장음표시 사용
201쪽
has ο --ΗΘ, cum tamen ipse non de noeentu et quantitato
in do sola d clinatione locutus videri deboat. Haec enim the Stephaniani os sententia, non satis illa ab interpretibus intellecta Iuba in historia sua gonitivo Ἀβοριγινων usus erat;
hine addit Stephanus non a vero alienum videri posse nonnullis, genitivum hunc a nominatis ' ριγιν doscendere, quemadmodum εοντίνων es Ἀκραγαντίνων a mei casu εοντῖνος et
Ἀκραγαντῖνος descendant. Sed cum apud Dionysium Ἀβοριγῖνες
ei εινῶσιν illud, , , pag. 25. 4, pag. 37. 16 pag. 42,
44 etc. hoc oro 1 14 pag. 40. 17 pag. 45 etc. Quibus adde accusativum Ἀβοριγῖνας 1, 10 pag. 27. 13, pag. 36 etc.)0ecurrat, Mere hinc nominatio non esse Ἀβοριγῖνος, sed φριγιν, quemadmodum δελφισιν δελφιν derivetur. Sed praeierea, ita pergit Stephanus, oraculum illud a Dionysio alla-ium, testimonio est, fuisse quoque aliam hujus vocabuli selinationem, Ἀβοριγῖναι, 'Aβοριγινων, pro quo ionice ' οριγινέων,
di ναυτέων pro ναυτων a recto νανται. Verum non necessarium
eMe, ut Ἀβοριγινέων ab Ἀβοριγῖναι derivetur, sed posse illud quoque a octo casu Ἀβοριγῖνες proficisci, satis jam docuit Ροrius ad Suid. s. v. Λβοοριγινες At quae ille exempla attulit, ea duplicis sunt generis. Pleraque enim genitivorum circum morum unt, quae a monosyllabis rectis descendunt adder ιρέων Hippocrat de deconi. m. . 1 pag. 56. Lind. ινέων id. st judication. . l. pag. 445. μηνέων Lucian de astrolog. . . I. l. pag. 592. Schm.), in quibus nihil obstat, quominus con-st eius genitivus in suas syllabas diducatur, quaeque ad Ormam Ἀβοριγινων tertiao, ut nunc numerant, Olim enim quinta erat doelinationi vindicandam nihil conserunt. Sed sunt quoque nonnulla exompla, quibus ' οριγινέων satis defenditur, ut πριαδέων, Herodot. 8, 1. χιλιαδέων, quod ortus affert εἱλω- τερον, ab odem laudatum, pertinet ad εἰλώτης, non donum.).mseum comparari poterat, quod genitivus primae declinationis, plerumquo illo circumflexus, nonnumquam quoque in nominibus his eircumfloxis hanc terminationem adsciscit, ut μαχομενέων fler0 t. 2 76. στει μνέων id 5, 18.' Sed iterum Vide metum extra terminos evagatum esse; redeundum est in Viam. ori Horodoti loco Schwoi usores nunc edidit μαχομένων
'u, nescio, cum altero πειθομενέων intactum reliquerit.
