장음표시 사용
241쪽
evicturas. Nam nominum prae ceteris corruptorum immania portenta cs. Huschk. Anall. Litt. Lips. I 826. p. 34. indoctas potius monachorum manus, quam cultioris saeculi sti- Ium emendatorem redolent. Ex uno autem omnes, quotquot innotuerunt, codd. mss. Iibro eoque iam corrupto fluxisse, ii loci testantur , qui eum sint manifesto depravati, aut prorsus consentientibus Iibris aut ita solum diversis exhibentur, ut ad antiquum mendum, a nullo Vere correctum, necessaris ducant. Cuius generis locus primarius est notissimus ille II, 24, 38. quamvis navita dives eram. Ita enim pertinaciter in omnibus codd. haesit, ni vel cognomen poetae Nautam inde a librariis esse confictum plurimi haud absurde divinarent. Quamquam eiusmodi est error, ut a duobus librariis simul commissus esse non possit, nedum a tanta turba alias
tam mire dissidente. Ad idem autem genus pertinet I, I, 13., ubi aut psillus, aut psili, aut p si II e i legitur, quarum Iectionum nulla facile his ex vero nomine hIIae i procudi potuit. Eadem causa I, IS, 9. , ubi carmina omnes pro eo, quod verum esse Lipsius vidit, crimina; ΙΙ, I, 5. tο-gis vel cogis pro coccis; II, 4, 18. per Medae; 5, 4. Aquilo; II, I 3, l. Etrusca; 32, 5. cur a sett.; ΙΙΙ, γ, 46. flere; S, 4. gravida; 17, 36. fundet; III, 22, 3. inventa; ibid. I 5. libri quamvis discrepantes ita conSen-giunt, ut in principe codice voci Ortygiae iam tertiam Iit- geram subductam fuisse arguatur; ΙV, 4, 68. nefariis;
7 6 I. Iam antiquus ille codex perperam in verba sonarinxerit litteras necesse est haecce: qua quaerar ut uuda Cybeles. Quibus exemplis cum simul appareat, corruptum Mon modo communem illum, quem indicavimus, fuisse fontem, verum ex parte etiam interpolatum, a nimia timiditate cam endum esse Propertii carmina recensituro sequitur, ne quis Inoigna poeta verba ingeniosis virorum d d. medicinis Syre Eas anxie retInere et captiosis argumentis excusare laboret. MMamquam in c0ntraria ratione mutandique licentia maius satis intelligo. Nam tradita , per saeculati RR 'Iligio ne ipsas quidem emendationes carerez0talaunt, taciti confitentur. Unde enim. Rb. di nisi ex libris scriptis Prae- . . 'l' 'RRφ .Pr postrem suorum ipsius vulnerum Mosdem finit; . 'λ' ' ' 'di Reque c0ncedas, quomodo
R- oriri . Tum Vero ue emendationi quidem Ioeus erit.
