장음표시 사용
581쪽
v E R T v M N vG o Tuque Neaera mei iustissima caussa caloris, i l l . . Vt tua fac flammas temperet aura meas. i. io Perge nec ingrato iuuenem deludere sinu, .
Ne penitus duro fractus amore cadam. ...uta .
Sufficiant lacrymae, gemitus, suspiria, questus, I s Et desiderijspesque metusque mei. Z Vt d. Sufficiat dolor, afflictum qui luce fatigat, Divis orNec minus obscura me quoque nocte premit. Sic ngrata Ceres, ingrataque munera Bacchi , . . .
Et me, siqua venit, non iuuat vlla quies. ηMorsque in amore meo est, nisi tu charissima rerum' ' Auxilium sesso qualibet arte seras. Et mea quae medicas non sunt curanda per artes Vulnera, facta tuo sana fauore, leves. sic fueris mihi caussa mali, mihi caussa salutis, Non secus ac quondam Pelias hasta fuit. seruatusque tuo dicata tibi munere grates, Nostra ite erit laudis prodiga Mula tuae. Illa tuum longo cantabit carmine nomen, Et dicet formae singula dona tuae. Quantaque tam raro sit virtus iuncta decori, Quae tibi certe animos non sinat esse seros. Sin secus: atque sinc durus Amor, dura inde Neaera Persitis in nostrum duriter exitium. Ipse lubens moriar: nec erunt mea semera laudi Sive Cupido tibi, siue Neaera tibi. Utque ea venturis moueant suspiria sectis, Tale mihi in tumuli marmore carmen erit:
CLADEM vRBIs ROMAE, ex Italico versum.
E N dominae colles ursis, sacraeque ruinae, Quae veteris Romae nunc nisi nona en habent. Astvsi tantorum miseranda sorte virorum 'Relliquiae 3 letho corpora sula iacent. En pompae celebres,arcus, sacra arte colossi, En, sed marmoribus nuda theatra su is. Cernite ut in modicos cineres sint omnia versa, Vilis & externo fabula sint populo, Sic licet aduersum monumenta celebria tempus Bella gerant, aliquo tempore victa cadunt. Nec modo res ipsae taciturnis passibus aeui, Ipsa sed & rerum nomina cita iacenti
582쪽
Ergo ego tristitiasque meas, interque dolores Contentus dura sorte libenter ero. Nam si cuncta suo consumunt tempora cursu, Et finem nostris illa dabunt lachrymis.
EIUSDEM IN CARTAM COSMOGRAPHICAM
Io. G v I CCI ARDINI' MERCATOMIS FLORENTINI, ab eodem ιο caincere Mntuearpiano factam.
NAso Tomitano duin viveret exul in orbe Inter illi in anos, indomitosquς Getas, Leniit exit' maesturii per taedia carmen, Cumque auctore. seo. maesta poesis erat. iSic Guicci arvinus dum tristi in carcere visam Degit, & hic longo tempore maestus agis, , Repperit haec durae solatia dulcia sortis, Lenimenque suis, avxiliumque malis: Scilicet in magno in gnum Iouis alite mundum Pingere praeclarae quod foreῖ artis opus. Vt licet in parua posset spatiarier aede, Parte tamen mundi qualibet ille λret: θEt nunc Eoos, & nunc spectaret Iberos, Nunc loca sub geminis conspicienda polis.
Nunc varios montes , diuersaque flumina terrae, AEquora nunc tumidis aucta videret aquis. . .
Denique sic sortemque suam, & fastidia vicit . Carceris, atque animi taedia longa sui. Ne tamen auctoris labor hic priuata voluptas, Publica multorum sed seret utilitas: Edidit, atque orbem spectandum praebuit orbi. Sic ut non alia clarius arte queat. Ergo sui, quicumque vides monumenta laboris, Iure illi grates candide lector agas.
Audi ERANT Parcae hos elegos & flebile carmen Molsa, quod interitum concinit ante suum. Indoluere deae, fatisque iubentibus illi Fila, sed inuita praesecuere manu. Tum pater arcitenens, Mollia praecocia questus Funera, fatidicos hos dedit ore sonos: Molsa breuis tibi vita fuit, sed carmina vivent Haec tua, quae nullo ianere victa cadent. Et quae fata tuae dempserunt tempora vitae, Aucta dabo famae.prosperiora tuae. .