202쪽
136 FRAGMENTA GRAECA Pato hine, Stephanum non de nocentu et quantitate locuturome, o do sola declinatione; a Miam ιν itaque pro Ἀβοριγῖσι
nullum argumentum peti posse. Iam si reputas necentum equantitatem vocis Latinae Aborigmes, si vides, apud vitarseribi Ἀμριγινες propius in accentu ad quantitatem Latinausi consideras ipsum epigramma, ubi Ἀμρογινέων syllaba . correpta aeriptum est, haud absurda conjectura videbitur, Dionysium dedisse Ἀμριγινες, an saltem Ἀβοριγινες. Vorum evinvero nihilominus tamen ausim ammare, in recopi scripturi Ἀβοριγῖνες nihil temere mutandum osso. otum Θnim Est Graecos Latina vocabula in scriptis suis ad gonium suae linguaerim mutasse et conformasse, ut ea similitudinem sibi quandam cun Graecia vocabulis et Graeca iussorione habere videbantur. itdixorunt ευκιος, Ἱεροσόλυμου, Κλέμης, Ἀλβανος usus enim a
tinns postula υλβανοM. Iam cum omnia nomina, qua in n0- minativo pluralis in ινες exeunt, vocatomo producant, cumque, monosyllabis ot compositis exceptis, ubiquo hoc accentu signent, non mirum videri debet, Dionysium ex suae gentis con
suetudine atquo Graecis lectoribus scribentem Ἀβοριγινες scri psisse Genitivus βοριγινέων vero vel synizesi legendus est, vol, ut Stophanus voluit, ab Ἀβοριγίναι descendit.
LIB. H. CAP. 14. g. 5-7. ,,m duo genera daemonum facis sunt, unum caelesis acte ιerrenum. Hi h i. o. ii . . sunt immundi spiratis, malorum, quae serunιur, auctores; quorum idem dia ius es princeps. Menismmistus ilium sit. Triam. c. R. δαιμονιαρχην dem arcte no . . daemonarchen A, B, C. vocat Daemonas demonoo R. ainem grammatici dicis aiunt, quasi δαημονας aΗMOHae i. e. σημονας sive δημνας e. R. id en, peruos ac rerum scios Λοι-ιem enim . . pulan deos esse. Scitin illi quidem iam minis, sed non omnia; iam quibus enim consilium dei scire in Ιωα ἰωμι. e. Reg. et ideo solen responsa in ambiouos aestu ltemperare. Eos meis e sciun esse daemonas demone e R
et loquuntur Hesiodus a tradu tradi dicens . .): οἱ μεν δαίμονές is Λιος πιαλ- δια μυλας, ἐσθλοὶ, μιχθόνιοι, -λακες -κροῶν ἄνθρωτων, in qua lectiono, levioribus quibusdam sphalmatia xceptis, consPirint omnia mea odit oxemplaria, nisi quod A, B, C ig
203쪽
APUD LACTANTIUM. 137 initi praehon τοὶ νών. Atque sic quoque cod. Θg. toiMoerimisonec elaiocMeruolaia 'cocθaοientcxθοΗioyob'heeθΗΗ--Ηasepis l- , ubi ter Μ pr αλ λα occurrit. Haec enim sielegenda sunt: τοι μων δαιμνες σι διος μεγαλο α μυλας -ολοι rinu νιοι φυλακες θνηὶ των αν -ων, ubi perpauca vitia orthographica animadvertes. Atque prorsus sie, ut apud Lactantium leguntur, exarati sunt hi versus in
vulgatis Hosiodi exemplaribus per et dies . 122. 23. Brun-ehius vero in nomicis v. 108. 109. lectionem Platonis, iu-iareia et Aristidis recepit, o μὲν δαίμονες αγνο -μόν- καλέονται, ἐσθλοὶ λαικακοι, ἀλα- θνητων ανθρωπων.
