De cantv et mvsica sacra a prima ecclesiae aetate vsqve ad praesens tempus

381쪽

quoad sonos perinde ac pedes versificationis veteris quam nostra poesia musicae deesse, in libro etiam de poematum cautu 'Diribus rhythmi, demonstrandum sibi sumsit. Fuerunt certe nostro hoc saeculo, qui putent, cuique sono, quam etiam simple videatur, alios iungi consonos non uni nos, sed qui persectam reddant consonantianari quos inter lana Iaudatus ΑυvEUR, imprimi vero RAMEAU, musica practica pariter cele-hratus ac theorica , huic experimento novum systema superstruxit novae nostrae musicae harmomae id nempe experientia deprehendi ponit, dum resonat Corpus sonorum, praeter octavam soni fundamentalis simul etiam audiri eius duodecimam, id est, octavam cum quintari insuper decimam septimam maiorem eiusdem toni fundamentalis. Quae sunt in progressione harmonica I. a. . . Quibus si intermediam clavam iungas, habes seriem continuam numerorum . . . . . 'ALEMBER in elementis musicae theoricae tracticae, secutus hoc yst ma, Xplicavit, evolvit, contraXitque in synopsi ex variis opusculis D. RAMEAu, quae citat in dissertatione praeliminari in suis autem elementis quid praestiterit, ibidem p. lX in compendio exponit a Huic vero suo systemati tam confidenter, unice adhaeret, ut omnibus progressionibus geometricis, arithmeticis, harmonicis de systemate res est ac theoria muscae, non de praX tantumo nuncium remittat ipse, atque easdem aD RAMEAM frustra ceu prorsus inutiles adhibitas fuisse iudicet. XIV. Non est huius loci discutere , rectene res omnis musica con τ' mittatur unico subtili magis dicam an fallacit aurium iudicio , experiamentoque paucis adhuc experto, ab aliis etiam exploso, posthabito ab ipso etiam I. I. Roussgas, etsi illud se in lexico musico adoptasse haud semel confiteatur habet tamen, quod contra experientiam , qua fundatur systema illud, Xcipiat . armonis praeferendumque putat systema celebris ARTiNI, singulari experimento innixum, quod ipse 'ALEMBER , 'Mae.' vocat ne tres belle experience nempe si tempore eodem diversi soni in duobus paribus instrumentis simul intonentur, hos duos sonos producere tertium. Quod tamen eodem tempore etiam a D ROMIE observatum

verra dans nos Elemens, comment onpeu tire de cette Xperience, par ne deduinctio facile , es principaux Oint de Iam lodie, de 'harmonie; 'aeeor parfait tantinat eur que mineur Ies eu tetracordes dela mulique ancienne; a formation de noue echelle diatonique . la difference de v leur, qu'un meme sono petit avoir, vivantia marche, qu'on donne ara basse; 'alteration, 'u'on remarque dans cette chelle ,

ui radon de ria nubilite totale de 'oreille a

382쪽

ium dicit, ut 'aec gloria penes gentiles suos maneat, cum Italis saltatem partita quibus caeteroquin Galli omnium iudicio in musica arte alia mam cedunt. Neque vero dissilendum hic est, principium systemaque TART1Ni praestare, quod a simpliciori, melodia nimirum, progrediens ex hac harmoniam deducat, secus ac in systemate M. RAMEL fit. ΤΑR-11NI systema quod ab auctore confusius obscuriusque deductum queritam a8. turi'ALEMBERT in epistola ad D RAMEA , breviter .distincte explicat ou sfEA v. eme, atque in tabulis X hibet, notisque musicis X- pressam ipsam etiam Xperientiam, resultante e sua genesi compleX Omnium consonantiarum , ita ut infimam clavem pedalis in organo tangenti simul supra omnes hi soni ad unum illum resonarent, hoc modo, etsi unus gravissimus tantum auditu percipiatur sonus:

