장음표시 사용
181쪽
ORACULA SIBYLLINA. 15eiae quis nescit Atque Optime haec cum σεισει conveniunt. v. 67. sqq. t a πάντ' καθαρτε πολι ατινίδος arης, μαινα ἐχιδνοχαρης χηρη καθεδει παρ' οχθας, καὶ ποταμος δεβερίς σε κλαυσε καὶ σὴν παρακοιτιν 'ττε μιαμνονο ητο ἔχεις, σεβῆ δέ τε μον.
De Roma sermo est Versus primus t secundus prorsus ametri sunt, nam soloecum καθεδει n librario excogitatum videtur, minam versus suffulturo. Videtur fuisse καθεδε υπὲρ χθας.
Versu tertio καὶ ante σὴν abjiciendum, et pro σὴν legendum
videtur et ἡν, ut Roma Vocetur uxor Tiberis. v. 184. αἰνοπαθης, πολυδακρυμα νης χηρα διὰ παντος. Insanam quasi prorumpentium lacrimarum copiam significat πο- tu κρυμανής, ut vis μνεῖν se ξυλο ιανεῖν, χερσο ια-ν, χορτο- Miνειν. Hinc quoque herba πολυτριχον Seu τριχομανε Vocula. v. 186. αλί Θαν et Βαρκη το κυπασσιο αμ βάληται. Ediit. κυστάστιον, quod tamen cum Lycophr. 333. a Schneidero enat conferendum, antequam quidquam statuamus.
V. 206 sqq. ηνίκα γαρ τουτους τροχος ἄξονος αἰγοκέρ-ος ταυρος C. ἐν διδυμοι μέσον ουρανον αμφιελίξηπαρθένος ἐξαναβῶσα καὶ ηλιος αμφὶ μετώπωπηξάμενος ζώνην περιπάμπολον πεμονευση, ἔσσεται ἐμπρησμος μέγας αἰθέριος κατα γαιαν . . quod quum interpres ita reddiderit:
et Virgo adscendens et gonae octu amictu
sol frontem ductor totum peragrabit Olympum, ii locum accepisse videtur quasi scriptum sit περὶ πάντατον πολον. In primis syllabis πυρὶ latere videtur Verum in
ideo deplorato, ubi neque ord Verborum nequo astronomicae rationes sibi constant, tutius est manum abstinere.
v. 2s6 sq. ἔαος ἐυδωσί σε πάντες
τον πάλαι ἐκκοηγαντα πέτρην πολυήλατι χαλκῆ. Nominativum Vocis πολυηλας ponere non audemus. Constat enim, quam feracissima lingua Graeca fuerit ejusmodi formarum, quae ad analogiam aliarum excogitatae sunt, ita tamen ut praeter unum alterumve casum obliquum ceteri non inVEni- ntur, quorumque nominativus, qualem multi eum scribunt et in exica grammaticasque recipere dignantur, Graecis ipsis mera barbaries Visus misset. Quae sequuntur, misere corrupta
182쪽
il ORACULA SIBYLLINA . versu pro δώσει σπάσασθαι legendum esse χώσει στασασθαι,
quod confirmatur Versu statim sequente: ἄστε φαγειν σαρκας γονέων βασιλ- ανάγνου. v. 237 sq. ην ποτ' ἐν ἄνθρωποι λαμπρον σέλας ηελίοιο, σπειρομένης ἀκτινος μοσπουδοιο προφητῶν. vile olim ομο σποδοι exaratum erat. Castalio quoque:
mortales olim clarum fuit, irradiante lumine concordi Vatum. v. 252. χυκέτι συριξε σάλπιγξ πολεμοκτονον ηχον. Facile apparet legendum esse πολεμοκλονον. v. 262. sqq. Ιουδαία χαρ&σσα, καλη πολις, ἔνθεος μνωπιουκέτι βακχευσει, Περσων χθόνα που ἀκάθαρτος Ελληνων, ομοθεσμον ἐνὶ στήθεσσιν χων ovν. Haec verba non satis intelligo. escio quid sit ενθεος Μινων, tum quae intelligatur Περσῶν χθων, quum de udaea sermo sit; sed hic orsan legas υνκετι βακχευσε περὶ σὴν χθονα, Hellones nim sunt omnes gentile8. Tundem vero μωθεσμον νουν non perspicio, neque regnopere liscere potos πους χων ἐν στήθεσσι νουν. Castalio: impurus diram qui fert in pectore mentem, quasi esset ἀμοθεσμον, quod tamen metrum respuit. v. 265 sqq. ἀλλά σε κυδάλιμοι παῖδες περιτιμησουσι, καὶ μουσα γλώσσαις αγίαισιν πιστήσονται, παντοίαις σίαισι καὶ ε υχαῖς εν θεοτίμοις. Μουσας sensu ubente dedi pro μουσαις. Sed videtur etiam fuisse ευριαῖσιν θεοτίμοις θεοτιμος habet Orpheus Hymn.
