De probis grammaticis scripsit Iulius Steup

51쪽

ordo quom p. 671 683 728 reporimus natus videtur ex divisiono illa minimo persecta Dionysi Thracis, cuius duae partes primae sunt ανάγνωσις εντριβης κατὰ προσωδέαν et ἐξηγροσις κατὰ τους ἐνυπάρχοντας ποιητικους τροπους. Quid quod fuit, qui Dionysi divisionem ortam osse ex altora illa diorthosi in tris partes divisa sibi persuasisset es p. 737, 223 Eum enim ordinum quem primo loco posui vorum osse iam indo patet, quod priusquam legerentur carmina, in quo negotio grammatici tantum oporae conlocabant, ut anagnostarum auxilio uterentur et

schol. Hom. Z, 5 Ii R 75, necesso fuit constare de verbis eo.

rum i. e. lectionem antecedere oportuit amendationem vel eme datorum carminum editionem. Hoc utrum quo est διορθουν, quod verbum non semper in solam vitiorum emendationem spo-ctat, sed saepe plano ad id quod nos usurpamus recensero. Si quis votorum loquitur de Aristarchi carminum Homericorum διορθώσει, num do sola vitiorum emendations cogitat an de oditione omnibus modis adornata quibus volares editiones adornam solebant i. e. oum omendata tum distinctionibus accentibus spiritibus nolis instructat Apparet autem noli magis in diviMonis illa do sola emendatione cogitari posse, sod τὸ διορθωτικον spe otaro ad edendum atque recensendum. Atquo ad hoc διορθωτικόν μέρος puto spectare Suetoni verba soli huic nec ulli prasintersa grammaticRe parti deditus'. sed audire mihi videor -- probrantes : At quomodo tu distinctionem et accentuum positionem subicero potes τω διορθωτικω μέρει ξ noscisne veteres di stinctionem et accentuum positionum potius τρ αναροώσει S

iocisso 3 nonne iam Dionysius Thrax primam grammaticae partem appellat ἀναγνωσιν ἐντριβη κατὰ προσφδίαν Θ nonno g 2

legimus ἀναγνωστέον καθ' υποκρασιν κατα προσωδίαν κατα διωστολ ut Sed ego eius qui grammaticam in quattuor illas partea

divisit eisquo quattuor instrumenta adiecit, mentem me afflequi puto, si a contus spiritus distinctiones quatenus ponebantur peditinuisse statuo ad τὸ διορθωτικον μέρος, quatenus secundum mares legendum erat ad τὰ αναγνωστικον μέρος, quatenus singulis

locis do sis dubitari potorat ad τὸ ἐξηγητικον μέρος, quatenuadenique via ac rationo de eis disputandum orat ad τὰ Οργανον. Alii fortasse dicent: At inter notas quibus Probum Diuitiaco by Corale

52쪽

usum esse constat duae sunt, quae non ost dubium quin ad existimanda carmina pertineant, nimirum duact ultimae, ancora su-

portor, quae ponebatur ad aliquod praecipuo dictum', et ancora insorior, quae ponebatur 'ad humilius vel inconveniontius quid onuntiatum' es. Reifforscheidius mus. Ithon. 23 1868 p. 127 .

No hoc quidem argumentum quidquam valere concedere possum: num omnia ea mihi videntur ad scriptorum diorthosin portinuis quas spectabant ad editiones adornandas, ad quam rem etiam portinebant notao laudationis atquc vituperationis, quamquam in eiusmodi notis apponendis grammatici videntur suisse multo rhetoribus parciores. Tantum probatio utque confirmatio harum notarum portinuit ad το κριτικον ut totius reliquae recensionis probatio atque confirmatio ad τὀ ἐ qΠὶτι mi neque enim

magis quam nos Volares artes quas Vocamus hermeneuticam oteriticam seiungere Potuerunt.

