장음표시 사용
21쪽
authenticam R. Concilium Trident. Sess. q. eam pronuntiavit authenticam , hac sensu , quod sit immunis ab omni erro. re in his omnibus, qua ad fidem, is mores Ipectant, ut docet Canus L. a. de Locis c. I 3. Hinc primo Ecclesia non declaravit Vulgatam authenticam, hoc sensu, quod debeat praeserri Hebraicis, & graecis fontibus germanis, ut calumniatur Calvinus cia Antidoro Se ff. q.9 nam Tridentinum vulgatam nullo modo comparavit cum Hebraicis, aut graecis fontihus; sed solum ex versionibus latinis, quae nunc circumstruntur, unam elegerunt, quam ceteris anteponerent, ut ait Bel- Iarm. l. a. ia verbo DEI c. Io. Deinde non declaravit eam autbenticam hoc sensu, quod nulla omnino levis momenti menda in ea reperiantur , cum eo tempore , quo Sacra Syn
dus suum decretum promulgavit, selectis doctoribus mandavit, ut vulgatae emendationi sedulo incumberent, quam correctionem inceptam a Pio IV, continuarunt Ρius V, Sixius V, quae tandem sub Clemente VIII. persecta est, ut patet ex Praefat. Statinis Bibliis praefixa. Q. VI. Quando licitum est recurrere ad sontes pro emendatione Codicum latinorum 8 R. cum Bellarmino Ga .cit. c.III scitum id esse Ι. quando in codicibus nostris videtur esse er- Tor scribarum , aut librariorum. ΙΙ. Quando latini codices variant, nec certo sciri potest, quae sit vera vulgata lectio. IV. Quando verba, aut sententia est ambigua, ut dubius sensus tollatur, & verus eruatur. IV. Ad energiam, & proprietatem verborum intelligendam.
f. IV. De Sensu Sacra Scriptura.
XIV. I. Quotuplex est sensus scripturae 7 R. I. Liti ratis, seu historicus, qui per verba immediate
22쪽
fgnificatur, seu sint verba propria, seu Metaphoriea, scri Parabolica. II. Sensus mysticus , nempe qui non verbis ipsis sed rebus per verba fgnificatis indicatur ; atque hic triplexost , Allegoricus , Tropologicus, & Anagogicus. Quadruplex ille sensus in una voce, Jerusalem Occurrit: nam litteraliter significat urbem Palaestinae et allegorice Ecclesiam; tropologice animam hominis; & anagogice patriam coelestem. Praeter hos sensus est alius accommodatilius, quo ea, quae literati, aut mystico sensu in scriptura dicuntur, per quandam extensionem, aut similitudinem ad aliud applicantur; qui quidem auctoritatem divinam non habet, cum a Spiritis Sancto non sit intentus, admitti tamen potest, si pius sit, & ad Sacra accommodatus , si verus ; si non tradatur pro litterati.
Q. II. Ex quo sensu Sacra Theologia certa potest deducere argumenta 8 R. ex solo sensu litterati; non autem ex mystico , ni si aut ab Ecclesia proponatur, aut scripturae, & traditionis auctoritate nitatur , aut ex ipsa textus Sacri serie certo colligatur. Hinc D. Hieronymus in c. I 3. Matth. ita loquitur:
nunquam Parabola, aut dubia cenigmatum intelligentia pisunt ad auctoritatem dogmatum proficere. Dixi autem ; ius ab Ecclesa proponaIur, aut scripturae auctoritate Utatur &c. Nam tunc certillimum praebet argumentum, quia inde certum est, se sum illum mysticum a Spiritu Sancto fuisse intentum; talis sensus est ille, quo Petrus I Petri c. 9.I docet eos , qui in arca servati sunt, significare mystice eos , qui in Ecclesia salvi fiunt per baptismum , quod N vos nunc smilis formae salvos fecit baptisma. Ceterum sensum scripturae repetendum este ex judicio, & declaratione Ecclesiae, ostendunt uberrime Pole micae Theologiae Doctores. Q. III. Quando idem textus videtur habere sensus contrarios, quomodo exponi debet 8 R. I. Ille sensus est solus verus, qui a tota Lcclesia est receptus: sic hujus textus: Pater
23쪽
16 PRO LEGO MENAPater major me es Ioan. I 4, sensus verus est , filium non in omnibus, sed solum secundum humanitatem esse Patre minorem, quia contra Arium ab Ecclesia est receptus. II. Ille sensus est verus, qui cohaeret magis cum alio Sacrae Scripturae loco; sic sensus textus prioris intellectus de minoritate filii secundum humanitatem cohaeret cum alio textu JOan. Io: ego, G Pater unum sumus. III. Si unus sensus sit S. S. P. P. &sensus illi contrarius sit novus, nec in Patribus repertus, Concilium Trident. docet sensum S. S. P. P. esse tenendum , m i- me si omnes, vel plures in eundem sensum conspirent.