27. 1. θανάτων θεοτιμε θεῶν μῆτερ). Ut in hoc loco Sibyllae
dativum una syllaba auximus, ita V 279. eum una truncabi mus, pro σεμνυνειν στομάτεσσι νέοις καὶ χείλεσι μωροῖς certissima conjectura rescribentes: σεμνυνειν στομάτεσσ' ἐνέοις καὶ χείλεσι μωροις.
Vix enim dici potest, quantopere ἔνεος serioribus his in deliciis fuerit, tum propria significatione, tum pro stupido et insulso cf. Ruhis ad Tim. p. 102. V. 327. sqq. γλαθι παγγενέτω τραφερ χθονὶ 'τη πολυκάρποψIουδαία μεγάλη ta σὸς γνώμας ἐπίδωμεν
ταυτην γαρ προπην ἔγνω θεον ἐν χαριτεσσιν,
183쪽
h. e. ut omnes mortales Videant, tunni prae reliquis diloetam
ἐκ θυσιάζοντες, μοσχων μεγάλων κεροχρυσωνῶ πχοις θ ερμιις καὶ τοις -νοισι θεοισιν. Legendum esse ἐκ θυσιάζοντας, luce ilarius est Quamvis Voro in hac oraculorum farragine insulsissima quoque nos non offendere debeant, tamen μοσχων μεγάλων ex Versu praecedentΘrepetitum videtur et substitutum in locum Verborum quorundam deperditorum, qualia fere sunt ταυρων τ' ἀγέλας κεροχρυσων. v. 394. q. ουκέτι γαρ παρα σεῖο τεῆς φιλοθρέμμονος λης παρθενικαὶ κουραι - ἔνθεον ευρήσουσιν.
Bene psopaeus ἀρήσουσιν aer vitio typographic τὴν τῆς reposui τεῆς. - o. 33 sqq. f. quae dicta sunt ad Lact. Instit. 4, 6 5. v. 460 sq. ἔν τε Μακηδονιον καὶ ἐν Λύσιδι καὶ Λυκίοισι
κοσμοκαρης πολε ιος, πολυαίματος ἐν κονίησιν. - ιοκαρης quid sit, nescio, quamvis ab Opsopae pag. 618. lectionem hanc locum habere posse concedatur Qui num eam eum ἀκαρης contulerit, ut sit mundum quasi atterens, nescio. 8ed bono rus Gallae offert κοσμομα νης, quam Vocem, non minus in toxicis deficientem, in simili Versu reperies. V. 360. q. ἔσσεται στατίω καιρ περὶ τέρμα σεληνης κοσμοιιανης πολεμος καὶ ἐπίκλοπος ἐν κονίησιν. v. 491. καί τις ἐρεῖ των ιερέων λινσοσσιος ανήρ. eod. illi. λισοσσιος Castal interpr. Lat.: Deque sacordotum numero quidam Vir amictus lino: agedum, dicet, delubrum constituamus; ut appareat, eum eleganter et si quid video Vere correxisse
λινοστολος; loquitur enim Sibylla de sacerdotibus Aegyptiis LIB. VII. V. 84 ραίνων ων βάπτισμα, δι Ῥυ πυρος ζεφαάνθης.