242쪽
Caput V. De libris Propertii manuscriptis. 233 Quod in Propertium nequaquam valet. Nam librarius is, qui vetus illud, de quo diximus, exemplar ex antiquiore etiam libro descripserit, incuria potius vel inscitia Veri, quam novandi libidine peccavit, ut ex iisdem, quae supra posuimus, exemplis apparet. Itaque si semel vetustam illam scripturam,
ultra quam recedere non est concessum, inVenerimus, erro
res tamen facilius quam emendationes verum subodorari nos patiuntur. At neque antiqua illa ulcera nimis sunt multa, neque pristinae scripturae investigatio molestior. Nam cum codd. m Ss. alterum ex altero fluxisse ne semel quidem possisson fidenter affirmare, cumque in certas quasi familias , et Sectas difficulter et raro tantum coeant, tamen ipsa haec discrepantia suum habet et proprium commodum. Eorum enim librorum, quos aut ipsi contulimus, aut quorum ab aliis in-Stitutam comparationem cum diligentia excripsimus, pars ple raque longe plurimas cicatrices librariorum ignorantia vel Socordia accepit. Ubi vero etiam emendationibus turbatum est, in singulis verbis correctio saepissime subsistit, usu totas sententias occupat. Speciosae antem doctrinae crimine quia Gron in ganus certe et Neapolitanus et Hamburgensis prorsus sunt absolvendi, Mentelianus et Lei-d e usis V. raro rei agendi, nec vero etiam alter ex altero descriptus priores errores noxis auxit, huc efficitur, ut, s0m
pluribus librariis aliter atque aliter in describenda eadem Vsse errantibus, ipso diverso peccandi modo facilius verum di inetur, atque adeo interdum . veluti rationibus subductis impetretur necessario. Quo si ut tres quattuorve so dices discrepantes nobis sint pro totidem aliorum conspirantium familiis. Atque de Gron in gano quidem Lachmannus reciis- lsime videtur iudicasse, qui iam in editione Lips. p. IX. bonitate eum principatum inter libros Propertianos obtinere cesset. Quem cum diligentissima Io. Schraderi manu ad exemplar Plantini excussum in editione Berotinensi exhibuit, hinc describere satis duximus. Huius autem codicis Broux husio iudice non valde an liqui. cf. Praef. ed. Iacob. p. XV.
Iibrarius ignorantia ceteris ita excellit, ut in nominibus prae Sertim propriis locorum et hominum immania vere portenta procuderit. Raro solum non litterarum ductu sed Fersuum numero auribus excepto longius aberravit, velut I, 3, 9. 44.
6, I 0. II, 13. II, 26. II, 3, 36. I, 41. 9, 38. III, 2, IT.
I 3, 3 I. Ubi tamen proprio Marte unum alterum e Verbum immutare ausus est, ibi coniectura, quanto indoctior tantis innocentior, facillime deprehenditur, velut I, 9, 29. II, 28, 4. Itaque Sub crudo quodammodo mendorum cortice Feri Scintillam S 0lus, quamxis nescius, servavit, qua doctorum homi-
243쪽
Irum manibus ventilata plurima lux obscuris Properiit Iocis
affulsit, Lachmanno potissimum facem ministrante. Groniugano proximus et paene par habendus codex est Guel ferbItanus, qui, si re vera idem est atque is, tu- ius nomine nunc Fenit, Neapolitanus, ab Heinsio Neapoli ad S. Ioannem Carbonarium visus, maxima cum festinantia a viro eximio collatus fuerit necesse est. Tam mira est inter Heinsii collationem et Guel se rhylanum dissensio. Hunc autem librum, quamvis satis diligenter, ut par est, a Lachmanno comparatum, tamen cum insignis Schoenemanni, qui bibliothecae Bucali praefectus est, humanitas inspiciendum mihi concessisset, ab . initio ad finem accurate iterum excussi, meaque excerpta eum Lachmanni adnotatis ita contendi, ut, quantum in rebus humanis, nunc quidem integrum eum librum commentariis nostris exhiberi, pro certo audeamus spondere. Codex autem hic, qui inter Gudianos n. 224. Obtinet, est membranaceus, in quarto, quod aiunt, minore LXXI foliis praeter iacturam paginae nnius ante finem pro ximae integer. Scriptus non ille quidem eleganter, sed satis perspicuis litteris, compendiis nec nimis multis, nec nisi FuNgaribus. Lineae et in fronte paginarum et marginem utrumque stilo non nimio ductae tam tenues, ut plurima earum vestigia