XU. ra raditio dicitur doctrina ad fidem, mores, vel disci-L plinam Christianam spectans, quae in libris Canonicis non est scripta, sed tantum aut in Conciliis, aut Patri bus, aut unanimi Ecclesiarum consensu conservatur. Triplex est, Divina, Apostolica, & Ecclesiastica. Divina est verbum DEI non scriptum, sed ab Apostolis, verbi divini praeconibus, ad nos viva voce tranSmissum ; cujusmodi sunt traditiones , quae ad materiam, & formam sacramentorum pertinent. Apstolica est Doctrina, quam Apostoli ipsi, ut Pastores Ecclesiae, instituerunt, & ad nos viva voce transmiserunt e. g. observatio diei Dominicae, & Paschae. Ecclesiasica est Doctrina, quae ab successsoribus Apostolorum, accedente fidelium usu, fuit introducta , & ad nos usque transmissa, ut vigi-
24쪽
vigiliae, sestorum celebrationes, aquae lustralis usus. Ex quo patet, traditiones alias elle perpetuas, ut quae dogma aliquot proponunt; Iemporarias alias, ut suit observatio legalium usque ad promulgationem Evangelii; universales, quae toti Ecclesiae sunt propositae, ut est diei Dominicae observatio loco Sabbati; particulares , ut jejunium Sabbati Romae olim observatum; nece Furias, quae in forma praecepti sunt traditae, ut est admixtio aquae cum Vino in sacrificio missae; liberas, quae per modum Consilii sunt traditae, ut aquae lustralis aspersio. XVI. Sola divina traditio, a DEo revelata, regula fidei
esse potest, quam in lege nova dari praeter verbum DEI scriptum, invictis argumentis ostendunt Doctores Polemici; nobis satis erit, ex S. S. P. P. 4. priorum seculorum , quos Novatores adn.ittunt, unum, alterum vae, brevitatis causa, referre. Ex primo Seculo D. Dionysius L. I. de Eccles. Hierarch.