184쪽
118 ORACULA AEIBYLLINA.Seribendum videtur: δι ου πυροεις ἐφαανθης. v. 85. sq. ουδὲ ρην κλείσης, τε τίς σοι ἐπήλυδος ἄλλος ῆξει δευομνος μνίm απερυκέναι λιμον. Male λιμω excusum erret. Verum esse in his Sibyllinis oraculis quaedam ultima Graeciistis, non hujus est loci ne temporis demonstrare, sed Vel ex his duobus versibus liquet. Vides infinitivum ἀπερυκέναι pro απερυκειν, cui simillimi sunt, quos ex sello de operat daemon laudat Maiunire de diat Graee.
p. 232. C, D. κακοπομιναι, λαθροναι, διουργειναι, ἐπιτε ιναι, καλειναι, in quibus circumflexum - ειναι ne mireris, eum omnes vel verborum contractorum Vel Oristi secundi sint. Egit ἡhis infinitivis quoque Buumannus, cujus correctionem cum g raro Brandesius in commentat. Eleat. , ut metro succurreret,
hunc nobis hexametrum extudit p. 112.):υστερον et προςθεν του μηδε αρξαμενον φυναι.
Sed metri et quantitatis securior fuit hic vir doctissimus. Sed ad Sibyllam revortamur habes praeterea ου κλείσης pro ii κλείσης, ni, quod probabilius Videtur, κλείσεις scripsit sieonim Hellenista loqui solent. Habes praetctro tandem Bri- λυδος pro ἔπηλυς neque tamen hoc analogine repugnat; sunt enim haud pauca nomina in lingua Graeca, quae ita e tertia declination in secundam transeunt, ut secundus casus tertiae declinationis pro recto secundae haberi possit; sic α ξ αγγος, ευ θριε, ευ τριχ , et multa alia. Sed certum quendam
constitutumque numerum Θteres obserVarunt; recentiores vero multum sibi indulserunt, etiam ea sic formantes, quorum exempl3ox antiquis nequaquam protuleris. Sic ευχρωτος, ηψυχενος, τους αρνους Theod. rodr. p. 161. Conferatur tamen Hesychiu. s. V. ἐπήλυτος. V. 80 sq. -κ ἔραμαι πλουτοπι λιτος ποτε τον ἐδέγμηνα ναοον ιο πατερ, ο χωρηγητηρ πακουσον.
o inserui post πατερ. Sed qui sit χωρηγηροηρ, non video. Num de χορηγοiim cogitavit Sibylla Ex version nil liquot:
Non amo divitias, tenuisque aliquando Vicissim Accepit tenuem, pater accipe Vot ΗΘ undus. v. 137 sq. a βίον ἀλλάξουσιν κου πείσουσι δικαίους οι τε θεον παμπυστα δια φρενος ἱλασκονται.
Haec non satis intelligo. Alii Ἀτάμπιστω haboro dicuntur Versu praecedente melius osset ἀλλάιουοι καὶ ου.