evanuerint. Litterae minusculae crassiores quam gratilioreS, Stantes non inclinatae, et quae aetate libri XIII. saeculum iam a Lachmanno definitum neque excedere, neque infra descendere prodant. Litterae n, i et u ita uno tractu sunt exaratae, ut vix unda et nuda; iuno autem et Tino, iuvit et vivit, noluit et nolint prorsus non possis dignoscere. Hinc, si quibusdam Iocis non idem quod Lachmannus pro diversa scriptura adnotavimus, aestimandum erit. Ceterum praeter haec verba: IN cIPIT UPERTIus omni iu- scriptione caret. Singuli libri ne spatio quidem discernuntur, neque carmina inscriptionibus, sed solis litteris initia- Iibus, sat illis quidem a librario exornatis. Α Segunda manu, quam is non ita recenti, nec mullo quam ipse librarius vixit, inferiore, correctiones aliquot sunt maximam partem erae. Alia manus multo recentior et tenuiore litterarum tractu insignis in primo libro aliquas litteras cerussa eXpunxit, in reliquis libris carmina male cohaerentia dispescuit. Librarius quamvis non prorsus ignarus Latinae linguae, tamen historiarum rudissimus nec e etera nimis doctus suit. Hoc non tam lapsus aliquot facile excusandi, quam nominum scriptiones, quibus cum Groningano interdum certat, deinde ero etiam loci certi testantur, ubi sententiae securum litterarum ductus male imitatum esse eum patet. Apertius tamen,
244쪽
Capnt V. De libris Properui manuscriptis. 235
qnalis eius doctrina fuerit, inde licet coniicere, quod verba
minus sibi nota in alia eaque magis Fulgaria mutaIit, etiamsi Sensus prorsus pessiiuularetur, ut I, I 3, I 3. : augere pro augure, Ι, 16, 18. extr. : iacent pro Iasent, I, 20, 27.: sorpore pro carpere, 20, 33. : subvertite pro sub
Vertice, II, 9, 38.: promitte pro promite. Adde ΙΙ, I 3, 30. I 4. I 6, 27. I9, et. 2 , II. 32, 30. Idem de quibusdam nominibus valet, ut I, I 5, 7.: et chois pro Eois, I9, I 0. ΙΙ, 33, 9.: humo pro Iuno, I, 20, I 2. Hinc
librarium non eum fuisse, qui inIentas in priore exemplari Scripturas, ut sententiae vel Versui labanti subveniret, sponte et ingenio sedens mutaret, facile est ad perspiciendum. Itaque, etsi quaedam contrarium Suadere possint, ut II, 26, 39. 23, 22. 28, 38., iam in vetustiore libro extitisse ea existimandum est, id quod paene semper aliorum librorum consensu alias discrepantium confirmatur. Neapoli lanum sequitur codex non ille quidem probitate aut Fetustate sed cognatione proximus, cum Catullo et Tibullo in unum volumea coniunctus nec ab Hebuio praef. Tibull. p. XXV. ed. 4.) accurate descriptus, non multo saec. XV. antiquior, cuius collationem a riendi ero quondam in Barthii usum ad marg. Atilinae a. 1515. institutam cI. praef. ad Prop. p. XXV. nobis a Uernero, pro Iessore ZerVestalis, rara li- heralitate muneri ultro concessam in commentariis criticis e hibuimus. Hic liber cum multis locis cum Neapoli lano unus omnium consentiat, ut ex illo expressum credas, ut II, 23, 22.:
tu erint pro capiant, ΙΙ, 30, I9.: Non tamen immerito, ubi omnes alii habent: Num iam dura paras quibus adde ΙΙ, 25, I 2. 26, 39. 28, 38. I, 63. -: alii tamen loci liquido demonstrant, ab utroque idem aliquod exemplar descriptum, ut II, 34, 13. , ubi N. habet restabit
omisso novissimo Ierbo: Dres d. Sine sensu restabit aerum nas. Fac, in antiquissimo libro scriptum fuerit restaberit sic undas. Hinc eum, qui primus descripserit, fecisse restabiter undas. Cf. I, 16, 27. II, 32, b. Quod
qui concoquere non posset, Neapolitanus, eXtremum omisit, D res densis de versu securus aerumnas rescripsit; fuerunt
denique, qui restabitur inde fingerent. Add. III, 5, T. Ceterum librarius mullo quam Neap. doctior non modo ele-
giarum argumenta addidit, erroresque, qui in altero illo de- lprehenduntur, evitavit, Ferum etiam quaedam pro lubitu mutavit, quae aut non intelligeret, aut falsa esse recte perspiceret. Sic IV, 9ί38. suscepta Neap. ex c0rrupto exem- Iplari transcripsit, D res d. quoniam metrum ad ersabatur, audacter in defensa mutaxit. Add. I, b, I 3. 0, 3. II, 13, 22.
