De lite sepulcrali in Sophoclis fabula quae vocatur Aiax

61쪽

53 recto ludum amici atque dignitatem eius c0nspicit. Ita etiam

verbis Ulixis 136 suavissimae facetiae Xprimuntur Agamem-n0n autem concertatione feSSus 368 benigne l0quitur: Sepultura iacis igitur tuum, n0 meum pii appellabitur ' i. e. sepulturae obstitissem, ni8 auctoritati tuae cessissem. Tamen Ulixes perhumaniter reSp0ndet gamemn0nem, utcumque faciat, bene egisse et mnibus h0nestissimum lare hi Qui Ulixem tanta benevolentia amplectitur, ut ei etiam mai0rem gratiam 370 sq. 0stendat. Sequens Deto ab omnibus cum Aiace c0mp0ni videtur. Neque tamen adstipulari 088um Agamemn0n enim, etsi confessus est se Aiaci sepulcrum n0n daturum fuisse nisi ab amico perm0tus esset, haud dubie 350 nuntiat se verba 332 1345 et virtutem Aiacis compr0bare. Atque ip8 huius gl0ria a Soph0cle ad ultimum petitur, qu0d uini fere pagina et extremis etiam versibus cognoscitur. Itaque Si Agamemn0nem in sinu

trag0ediae, cum Sepultura conce8S Sit, rursu affirmantum in duceret e Semper Aiacem odio ei Secuturum 8Se, hoc quidem naturae imperatori forsitan c0nvonire et verum esse possit, Sed spectat0 iniucunde m0Veretur, cum illum lami periculi expertem esse ut 't. Sed Valde c0n Sentaneum Stragamemn0nem in Teucrum, a quo brevi ante vehenienti SSi me offendebatur v0008 acerbas conic 're ut Aiacem n0n et pr0i Sia c0mprehenderem,

Teucrum non peti mirum mihi videretur. Si quidem υτος Teucrum significare iudicamus, re eXcellenti88ime Sibi opponuntur: tibi maiora etiam dare paratu Sum, Sed hic permanet mihi diosissimus i. Ei 0n cessissem. Te autem licet facere quod fieri debet'). Opp0siti omnin0 σοὶ δὲ τε Sententiam meam Signat duo sese n80res sibi opp0nuntur. Cur ρὶ l 373)vituperetur 0n intellegoq). 0 ut VerSu 350 demonstratur Agamemn0nem praecepta Ulixi Ι352-l345 b0na censere. Quibus xplanati quaeritur, qua re Agamemn0n 0mmotus sit ut sepulturam permitteret. Nonnulli iudicant eum s0lum amicitia Ulixis adductum esse. Cum quibus c0nSentire non p08Sum. Nam Si recte putarent, c0gitata l332-l345 et significatali 25 ll3l adm0dum supervacanea SSent. Opus fuisset ab Ulixe auct0ritatem atque pretium, neque minus officia amicitiae

diligentius praedicari. Neque deinde verus triumphus Aiacis

1 F. G. Schmidi conicit ex supervacuo δ α, ποιήori. De qua coniectura es Rauchenstein l. c. p. 588, qui ineptiu proponit: δε οπιν ασεις. 2 4κωκεῖ κεχνθάδ' G i. e. semper et ubique. Ex κἀκεῖ prius posito, Aiacem designari quod iam κε versetur, efficere non licet.

3 Cum tota ratione concedendi comparandus videtur esse locus Oed. R. 669 8 sq. 4 Libri χρή, quod retinuit Lob. χρῆς Dind. Hermann. SeyT Wolff.;λῆς Nauch. ci Melanges reco-Rom. IV P. 21 sq.).