Eum sere in modum, quem supra in tubis observatum X MERsENNo a divimus id quod rem sensu magis X ponit, quam Xperimentum T AR- Tis1. Sed non hic subsistit ΑRTiNI X perientia . quam principium unicum omnis musicae harmonicae constituit, ipseque I 'ALEM AER anno 17 6 Lug duni cum pluribus musicis a se factam comprobat. Sic vero se habet, ut quoties duo soni fortes satis continuati eodem instanti fiant, tertius inde resultet plus aut minus sensibilis, prout magis aut minus simplex est consonantia, vel auris audientium acutior sola octava excipitur; quinta unisonum reddit sui soni gravis. Reliquorum intervallorum sonus tertius, qui producitur, Omnis gravis est. Quarta reddit octavam sui acuti tertia maior octavam sui gravis, .se X ta minor, quae est eadem inversa, reddit octavam duplicem sui acuti tertia minor decimam maiorem sui gravis sexta autem maior eius inversia reddit solummodo decimam maiorem soni acuti Tonus maior reddit decimam quintam seu duplicem octavam soni gravis tonus minor decimam septimam seu duplicem octavam tertiae maioris soni acuti semitonium maius reddit vigesimam secundam seu triplicein octavam soni acuti tandem semitonium

383쪽

lonium minus vigesima in ' sextam Jui gravis. Id vero observandum singulariter, quod contonantiae eundem semper producant tonum temtium . .

Consonantiae

Sonus pr0- ductus His non contentus demonstrationem physicam facit in circulo : quae mi

hi e gratior est, quod iuvenis mathesi imul ac musicae intentus, idem magna voluptate deprehenderim in sectione globi sonori secundum progressionem harmonicam, quod hic ob oculos ponitur Iraetere alia, 'Mfelicem imprimis etiam disibilantiarum theoriam, quam TART1Ni diligen XXXV tiae macumini debemus. num. Explicat ou sfEA IOc cit aliud praeterea systema D SERRE, neven sis, mixtum ex utroque D RAMEA UO TARTINI, ita ut ex hoc defectus illius suppleatur. Rem D. SERRE explanavit editis libris Pari sit an I s3. hoc titulo uis fur es principes de Harmoni No. Et anno II 6 3. Genevis. Observations fur es principes de harmonie, occata sonees par quelques crit modernes sur e sule V urticulierement par Partiole fondamentale de r. 'ALEMBER dun ira clopedie, te Traite de Theorie musicale de r. TARTINI U D GUIDE harmonique de r. GEMINIANI. Laudat porro D. BURNE VOl. I. p. I. Anonymi ni lilibrum Principes an Poπer of Harm0λιν, qui nuperrime prodierit in hoc argumento , ad Xamen revocando discutiendoque systemate ΑΗΤtur. Non dubitat, auctorem hunc recte evolvisse, comprehendisseque systema TARΤ1NI, quod aliis , Gallis praesertim laboris impatientibus, nimia obscuritate laborare est visum. XV Qua de re quidquid sit, systema TARTINI complures d- n. tu i habbet patronos ex eoque manifestius patet uatio illa , cur duae quin regula gens tae ceu serfecta, consonanti3es immediates es invicem sequi nequeant xβι motis

384쪽

quam ego semper ex naturali illa consonantiarunt progressione , ordine, ac vicissitudine deducendam esse Xistimavi , PALΕΜ ΗΕR vero in elementis musicae theoricae tracticae etiam e systentate . RAMEΑ deducere conatus est in systemate autem TARΤ1Ν sic se habet naturali progressio, manente semper eodem tono fundamentali:

Motus per quartam locum hic non habet , cum in tria de harmonicaeXcludat tonum fundamentalem hincque etiam suapte se prodit discrimen consonantiarum veteris recentioris , id est, melodicae 'armonicae musicae qua item ratione locum habeat, quam usurgi nostri generatim regulam ponunt, de consonantia perfecta ad perfectam , proceditantum per motum contrarium vel obliquum , nunquam vero per rectum cum tamen nihil frequentius 1 in clausulis seu cadentiis musicis, quam motu rectus a quinta in octavam , ut in duabus posterioribus seriebus notarum propositi Xempli res Xhibetur, nec quidquam refragante aurium iudicio : dum manifeste hic se prodit dissonantia diatessaron seu quartae, quam quippe in praxi necesse est resolvi in tertiam pro clausuliS. Proseripta e XVI. Non potuit non, quod attinet quartam consonantiam, per-mVijς' 'sty lexos detinere, uicunque veteri theoribe musicae intenti, eam ad hodier-

ebulanantia iam Uticam applicare Contenderunt dum praesertim 11bi m animum m- diatessaron ducere haud potuerunt, veteres caruisse omnino musica nostra harmonica seu polyphona, concentu nimirum plurium simul in triade harmonica vocum Unde quo versatiores fuerunt in theoria musicae veteris , O tenaciores Xtiterunt in propugnanda consonantia diatessaron. Hos in-T I p. 8'. ter o Lapt. DONI Us de praestantia mi bicae eteris tribus perscriptis libris. quodam loco indignatus illis , qui secus existiment, an qui Squam Odie inquit musicorum tam imperitus est , ut contra totius antiquitatis

Concordem sententiam , contra omnem rationem, contra ipsum aurium iudiciuna, atque Xperientium , usumque concentuum hi diatessaron inter

385쪽

POSTREMA HIA . AETATE. G. IV. 29 I

ter dis onantias adscribat praesertim cum superioribus annis Andreas ΡA- Pius quida in Gunda Densis, vir inter Bebar eae doctus, ac nuper DONI Us noster firmis sane rationibus contrarium itenderint imo nec ZAR LINUS ipse quem vos musici merito magni facitis nec locius ille Hispanus deSALINA loquor nec quicunque vere eruditus dici potest, ullam haesitationis speciem hic praebuerit quin potius Coryphaeus ille vester non eam tantum in consonantiarum album retulerit, sed etiam in periectarum classem in quo tamen nimium illi tribuisse meo iudicio videtur. Nam si ratione numerorum , quae symphoniarum intrinsecae causae sunt, earumque vim naturamque attendimus, diapason tantum , ac diapente perfectae dici atque haberi debent. Sin autem concentuum proprietatem atque

sum, qui in clausulis quas syncatacogas Grace rectius dixeris praeci-PU Viget, respicimus , di tonum , quam diatessaron perfectis adnumerari aequius est. Verumtamen non sine imagno vestrae professionis dedecore fatendum est enim insulsa haec opinio de dis nantia ii diatessi ron hucusque invaluit, hodieque etiam mordicus a multis defenditur. In omnibus pene hic doctissimum alioquin virum, incantatum fascinatumque veteris suae musicae theoria fallit ratio, qua pro consonantia diatessaron pugnat , quae vel inter perfectas ante diapente, pro veteri ni- mira in se melodica, connumeranda est consonantias aut penitus est X- cludenda , pro sequioris nimirum nostraeque aetatis musica harmonica. Quam in rem ex recentioribus legi potest 10. ΑΤΤMEso in ea orchestrae parte , quam inscripsit Ouartae blanditiae fallentes, scilicet de ver-dactile uarien-RDua . De vetustioribus medii aevi auctoribus dixi. De smint mus suo loco, quartam etiam in musica harmonica inter consonantia re

ponentibus, donec melius vocatum est in consilium aurium iudicium i-mm ahd, ernoritasque Singularis locus est o GYRso Nis, qui voce deceptus qui-ThςiiDASI dem quoad rem ipsam a numero consonantiarum quartam eXcludit si Om-

