장음표시 사용
31쪽
aut fallere, nonne contra certissimam Christi promissionem Matth. I 6o portae inseri praevalebunt adversus eam Τ an non oves amplecti debent doctrinam primorum pastorum 8 quorum error esset error totius Ecclesiae, illius nempe quae juxta Ap. est columna, ac firmamentum veritasis. Quis dubitet Christum Apostolis, eorumque successoribus addixisse perpetuam Spiritus Sancti assistentiam 8 quando disertis verbis Goan. I 4.I dixit: ego rogabo Patrem , Γ alium paractetum dabit vobis, ut maneat vobycum in aeternum , spiritum Veriratis. Ille docebit vos omnia, O suggeret vobis omnia , quaecunque dixero νobis. Hinc est, quod S. S. P. P. in dogmatibus fidei, & morum appellare soleant ad Ecclesiam , tanquam tribunal infallibile, ac irrefragabile ; scripturarum a nobis renetur veritas ait Aug. L. Lcontra Crescon. c. 33.I cum id facimus quod universe placuit Ecclesiae. Quisquis falli metuit hujus obscuritate quasionis, Ecclesiam de illa conssulat. Et certe eam infallibilitatem Ecclesiae non minus per orbem dispersae, quam in Conciliis coactae competere, ostendit ipsa praxis perpetua, qua multo plures haereses extra, quam in generalibus Conciliis proscriptae fuerunt, id quod palam iaciunt errores Sabellii, Pauli Samosatent, Montani , Novatianorum , Manichaeorum &c. qui sine Conciliorum ope a tempore Apostolorum ad An. Christi gas, quo primum Concilium generale est celebratum, satis, superque suerunt damnati. XXII. Inter res iaciendas aliae sunt necessariae, & immutabiles e. g. quod talis contractus sit usurarius, aliae liberae, &mutationi obnoxiae, seu res disciplinae e. g. communio sub una,
vel duplici specio; quae disciplina vel est generalis pro tota Ecclesia probata; vel particularis pro aliqua particulari Ecclesia. In primo casu, seu de disciplina universali certum est Ecclesiae judicium ; ut colligitur ex Concilio Apostolorum Aa. Is, in quo praecipientes generalem disciplinam, nempe abstine tiam
32쪽
astiam a sanguine, & suffocato, asserunt se habere priesdem, sibique assistentem Spiritum Sanctum ; visum est, in qu unt, nobis , s Spiritui Sancto atqui quis dicet Ecclesiam errare in his, pro quibus habet amistentiam divini spiritus λ in altero casu , seu in praeceptis disciplinae, quae non toti Ecclesiae sunt communia, sed ad privatos homines, vel ad particularem Ecclesam referuntur, infallibilem non esse Ecclesiam, inde est, quod judicium tale nitatur testimoniis hominum sallit,ilium. In moribus verba sunt Cani L. V. de locis C. V. Conclus. 3.I non toti Ecclegia communibus, sed qui ad privatos homines vel Eccle ς referuntur, errare per ignorantiam Ecclesia potes, non in judicio solum rerum gestarum dico, sed in ipss etiam privatis
praeceptis. Cum quis enim occulte una uxore habita, alteram
ducit publice, Iubet illi Ecclesa, ut priore relicta poseriorem a cipiat; qua in re sine dubio fallitur, id praecipit homini, quod rationi, Evangelioque adversum es. Cujus fallibilitatis veram causam reddit innocentius III. in cap. a nobis de sententia Κxco m. his verbis: iudicium DEI veritati semper innititur ;judicium autem Ecclesiae nonnunquam opinionem sequitur,
quam & fallere saepe contingit, & falli: propter quod contingit inte dum, ut qui ligatus est apud DEUM, apud Ecclesiam 1 tralutus : & qui liber est apud D EuM , Ecclesiastica sit sententia innodatus. Hactenus Innocentius. XXIII. Gravior controversa est, utrum Ecclesia sit insallibilis in censura librorum , seu in factis dogmaticis, ac doctrinalibus Τ sciendum enim est, quaestionem fani duplicem esse, nempe facti pure historici, ac personalis, & facti dogmatici. Primi generis quaestio spectat veritatem rei gestae, crimen nempe , vel innocentiam alicujus personae , internum animi sensum e. g. utrum Jansenilis sit Auctor huviis libri. &in hac quaestione infallibilem non esse Ecclesiam , apud omnes constat; cum tale judicium sundetur aut in sensibus, aut in R. P. Reduamer Theol. T. Iu . D testi-
