Joannis Devoti ... Institutionum canonicarum libri 6. i.e. 4.

181쪽

g. XX. Quod in civili republica Princeps, id

in ecclesiastica Summus Pontifex est: quoniam eum a Christo toti Ecclesiae praepositum fuisse cum dignitate, et jurisdictione, certum est. Quare ut Princeps in civili republica omnium, quos sibi subjectos habet , appellationes recipit et ex jure summi imperii, quod habet in republica, et ex ossicio, quod

est annexum curae, et solicitudini omnium rerum,

quae in republica geruntur; ita Summus PonliseIpari jure, et ossicio in republica ecclesiastica omnes recipit appellationes , quae propter res, vel propter personas hujus reipublicae propriae sunt. Itaque jus appellationum non extrinsecus accessit Summo Pontifici , sed affixum , et insitum est in ipso Primatu . atque in jurisdictione , quae hujus Primatus Divina institutione propria est i); quemadm0dum qui civili rei publicae cum imperio praeest, omnium accipit appellationes subditorum, jure p0tes latis , et imperii sui.

si, Eusebiani IV. saeculo. cum iniquam tulissent semientiam in S. Allianasium, aliive is ad Julium l. Sumuiuae Pontificem confugisset, liatio appellationem aegre tuto runt; sicuti eonstat ex Julii l. hy. ad Euaebian. apud Constantium D. Pontuis. Roman col. 353 et Reg. , et Sorome no Histor. lib. I e. 7 p. νοε edit. Cuntiarem. Irgo Phollitus IX. saeculo jus appellutionum in discrim n rovoea. vii , cum eoque consentiunt Zacharias Episcopus Clialee- donensis . Joannes Zonara , Theodorus Baisamon , Mareus Ephesius . Pt uel t)us Alexandrinus. In eodem luto haesi larunt Calvinus Inat. lib. 4 eap 7 , Marcus Antonius de Dominis Apogatu de Republ. Christ. lib. t e. 3, MPtellior Loydokerus in osserι. de Liberi. Eceles. Afric. et tran3- maris. appellaι. aliique similes. Hincmarus Remonsas i X. saeculo contendit, jus appollationum lanium a Sardicensi

182쪽

Coneilio Summo Pontifici suisse tributum, et eum posse quidem novos dare judices in provincia , in qua Episcopi

judicati sunt, ipsum vero causam Romae judicare non posse. Eadem est sententia Patri de Marca Concorae. Sacer.

Disae t. a e. r 9. 3 , Bohemerus etiam osse ι. de Gustia arduc , et majoribua multa cumulat tum adversus jus appellationum, et multa item , ut ceteros millam, habent Bamagius Annat. politio. eccle3. ad au. 347 num. II Seq., Febronius do moles. atat. c. 3 g. 6 num. a , van-Κspe-uius avr. eeelea. par. 2 ιδε. νο cap. I , Fleuryus Diae.

4 num. 5 Εybellius in libello. Quid est Papa' Sed jus

iudicandi in causis majoribus tum adversus jus ipsum appellationum , quod in Primatu haeret, solide, copioseque, Praeter ceteros, tuentur Baronius, ad an. I47 n.

5a ι. 4 p. 44o, ibique Pagius in Ποι. n. 6 3 . pay, 438

g. XXI. Certe Christus non alius constituti magistratus, qui ecclesiam regerent, quam Episcopos, et unum omnium caput, ac prineipem Summum Pon

tificem ; qui et Episcopis , et cunctis Christianae reipublicae civibus dignitate, ac jurisdictione prae

essot. Si secundum hane Christi institution om ali-

183쪽

oujus Episcopi judicium emeudari, abrogarique debuisset ; et vero nemo non talebitur , Omnes h0mines errare poMe , ideoque invenlim' est treme-d inm appesIaiionis, ut judicis error corrigatur; quis id p raestare , et quem judicio injuria damnatus appol lare potuisset 8 Haud sane alius Episcopus Episcopi sententiam infirmare potuisset; quoniam Christus nullam uni Episcopo supra ceteros Episcopos potestatem , et jurisdictionem altribuit. Al. qui appellatis provocalis: est ab inferiore judice ad