62쪽

exsisteret. Nam sepultura esset impetrata non m0ribus atque virtute Aiacis, Sed c0ncessa tantum benev0lentia gamemn0nis in Ulixem, ut ex iace ipso minime penderet. Ita vero sententia alterius fabulae partis ieiunissima esset, cum non augustis et magnificis argumentis l332-1345 vict0ria ab imperat0re reportaretur, Sed Vulgari amici auctoritate, cui petenti n0n libentes quidquam denegemus. At a principi ostenditur deos vi0lari, nisi Aiax humaretur Teucer praestantiam fratris magnis laudibus ester 127 3 sqq. Ulixes fuse exp0nit cur Aiax pr0pter augu8tissimam rati0nem condendus sit. Itaque apertissimum mihi videtur esse poetam id assequi studere ut his clarioribus praeceptis secundus exitus paretur. 08thac Stich0mythiam c0nspiciamus. Agamemnon Ulixi obicit inimicum Semper Sectandum esse. Quid facit Ulixes Regreditur ad 332-l345. His igitur vincere cupit. Atque proieci Agamemnon l350 illam rati0nem se agn0scere fatetur, neque autem statim ita p0sset ut fortiter eam accipiat. Quare in m0d 0mnia Vertuntur, quo ad perfectum obsequium ducatur UliXes igitur cum prudentissime commem0ret eum amicum se praebiturum esse, Si indulgeret, tamen ευ λεγουσιν adiungit, qu0 1332-I34 m0nstrantur. In sequentibus autem mem0ria illorum praecept0rum redintegratur, donec verbis σοὶ δὲ δραν ξεσθ' Ἀρη clariSsime agn0Scuntur. Nam v0cula χρή omnia patefacta sunt et Subtilissime atque elegantissime Soph0cles perfecit ut inimicissimus et superbissimus Atrida demum ultimo serm0ne plane cedat et iaci satisfaciat. Quae cum ita videantur esse, respicia praecipue iudicium Sch0ellii qui ita l0quitur λὶ:-M0n0laus und Agamemn0n bellaupten ih ein seitig08 Siaatsi eclit. Jene i. e. Atridae ei leiden ei ne Schlage unil erit 'nisichtv0m Iri tum geheiit 80ndern Agamemn0n gestetit dem Odysseus seine Uunsch fili Aias Bestatiun Zu, line einerseit gurbes serii rhenniniS Zu gelangen *). Vix crediderim aliam in S0phoclis fabulis stichomythiam multo elegantius perfectam esse. Nam primum disp0Sitionem reputemus. V. 346-I349 Agamemn0nis, quae contra dixit,v0rba refelluntur, ut 1350 per ambages e Supseratum declaret. Neque deinde v. 350-l2b Separandi Sunt, qui ad praecepta illa l332 1345 non direct pertinent. Ad 0s adiunguntur 1354-l 357, quibus quodammod mitius l346-l349 repetuntur. V v. 358-136l, ut 1350-1353, cum praeceptis illis n0n directo cohaerent v0cula φίλυς et ibi et hic valet). Sequuntur quater bini versus: 362 Sq. 364 Sq. 366 q. 368 Sq. ut hae partes eXStent: V. 4, 4 4, 4, 2, 2, 2, 2. Verba autem quam astrictissima

1 Grundiicher Untorrichi p. 224. 2 Sophocles etiam Ulixom 1 380 redintegrantem facit tibi vocula in primo versu posita est ut 1373 in extremo.

63쪽

electa sunt et quamvis c0gitati0ne Vari Se premant, tamen pulcherrima aequalitas ubique Spectatur Magna pr0fecto copia Sententiarum saepissime tantum adumbratur, ut Sticho mythiae pr0prium est. Inprimis c0nsiderandum Si qu0m0d impetus Agamemnoni mutentur, qu0m0d paullatim cladi appr0pinquet et prudentissime eam detegat, qu0m0d denique ex vehementissima invidia pax atque tranquillitas riantur. Seri et

ironia adversarii se aggrediuntur, maXim ard0re pugnant, dum postrem se c0niungunt dulcis Sim Serm0ne. Qu0d gamemn0n et Teucer in gratiam n0 rec0nciliantur, hac re uni- VerSu Spectat0rum m0tus n0 turbaturi quin p0tius tamquam recessus efficitur, qualem Saepe in picturis videmus ubi in frontuilla quidem h0mines servantur, Sed in adverSa parte alii intereunt. Nam sepultura iacis e preti0Si0r St. Omne ver0, qui in Scaena vel Santur, ultimo eventu c0ntentiSSimi Sunt Agamemn0n enim clam sibi fatebitur a malefaci Se SerVatum esse'), Aiax autem honeste c0ndetur, qua re V0luntati pr0pinqu0rum eius: Tecmessae Teucri ch0ri satisfit Ulixes denique Suavissime sun titSe ptime egisse malamque c0ndici0nem in b0nam permutavisse.