583쪽
Inter & Aonios cantabere Molia poetas, Donec ego Lath carminis auctor ero. Et mea iampridem vivo tibi debita laurus, Busta super sparsis stet tua celsa comis: Unde petant passim venturi praemia vates, Et tua cum iusto fata dolore leavit.
Terque tuos sacro venerari carmine manes, Terra, rogent, cineres non grauet ulla tuos.
ANDROMAC ut nostri motrix iucunda caloris, Una quies vitae praesidiumque meae, Haec tibi perpetuam perfert ab amante salutem Littera, languenti vix perarata manu; Hic ubi vicinas Prouincia conspicit Alpes Gallica, & est Ligurum iuncia Nicaea mari. Terra procul Isclgis, ubi te, mea vita, relinquens, Sum palliis longae taedia multa viae. Me calor aetherius Nemeaeique ira leonis Torruit, aestiuum Sole tenente Canem. Mi montes, mihi saxa suis in montibus altis Obula, festinas impediere vias. Me mare vicinum multis infame piratis Sollicitum, merito ictruit usque metu. Omnia felici superaui sortiter ausu, Et mihi nunc eadem est, quae fuit ante, salus. Di; faciant simili vivas contenta salute, Et precor ut tibi sit maxima cura mei.
Est tibi, nec dubito, sed & absens multa vereri
Forsitan or vanoscogor habere metus. Da veniam nimium temere peccasse fatenti, Si te non facto crimine laedit amans. Quod sit perest, ego te solito complector amore imperiumque mei pectoris una tenes. Et memor usquc tui vivens noctesque diesque Torreor, acccnso dum iecur igne calet. Et quamquam metus ignis abest, tamen urimur igni, Dum procul absentem me tuus vrg amor. Ille graues agitat confusa in mente dolores, Durus & assiduis me premit usque malis.
Testor ego deprompta imo suspiria corde, Atque eadem lacntimis humida facta meis. Qualia Threicius vates, in rupibus Haemi
Edidit , amissa sebilis Eurydice.
584쪽
Audiit haec latis fundata Lutetia campis, . Quaque repartitis Sequana sertur aquis. EC Ligeris potuit nostras audisse querelas,
Gallica qua sparsis perluit arua vadis. R 'Et man suetus Arar, cursu sertasse retento iConstitit ad questus indoluitque, meos.
Ipse pater Rhodanus nostris est fletibus auctus, Et solito rapidis sortior luit aquis. Concus lique meis rigidas singultibus Alpes, . Ipsaque conspicuis horrida saxa iugis. Dij nemorum , resonansque imis in vallibus Echo,
saepius ad gemitus ingemuere meos. Meque dolor potuit saxo mutare vel orno, Seu stentem in liquidam vertere sontis aquam. Certa nisi noltros minuissein gaudia luctus, Per lachrimas memorem dum licet esse tui. Sic mihi sunt risus , sunt uno tempore fletus, Cel tan. tque alternis gaudia cum lachrimis. Vt conitare sibi dicas contraria secum, Vsque adeo forti numine regnat amor. Flamma abit in lachrimas , lachrimae siccantur ab igne: Sic t chrimae flammam , flamma iuuat i ichrimas. Cur ita nata mari Vcnus est, sed natus in .sima
Elt amor: hic flammas, illa facit lachrimas.
Horum ego dum vitae concesso munere langar,
Numina sollemni relligione cesam. Di inque illis meritis flatu cinus honoribus aras, Fumabunt sacris thura Sabaea socis. Et circum, si parua iuuant quoque inunera diuos, Certe ego quae potero qualiacumque seram.
Atque ea cantatis deuote ornabimus hymnis, Quos legat atquc avide saepe recantet amans. His nomen, talidesque tuas, miscere iuvabit
Andromache, de formae munera rara tuae.
