintam docte explicari, cum inventores, causas cur hae potissimum notae usurpuine sint, diversae grammaticorum rationes significentur, qui igitur has res accuratius consideraverit, is mecum duas partes explicationum agnoscet, octo priorum et duodecim postoriorum notarum, ex divorsis non dico sontibus ut eiusdem sontis partibus vel capitibus repetendas: nimirum ut nunc notae solae prasemissae sunt oxplicationibus, ita in sonis huius tractatus primum enumeratae orant notao additis explieationibus brevibus, tantum aetatis auctoris usus respectu

habito, deindo significatis grammaticis Latinis qui cis usi essent

sequebatur docta de historia harum notarum expositio; atque epitomator - cum opitomo nobis rem esse iam vidit Bergkius neque ulla potest de ea re esse dubitatio - ita in excorpendo versatus est, ut eum primum doetiorem illam atque copiosiorem disputationem excerpero in animum induxisset, in indico not rum explicationes ut supervacaneas omitteret, deinde cum exsis quae do octo prioribus notis disputata invenit quaedam ex eorpsisset, excerpendi laboris pertaesus - iam ea quae do notis sexta septima octava legimus manifesto ostendunt lassitudinem ae taedium epitomatoris - ad indicem illum fusiori disput tioni pracmissum reversus indo breves duodecim posteriorum notarum explicationes describeret, ex doctiore expositiono tantum exemplum notae undecimae adderet. Ita optimo explicatur quod antea iuvenimus prueteritum tempus verbi ponendi, postea pra sons. At etiam in primae notas explicatione praesens tempus invenitur: 'obclus vorsibus apponitur hac causa' ceti Sed ham

difficultas saetii negotio tolli potest: quod in cis quae de sim-

65쪽

plici ductu et de duobus antisigmatis leguntur praeteritum invenimus, id non est dubium quin inde repetendum sit, quod epitomator quas in sonte suo invenerat accurata atque definita tempore non mutato mutavit in infinita atquo universa - ita rem

fuisse luculenter apparet ex eis quae de diplo periestigmenologimus: diplo puriestigmono apponebatur quae Zenodorus Ephesius non recte adiecerat aut detraxerat aut permutaverat' quae patet in sonto opitomatoris tantum de Aristarcho et de Homero fuisse dicta - , in illo autem loco iam in sonte suo praesens invenit. Optime autem rationi meae congruit quod in titulo totius tractatus haec legimus: 'notae XXL quae versibus apponi consuerunt' i. e. solenti Iam non ost mirum quod in duode-eim ultimis notis non commemorantur grammatici Latini; quod autem in obelo et in simplici ductu non commemorati sunt Latini, id potest tribui librariorum neclegentiae, sed potest etiam excerptor sibi parum constitimo statui. Quod novom argumentum Riosius i. o. p. 873 sibi visus ost invenisso in Quintiliani verbis I, 4, 3: 'nam et scribendi ratio coniuncta cum loquendo si et enarrationem praecedit omendata lectio et mixtum his omnibus iudicium est, quo quidem ita sevore sunt usi veteres

grammatici, ut non versus modo censoria quadam virgula notareot libros qui salso'viderentur inscripti tamquam subditos summovero familia sibi permiserint, sed auctores alios in ordinem redegerint, alios omnino exemorint numero', ubi Quintilianum dicere putat veteres tantum grammaticos i. e. Alexandrinos obelis appositis vorsus damnasso, do hoc loco eodem modo ego iudico atquo rubbockius app. Verg. p. X: tantum verba sed auctores' ceti ad solos veteres grammaticos spectant, quo modo ut locum intellegamus, cum quod nos vocamus criticam altiorem Romani minimo necloxerint, prorsus postulant verba et libros

Itaque grammatici Latini in poematis quae tractabant vo sus invenerunt quos ut spurios tollendos iudicarenti Atque inanecdoto huius rei habemus tostem corto satis locuplorem. Quod Berisius coniecit Suetonium esso sontem epitomatoris, hoe ego non negaverim, primum quia Suetonium eiusmodi librum vel certo tractatum scripsisga Suidao testimonio constat, deinde quia