185쪽
ORACULA SIBYLLINA. iis LIB. m. v. 37. ξει σοί ποτ' ανωθεν ἴση, υ ναυχενε Ῥωμη.8eribi potuit numeris prioribus , ναυχην Ῥωμη, sod vide ad
v. 52 ἔσσετ αναξ πολιοκρανος, ἔχων πέλας ουνομα ποντυυ. Versus αμετρος, quem qua ratione emendem, nescio. Sententia illustratu ox simillim loco lib. . . T. V. 76 sqq. ουκέτι σοι τῆς σῆς μεγαλαυχενίης κλέος σται
e γάρ αετο φορων λεγεώνων δορα πεσελαι. mra est vox μεγαλαυχενία, fuit, mi fallor μεγαλαυχείης, bive μεγαλαυχι xi producta syllaba penultima. Versum tertium in alio scriptor necessario ismondes cim αεθλοφορων. Num vero huic relinqui possit, non discerno. - V. 124. male conjunctim scribitur παραφθι μένοις. v. 187. πιστο πορθεῖς, νευδέσσι λογοι δυς ηεα χέοντες. Versus μετρος Opsopaeus, Scriben πιστοπορθεις eosdem esse,
qui supra πιστολέται, innuit lib. 2. V 263 Sed praecedontia0mnia et hae verba repetita sunt ex lib. i. v. 174 sqq. ubi hujus versus loco alius sic legitur: λεκτροκλοποι θ' ευρεσσι λογοι, δυς νημα χέοντες, sibi amen Gallaei cod. ψευδέσσι λογοι De vera lection nilothi liquet. v. 433. 'ρήνει τε βαρυκτυπέων δουπήματα βροντων. 8i ab psopaeo editum Antea erat πραυνε τε βαρυκτυπεα. Sine dubio codicem suum secutus est opsopaeus. Atque no de metro dieam βαρυκτυπεος Graecum non εst. Facilius ferri potest apud recentiores βαρυκτυπης, quamvis in reliquis omnibus compositis,
quotquot οVimus, nunquam terminatio ος in ης declinata est. De participio φρυκτυπέων non cogitandum AESsΘ monstrRnt et praecedentia et soquentia. V. 435. q. καὶ στεροπων μαστιγας παμβλυνε πυροφεγγεες,
ομβρα ν δ ασπετα χευματα, ἡρακινῆς δὲ χαλαζης.
Versu priore fortasse legendum est πυριφεγγεις Versu altero
v. 480. βου τε λαται τε καὶ αἰγονομοι καὶ ποιμέσιν αρνῶν. 8ie miro errore pro βουπελάταις omnia Sibyllinorum exemplaria exhibent.
186쪽
Φραζε δὴ Σπάρτη, κοά- μγάλαυχος ἐουσα,μη σέθεν ἀρτίποδος βλαστη χωλὴ βασιλιέα
δηρον γὰρ μόχθοι σε απασχροουσιν αελπτοι , φθερσιβρότου ἔπι - - κυλινδόμενον πολέμοιο. Occurrere hoc oraculum bis apud lutarchum interpretes jam animadverterunt hinc βλαστη pro βλα ni recepi et κυλινδομενον pro κυκωομένου Sed utrum νουσοι, an μοχθοι, utrum φθερσι- βροτου an φθι σψρότου legatur, nil interest. In ejusmodi raculis enim, Aure plerumque scriptores memoriter citant, quaeque in multorum hominum oro fuisse videntur quam facile verba variari potuerint, saeuo apparet Si lutarchus Ἀμ-- βρότου, ausanias Vero φθερσιβρότου scripsit, hinc, cum utraque forma Graeca sit, mi ultu concludi potest, quam vario mod0hoo epithoton Vulgo prolatum fuisse quid ver ipsum oraculum protulerit, meque seimus, meque regnopere scis expetimus Sed vulgatam φθερσιβροτον se φθμνίβροτον mutandam duximus,
Ἐστι δὲ Μαιναλίη δυςχείμερος, ἔνθα τε κεῖταιωρκας, αφ' ου η παντες ἐπίκλπιιν καλέονται. ἔνθα, θω κέλομαι στείχειν καὶ ευ φρονι θυμωυρκαδ αειραμένους καταγειν ἐς αστυ ἐρα-ον, ου τρίοδος καὶ τετραοδος καὶ πεντακέλευθος, ἔνθα τε et τέμενός τε θυηλάς τ' Ἀρκάδι τευχειν.
