장음표시 사용
151쪽
non omne individuum praedicatur de uno : sed quaedam de pluri. bus: ergo secunda intentio Indi uidui, quae est eis ratio praedicandi:non habebit unam rationem communem univocam, respectu omnium, Conseqqentia euidens est: quia ab eo , quod prxdica,tur de uno, &ab alio, quod praedicatur de pluribus, non potest abstrahi ratio communis praedicandi de uno , cui conuenit definitio haec. Probatur item antecedens : quia Indiuiduum vagum, ut quidam homo,praedicatur de pluribus uni uoce, ut de Petro , α Ioanne: & Indiuiduum ex demonstratione; ut hoc album, prM- dicatui de eisdem: ergo quaedam secunda intentio Indi uidui, erit ratio pxaedicandi de uno , alia vero ratio praedicandi de multis.
Pro solutionibus huids quaestionis notandum est, quod sicut 3 3 in definitione genςris diximus , duplex esse definitum , Quo , θLuod: Definitum Quod, esse naturam genericam , ut denomina-xam a secunda intentione generis; de definitum , Quoi pandem
secundam intentionem , ut denominantem naturam I x eX Vtroque sic ordinato, fieri unum totale, atque complexum. Praeterea,pam definitum invad : quam definitum QAo , duplex esse: Adaequatumac Proximum: ic Inadaequatum, atque Remotum: ita ut patura generica, incommuni sumpta, sit definitum adaequatum,& proximum; remotum vero,& inadaequatum,quaecunqnc natura generica particularis,ut animai,vel color:& dςfinitum, uo,adaequatam x proximum, esse secundam intentionem se aeris in coemuni sumptam . inadaequatum vero,& remotum particularem intentionem denominantem animal, aut colorem. Ita dicendum.
est modo; Definitum, Q qud proximum, & adaequatdm , esse n puram Indi uidui in communi acceptam,ut denomin-tur 4 secunda intentione, praedicabilis de uno; inadaequatum , & remotum, quodlibet Indiuiduum in particulari. Et definitum Quo,adaequa una & proximum; esse secundam intentionem Indi uidui, in comes muni sumptam ut est ratio denominans Indiuiduum in communi praedicabile divno:remotum ver bi& inad equatum;quamcun que intentionem indiuidui,denominantem Petrum, & Ioannem, praedicabilem de uno. Et ex utroque definito, Quo, & Quod, veiardinato ad alterum,fit unum completum, dc adaequatum; qu per definitionem explicatur : quae definitio conuenit, ut Quod, suprae indiuidui ; ut denominatae ii sep inda intentione, praedicabili dς uno:&secundae intentioni, ut denominanti eandem na ruram,
152쪽
formale huius definitionis,sicut natura indiuidui denominata,estvna;& est definitum materiale. Probatur utrumque hac ratione: secunda intentio Indiuidui, aequaliter denominat quodlibet Ingiuiduum praedicabile de uno: & natura Indi uidui, in communi aequaliter est denominata ab earergo utraque est univom & suci modo de nitum huius definitionis. Pro solutione primi argumenti, notandum est; Secundam i sentionem Indi uidui in communi,dupliciter posse considerari. viduo,& ut Quod:& prima consideratio formalis es iquia tonsideratur ut forma denominans naturant indiuidui; praedicabilem de uno.Secunda vero; materialis r quia consideratur tanquam id, quod praedicatur de multis, secundis intentionibus Indiuiduoru . Vnde secundum primam consideratione tantum,pertinet ad praesenteni definitionem;ve sormale definitum eius:secundum aliam
veris,ad praedicabile speciei pertinet:quia phaedicatur de pluribus differentibus numero,in Quid:pertinet quidem, non propriὸ,sed reductive,& improprie:quia sicut individuum quodcunque, non praedicatur praedicatione propria, pertinente ad artem , & scientiam,sed impropriissima,& quae vocatur identica,& naturalis:ita secunda intentio indiuidui,tanquam incompletum quid , & impropriὸ , praedicatur de hae 8c illa secunda intentione Indi uidui r& ideo solum per quandam similitudinem denominatur a seeu
da intentione speciei;sicut naturae completae,denominantur ptoprie. Argum.vero procedit de seeunda intentione Indiuidui ma terialiter considerata ,& ideo nihil probat contra nostram conclusionem.