superiorem. Ergo cum Omnium hominum sentemtiae errori subsint, cum aequum , ac nec sarium

sit emendare errorem , qui alteri perniciem asse cum hic error a Superiore magistratu per appella

tionem sit emendandus , cum Christi institutione omnes Episcopi pares potestate sint, ac nemo iaalium habeat jurisdictionem; consequens est , ullantum Pontifex, cui uni haec jurisdictio, et psil-estas in omnes data est, aliorum Episcoporum semientias e medio tollere , atque abrogare possit. Id vero est quod jus appellationis vocamus. g. XXII. Post Christi moriem visum est alios etiam constituere magistratus, qui Summo Ponii fici subessent, praeessent tamen Episcopis ; sed id

sola hominum lege laclum est. Nimirum cum Petrus ejusque successores Romani Pontifices nec ubique praesto esse, nec Omnibus omnium Episcoporum negoetis ubique opportune consulere pOMent , ee clesiastica institutione provisum est , ut unaquae

que provincia haberet Antistitem, qui ejus Episcopis , et in quavis majori dioecesi unus ilem esset Antistes, qui et illi ei et subjectis Episcopis praesiderest. Ita Metropolitae, et Patriarchae instituti sunt, omnino ex lege Ecclesiastica, non Divina, et uiris' quo data sunt jura eorum praefecturae , et juris' dictionis propriae. Inter colera vero datum est jus appellationis , quod adversus Episcopi seni ni iam

184쪽

Metropolitae , adversus sententiam Metropolitae ,

patriarchae competit, quod ille Episcopis, hic vero et Episcopis , et Metropolitis superior est i).

ij Huc sane spectat communis regula, quae est in Con-ellis carthagiliensi III. an. 397 ean. ro apud Labbaeum eo i or i. a. Et a quibuscumque furiosius ecelestami- eis ad alios Iudicea eccisais3ιicoa , ubi eat mollον auc/Oritae , provocore liceat. .

g. XXIII. Quidquid vero auctoritalis in ΕΝ-

se0 8 Patriarchis, et Metropolitis Ecclesiastica lege concessum est , tantum cum consensu Sallem

uinito, et praesumpto Summi Pontificis concedi midit. Cum enim ipse unus ex divino institulo in Episeopos haberet potestatem, ejus sane pars ad alios stansferri non poterat , nisi assentiretur ille , qui estiu totam a Christo potestatem, et jurisdictionem aeceperat. Sed cum Concilia in Patriarchas, et Me- impolitas contulerunt partem jurisdictionis, et po-lesialis , quae Christi instituto unius Summi Pontiueis propria erat , cumque Pontifices id fieri si-Ferunt, neque hi se abdicarunt poleslate sua, quam a Christo habebant , neque eam concilia ipsis eripere potuerunt.

s. XXIV. Quare Metropolitis , et Patriarchis

dstium quidem est, jus appellationum a sententila iseoporum , quoniam illos his superiores secerat leI Melesiastica , hoc est ipsis attribuerat partem jur sdictionis, et potestatis, quam in Episcopos tanium summi Pontifices Divina lege obtinebant; sed hi semper potestalem, quam habebant initio retinuerunt. Christi instituto . ab Episcopi sententia unus Pontifex appellari potuisset, lage ecclesi csti-- appellantur etiam Metropolitae, et Patriarchae; sed semper integrum est jus appestalionum quod in Primatu haeret. g. XXV. et quoniam a Christo procedens in-

