De temporis inter verbum finitum et participium aoristi aequalitate apud Graecorum poetas tragicos

41쪽

ubi Helena rogat, ut Electra gratum sibi aciat solvens Dietu patriin eoi um, qui apud Troiam cecederint). Huc pertinere videtur: Eur. Iph. A l lib. τοις ὀνόμtασιν 1 ἐν ε λεγεις, et reor orre sol oi our obcως χρι ιι υνομύσασαν ευ λόγειν , ne Scio quo nomine utentem recte me dicere oporteat. Eur Med. 876. Lo GH γ', ο ι μιν ρει τὼ σι ιν ορο orere

ἐμοις chozεtων ubi per ludibrium dicit Medua marito, qui utilissima nobis facit eo, quod principem in matrimoni uni ducit o fratro filiis meis gignit. Simili modo se habet:

Postquam igitur orum locorum, rubi verbo init, iudicium assertur de actione participiali, quantum ait Videtur, inumeravi, ne longus fiam nota referendo. iam ad aliud genus progrediar. s. De αν θάνω of θέναρ, τ rati νω aliisque similibus verbis, quae cum participio truuntur Alterum genus participiorum cum praedicativa vi id est, ubi ipsa declaratio rei participio continetur, quam ob

rem nos noStro Serm0ne verbum finitum Graecorum adverbio tranSVertere Solemus velut hunvermerkt, heimlich, ZuV0r, eben, usallig . In quo numero est illud χε αγιι ν Vel ιιι λύδωμεν ε ξαπατx γενιες Vel λ γε βιωσας. Et iam Supra

dixi, ru0gerus' hunc usum participii auristi ita circumscribit: auristo ενύγασα et χαύνοι solere participium noristi temporis adiungi. Undo facile coniectura effici potest quadam ad verbum finitum attractione ipsum participium cum Oristo strui Latius quidem patet, sed non omni numero persectum isti quod vi advigius docet participium ) ruo gor, g 3, 6 8.' advig, g 83 Α. 2.3.

42쪽

aoristo λαθον et φθι ν vel λανγανω et q. γαν historico praesenti adiunctum non nisi oristo usurpatum esse ad significandam unam momentaneam actionem. Ut autem illo pergit - durans condicio exprimatur, praeSentis participium adhibori. Et hoc sa0risti participium etiam tum retineri, eum oris to verbi finiti non praeterita acti contineatur coniunctivo, imperativo, Optativo vel infinitivo et suturi tomporis indicativo. At Omnibus apud poetas tragicos exemplis illustratur: primum nulla urbi finiti temporis ration habita horum

ipsorum Verborum ut omnium, quae supra enumeraVi, participium alterius verbi oristo tempore usurpari ad rem simpliciter incidentem significandam, praesenti autem participii tempore adhibit aliquid durare aut se explicare SSe putandum; deinde, quod perpaucis excopiis voluti ochio g 12b, A. 2 Omnes foro qua equidem inspexi grammaticae cholarum in usum edita plano mittunt non semper id quod nostri advorbi significant a Graecis verbo finito exprimi, Sed interdum versa vico. Nam si is qui loquitur his orbis

rem minoris momenti inesse exprimere et illustrare Vult, participiis eorum λαύνων, L Ions . . . utitur. Quamobrem ipsis his verbis eadem est ratio quae ceteris aliis Primariare eXprimitur verbo finito, secundaria participio. Quem usum his exsemplis probabo: Eur. l. l. δακρυά τ' donκα καὶ κοιο ς ἀπληρξύμ ν

ubi Orosius dicit immolavi sanguinem latens tyrannos, qui

dominantur . . .

Dubium esse non potest, vim summa sententiae posita

sit in orbo finit Lxεσναξα, id est immolandi acti mihi contigit participio ros minoris momenti exprimitur qu0d adesse me tyrannos latuit Sin autem Orestes dixisset

43쪽

ἐπισφαξας λαθον, hoc sibi csset latendi acti mihi contigit, cum immolarem. Pari modo so habet:

si qua possidet, quod domini non animadvertebant. Parum accurato et diligentur fac sero mihi videntit r. qui dicunt

ibi Neopt0lemus arniis paternis orbatum Se S Se que8tu Spergit Ulixes, nam fori ad 0rat locutus si iure id ederunt . . . Cum Nooptolemo dicit , ἐν Dou P ', Xprinaere vult primariam rum positam osse in , P. id est aderat et coram me liberrimo locutus ost): sin aut qua illo diceret, εχ ρει cox' Sprimeret sors tulit, ut ad osset loquoretur . Sed haec notonus lJam ad altoram compotri uti ratio non transeo, quae multo crebrior est Ac primum qui leni monnulla Sempla

44쪽

38 asseram, ubi praesentis participium ad significandam durantem actionem reperitur, deinde plura enumerabo, ubi noristi participio aetio simpliciter incidens exprimitur. Soph. l. 3ol. ἀλλ' εἰ σταδιχοῖσι τοῖσδε ρει 'κυρονι πω

χλοις . . . .