Ad secvngam respongeo,quia per hane definitionem non definitur quodlibet Indiuiduum, sed proprium, ac detetminatum, quod de uno praedicatur,hoc est de seipso,praedicatione identica:& ideo nee definitum formale est, nili secunda intentio propria Indi uidui , quae est ratio praedicandi de uno. De indiuiduo vero vago,asserunt quidam,non definiri hae definitione,quia est complexum; ut quidam homo. Alij vero dicunt,non definiri: quia nihil determinatum signifieat; sed vagum quid, quod ad sinsularia
omnia eiusdem naturae se extendit, nullum determinando. Sed utrumque est falsum .Primum quidem;quia Midam,vel Aliquis, signa quaedam sunt , non significantia rem distinctam a nomine. cui adiunguntur;sed particularem modum essendi;qui est indiuidualis differentia , a qua denominatur: res auten, det minata per modum,una, & eadem est: ergo Indiuiduam vagum; aut ex demonstratione, res simplex est; & nomen,quo significatur, in-c mplexum;quamuis voce videatur complexum; Vt quidam homo, sisnificat naturam humanam singulammammon significando ultimas rationes singularium per quas distinguitur in diuersis
153쪽
indiuiduis. Hane vero rem, determinatam esse, aut determin tum conceptuim, manifestu est .quamuis non determinet aliquod
individuum: de quo verificetur in propositione:sed sufficit in uno. aut altero verificari .Ex quo patet, talium essὸ secundum. Quare dicendum est:Indiuiduuin vagum, non esse proprie Indiuiduum; cum de multis praedicetur e & ideo non pertinere ad praesentem definitionem. Si autem aliquis obiiciat, aduersus hanc definitionem Indi ui- Idui illud quod afferit Arist. 'in praedicamento substantiae,nempe, A prima siubstantia nulla est pradicatio quod est idem,ac si dicatur ab In4iuiduo nulla est praedicatio : cum individuum , & prima substantia,idem sint: unde ex eo videtui sequi, Indiuiduum nullo modo praedicari consequenter nec de uno;vt in definitione dicitur. Respondetur duplicem esse praedicationem:Vnam propriam, R doctrinalem ; cuius praedicatum aliquo modo diuersum et hasubiecto: Alteram impropriam, & non aptam ad doctrinam,vel scientiam ; sed quasi naturalem; in qua idem est praedicatum, de .subiectum:dum ergo Arist.asseruit; A prima substantia,vel ab ini diuiduo nullam dari praedicationem, de δoctrinali loquitur . & n turalem seu identicam non excludit,de qua intelligitur haec demnitio Porphyri);MQui uum est,qtιod de unosupradicatur.
INtentum Porphyrij in praesenti capite. est explicare naturam rterii j praedicabilis , quod est Differentia. Diuiditur autem caput in auas partes; in quarum prima diuidit Disterentiam quinque diuisionibus. In secunda, eam definit quinque aliis definitionibuS.