245쪽
Senientias denique potius animo quam verba oculis secutus videtur, ut I, I, l6. I, 7. sin. II, 6, I 3. 28, 2. III, I, T. 3, I 4. IV, 6, 74. 9, 52. Hinc novi errores orii. Nec tamen operae pretium non fecisse videmur, si discrepantias eius omnes descripserimus, quoniam collatis iis cum NeapoΙi-Τ tani erroribus, quid in fonte communi uterque librarius invenerit, saepissime apparet. Cuius rei usus magis etiam elui cesceret, nisi librarius Dres densis interdum altero qu0quel codice adhibito suum exemplar emendasse videretur, ut III,
l I 3, 48. , ubi distichum illud Ovidianum exhibet, quod latai in Mentelianum irrepSerat. Tutior multo ab hac parte II amburgensis, codex et ipse in Italia saec. XV. scriptus, f0rma quam aiunt in quarto minori, quem nunc tu bibliotheda reipublicae Hamburgensis servatum Cornelius Μuellerus utendum mihi humaniter concessit. Hic liber, quem Matthiae Corvini quondam fuisse doctus ille librariae praefectus suspicatur,. nitide est Scriptus,
paucis s0mpendiis, manu, quae Saeculum antiquius imitari voluisse videatur; emendatus a Sci0l0, cuius correctiones plerumque sunt absurdae. Adiunctos habet Catullum et Tibul- Ium eadem manu exaratos. Hic quamVis ita sit recens, ut in Tibullo Aurispae unum certe versum insertum habeat, tamen in Propertio emendandi conatibus prorsus est liber, si e religione librarii, si*e, qu0d verisimilius, ignorantia. Sunt enim errores plurimi Neapolitani perquam similes. Cum eo autem fere consentit, ita tam eii ut quae ille aut ipse librarii
culpa pecca erit, aut errata iam ex antiquiore libro transtu- Ierit, interdum vera exhibeat, alias idque multo saepius erret, ubi alter est emendatior. Saepius a Dres densi dissidet, causa manifesta. Quod si ipsos eo S, qu0s modo excitavimus,
Iocos contendas, imprimis autem ΙΙ, 23, 22. 25, 12. 26, 30.28, 38. 30, I9. I, 63. III, 5, 7. IV, 9, 38. - facile efficitur ut haec illorum librorum cognatio fuerit:
Neapolit. Dres dens. Hamburgensis. uuare trium horum consensum tanti faciendum existimaximus, ut si bullum sensum communis eorum Scriptura praeberet, Vel Gr0ningano eam praeferremus.
M en teli anus liber, quem et Lei densis Ι. et F ran ei an i ΙΙ. et Brou khusii ΙΙ. nomine ter c0mparatum eSSeLashmannus docet, quemque Broukhusius saeculum XIV. facile excedere censet, modo cum Gmningano, modo cum Neapolitans, tum Vero etiam cum D res densi facit. Inter qu0s quamvis
246쪽
Caput V. De libris Properiti manuscriptis. 237
plurimum Neapolitano favere videatur, tamen alias ita differt,
ut ex eodem cum illo exemplari profectus esse nequaquam censendus sit, ne ipse quidem integer ab emendandi conat bus. Hunc sola Heinsii excerpta seculi, ne Variis auctoritatibus obediendo lectorum oculos turbaremus, in commentariis dedimuS.