Loviora sunt et acile ab alio, quam Facio, correcta, καὶ ἐν φρονι θυμω atque εἰς αστυ Verum consideres, quaeso, εν σε ἐγω κέλομαι αειραμένους κατάγειν pro ἀειραμενον nam, ut hoe σὲ collective, quod Munt, capias, pronominibus tamen person3 libus, quantum sciam, idem numerus sive pluralis sive singu laris adaptandus est Tandem vero cum hoc ἔνθα σε compares,
quod et primo et ultimo Versu legitur ἔνθα τε, ubi conjunctivum σὲ vix exspectes id tamen mihi perspexisso videor, in omnibu tribus Versibus eandem lectionom esse dobere. uam sive fuerit illic ἔνθα τε, ut Dabundare dicatur, quod in oraculis aliisque ejusmodi nugis facile feram, sive quod magis placet, ἐνθα ὁ ,
quo saepius poetas pro ἔνθα usos quis nescit, ultimum tamen Versum sic refingendum orΘdo:
187쪽
ORACULA VARIA. 121ευθα θ' s. ἐνθαδ' ἔδη τέμενος τε . . . sebius Praepar. Evangel 3, 14. p. 124. A. Oςδ' ἐγω ον καλέεις, Ζηνος καὶ Μαιαδος υιος
Ἐρμῆς προβέβηκα λιπων ἀστρα ν ανακτα, nbi syllabam in versu posteriori deficientem ita supplet Vigerus: Ερμῆς ος προβέβηκα. Tutius 'idetur. Ἐρμείης προβέβηκα. 3, 5. p. 125. D.
Ηλιος, δρος, σιρις, αναξ, Λιονυσος, Ἀπολλων, ωρων καὶ καιρων ταμίης, ἀνέμων τε καὶ ιιβρων, ηους καὶ νυκτος πολυαστέρου ηνία νωμῶν, ζαφλεγέων στρων βασιλευς ηδ αθανατον πυρ.8ic correxi, quod Vulgabatur πολυαστέρος. mam quibus Graecae linguam analogia nota est, hi πολυαστηρ aspernabuntur Fuit πολυαστερος, ut διάστερος, κατάστερος, alia. - 4 9 p. 145. D. οσσοι ὁ Ἀμφὶ γαιαν πωτώμενοι αἰὲν ἔασι, τοιςδε φόνου πλήσας πάντη πυριπληθέα βωμον ἐν πυρι βάλλε δέμας θυσας ζωοιο ποτηνου, ubi ποτηνου oro ποταινου scripsi. otes quoque γαιαν prima eorrepta, quod ad aliorum diphthongorum similitudinem seriores sibi indulserunt. - , T. p. 191. B. ουδεν ἐν ἀθανάτοισι εοῖς ποτε δια μάταιον
- ἀκράαντον ἔλεξε σοφοι Ἐκάτη θεοφήταις,
ubi θεοφῆται identur esso, qui ποφῆται plerumque Vocantur.
Ρrimo versu absurde legebatur θεοῖς ποτ' ἀδείματον, unde Vigerus fecit θεοις ποτε ἀδείμαντον, quamvis codices ipsi subministrarent διαμάταιον et διὰ μάταιον, in qua lectione μάταιον quidem probavit, sed quid διὰ Vellet, nescivit. Correcti planissuma ost. - , 8 p. 192. ubi deos paganorum s. daemones vel invitos humanis incantationibus parere coactos esse demonstratur:
Ἀλλ' οἱ μὲν καθυπερθε μετήοροι ουρανίωνες σπερχομενοι γυφησι μεθ' Ἀρπυίαι σι φέρονται.
ἐίμφα δὲ θειοδάμοασιν ἐπημυσαντες αναγκαις εἰς χθον ἐπειγομένως δ' ηώῖον αἴσσουσι
θνητοῖς ἐσσυμένως ποφφαις. ' ημυσαντες pro ἐπιμυσαντες e et cod. scripsimus Duos ulti-m08 Versus perquam corruptos sic sere scribendos censeo: εἰς χθον ἐπειγομένως ἀεκο σιοι αῖσσουσι θνηὶ τοις ἐσπομενοι ποτητταις.