Prima diuisio est Differentia una est Communis; alia Propria; 8e alia Propriissim. Communis differentia est, illa; qua aliqua accidete communi;vi albedo Petri,cst disterentia com- imi y, qua differt Petrus albus,a Ioanne nigro. Disterentia pro-Ν - p est,qua differunt aliqua accidenti inseparabili;vi albedo cygni; per quom differt a coruo. Propriissima tandem disterentia vocatur illamer quam distinguuntur aliqua specie ; ut rationale. per quod differt homo a leone. Secunda diuisio differentiae est; secundum ossicium proprium eius, quod est diuersum facere; S sic se habet. Disterentia quaedam
154쪽
dam est,quae facit diuersum per se,ut essentialis:alia quae saeit di uersum per accidens: ut accidentalis. Haec diuisio , non est minus uniuersalis,quam praecedens : quamuis duo tantum membra habeat: quia sub membro eius seeundo continentur duo membra primae;nempe differentia communis N propria. Tertia diuisione diuiditur etiam Differentia,seeundem totam suam latitudinem, in Separabilem,& in Inseparabilem: ita ut sub secundo membro, comprehendatur differentia communis,& propria Nam differentia separabilis est , qua disserunt aIiqua accidenti separabili,ut albedo parietis : inseparabilis vero qua differunt inseparabiliter ut rationalitate,aut risibilitate. Quarta diuitio est Disterentiae inseparabilis, in Inseparabilem per se,ut rationale: & In separabilem per accidens, ut albedo cygni: & est minus uniuersalis, quam praecedentes: quis subdiuisito est unius membri,tertiae diuisionis nempe .differentiae insepara bilis:& duo tantum membra continet primae,videlicet propriam differentiam,&propriissimam. -- Vltima diuisio est Differentia una est; quae diuidit gemmalia, quae constituit specie . Exemplum ponit in animali;cuius differetia constitutiva est sensitiuunt:diuisiva vero rationale. Et diuisio haec minus comprehendit, quam praecedens ; cum sit subdiuisio quaedam unius mebri eius, mpe differentiae inseparabilis per se: potεstque utruque membrum eius conuenire eidem differentiae, non tamen eadem rationemee respectu eiusdem; ed diuersorum: quia utrumque officium exercere potest; ut rationale , est differentia diuisiua animalis,& constitutiva hominis. x In secunda parte cap. definit Disterentiam quinque definitionibus;quarum prima talis estiDisseremia est,quadecies exceditg Μ π , ut homo excedit animes: quia propter naturam sensitivam
eius,continet rationalem; non contentam actu in eodem antinali .Hanc vero differentiam asserit habere speciem mon a se,nec ex nihilo:sed ab ipso genere,in euius potestate continetur,& ab intellectu educitur de potentia eius,& tribuitur spuciet; ut ex ea simul cum genere compouatur. ZSecunda definitio taliis et i Disserenim est,qua pradicatur de ρω-ribu disserentibus spetie in Quale quid.Probat Porphyrius: Disserentiam praedicari in Quale quid: quia ad quaestionem iactam de specie, per Quid: propriE respondemus per Genus; ad quaestionem vero factam per Quale , non minus proprie per Disserentiam. Vt si inquitatur, Quid est Lomo8proprie respondemus esset animalisi vero male animali non minus proprie dicimus , esse Iationale : ergo Genus praedicatui in Quid , sed Di fierentia in ' Quale;non quidem absolute: quia non est qualitas accidentalis,
155쪽
a 3 6 Cap. . de digerentiarius'. r.
quid; ut denoterur praedieaei in Quale essentiale. Tertia definitio est Disserentia separat ea, qua sub eodem genere
conueniunt; ut rationale,separat hominem a leone, cum quo coR- ueniunt in aes mali
Quarta definitio: Dilterentia est,qua disserunt resesingula;vt per
rationale disteri homo a leone. Disterentia enim constituit Speciem,& ab aliis separat eam. Vltima definitio , magis propria videtur , quam praecedentes, quia explicat potisIimum actum eius init emn MDissehentia confere ad 'bstantiam rei,, est pars essentia ae definitιonis raris: virumque habet rationaleaeonfert enim,hoc est, iuuat per se,ad stubstantiam hominis,& cum eum componat cum animali,est vera pars essentiae ipsius:& vltima quidem ut per hoc distinguatur a Genere .per has quinque definitiones,solum definit Porpn. Disserentiam propritumam,quia haee sola est ellantialis, & sola etiam pertinet ad tertium praedicabile.