Eiusdem fere naturae et probitatis L ei dens is II. esse videtur, qui cum saepissime consentientem habet cognominem, eatenus dissert, ut, ubi ille Neapolitano propior est, hic cumGroninganis videatur stare. Eum quia non no imus unquam quidquam boni Propertio emendando attetisse, quod nou ex alio quopiam cod. item redundasset: ex Burmanni . commentariis exscribere supervacuum duximus, praesertim cum ille more suo nec omnes discrepantias exhibeat, nec satis tutas. His addidi Hein si anum, negligentissime quidem Scri-plum, quique iam mire a ceteris discrepat, quantum praeter Palatinos alius nullus. Festinantia alia vitia orta, alia te itate librarii. Nam non prorsus litterarum rudem eum fuisse, et p0etae sententias polius, quam singula Verba Spectasse
multi errores produnt, ut, si ΙΙ, 13, 12. dicta pro Scripta, atque adeo II, 1, 45.: bovis pro tauris exhibet. Nec
tamen omittere eum volui, tum, qu0d etiam errores eius interdum verum indicant, tum quod ab Heinsio ipso collatum totum exhibere nobis licuit. Semel etiam, si bene memini, aut solus, aut, si Burmanno fides, qui Heinsianum tacet, cum solo Borrichiano Terum servavit IV, 5, 20. Plerumque autem cum Menteliano congruit, quamvis non ita, ut ex illo fluxisse eum affirmare audeam. Hunc eundem eSSelibrum atque Franci anum, quem Burmannus primi Sui nomine excitat, Lachmannus vidit praef. XIV.). 'Id quod plurimi loci, quibus uterque consentiens a ceteris discrepat, confirmant. uuamquam Burmannus hic non raro festinantiae
arguendus est, qui plurimis locis iisque gravissimis Heinsianum asserat, suum taceat, ut Ι, 4, 8. 8, 36. ibid. 28. 9, 38., passim; alibi in altero suo esse ait, quod Helusians i. e. primo illius debetur, ut I, 13, I., tum neutrum commemorat, ut I, II, 12. , rursusque Heinsianum citat, ubi Helusius nihil adnota ii, ut Ι, 8, 9. I 6, 8. Heius iano adiunxi excerpta Vos si ani ab eodem Ηein-sio . eidem exemplari adscripta. Hunc librum cum eundem eSse, quem Bur mannus Vossiani primi nomine appellat, imprimis El. IV, 9, 70. doceat, ubi solus cum Neapolitans habet: Hercule exterminium nescit, quibus locis adiungas Iicet I, 6, IT. I 3, 6. I 6, 34. 8, 9. - quanta in es libro expriviendo socordia Burmannus usus sit, hoc erit argu-
247쪽
mento, quod eiusdem nostri Vossiani verba modo secundi I, 3, 6.), modo tertii I, 3, 29. 9, 20. I 3, 6. I 8, 20. , modo etiam quarti Ι, 7, 9.) nomine citat, saepissime etiam tantum Vossianum appellat I, II, 28. I 3, l. I 8, 4.), αμ- que adeo interdum ad Vossianum I. provocat, ubi Heinsit Iiber cognominis nequaquam addicit. Hunc vix longius abesse scripturae similitudine a Neapolitano, quam Dres densem, mulii demonstrant loci, quibus cum illo solus conspirat, reliquis mire discrepantibus, ut El. I, 5, 9., ubi in utroque estruis - nostris et praeter IV, 9, 70., quo de loco modo commemoroimus, I, IS, 16. 20, 6. I 3. 6, 5. I 2,I8. II, I, II. III, 2, 3. IV, 1, 31. I, 86. Hunc tanto magis omittere Feritus sum, quod interdum unus Feram Scripturam Ser a it,
ut I, II, 38. Et haec quidem de iis libris, de quibus certiorem sententiam, neque illam a reliquis viris doctis nimis discrepautem interponere nobis licebat, satis dicta sunto. De exemplari autem Perreiano et excerptis Puccianis, quorum fata varia praelationibus Santenti et Iacobi si1nt exposita, sum nec prioribus editoribus, nec Lachmanno, qui primus excerpta Puccii integra in Iacobi usum descripsit, nec ipsi Iacobo certum esse iudicium viderem, eo accuratius inquirere decrevi, quod horum natura perspecta de iis quoque codicibus, qui Italorum nomine vulgo despici solent, rectius potuit iudicari. Nam si ea sequeremur, quae Puccius editioni Regiensi a se emendatae subscripsit, et Victorius insuper adnota it, non dubitaremus quin omnia, quae in exemplail illo correxit, ex veteri Bernardini Vallae codice deprompserit.