At fortasso tota hace divisio grammaticuo Romanis erat incognita, cum ita loquatur Suetonius, ut non potuisse non notissimam apud Romanos esso appareat eam quum sequitur divisionem. Supra iam attuli locos scriptorum Latinorum ubi grammatici appellentur poetarum interpretes, ex qua definitione haeo grammaticae in μερη et o ργανα divisio fluxit. Deinde vestigia quaedam, tenuia quidem, fortasse licet deprehendere apud Quintilianum, qui I. 4, 3 alteram quam statuit grammaticae Partem,

poetarum enarrationem, sic dividit onarrationem praecedit emcndata lectio et mixtum his omnibus iudicium est, quo quidem ita

severo sunt usi Veteres grammatici ut non versus modo censoria

quadam virgula notare et libros qui salso viderentur inscripti tamquam subditos summovere familia permiserint sibi, sed auctores alios in ordinem redegerint, alios omnino exemerint numero': cnarratio est ἐξῆr ησις, emendata lectio est ἀναγνωσις nihil enim aliud esse omendatam lectionem nisi rectam pronuntiationem patet ex XI, 3, 30: non alia est autem ratio pronuntiationis quam ipsius orationis. nam ut illa emendata dilucida ornata apta esse debet, ita haec quoquo emendata erit id est vitio carebit si' cot.; atque satis saepe sie emendatus' apud Quin- tilianum invenitur - , iudicium reserri potest ad κρίσιν praeterquam quod uuintilianus ut III, 3, 5 sq. negat rhetoricae Par-

53쪽

iem esse iudicium, inventioni dispositioni elocutioni pronunti

tioni permixtum osse statuens cf. VI, 5, 1 , ita ne Nammaticae quidem parism iudicium esse ooncedit, sed omnibus grammaticas partibus cum historicis tum methodicia sos. I, 7, 30 conexumae mixtum esse putat. Atque hanc do iudicio sententiam Quintilianus non modo exprossit sed otiam confirmavit, nam Verba quo quidem . . . numero' non modo eo 8pectunt, ut severi inveterea grammaticos iudicio usos osso demonstretur recentioribus, sed etiam Oo, ut iudicium etiam diorthotas Opua esse ostendatur; neque enim sine iudicio aut obolos vorsibus apponi aut utrum libri recte an salso sint inscripti diiudicari posse. Nam etiam id quod nos dicimus oriticam altiorem eatonus ad τὰ διορθωτικὰν pertinuit, quatenus libri quos salso ad scriptorem suum roferri putabat editori aut omnino non recipiendi aut certe tamquam subditicii inducendi erant; probatio autem atque confidimatio harum damnationum non minus ad τὸ pertinuit quam singulorum vorsuum damnationum. uuod autem diorinosis, praeterquam quod iudicium etiam ad diorinosin pertinero non tam dicit quam significat, uuintilianus nullam habet rationem, eo vid tur esse reserendum quod de eo grammatico loquitur qui pueros docobati Sed quid om haec vestigia tenuia persequor quae omnino osso nogaverit sorsitan quispiam ac potius Dionysianam divisionom eatenus secutum esse Quintilianum statueri L quatenus potuerit, cum grammaticen divideret in meth dicen et historieon 8 Praesto sunt certa. Do Varrono enim quem in definienda grammatica prorsus Dionysi rationem secutum emissupra commemoravi, Diomedes p. 426, 21 haec tradit: 'gramma ticae omela ut adserit Varro constant in partibus quattuor: lectione enarratione mendatione iudicio', quas illi do qua loquor divisioni respondere nemo non videt. Cum hoc Diomedis do Va rono restimonio conserenda sunt quae legimus Max. Viet. p. 272 L. p. l 948P.: 'grammaticae officia sunt quattuor: lectio enarratio

montatio iudicium' et quao legimus Dosith. p. 7 Κ.: 'artis

grammaticas odicium constat partibus quattuor lectiono emon. datione enarrationo iudicio'. Propter plurimum utriusquo acinptoris cum Diomedo consensum quin arctior ratio inter hos duos locos et Diomadis locum intercedat dubitari nequit: aut ex ipso Diqitigod by Corale

54쪽

Diomedo aut ex eius sonte aut ex alio qui sto sonte usus est Maximus Victorinus et Dositheus quattuor illas grammaticae partes petivorunt νὶ . Iam ex duplicibus singularum partium definitionibus a Diomedo propositis frustra Wilmannsium puto Varronis doctrinae vcstigia expiscari conatum esse: nam quis tandem quaeSo concedet Varronem enarrationem sic definivisso: enarratio est exquisitio per quam unius cuiusque res qualitatem po ticis glossulis exsolvimus' i nequo vocabula recorrectio et exquisitio videntur cadoro in Varronis tempora, quorum illud omnino deest in loricis, alterum tantum ex duobus codicis Iustinianei locis adsertur; praeterea si recta sunt ea quae supra disputavi noemendationem quidem Varro ita potuit definire ut Wilmannia eam ab eo definitam esse putat: 'emondatio est recorrectio erro rum qui per scripturam dietationemve fiunt'. Dositheus in lectiono emendationo iudicio proponit Diomedis definitiones posteriores, in enarratione autem priorem. Definitiones a Maximo Victorino propositas Varronianas esse nemo sibi persuadebit.

