장음표시 사용
251쪽
forte libro suo, si e ms., sive editioni a se interpolatae, emendationes intulerat, mirari non possumus, quod interdum ab emendatore antiquo alios aliter legere adnotatur, atque adeo semel tres discrepantiae commemorantur III, 22, I 5.),
quarum tamen prima sola veteris codicis nota v. c. insignitur. Praeterea, sum ceteris quoque locis omnibus unum dumtaxat velerem codicem afferri, unumque aliorum scri pturis oppositum videamus, non absurdum fuerit coniicere, manuscriptum librum, quem Feterem appellaret, re Vera unum
modo fuisse, reliqua ex Pontani scidis hausta. Hoc consi matur El. ΙΙ, T. , quam cum emendator interstitio dispescuisset, postea adscripsit: una in veteri codice, et iis locis, quibus Pontanus veteri libro opponitur, ut II, I 3, I., ubi Etrusca F. c. IIJra Pon. Eum autem librum non fuisse Puccii, non modo ex eius nominis silentio efficias, sed multo certius etiam hinc, quod III, 13, 37. , ubi antiquiore mauu s0rrectum erat lentas, altera, quae Perreii est, additum: Iaetas puc. c. Idem factum II, 12, 18. 23. ΙΙΙ, 3. 1ia. et ante libri III. elegiam extremam. Itaque antiquioris manus discrepanitas sedulo enotavimus, et ubicunque hanc notam Perr. adscripsimus, hunc veterem exemplaris Perreiani emendatorem intelligi voluimus. Perreii vero ipsius, cum praeter eos quos supra attulimus locos, et quosdam alios, ubi Beroaldum sitat, solius Puccii emendationes afferat, raro mentionem fecimus. Quod eos admonitos volumus, qui nostram editionem cum Iacobi et Brouhhusii sint comparaturi. Ceterum hos memoratu non indignum, aliquoties El. II, 22.
init. I, 20, 47. II, 20, 8. III, 13, 32. IV, I, 26. 8 l. 6, 4b.
ad ea verba, quae ex Puccii eopiis fluxisse verborum son- Sensus persuadet, hano notam: pis. adscriptam esse. uua Pisani nomen significari constat, siquidem in Catulli emendationibus eadem manu exaratis p. 9.' plenis litteris scribitur: In codice Pisani sic est emendatum ceti. Pisani Fero eodicem eundem atque Puceii fuisse, satis compe tum habemus. Nam in editione Catulli Vicentina anni 148I., cuius collationem Maria Bandinius Santenio curavit cf. epistol. eius Florentiae a. 1782. scriptam, ab Huschkio in Anall. Iiit. p. 349. una cum specimine adnotationum editam) idem ille Pisanus post varias correctiones et interpretationes sua manu scriptas haec in calce sublieit: si Bernardinus Pisanus haec adnotabat brumalibus vigiliis collatis aliis exemplaribus Se-
cuius fidem probatissimi, qui fuit Francis ei Puecii Litterarum Laude insignis anno I 522. Iam Fero si quaeratur, num sorte eorum librorum, quo-
ruri notitia aliunde ad nos pertinuit, Perreiani emendatoris
252쪽
Caput V. Do libris Properui mannseriptis.
eodex fuerit, nitro se ille offert, euius discrepantiae ad editionem Gryphii 1573. ab Heinsio collatae Vaticani secundi nomine hic illic a Burmanno proseruntur. Hic enim liber quin ipse ille codex vetus sit, nemo dubitabit, qui scripturam utramque usquequaque consentientem consideraverit.