185쪽

i 86stitutio Primatus erat, ut solus Pontifex confirma. ret , infirmare ive sententias Episcoporum in quos ipse unus jurisdictionem habebat; Ecclesia auulli hujus polestalis participes fecit Patriarchas, et Me. tropolitas , sed eam non ademit illi , cui Christus dederat ; profecto Summus Pontifex non lanium a sententiis Patriarcharum, et Metropolitarum, sed otiam illico a sententiis Episcoporum appellari p0lost. Illae quidem appellationes pertinent ad suiss-Isam , et supremam polestalem in omnes Episc, pus . Meletopolitas , Patriarchas, quam nemo c0T- inutiem habet cum Capite, et Principe Ecclesiae; hae procedunt ex eadem potestate quae hac in pam te communis saeta est etiam Patriarchis, et Meldi.

politis , non tamen Summo Pontifici erepta. g. XXVI. Itaque si Ponlisex platim velit cogn0Scere sententias Episcoporum , omissis mediis, hoe est Metropolitis , si Patriarchis, quos inter Pontificem , et Episcopos lex Ecclesiae medios posuit;

ulitur jure , quod a Christo habuit, et quod ei integrum est reIictum , etiam postquam Patriarchis, et Metropolitis commune laetum est. Lex Ecclesiae quae sola Patriarchas supra Episcopos constituti, eos appellandi lacullatem dedit , Omisso judiee, quem recta appellandi ratio medium interponebat i An quod e lege ecclesiastica Patriarchis licet, nostlicebit Summo Pontifici, quem unum lex divina Εpiscopis superiorem secit, et cui lex Ecclesiae semper integram reliquit eam quoque p0leslatis partem, quam Patriarchis, et Metropolitis communem sedilr

g. XXVII. Fieri quidem interdum potest, di

non expediat omittere medios judices, atque ad Sedem Apostolicam statim confugere; quin eliam in terdum locorum distantia, Dautis metus, rerum dis

186쪽

lieullas, periculum ne resciri Recurale possint, quae proeul gesta sunt sacere potest, ut non videatur interp0nenda ad Summum Pontificem appellatio. Tunc autem ipse suo jure non ulitur; sed non ideo quia petuliaribus de causis interdum non expedit. Summum Pontificem suo jure uti , exinde efficitur, ut ipse revera non habeat potestalem 13. Ea de causa Africani Patres, qui Episcoporum appsellatione Sad Sedem Apostolicam plus semel aequissim O Rni-m0 probaverant 23, Apiarii Presbyteri appellationi modesto restilerunt 2); quoniam haec uppellR-lio temporist, locorum, personae rationi minuS COngruere videbatur i): iὶ Simili modo S. Bernardus lib. 3 de consid. c. 4ρ. 374 tom. 3 ediis. Mabit. Venet. I78I , aliquas reprehendit exemptiones , quae mala asserebant, ab iisque con-eedendis deterrere conatur Eugenium IlI , sed lamen non ideo nρgat Pontificis aueloritatem. Sin faetitando , inquit, ymbalis una habere plenitudinem potestaιia, aeu Iustitiae sorte non tia. Facitia hoc , quia poleatis ς Sed utrum . et

deis sis , quaestio eat. Sardicenses quoque canones cumi addunt, causas appellationum Episcoporum a Romano Pon-iisee per delegatos in provincia judices , vel per legatum

in eam missum esse cognoscendas, pertinent ad i Ilud, quod Ndgis expedire videbatiar, non Pontificiam auctoritatem indiserimen revocant; imo ean. 4 ιom. 2 eol. 659 eolis t. Labbaei ed. Ven. diserte memorantur causse episcopales

egendae in Urbe Roma , eι in judicio Romani Episeopi

determinandae.

a Plurium appellationum Episcopalium exempla, quae

eonsuetudinem ostendunt, ultro consessi sunt Africani Pa tres; uti constat ex Augustini Epistola, quam constantius deseripsit in lar epistolas coelestini Diat. ν num. 8 column. Ιο56. Tum antiqua, ac recentia hujusmodi exempla indieans Augustinus inquit: quae ut a nostris temporibus remoturima non requiram , recenιia memorabo; ac tria prο- fert exempla, eaque ex una provincia caesariensi, et in par-lieulari tantum judiciorum specie; quae Augustini causae tangrue)a f .unde saeilis est de aliis quoque provinciis , diisque iudieiis conjectura. Recte in hunc locum monet Cori. i astitas: Apostolieae Sedis in Afrorum judiciis potestus