Atque ei rei quod partium definitiones a Diomede Dositheo Maximo Victorino propositae non sunt Varronianae, optimeb co veniunt partium ipsarum ordo mutatus et organa praetermissa. Varro unim vix potest dubitari quin neque τα οργανα omiserit et eundem servaverit partium ordinem quo usus erat auctor divisionis qui non ita multo anto Varronis tempora videtur fuisse.

Dosithoi ordo partium idem ost quom iuvenimus schol. in Dion.

223 Wilniannsius p. 106 adn. eum quod primus L. Spengelius vidit es

ephem. schol. univ. 1832 II. p. 2863 singulariter in multis rebus eonvenio Maximum Victorinum et Diomedem concedat, tamen propter rerum diverisam tractationem et diversum ordinem Victorinum a Diomedo hausisso non posse credi putati Dositheus cuius locus Wil mannuum fugit iam Mochingius praef. p. X initium artis Dosithei edidit quamdiu putabatur etreiter annum P. Chr. 207 seripsisso, non Potarat existimstri Ipsis Diomedis atquo Charist libris usus esse, quia Charisius et Diomedes non possunt putari Hiero P. Chr. saemio fuisse. Sed ut nuper Boueherius in compti rend. dol'Mad. dos inser. et des bolle lettos 1868 P. 270 sqq. exposuit, quam expositionem mihi indieavit IIemannus Usenerus, Parum prudenter volgo interpretamentorum scriptor qui se Maximo et Apro eo ulibus Hygini genealogiam est deseripsisse s p. 65 B.3 putatur Dositheus magister euius ars in eodico Sangallensi interpretamoniorum librum alterum et initium tertii aliis expositionibus grammaticis interpositis anteeediti

55쪽

Thr. p. 659, I; apud Diomedem et Victorinum habomus ordinum

eodem modo mutatum qno Graecarum partium ordinem ter in scholiis in Dion. Thr. mutatum esse supra vidimus, quod etiam ex eadem causa videtur repetendum esse: nimirum Varronianam divisionem quam maximo accommodaro studuerunt ad Dionysi divisionem, cuius ars per totam antiquitalam scholas obtinuiti Itaquo primam partem grammaticae Varro appellavit emendationem : tribuit igitur emcndandi verbo eandem vim latiorem quam grammatici Gracei verbo διορθουν. Cum divisionem suam ad quadruplicem operam in scriptoribus conlocatam revocaret, videtur usus esse verbo quod editionis notionem -, 'odere Scriptorem' ipsum unis uuintiliani. es V, II, 40 aetatem veteres non videntur dixisse nisi do prima editions - magis exprimeretit Apud Marium Victorinum enim I, 1, 6 G. p. 2451 P. legimus: ut Varroni placet ars grammatica quae a nobis littoratura dicitur scientia est eorum quae a poetis historicis oratoribusque dicuntur eX parto maiore. eius praecipua officia sunt quattuor ut

ipsi placet scriboro legere intellegero probaro'. Ritschelius quaesit. Varr. p. 7 hane officiorum grammaticae descriptionem rettulit ad librum do grammatica, ex alio libro eam divisionem petitam osso ratus de qua Diomedes tradit, nulla explicatione duarum divisionum addita. Wilmannsius vero l. c. p. 10 I sqq. non ex divorsis Varronis libris has duas divisionos potitas esse putat, Red divorsorum grammaticae generum esso divisiones: Diomedis dirisionem spectaro ad veram grammaticam, Mari Victorini ad γρπμματιστικην, quarum illam Varro appellarit litteraturam, hanc litterationem ). Contra quam sententiam cum ad eam probandam Wilmannsio statuendum fuerit Marium Victorinum,

cum neglegenter auctorem suum exseriberet, duas confudisso

divisiones, Varronem autem tantum duo priora posuisse, vix opus est disputare. Laborat autem Wilmannsi disputatio eo quod duas res prorsus diversas confudit: recto loquendi scribendiquo rationem do qua locuntur Diom. p. 426, 20, Dosith.