66쪽

auctor quo usus est epitomator do notis ut de re astato sua ses-quenti locutus - est hoc satis apparet ex tempore pracsenti quo in brevibus illis explicationibus usus est -, deniquo quia potissimum Latinorum grammaticorum ratio habetur, quae duao res optimo Suetonio conveniunt. Sed non possum concedero ex seis

quae do asteriscis a grammaticis Latinis usurpatis dicuntur 'item Probus et antiqui nostri' et 'item antiqui nostri et Probus' otex eis quae post indicem notarum XXI leguntur 'his solis in adnotationibus honnii lucii et historicorum usi sunt varros hennius haesius aequas et postremo probus qui illas in virgilio et horatio et lucretio apposuit ut homero aristarchus' quidquam do Suotonio pome conclusi Berghius enim l. o. p. II 2 ita ratiocinatus est: quia Probus opponeretur grammaticis antiquis. tertii autem vel quarti saeculi hominibus grammatici primi p. Chr. saeculi non minua veterea fuissent quam primi illi grammatici Romani qui Cratetem essent imitati, cogitandum viderido scriptore qui fuisset exeunte primo p. Chr. saeculo vel initio alterius. Sed oquidem non puto necessarium csso in verbis 'item Probus et antiqui nostri' et 'ium antiqui nostri ot Probus' do oppositiooo Probi et antiquorum cogitari, sed haec verba etiam puto posse intollegi 'item Probus et omnino antiqui nostri' et item antiqui nostri ot maximo Probus': nimirum tum non Suotoni, sed epitomatoris putanda sunt; semper autem ubi nobis

res est cum epitoma, considerandum est utrum singula verba

sonti an epitomatori sint tribuenda. Multis autem de causis de oppositions dubito. Primum in eis verbis quibus qui grammatici quibus scriptoribus notas XXI apposuerint exponitur intor Probum et reliquos longius intervallum intercessisse nullo modo significatur; nam quod legimus 'et postremo Probus', ut 'postreinmo' ad tempus reserendum sit, nihil dicitur nisi post reliquos Probum fuisse; unde Ribbochio proll. p. IX verba fot postremo' quasi flagitare visa sunt ut quod gis responderct olim' praec

deret. Deinde per modium aliquod lampus aut nullas aut plures notas apud Romanos in usu fuisso minime verisimile hquidem iudico. Tum apud nullum scriptorem Latinum usquo ad Quintilianum I, 4, 3 de quo loco supra disputavi) ullum potest deprehendi vestigium notarum a Romanis scriptoribus a potitarum a Dissiligoo by Cooste

67쪽

diplon quidem commemorat Cicero ad Att. VIII, 2, 4: 'id ex Pompei litteris cognosces, in quibus animadvertito illum locum ubi orit sed hoc loco do usu prorsus diverso agitur; Praeterea ad Fam. IX, 10, 1 Dolabellao haoo Cicero scribit: 'nihil Romae geritur quod in putem scire curare, nisi sorto scire vis me intor Niciam nostrum et Vidium iudicem osse. proseri alter, opinor , duobus Versiculis eapensum Niciae, alter Aristarchus hos ὀβελίζει; ego tamquam criticus anticus iudicaturus sum, utrum sint του ποητου an . Sed hic locus potius argumento est Ciceronis aetati atquo superioribus temporibus non posse tribui usum notarum criticarum. Quod cum Riesius olim

sensisset p. 469 adn. 6 , miror tam celeriter L c. p. 873 adn. 6 eum concessisses Ribbochio qui proll. p. X in epistulis Ciceronem captare Graecam scientiam si Aristarchi obelos celeberrimos fuisse contra eius sententiam attulit; nam nihilo minus equidem non possum credero cum antiquo critico Ciceronem socomparaturum fuisso, Si cognovisset obelos Latinis scriptoribus

appositos 73. Iam ipsa Quintiliani aetato Martialis X, I, 1 coronidem ita commemorat, ut eam tum volgo in finibus librorum positam esse appareat: 'Si nimius vidcor seraquo coronido longus Esse liber: legito pauca, libellus ero', quem locum attulit Riesius p. 871. - Deniquo in fine notarum simplicium indicis qui in codice Parisino post notarum XXI explicationes invenitur legimus quas nemo adhuc satis videtur attendisse: 'do notis probianis. EXPL NOΤΛΕ'. Qui locus omni carebit difficultato, si olim notarum simplicium indicem priorO loeo, notarum XXIPosteriore loco conlocatuin uisso atquo vorba do notis probiania' tractatus do notis XXI titulum offecisse statuemus 8 . Iam quisquis notas XXI Probianas nominavit, non puto eas potuis80

273 Contra Aristarchi obelorum fama satis explieantur quae legimus Cie. in Pis. 30, 73: 'vorum tamen quoniam quamquam γ) te non Aristar-ehum, sed Phalarin grammatieum linbemus, qui non notam apponas ad malum VerSum, sed Poetam armis persequ re, Miro eupio quid tandom in isto versu reprehendas' ceti atqua eius iudiei fama quod Cicero ad Att. I, IO, 3 Atticum Aristarchum orationum suarum RPpellat. 28ὶ Quod ante haee verba in eo lieo legimus: metas'sis gro Ret latina F. , cum nota F metaphrasis Latina significata sit, saetio intellegitur quomodo alterum F orium sit.