LIB. Π CAP. 15. g. 6., Bemque amma eos Hermes Hermes eos . . in qua lectione omnis Heumanno scrupulus sublatus est qui eis perint comunerunt . . non anrum ab incursibus incursionibus c. R. daemonum uis esse, verum etiam ne ala quidem meri. μία,
ubi, si Vitia orthographie emendaveris, vulgatam lectionem in ninibus etiam minutissimis confirmatam videbis, nisi qR0d post primam vocem a particula γαρ insertur, quodque pr0 - δαίμων κακος ουτε εἱμαρμένη legitur υτε δαίμων κακὸς, ἀμαρμένη undo forsan utroque loco in rεstituas. - Θt
iis Cyrillus eonis. Julian lib. . pag. 130, E locum hunc sine
204쪽
138 FRAGMENTA GRAECA dubi paulisper interpolatuin, sic citat: ιν δὲ--- ωτι, a αὐτη ἀναν-α, ἡ εοσέβεια - βου γὰρ ἄνθρωπου καὶ γνοηκαὶ σεμνου - αν δαίμων τις κακος, - είμαρμένη κρατῆσα
Trismmissi praedicasio e Si uarum vaticinia vaticinationes . .)d--ει M. Hermes in eo libro, qui ὁ λογος τέλειος qή
In his Graecis Hormetis verbis tria prae reliquis sunt, quae offensionem movere possunt. Primum est illud ἐπεὶ ante τὸν δευτερον tum vero maxime offendimur verbis περὶ γαρ - - ου - ποτερον αὐτὸς ἀσθοιτο, quae nullo modo Grae dici possunt. Tando in verbis ἐπεὶ τουτον ἐποί. dosiderator nexus rationis. Atqui in editionibus votoribus, ut innumer' errores Orthographicos mittam, has praecipue arietates reperi In A deest alterum ἰσοπιον, viti facile condonando. pro ἐπεὶ τουτον ἐποιεν Iogitur τι - --ον Moiam es tum py' ἀπωσέ τε exaratum est η σαπητε. - ditio B Voro prorsu eo Plant cum Vulgata, nisi quod et ipsa τι-- pro με pr '
205쪽
APUD LACTANTIUM. 13sui. - Α ed. non solum alterum ala πόν omittit, sed etiam
verba -κ ἔστι tum confirmat μι υν Celli si into rotationem honii verborum non transscribo, id solum moner contonius, eum verba περὶ γαρ νώτου - ἔστι ποτερον αὐτος αἴσθοιτο, sic reddidisse, de hoc enim non es notum, virum ipse sentiat, quam
sententiam facile restituas, si roscribere velis πιρὶ γάρ τουτου- -- -τερον . . . Sed de his videbimus postea. Interpretatio, quae vetoribus oditionibus addita est, hoc loco nihil nos juvat ea enim verbum orbo reddens haec abot: , me en non si, uerum ipse sensiain Sed verbum ἡγίασε, Dodcillarius sanctimari expressit, ab Omnibus redditur Neriurus es, eri indicio, aliam vocem olim hic lectam fuisse, quod eo matur ductibus litorarum, quos ex edit. A supra apposui 1egre vero caremus editione Taeca memandri, a Patriciotarata. Quamquam enim Fabricius, qui in biblioth Graec. lib. I. cap. 7. 1Θnum editionis atricianae ocensum dedit, indis M simul, ex quibus scriptoribus lingruenta quaeque haustasini, loci nostri Laetantiani uspiam meminit, quem potius ibid. cap. . . 1 ad Hermetis deperditum pus, quod Asclepius inscriptum fuit, et Latine nunc tantum Θxstat, reserendum esse demonstrat, non levis tamen mihi suspici oborta est, Pauleium locum hunc Laetantii ad librum XX retulisse, atque
θεε eum alterum eorum docorum, quorum sodom Fabricius pag. 61. edit. aries locus quinius sexius non in-yestigasse videtur Conjecturae hujus causam postea periΘ-RM. Verum non rnotereundum est, habere nos hujus ipsius
loci tres antiquas Latinas interpretationes. Prima est ipsius Iaetantii in epitom ad Pentadium cap. 42. . . , Dominus et
fisseis universorum, quem deum vocari eacissimavimus, secundum fecisis visibilem e sensibilem. Sensibilem tuem dico, non quod ipse emum accipiat, sed quod in sensum musa vi risum. Mum emo hunc fecisse; primum e solum e unum optimus ei apparua, e ple- inimus omnium bonorum Sod, quod dolendum est, ut cetera
'mnia in hac opitomo etiam hunc locum in brevius contraxit, ηι nihil inde proficiamus, quam ἐπεὶ ant τον δευτερον non pMere, et in q-m ergo hunc fecisse particulam causalem octo inesse. Sod de verbis deploratis περὶ δὲ τουτου . . L et dorisioso χνίασέ τε nihil statuero possumus, cum ea prorsus mi rerit. χecundo loco totum fragmentum Latine Versum exstat
206쪽
140 FRAGMENTA GRAECA in Hermotis Asclepio, quem ab A Irio Latine redditum is
n&rrant, ov. . pag. 487. odit Lugd. 1552. quem locum Darisius jam ad Lactantii l. c. laudavit Giominus et omnium c-maror, quem revi deum --us, cum suem legitur apud Daris male a se secundum fecera aut salior, aut inter secundum e μα- xeidit deum qui videri et sentiri possis, eundem secundu'sensi em ita diserim, non iam, quod ipse sentiat, de hoc enim, ipse sentiat, annon si dicemus tempore, sed eo quod viderii sensus incurru quoniam emo hunc feci eae se primum vi a se dicundum, visusque 3 et pia re, ut Me qui si omnium bonuri pis nissimias, amari eum ut dimnsiatis suae pariem. Haec quamquiuii liberius versa non injuria dixeris, atque duxurie quadam pedicantia, tamen tum quae sit Verborum istorum περὶ γαρ --κ. . L sententia satis perspicue indicant, tum Vero, quam
ratione ἐπεὶ illud forsan dolandi possit, monstrant. Nam vidinpossint verba quoniam emo hum fecis analusis esse praeceden tium cum a se secundum fecera, similiterque in ora is verba
ἐπι τον δευτερον Miam reliquis intoriectis resumi in verbis ἐπεὶ Γουν τουτον μοια ε Sed do his postea dicomus. Ceterum,
ut ad Aputrium overtar, in correpta voce πίασε nulli nobis auxilio si cum solum ἐφίλαμε in versione expresserit. Tertia interpretatio Latina exstat in Augustini oration de quinque haere sib edit. Ρaris. 635. om. 6. pag. 16 Sed verba a de qui bus praecipu nunc quaeritur, ibi omissa sunt domistis νο-- facisH deorum secundum feci dominum. EL post pauea haec ipsius sunt Augustini verba, quaΘdam se misisse monstrantisin ut ostenderit quid dixerit, repetivit et dixit quoniam mora efeci e primum et oium e unum. bonus auis ei visus est, is pie nissimus omnium bonorum, laetatus es e valde ueris unquam uni
genuum suum. Hic prius ἐπεὶ quoque non comparet. Initium
praeterea paulisper Variat in fine vero unigenuum pro illo M gustino tribuerim, quom meticum effatum magis etiam christia nae doctrinas accommodaret Sod nunc pervenimus, ut monstremus, cur nobis suspici oborta sit, atricium hoc stas mentum, de quo agitur, ad librum XX. Ροemandri rotulisse. Casu quodam nos ante undeviginti annos nactos osso Fieini
Latinam Versionem Hermetis, quae edita est Lugd. 1552 12', narrarimus jam in dissertatione de olomentis Empodoolis Dorpati 1805 dita pag. Atque in viro quodam Graeco doctissim'
207쪽
APUD LACTANTIUM. 141 iam textus Tactens ad Oomandram ieini quom in dispositione partium et numero librorum diversum osse a Poemandro patrieti, notum ost in chartis. inter Latinam Versionom compactis, MoriΡtus est, tum ero in centum amplius paginis ad mleem larga ossis fragmentorum Hermetis praecipue ex Sto-
hae et patribus occlesiae adjecta. Atqui in hac fragmentorum einectione, quae ad calcem libri acloeta est, occurrunt quoquestamenta libri XX apud atricium, hac praemissa inscriptione, ustinis lib. X. contine fragmenta ex Cyrium et Mida. Jam 3equuntur omnia I fragmenta, quorum recensum Fabricius dedit Bibl. r. l. e. eaquo prorsus eodem ordine collocat et e iisdem auctoribus votoribus domina, ut non dubium sit, ad Verbum xprossum esse iatricii ixemplar Iam quintum et MXtum hamonium, quae unde collecta sint, Fabricius ignoravit, haoc Erba praefixa habent, quintum quidem: aliud ex sis Suida, iem es ἐς του τελειου που sextum Vero: uem Sed quintum fragmontum est ipsum hoc nostrum Laetan-ridum, sextum oro et ipsum o iactantio, lib. VII. cap. 18.ε- - petitum. Quo casu factum sit, ut Patricius Lactantii immen miserit, et quomodo quintum fragmentum Suidae, ubi a quis id quaorol. adscriptum luerit, explicare nequeo. , ne hic quidom a recepta Lactanti lectiones has discrepan
p α ποπίπτει καί Ῥatricius itaque --έμπει τον νουν edidisserastetur; ἐλπ--ει καὶ conjectura viri docti, qui haec exscri-pαι, profoetum si ultae enim ubique contextui Graeco conjecturae inforta sunt Sic statim pro με ουν primum voluith scribere, tum vero mutata sententi τουτον ουν. - Rn-
' pro vitioso ηγίασε hic primum nobis se offert, quod solum yhrum est, πάπησε. - Sed nunc tandem videamus scripturam ''dies Regiomontani, quam ita repraesontabimus ut in duabus ζ'humi vorsionem Latinam una exhibet: minus et om hehaitωHGRm saetor astωΗΠοiHtHc
208쪽
sibilem autem dico non quia ipse sentit neque enim quidem utrum ipse sentiat sodquod assonsum mentemque sum at
primum et solum et unum bonus Rutem ei visus os et plenissimus mnium bonorum gavisus
ca non to Voces vorent, quo Latinae, cum ad finem colamnae per venisset, integra linea Graeca per ambas columnas extensa addenda orni. H. e. κυριος. Vocabulum enim hoc, ut θεος saepissime e0m pendio scriptum est.
209쪽
me statim in oculos incurrit, literas πει εις - , DRS un- eis inclusimus, a librario malo bis positas esse. Iam vero videms, primum ἐπεὶ missum osse sed hoc malumus librario adseribere, quoniam in Latinis exstat quia secundum fecit; videm praeterea post ocundum ἐπῶ, ut etiam in manuscripto nostro Hermetico, ουν bene diatum osso, ειστοι, enim vitia-
uiae est transpositis literis pro ἐπι - atque υν quoque in editionibus veteribus logi, sed τι pro ἐπεὶ supra notarimus. praeterea verte codex παπιμε confirmat, aliunde jam nobis oblatum, quod sine dubio quoque in Vitioso immura oditionis latuit. Leve praesors est, quod νομισαμεν praebet promo uatin are, nisi ipsam literarum Graecarum divisionem in duas liueas sequens literas sic ordines sinu νενομαναρον, ita ut in suasi finalo ν ut saepissimo abjectum sit, in νενοήκαμεν ero solenni harum literarem apud nostrum librarium confusion ση κ scriptum sit ut statim postea σαι pro καh. Verum haec