187쪽

s addenda etiam consuetudo) hie aperte praedicatur. Ipsa causa Antonii Episcopi Fussalensis , de qua Augustinus in eadem epistola loquitur, appellatio fuit primum ad Bonis laetum Pontificem , cui ipse Numidiae Primas assensus est, traditis ei commendatitiis ad eumdem Bonifactu in litoris, deinde ad coelestinum , cujus judicio Augustinus obsequutus est, cum ad eum gesta trasmisit. 33 Reete observat cardinalis Orsius Histor. eccI. lib. ar n. 36 P. I 3ο t. Ia ed. Rom. , synodicam epistolam Conoilii Asrieani ad Coelestinum non praecipientium, atque audaeter obsistentium esse; sed Afros tantum adhibere preces , quibus Pontificem rogant, ut repellat coerceatque au.ctoritate sua licentiam Presbyterorum tiliorumque clericorum , qui appellationis bellelicio abutebantur, eos praeterea

non rogare, ut omnes rejiciantur, sed ut ad aurea venientes non facilius a tuaιis , ne praepropere, vel indebileiadeantur reatitui. 4ὶ Sane, ut animadvertunt Fratres Ballerinii inae m. in a pari. Disa. 5 Puesnelli n. M on. S. Leonia c. gool. 97I , Sive inspiciantur acta Synodi an . 4r9, sive Iilarae in causa Apiarii ad Bonifacium, et caelestinum datas manifestum est, nulla usquam ex parte jus Sedis Apostolieas recipiendi appellationes in discrimen suisse vocatum. Omnis reὶ ratio petitur ex fraudis periculo, ex temporum dilationibus, ex testium , locorum quo disiicultatibus. Acce. ldii, quod Apiarius simplex erat Presbrier, neque Africani lPatres ob illas, quas memoravi , causas , expedire putabant , quod Presbyteris, celerisque clericis irasmarinae appellationes permitterentur. Nam cuivis facile concessa appelIandi sacultate , sero quotidie rediissent pericula, et di

ficultates , quarum causa illam Apiarii prevocali eiu aegre serebant. Bis incommodis hactenus obviam ierat Africanae Ecclesiae consuetudo , per quam receptum erat, ut clericorum causae in ea regione fiuirentur; quare Africani Patres illa incommoda, ea pericula objiciebant, illamque urgebant consuetudinem, ne Ai,iarii provocatio admittere. tur. Neque vero cum illi consuetudinem proponebant quidquam detrahebant de iure Primatus, quod nunquam iu di. seri mea revocarunt. Nam eo firmo , et immoto, per legitimam consuetudinem , quae scilicet eum ea presso, aut iactio Summi Pontificis consensu suisset inducta , potuisoent Asrioani jus acquirere siniendi in sua rogionε , sino ullo appellationis heneficio , suorum clericorum Coutroversias.

Simili modo quamquam jus confugiendi ad Principem som-

188쪽

per integrum esse do at, tamen populus ei subditus poeconsuetudinem aequirere potest privilegium judicandi sum rum causas sine appellationo, ut docet Grotius dabr. MI. et pae. M. 2 cap. 4 g. ; nequo ideo quis dicat, Prin-eipsem in civili republica non habere polos latem, quBe summo imperio assixa est. Hanc igitur consuatudinem Africani patres urgebant, ignorantus, eam a Sardicensi Concilio m. plam , sublatamque suiε- , camque ut firmarsent consuetudineae, ann. 4i8 novum illum edidero canonem, ne Presby-leri , si clerici ad stransmarina judieia confugerent. Sane pontilax in ea controversia proponebat eanones Sardi conses. quos Nicaenos vocabat, quod hi illis confirmati sue rant, et quod fuerant conditi a pluribus Episeopis . qui Nicaenae Synodo interfuerant, ut observat Amori ius Siem. Dr. canonio. Iom. I p - 5 -V. Respondor uni Asri . se hos canones ignorare . Mentes in Epist. od caelestiuum apu4 constantium Diat. Pontis Nomon. num. 4 col. 3o6l, et a G2 r Nam ut aliqui, tamquam a tuae Unolitaιis latere, mittamur, in nulla invenimus PaIrum unodo con-