64쪽

Cum d0lphus Schoellius uitrage p. 30 affirmet ab arte

Soph0eli Summa p08tulari 90sse haec verba parte iacis, ad quam mod anim08 0stros retulimus, plane pr0bari iudico. Quod praedicandi cum identidem facultatem repererim, tamen parvum additamentum n0n Supervacaneum Videtur SSe, quon0nnulla c0mprehendere praecipue ver ea, quae Supra in libri forma n0n facile includi poterant, illustrare velim. Apparet autem ex genere di 8putationis meae id perfectum Sse n0n 0SSe, sed Drsitan mediocriter sufficiat ad 0etam ibi defendendum, ubi meritam laudem ei tribuere n0lunt. Atque S0ph0cle pari mod intellegentia et experientia praeditus est ut Semper mediam viam conficiat sententiaeque et larinae pariter c0n Sulat. Sermo autem in parte iacis, quam tractavimu8 Valde p0etae proprius est. Nec videlicet 0c 0co genus l0quendi dic0, qu0 Aristotele a. p. c. l9,9 - . 23 X-plicat, cum ubique fere grammatica et rhetorica tantum attingat. Sp0ct stilum tragicum, d quo Vahlenius disserit' et qui non potest disci, sed ind0li 0etae innatus est. Ut onustatem formae c0mprehendamuS, λογιοιχητα illam, de qua Plutarchus l0quitur ),0pus est Ver8u Sophocle0s ip808 legere. 0gitata Semper amoenissimo Ve8titu induta sunt, qui simul simplicitate et colorumc0pia excellit. Sed qu0niam tam naturalis et pulcher est, facile adducimur ut Sententiam leviter respiciamus neque interiorem vim eius p0nderemus Libentissime putamus ut larinam ita etiam cogitationem apertam 88 similiter atque pellucidum lantem. Quare explanari p0test aliquando claritatem S0ph0clis semper praedicatam 880. Quae qualis sit, dissertati0ne mea iam patere videtur. Profecto Sophocles uri alterove exempl0 praetermi880 non obscure c0gitat neque inc0ndite, sed ut perspicuitatem intellegamus, Saepi88ime magia studio variis iudiciis diuturn consili opus est, quibu tamen interdum n0n certissima parantur. S0phocles enim sermonem diversi m0ribus accommodat, ν θοποιια instruit, ut cum genus dicendi ita validum atque grave fiat, is tantum fere Satis rem introspiciat, qui cum am0re et perseverantia ingenium p0etae equitur. In Stich0 mythiis praecipue temp0ri40n parcendum St, ut Saltem en Sere 9088imus n0s ex iudici nostr0

65쪽

c0gitati0nes perspexiS8e. Nam ampli88ima Sententiarum multitudo non raro viginti versibu exprimitur dictaqu0 ut 0ntra dicta saepe rationibus c0niunguntur supplendi Sy). - Tripartitam divisionem p0 et amare Videtur cf. praeter supra allata Ant.

944 Sqq. ubi triplex exemplum usurpatur Danaes Lycurgi 955)Phineidarum 97 l). Subtilissimi deinde animi affectus a S0ph0cle