68쪽

nominari Probianas, si non parvo spatio anto Probum tuorunt qui XXI notis illis uterentur. At Probus celeberrimus eorum fuit qui XXI notis usi sunti Sod non colobrem Bum fuisso grammaticum Romanum putabimus qui XXI notas composuit atque Primus eis usus est Z Noquo enim magis veri similo est quam demonstrari potest iam Graecum aliquem grammaticum Oisdem XXI notis ita usum osso ut Probus ot alii Latini eis usi sunt. Atque eum in his notis sint quac communi usu apud Graecos tuerint receptao velut obolus, sint quibus Aristarchus primus usua sit vel omnino velut asterisco cum obolo vel coris eis quas Latini eis tribuerunt significationibus velut asterisco sintqvibus Aristarchus non sit usus neque posteriores Videantur esse usi, sed quas prioris aetatis grammaticos Graecos constet versibus apposuisse velut ceraunium sint denique do quarum2s Asteri se is eum obelo et astoriseus eiusdem significationis cuius mit Aristarcheus Aristophani tribuitur gehol. Hom. γ, II. Sed ibi Aristarcheam

norinam ad Aristophanom parum accurate translatam Esso vidorunt A. Ru

ctius Arist. Bya. Dam p. II et Sensebusehius diss. Hom. I p. II es. Lehrsius de Arist. stud. HOm. ed. II p. 337 adn. Frustra ropugnavit Osanos Aneed. Rom. p. 77 1q. 30 Ceraunio usum esse Aristophanom eonstat ex schol. Hom. I, 282

τουτο, mst κεραυvt -'Αριστο Μης. Quod scholium non On- Venire eum En explieatione quam apud Isidorum, ex euius verbis 'ceraunium ponitur quotiens multi versus improbantur nee per singuIos obelan tur. eeraunium enim fulmen dicitur' petita videntur quae leguntur tu glossar. veti Hal auet. et s. VI p. 577 cf. Osann. p. I 6 IJ 'eeraunium nota ostquao in libris apponitur quotiens multi versus .improbantur nee per singulos obelos; κεραυvὸς enim fulmen dieitur', et in aneedoto Parisino inveniremus non recte statuerunt Osatinus Aneed. Rom. p. 7s es. I 6 I et Η. Schradarus de notatione eritica a vett. gramm. in posti. scen. adhibita p. 61; nam uni voci παρείλκετο vel uni versui 282 eeraunium Aristophanem apposuissa --nlme in scholio dieitur. Nihil igitur obstat quominus eum Nauchio I. c. p. 30 tres Versus 28I-283 earaunio apposito Aristophanem statuamus damnavisse; ita etiam Songei, ehius I p. 60 et Lohrsius i. e. p. 337 adn. Videntur iudica . Ae prosecto invendum est, ne propter hoe scholium c munio tribuamus vIm verborum insolentiae adnotandae atquo vituperandRe, de qua nihil est traditum. -. In Pintonis eodieibus testo Diog. L. III, 66-munium usurpabmur προς aertorqv της φιλο v ας. Notitiam parum Recuratam Produnt quae in anoedoto Romano de coraunio Iaguntur: lari

