장음표시 사용
121쪽
Deum clare distincta intelligimud Ergo eum ea istere es verum. Vel tale: Guym claram mi Tinciam ideam habemus, ud ere exist t. Dei claram es istuciam ideam aba-Ergo vere existit. Examinemus hasce priaria: las . nam de conclusione nullum est dubium
Primae prioris syllogi sui propositionislii scissus est Illud omne quod clare dedistincte intelligimus, id vere existit paret ex conclusione, quae alio clui nulla erit, vel nihil ad rem faciet ut me propositione syllogista posterioris. At illa falsi lima eli, cum distincta dea in nobis sit
etiam . earum rerum QUI PER I lG
NUNTUR. ut ipse fatetur ad i. objec . p. 8 si distincta, ergo clara , distincta
canina perceptio nihil plane aliud quam quod clarum est in se continet ut ipse ait Princ pari. I. p. I. an ergo quae per signa entum intellectus componuntur vere ea istunt
Assumtio quoque falsissima est, nempe habete nos claram distris stam ideam Dei , vel nos De uni clare rudistincte intelliget a
122쪽
Consideriato. 'O'relligere. quod ut appareat , videamus quotmodo Deum describat. Dei nomine,
inquit, intelligo subdantiam quandam inm
nitam, independentem , summe intelligera- um summepatentem, es a qua trim ego ipse, sum aliud omne siquid aliud extat, quod-
cunque extat, es creatum Medit. 3. p. o.
Tune Carte si haec omnia clare disime te percipis tune Deum ut est substantiae quidem infinita reliqua non addo nam haec susticiunt. at clara mi distinctam co- nitionem subsantia, . i. essentiae Dei solis eatis attribuunt tui pontificii, ego verone illis quidem , imo nulli creaturae, sed soli illi qui se per suam essentiam cognosscit, soli inquam Deo prout lio alibi, 'bis contra sua re et ium cst disputatum cedo vero clare, distincte hanc substantiam cognoscis, uti vita est quis unquam si nito intellectui id ausus vindicates Audio quid reponat, Resis', ad I object pag. I 2I, idque non nillil ad examen vocabo Imprimis, inquit, hic dicam, infinitum, qua in 'itum es, nullo quidem modo compreheri edi sed nihilominus tamen intelligi, quatenus scilicet clare sincta intelligere ali quam rem talem csse, ut ni Ili plane in ea limites possunt reperiri es clare intolligere . lam esse infinitam. Egregie, et, quasi intelligere quid res aliqua non sit sit clare
istelligere uidit quid dico quid non sus
123쪽
imo quid in ea reperiri non possit unde ne illud quidem concludere licet, non esse in ea quicquam tale hoc profecto est, clare distincte impotentiam tuam, ignorantiam intelligere, non autem rem ipsam. aterea, inquit, distinguo inter rationem
syrmatim in iii, sive in itatem , et rem
qua est insinuata nam quantum ad infinita tem etiam illam intelligamus esse quam maxime positivam, non tamen nisi negativo quodam modo intelligimus, ex hoc scilicet, quod in re nullam limitationem advert mus ipsam vera rem qua est in ita positive quidem intelligimus, sed non adaequate, hoc est, non totum id quod in ea intelligibili est comprehendimus. Hic duo habemus: I. rem quam maxime positivam negati vetantum intelligere esse eam clare iis in- intelligere atqui hoc iterum est cognoscere quid res non sit, non autem quid
sit quid dico quid non sit imo quid in
ea non advertar hoc profecto est clare distincte cognoscere inadtertentiam tuam sui ita dicam non rem ipsam et rem infimnitam positive, clare, distincte intelligi, sed non totam ergo inquam, ejus aliquam partem, unde de reliquo iudicium facias. at pars ea vel infinita, ipsa esset, vel finita, si posterius, infiniti naturarer ea non posset intelligi, si prius, eadem in illa intel
ligenda dissicultas esset quae in toto sed
124쪽
Consideratio. D I uditamus quomodo hoc illustrer. Sed, inauit, quemadmodum in mare oculos con vertentes, etsi non totum vis attineamui, ue immensam evus vastitatem etiamur,
ocimur tamen illud videre e quid.m si minus respiciamus, ut nasi totum mur
uulis complectamur non videmus nisi con- ut etiam confuse imaginamur chiliogo- num, cum omnias ut e u latera complectimur; sed si cominus in aliquam maris partem obtutum desi)amus talis misi esse pote