23 Sen. Epp. 88, 20 'quemadmodum prima illa ut antiqui voeabant

iiteratura par quam pueris elementa traduntur non do i liberales artes. sed mox percipiendis Ioeum parat, sie liborales artes non perducunt nimum ad virtutem, sed axpediunt', in litteraturae voeabulo possit aliquis offendere.

56쪽

p. 2450 P., Serg. in Don. p. 486, 15, quorum locorum supra ratio est habita, quae pertinet ad grammaticam vel litteraturam, et puerorum scribendi legendique institutionem, do qua agitur Ρhil. I p. 540 Mang. ot schol. in Dionys. Thr. p. 667, 17 sqq., quos Ioeos Wilmannsius attulit, in qua versatur grammatistica vol litteratio, quam Gracti etiam γραμματικὴν τὴν στελεστέραν vel την μικραν appellant of utanti I, 4, It 'primus in eo qui sort-hendi legendi quo adeptus erit facultatem, grammatici est

locus .... haec igitur professio cum brovissime in duas partes dividatur, roeto loquondi scientiam et poetarum enarrationcm plus habui iti r ossu quam fronto promittit. nam ot scri-hondi ratio coniuneta cum loquendo loquendi Z est ot'ooti Quod Wilmannsius attulit Martianum capellam, qui III, 230 p. 5I Or. grammaticam ipsam haec facit loquentem: om-eium vorum meum tunc suerat docte scribere legeroque; nuno

otiam illud accessit ut meum sit frudito intellegero probarequo', ita ut duo posteriora quattuor illorum officiorum quae enumerat Marius Victorinus distinguantur a duobus prioribus, mihi quidem non videtur mirum tam seras aetatis scriptorem Varronis verba, quae fortasse non Varrone ipso legondo invenit, malo intellexisse atque cum sciret otiam grammatisticam versatam inmin scribondo ae legendo hanc intellegendo ae probando auctam grammaticam factam esse sibi persuasisso. Immo Martiani C pellae locus eum ibi easdem quattuor res inveniamus documento est non ex mera Mari Victorini neglegentia orta esse quattuor grammaticae officia ab eo Varroni tributa. Itaque iam consis rendae sunt partos Diomedis lectio enarratio mendatio iudicium, eum Mari Victorini officiis praecipuis, scribondo legendo intes- legendo probando, quas etiam cognovit Martianua Capella : probare iudicio respondero ipso conoedit Wilmannsius, intolluere etiam ad insoriorem grammaticam spectaro nomo puto et conoedet, legere respondet lectioni; restant scribere et emendatio, quae optimo oonferri poterunt si emendationcm intellexerimus oditi nem utque recensionem. Quod praecipua grammaticas omela Marius Victorinus tradit Varronem appellasso scribere lemminisllegere probare, do eis quae grammaticas organis praestanda

57쪽

ossent Varronom cogitasse statuero possumus. Quamquam cum

utiquo non nullo obiecto addito seribero legero intellegere probare Varronem quattuor grammaticae officia posuisse, sed certo poetarum historicorum oratorum libros vel similo aliquid addidisso appareat, cavendum est no iusto plus o Mari Victorini vorbis do Varrono concludamus. Ne illud quidem pro certo adfirmaverim Varronem grammaticas partes et officia distinxisso, quamquam si comparamus verba Diomodis et Mari Victorini liuod suspitio nobis non potest non incidere; nam rhetores certe partes et omela, μέρη et ἔργα, sero confuderunt os Spengelius mus. Rhen. 18 1862 p. 493. Utiquo autem si recto disputata sunt quao exposui Mari Victorini do Varrone testimonium Martiani Capellao loco confirmatum eis quae do ordino partium oldo vi diorthosis vel emendationis dixi non levi est adiumento. Quod cum Varro secutus sit illam grammaticae divisionem, de qua quaerimus, cum iam supra viderimus Suetonium videri sequi eam definitionem grammaticae, quae cum hac divisione optime conveniat, perquam est verisimile Suetonium ut in multis rebus ita in hac re premero vosti a Varronis. Atque iam o Suetoni verbis eoiciendum est Varronem emendationis vel diorthosis tria osseia posuisse emcndationem proprie appellatum distinctionem adnotationem. Varronis autem artis grammaticae