Primum enim vir, ut illo saecul D, perd0cius, aperias mendas, Sive sperarum vitio siTe recte scribendi incuria, quae tunc maxima esse solebat, natas, tam diligenter expunxit, ut in omnibus suum codicem secutus e Sse nequaquam P0SSit.
Nullus enim liber manu exaratus, licet antiquissimus, talibus erroribus plane vacuus invenitur, quales ubique sere Puccius emendavit, ut Ι, 2, 3. Oronthea R., Ι, 7, 13. assidue R.
assiduae P., I, ID, 2. Iachrymis R. lacrimis P. Adde ibid. Ib. 20. II, 4. 13, 4. 8. 24. I 4, 22. I b, 2. 14. 20. 38. I 6, 29. 30. I S, I9. et quae id genus sunt innumerabilia.
Hinc igitur cum recte colligere videamur, ea, quae certa coniectura pro falsis habuisset, sola doctrina fretum eum Sustulisse, tamen, ubi non solum 'erborum scriptio sed etiam sententia mutanda fuisset, religiosius codicis fidem observasse eum credas. uuamquam hac in causa tenues esse fines et
anceps veri discrimen, unusquisque intelligit. Sed noluisse eum temere mutare, nisi liber addiceret, mulli loci attestari
248쪽
ω Caput V. Da libris Propertii manuscriptis. 239 videntur. Sic I, 1, Io. Regiensis seripturam hyasidos
BOII taugit, quamIis Ferum eum scire explicatio addita demonstret. Saepissime etiam servatis Reg. verbis coniecturam
suam praemisso f. forte) margini adscribit, ut I, 4, 4. 6,IT. I 2, 19. I 3, I b. 34. 15, 1. 10, 8. I S, 9. 20, 12. 47. Alias pro eadem littera est haec nota ὁ sio), quam Iuvenatii librarius ex compendio vocis vel male intellecto videtur effinxisse. Nam III, 3, 45. aperte est vet. Pro eodem quibusdam Iocis est .h sic) i. e. pro, ut III, 23, IS. 25, 8. IV, 3, 59. 60. 9, 74. semel habet a. sic): IV, 7, 30., cuius vim non intelligo. Adde IV, 8, 58. 9, 34. II, 8, 39. 23, I. Eiusdem religionis testimonium esse videtur, quod hic illic
quam is correctis Reg. Ferbis tamen margini noxam scriptionem addit, adiecto praeterea illo forte, ut Ι,13, 8. II, 29, 3I. Paullo aliter II, 34, 29. 3I, II. III, 9, 41. 22, 3. IV, 10, 4 I. I, 13, 8. IV, 7, 2. Semel adeo verba in ordinem
relata, in margine Vero improbata e codice esse ipse ait, IV, 3, 47. At incerta haec fiunt omnia et fiuxa eo, quod multis locis plane contrariam rationem eum secutum eSSe fa- .cile apparet. Nam primum, ubi veteris codicis scriptio aperte falsa ei videtur, suam coniecturam exemplari Regiensi inferre
non dubitat. Sic statim 1, I, 13. , quod Regiensis habet psili in hylaei corrigit, his verbis margini adscriptis: psi1-l e i v. c. sed lego hyllaei; item III, 22, 15. Hinc cum
iam salis intelligatur, quam dubia sit correctionum fides, minorem adeo harum a codice esse auctoritatem, quam Scripturae margini allitae, alia argumenta demonstrant. Primum enim interdum quaerere subit, sitne illud forte, etiam ubi nulla exemplaris Reg. litura ponatur, coniecturae Signum, an Solius modestiae, qua Puccius verba in V. c. in enta in ordinem tamen recipere vereatur. Certe plurimis locis hae emendationes aliorum codicum non ambiguo testimonio sonfirmantur, ut I, 4, 4. 