pertum est inquit tres dumtaxat in numeris sonoris proportiones esse de T. I OFM lectabiles, Diatessaron, diapente, diapason, quas vulgari modo nomina-ἴ mus tertiam, quintamo octavam. Nec sunt plures deinceps, quae non reducantur ad istas, quennadmodum seXta quinta super octavam, rursus octava duplex. Et ita per ascensum quantum vel vox vel ratio fas habuerit. IOANNE de Fuida confuse quidem admodum de hac ultima re multa accumulat Meminit eiusdem IOANNE de muris, qui, inquit, hinc P. 'ς. . iud in musicis practicatur. Ιs, ut libro superiore ostendimus theoriae praXique musicae harinonicae posterioris huius aevi antesignanus, ubi de discantu, quae ipsi est musica harmonica, agit, quartam ne quidem in

o a ter

386쪽

292 L. IV. INSTITUTIO MUSICAE AC Rae

cus. Io ter consonantia reponit. Qua de re audiendus est laudatus Io. de Fulila: si Caeterum quidam diatessaron persectam Ore dicunt consonantiam , quidam imperfectam ; nos vero eam semis dissonantiam esse dicimus, id est, cum nulla per se solam concordans. Quam etiam muris consonantiam fore negat, nisi eam perfectam praecesserit consonantia : cum vero perfectis aut imperfectis moderatur concordantiis, ipsam consonantiam facit non e se, sed respectu aliarum, quod musici gentium vocabulo auix in hordon vocare ceperunt, quia tetrum reddit sonum. Idem postea inter decem, quas pro componisti affert regulas, hanc nonam ponit: si Diatessaron nunquam sola ponenda est, nisi aut perfectam aut imperfectam moderetur, sed, nec simul ascendere, nec simul descendere licentiam

habet, nisi sit ut praetactum est fatilXbordo quod quidem fictum in hypothesi putant, in hyperboleothesi fieri posse, sed haec ratio non

suadet, quia contra praecedentem esset. Qui de fugis, canonibus c. dant praeceptiones, studiose quartam evitandam cavent, eo quod in inversione tetrum, ut cum IOANNE de utida loquar, reddat sonum. In Franchini Apost Practica muscae lib. III. caput . inscribitur de consentanea suavitate quartae dicit autem duobus locis admitti in contrapuncto si primo quum tenoris cantus clavam invicem sonuerint, tunc medius, qui contratenor dicitur, in quintam supra tenorem, tribus sic tonis ac semitonio ductam dispositus, ab acutissimo sono qui octavam aequis Onantem perficit ad graviorem, per quartam sic diatessaron distabit in grave atque ita quarta huiusmodi inter contratenorem, cantum, quoniam harmonice mediata est , optime

concordabit postquam exemplo explicasset secundo pergit

quum tenoris cantus procedunt per unam aut plures seXtas, tunc vox media, scilicet contra tenor, quartam semper sub cantu tenebit, tertiam semper ad tenorem observans in acutum. Huiusmodi autem contrapunctum cantores ad aula bourdun appellant in quo quidem medius ipse contratenor saepius notulas cantus subsequitur, diatessaronica sub ipsis depressione procedens, quod in psalmodiarum modulationibus a musicis frequentius Observatur. Atque ita quarta huiusmodi inter contra tenorem cantum etiam per semibreves breves ac longas deducta in contra- puncto concorditer admittitur. Quod iterum Xplanat exemplo.

De Falsobora XVII. Observanda sunt modo de Falsobor no dicta. Ad finem

''R', 'Rxx eiusdem litui esuid vula us hordonizare dici notat idem GA PORus, ium

eatibus bu, instrumentis ceu in utriculo vox uno tenore procedit: Huiusmodi enim

387쪽

inquit sonitus in in frumentis ductus, ceu nutricula, quem Tuld arrapidam docant, dicitur vernare apud Philosophum apud vultis vero hordonizare. Dosio in tractatu de musca scenica videtur esse apud ARI T. . n. STOTELEM Mεγαλ indignaturque ZARLINO, qui hunc unum concen- 'tum harmonicum apud vetere agnoverit, veluti in nostris Orna musis. Laudatus autem GA FORUS a Veri vult a cantilenae compositore, tenorem