ita ait: losoli bumma illa, Dpersubstantialia partim scriptis,
partim non scriptis insitutionibus suis nobis relliquerunt. Ex Se- cul' II. D. Irenaeus l. 3. c. 4. ita loquitur : quid autem, si neque Apostoli scripturas reliquissent nobis, nonne oportebat ordinem sequi traditionum, quem tradiderunt iis, quibus committebant Ecclesus Ex Seculo III. Origenes in cap. 6. ad Rom. ita inquit : Ecclesia ab Apostolis traditione accepit, etiam parvulis baptismum dare Ex Seculo IV. S. Basilius sic scribit: dogmara , qviae in. Ecclesa praedicanIur, quaedam habemus ex doctrina scripto prodita; quadam rursus ex Apostolorum traditione in sterio, id es, in oceulto tradita recepimas. Denique D. Chrysostomus in illud .Apostoli Thess. a. tenere tradiones &c. ita commentatur hinc patet, quod non omnia per Disolam tradiderunt Aposeoli, sed multa etiam sine litteris. Eadem vero Medigna sum tam illa quam isa - - - traditio est, nih l quaeras amplius. Certe non omnia fidei dogmata, etiam a Novatoribus credita, contineri in scriptura, fateri debemus, an non R. P. Re hamer Theol. T. III. C cre-
25쪽
18 PRO LEGO MENA Lcredimus, contra errorem Helvidii, virginitatem B. Virginis etiam post partum; contra Anabaptistas valorem Baptismi parvulis collati; contra Donatistas veritatem Baptismi ab haereticis S peccatoribus ministrati 3 & quae sunt plura ejusmodi; atqui ne apex quidem horum omnium est in scripturis; quis igitur non videt, traditiones tanquam infallibilem fidei regulam admittendas esse ΤXUII. Hanc regulam ut rite applicet Theologus, secernere debet traditionem divinam , & Apostolicam a traditione pure Ecclesiastica; quod obtinebit, si prae oculis habuerit ese fatum D. Augustini l. q. contra Donat. c. 2 .I ita locluentiS :quod universa tenet Ecclesii, nec Conciliis institutum, sed semper retentum , non nis auctoritate lestolica traditum rectissime creditur. Longe difficilius est, traditiones divinas secernere a traditionibus pure Apostolicis; pro quo Discerniculo servire poterunt quatuor leges.
Primo. Si quod fidei dogma Patres constantissime tenuerunt , ejusque contrarium ut haereticum refutarunt; nec tamen in divinis scripturis reperitur; illud censendum est traditionis divinae. Ηujus modi est perpetua Virginitas Dei-parae, materia & forma, saltem in genere, Sacramentorum. Secundo. Si quid est in Ecclesia communi fidelium consensione probatum , quod humanam potestatem excedit, illud est tradi- tionis divinas; Talis est praxis vota dissolvendi, relaxandi juramenta , matrimonii rati per solennem religionis professiopem dissolvendi Sc. Cum enim illa Omnia jure naturae stent, eorum dissolutio non potest esse juris humani. Tertio. Si SS. Patres unanimiter docent, traditionem aliquam esse divinam; pro tali est habenda, etsi illius materia non excedat potestatem Apostolorum, & Ecclesiae ; nam ex dicendis unanimis Patrum con
sensus fidei nostrae est regula insallibilis. Quarto, quando aliqui
26쪽
Patres in hane traditionem non consentiunt, iudicandum est eam traditionem esse divinam, quae reperitur in praecipuis, &Apostolicis Ecclesiis, in quibus interrupta non fuit successio Episcoporum; ut accidit in traditione de haereticis non rebapti landis, cui S. Cyprianus cum nonnullis Africanis contraia dixit ; cum autem talis nunc est sola Romana , ideo hujus regulae usus non, nisi in illa, locum habet.