33쪽
testimoniis hominum fallibilibus. Quaestio alterius generis ea est, quae versatur circa aliquod privati auctoris dogma in materia fidei e. g. utrum in hoc , qui sub nomine Jansenti circumfertur , Γibro doctrina contineatur haeretica quae quaestio voca ur facti jure permixti, eo quod duas quaestiones contineat, unam juris, nempe utrum haec Darina fit haeretica ' alteram facti, nempe, utrum haec do trina haeretica in sensu proprio, ε, obvio huIus libri, qui sub nomine Janfinii circumfertur, in illo fi conteata, V expressa ΤΙndubium nobis videtur, Ecclesse judicium de sensu Orthodoxo, vel Heterodoxo librorum infallibile esse; est enim infallibilis Eccles a in his, quae pertinent ad fidem, ut supra ostendimus ; atqui tale judicium ad fidem pertinet; ut patet tum ex Epistola Leonis ad Synodum Chalcedonensem data, ubi ait, pertinere ad puritatem mei, atque Darinae, damnareh.ereses cum suiς aussoribus, tum quia sne infallibili Eccli ste, judicio de sensu librorum, fides illibata custodiri non potest;
cum fine eo nec S. S. P. P. libros, in quibus fides traditur, approbare; nec haereticorum scripta, in quibus evertitur, reprobare possit: quoniam igitur Ecclesiae est fidem instodire, eamque Contra Omnes novitates defendere, confestinum est, ejus de sensu librorum judicium ad fidem pertinere. Hi ne Concilium generale V. tria Capitula sub anathematis poena damnans , declarat se ea damnare vi horum verborum : Portae inferi non pravalebunt adversus eam, & sponsabo te mihi in fd m ;quibus Christus promisit Ecclesiae infallibilem in rebus fidei
Neque quidquam juvat, s dicant Iansentani, omnes quotquot de hac re scripserunt usque ad censuram famosarum U. Jansenti propositionum) consensisse, in quaestionibus facti errare posse Ecclesiam; nam id verum est de quaestionibus fam
34쪽
personalis , cujus cognitio cum pendeat ex fallacibus hominumteitimoniis , consequens est, ut de eo Ecclesiae judicium imgertum sit , errorique Obnoxium ; at judicium de doctrina in libris expressa non pendet eX testimoniis hominum, sed ex collatione doctrinae cum scriptura, & traditione, certis fidei nostrae regulis ; unde fit, ut Ecclesia, speciali DEi assistentia ι adjuta, nec falli, nec fallere possit. Quando autem Ecclisa damnavit famosas U. Jansenti propositiones in senD ab auctore intento; per has voces non intelligit sensum personalem, ad quem non attendit, sed litteralem ab auctore in libro expresesum; ut explicat Clemens XI. in constit. Vineam Domini Sabaoth, dum dicit: damnatum . in V. propositosibus Jassenii libri sensum ab omnibus chrisi melibus - - - damnari debere. XXIV. Quaeres, quid Ecclesia in suis censuris intelligat per sensum obvium , G' naturalem R. Distinguendas esse propositiones ; vel enim illas absolute , & independenter ab omni proferente spectatas judicat, vel relative ad sensum libri, a quo extrahuntur, vel auctoris, a quo sunt prolatae. Si primo modo judicium pronuntiat Ecclesia, per sensum obvium,& naturalem intelligit sensum, quem verba ex communi signuficatione prae se serunt: si Vero judicium pronuntiat de propositionibus spectatis relate ad privatum sensum auctoris, vel libri, per sensum obvium intelligit sensum ab auctore intentum , ad quem Ecclesia semper attendit, quando in sua censura librum, vel auctorem designat; nec tunc resuereli sensum verborum in se, & absolute , quia talis sensu est a mente libri , vel auctoris alienus, & quasi extraneus. Hinc quando Ecclesia damnat propositionum de ui vocam, quae habet sensum duplicem verum, ac salsum, censura cadit duntaxat in sensum obvium, & naturalem libri, vel auctoris; nequaquam velo cadit in sensum verum , & Catholicum relative ad librum, vel auctorem alienum, & extraneum ; sic in Concilio Constantiensi
35쪽
naturae, divinitas, humaritas, sunt unus tam us, qui certe in se, & absolute spectatus nullam censuram meretur; sed qui confixus fuit in sensu proprio, & naturali Joan. Hust contendentis, unam quamque singillatim naturam totum, & integrum Christum esse, quod est haereticum. Rursus fit, ut una, eademque propositio iisdem verbis concepta modo probetur, modo improbetur, & quidem sine ulla sensus explicatione, sed ex sola circumstantiarum temporis, & personarum, a quibus pr lata est, consideratione; sic vox conjub tantialis a Conc. Antioch. rejecta suit in sensu Pauli Samosatent, qui per eam intelligebat filium habere substantiam ejusdem speciei cum iu stantia Patris, sed numero ab illa distin ham. At consecrata suit in Conc. Nicaeno Ι, ut unitas naturae in Patre, & Filio significaretur; fieri igitur potest, ut propositio, quae de se est innoxia , fiat noxia ex perversa auctoris, qui ea abutitur, i
XXV. Quomodo, inquies, fideles tenentur acquiescere Ecclesiae judicio de sensu librorum aio ex intimo mentis tonsensu, ae approbatione; nec sussicit, ut acquiescant religioso, ut aiunt, silentio, id est, ut intus, & animo disse
tientes exterius prae reverentia sileant, nihilque dicant, aut scribant contra Ecclesiae de facto definitionem. Tale enim obsequium Ecclesia exigit in constitutionibus Apostolicis, ut constat ex formulario, quod ab omnibus subscribendum mandavit Alexander UIΙ. Bulla Regiminis hos. data 166s.9 in quo sub juramento dicitur: Ego N. Conclitutioni Apostolicae Innocentii X. dutae die a I. Mavi 1633. N Constitutioni Alexandri ML data 18. Octob. I 656. 63. Pontificum me subulcio, G H. propositiones ex Cornelii Jansenti libro excerpta s , in sensu ab eodem auctore intento, prout illas sedes Apo olica damnavit, . facere arimo reicio , ac damno, O ita juro &c. Quomodo
36쪽
THEOLOGI autem a mendacio, & perjurio excusandus erit , qui cum Juramento profitetur se Incero animo propossiones ex libro Iam fenii excerptas damnare in sensu ab eodem intento, quas tamen intus & in animo non damnat, non rejicit, imo tanquam Orthodoxas admittit. .
De sede Apostolica, ae Romano Ponti cec
XXUI. edes Apostolica, seu Ecclesia Romana dicta est abo Apostolis Petro, ac Paulo, qui Romanam funda-Tunt, ac sanguine suo consecrarunt Ecclesiam: Hanc prae ceteris Ecclesiis dignitate, & auctoritate eminere, constat, ac perpetua est traditio. Maxima, antiquissima Γ omnibuserenita ut habet Syrenaeus l. 3. aduersus haress e. 3. a GIO riosis is duobus Aposociis Petro, is Passio Roma fundata, Geon litura Ecclesa - - ad hanc enim Ecclesam, propter potio rem principalitatem necesse es convenire Ecclesam hoc es, eos, qui sunt und que fideles, in qua semper ab his, qui sunt unique, conjeravita es ea, quae es ab Aposolis, traditio. S. Cyprianus D. sy. ad Corn.9 Ecclesam Romanam, ait esse, principalem cathedram, unde unitas sacerdotalis exorta es , ad quam perfidi, non potest habere accessum. S. Hieronymus Epist. ad Damasum, ego , inquit, beatitudini tuae, id es, Cathedra Petri, communione confoctor: super illam Petram , aedificatam Ecclesiam scio.