aut baritonantem a in cantilena per omnes notulas immobilem disponere : aut nempe ex parte fit in 'armonica , quem usu ecclesiolico Falsum ordonum dicimus, fulmodiae nempe concentum harmonicum, qui suo tenore procedit invariatus usque ad clausulam. Quae omnia collecta commodam dant vocis aut bordon Originationem , prout a contrapuncto distinguitur, multorum ad invicem cantantium V contra cantantium consonantia iuxta laudatum GERSONEM r. II. de cantichordo. Cuius denominationis eandem rationem adhuc of ux in suo gradu ad Parnassum reddit, quam iam superiore libro explosimus si Scire oportet inquit loco notularum modernarum antiquis temporibus puncta adhibita fuisse , ita ut compositio punctis contra puncta positis contra punctum appellari consueverit quod etiamnum hodie, non obstantibus aliarum notularum figuris, usu venit,& nomine contrapuncti compositio intelligitur ad artis regulas elaborata.

Haec ille in prooemio libri secundi. Ubi tamen o primae lectionis ii scriptio de nota contra notam longe aptius vocis illius etymon praebet. Silentio praetereo, quae idem deinceps aliique tractant de variis conis trapuncti simplicis, duplicis, floridi c. a maioribus nostri. Durtis appellati , generibus, fugis diversae speciei, simplicibus, duplicibus c. canonibus item, quorum tam varia sunt nomina, infinitaeque formae rectorum. retrogradorumque seu cancriZantium, polymorphorum, adusque labyrin thum musicum vocibus in I 28 choros distributis cuiusmodi apud ΚIR- fuet. m. CHERUM ernere est tantumque tam improbum ad nostram usque me H '

moriam est impensum studium ad ostentationem potius Madmirationem. quam harmoniae auribus suaviter influentis concinnitatem, ut GLARE AN Us recte effatur: si In huiusmodi symphoniis, ut libere dicam, quae sentio, magis est ingenii ostentatio , quam auditum reficiens adeo iucunditas: id quod ipsi etiam agnoscunt cordatiores huiusmodi artificiosorum concentuum conditores. Sic URIANU in canonibus ad de maris stetita ceu veniam praefatus, sed si quid durius, inquit, aut licentiosius oriptum inveniatur cum omnia super unam fabricentur boim propter striacti spinarum legum regidas, i noscendum Quique haec refert Stephanus ora ΑΝ-

a Cum metetemata tune temporis plurium quam CLAUDIUM SEBASTIANI Beli mola. c. I S. ubi quatuor vocum fierent, sic licebatur vox media etiam notasti vo Vagans, quinta scilicet, item tenorem inter bassum , cui respondebat vox enor ictitu medius, concordon ela. ri, quae graυis olivi vel basis dioebatur iuxta

388쪽

LANDus Romanus in praefatione admissam id genus R0ma edita an i638. si Si inquit in aliqua sui particula aurium tympana minus suaviter feriet, huius difficillimi generis ariditas exarandi est X cusandari quod genus quanto magis ab aliis longe lateque disti tum est generibus, non alligatis huiusmodi canonum legibus eo admirabilius audientium animos in se convertit: praesertim cum in hoc prima mediis, media postremis, singula singulis ubique inter se cohaerere,is consona est necesse it. Quod in sequentibus non accidit Missis, quae huic non subduntur imperio. Et

in hoc, qui non diu versatus, insudaverit aliquando, X perientia magistra, in inextricabile incurrat laqueos, necesse est. 8 Anno primum superiore 773. Vienna L0. Frid. Aus hos etiam musicae labyrinthos explanandos suscepit, maiorem gratiam apud CAROLUI VI avg. mem. initurus, si revivisceret, plurimum hoc genere arti pictos e musicae delectatum quod certe admirationi esse potest , attonitumque reddere animum atque adeo distractum vel hinc merito remove natim est ab usu ecclesiastico hoc musae genus; quare plura non additUUS. Notitia pio XVIII. Nonnulla solummodo monita IV. UX , qui omnium sibi ' ρος ζβR existimationem conciliavidi auctoritatemque, addimu ec laudato opere, finis nil quo institutio musica solida maccurata continetur Ad finem vero quae-itiose exeo dam de stylo ecclesiastico, a capella o quae proprie ad nostrum loc in-Φς''Q stitutum pertinent, habet probe notanda a quidem de illo ecclesiastico: Par a et Quia inquit)Deus summa perfectio est, decet concentum in eius laudem tendentem omni legum rigore persectioneque, quantum humana quidem imperfectio patitur , absolutum, Omnibusque mediis ad devotionem X- citandam aptis instructum esse. Et si textus expressio quandam Xigit hilaritatem, caVendum est, ne concentus ecclesiastica gravitate, modestia, decoreque destituatur; quo auditores in alios, quam devotionis amoclus distraherentur Ante omnia adnitendum est ut te X tui musica congrua, distincta , expressiva cantori haud incommoda. sed articulatu facilis applicetur quod fiet, si compositor abstineat a figuris minutioribus ad verba aptandis secus esset, si vocalis quaedam absque verbi pronuntiatione protrahenda foret, quo casu pro cantoris habilitate diminutiones locum habent c.' In stylo a capelia, de quo nos supra, ille vero deinceps agit, Trimo' ante omnia in hoc compositionis genere abstinendum Vult a genere musicae hodiern se mixto, atque modis tran Spositis, nimirum die si bus uti mollibus resertis, assumto puro dumta Xat genere diatonico. er stylum autem mixtum intelligit systema muscae hodiernum

quod ipsi est diatonico - chromaticum seu compositionem, ut postea definit,

389쪽

finit: modo una, duabus tribus, etiam pluribus vocibus, immiYtis inistrumentis concertantem, modo pleno choro instructam, quae potisIimum

in ecclesiis hodie in usu est. Unde serio Ios Epuum suum discipulum hortatur : Ne inquit obliviscaris musicae ecclesiastica tinis, scopi esse

nempe devotionis X citandae, cultusque divini rationem: ne stylum hunc cum theatrali, saltatorio, more multorum, confundaS. Contra etiam,

ne opinione musicae sacrae assii mendis deis sterilibus, nullumque succum habentibus in fastidiosam intres morositatem, taedium potius, quam devotionem parituram sed cura tibi sit concentus auditu grati, cin animo auditorum cum oblectamento influentis. Quam perstringit musicam deis sterilibus, nullumque succum hahentibus refertam, est da , quae saeculis pro X imis ad nostram usque memoriam passim obtinuit, inani quodam garritu ac confusis vocibu perstrepens, ad eum modum, quem iam IOANNE XXII in superiore libro allata decretali Doctis diserum Patrum Extrav. comm . lib. III. it. I. deviata Ionestate clericorum proscripsit, interdixitque sacris nostris. Nunc vero nec ipse LV. Ux, qui eum secutus est, . Minradus PI Es, eademque passim ingeminat in tradi mus praef. ab omni huiuscemodi labe liberi iudicarentur in suis melothesiis siquidem non fere X trusae essent templis nostris substituta in eorum locum lasciviente quotidie magis musica, atque in alterum illum excessum collabente, quem damnat IU FUx omni etiam institutione sua, regulis, ac praeceptis in radu ad Parnassum: qui passim usurgorum manibus teritur, nuper etiam in linguam nostram Germanicam translatus a Laurenti MigLER bibliothecae musicae auctore,

institutaeque societatis musicae Lipsien sis coryphaeo De hac in praefatione operis sui disserit laudatus . Minradus pies, Mi ZLERI singularis, dum

iVeret, amicus, eodemque incensus studio, ac desiderio , ut ad Xpoliendam artem musicam apparatus etiam scientiarum philosophicarum, mathematicarumque ad culturam ingeniorum musicorum adhiberentur quam ob rem tamen e suis etiam contribulibus Mi ZLER Us adversarios est nactus, cum quod ad theoriam, tum etiam praX in attinet, quam ii ipso humi serpentem vituperarunt ab uno nempe in alterum X cessum lapsi: ut fit in rebus humanis, ac pronum imprimis est in musica arteri uti una haec posterior, cuius a decimo quinto saeculo repetimus epocham, prodit aetas quin ipsa nostra adhuc memoria satis superque manifestat.

XJ V. Mentionem fecimus superiore libro Mottetorum , mansitque Stylus moti stylus molieticus ecclesiastico usui addictus ad nostrum . usque aevum. Τῆμ '4M

390쪽

L. IV. INSTITUTIO MUSICAE SACRae

Musum. lib. si otteticus stylus inquit ΚIRcHERus , cui non potuit esse ignotus est processus harmonicus, gravis, maiestate plenus, summa varietate floridus, nullo subiecto adstrictus dicitur molieticus, eo quod modus, sive tonus assumtus aliorum mistura sonorum , suo artificio tegatur, ut arietate ingeniosa intricatus vix nisi in fine ratio toni dignoscatur. IrOL. V. p. 316. vocat ad praecipuos huius styli auctores, ex antiquis Ortandum dii Asso, Iosa UINUM, ARCADELT, ODO CUM Pratensem, Praenestinum e modernis, tunc nimirum temporis medio saeculo praeterito , laudat Ioannem Baptisam RiLLuae, INTEMETUM GALLUM, MORALEM, SURIAΝUM, TROIANUM, ANNINUM, CIERAM; Madriatici vero styli auctores Aufm sinum GAZZARIUM, Scipionem DENTICUM, VENos ΑΗ, mratium V ΕCp . dii, CHIUM, quibus paullo ante in hoc etiam stylo Praenesinum, ORLANDυ Μ, Claudium MONTE vERDE, principem Venu sinum, Lucam MARENTIUM iun

xerat.

T. Di, iis DONIUS de rasantia musica veteris ad rem melius distinguens auctores a Calationum genere, argumento : De conditoribus ait cantionum tum sacrarum, tum profanarum loquar, quisnam ne credet in priori quidem specie concessuros antiquis fuisse vel Hadrianum iLLARTIUM, vel Lovstu Praenestinum, vel Chrisophorum MORALE , reliquoSque eiusdem classis metopoeicos 3 In posteriori autem specie profanorum cantuum Lucam MARENTIUM , Pomponitim ENNIUΜ, Thomam EcCIUM, aut ipsum sane Ventimum Principem 3 aut quemcunque voles e his, qui pari gloria utrobique excelluerint ut Cyprianwn Rostium, ut etiacem NERIUM, ut NANNI Nos duos, ut HI Lippum de Monte, ut Oriundum Assuri ut alios innumeros. Ex omnibus itaque istis primi stylo molietico, alteri Madrigalesco, postremi in utroque eminuerunt Sty- Ium adrigalescum IR CHERus derivata alibi quidem ab auctore similis nominis a vulgatis cantionibus, quas vulgo adrigalia vocant, suntque ut plurimum Vanae, amorosae, et e posteris plures quoque ad res spirituales cum summo fructu, ut A GAZZAR Ius, transtulerint. Stylus est Itatis maxime usitatus, hilaris, alacer, plenus gratia & suavitate , diminutionibus maXime indulget, tarditatem, nisi ubi verborum ratio requirit, omnibus modis fugit se Notat EN AGI Us in originibus Italicis, teres Italos scripsisse mandriarale; apta proin est derivatio a μάν-α caula Sectorini ἀγελη armentum, rex. Io BGL MARΤ1Ν dolet, neglectum hoc tena

iris pore munc styrum, movendis affectibus apprime aptum quo in genere