valde clara es distincta, ut etiam imagina :tiochiliogoni, si tantum ad unum aut alte rum ejus latus se extendat Simili ratione meum ab humana mento capi non posse cum omnibus Theologis concedo ad me quidemioliam disincte posse cognosci ab iis qui totum
simul conantur animo complecti , quam elonginquo respiciunt quasensu dixi: et Thomas, Dei cognitionem sub quadamiantum confusione nobis inesse : Cui autem ad singulas qua persectiones attendere, illa sque non tam capere, quam ab ipsis api, intellectus sui vires omnes in iis contemplandis occupare conantur, illi profecto multo
amplioremfacilioremque materiam clara es Quincta cognitionis in eo inveniunt, quam
an ullis rebus creatis. Multa hic possem, sed unum sussicit, id videlicet, quod ab auctore secundatum objectionum fuit observatum p. 3st. Idein videlicet, quod de toto,
125쪽
Tir Methodi artes anaen te infinito, ut loquitur nolier, verum est, plane etiam dicendum de quolibet ejus at tributo cum enim quicquid est ui Deo sit prorsus infinitum, quis nisi in adaequatillume ut ita loquamur, Dei quidpiam mente potest attingere quomodo ergo satis clare iistincte investigasti quid sit Deus ad- .dit Neque hoc ibi negati S. Thomas , ut manifectum est ex eo, quod articulo sequenti Deum exit Iere demons rabile esse a rmat. Ego autem ubicunque dixi Deum clare
distincte posse cognosci, non nis de hac ita,
O ad modulum ingenii, ri accommodata cognitione inrellexi, c. Resp. i. aliud est, demonstrare, Deum ediistere, aliud una clare, distincte cognoscere et qui nounisi finitere c. Deum cognoscit, eum ob scure, confuse cognoscit ut per sipicta uinest . haec igitur nihil ad rem . Observent autem theologiae studiosi, quantopere haec docti ita Spiritus divertant Paulo enim si credirnus, dum in via sumus, ex parte cognoscimus, ut infantes loquimur sapimus, ratiocinamur, per seculum, per nigma cernimus . Cor. IJ
seqq. si haec Apostolus de se , deque
si delibus reliquis profitetur, quantae arro gantiae est, claram, distinctam Dei cognitionem tribuere homini secundum st&naturales suas facultates considerato
F out hic facit artesius hic pro se sto
126쪽
Consideratio . ii 3 lusquam sesquipelagianus est.
Secundum Cartesiis argumentum dela-,ltur ab existentia ad possibilitatem , esta uetale:
Omnium qua clare S distincta inteli:- untur exissentia sali .m possibilis est: iaci Ditis clar es sine te intelligitur, Ergo existentia ejus saltem possibilis est.
Quae ratiocinatio, praeterquam quod nihil concludat pro existentia Dei, quod factum oportuit, nihilo quoque melior est
praecedente, cum de salsam minorem exibda repetat, major quoque veritate care-
it. Si enim omne quod clarem dii tincte cognoscitur saltem possibile est, sequitur fabulas Asopita Theogoniam Hesiodi,& Eonas Valentini saltem possibiles elle, clare enim. distincte cognoscuntur. Imo pro possitio haec Contradictoria sunt simu vera, saltem possibilis erit, quia clara distincta est possibilis denique det haec erit:
Apon est Deus ob eandem rationem. que ita loco existentiae Dei, ejus negatio per Cartessianum canonem conficietur. Tertium argumentum nectit ex eo, quod de Dei prae reliquis peculiare habet, nempe quod ensentiam actualem conceptu suo involvat, neque sine cogitari possit ergo, inquit, Deus necessario exivit. Resp. non sequi, si talem deam mente habeam, ei extra mentem aliquod simile
127쪽
simile respondete, non magis quam excujusvis alterius rei de id sequitur, nam omnes imaginamur ut actu existentes, in uutae tamen actu non existunt Aristoteles imaginatur materiam ut ab aeterno existentem, nec tamen id verum est ita possumus
imaginari aliquid ut necessario exissent,
quod tamen tale non est. Mittoriam, quod in descriptione ideae quam de Deo habere se dicit, actu is existentia non occurrita unde mirum et , quomodo ex ea intentum concludere postat sed de hoc argumento mox plura. Multo etiam absurdior est quarta, .superiori sub ordinata ratiocinatio a summa Dei patιntia petita hoc modo Ex clara Dei adea concipimus ejus existentiam esse possibilim cum autem in eadem concipiatur summa eius potentia, inde colligimus eum ab aeterno extitisse, qui, propria
sua vi potest existere. Res p. primum illud