titulum p quia illud , quod pridem per eumdem coepi-3mpum noatrum Faustinum tamquam eae porte Nicaeni eoneuii exinde ιransmisisti, in eone liis verioribua tiae aliquid non potuimus reperire. Qui hus ex verbis .mavi testum est; sino eunctatione parui , si canonem novis- ρ ut Sardicensis Concilii, cui praeter coleros, etiam Graius Carthaginonsis Episcopus interfuerat, ut observant Consualius in Not. M. Episι. De. oti . , et Tillemontius art.

at in rit. Ausualis . tom. y. 864 qui de cetero his

oppellationibus minus lavent. Revera ipsi Africani Patres don. 4is ad Zosimum dedere literas, quarum mentio est isti s ad. Boni eium. I. Epud Constantium. I. Iolaei rori , et quibus ipsi dicunt euravimus, ut ea sSardioensi a d rota servore aine ulla iniyria paulis er Si- veremua usque ad sequisitionem statutorum Nicaeni Condinis. Ipsa Laoc temporis concilia demonstrant, Afros , repertis canonibus , de quibus quaerebatur, statim Summo Ponlisei obsoquuturos. Late lino Brgumentum Perseqi unior Fratres Balleri nil est. Glae . in a part Disa. 5 P-

εἰά eol. 955 et aeq. Atque haec quidem de Presbyteri Rppellatione disputatio suit; verum de Episcoporum ad Se

Apostolicam appellationihus minimo actum est, neque yi' unquam Africani Patres restiterunt. Imo et remolian si, et rerentia , uti loqu4ur Augustinus Isc. est , erant' 'mpla appellationum ; et vero ipse Augustinus appella

189쪽

I90tiun0s memorat Psisei , Victoris, Laurentii, Antonii Fussa. leti sis , qui omnes Africani Episcopi erant. In oauom Causa sunt Caecilianus , et Lupicinus, similitii Africani Episcopi r ex quibus intelligitur consuetudinem, quam Arri de