A0risti temporis autem participium ad actionem incidentem significandam invenitur, ut ex sermultis locis paucos asseram: Eur Med. 169. . . . καὶ ωλι νθ νει γρυνοισιν ἐιεπέσοισα μὴ χαμαὶ πεσεῖν . ubi νθάνει praesons historicum est;

item Soph. l. 43:επειτα νων ἐνιαν ἀριστερανκ ιιπιονιος regno v λανθίνει τὸ λ/ην ἄκραν Παίσας . . . inVersis iis quae iam supra pag. 36. dixi tacite hic intollogi potus summam sontontia in verbo finito λανθώνει, non in participio παίσας p0sitam esse Antea hic est enim rerum conexus, Oreste sinistrum equum habonis cohibebat ut columnam vitarot). Nunc autem id moliens, ut sinistrorsum habenas remitteret eoque adversarium praeveheretur), non animadvertit se extremae metao impingere. Soph. l. 568. . . . t κατὰ ναὶ ἀς ἐκκοl πάσας πος τι νὶ χύνει βαλων . . sors tulit ut ederet Vocem . . . Soph. Phil. 6. τον ουν παροντα πεμ φον ἐς κατασκοπὴν, ιὴ καὶ λύων 1 ε προσπεσων ...

45쪽

ubi ochleinius, doctissimus ille et poetarum tragicoriimperitissimus vir, λύω in νγ imi mutat, quod rei magis consentaneum videatur; at si id quod codicibus traditum est,

retinemus, non a re alienum videtur claudite porta S, B Holona in lateat et ita evadat . . . Sed ne longus fiam, duobus xempli de verbo οἴχε μιμι adiectis argumentum finietur. Eur. Suppl. Il 5 si torων ὁ παρακήλεν iit σων

II ic participium acristi ad vim participii futuri temporis accedit, sed eo ut iam supra dixi condici qualitasvo actionis participialis significatur, semporis gradus vel sphaera efficitur

cum ex verbo finito tum e rerum conexu Participium λιπονσα enim cum sit est ectivus quem dicunt Oristus, singula momenta actionis in unum punctum contrahit et ut quodque participium in Oristo effectivo ultimum punctum Seu praesenti seu praeteritae seu futurae actionis exprimit. Sequuntur nonnulla exempla cum Verbi γιγνεσetici. ναι aliisque, non paria, sed similia sup0rioribus, quod verbum finitum participi suppletur vis quo praedic itiva et inest. Soph. i. Ν, και γειον κνο itcit. O , ood tu ει γει i. recinessa Aiacem obsecrat i se puerumque proiciat. Soph. Phil. Ti2. . . . iu, σανιον , ita

Eur. Suppl. 30 7προς υνδε si γκον, δε γα πρωια ναίνει μινριξας υπὸ γῆς τῆσδε κίρπιlio II IV . . ubi prima spica visa os horron Q humo . . . Quin maioris momenti res contineatur verbo finito

ναίνεται, haud quisquam dubitabit Participio autem mihi l

46쪽

indicatur nisi ros secundaria, qua Supplet illuAtratque Verbum finitum. Huic loco simile est, qu0 legitur Eur Hel. 54 , nisi quod hic poeta ad significandam durantem sequeoXplicantem actionem praesentis participium adhibuit:

. . . Quod advigius ' docet ipsius verbi rεotooαν oristo temp0ri participium aliquod in oristo temp0re adiungi, ut momentanea actio significetur, n0n omni ex parte absolute rectoque se habet. Nam ut iam supra dixi ipsa momentanea actio participio praesentis Xprimitur, ut eam duraro et in Singulis m0montis particulisque se explicare scriptor Significet. Itaque eadem fere sententia quae supra Suppl. 42 ,)praesentis participio paulo infra xprimitur; si autem hic

47쪽

Quibus exemplis cssetur nupis Simo se uno auctoris arbitrio pondere, utrum steti durans seque X plican an simpliciter incidens fingatur praesentisque an oristi participium adhibi atUr. Postquam igitur eos locus num stravi, quibus oristi participium appositionis quam vocant loco adhibetur ad rationem adverbialom X primendam secundariamque rem eum actione primari arctis sina coniunctnm, deinde ubi participium praedicati munero ungon adhibitum est ad supplendam verbi filiit notionem, iam restat ut de iis participiis noristi dicam, qua attributi et substantivi loco posita sunt. g. Participia noristi attributiva vi pra0d P a Jam iis uno s0quuntur hoc est conamune eum SU- perioribus, quod hic quoque participii Oristi res eodem tempore quo orbum finitum incidens significatur ita, ut non appositionis ut praedicati sed attributi cuiusdam vim participium habeat. Quod genus n0stratos ita X primere Oleno , ut participium substantivo p0stponant velut:

ei nomeniae, ulche . . in i logio. liuius usus oristi participiorum Xompla illustrissima apud poetas tragicos haec inv0ni

ibi lax 0 foro dicit is uid enim habui laset dierum series, quippe ut 0rtalibus sumpse aliquid mortis aut adiciant aut adimant, id est qui morioni se aflirant et diis orant. Quod