188쪽
122 ORACULA VARIA. 5, 8 p. 193. τίπτε μ' εἰ θειοντος ἀπ αἰθέρος ὁ χατι
θειοδαμοι Ἐκατην με θεην ἐπιάλεσσας ανάγκαις. Duplex με et θεην pro θεαν si Vera est Spitineri observati, Mant obss in Quint. Smyrn. p. 262.), corruptionem posteriori versus indicare possit; sed abstinendum censeo; sic θεὴν quoque Euseb. 5 7. p. 9l. Ad hunc locum respexisse quoque videtur Suidas: θειοδάμη et θεους δαμάζουσα, ubi θειοδαμος legendum. Neque Vulgatam Hefendes exemplis, qua Lobochius protulit ad Mac. v. 175. - , 16 p. 204. D. 'Mι- δε Πυθα καὶ Κλαρίου μαντευμα τα Φοί-
αυδησε φάτις ἡμετέρο θεμιπωδεσιν ομφαις. Priorem versum jam emendatum scripsimus Vulgatur μετρικ Πυθὼ οἱ χαρίν τε μαντευ -- ira Vigerus: Corruptum locum manuscripti foedius lacerant. F. non incommode οἱ mutatin σοι, nulla alia mutatione: nisi malis ἀμφὶ δέ σοι Πυθω ete. Perinde autem in μαντευματα prima corripitur, ut supra in is
πανα videbamus. legi tamen possit: Ἀμφὶ δε Πυθω καὶ Ma-ρίην, μαντευματω Φοίβου. Dolemus Nigerum non indicasse,
quomodo corruptum locum lacerarint codices Quod vero ipse prim loco proposuit, nulla censura nunc quidem eget. meque altera correctio melior est; nam Κλάρος non Κλαρίη urbs vocatur, quapropter sequenti quoque pagina pro καὶ κραναὴ iam malim καὶ κρηνα Κλαρίη - , 22. p. 214. A. Versus trochaici, quos prosam esse editores crediderunt, sic scribendi: Eστιν ἐν Τραχινος hi κῆπος Ηρακληιος, πάντ' ἔχων θάλλοντα, πῶσι δρεπομενος πανημαδον,
ὁ ολιγυται βέβριθε δ' δάτεσιν διηνεκές.
Impressum exemplar τριχῆνος et δάτεσσιν διηνεκέσσιν Sed pro υδάτεσιν malim aliam Vocem. Ductus, poma significantem.
5, 31. p. 226 B. C. Φαιστου καὶ Λήῆας ναέται Λίου τε πολυήμου, Πυθφον κέλομαι τελέειν Φοίβοιο καθαρμον ,ευαγέοντας, πως se μην καταναιετάητε, ολβον κη πατρωμνι νομοι καὶ Ζῆνα σέβοντες, ubi ne quis divisim scribat κάτα ναιετάητε, obstat ipse Eusebius, oraculum hoc in suum usum sic invertens: ολβου καὶ μανίας ναέται, πολλου θ' ἄμα τυφου, οἰκεῖον τελέειν κέλομαι ληροι καθαρμον,
189쪽
ORACULA VARIA. 123ευαγέοντας, πως σοφίαν καταναιετάητε,
ολβον μη πατριοισι νομοις, θειοι δε σέβοντες. Verum in ipsius oraculi ultimo Versu ολβον Vix sanum est, translatum illud o Eusebii imitations, quem si accurato illud expressisse credimus, scribendum foret: Φαιστον μὴ te. Νam ineolas haesti divino honore conditorem urbis haestum Ρaus Corinth. c. 6. 10. ust adest. 2, 48. prosecutos esse, verisimillimum est. - , . p. 239. A. κλυτε δαφνηρεφέιον μυχάων πο θέσκελον ομφήν. Si μυχαιον, siVe potius μυχέων sincerum est et vix mihi Oxtorqueri sinam hos recessus Apollineos), accedet alia auctoritas seminino μυχνὶ pro μυχος, quod ex Herodoto affert Suidas: μυχαὶ παρα Ηροδοτω καταδυσεις, τα ἐνδον, quod totidem verbis exscripsit havorinus. Sed Hesychius: μυχοὶ αἱ καταδυσεις, οἱ ενδοτατοι καὶ κατακρυφοι τοποι, quod idem havorinus farragini suae intoxuit. ditio Vero oraculorum Veterum ad calcem Sibyllinorum habet tυματων, nescio unde. cf. Supplem Lex. Sinneid. . . et ad racc. Sibyll. 1, 222 sqq.)oracina Chaldaica selli oraculi, quod legitur . 92. Versus secundus et tertius sic scribendi videntur:
ου γαρ αληθειης νυτον ἐστιν ἐνὶ χθονὶ διαJμηδε μέτρει μέτρα ηελίου, κανονας συναθροίσας, ubi Ἀστὶν et δία vorsus explendi causa adjecimus et ηελίου pro ηλίου scripsimus. - Ιbid. p. 106.αὰ τουςδε χθὼν κατωρυεται ἐς τέκνα μέχρις. Quod si hexametrum esse dicas, nas illo sane claudicat Sed metho eundem Versum p. 78. sic laudat: αυτους δε χθὼν κατοδυρεται ἐς τέκνα μέχρKundo facili negotio conflari potest hie satis legitimus numerus: αεὶ τουςδε χθὼν κατοδυρεται ἐς τέκνα μέχρις. Verum utramque lectionem sellus jam pra oculis habuit explieuitque, alteram ita p. 82. τους δε ιη προς το αυτ φῶς,
θνητη νυσις, κατοδυρεται, τι . . a. alteram Vero P. 106. rτο λογιον αυτους, petim, κατωρυεται, τουτέστιν, ἐπιμυκαταιαυτοῖς πο γῆν τροπος, καὶ οἷον λεοντωδες πηχεῖ ἀρυγμα oraculum Apollinis de Plosin p. 9.αλλ αρ ἀπ βλεφάρων πετάσας κηλῖδα βαρειαν ἀχλυος, ἐν δίνησι φορευμενος ἔδρακες οσσοις
190쪽
πολλά τε καὶ χαμντα, τα κεν ρέα υτις ἴδοιτο ανθρωπων, οσσοι σοφίη μαιήτορες ἔπλευν. Lego ευδίνεσσι φορευμνος ἔδρασας οσσοις Versu quarto suit sine dubio μαιευτορες et respexit philosophus ad Socratis
Reg. vetustissimus poetarum et aequalis ipsorum deorum, si quidem traditur inter monautas cum Tyndaridis, Hercule navigasse, etιm verum e magnum πρωτογονον, primogenuum, appellat, quod onte ipsum nihil si oenitum, sed ab ipso in cuncta generata eundem etiam e c. R. φάνητα nominat, quod, cum adhuc nihil Sseι pri mus eae Unus apparueri e eotuerii. Graeca voce in codice nostro sic scripta sunt I ptotoΗ0Η h. e. προπονον, misso solo , et daHHt i. e. φάνητα. Nihil
Ver certius, quam primogenitum e textu Lactantii ejiciendum esse. am nusquam ipse Graecas Voces Latinis interpretatu est, quod ostendit vel ipsa harum interpretationum varietas in eodicibus et oditionibus. Sic ipse Bunemannus ad vocem νι- α annotat, in editis exstare Latine vel illuminatorem vel up parmiem. Et sic quoquo libri, quibus uti nobis datum est. Cod. Reg. habet, eundem e illuminatorem φάνντα nominaι. dii. A eundem etiam φάνητα i. illuminutorem nominat. dit B, eundem etiam φανντα id es apparentem nominat. Sic quoque, uia Vocem primogenuum redeamus, ipsa ejus Varia positi eam spuriam arguit Bunemannus quidem, ut Vidimus, Deum verum e munum πρωτογονον, primogenitum appellat et sic ex editis nostris exemplaribus Α, C, D, nisi quod manifesta intorpo lationis nota, ante primogenitum . et C . . interponunt, ei quoque et ante magnum mittit. dit B Vero deum rerum πρωογονον et magnum primogenuum appellat At Codex Reg.