Sunt enim primi libri loci, quibus a Burmanno Vatis. II. adhibetur, hi: I, I, 23. I 6. 4, 4. I9. 27. 5, 9. 6, T. I9. 20.21. 32. 7, 16. I9. 8, 19. 8, 25. I9. 3I. 34. Io, 9. I 5. II, 11. 1 T. 21. 12, 19. I 3, 8. 23, 34. I 5, I. I 6, 22. 3I. 19, 5. 20, 17. 51. Quibus Iocis Umnibus, sum ad amussim
quodammodo uterque liber quadret, Fix sommemoratione dignae videntur leves differentiae veh Heinsii vel Perreiani ID brarii lapsu sine dubio natae, ut I, I, 13. ubi Vat. Psi1 1eus, Perr. Ρsillus; I4, I 3. Vatis. no a gaudia, ubi Perr. nihil ad notat; 20, 33. ubi Vat. Argantonini, Perr. alteri margini arganto, alteri in adscripsit. uua comparatione hoc apparet, antiquas exemplaris Perr. notas etiam tum, cum veteris libri mentionem non faciunt, ex cod. ms. sumptas esse, fiatisque, ut in rebus humanis, tutam esse earum fidem. Praeterea autem ea, quam Supra de Puceii excerptis sententiam tulimus, egregie firmatur. Nam cum multis locis eius emendationes a Perreianis differant, plurimis tamen consentiunt; semper autem tum conspirant, cum Puccius quoque ad veterem librum proFoeat. uuare, qui ultio ipse idem atque Perreianus V. c., qui et Vaticanus II. Heiusti fuerit, ambigi non potest. Uterque igitur Vaticano
usus est, ita tamen, ut librarius Perreianus nuda poneret eius verba, raro, nec nisi nomine addito, Pontani aliorumve correctiones, cum Puccius contra editioni Regiensi modo codicis scripturas inferret, modo Sua in enla, et eas ipsas, quas liber praeberet discrepantias, Saepissime cum dubitatione pro deret, quasi Suae essent eoniecturae; rarissime tantum pro
magno emendationum numero V. s. notam adderet. Quo tamen multo socordius Perreius ipse egit, qui opera secunda Puteii adnotationes, qu0 usque eas margo libri caperet, edistioni Aldinae sine indicio allineret, et, cum coniecturas etiam plurimas, quas ille modestius protulit, V. s. pust. Bola insignire non vereretur, et excerptorum Ρuccianorum et Hetn-siani exemplaris fidem omnem primus suspectam redderet. Sequitur autem hinc, ut Lachmannus, si hanc libri Perreiani et codicis Vaticani rationem perspexisset, minus iniquum de Vaticanis omnibus laturus fuerit iudicium, quos cum omnibus licentius ab emendatoribus habitos esse senseat p. XII. ed.
Lips. , Bernardini tamen Vallae codicem, quem ipsuae Val,
253쪽
tanum II. esse vidimus, egregium fuisse iudicat sibid. p. XI.
et p. XIV. Iacob.), et unde vel per corruptum excerptorum Puccianorum risulum plurimum boni ad emendandum Properitum affluxerit. Sed Lachmannum summa Burmanni in citando negligentia fefellit. Quod non suspicor sed serio compertum habeo. Nam ut corruptum Vaticanum eumque Pontani hariolationibus corruptum demonstret, p. I 42. ed. Lips.
in*entum Ant. Perreius narret, a Burni anno ex Vaticano II. excitari ait, is ut illis libris quae habenda sit fides, videas. At hoc quidem loco Burmannus non Vaticani fidem, quae incorrupta est, sed suam ipsius suspectissimam reddit. Eadem enim in adnotatione Vaticanum secundum bis ponit, et cum in fine id, quod Lachmannus affert, Pontani in entum ei tribuat, statim ab initio inter eos libros eum recenset, qui
et ruso a Iegant, quod in V. s. esse emendator exemplaris Perreiani asseverat. Huius autem libri si de fide et prelio quaeritur, inter summa, quibus carminum Propertianorum restitutio debetur, praesidia censendum eum esse arbitror. Quamvis enim interpolationibus minime sit exemptus, tantum tamen abest, ut Ietustatis ubique auctoritate sareat, ut librarius Io eos desperatos, quales in suo exemplari in enerat, FeIquales legere sibi visus erat, sine sensu exscribat, ut I, 8, 25. II, II. II, I9, 3. II, 2b. extr. ali., id quod saepius etiam eventurum fuisse credo, si aut Perreius omnia protulisSet, aut Puccius aliud quaesiisset, nisi ut quam emendatissimum Pro peritum exhiberet. Coniecturis autem et mutationibus sum ne Groninganum quidem aut Neapolitanum prorsus esse libe- Tos supra viderimus, hoc interest, ut illorum inventa rudia