Pe si, yteris , in inoribusque clericis urgebant, nunquam ad Episcopos fuisse traduciam. Revera de appellationibus Clericorum erat Africanus Canon , quem in illo controvorsiae aestu Afri condiderant, ut firmarent consuetudinem, quam propolini arat; Sed de Episcopis nusquam cautum suo rat- ut ipsi Apostolicam Sudem non appellarent. Neque s rudia lumnii sito in injistere potest id, quod Carthaginensi Con Cilio an . 439 can. 28 apud Dionysium Cod. can. Gel. ε ω. in Bibl. Jur. can. 63telli t. I p. ed. Paris. I 66r Con stilulum est ; quo quidem ranone confirmatur id, quod de volitis Prsesl,yleror uni alioruinque elericorum appollutionibus su 'seriori anno sanctium fuerat , atque additur , Sicut et de Episcopia favisa constitutum est. verba ha Q quibusdam viris doctis, pruesertim Natali Alexandro uiat. eeel. Disa. 28 in eaec. IV. Prop. I t. 4 P. Qu. Cιι., ol Orsio Card mali Hator. Eccl. lib. 27 n. 3b ι. IR P. 334 edis. Rom. salsa, ac per fraudem adjecta vide Diur. Sed ui ut vera , et g 'rmana habeantur , certe eo Caraone prohiburi non possunt Episcoporum appellationes , quae Naepius vetitae dicuntur ; et lamen nunquam eas vetitaS suisse constat , qui earum et remotiss/ma , et νecentia ExΘmpla sunt . ut loquitur Augubtinus. Adde, quod Africani Patres in Apiarii causa usque ad inquisitionem Alcaenorum rarunt servaada a Gumo prolata statuta , uti ipsi loquuntur in cis. D. 2 ad Boni cium I., ac deniquo Cuncta sunt composita, uti patet ex epistola ad Bonifacium , quam describunt Mansius ι. 4 Concidior. 48i, et Amor. lius Elem. Dr. cianon. lom. I in Append. P. 488 ed. Ven. 3763. Quis credat, eo ipso anno, quo omnia sunt Composita, contra jus hactenus observatum, contra Consuetudinem tum antiquioris , ium recentioris temporis Episcopos appellare ad Sum m. Pontificem fuisse prohibilos Itoque longe alius huj is canonis sonSuS est, quod Solido. nervo. sequμ ostendunt Fratres Ballorinii Dc. cit. eol. 966 , et Cl. Zacetiaria Anti Vehron. t. 3 cap. 4 num. Ig. Set Iicei eo canone id constituitur, ut Presbyteri ad transmarina judicia non confugiant, sed Prima t0s, aut univerSalo Con et Iium appellent ; quae appellatio ad Primates, aut ad uni. versale concilium saepius de Episcopis constituta eSt. Id ve. ro non excludit transmarinas appellationes Episcoporum ;

190쪽

εεd si 'uli Episeopi appellationiblis , quas in provinciis interposuerant, judices liabstinint Prim tes, nut universale cone liu n , ita ut uin PresbIlsri , ac Diaeoni iisdem judicibus sit postWrum uti iubentur.

f. XXVIII. Lapsu temporum jus hoc appella-

li 0nuin ad Summum Pontificem etiam Ecclesiae lo-ge si) , et consuetudine 2) sirmnlum est. Verum utraque non novum jus constituit, sed iam consti-lulum, et haerens in Primatu confirmavil 3). Qua re qui jus quarumdam appellationum Sumino l)onliget tantum esse putant εx dure Patriarchico , lilaeiunt , ut quod ex jure Divino Ponti sex habet , id ex iuro Ecelsesiastico habere videatur. Sed Pnlriarchas supra Episcopos posuit sola lex Ecclesiae, Summum Pontificem ipse Christus. Itaque illi opus habent Ecclesiae lege , sine qua Episcopi S Superj0res non sunt , ut appellationes recipiunt a Seu lentiis Episcoporum ; sed hac lege Ecclesiae , et h0e jure Patriarchico opus non habet Summus POn-

j sex illii a Claristo supra Episcopos jurisdictionem

decepit. si dus appellationum ad Sedem Apostolicam confie-

malum fuisse Sardicensi Concilio ita compertum, exploraiumque eu , ut se plane ecclesiasticae historiae rudes , et igituros saluuntur, qui liue etiam pertrahunt Isidorianas De-ς elates , quae post quinque sere sareula in manus hominum pervenerunt. Nolo tu horum ineptiis refutandis frustra Dperam terero; quia si iam an . 347, quo Synodus Sardicensis habita est, jus appellationum ad Sedem Apostolicam problitum , construi alumque fuerat, plane se deridendos praebent, qui ea de re initium juris positivi a salsis istitori decretalibus ducendum esse arbitrantur. Sunt autem in Sardicensi Concilio canones tres , qui ad hunc locum pWriinent , nimirum Dan. 3, 4, 7 5 t. v coneu. col. 659eolmet. Iaabbaei can. 3 , ut ostendunt Fratres Balleri nillae, cit. col. 947, non pertinet ad abpellationes, quae post 0mnia gradatim excussa judicia postremo loco ad Sedem Apostolieam interponuntur ; sod pertinent ad secundum judiciuae, quod statim post primum judicium a Summo Pou