Vtra prima diuisio Disserentia in Communem,Propriam
ct Proprii mam,sit sustenso uobus modis intelligi potest , Infusticientem esse aliquam
Diuisionem:vel quia aliquod membrum ei defieieraut quia aliud continet superfluum.Veroque autem modo insufficies probatur haec diuisio Disserentiae. Et primo , quod aliqua membra contineat,quae non continentur sub diuiso,hoe arga iuisum huius diuisionis est tertium praedirabilesed Disserentia communis,& propria, non pertinent ad tertium praedieabile sed ad quintum: ergo non continentur sub diuiso.Probatur minoriquia Disterentia communis,& propria, sunt accidens separabile, M inteparabile:sed haec pertinent ad quintum praedicabileat notum est: ergo non possunt pertinere ad hane diuisionem. Quod vero alia membra ei desint, duobus aliis argumentis probatur.Primo, quia Di fierentia indiuidualis, per quam dissertunum Indiuiduum,ab altero,non est communis,nee propria,cum non sit accidens , nee est propriissimar ergo non continetur sub
aliquo membro diuisionis, sed aliud pro illa addendum est. Probatur non vile propriissimam: quia Disserentia propriis a Ut steri a vi docet expresse Porphyrius in eadem diuisione:sed indiuidualis non est specifica, ut norum est ergo nee est propriissima Disserentia. Secundo: Propriae passiones speeterum , ut risibiti eas, faciunt disserre easdein species,accidenti inseparabili:& tamen non sunt disterentiae propci ergo nec pertinent ad hanc diuisionem.Consequentia
156쪽
sequentia euidens est quia non possunt ad duo alia membra perintinere : cum nec sint accidentia separabilia,nec Differentiae speciali .Item probatur minor'uia Differentiae propriae, ut Porphyrius asserit, in explicatione quartae diuisionis,suicipiunt magis, 3c minus qucia constat conuenire propriis passionibus specierum. Tenendum tamen est,Diuisionem hane sufficientem esse.Q dinon sollim probatur authotitate Porphyrij, & expositorum ominnium;sed hac ratione. Suffciens Diuisio est illa, cui nullum membrum deest, nec aliquid habet, quod non contineatur sub diuisor sed talis est haee, ergo sufficiens. Minor probabitur,ex solutione assi Et ad primum:quo probabatur communem x propriam dinferentiam , non pertinere ad hane diuisionem: dii intuenda est mnor: nam Disserentia Communis,& Propria , dupliciter eonsiderari possunt. Primo, ut sunt accidentia quaedam:& hoc modo pertinent ad quartum,vel quintum praedicabile. Secundo, ut faciunt differre unum ab altero accidenti separabili, aut insepar
bili: & hoe modo pertinent ad hanc Diuisionem : cuius diuisum non est tertium praedicabile;sed quid uniuerisIitis; nempe, Dist
rentia secundum communem rationcm , ad essentialem, &accidentalena;sed tertium praedieabile, sola propriissima constituit.
Caeterae vero explicantur, ut ex earum rationibus magis manifesta fiat Disterentia propriissima ivnde non pertinent ad duo prae dicabilia; sed ad unum tantum quamuis in hoc tertio adducantur ad faciliorem eius intelligentiam.
Circa Differentiam indiuidualem, de qua procedit primum argumentum alterius partis moderni quidam asserunt, Essenti Iem elle:quia individuum non potest sine illa esse , nec intellisti: cruod si verum est et erit propriissima differentia. Sed probatur falsum,hoc argumento Elientialia , ea solum appellantur quae praedicata sunt, ex aliquo gradu ipsius essentiae desumpta ut rationa-Ie,ex gradu rationalitatis: & sensitiuum, ex gradu lentiendi: sed Disterentia indiuid saIis,non accipitur ex aliquo gradu ellen laetergo non est etaentialis. Probatur ininor:quia ultimus gra/us e sentiae,aut naturae,est Disserentia ultimae per quam constituitur
vltima species: sed Disterentia indiuidualis determinat ultimam speciem iam constitutam, per ultimam Disterentiam: ergo non potest esse essentialis, sed extra essentiam indiuidui. Et ita tenendum est, Modum potius substantialem esse, 'x ra'essentiam , aut naturam:quam detorminat, atque constituli singularem, aut indiuiduam : & ideo non est Disterentia propriissiamae sed propter sin ilitudinem,quam habet cum disterentia speci-1ka: reducitur ad propriis.mam Disterentiam. Quod vero sme illa non possit esse ; nec intelligi individuum : non probat esse essentialem: sed istum esse modum intrinseeum: naturam reΙ
157쪽
338 Cap. . de disserentia, qtus. f.
essentiam determinantemnam in relati uis , notum est non posis unum esse, nec intelligi, sine alio: ut patrem sine filio ;& tamen Vnum,non est de essentia alterius. Circa proprietates denique specierum , est prima opinio Soti, Mercati,& Canteri, in expositione textus:alserentium,non perti nere ad hanc diuisionem. Quod etiam videtur tenere Toletus inexplicat ione huius diuisionis. Et ratio eorum est : quia Porpbyrius loquens, de Differentia propria ; semper ponit exempla in proprietatibus Indiuiduorum: quibus indiuidua differunt, acci denti inseparabili. Et in quarta diuisione; vocat Disterentias pro Prias,In separabiles per accidens:quocmon conuenit propriis pasesionibus specierum:quae potius sunt inseparabiles per se. Alii vero assirmant, proprias passiones specierum, reducendas esse ad Differentiam propitissit nam : quia Porphyrius in diuis. Posuit exemplum Disterentiarum inseparabilium , per se quas Constat esse propriisIimas in propriis passionibus ; ut in capacita te diseipli ::ergo sentit esse dimetentias propriissimas.
Communis tamen sententia,& vera duo asserit : Primum , passones spee erum, proprie pertinere ad bane Diuisionem aduersus primam sententiam Secundum, Non esse disterentias propriissimas, sed proprias:& ideo in secundo membro diuisionis collocari , aduersus secundam. Probatur primo hoc qrgum. Proprietates
indiuiduorum , ideo sunt differentiae propriae: quia faciunt dis- ferre indiuidua, aceideli inseparabili sed proprietates specierum, faciunt differre easdem species accidenti inleparabili: ergo sunτ
disterentiae propriae. Probatur secundo : Quod non sint propriissimae, testimonio 7 Porph. & ratione. Porphyrius enim in secυnda Diuisione, ita ait: Vniuersaleter erro, omnis disserentia addita alicui , alteratum facit: si hac quidem qua eommuniter, is proprie sent. alteratum faciunt. qua Vera proprii me .aliud. Sed propria passio speciei, facit alteratum & non aliud: ergo ex mente Porphyri j,non est Disserentia propriissima sed propria.probatur primum, quia alteratum , est accidentaliter diuersum,cum alteratio sit motus circa Qualitatem ; sed propria passio speciei, est verum accidens,& vera qua litas viriubilitas:ergo facit alteratum. Probatur secundumquia illud est aliud ab altero , quod differt ab eo essentia, aut natura: sed proprii passio , non facit differre unam speciem ab altera essentia, aut natura, sed quodam accidenti proprio : ergo non est disserentia propriissima. Probatur etiam ratione: quia Disserentia propriissima,est omnium maxima;cum maximam effciat differentiam,nempe essentialem,atque specificam sed propria passio non facit Disserentiam essentialem inter species , ergo non est
maxima Differentia, nec erit Disserentia propriissima.
158쪽
sq. . de specie, quasia. I 3 9
. Ad ultimum Igitur argumentum neganda est minor: quod prostpriae passiones specierum,non sint Disterentiae propriae: & quod Porphyrius asserit,Differentias proprias,suscipere magis, δc minus:non de omnibus intelligitised de his , quae conueniunt indiuiduis, in quibus exempla potuit,potius quam in propriis passionibus specierum: quia communiter sunt nobis notiores.
An Diuisio disserentia n Communem, Propriam,is PN-priissimam,sit generis in secies , aut
ε η γ T intelligatur dissicultas quaestionis,supponendum est,tan quam certum apud omnes : membra huius Diuisionis non . conuenire in sola voce, sicut conueniunt significata nominis πιqui voci: sed etiam aliquo modo,in re signincata : quae est, eo Differentias,per quas unum dissert ab altero:iste enim conceptus, faciendi differre,eommunis est eis:vnde certum est apud Omnes, Diuisionem non esse aequivocam. Sed an sit Vniuoca, aut Analo ga,in hoc consistit dissicultas quaestionis. Cuius solutio maxime dependet ex alia:nempe, An sumatur Diuisio realiter, hoe est,pro realibus disterentiis,facientibus dis- ferre unum ab altero, ante operationem intellectus: aut pro secundis intentionibus,seu differentiis realibus: non ut reales sunt, sed ut denominantur a secundis latentionibus:& ideo hoc in priamis determinandum est. Circa quod,duae sunt opiniones. Prima tenet, Diuisionem non sumi pro disserentiis realibus,ut reales sunt sed pro eisdem ut denominantur a secundis intentionibus, vel pro eisdem secundis intentionibus,ut eas denominant; quemadmodum Genus,& spe cies,in tuis definitionibus. Haec est Caiet. cap. praesenti,quem se quuntur aliqui ex recentioribus. Probatur hoc arg. ita si pro realibus differentiis acciperetur, membra eius coinciderent: ita ut eadem Differentia esset Communis , Propria, atque Propriissima , & ideo nulla esset diuisio. Probatur antecedens:quia disterentia albedinis respectu parietis, est comunis ; respectu cygni,propria;& respectu sui, propriissima. Probatur secundo : Quia diuisum liuius Diuisionis, est Differenro formaliter , & incommuni considerata : & membra sunt differentiae particulares . etiam sormaliter acceptae: sed Diste-'ntia formaliter , est ens rationis, sicut Genus & Species ; ergo accipienda est Diuisio pro secundis intentionibu s Secunda opinio,est communis, quod non pro secundis intentionibus accipiatur diuisio, nee pre differentiis, ut denominantura secundis intentionibus: sed pro eisdem , secundum actus reales
159쪽
i o cap de digerentia, quasi a. .
faetendi dissere.Ita sentiunt, Avicens, Albertus Magnus solus e Plures moderni in praesenti capite. Et mihi videtur probabilioliententia. Probatur testimonio Porphyrij, & ratione. Verba Porphyrijsuntr Disserentia qua alitui a iuncta , facit illud diuersum ab alior na es Communis:aba Propria:Propriissima altera. Sed alicui coniungi,& illud fatere diuersum ab altero, non conuenit secundis intentionibus, nee differentiis, ut ab eis denominantur,sed actustrales, faciendi differre unum ab altero realiter: ergo realiter in Diuisione accipiuntur a Porphyrio,& non pro secundis intentionibus.
Ratio vero talis est:Disserentiae istae possunt sumi, ut praedi ea. 'biles sunt,uel ut faciunt differre unum ab altero:& in prima consideratione,non pertinent ad tertium praedicabile, sed ad quar tum;& quintum: eum praedicentur in Quale accidentale 3 & non in Quale quid i in secunda vero non possunt sumi, ut denominantur a secundis intentionibus: quia actus faetendi disterre vinnum ab altero, realis est,& ante operationem intellectus eis eonuenit; imo sine ulla dependentia ab intellectu, ut patet in albedine:quae sine dependentia ab intellectu , facit differre hominem album a nigro . ergo non potest sumi Diuisio haec pro secundis intentionibus. Ad primum arg. respondeo,Membra bonae Diuisionis,coinei dere posse in eadem re: dummodo distinguantur ratione forma- Ii:quod patet in Diuisione, Boni in Honestum, Vtile,& Delectabile; cuius membra in virtute realiter coincidunt ; sed satis est, distingui rationes eorum formales:quia alia est ratio honestatis, alia utilitatis,&alia delectabilitatis , in eadem virtute. Ita ergo Disserentia Communis,Propria,& Propriissima coincidunt in eadem re; sed semper habent rationes formales distinctas: iuia alia est ratio eiusdem disterentiae albedinis ut Communis est diste-aentiarali ut est Propria,aut Propriissima. I IAd secundum ε, distinguenda est maior : quia ratio formalis Differetiae duplex est; Vna est ratio praedieabilis; a Ita est ratio faciendi disterre: dum ergo dicitur , Diffetentiam in hae Diuisio ne , sumi formaliter : si sensus sit de ratione formali praedicandi, falsum est antecedens : si uero de ratione Formali faciendi differte, verum:sed tunc neganda est minor quod Disserentia hoc modo considerata, formaliter sit ens rationis est enim,reale potius, per realem actum faciendi differre ununi ab altero.
Hoe iam supposto de alio agendum est: quod principaliter
quaeritur: An Diuisio sit Vni uoca,vel Analoga Et est prima opinio eorum i qui tenent Diuisionem sumi , pro secundis intentionibus , dc propterea esse Diuisionem Vnii eam genetis in species:
160쪽
Cap. . de disserentia, quast. a. I
ita,ut Differentia in communi, prout denominatur a secunda in tentione , Genus sit ad Differentiam Communem, Propriam, MPxopriissimam , prout denominantur etiam a secundis intentio
Probant ex Porphyrio, qui in textum,vocat membra huius Di uisionis tres species Differentiae:sentit ergo diuisam esse laquam genus in suas species. Deinde ratione: quia licet sumpta Diuisione realiter, non p ssint membra eius uni uoce conuenires cum sola Differentia Propriissima : faciat differre simpliciter, caeterae vero,non nisi secundum quid: quia solum faciunt disterre accidentalitsr: nihilominus , ut denominantur a secunda intentione Disterentiae, ae- qualiter conuenit illis ratio Differentiae : sicut ratio Generis,prosecunda intentione, aequaliter conuenit generibus substantiae, oc
1 α Secunda sententia est aliorum omnium, qui tenuerunt Diui, sonem hanc sumi realiter a Porphyrio , & consequenter assia
uis sentiat sumi pro secundis intentionibus. Et haec est probabi.
Itaque duo asserimus.Primum est, Diuisionem sumptam realiter elle Analogi in analogata,quod cocedunt auctores utriusque Opinionis. Et probatur euidenter:quia illa quae disserunt substantialiter, disterunt simpliciter: quae vero disterunt accidentaliter,
differunt secundum quid: sed sola Differentia Propriissima, facit
differre substantialiteri duae vero aliae solum accidentaliter: ergo in ratione faciendi differre realiter:non univoce, sed solum an logice conuenire possunt.
Secundo afferimus ; Quod, etiamsi accipiatur Diuisio pro secundis intentionibus, aut pro differentiis, ut ab eis denominantur : non est Generis in Species, sed Analogi in analosata, ut anstruit Caieta.. Quod probatur hoc argu. Membra huius diuisonis, vel considerantur sub ratione praedicabilis ; vel sub rationc faciendi differre;& in prima consideratione, Communis,& Propria, non pertinent ad tertium Praedicabile: quia non praedican-etu in Quale quid; sed ad quartum, & quintumaeum praedicentur in Quale accidentale, proprio et communi .Et eert si in ratione praedicabilis Disterentia in communi esset Genus; & membr essent Species; distinguerectur specie, in ratione praedicabilis: Mideo duo, aut tria praedicabilia Differentiae essent multiplicanda. In secunda vero, non denominantur a secundis intentionibusaruia facere differre accidenti proprio,aut communi, non depe' et ab intellectu: sed est actus realis , Ute operationem intelleam sis conueniens; in quo non possunt univoce conuςnirs cun Pifferes