sint saepissime et inepta: hic multa habeat, . quae elegantia et vera doctrina admodum blandiantur. Quod si quis veritati indagandae obesse potius quam prodesse opinetur; haud equidem illud infitiarer, nisi alii quoque codices eiusmodi
Iocis suppetias ferrent. At nunc ipsae medicinae, quas liber Bernardini Vallae iis adhibet, corruptos saepissime locos iam 'in eo codice fuisse demonstrant, ultra quem recedere Vel mur. CL ad ΕΙ. ΙΙΙ, 9, 4b. Rursus, quoniam ita plerumque a reliquis, quos supra recensuimus, differt, ut cognatus cum iis, nisi prima origine, existimari nequaquam possit: ubi
tamen sum uno alterove eorum conspirat, etiamsi reliqui dis- fientiant, Ferum hoc esse, aut si alias ob causas corruptum videatur, ut certe cautius coniectura utamur, admonet. Neque ego memini, me unquam, ubi sum Groningano aut cum Neapolitano aut etiam cum Menteliano quamvis solus faceret,aucioritatem eius renuisse, nisi error erat aperius. Saeye
254쪽
Capnt v. De Iibris Propertii manna piis. 245 etiam unus omnium verum tenet. Atque haec quidem de libri a ζριστου auctoritate et virtute satis sint dicta. De reliquis autem, quorum discrepantiae ab interpreti-hus superioribus, Broukhusio imprimis et Burmanno, passim
adnotatae sunt, certam sententiam ferre Veremur, ut qui aut rarius commemorentur, quam ut comparationi accuratae su
ficiant, aut, cum duo vel plures sunt cognomines, Vulgo pro illius temporis ratione confundantur. Itaque nec de Guar neriano et Bononiensi Vulpii, quos vitiosissimos omnium eSSe censet Lachmannus praef. XI. , nec de Regiis et Co Ibertinis duobus, quorum collationem Gallaeus Broukhusio curavit, nec de Vossianis illis, quos supra diximus, nec de Dor villianis quidquam nobis constat. Quod eo magis dolemus, quia Regium II. non modo semel unum Omnium Teritalis vestigia quaedam servasse, et ubi reliqui
pro hylaei - psili vel psilet exhibeant, Illi aci prae- here I, I, 13.), sed semel etiam IV, 8, 23. , si fides Bu
manus, eundem Solum pro Iulgata stribligine verum dedisse videmus. Coibertinus autem II. cum duobus Dor villianis in singulari librorum et quidem bipartito dissensu El. II, 3, 32. Gron in gani partes tuentur. Vaticanorum autem quinque ab Heinsio ad editionem Gr3phianam comparatorum primus, quam is plurimis logis sum secundo tonsentiat, tamen a docto interpolatore Ierum enim solus perspexit IV, 4, 78. mala multa passus facile arguitur, ut Ι 8, 23. Quintus autem nimis raro, tertius et quartus rarius etiam commemorantur. His praeterea coniunctissima Colo iii sunt excerpta, si e ex uno libro, sive ex pluribus facta, quae eidem Heinsio debentur. Quamvis enim singularia habeant et doctissimi sane interpolatoris commenta ut IV, 7, 61.), tamen saepissime sola cum perreio faciunt, ut II, 8, 34. I 3, 25. vel Vaticani I. docta mendacia recinunt, ut IV, 8, 23. semel etiam, quod idem codex aut Ierum Ser a it, aut perditum res lituit IV, 4, 78.: immundos pedes - sola cum eo retinent. Quare Lachmannus, nisi Vaticanos, nullos Colotio visos esse libros recte iudicat. Nam quod spmeIcum solis Scaligeranis verum servant II, 4, 18.): Iosephum Scaligerum usum esse libro Vaticans ipse testatur,
qui quidem Heinsio auctore ad exemplar Perreianum) El. II, I. semel adscripsit: si Non habetur in Vaticano De
ipsis autem Scaligeri excerptis ut iam dicamus: ne ea quidem, quam is Heinsit manu adnotata, ad hanc editionem e. primere tutum habuimus. Nam non unius tantum codicis Vaticani discrepantias, sed promiscuas complurium scripturas, ii Ioel testantur, ubi excerpta cum eo libro mire consentiunt,
255쪽
quem Valentiae cavarum a cuiatio acceptum recensioni suaeae adhibuisse ipse Scaliger narrat Castigg. in Prop. p. I 68.
