장음표시 사용
501쪽
listae, neque ita patres meminerint, ut concors eorum esset, constansque in eo stabiliendo sententia.
Quod Spanhemius i), eiusque similes mentiuntur, a Papia
accepisse Veteres , quae de itinere f. Petri romano scripserunt,
falsum est: Clementem enim Petri auditorem a , virum et anti
. aramplar effecta . . . ubi de his est loquo tua. Malim adiurialii ,. Bla viris, qui diuinam vitam dua
502쪽
quiorem Papia, et multo etiam doctiorem, Ignatiumque i) quem
cum Petro ipso, et Iohanne egisse serunt, a Papia, qui apostolos
503쪽
non viderat, suisse, quae de magistro litteris commendarunt, mintuatos, quis credat Θ Rursum si a Papia accepit Irenaeus, non a Polycarpo Iohannis discipulo, quo usus perinde institutore suerat, cur aliis in locis Papiam, cum eius aliis de rebus dicta usurparet, nominavit, de Petri vero adventu disserens, nullo modo pAlexandrinum autem Clementem, qui Clementis romani epistolam ad corinthios legerat, non hunc , sed Papiam fuisse sequutum , persuaderi mihi, si minus demonstratione, quam V ant, at Opinione saltem vellem. Nam Caium, qui monumenta commemorat apostolorum, quae sua aetate extabant Romae, quis putet Papiam habuisse suae sententiae auctorem p Nihil de Dionysio corinthi rum episcopo dico. Hunc enim libros Papiae vidisse nescio; vidisse autem epistolam Clementis certo scio. Neque Vero is, quae ab exteris acceperat, sed quae traditione ecclesiae, cui praesectus erat, didicerat, ad Soterem scripsit. Mitto recentiores. Hi nam
que cum Papiam negligerent i) quae de Petri adventu, deque
illius martyrio, et episeopatu romano tradiderunt, ea non ex Pa
piae, sed ex aliorum scriptis, quos plurimi pendere solerent, in
sua transtulerint opera necesse est.
Argumento autem Chronologico, quo adversarii abuti consueverunt, nihil fingi potest obtusius. Concedam enim definiri vix, immo vero ne vix quidem posse, Claudio ne, an Nerone imperatore Petrus Romam pervenerit. Quid Θ An concludendum continuo est, eum numquam venisse Romam λ Hoc si Spanitemius , si Salmasius, si Turretinus concludant, fateantur necesse est, nihil Marcionem contra religionem orthodoxam ausum fuisse R
mae, nihil ab Athenagora umquam pro christianis scriptum, nihil ab Herode in insantes hethlehemitas crudeliter imperatum, nihil denique a Christo praedicatum in Palaestina, propterea quod his
de rebus, quo tempore aut coeperint, aut evenerint, magna Chro-
Dologorum dissensione certetur, aliis quidem ocius, aliis paullo tardius contigisse pugnantibus. Quid p si concludendum sit, num-
504쪽
suam Athanasium decessisse, Christumque ipsum Servatorem non uisse assi xum cruci, propterea quod de tempore, quo ille decessit, deque anno, mense, ac die, quo Christus actus in crucem est, magna Sit inter chronologos veteres, novosque contentio pAge vero cum historici veteres, Claudio imperatore, Petrum Romam primum advenisse scripserint, quae demum Caussa Est, quamobrem negandum id esse videatur Z Perspicua autem in hoc
genere est non Hieronymi r) solum, sed etiam Eusebit a gra
vissimi certe, diligentissimique scriptoris sententia. Iustinus 3 autem martyr, qui altero ecclesiae saeculo ineunte floruit, atque alii porro nonnulli patres, qui Simonem magum, cum Claudius imperio potiretur, Romam navigasse serunt, qui tandem componi cum Clemente alexandrino 4 , cumque aliis poterunt, qui Petrum coercendi, reprimendique Simonis caussa, in urbem eamdem suisse prosectum scribunt, nisi Petrum id iter suisse Claudio imperatore adgressum confiteamur At Lactantius tum primum Petrum advenisse Romam scribit, cum iam Nero imperium obtinereti Quis hie est, rogo, Lactantius 5 p Nam adversarii iure nescio quo suo, quasi certum sumunt quod aut salsum omnino est, aut dubium. Etsi enim
Balutius, Cuperus, Dusresnius , aliique 6) Lactantium eumdem
esse atque auctorem libri de mortibus persecutorum censent; negat tamen Nicolaus Nourrius, a quo, nulla est gravis cauS- , quamobrem esse pugnaciter dissidendum putem. Sed fac is auctoridem atque Lactantius sit: ubinam tum Primum, cum Nero imperio potiretur, Petrum advenisse Romani scripsit 3 Atque is, cum Nero imperaret Petrum venisse narrat: tum vero Primum Denisse, non item. Quae igitur haec tam perversa ratio adversarios impulit, ut rebus salsis, quae recte constituta sunt, convellere conarentur p An non satius suisset Lactantium, seu potius Lucium Caecilium nam auctori libri de mortibus persecutorum id n men erat cum ceteris scriptoribus antiquis componere, statuere