ad Drmam veri finguntur: immodica Sui aestimatio, superbia, inanitas, dubitati0, perturbatio, tim0r, 0ntumacia, animi prae- Sentia, c0nStantia, dignita , prudentia, iracundia omni ratione mutata et descripta ab indignatione usque ad triste caedis c0nsilium, tranquillitas, cavillati tum tenuis tum acerba, maxima Severitas et suavissima alacritaS. In tali autem genere dicendi cavendum esse ne angusta vituperatione bona neglegamu8, mala tantum respiciamus atque adeo inveniamuS, apparere videtur exemplo Bergi ii. Qui praeditus magna Sagacitate, cum e Sententia eius permulta in altera Aiacis parte n0n absolutissima neque S0phoclis propria sint, hanc omnino p0etae medi0cris nomini addicere vult. Sud ante tam grave iudicium haud dubi necesse fuit n0n haec et haec sed omnia investigare ac pei Scrutari, n0nne permulta ita emin0rsent, ut in seriori 0 et a quam Soph0cli Scribi non p0ssent. Quod Bergilius omisit a summam artem Saepissime effulgere dem0nstravisse iste , et p0Stea demonstrabo. Deinde r0gandum fuit,n0nne fabula ipSa, proprietate sti gumenti p00ta adduci putuis80t ut vulgarem c0mponendi rati inem mutaret aliamque quasi vestem sibi indueret. Si ver crimina quae Bergit dilucide affert, etiam ex maxima parte gradatim refutem, S0ph0clem esse auct0rem Scaenarum Sepulcralium vi negandum est. Atque Bergii comment de S0ph. arte p. 25 formam praecipue consideraturus: , ,haec quidem, inquit, ita c0mparata Si in extrema Aiacis parte, ut haec Sophocle prorsus indigna censenda Sint nam quicunque haec scripsit artem sermone serendi, id qu0d vel Summum est in arte ramatica, ign0ravit, ita ut vix cum Rhesi script0rec0m p in possit, qui et ipse Sati Se egisse putavit, si heroas temore iactantes vel conviciantes induceret. Qu0d si I0ph0n patre, ut par St, 0n pitulante haec adiecit prima artis videntur rudimenta esse atque c0mici 0etae quo iure frigidum et prolixum poetam esse dixerint, satis intellegere licet. 0nducit Drtasse hic statim referre sententiam obeckii, qui ad . 863 p. 379 annotat 0ngum et verb0Sum iurgium saltem excusari

1 Cf. etiam G. Bernhard Grundr de Gr. Litt. 1880 II, 2 p. 325 otTheod. Burghi communi de Sophocl. arto 1857 p. 20 - temperavit pompam et remisit de ubertate, itaque plerumque strictus est, n0nnunquam Obscurior.

66쪽

58 exempl0 0rum, qui primi hanc fabulam ad similitudinem altercati0num forensium traduxisSent. Atque num heroes temere convicientur etc., magi illustrare n0n 08sum quam illustravi eXaminando fere unumquemque versum. Probabile autem videtur

e88 ex aliqua parte crimen fusae rati0nis. Sed c0nsideres velim quae c0pia c0gitati0num et fact0rum 330 versibus c0ntineatur. Gravissimus eventus paritur, qui initi pari n0nJ088e videbatur. Inimicissimi ad clementiam ducuntur m0resque trium vel quattuor pers0narum tranquille et aequaliter describuntur. Materia s0lum duri0 est quam in pri0re parte, quare facile fieri p0tuisset ut aridissima causa iudicialis oriretur. Nam revera causa tractatur inter Sublimi0ra et humili0ra praecepta, quae fabulae nece8saria erat. 0nspicia autem qu Vig0re plurima c0mparata int, quant0pere augu8ti88ima valeant, neque Drsitan amplius quisquam scaena cum conventibus Atticis c0m-p0nat. Denique deliberandum est per80na Secundum Schemaqu0ddam verba facere non posse, quasi metuerent Semper ne principem per80nam neglegerent. Cum recta ηθοποιία XStet, etiam vinculum invenietur, quo Serm0ne earum rati0ni tragoediae et primae personae annectantur. - u0d attinet ad frigus, iam supra dixi materiam hic ipsani Speram 88e, ut 0nStetnos eandem granditatem, eundem animi impetum atqu0 excelsitatem poscere non debere, quem in priore parte. Sed quae 90eta c0nsequi potuit, conSecutus est. Omne enim animi moti0nes rauciarissiuae ante oculo ponuntur neque mentis agitatio fortasse usquam subtilius explanata est quam hic. Ubique vividissima Mooreoti comparet atque etiam ardentissimam vim n0n deesse loco probatur, qu Teucer ira, indignati0ne, desperati0ne fere Superatur. Persua Sum ver habe0 Si altera pars iacis a bonis histrionibus edatur, maximum SucceSSum pro Venturum SSe. Sed oportet bonos esse histriones, cum cogitatione et en SuStenuissime atque el0gantissime expressa Sint. Quare rationes

et dialogi tantum cum intellegentia studi0que legenda Sunt ut prius omnia alia quam frigus Sentias. Exempli gratia expediat

pr0prietate inquirere rati0nis Menelai: v. 052-l065 interneciva fere Severitate pronuntiantur, qu0rum fastigium c0mminati est ponae l062-l065). D finde v0 subsidet et 066 auditur irrisio tranquilla, sed acerbissima. Tum 80nus t0llitur ad magnam malevolentiam atque laetitiam, cum l07l-l086 piissima scilicet meditatione lenius praeterfluant. Denique 108 subit vox mutatur, Menelaus iterum ut 067 sq. alterius calamitatu gaudet vanisSimumque se praebet, ita ut oratio Secundum veram naturam terminetur. Noli autem dicere has varietate a p00ta non petita esse. Qua etsi proprie n0n petiverit, tamen ingenio eius creatae sunt, atque si act0res Attici