279. Sed ne coniecturarum quidem expertes eas notas esse
erediderim, si quidem locis infinitis nou simplex verbum sed udscripto Avel' positum est, interdum etiam duo, ut El. I, 2, I 6.: Tela ira vel Ilaira. Quod quidem certo licet affirmare de iis discrepanliis, ubi pro nota S. plenius Stal. Asriptum est, et de iis adnotationibus, quae, primo potissimum libro, manu subtili et nitida, longe ab He insit diversa,
allitae in eodem exemplari leguntur. Hic enim coniecturas a Scaligero iam in editione Parisina occupatas iterum propositas passim invenies. Ceterum vel Cui ac ianum codi-sem, quamvis a docto homine interpolatum, tamen, quoniam tum servatorum nullo identidem conspirat, neque ad ullam familiam redigi potest, interdum praebere, quae haud temere 2pernas, sonsentaneum est. Itaque El. II, 28, 53. sub unius huius litteris, quam is manifesto falsis, verum latere suspicati sumus.
De Bur manni autem codice altero, Aske Wiano, Harteiano, Memmiano Passeratii, Μ uret i denique Ii-hro recentissimo non habeo cur Lachmanno obloquar, qui nihil fere boni ex iis, nisi aliquot Italorum coniecturas ingeniosas in Propertium redundasse ait. Cf. ad Ι, I 3, IT.
I 5, 29. Id quod audentius etiam de Borri chia no libro
proloquor, cuius tollationem Graevii munere habuit Brou k-husius, Broukhusii rursus manu scriptum απογρ POν Bur- mannus contulit. Hunc enim librum fine demum saeculi XV. et post Beroaldum exaratum esse, et alia multa e incunt, et quod inter foedissimas cicatrices eum locum, cuius medicinam interpretes illius aetatis Itali primi inxenerunt, ΙΙ, 24, 38. iam persanatum exhibet. Eorum porro librorum, quos Gebhardus contulit, papyraseus, quem et Palatinum priorem et codicem Palatinum, nullo adiecto numero, appellat
cf. II, 15, 49. p. I 88. 189.), plerisque locis, quibus quidem de utriusque scriptura satis constat, cum Borrichiano consentit, creberrimis interpolationibus viliatus. Quamquam hunc vincunt corruptione membranae, quas Palatini II. nomine idem Gebhardus contendit, ipsae cedentes libro Com- metiano, quem Gruterus cum Gebhardo communicavit, ita ad octo viro interpolatum, ut vix unquam fides ei sit habenda. Grasseri denique liber, ad quem expressum exemplar Lugduni 1607. , salis emendatus esset habendus, nisi is eterem
codicem, quo in celebrioribus Galliae et Angliae bibliothecis meliorem deprehendere non potuisse se , ille gloriatur, aut omnino ementitum, aut passim et pro Iubito ab editore
256쪽
Caput V. Da libris Propertii manuscriptis. 247torrectum esse, unaquaeque pagina argueret. Livi ne ii autem Vaticanus, qui nihil cum Heinsianis quinque commune habet, quemque eundem atque Lipsit codicem post Broukhusium ad Ι, 7, 17. cf. Lips. Varr. Lecit. III, 3. Lachmannus animadvertit praef. XIII. coli. Livin. I, II, II. Lips. Antiq. Lecit. IV, II.), ab ipso eius promo condo Noti. in Propert. p. 45.) is nec antiquus nec probus appellatur. Neque vero de Fulvii Ursini et Farnesiano codice aut de Venantii Lupa echini, Gulielmi VIam in gii, Tliua neo Guyeti nihil certi me scire cum Lachmanno fateri
dubito. Restant codices Bero linenses duo, quorum comparatione meum librum ditassem, nisi Spikeri errore et ipse deceptus sero de iis rescivissem, primis huius editionis paginis iam prelo subactis. Quamquam non nimium fructus inde percepturum me fuisse, specimen collationis, librum I. et libri ΙΙ. elegias septemdecim primas recensionis Scaligeri amplectens, quod Bernii ardyus anno IS 25. a se institutum amicissime in meum usum mihi concessit, satis potest docere. Hanc enim notitiam ille utrique collationi praefixit: -V. Cod. membran. form. Oct. olim ducis de Ia Valliere eadem manu, qua Catullus descriptus, in fine: Nonis Iunias