505쪽
CHRISU ARUM LIBER IV. 4 irue Petrum sub Claudio primum venisse in urbem, inde ante miscessisse, reversumque rursum eodem fuisse, cum summam rerum obtineret Nero p Atque de hoc secundo itinere Lactantium agere putandum est, cum primum iter Petri ad illius scriptoris
institutum minime pertineret, qui eorum imperatorum mentionem facere decrevisset, qui crudeliter in christianos saevierant. Sed
concedam Caecilium , qui idem atque Lactantius sit, de primo adventu Petri loqui; nam hoc item liberaliter adversariis permitti poterit. Quid p huiusne unius auctoritatem illi tot scriptorum, tamque illustrium, ut Eusebii, ut Hieronymi, ut Leonis i ,
ut aliorum auctoritati anteponendam defendent Θ Lactantium enim in historia christianorum diligenter suisse versatum nescimus; eos autem, quos nominavi, et diu fuisse, et diligenter, summaque cum ecclesiae utilitate versatos scimus. Scilicet hoc adversarii sa-
ciunt a), ut quum contra catholicos agant, multos sibi afferri
506쪽
testes, e que aequales temporum illorum, de quibus est sermo, velint; ipsi vero cum novos asserant, repugnari sibi nullo modo
, . ronia οἱ lisp ἐ. per omnes provineias, et eἱώ ales is aeeleaia a lundamenta misertio . Cum qua lam Neroia imperaret. Pe ma Romam ad enit uti bas Et vae.
BIee 3 moque recentiores avo . non amua iuqelae. dum puto. sunt enim maximo numero.
507쪽
velint si). At enim seram id quoque. Vera, ut lubet, praedica
rat Caecilius. Dandum ergo est venisse Petrum Romam. Nam hoc illi cum ceteris antiquis scriptoribus convenit. Quamquam cum equidem a veteribus primum institutorem ecclesiae romanorum, primumque qui christianam religionem in urbem intulerit, Petrum dici intelligam, atque non ex historicis modo, sed etiam ex libris sacris cognosci, perspicique facile posse videam christianos Romae perplures imperante claudio fuisse; iis auscultare malo, qui Petrum sub Claudio ipso advenisse Romam, quam uni Lactantio venisse aienti, cum imperio potiretur Nero.
Sed urget Spanhemius a fierique ullo modo potuisse ne
gat, ut, si concedantur, quae actis apostolorum, Paulique epistolis continentur, Petrus sese aut Claudio , aut Nerone imperium administrante Romam contulerit. Atque ex apostolicis quidem actis constare ait, quarto Claudii anno, qui aerae vulgaris quartus, atque quadragesimus suit, Petrum egisse in Palaestina, coniectumque ab Herode fuisse in carcerem. Nam Herodis Agrippae postremus annus, quartus Claudii annus fuit, ut visum Scaligero est; ut aliis quibusdam, tertius. Ante annum igitur quartum Hierosolymis Romam proficisci Petrum non potuisse. Eumenim, antequam Contrusus in carcerem suisset, in palaestina constitisse. Rursus Petrum, tempore synodi apostolicae, in Palaestina adhuc fuisse versatum. Habitam autem synodum anno ab accessu Pauli ad sacra christianorum quarto , ac decimo , qui annus aerae christianae tertius ac quinquagesimus fuerit, et tertius ac decimus Claudii necesse est. Quod si anno Claudii nono peracta synodus hierosolymitana est, ut visum Baronio fuit, concedendum tamen esse, contendisse inde Petrum Antiochiam, ibique aliquamdiu mansisse, quumque ante una cum graecis ad religionem Christianam Conversis egisset, post metu corum, qui Hierosolymis
ab Iacobo venerant, compulsum missis graecis ) ad iudaeos illos, qui Christum item colebant, accessisse, redargutumque proin
508쪽
de suisse a Paulo. Quamobrem in eam inductum suisse Salmasium opinionem, ut reprehensionem Petri in annum Claudii xii. reiiciendam arbitraretur. Septennium porro Antiochiae degisse principem apostolorum , functumque episcopatu fuisse; cumque cathedras occupare nequiret duas, episcopum certe romanum ad annum LIx. Vulgaris aerae minime fuisse , quo tempore imperio Nero iam usque ab annis Iv. potiebatur. Quamobrem dum Clau. dius vixit, nunquam Petrum advenisse Romam. Quid p si ne temporibus Neronis quidem, ut Salmasio placuit Z Quamquam si venisset, Perpaucis eum annis episcopatu romano fuisse potiturum.