67쪽

pr0pterea, qu0 per80ni pr0hibebantur a vultuum argutiis eum plane equi non p0terant, nihil impedit qu0minus is, qui fabulam legit, in recondita m0rum penetret. Nam cum Aristoteles dicat iam legendo patefieri, cuius pretii sit trag0edia, pr0iecto ius habemus n0str iudici ad fabulam accedendi, si ita a p00ta

genitis tantum anima infunditur. - Deinde Bergilius ' mire iudicat, quod Teucer n0 particeps fiat Serm0nis inter Agamem-n0nem et Ulixem, minime antiquam implicitatem e8Se, Sed in-0piam atque egestatem cum poeta arduum esse Senserit inter tres persona simul dialogum dividere. Qua de re f. p. 46, l. Neque magis c0mprehend Agamemn0nem tam inscienter Serecipere, ut homo artificii peritus h0 scribere n0n 0tuisset. cf. Bergh. l. c. Nam cum Semper praedicandum sit Atridam in persequendo iace nequaquam duci causis Sublimibus, non adiutus legum atque iuris auxili optime resistere et se defendere mihi videtur. Utique autem ind0le personarum a poeta observari debet. s. p. 48-53. Praeterea Bergilius . . magnam copiam l0cuti0num c0mmunium a qu0tidianarum inveniri 0ntendit, quae abh0rreant ab usitata elegantia Soph0elis; 0nferendo esSe v. 374 Sq., 225, 038 q. et v. li 23, 126 iam a scholiasta impr0bari. Paene autem cunct0 pr0pugnare pro v. 374 q. cum ch0ru e c0nsuetudine sua rectissime et aptissime pr0nuntiet, quid Sentiat de vict0ria victoreque, et agnoscat gaudi c0mm0 tu virtutem et prudentiam Ulixis, qui 0mni fere spe ablata victoriam rep0rtaverit. Cur deinde V l 225 reprehendatur, nescio. V. 0384 Sane miram Sententiam continere patet, quamquam n0n dissimillima alibi exstant Schneide W.e0mpar. O. C. 66 Sq. Ant. 469 Sq. 3. Ceterum versus Sophoclin0n attribuuntur a M0rstadii pr0gr. 8634 30 sq. et Nauckio. Annotationes autem scholiastae iam attigi p. 9, 2, p. 20. 2. Bergilii in denique l. c. sibi ipsi plane persuasisse, quod l028-l420 in trimetro tantum quinque anapaesti, novem S0luti ianibi

ostendi divorsam disciplinam metricam usurpatam esse in duabus fabulae partibus aliumque illum poetam, ut bene rem Suam ageret, Versus diligenter perp0li ViSSe ViX Su Spicari 908sum. Nam ne hos numero omnino c0mparem talia discrimina plurimum Drtuita videntur esse. Cf. rati0nem prioris partis 46692 ubi semel ambus 80lutus est, cum oratio ib-865 ex iamb0 Solut08 amplectatur Oed. R. 34-97 Sedecies 80lutio exstat 973-ll86 SeptieS. Neque praeterea intellegerent, cur

68쪽

p0et alterius partis, si accuratius eum limavisse metrum putaremuS, 0n audiviSSet aut sensisset 064 sq. etiam bis violatameSSe Severissimam iambi 0rmam. Aliud crimen Bergilii infra

Nunc artem Sophoclis c0nsiderare exp0dit, qu0ad pertinet ad fabulam tragicam. Quam caput esse t0tius trag00diae ri-8t0teles dicit' eamque declarat artificiosam compositi0nem et