sie) MCCCCLXXXI. Incipit Propertii Aurelii Nautae poetae
elegiarum liber primus ad Tullum. A. Cod. papyr. ex bibl. Ashe Riana n. 408. emptus a Santenio a. IT 85. form. quarta sine indicio anni; sor lasse saec. XIV. ). Vallerianus praeter lapsus nonnullos sestinantia librarii natos, qui statim deprehenduntur, paucissima habet propria. Nam rasuris frequentibus et correctionibus variis
turbatus, modo hunc modo illum propius exprimit sic Neap. I, 5, s. 16, 22. II, 6, II. I 3, I S. Groning. Ι, 2, 13.), Saepissime vero Italos; ut facile appareat, non ad unum exemplar descriptum eum esse sed plurium comparatione soli statum. Quae ipse librarius proprio Marte ausus est, ea subabsurdΔfere sunt, et ne doctae quidem interpolationis laudem auferunt, ut I, 9, 3I.: Salices pro silices; II, 6, 18.: extremos pro hibernos. Audacior is fuit, quamvis nihilo felicior, qui curis secundis librum retractavit, ut qui non modo suo ingenio fretus talia rescriberet, quale est Ι, 20, 34. Bithinias pro Th3nias in, sed frequenter etiam ex Aske Riano, ut vide hir, hauriret; velut I, II, 27.: Iibens; I, 4, I 4.: nullis d. a. ; ΙΙ, I, 5.: idi. Ashe Wianus, idem ille, cuius excerpla Burmannus negligentissime in commentariis exhibuit, maiora subiit pericula. Nam eum pariter atque Vallerianus in partes abeat
257쪽
maxime diversas Fl. I, 5, s. enim Neapolitant stribliginem
aer at; II, 9, 2. unus cum Groning. facit), tam docta tamen manu est recensitus et passim reficius, ut perlustranti ea commenta non raro Heinsiani ingenii in mentem veniat, ut I, 3, 44.: esse in pro saepe in; 4, I.: numerando
pro laudando; I6.: Iallis utrumque pro fallis uterque; b, IT.: loquenti pro querenti; 6, IT.: contraria pro sibi debita; I6, 24.: dolat pro dolet; I8,23. rnostris curis pro nobis curas; 20, 29.: subducitur pro secluditur; II, I, 5.: 'idi pro cogis; 2, I 6.: tempora pro secula. Quinimmo cum huius viri inventis mirum in modum con enit Ι, 3, 34. , ubi nixa pro fixa; 46. , ubi meta pro cura, et I, 4, I 3. , ubi nullis pro
multis, etiam cum Burmanno. At ne hing quidquam auctoritatis illis coniecturis accedere opineris, plurimi sunt loci, qui corruptum iam, unde hauserit, fontem et irrita emendationum experimenta testantur, ut Ι, II, II.: temperandis pro Teuthrantis; I, 20, 2.: sive ubi a mena prosi e Aniena; I, 20, 33. : argenti phege pro Arganthi Pege; II, I, 6.: decora pro e choa; 53. : graviter
pro gramine; II, 3, 22.: carminaque tiricis pro carminaque Erinnes; ibid. 24.: strepuit pro sternuit. Animo potius quam oculis exemplar suum perlustrantis librarii testimonium El. I, 3, I 4. , ubi Venus pro Amor. Qui-hus exemplis unum hunc omnium maxime interpolatum esse Iibrum declaratur. Quodsi aliquoties aut verum dederit, aut non procul certe a Fero aberra erit, ut I, 2, 13. , ubi perfundent habet, non pluris tamen ea facienda sunt, quam cuiuslibet primorum editorum castigationes. Ceterum, quantum quidem ex socordi Vossianorum codicum collatione apud Burmannum colligere licet, cum quarto eius nominis in maxima reliquorum discrepantia ita consentit, ut aut idem cum illo, aut alter alterius απογραφον fuerit, necessario efficiatur, velut I, 3, 4.: Venus pro Amor; I, I 6, 24.: dolat; II, I, 5.: vidi pro cogis; ΙΙ, 3, 22.: carminaque Ii-
Ticis. Unde etiam Ι, 6, II. pro quarto tertium Vossi num falso a Burmanno excitatum colligo.
Primas editiones sodd. mss. veteribus pares pretio existimare, ut in universum discrimine non caret, sic in Propertio aperie falsa est ratio. Nam non modo. coniecturas in ordinem receptas, quae tamen accuratius latuentem raro fallunt,
258쪽
Caput VI. Da editionibus Properiit.
sed quod magis etiam divae triticae fraudem saeit, pluribus
codicibus adhibitis consarcinatos esse a primis editoribus libros, certum est. At ne casu quidem fortuito perdilorum codd. scripturas, quae aliquo in pretio essent, servatas ab illis memini, neque ex emendationibus mullus fructus colligitur: ita, quidquid ubique boni praebent, iam a Pontans, Puccio, emendatore Perreii, interceptum est. Neque igitur Regiensis editionis discrepantiam iam ob ipsum librum, quam propter Puccii adnotationem exscribere iuvabat. Quamquam,
qui ob eam causam Italorum ingenia despiceret, maxime esset ingratus. Nam in ipso illo cultus humanioris et renascentium ex tantis tenebris litterarum antiquarum diluculo quod honis artibus praestiterunt, ingens est meritum. Ita enim antiquitati non subseci'a modo studiorum tempora, sed totam vitam accommodabant, ut deos illos propius quam nos sontingere Iisi, et, quasi ipso spiritu antiquitatis auram vita- Iem ducerent, non via et ratione progressi, sed selicis cuiusdam ingenii veluti instinctu verum divinarent. Quod si ea, quae primis post renatas litteras saeculis usque ad Muretum in Propertio aut coniectura emendatum, aut ex melioribus libris sensim restitutum est, cum mendis relictis comparaveris, horum perquam minutum esse numerum confitearis. uuod manifestius etiam apparebit, si earum editionum seriem, quae ex una Vincentina anni 1481. guxerunt, accuratius perlustraveris. Huius enim editionis, quam a Calphurnio curatam falso Venetae I 487. nomine, qualis nulla unquam fuit, a Burmanno comparatam esse Santenius docet prael.
XII.), Brixi ensis anni 1486.3 vestigia premit; non, uti
Barthius censet, Regiensis Lepidi. Nam eam potius ex Veneta 147b., quam Burmannus primam Focat, ad singula verba descriptam esse, abunde declarant hi loci: I, I, 9. 17. 22.24. 28. 30. 31. 34. 2, 2. 7. 9. 13. Ib. 25. 3, 16. 18. 30.37. 43. 4, 14. 21. 5, 4. Ib. 6, 4. IT. 32. 7, 7. 16. 8, T. I 4. 22. 25. 9, 11. 34. 10, 25. 30. 12, 9. Ib, I. 20, 12. ubi solos saepe hos duos libros miro modo inter se ac plerumque etiam cum cod. Leid. II. consentire, a Vicentina vero et Aldinis vehementer discrepare animadvertes. Contra Volscum propius abesse a Regiensi quam a reliquis, facilis est observatio. Sed Brixiensem sequitur Veneta I 493., quam proxime accedit altera Veneta 1500., mendatiorum librorum ope ab Hiero n3mo A ancio castigatae Eidem autem viro debentur Aldinae a. 1502. et I 515. Has
paucis immutatis descripsit Colinaeus Paris. I 543. , ad cuius exemplar Se ali geri recensionem esse institutam Bar
thius docuit orael. p. XLII. .
259쪽
Longe autem inter principes illos editores tam ingenio,
quam doctrina eminet Beroaldus, cuius liber optime illius temporis morem illustrare potest. Nam interdum lemmata commentariorum a verbis in ordinem receptis ita discrepant, ut aliud exemplar typis describendum dedisse eum, in aliud commentarios Scripsisse, plane appareat. Sic I, l, I 2. psili in carmine, psit ei in comment. ; I, 8, 20.: Orithos oricos; 25.: aut artis - atrastis. Adde I, ID, 27. I 5, I9. all. plurima, et Volscum I, 4, 25. Atiamen, qui ideo eum librum utique codd. mss. Vise haberet, magnDpere ille erraret. Nam Beroaldus aliis libris adhibitis nunc cammina ipsa emendabat, nunc indicato tantum, quod probaret, tamen, quod falsum crederet, ' retinebat, ut Ι, 20, 4. 12.uuinimmo coniecturas suas interdum in ordinem recepit, ut falsas non raro et nimium audaces velut I, 8, 25. ita
plerumque satis ingeniosas, saepissime etiam unice Feras.
Nam El. I, I 5, 33. II, 3, 22. 24, 39. 30, I 8. III, 3, 45. 22, 37. 24, I9. IV, I, I 46. 6, 3. , sum in omnibus, qui
etiamnung sum parent, codd. corruptissima legantur, huic primo restitutio habetur accepta. Unde quid eius curis Properitus debeat, salis apparet. Sed inter ea quoque, quae minore Successu tentata Sunt, tamen, quia eruditionem et ingenii indolem testantur, commemoratione digna videntur
El. II, 32, 5. III, 9, 12. II, I 3, I. III, 9, 44. IV, 3, S.