69쪽

apud Veteres grammaticos Graecos usu nihil sciamus volat ob lus superno adpunctus, ancora utraque - hafi notas ex eoρalm quod in meodoto Cavensi commemoratur et etiamnunc in nonnullis codicibus invenitur ortas osse recto statuit Reifferschoidius i. e. p. I 30 -, chi et rho sive chresimon, phi et rho sivo phrontis, recta et aVersa superne obelatae, aliae,'quae num omne

omnino inventae sint a Graecis, id quod de phrontido et chrosimo propter nomina Graeca videtur constare, dubitari potest ita etiam Ribbochius proll. p. X videtur statuere ), eum qui

his notis XXI primus usus est apparet suo usum osse iudicio. Iam nisi ipse Probus notis XXI primus usus est, non puto eas diei potuisse Probianas. Suetonius certe vel ad quemcunquo cedotum revorandum est, si Probus nihil aliud quam notas XXI ab antiquioribus grammaticis compositas ut usurpatas reduxit, eas non potuit usurparo Probianus. Neque magis hoc nomen eis videtur imponere potuisse epitomator, si Probum tantum antiquiores grammaticos secutum osso apud auctorem suum invenit. Ea autem ipsa quae in anecdoto legimus non sunt ea, ut librarius aliquis, si quis verba 'do notis Probianis 'librario allata tribuere velit, notas XXI facito potuerit usurpare Probianas. Itaque propterea has XXI notas Probianas appellatas esse statuo, quia Probus Berytius primus eis usus osti Ceteros autem grammaticos qui in an eodoto eis usi dicuntur eosdem puto quos Suetonius in vita Probi olus sociatores appellat, quos Probi notis uti vel maximo decuit. In nominibus eortim qui praotor Probum XXI notis usi

tua est, ut auctorem tractatus cum temporum tum litterarum genarum diversorum notas enumemsse atque tantum pauca quaedam quae ad hist riam notarum pertinerent ex Suetoni libello petisse statueret. Quod nullo modo probari potest: nam si in eo offendendum est quod Meundum me dolum notae quasdam primo P. Chr. saeculo usurpatae sunt, quRa nusqu-Hibi traditum est iam tune usurpatas esse, olim id aliquis negare potest Probum notis eriticis usum osse de qua re non magis quidquam alibi tr ditur. Sed in talibus rebus paret omnia ea aeripianda esse de quibus ut dubitemus non aliae res certa madent.

70쪽

sunt restituendis multi dosudaverim: Atquo Berctius quidem ipsis grammauino Latinae primordiis usum notarum XXI vindicavit: 'varros hennius' putat correptum eam ex 'Varmnlatus', in 'haelius aequae' latere oe et Laelius Archelaus'; et Vargunteium quidem commemoratum fuisse persuasit Hortato Missor- scheidio Ribbeehio qui otiam alterum illud ita probavit ut non Molius Archolaiis', sod Laeliusquo' in codicis scriptura latere statuereti Sed ex Sueti de gr. at rh. 2 quo loco Berghius nisua est nihil do hac re effici posse ex eis quae supra de hoc loco exposui satia puto apparere. Accedit, id quod recussime Berghio opposuit Osannus Anecd. Rom. p. 242, quod Crates cuius exemplum secuti sunt prisci illi grammatici Latini nequo notis ab

Alexandrinis invonus usuε est nequo omnino editiones curarit; oerte de neutra re quidquam est traditum. Denique grammati- eos illos qui id agebant ut carmina parum adhuc divolgata vel defunctorum amicorum vel si quorum aliorum probassent pluribus nota facerent quomodo tandem nobis persuadebimus usos emo obelo ceraunio diplo portestimeno similibus notist uuas a ceteris qui sum de quo quaerimus Iocum aneodoti tractaverunt proposita sunt - Ηerlatus proposuit Vari nisiua Ennius A

lius aeque et postremo Probus', osannus 'Varro Ennius Aelius Aquila o. p. P.', Reifferscheidius ' Varguntoius Ennius Aesius- quo α p. P , L. Mellorus ann. philoll. vol. 87 1863 p. 176 Varro Sinnius Aelius stoquo ut p. P.', Rissius p. 466 ol. p. 868ὶ M. Ennius Aeliusque e. p. P. ', Α. Nauchius denique Varro Sinnius Aelius aeque ac p. P - oommemorasse sinciet: nequo enim quisquam eorum coniecturam suam aliquo modo confirmaviti Iam si praeter Probum commemorari putamus non

grammaticos qui primi usi sint notis XXI, sed Probi Motatores, in lamotis nominibus non iam est cur offendamus. It que non iam opus erit gravibus mutationibus nomina grammas rum aliunde nota restituere, sed quam minimis mutationibus erit utendum. Atque 'varros' omnem habet speciem v risimilitudinis ita ortum esse ut librarius aliquis pro Vario vel

Varo substitueret Varronem, atque errore inimadverso oorminctionem non prorsus absolveret; altero loco legimus 'hennius' quod potost ossa 'Ennius' quamquam propter vicinitarum Enni Disiligod Cooste