supra refutavimus, istendimus , multa nos clare ac distincte concipere quae non sunt possibilia et potentiam Dei hic ponit ut causam divinae existentia, quasi per eam ex ordine possibilium in ordinem ex entium deducatur &hoc esse putat , propriam existere quo nihil magis, hoλονγ, imo magis blasphemum est ponit enim I in Deo potentiam saltem ordine antequam existat et cum potentia Dei sit ipsa divi-
128쪽
natura, prout est causa effetens cuiuJ- esse participati aut participabilis, sequi it Deum se ipsum Ecere ac esse part ipatum habethaut habere posse sed hoc elirium ortum est ex illo , quod contra,mnes theologos a philosophos, Deum ibitratur esse a se, non negative, sed post ima quod diligenter excussimus suareet ep. Disp. 28 p.so . seqq. duabus Dii utationibus supra ea quaestione habitis. i. ne hie quidem concludit quod intendit,
nempe esse Deum sed tantum posse si . proprian inquit, vi potest existera at a pone
ad esse non valet consequentia, nisi ad potentiam accedat voluntas ut applicans, scientia ut dirigens quae duo in dea a testana non continentur. . eodem argu menti genere probabo omnia possibili ab vera existere. simul enim attendam ad summmam Dei potentiam qua ea potest efiicere. quae cum manifestam absurditatem habeant, nihil quoque hoc artesiano axi mento pro existentia Dei profectum est. Quintum argumentum petitur quantitate, huris,numeris c. quarum clara es sine Ias ideas in se reperiat quaque , bcx: quodammodo ad arbitrium cogitentur . tamen suas habeant veras, es immutabiles na- iuras, o aliquid tu non merum nihil Metroinde in eodem ad minimum necessitatis
gradu esse apud ipsum .bereDei exissentiam,
129쪽
ri 6 Methodi artesianae cuius non minus claram I dis inciam deat et, nempe entis summo perfeci apud se reperiat hac scis tractat Medit. s. In quibus non unum sophisina occurrit. I. quod verita tibus mathelmaticis Dei existentiam demonstrare vult, quas tamen omnes exanimo abiecit, oro Alsis habuit, quarum veritatem ex existentia Dei probandam ei se asseruit . haec est igitur demonstratio A, AhA ' sive circulatis et quod eximmutabili harum rerum natura argument tui ad actualem Dei existentiam quae duo. nu disserunt nam illarum re rum natura suo modo manet immutabilis, cum non existunt. prout ab aeterno non extiterunt nihil ergo haec concludant pro actuali Dei existentia hoc ipse vidit nam pag. 6 .fatetur, cim triangulum imaginatur, fortasse talem figuram nulli bigentium extra cogitationem suam existere ita etiam adversarius ejus, i atheus dicet rem habere, cum imaginatur enisumme perfectum, .a Deum pag. 66. huic vulneri medicinam
quaerit. Cum inquiens assuetus sim in aliis omnibus rebus exis Tenetiam ab essentia singuere, facile mihi persuadeo illam etiam ab essentia Dei se ungi tise atque ita Deum ut non existentem cogitari sed a me diligentiu attendentis manifestum, non magis posse existentiam ab essentiam is parari, quam ab essentia trianguli magni
130쪽
Consideratio. r em trium e ut angulorum aqualium obus recctis, si e ab dea montis deam illis adeo ut non magis repugnet cogitare uin hoc est en summe perfectum cui de- excientia hoc si id sit aliqua perfe-io)quam cogitare montem cui des valetis. 'uniam eis hic incipit obiectio advers
i licet hoc videtur addendum ne possim
dem egitare Deum nis existentem, utique montem sine valla, at certe, ut neque eo quod cogitem montem cum valle, ideo quitur aliquem montem in mundo esse, itaeque ex eo quod cogitem Deum ut exictenem, ideo sequi videtur Deum existere tauZim enim necessitatem cogitatio mea rebus ponit, quemadmodum imaginari licetiquum alatum, etsi nullus equus habeat alas, ea forte Deo existentiam possum rangere,uam bis nullus Deus exsat. Quomodo iunc nodum dis luat audiamus: mo,nquit, sophisma hic latet. Neque enim ex o quod non possim cogitare montem nisi cum vialesquit et alicubi montem vallem exilir . sed tantum montem e vallem, siverxistant, sive non existant a se mutuos ungi non posse atqui ex eo quod non pos imcogitare Deum nisi existentem sequitur exi, lentiam a Deo esse inseparabilem, ac proinde illum revera exsere non quod mea cogitatio hoc e ciat, sive aliquam necessitatem luvii re imponat, sed contra quia ipsius