III, 8, 39. II, 34, 29. IV, 6, 8. 5, 34. Longo autem intervallo a Beroaldo distat Volscus, quem qui satis, ut illo
tempore, dosium existimarunt, primam eius editionem Romae ab Eue hario Silber impressam a. I 482. cum altera Veneta, commentariis instructa, a. I 488. per Andream de Pallas chicis impressa, videntur confudisse. Cuius confusionis manifesti sunt Broukhusius et Burmannus El. II, 13, 1. 3, 22. atque etiam, quod mireris, Lachmannus, ab illis deceptus IV, 6, 3. Sed hos errores longe vincit causa errorum, ipsius Volsci impudentia, qui cum legisse se Beroaldi
commentarios non dissimulat, neque unquam compilare eum
vere lur, hoc ipso loco illius in enlum ut suum fetum iactitat. Cf. praeterea II, 2, 32. , ubi v. Lachmann. Volscus igitur, et ingenio et eruditione longe Beroaldo inferior, etsi interdum verum Fidit, velut II, 26, 39. ΙΙΙ, 13, 2. - tamen plurima ita habet absurda, ut vix iniqua videatur Μureti de eo senientia, qui El. Ι, T, I 6. Otale eius esse ait commentum, Aut si fatuis et insulsis declarationibus praemium aliquod positum esset, id Volscus hac una fretus sine controversia, diis hominibusque plaudentibus, ablaturus fuisse videatur. Sed, ut diximus, multa illi saeculo condonanda,
260쪽
Caput VI. De editionibus Propertit.
et eum in Puceto es. I, I 8, 9. II, 8, 30. , Pontano v. ad II, 13, 1. , editoribus Aldinarum s velut III, 6, 9. , tum iaBeroaldo non modo coniectandi facilitas admiranda, sed commenlariorum etiam doctrina uberrima. Quam quod ita super auctorem suum quodammodo effundere solebant, ut non hunc illustrandi causa scripsisse, sed ut iis tamquam grata occasione usi esse Fiderentur, qua omnia, quae scirent, commode possent explicare: illius temporis studiis accommodata erat ea ratio et ad auditores antiquarum artium rudissimos praecipuis variarum rerum notitiis imbuendos minime inutilis. Itaque inter haec prima studiosi saeculi experimenta, antiqui latis scientia magis gliscente, ars critica eos profectus se sit, ut, quam is castigalionum loco dubia multa, mulla aperte falsa reciperentur, semper tamen emendatior Propertius pro- idiret, et qui iam legi et paene intelligi posset. Hos autem
conatus, supra iustos fines Saepissime evagantes, primus sompescuit Mure tus, elegans Fir et pulchri sensu haud spernendo praedi ius, quique plus Superioribus interpretibus lemperare sibi iam didicisset. Itaque cum recisis, quae ad rem lnon pertinerent, superfluis doctrinae quasi sarmentis, ad unum Propertium illustrandum Se converterit, primus merito habetur, qui verus poetae interpres possit haberi. Mullo vero minus idem inveniendo valuit, et languescere in eo priorum temporum coniectandi alacritatem non iniuria dixeris, siquidem emendationum, quae ingenio eius deberentur, unam modo IV, 11, b0. commemoratione dignam in euisse me
memini. Atque re era Saeculum, doctrina sua Securum, partis opibus iamiam obdormistere coeperat. Itaque novis sonatibus erat excitandum, et tota vi denuo in criti eam incumbendum. Hoc unum opus esse acutissime Scaliger
perspexit, quo simul, qui magis illi muneri par esset, nemo poterat inveniri. At hic, cum de integro prorsus sibi agendum et tum demum, cum sodd. accurate comparatorum auctoritate desereretur, ad coni eoturas confugiendum sibi esse, Optime animadverteret, tamen, quia et ipse libris salis corruplis utebatur, et damnosae illi Alexandri ab Alexandro fabulae fidem nimis credulus habebat, mox omnia ingenio licere opinatus, tanta in dispescendis et transponendis carminum laciniis audacia est grassatus, ut Propertium foediusquam Bacchae Pentheum dilacerasse videretur. Atque haec quidem vulnera, quae ne duobus quidem saeculis integristo ierunt, paucorum dierum spatio poetae sunt inflicta, siquidem ipse praef. p. 3. : is Deum , inquit, is testem laudo, ne
integrum quidem mensem in illis tribus poetis recensendis impendimus.' Sed quamvis eius viri licentia plus