Quicunque extra hanc domum agnum comederit, profanus es - Non novi Uitalem , Meletium respuo, ignoro Paulinum quicunque tecum non colligit, spargit. S. Augustinuε Ep. 63, alias I 6 a. c. 9.I asserit, nihil esse, cur timeat Caecilianus a Donatistis; quia cum Ecclesia Romana communione conjunctuS erat.
cum se, ait, Romanae Ecclesa, in qua semper viguit Aposoli-cα cathedra principatus - - - per communicatorias liIIersis Vir
37쪽
dere esset conjunctum; Plura ejusmodi testimonia ex S. S. P. P. ads jrt Tournelius; quorum traditione nixum Conc. Trident. S f. . de Bapti ins Can. 3. vocat Romanam Ecclesiam matrem, magistram aliarum Ecclesarum.
Firmitatem in retinenda, ac definienda fide habeat Ecclesia Romana necesse est, ut inde Theologus firma argumenta habere polst. Quam quidem praerogativam eidem tribuunt vel ipsi scriptores galli, qui non adeo addicti Romani Pontificis insallibilitati videntur; inter quOS enumerat Citctus Tournelius Launoium , Dupinum, Al xandrum Νatalem, Bosthetium Meldensem Episcopum, pliusque , qui non aliter solvunt argumenta in gratiam Pontificiae auctoritatis adferri solitas, quam dum ea in ipsam Ecclesiam Romanam derivant. Hanci in rem Bellarminus L. IV. de Rom. Pontis. C. IIII adsert duorum Pontificum Testimonia, quae etsi ab haereticis co temnantur , a Catholicis tamen cum honore sunt recipienda unum est Martini Papae V, qui in Bulla , quam edidit Concilio Constantiensi approbante, haereticos haberi censuit eos, qui de Articulis fidei aliter sentiunt, quam Romana Ecclesia Alterum est Sixti Papae IV, qui damnavit Articulos Petri cujusdam Οxoniensis, quOIum unus erat, Ecclesiam urbis Romae
XXVII. Verum hoc ipsiim nos admonet, ut quaedam do Romanorum Pontificum praerogativis adferamus. Cujus qui dem loci non est fusius prosequi innumera fere ex antiquitate monumenta , quibus primatus honoris , & jurisdictionis Romano Praesuli jure divino asseritur ; istud enim fidei caput, adversus Sectarios nostrorum temporum, inconcusse probant orthodoxi omnes, etiam ii, qui prorsertim in Gallia, Papalia Decreta errori obnoXia esse contendum Consequens igitur
38쪽
est , ut de sola definitionum Papaliuiti insallibilitate, ae certit
Qua in ro praeprimis considerandum venit, S. Pontificem spectari posse vel ut privatum doctorem, ex propria & privata sententia pronuntiantem; vel ut doctorem ex cathedra loquentem. Primo modo si quid definiat, eum errare polle, convenit inter omnes Catholicos, . ut ait Bellarm. L. 4. de Rom. Poni. e. a. Certe qui summi Pontificis omne, de re quacunque, judicium temere, ac sine delessu defendunt inquit Canus L. f. de Locis c. 5. Concl. 3. I sedis Aposolica auctoritatem labefactant, non fOVent; evertunt, non 'mant. Ut autem S. P. dicatur Pronuntiare eX cathedra , quatuor requiruntur. I. Ut definitio Pontificia sit de re ad fidem , vel mores pertinente. II. Ut non feratur, nisi praecedente maturo examine, consultis Praelatis , ac Doctoribus adhiberi solitis; in primis vero requisita Romanae Ecclesiae Doctrina ac traditione. ΙΙ. Ut sit omnino libera. IV. Ut res definita universae Ecclesiae credenda, vel facienda proponatur sub poena anathematis. Hae conditiones s in constituendis fidei, morumque decretis observentur; existimamus summum Pontificem esse infallibilem Iudicem; quam , sententiam cum Bellarmino Tom. I. L. 4. de Pontis c. a.