f. II. De Notione, Auctoritate S. S. P. P. uti di regu
sis in legendis eorundem scriptis. XVIII. ntequam de Auctoritate S. S. P. Ρ. avitae fidei testi- In bus, ac defensoribus dicamus, sciendum est, quid
nomine Patrum Ecclesie intelligendum veniat, quive sint g nuini traditionum custodes, qua in re communis consensus est, eos hoc titulo insigniri , qui primis EcclEGM.temporibus sanctitate, & doctrina ab Ecclesia recepta, ac approbata illus tres Christo filios genuerunt, genitos nutrierunt, & in fide, ac communione Catholica perstiterunt. Quatuor igitur in iis requires ', scientiam eminenum ab Ecclesia receptam, qua supra ceteros eminentes doctrinam fidei, ac morum fidelibus tradant ', eximiam vitae sanctitatem, qua non verbo solum, sed &exemplo ceteris praeluceant: persVersiariam 'in communione Ca-1holica, qua fit, ut D. Cyprianum celsa circa rebaptisandos haereticos errarit & S. Irenaeum licet in errore millenariorum fuerit versatus pro Patribus Ecclesiae agnoscamus; cum ante definitionem Ecclesiae id argumenti tractarint, parati se universae Ecclesiae judicio subjicere. Denique antiquitatem notabilem, ob quam velut Patrum, majorumque nostrorum nomine honorantur. Neque ultima haec conditio obest , quominus S. S. Bernardum, Thomam, ac Bonaventuram pro ta-C a ' libus
27쪽
libus agnoscamus : nam etsi illi Sancti non snt ex Patribus antiquissimis, jure tamen Ecclesiae Patres dici potIunt partim,
quia cui de D. Thoma ait Pius V. Bulla, mirabilis DEUS omnipotentis DEI providentia factum es, ut vi , D veritate ejus doctrinae multa haereses dissiparentur quod idem habet Sixtus
V. da. S. Bonavent. Bulla triumphantis tum quia constanti, ac eximia sanctitate splenduerunt; tum quia annorum prope quingentorum antiquitas, quibus Ecclesia ipsorum doctrina, & virtutibus plurimum fuit adjuta , susticere videtur ad hunc titulum eis tribuendum.
Auctoritas Patrum tripliciter Occtari potest; vel enim cst
sententia de r divinis unius, aut alterius Patris, aliis tacentibus; ve. est sententia plurium Patrum in unum dogma consentientium, aliis ex altera parte paucioribuS reclamantibus ; vel est unanimis illorum in aliquod dogma consensus. Atque ut de omni casu proposito quidquam dicamus, certum prae- primis est, unius, alteriusve Patris de rebus divinis sententiam, aliis tacentibus non ministrare Theologo . argumentum firmum; si enim exempla veteriS historiae .percurrere placet, invenies quosdam etiam eX gravioribus, etiam in iis, quae ad fidem pertinent, errasse; ut adeo nulli seorsim Sancto Ecclesse Patri privilegium insallibilitatis concedi possit. Firmius argumentum etsi non omnino certum ) habebit Theologus, si
plures P. Ρ. in unum dogma consentiant aliis reclamantibus; nam licet probabilitas alicujus sententiae extrinseca ex numero testium eruatur, fieri tamen potest, imo lactum est, ut qui ex altera parte reclamarunt , germanum aut scripturae, aut traditionis sensum fuerint assecuti. Tunc ergo solum certissimum, ac infallibile argumentum erui potest in iis, quae ad fidem, ac mores pertinent, quando unanimis S. S. P. Ρ. in
aliquod dogma est consensus; hinc Ecclesia in Conciliis confregata , dum quid de fide credendum proponit, profitetur
28쪽
se sequi S. S. P. P. fidem, ac mentem; hino in Concilio Chalcedonensi olim conclamatum: haec elli fdeS Paἱrum, omnes is a. eredimus hinc in Trident. Sess. 4. sub poena anathematis prohibitum est: ne quis scripturam contra unanimem S. S. P. P. sensum interpretari audeat; & certe si Doctores Ecclesiae a Dco dati ut illam incorruptam conservent) errore universali involvi pollent, illis errantibus fidem totius Ecclesiae labes Etari, soret necesse, id quod quantum a divinis promissioni bus sit alienum, nemo non videt. XIX. At enim quaenam, inquies, cautiones adhibendae erunt Theologo in Legendis P. Ρ. scriptis 3 plurimas, fateor, regulas de hoc argumento reperies in eruditis Theologorum operibus ; nos brevitatis causa praecipuas, easque compendio
Ac primum quidem considerandum est, quo modo scripserit ille , cujus scripta legis, S. Ecclesiae Pater 8 nam si modo Theologico scripserunt, strictius; si modo oratorio, minus rigorose, & benignius eorum verba sunt accipienda , prout id exemplo S. Ioannis Chrysostomi st larat Atinatus L. 4; Aa, 4. Rursum si ex professo quaestionem aliquam tractarunt, locuti
sunt accuratius; secus minuS accurate, ideoque quae protulerunt, benigne sunt interpretanda , ac eorum sententia eruenda erit ex eis, quae docuerunt quaestionem ex professo tractantes. .