Nam ut Eutychii, quem tanti arabes, Guillelmus tyrius illustris
auctor, Valesius, Ecchellensis, Sel lenus, Salmasius, Pocockius, Hottingerus siciunt, mentio praetermittatur, qui Clementem sequutus extremis Claudii temporibus Petrum decessisse indicat ex hucheriano catalogo intelligi , eumdem apostolum perfunctum martyrio suisse primo imperii Neronis anno, hoe est LIV. Christianorum aerae. Αe si Superstes ad annum aerae christianae Lx. vel Lxi. suit, ut ex vetustissimo auctore, cuius extat scriptum in
arundeliana bibliotheca , cognosci potest, qui Iustino, atque Irenaeo assensus quinto post Petri Obitum anno Paulum fuisse martyrio perfunctum testatur, haud certe diu illum perstitisse Romae. Martyrio namque Paulum fuisse perfunctum anno Lxv. vulgaris aerae christianorum. Quin etiam ann. LvII. vel LVIII. hoc est Neronis IV. vel v. Petrum non suisse Romae, ex epistola Pauli ad romanos constare. Quin etiam ne VII. quidem Neronis, hoc est an . Lx. quo Paulus agebat in urbe. At eo tempore eminere romana ecclesia coeperat. Non ergo opus suisse, ut tam longum post iter Petrus aggrederetur, cum praesertim Simon magus, cuius Caussa a Petro id iter fuisse susceptum veteres tradiderunt, misere periisset.
Sed quam haec sint levia, demonstraho brevi. Principio, quod quarto Claudii anno Petrus Hierosolymis fuerit, non sequitur
contendere eum anno secundo nequivisse Romam. An est quisquam historicorum, qui cum apud s. Bonaventuram, beatum Franciscum ordinis minorum institutorem an . Ia I9. diebus pentecostes Assisti, et apud archidiaconum spalatensem l) anno Iaao.
509쪽
CHRISTIANARUM LIBER IV. 4 Sante augustum mensem Bononiae fuisse legat, continuo statuendum putet, eum anno Ia I9. et Iullo. non in Palaestina, neque
in Aegypto si , sed in Italia fuisse versatum p Innumerabilia producere generis eiusdem ex vetere historia Cum ethnica, tum e
clesiastica exempla licet. Sed eo uno contenti erimus, quo plane est consequens nihil obstitisse quin , ut Franciscus, cui angustae opes essent, tam brevi tempore Palaestinam, Aegyptumque petere, atquo in Italiam redire ; ita Petrus proficisci o Palaestina an .
no secundo Claudii, Romamque venire, atque reverti anno tertio rursum in Palaestinam potuerit. Itaque manebit Eusebii, Hie. ronumique sententia, Petrum anno Claudii II. Romam prosectum alentium. Cur autem tam cito reverterit, ne suspicari quidem
possum. Res enim a memoria nostra remotas, silentibus antiquis
historicis, explicare velle, hominum est otio, ac litteris abutentium. Interea hoc tenebo: Petrum, testibus 1 usebio, atque Hie
ron umo, anno Claudii II. pervenisse Romam sa) ; anno autem m. reversum coniectum ab Herode in vincula suisse, indeque angeli subsidio ereptum, paulloque post Herodem ipsum Agrippam periisse. Id anno m. Claudii, ut visum Tot nando 3), quarto au
tem, ut Span hemio placuit 4), contigisse. Quare Petrum aliquot
510쪽
mensibus anni 11. et anni 1 u. Romae constitisse. Fac autem is xx V.
februarii die in uri, em ingressus fuerit, ut ex bucheriano calendario intelligitur, quid impedit, quo minus ille ad ianuarium sal
tem anno tertio Romae constiterit, indeque solverit, secundaque usus tempestate in Palaestinam paullo ante pascha appulerit, movque comprehensus Agrippae iussu, inque vincula coniectus suerit 3 At nemo huiusce reditus meminit. Quasi vero Eusebius adventus Petri Romam anno secundo Claudii non meminerit, traditumque ab Luca non fuerit anno aut quarto aut tertio apost Olum eumdem contrusum in carcerem Hierosolymis suisse. Quem admodum enim qui Romam ann. II. Venit, Hierosolymis an . III. aut IV. esse potuit, qui Hierosolymam non esset reversus p Sed
permitto Span hemio Petrum non venisse anno Claudii secundo Romam. Quid Z an ne post quartum quidem ad tertium ac decimum Claudii i), qui quinquagesimus ac tertius annus fuerit