6, 17. 13, I 5. 34. 18, 9. III, 3, 45., passim. Huc ascedit, quod mullis locis, quam'is diIersae codicis lectionis in margine meminerit, Regiensem tamen non emenda it, ut II, I, 5. 3, 24. 8, 15, I 3, I. Ib, 49. 22, 4. ibid. G. 30, 35. 34, 12. III, 2, I. I, 22. 24, I9. IV, I, 26. 3, S. 4, 55. 1, 21. 56r 68. Semel etiam adscripta verba sibi non probari significat, IV, II, 30. Quinimmo et f. et . c. soni linctum invenimus II, 12, I. Idem igitur factum iure censeamus, ubi Regiensi non castigata aliud verbum margini additur, nulla eo dicis mentione facta, ut I, II, 15. 20, 33. II, I 3, 25. 26, I b. 29, 34. 4Ι. 30, 33. III, Is, S.I3, 2. 20, II. 23, 38. IV, I, I 25. 6, 83. Rursus, quo minus sorrectionibus releutis omnia, quae in margine posita
249쪽
sunt, ex codice antiquo profecta esse existimemus, tum di- ersa, quam Supra eum Secutum esse Fidimus, ratio impedit, tum, quod interdum, quamvis raro, ut IV, I, 73. 6, 3.7, 72. 0, 8. receptam e codice esse correcturam ipse testis est. Maiore contra fortasse iure ex silentio Puccii conficere posse tibi videaris, ut editio Reg. cum codice Bernardini Vallae conspiret. Nam et accuratissimum in emendando Puccium vidimus, et ad unguem omnia collata esse Victorius testatur. Praeterea ipse Puccius aliquot locis, ubi aliorum conatibus occurrendum esse censet, in Regiensi defendenda
ad antiquum codicem provocat, ut II, I, 47. Huc adde ΙΙ, I 3, 1. Sed quoniam hic ne acutissimis quidem oeulis fides
indubitata est, Puccius vero ex suo codice lectinnes omni sensu carentes tam raro protulit ut II, 32, 35. 34, 29. , quam tu nullo libro ms. unquam inveniuntur, ab hac parte Satis tutos esse nos nequaquam sequitur. Itaque omnis disquisitio eo abit, ut excerptis Puceianis ita tantum fidem habeamus, si disertis verbis ex antiquo codice hausta dicantur. uuae omnium emendationum nondum decima pars est. Neque igitur nos in earum descriptione tam diu morari sustinuissemus, nisi his demum cognitis de exemplari Perreiano, quod a Burmanno et Broukhusio inter gemmas criticas habitum, Lachmanno et Iacobo prae copiis illis Puccianis paene sordere videbatur, verius liceret iudicare. Nam Puccii emendationibus Perreium usum esse ipse in subscriptione Aldinae a. l 515. testatur. Passim praeterea in margine eius libri Puecti meminit eiusque interpretationes modo accuratius, modo c0ntractius reddit, raro de suo nec ita multa addit. Haec quidem is, quem vere Perreium esse manus ipsa prodit. Nam recte Lachmannus praef. edit. Iacob. p. XVI.) is Perreium non uno omnia tempore adscripsisse existimat, et otia dissimilem esse scriptionem, ut aliquis duas etiam, nisi plures manus agnoscere possit A iudicat. Quod autem addit, singula quaeque a qua manu descripta sint, non facile dici: in Propertio certe non equidem prorsus assentior. Nam et tres omnino manus haud ita difficulter discernas, et dummodo oculorum aciem identidem intendas, singula ubique recie ut distribuas, vix verendum est. Nam ea, quam serto eSSe Perreii manum nomen subscriptum testatur, breves exhibet