in lineas litorarum divisio in eonjungendis ot disjungendis litoris nos ducere nequit; sic postea καί ita dirisum est, ut praecedenti linea adhaereat. Sed haec nunc non moror Antequam vero ad verba deplorata περὶ γὰρ τουτου etc. accedimus, paulispo in sontentiam totius hamenti inquirendum est, quo laniori posto fundament innitamur opifex itaquo mundi sivo summus deus secundum deum procroasse dicitur ex se, visibilem et sensibilom. Secundum hunc deum, a primo procrentum,
pius Christianorum animus do Jesu Christ intellexit Noopta-
lanies vero, o quorum disciplina Hermetica fi agmenta prodio--t, mundimi, de imaginem, ipsumque divinum intellexerunt. Se itaquo ocundus deus sive mundus ορατος est et αἰσθητος. Reatur vero is ος sive sensibilis, non quod ipse sentiat, Mi quod videntium sensus incurrat, ut sclepius Apulo habet. Atque haec sane plana sunt. Sed quomodo haec o Graecis verbis ἄλλ' - εἰς- θαμιν ποπέμπει καὶ εἰς νουν licias, ne-3siis. Haec vix alium sensum habent, quam deum hunc lami-U Vocari, non quod ipse sentiat, sed quod alii sentiendi au-α0 sit. Neque aliter, si loctio sana Lactantius in epitome l. t Verba haec accepisse videtur, verba haec Latine ita reddens: quod in sensum mina e visum Verum praeterea quis st
210쪽
1M FRAGMENTA GRAECA isse νους, quem hic legimus Apulejus habet vid-ium sensu Laetantius ipse sensum e visum. μυς ero per se solus visu intolligi nequit. Hinc suspicor, Lactantium in Latinis dissimo, sed quod in sensum iricida et visum, ut antea quoque solum de sonsibili sed otiam do visibili do sermo fuerat. 8'pici haec hinc augetur, quod Odex noster, qui ubi vulgata lectionem confirmat in solis orthographicis aberrat, hoc Oeaporta confusionis Θstigia monstrat. Sic enim scriptum e οτι ει αμνειμι se Me ποπεμπε ει νου, ubi non solum 11 aniora deest, et καὶ ante εἰς νουν nequo hoc casu excidisse di potest, eum, ut supra Vidimus, Verba haec bis scripta sint se in etiam additum legitur me accedit, quod interpretati Latina longe hic aliter sonat, quam apud reliquos, quod e sum menωmque umerat. Sic nunc pervenimus ad verba iniet jecta περὶ γαρ τουτου - ἔστι, ποτερον αυτος ἄχθοιτο ubi code noster, quemadmodum editi O, Voces m Dra prorsus ign0ra et tum ultima vocis αἴσθοιτο, pro quo ἀσθημαι Patricium dar vidimus, initium tantum kin novit. Atque hic quoque miri est interprΘtatio Latina, neque enim quidem reum ipse sensiari L his omnibus persuasum mihi est, post verba περὶ γα μητρ' ποτερον αυτος αἴσθοιτο quaedam penitus intercidisse, quae 3 sere sententiam continuerint, quam Apulejus nobis servavit, 'ut additamentum υκ ἔστι prorsus ejiciendum sit; quae RUVero sequuntur, a nescio quo casu misero mutilata et corrupua nos pervenerint. Veram scriptoris manum restituere n0bi datum est. Sed a sententia non aberrasse nobis videmur, ' tum locum sic scribentes et interpunctione adjuvantes: ὁ κυριος καὶ των παντων τοιχ ης, ον θεον αγλεῖν νενο μ
μν sive ἐνηώσαμεν), ἐπεὶ τον δευτερον ἐπομμε θεον ορατον ης uis νον, αἰσθητον δέ φημι ου δια το αἰσθέσθαι αυτον προγαρ τουτου, ποτερον αὐτος ἀσθοιτο Γη μὴ, στερον ζεν ἐωρ ν αλλ' ora εἰς ala μιν - πει καὶ εἰς aluri ἐπεὶ - σπνμοια ε πρωτοπικαὶ μονον καὶ ἔνα, ' καλος δὲ αυτ ἐσπινα ης πληρέστατος παντ- τῶν γαθων παπιμέ τε καὶ μάλα εν, κῖδιον τοκον, ubi quae his signis P inclusimus, partim a nobi suppleta, partim Ver audacius immutata sunt Atque si qui
' Verba καὶ μονον in codico oestro casn tantum exeiderunt, ' interpretatio Latina monstrat.