Virtuti coniuncta stinui, quae maxima fulgens Eli tua cum magnis associanda deis. Tempus erit, si non nobis contraria fata Impediant animi vota precesque mei Cum tu, dis faciant, nostri miserata caloris Praebebis vitae tempora laeta meae:
Da m n a b is tu e moras, dilataq ue gaudia lecti, Pensabis longis blandula deliciis.
Tunc inecum mea Musa tibi deseruiet uni, Inque tuo promptum nomine carmen erit,
Quod sonet Andromachen. quod sic te laudibus ornet, Vt magis ipsa tibi iure placere queas.
585쪽
v garrv v v svsa riCur ita crediderim tibi roxima somnia testonia es, Si modo nostra aliquod somnia itumen habenti Languebam , de tristes agitabam pectore curas, 'io din lIpseque erat noliti causa doloris amor. Cum Cytherea mEas ' non auersata querelas, Altitit & bland cum genitrice puer. A tque ait , o iuuenis solito iam parce dolori, Si licet, ipsa mea restitueris ope. Namque nisi pugnent fatis contraria sita, Nec mea sint alio Numina victa Deo, Ipsa sui pridem quae te deuicit amore, Andromache thalamis cedet amica tuis: Felicesque ambos Amor de Concordia dulcis Coniugis ad summum nutriet usque diem. Si tamen ambitio, seu mens auersa parentum, Ah desiderio pugnet iniqua tuo: Auersusque Deum genitor Iunone sinistra,
Opponat votis numina dura tuis Andromachesque tuae,ne quod modo sperat de optat, Audiat in thalamos sponsa venire tuos. Certe ego quae nostri reputetis dona Duoris, Concordes foueam semper amore animos: Quem non vlla dies, non vlla occasio rerum Eruet ex huius pectore sue tuo.
Haec praesens Cytherea, suae sed de ipse parenti Annuit, de meritis dicta probauit amor. Somnus abit, cumque ipsa Deum mox numina somno Actis in liquidas rapta abiere vias. Sensi ego quod mentem iam confirmauerat aegram Coniugi j Andromache spcs mihi secta tui . . Illa tamen secum nondum secura laborat, Maiorumque timet quo ferat ambitio. Ah pereat si iampridem sperata duorum Optata impediat foedera coniugi j. Et dulces natos, dc quae Venus aurea spondet, Pignora legitimi turbet iniqua thori. Dij precor ut tantos liceat vitasse dolores, Nec videant nostri tam mala Dia dies. Neue, quod heu vereor, tali imperiosa potestas, Alterius sociuin me velit esse thori. Praecipitem rapiat nolim, scd dicere cogor In non quaesiti foedera coniugi j. Si tamen hic visum superis dc sorte maligna,
Debetur tantis anxia vita malis.
Heu mihi quam multos patiar sine teste dolores, Quantaque in asilicto inlita corde seram. . Bb
586쪽
14 v xRTvMNvLAdde quod occultos graue dissimulare dolores, sitque pati poenam quam tacuisse minus.
sola, nec illa tamen, mors interrumpet amores
Trillis, & humanis inuidiosa bonis. Nam tua praecipites si rumpunt stamina Parcae,
Funeribusque velim me supereste tuis, Amittam quod amo; sed mors non tollet amorem: Mortua namque eadem cura futura mihi es. Ossa tua & cineres venerabor saepe sepultos, Et tua pro magno numine busta colam; Dona ferens, lacrymas gemitus, suspiria, questus Quae dabit ingenti victus amore dolor: Andromachesque meo, seu vivae siue sepultae, Nomina nulla dies auferet ex animo. Sin vero me fata trabunt inopina priorem, Et fuerint vitae stamina rupta meae: Non tamen extinctum solitostus trabis amore, Nec tua cum nostro lanere flamma cadeti 'Sed solata meos pietas tua maxima manes, Persoluet tumulo dona suprema meo. Non violas, non ipse rosas, triste sue cupressus Cedo, nec accensis arida thura sociis. Andromache, gemitus dabis & lacrymantia verba,
Quae moneant cineres ter repetita meos.
Quae procul Elysiis i ii vallibus audiat umbra,
Et fuerint reliquis manibus inuidiae. Dij tamen auspiciis mutent melioribus omen, Et precora nostro mors sit amore procul Interea dum me spes & timor urget amantem, Fl uctuat & dubio nostra carina mari: Et peregre a chara rapior distrastus amica, Anxius innumeris sollicitudinibus: Andromache mea vita,& vitae sola voluptas, 'Si qua tamen sine te vita placere potest, Vive memor nostri, seu me sors laeta reducat. Seu peregre cogat vivere, siue mori.
ANDROMACHE , chara Andromache, mea maxima cum Andromache 5 flammae nobilis aura meae, Vive mei semper memor, & mihi mutuus ardor Ille tui, summum non cadet ante diem. Communi sic mixta fluet dulcedine vita Solaque mors, nostri finis amoris erit.
587쪽
V R o R , & occulto te propter torreor aestu, Tuque pari mecum non minus igne cales. Nostra tamen secreta manet, nec flamma notatur
Mutua, dum noster dissimulatur amor. H E v quantus dolor & turbatis anxia cura Mentibus est tacitas occuluisse faces. Mors optanda magis, quod si sua funera passis, Nullus ab occulto restat amore dolor. Mors & amor duo tela gerunt, sic saucius arcu Aligeri gelidae sentiit arma necis. Infelix ah vita hominum, si vita vocanda es Quam mors, quam tristi sunere laedit amor.
ANDROMACHAE consueta meis seruoribus aura, Qui pridem nostrum corripuere iecur. Viue precor, nostrique memor sis semper amoris, Mutuus ut suminum duret adusque diem. Gratus ut accensos ignis qui torret amantes, Ille etiam nostros luceat ante rogos. A R D E O, si video, mors est non posse videre, Sic miserum ex omni parte fatigat amor.
Tu vero, si quid malim, charissima quaeras, Flamma mihi, sed non mors in amore placet. Ipsa voluptati est quae spes non fallit amorem:
Qua frustratus amor, magnus ama I crit.
MOR; & AMOR, dirum miseris mortalibus omen, In quos pro libito saeuit uterque suo:
Scilicet ut veteres a morsu nomen Vtrique,
M o R in utroque tenesὶ imposuisse putem. Quid, nisi nos mordet, quos tam male tractat, uterque, Assicit & tantis commoda nostra malis Mors semel, iste diu: nec flectitur ille, vel illa: Illa vorat totum, viscera mordet amor. Mille senus morbis prodentibus utitur illa, Vulturis hic rostrum spem gerit atque metum. Blandus hic, illa ferox: tamen optat uterque timeri, Cum iaculis falcem mors quatit, iste facem.
588쪽
Neutri sunt oculi, tamen insidiatur uterque Et facit haec nudus, mors anus, iste puer. Scire velim nostrum quid mouerit ergo FLEM IN G vM Symbolon e nostris secerit unde malis Dic Erato. Summus vates fuit ille, sciebat Hos necis & vitae ius penes elle suae. Demeruisse quidem se iam sperauerat ambos, Hoc habito tituli prorsus honore noui:
Et certe dignus fuerat,cui victus uterque Parceret, & vacuos vellet abire dies. At nimis, heu, durum toties expertus Amorem,
Promissis facilem, perfidiaque leuem; Occidit insidiis utriusque, & nocte petitus, Coniugis in tepido dum fouet olla sinu
Illa fouet gelidum, mirata quid usque taceret: Heu dolor, exanimem sentit habetque virum. Sic rapuit nostrum male testera culta FLEM INGVM, . Ominis infausti tessera, MoRs & AMOR.
Mons & AMO R tumulo simul luc conduntur in uno, Scilicet hoc tegitur mortuus orbis amor.
590쪽
IO A M. FLEM INGI EPITAPHIVM. Deileo Flemingum, Musis lacrymantibus heii, heu. Flemingus cecidit, quem Musae saepe requirunt, Quem Charites vivum, quem comtus amauit Apollo. Delleo Flemingum, Musis lacrymantibus heu, heu.
Nox erat, & dulcis carpebant munera somni Stertentes famuli, nec erat faber ullus in urbe Excitus stratis, omni cum cassa pudore Venit odoratum pulsans mors atra cubile,
In quo Flem ingus coniuxque iacebat honesta Et iaculo em illo vitalia stamina rupit.