et rotundos et paene pingues χαρακτῆρας, in primis Pro pertii libris atramento satis nigro, in ultimo libro et in Tibullo autem subruso. Altera manus litteris procerulis et tenuibus, Sed certo calamo ductis, atramento ob antiquitatem fusco . . Tertia denique minuta, gracilis, inconstans, atramento pallido. Hanc Perreii non esse facillime patet; nec
250쪽
Capnt V. Da libris Properui man ueriptis. NI multum, unde sit, scire reseri, tum pauca eius sint scripta, nec valde memorabilia, ut I, 2, I 3. : is per sudent id est quasdam quasi sudoris bullas erumpant CL I, 3, 16. I, 4. init. , quae Iacobus excerpta exhibuit. Puccium is, qui illa
scripsit, noFerat, nam interdum eum appellat, et quae Per-reius omiserat, supplet, unde simul ut aetate inferior fuerit, sequitur. De Secunda manu multo graVior est quaestio. Huius enim est emendationum ex cod. Vet. exhibitarum pars Ionge maxima. Antiquiorem autem esse reliquis, certis indiciis proditur. Nam et p. 120. paginis aqua superfusis litterae hae dilutae, Perreii contra scripta super Siccata iterum charta clare leguntur; et ubi plura Verba ab utraque manu exhibentur, antiquior illa, ut consentaneum, commodiorem marginis partem occupat, ut tenuis saepe Iimes iuxta relictus scriptura recentiore impleatur. Quid multas Perrei subscriptiones, Tibullo et Propertio additae, auqerimpositae sunt aliis verbis rasura maxime deletis, quae tamen in Tibullo revocare nobis contigit. Sunt autem antiquiore item manu scripta haecce: Correctus ex eo dic. Iectionibus antiquis ex Annotationibus variis expirrhi ex codicibus Tribus. Pontari; Venturh et Ieontiri ex
Diomedj- guid. coni. et Plauiij. et ex cod. Compariri. Super haec post lituram Perreius scripsit: Recognovi ego Antonius Perreius collatis emendatissimis et vetustissimis Romae et Florentiae codicibus anno 1528. Denique El. II, 32. init. his verbis manu antiqua conceptis: -Finis huius et principium insequentis elegiae desideratur
Perreius subscripsit: is haud dubie - et non raro emendationem iam propositam iisdem verbis repetitam ut III, 7, I. II, 14.) in Puceii codice aut apud Ubal dinum ut ΙΙ,32, 5.) vel Cremonensem episcopum II, 7, I 3. inveniri ait. Ulut est, hoc certum, lectiones illas, quamvis
saepissime cum Puccii emendationibus conVeniant, non, ut hucusque omnes tritici censuerunt, maximam partem ex eius excerptis haustas esse, sed ne minimam quidem. Primum enim non modo multas correctionum Puccianarum non habet,
sed plurima ita illis contraria, ut Perreio multa addenda veIsupplenda relinqueret. Porro, duos eum libros, nec plures simul contulisse inde cogitur, quod ad finem El. III, 2. adnota it: is in altero coniuncta, in altero disiuncta est elegia Horum librornm unum fuisse Pont ani, nomen huius litteratoris interdum appositum testatur. Hic autem si