divisio quin Suetoni aequalibus notissima fuerit dubitari nequit. Itaque do Probi Berytii studiis ita iudico: soli seriptorum emendationi deditus neque lectioni carminum studuit neque enarrationi neque iudicio; sed quod ex partibus grammaticae soli emendationi deditus suit, id minimo obstat, quominus operam conlocaverit in grammaticae organis, quorum cognitione qui orat destitutus, omnino grammatici officio sun D non poterat. Sed video posse quempiam contra sententiam meam sacere putare ea Suetoni verba quae statim secuntur: hic non tam discipulos quum Sectatores aliquot habuit. numquam enim ita docuit ut magistri personam sustineret; unum et alterum vel cum plurimos tres aut quattuor postmeridianis horis admittere solebat cubansque inter longos ac volgares sermones legere quaedam idque perraro'. Sic enim possit quispiam dicere: Quid Z non notu ipse supra illud legero ita explicasti, ut et praelegere et Ox-

58쪽

planare significaret' quomodo idem ntino potes negaro Probum Berytium operam dedisse lectioni atquo enarrationi poetarum Sane nego atque negare posse mihi videor propterea quod Suetonius addidit verba fidquo perraro'. uuamquam igitur nonnunquam coram paucissimis familiaribus Probus Berytius quaedam legit atque enarravit, tamen quia hoc perraro secit neque unquam coram populo praelegit neque commentarios editionibus suis adiecit, optimo statui posse puto uni scriptorum oditioni Probum Berytium fuisse deditum. Quomodo laetum sit ut aliquot tantum sectatores, non multos Probus haberet, facile apparebit si meminerimus antiquorum studium cui vel maxime Probus deditus erat tune contemptui fuisse. Sectatores autem illos patet non fuisse pueros, vix adulescentes; cum enim Sectatores

opponantur discipulis neque umquam ita Probus docuerit, ut magistri personam sustineret, utique alia etiam erat Probi ratio quam u. Caecili Epirotae, de quo c. I 6 haec legimus: scholam aperuit, sed ita ut paucis et tantum adulescentibus praeci perui, praetextato nemini, nisi si cuius parenti hoc officium negare non posset', ut sectatores illi videantur fuisse Probi amici sortasse non ita multo aetate ipso minores. Tandem pervenimus ad ultimum capitis enuntiatum,iquo do seriptis Probi agitur: nimis pauca et exigua do quibusdam minutis quaestiunculis edidit. reliquit autem non mediocrem silvam observationum sermonis antiqui'. Patet hoc loco ea, quae Probus ipso edidit, opponi eis, quae non edita reliquit, quae a sectatoribus eius postea edita esse perquam est veri similo. Iam verbis 'nimis pauca et exigua do quibusdam minutis quaestiun-

eulis edidit' apparot Suetonium quo est brevitatis studio duo dicere: primum nimis pauca et exigua Ρrobum edidisse, dein nihil nisi do quibusdam quaestiunculis minutis cum edidisse. Mutraque re novom potest deduci argumentum contra sententiam eorum, qui Probum vel iusti interpretis moro commentarios scripsisse vel certo notas scriptoribus appositas adnotationibus confirmasso putant. Quod iam recto vidit Osaunus proli. in Com. p. LXIX. Ac profecto si multos scriptores Probus commentariis vel adnotationibus instruxit - multos enim eum emendasse constat - quomodo nimis pauca et exigua edero potuit' qu

59쪽

modo nihil nisi do quibusdam minutis quaestiunculist uulfindissicultatem Berghius L e. p. I 29 sq. miro modo ita sibi visus cst expedivisso ut hoc loco Suetonium statueret loqui de scriptis peculiaribus 'solbstandige Schriston' , a quibus distinguendae

ossent editiones scriptorum criticae adnotationibus quibus notaeuppositae confirmarentur instructae. Sed Suetonius plane universo loquitur 3 . Ium quaeritur quales suerint minuino illae quaestiunculae. Lehrsius de Arist. stud. Hom. Od. I p. 22s

II p. 22δὶ quem secutus est Beroius L c. p. I 30 haeo verba ad αποριας et λυσεις rettulit. Atquo fio bis primitivom quaestio apud Suetonium invenitur: Tib. 56 Tiberius dicitur solitus

su ex lectiono cotidiana quaestiones Super Donam Proponere

et de eadem re c. 70 legimus: 'maximo curavit notitiam histori sabularis, usque ad ineptias atque derisum, nam ct grammaticos quod genus hominum praecipue ut diximus uppetebat, eiusmodi sero quaestionibus experiebatur: quae mater Hecubae, quod Aeliini nomen intor virgines fuisset, quid Sironos cantare sint solitae λ' csti; praeterea sic invenitur in versibus Furi Bibaculi de Valerio Catono qui leguntur Sueti do gr. ot rh. II. Sed cum