0rdinem rerum tragicarum ). Atque unum praecipue in ea in- Veniri pus est, unitatis rationem. De qua Arist0teles i. c. I 45 lal sq. ita locutus est ι θος δ' ἐστὶν εἷς, ουχ σπερ τινες οἰονται, ἐὰν περὶ να Deinde explicat, ii pacto praeterea tragoedia instituenda sit ut unitas observetur. 0nfitetur igitur Supervacaneum esse Separatim affirmare fabulam circa unum tantum, qui caput totius trag00diae est, Verti p0rtere. Atque ver si in fabula primae partes a pluribus agerentur, unitatiS lex et uanino ars ramatica maxime violata esset. Sophoclem unitatem ut ita dicam personae in iace observavisse cum exi8timare p08simus, tamen ingratum non videtur SSe investigare, qu0modo hoc perfecerit. Neque enim admodum admirabile esset, si deduc0retur studium audientium in unum, qui Semper magn0Vig0re in scaenam pr0dire apertisque factis distinctus atque notatu fieri posset. Sed in naturam actuosae et Viventis per80nae amisit, p08tquam trag0edia Vix progressa est ultra dimidiam partem. Nam cum p0s v. 86 V0luntaria In 0rtem sibi consciverit, n0que m0veri neque l0qui neque agere neque, ut in pauca c0nseram, persona caenica haberi poteSt. Tamen fabula n0n finita est, sed etiam v. 554 0ntinet. Itaque quaeritur qua ratione p00ta id assecutus sit ut iaci ii qui tra-g00diam legerent vel audirent, Semper aeritur memini8Sent. Primum quidem capita acti0nis cum e c0niunguntur, de m0rtui 80rte agitur, id qu0d malum p0etam n0n eoecturum fuisseverisimile est. 80ph0cles autem ingeni acri0re alia opus esse perspexit aut fortasse inscius Sc0pul0 praetervectu8 St, quos alii issendissent. Nam si nihil aliud nisi capita fabula ad Aiacem relata essent, putamusne eum Semp0 principem personam futurum fuisse Si artissima praecepta arti c0n Sideramus hoc forsitan c0ncedere p0ssimus. Sin Ver anim08 Spectatorum reSpicimu8, 0 negandum St. Nam S iphocle p08 Aiacem m0rtuum ali08 tantum in Scaenam inducere c0gitur, quibus siquidem artem observare vult, certa pr0pria et qualitate debet assignare. Quare quam facile fieri 90tuisset ut pectat0r,

69쪽

quippe qui n0n phil080phetur neque ninia, quae ad principem

personam Spectant, maXime Secum reputare atque gravissima iudicare paratus 88 p0SSit, praecipue in e08, qui in caena vivunt et agunt, animum uum defigeret. Ubi 0etae ingenium excellentissime ac mire eminet. Nam primum Tecmessam in perS0nam mutam c0mmutat. Quae cum in priore fabulae parte post Aiacem maxime enituit tum e mortui gratissima nobis facta est, ut Si plura ad eam commendandam accederent, Aiacis imago haud dubie obscuraretur. Inde igitur a v. 973 non l0quitur et v. 1l69 sqq. commemoratur quaSi extra causam. Qua rep0eta etiam dii alia c0nSecutu est: nam primum oportet histrionem partes Ulixi agere qui p0Stea in scaenam pr0ducitur. Sed cum partes TecmeSSae u8cipere p08Sit perS0na muta deu-terag0nista per80nam Ulixis induit. Deinde Tecmessa est tacere et Sine querimonia maritum amissum d0lere, litem de sepultura Aiaci exortam c0ncedere viris. Quom0d ars ramatica, neceSSit a Scaenica m0rumque notati mirum in modum inter se coniunctae atque ita c0niunctae sunt, ut nihil arcessitum aut 0lestum sit. At qui in Scaena agunt Teucer Ulixes uterque Atrida. Atridae quidem non pertinent ad nostram quaesti0nem, cum vitii praecipue excellant atque ab initio, priusquam etiam pr0dierunt, n0bi displiceant. Aliter de Teucro iudicandum est. Nam animi nostri iam in priore fabulae parte saepe numero in eum adiecti Sunt V. 3424q. 562 Sqq. 6874qq., Tl9-8l4, 26 sqq.). Accedit ut . 985 sqq. maximo c0nsilio utatur atque inprimi Menelaum 047-ll62 prudentia, liberac0ntumacia in turpi 88imam fugam c0niciat. Magis Teucrum distingui 0n licet, qu0niam necessarium est eum Spectatores n0n nimis in Se 0nvertere neque tenebras offundere Aiacis mem0riae. Qui, Si 0ntra seret, Solum is esset, cuius forte causa agitur, cum cauSa pSa atque de Teucer, qui eam ustineret, prasecipui 0rent. Quare p0eta efficit ut Agamemn0tii non p0rsuadeat aliique cedat, qui tandem Vict0riam ab eo rep0rtat. Ita exitus, ad quem in altera trag0ediae parte venitur, cau8a non unus St, Sed du0, qui, cum uterque anim0 Spectantium in Se convertat, Sibi pare Sunt. Qia paci nuutor gratissimus sit neque Aiacis imaginem bScurat. Introducti autem Ulixis nemo dubitabit quin praeterea acc0modatissima sit ad iacem exornandum, cum muli digni 0 atque magi respiciendus videatur esse, si ab inimicissim ipS defenditur. Quo perfecto valde conducit, p0stquam UliXe Scaenam reliquit, Teucrum iterum agere talacum extrema fabula, cum ab omnibus tollatur gravissime principem per80nam dem0nstrari. Quod autem Ulixes in scaenam producitur, aliud etiam impetratum est. Ex tota nimcompositi0ne apparet eum aliquando acti0nis participem 10re.