& cum Suario de fide Disp. s. Sect. 8. N. a.) fidei proximam
Pronuntiare audemus . . Neque juvat, Launojum , aliosque Paulo ante memoratos discernere Romanum Pontificem a Ro-
. mana Ecclesia, ita ut ille in fide errare possit; haec non posist. Nam illi Theologi vel spectant Pontificem seorsim a sua Ecclesia, aut etiam contra Ecclesiae suae fidem ac sententiam judicantem; vel smul cum ea judicantem , ex ipsius fide, &eX traditione. Si prius, Pontifex ut privatus habetur Doctor, qui omnium judicio errori est obnoxius; si posterius, Pon
39쪽
sa PROLEI MENAlogorum si cohaerenter loqui velint) eadem ipsi Pontifici inerrantia est tribuenda, quae ipsi Ecclesiae Romanae; cujus fidem, ac sententiam sequi praesumitur, quoties ipsa non re clamat. Hinc illam distinctionem inter sedem Romanam, &in ea sedentem Pontificem velut absurdam rejicit Canus L. 6. . de Locis c. 8. VIII. Ad nonnullas modo quaestiones speciales veni mus. Beatificario est indulgentia, seu licentia facta a S. Pontifice, ut defunctus aliquis, Beatus, vocari, eique cultus in aliqua provincia, cum recitatione divini os Iicii, exhiberi pomst .; ut constat ex Bullis Beatis in quibus Ρa 3a non dicit: L-nimus, .sed i ululgemus, ut Beati nomine nuncupetur L c. Quaeriritur igitur, an in ea declarat one error subeste poisty qua in re sciendum est, Pontificem procedere maturo judicio, multis,& exactis inquisitionibus, probationibus per multas congregationes perpensis , ac examinatis, cum seria indagine probitaritis vitae, felicissimi exitus, ac miraculorum quae divina sunt testimonia) Beati intercelsione perpetratorum; iam vero qui S dubitet, haec omnia rem facere evidenter credibilem Τ unde fit, ut universus populi Christiani comensus pro certo habeat, Beatum esse in Coelo. Canonigatio S. S. Sententia est Canonica, ac Definitiva Sanctitatis, & Gloriae alicujus defuncti , a S. Pontifice lata, &universiae Ecclesiae proposita, qua Canonizatus exponitur cultu publico venerandus. Quaeritur rursum , an tale judicium sit insallibi Τ R. de hac insallibilitate communem esse Catholicorum sententiam; quis enim credat, Ecclesiam errare posse praecipiendo fidelibus omnibus , ut Canonigato cultum exhibeant, in ejus. honorem festum celebrent 8 quae pertinent ad leges uni UersaleS, mores fidelium , concernentes.
Multum ait Canus l. s. de loc. c. s. Eoncl. 3. refert ad
40쪽
eommunes Ecclesa mores, scire, quos debeas religione coleret quares in iis erraret Ecclem, in moribus quoque graviter sau retur. Ecclesia certe , cui Daus in necessariis minime deest, obligari non potest ad errorem sequendum. Neque obest, quod ex Augustino adsertur: multorum corpora honorantur in terris, quorum anima torquentur in gehenna nam haec sentemti a nulli bi in illo reperitur teste Bellarm. aut intelligi posset de impiis, qui superbissimis Mausoleis honorantur; vel de ma tyribus Donatistarum, qui ab haereticis colebantur, cum eo-Tum animae revera torquerentur. Subjungo verba laudatissimi Cani ita loquentis: DEUS peculiariter providere censendus es , ne Ecclesta, quamνis testimonia hominum Iequatur, insanctorum Canomratione erret. Cullus quidem providentia abunde magnum argumentum es, quod nunquam infirmata es mes ab humanes
usibus Iemel in ejusmodsi Iu cvs suscepta.
IX. me loco hoc Theologico agemus strictim, tum quia D plurima in tractatibus aliis explieantur de Conc, liis , tum quod illa, si sint oecum enica, universam Ecclesiam repraesentent, eademque insallibilitatis praerogativa gaudeant. Ac inprimis ut Concilii suprem a in Ecclesia sit auctoritas, tria requiruntur, legitima convocatio, celebratio, & exitus. Dixi I. convocatio ; nam vocari debent Episcopi omnes per o hem dispersi, tanquam Iudices fidei a Christo constituti, quos Spiritus Sanctus posuit Discopos regere Ecclesam DEI. Dixi II. celebratio; quae fit per legitimum conventum Episcoporum, non quidem omnium ad unum, quod vix fieri potest, sed eo numero, qui lassiciat, ut universam Ecclesiam repraesentare possint; sic in ipso Jerosolymitano Concilio non omnes Ap stoli interfuere; ut constat ex C. a. Epist. S. Pauli ad Galatas.