24 Prasterea seire cupiam, ubi Probus apposuorit adnotationes illas. Num tantum marginem eis explevit Τ sed num versuum damnationes et ab milia paucis verbia probari poterant 8 deindo quid tandem sibi voluerunt notae si statim in margina ipso inlatae sunt earum confirmationes 3 Neque enim quemquam Puto Provocaturum esse ad Isid. orig. I, 20 Extr. cs. grammaticus Monac. ap. H. Κetinerum adnotti erit t. ad Varr. at gloss. Latina P. 35 'fiunt et aliae notulas librorum pro agnoseandis his quae per extremitat paginarum exponuntur, ut ubi lector in limina huiusmodi signum invenerit ad textum recurrens eiusdem sermonis vel versiculi aciat esse expositionem, euius similem superiacmitem notam inv norit' i has enim notae, cum bis pollitae sint nequo ipsas in margine explicatae si ut, sed loel eis insigniti, plane nequeunt comparRH. An adnotatio sequehatur ipsas seriptorum editionea 7 sad quid tandem interest utrum Probum poculiaribus libris eorumentarios Edidisse atatuamus an utatim adiunxissa edi nibus - Εuam illud considerandum ebi earum notarum liuibus Probus Berytius usus est nonnullas sere Omnino non eguisse probatione volui eoronidem, simplicem ductum, obeIum cum aversa εIuae si figuras neclexeris multo similiores sunt distinctionis notarum quam oboli asterisci ceterarum notarum vero eriti arum. Num has etiam a Probo semper prohatas asso putabimus 3 At aut omnes notas seu Per aut omnino nullas explieavit.

60쪽

quaestionum explicatio non sit dubium quin pertinuerit ad enarrationem, si recte habent, quao supra disputavi, hoc modo hieloeus intellegi nequit. Neque eiusmodi ineptiao quales do Tiberio Suetonius tradit - do talibus autem necessario cogitandum esset quia contemptim cs Goll. VII, 13, 4 'quaerebantur autem non gravia nec Verenda sed ἐνθυμηεματια quaedam lapida et minuta ot florentem vino animum lacessentia'ὶ de eis loquitur Suetonius, quod vix potuit do universis quaestionibus quae ad officium interpretis pertinere putabantur es uuint. I, 2, 14 - in Probum ridentur cadero. Praeterea no voco 'quibusdam' quidem apto usus esset Suetonius, si de huiusmodi loqueretur quaestionibus; nam etiamsi etiam solvisse Probum statuimus quaestiones suas hi, tamen 'quaedam' quaestiunculao libro vel otiam libris non videntur convenire. Nihil autem est quod nos cogat ut hoc modo

locum interpretemur, nam quaestio et quaestiuncula Etiam eandem vim generalem habent ac nostrum 'Frago'. Atque tota studiorum Suetoni ratio eo ducit, ut subules quasdam quaestiones de sermone Latino institutas sum statuamus voluisse significare:

ita aliis do musis etiam Blesius iudicat L c. p. 9. Atque verba' nimis pavea et cxima' ita videntur explicanda ut pauca ad par-Vom numerum, exigua ad tenuitatem librorum pertineati uuod ad ultima verba capitis utunet: ' reliquit aurum non mediocrem silvam observationum sermonis antiqui' duo attendenda sunt, primum Probum Berysium reliquisse observationes grammaticas, non praecepta ad artis sormam redacta, deinde has observationes tantum pertinuisse ad sermonem anticum qua appellatione quid Suetonius voluerit significare ex eis quae Supra disputavi satis puto apparoro. Apparet autem silvam illam

obsorVationum ortam esse oX coniectaneis ex antiquorum Scri-25ὶ Neque enim semper quaestionas etiam solvebantur, evius rei memoplum inlustra praobet M. Valerius Probus qui dicitur ad Verg. MI. VI, BI, M saepe tantum proponebantur, unde saepissime apud Reholiastas Latin legimus hune vel illum grammatieum in Ioeo aliquo aliquid quaerere l. e. quo i nos dicimus 'fragan' 'eine Fraga sturuersen' velut Pseudoaseon. p. II 4, I in. , schol. Ver. Verg. Aen. III, 69I X, 651, Don. ad Ter. Phorm. II,