70쪽

Qu0d cum h0 ips temp0re eveniat, paene nescio unde ortuna aut 0nsilium p0etae initium capiat in). In fabula igitur, cum difficillima obstarent, unitatem per80nae 0bSer'atam esse unicuique pr0batum erit. Neque tamen fabula iam simplex et una si si de uno vertitur atque studium audientium id quod h0 l0c premendum erat ei SerVatur. Sed 0p0rtet aliud actum ex alio pendere, omnia inter se cohaerere Secundum n0rmam necessitatis aut verisimilitudinis' atque referri ad unum finem. In quo ex sententia mea dia discernenda Sunt, ultimus finis ut series pr0xim0rum finium. Ultimus autem finis eS Summa sententia sive argumentum trag0edia atque in e0c0nsistit ut aliqua species humanitatis compareat. Huic finim ultitud pr0ximorum finium supponitur, quibu Singulae actione diriguntur et, si intus c0niuncti sunt, ultimus finis paratur. Ha ' ad iacem fabulam admoveamus Vulgaris Sententia in ea inest superbia atque audacia h0minem, quam ViSceterum virtutibus emineat, disiungi a diis h0minibusque, edp0stquam culpa expiata it propter illa ipsas virtutes iis reconciliari '). Proximi aut seni fines singulis fabulae partibus exprimuntur, ut quidem proximus fines sit dem0n Strare, qua rati0ne Aiax morti appr0pinquet

Αt 0phocli bici videtur eum has seges in lite sepulcrali

non perfectis Sime p0nderavisse. Lobeckiu p0etam excusare vult, cum dicat eum Scaenam, qua Teucer cum Menelao disceptat, instituisse, qu0d cives dio Lacedaemoni0rum ardere non ign0ravisset. Sed hanc magis accusationem e88 quam excusationem

W0nn die gange V0limachi seiner insulirun in de ausserlichen Absicli selli, berulit alte sis an deli sicli una die inlidit de Komp08ition nichi iam das, as ine sicli eria ubi, in andere geri geSehen. Tamen ipse nimium putat. Nam cum Aia cor primam tril0giae partem esse contendat, qu0d primum ab Osanno affirmatum, p0stea a Berghi comm. p. 25, Gu. W0lii . edit. p. 33, 00polii Schmi itε pr0batum est, argumenta assuri quibus arti p0etae obtrectatur. Certe t. c. p. 30 q.

1 Libro consueto etiam memini incis corpus mortuum semper in scaena atque ante oculos spectatorum versari. Quo haud dubi officitur ut memoria eius minus evanescat, praesertim cum verba, quae de eo dicuntur, ita plus gravitatis habuant. Neque tamen hoc satis proficeret, si seu ur solus in altor parte gratissimus nobis esset. 2 Cf. Ruinhens, Aristot0l0 libur uns p. 257.1 Die otiam diis nam Ulixos vice Minerva fungitur CL V. 34 sq. 2 symbol phil. Bonn. p. 257 Sq.