II. Λdvertendum est, quo Seculo, quo anno scripserit 'id enim si observetur , deprehendet Theologus, Sanctum Ρatrem non lapsum in haeresin, quem interdum lapsum fabulantur haeretici; sic Papiam, Iustinum, & Irenaeum, haereticam hodie de millenario Christi in terris regno opinionem secutos, minime, tamen in haeresin lapsos comperiet, si advertat , sententiam
29쪽
aa PRO LEGOMEN A illam eo , quo illi vixerunt, tempore , nondum ut haereticam fuis e damnatam. Sic & S. Cyprianum, quantumvis varia pro rebaptisandis haereticis certamina passum, ab omni haereseos labe immunem dicet, si dogma illud de haereticis non rebaptiuandis nondum illo tempore ab Eccesia definitum contaderet.
ΙΙΙ. observandum, qua aetate scripserit 7 nam aetate j
niore scribuntur multa, quae aetate senili maturius examinata vel gravius tractantur , vel omnino retractantur , ut constat
ex duobus S. Augustini retractationum libris; unde Bellarminus sapienter observat, quam auter sapiat Augusinus senex, quam Augustinus Iuveris.
IU. Attendi debet ad scribendi causam, Γ occasionem ; nam
saepe contigit, ut S. S. P. P. in refellendis quibusdam haeresibus usi sint verbis ad speciem errori faventibus , qui tamen re ipsa & quoad sensum ab illo differunt. Hinc putεs S. Hila- rium Episcopum Pictaviensem non errasse, dum L. Io. de Triniit. Christum omnis prorsus doloris expertem fuisse asseruit ; nam scripsit contra Arianos Christi divinitatem negantes , adeoque intelligendus est de Christo, non ratione humanitatis passibilis, sed ratione divinitatis impassibilis. V. Consulendi sunt ii Patres si agitur de dogmate aliquo ab haereticis impugnato quos DE Us ad has haereses debel-Iandas speciali beneficio Ecclesiae concessit. Hinc ubi agitur de Divinitat Christi contra Arianos, S. Athanasius; ubi de Incarnatione contra Nestorianos, S. Cyrillus . ube de praedestinatione, & gratia adversus Pelagianos, S. Augustinus ceteris omnibus sunt praeserendi.
30쪽
ID Anctoritate Ecclesiae docentis.
m. ravissimae hic occurrunt Theologorum Catholico I rum contra novatores contentiones, quales sunt de membris verae Ecclesiae, illiusque notis, ac proprietatibus, nempe visibilitate, perpetuitate &c. nobis satis erit ea delibare , quae eandem Ecclesam, ut locum Theologicum, illustrant; quod ut fiat, praeprimis ostendendum est, Ecclesiae Auctoritatem tantum habere ad fidem faciendam virium, ut firmissima etiam Theologis argumenta suppeditet. Hoc priuS- quam iaci , -admonere operae pretium est , duplicem distingui infallibilitatem, passivam nempe , seu in credendo, & activam , seu in definiendo. Passiva est ea, qua tota fidelium societas nunquam potest deficere in assentiendo veritatibus fidei ac morum; qua infallibitate gaudere Ecclesiam collective sumptam non dissilentur ipsi novatores. Activa ea est, qua summus Pontifex, aliique Episcopi, citra periculum erroriS, pollunt causas fidei, ac morum definire ; atque hanc negant Sectarii Ecclesiae, seu spectetur, prout per varias Orbis re giones est dispersa, seu prout per Episcopos in Conciliis generalibus restaesentatur.
XXI. Atque ut de Ecclesa primo modo spectata sente tiam nostram promamus nam de Conciliis infra agemus ajoillam esse infallibilem judicem controversiarum fidei, & morum. Fac, Ecclesiam in ejusmodi definitionibus aut falli,