48쪽

mutatione opus non esse puto p partitivus est inim ille ge-notivus et ab utroque participio pendet. Soph. . . 1502. μὲ τις ιδοῦ κεραυνῖς, V τι ouβρια

qui iterum sex vobis communis clamor sonuit haec foro est praecedens sententia. Num, pergit Theseus, Iovis fulmonan imber irrumpens . . . hunc clamorem ididit Facitoo antecedentibus Vol ut rectius dicam ex intransitivo ηχεnαι verbum transitivum suppleri potest Sensum autem neque επερραξεν neque ἐπιρρα ξασα τυγχανε es Se neque Opu abruptae rationis signo rectissime Elmsteius annotat. Huc pertinon meo iudicio Soph D. C. 1281. τα πολλα γαρ τοι λιι ατ ι τερφαντή τι,

ubi Antig0no patrem adhortatur, ut loquatur; nam sermonessivo laetitiam si vo iram si vo misericordiam movente prae

buerunt . . .

praeco, qui summis pedum digitis cincedebat, vocavidi ad

cenam . . .

ubi ξύγγελος narrat, quomodo Hippolytus perierit, cingonsequos pavor incessit laena mordente feruntur.

49쪽

Cui loco similis est illu esch. r. 1009:

per s0mnium feram persequoris et volui cani latras, qui . . . haud unquam informittit Clytaemnostra umbra ibi Furias incitat ad persequendum Orosio m. Opus non est adverbium ol ox' 0Drri ad l: rneto ritum tempus. Blom seldus vult: κλει non pro noristi participio κλι εων, citius equidem mutationis causam non intellego. Sed quoniam ex iis locis, quos attuli, usum participii attributivo dicti satis apparer mihi videor iam progrediar ad id participiorum unus, quod unum ut pertractem reliquum habeo. h. articipia oristi, qua substanti vi loco adhibita sunt. Priusquam singula Xompla enumerem, de universo hoc genere participiorum pauca praemittam. Interos enim hoc inter participium substantivi loco positum se ipsum Substantivum, ut illiid aeque nc praedicati, attributi appositionis quo munero fungens participium vim et naturam verbi servet cum et variam qualitatem id est durantem, persectam, impliciter incidentem actionis verbalis variis temporum formis ex priniat et verbi constructionem rectione caSuum servata retineat. Quom participii usum his exemplis illustrabo:

cum trucidabit, nesciet suos se liberos interficero. Quin id

50쪽

participio oristi καὶ in non praetolita actio indicetur, nemo os qui dubitet. Ad laturum autem tempus caedem liberorum reserendam esse ex ipso verbo finito εισεεαι intellegitur. Eur. Alc. 34 ἐὴρ- νDν αντος χῆ ξυνοικ σασα σοι,

Quamquam cod. V. B. alii quo ρρot tradunt, tamen cum Nauchi si indoi fio ρρων scripturam a scholiaSta memoratam praefero, quod secundaria res verbo finito ἐ-ooot meo iudicio nimis illustraretur. Gravior enim pars sententiae continetur Verbo ito σκετε abiens ipso et uxor senescitet Eur. Alc. 497, ubi Hercules quaerit:

a quo se ortum esse iactat is qui equos nutrit ΘHuc pertino ille l0cus, ubi participium oristi Nauckio

suspectum est: Soph. i. 'bl. . . . καὶ πῶς ὁ κλί-ντον λάξαντος χαι ρει 1 ἄλλον τοῖ σοῖς χεμιν καθ νβρίζω'. Mihi non probatur quod Nauckius annotat Sententiam non pati, mi genetivus et oi λε αντο pondeat a Vocabulo tῶλλον. idemque auchius irrars mihi vidotur quod a0risti participium suo loco non esse contendit. Eur. Iph. Α. 10. octo 'ρεφας χθι διδον G0 νωτερος . . Sapiens erat qui ducavit, sapi sentior qui ducandum tradidit. Hoc loco quidam mutandum osse existimabant: Musgravius in Go νωτε Ουις Nauckius in Gog ζ Οενειν, nulla ut opinor necessitate coacti. Haec enim est sententia poetae pluris esse sapientiae usum quam disciplinam sapientiae itaque apte dicit: ὀ δέ ,ῖ σον coissoc sapientior educat0re i orat

qui ducandum radidit sapionii ducatori Ut hic ita

saepius oristi ot raosontis participium in odoni X0mplo reperitur cis Eur Med. 28Ν: