장음표시 사용
371쪽
1ssum aptata e pontexta, cum in Italia degeret iuvenis adhuc, ut ubique se prodit, inulta quidem eruditione venatus mysteria numeri septe-1aarii ad propositum suum de quo serio magis appositeque ad rem pagina tandem quinquagesima quarta sic disserit: Redeo in viam . senae illae notae sic inventae usum sui apud musicum passim gregem , sed tam dum admodum difficilemque praebent Quadi enim hora mutationum, confusio clavium, substitutio vocum Videas plerosque atque indigneris, bonam aetatem impendisse huic articio exiguum tame profecisse,
perfectis annis prius, quam istiusmodi lectione. Difficultas scilicet obstat, annulumque interdum penitus denegans, interdum praecipiti iam aetate conferens , remoram plerisque facit. Ego tollam cursumque universum facilem expeditum reddam , levi quodam diverticul, sive fle-Xu me in transversum abire penitus est animus; sed vada, Meminentes illos scopulos sequoris musici devitare. Hactenus quidem, ut dixi, sex
veluti notarum velis Harmonica mota promota velis, inquam, quae Nun insinuari opus, nunc Epandi, nunc Obliquari, misceri nonnunquam, atque commutari pro ratione cursus, vocalis seoli flatu Ego adiuu-go molestias istas fugiens sine schemate loquor notarum numerum augeo senis receptis, ut alias m0dulata fiat, comitem unam adiicio,
ex eodem illo hymnos I scilicet, Solse ollati a Bii reatu Ordinem eundem servo ut, re, mi fa,1DI, D , i. Mirum sane est, id non primo statim harum syllabarum inventori, aut saltem nemini alii tractu saeculorum in mentem venisse, ut sic scalamusica completa docentium discentiumque taediuinis laborem, unica addita syllaba, levaret, confusionemque e continuis mutationibus tolleret. DONI Us in proramnais musicae partu et regiit. lib. II. MA ILLAR DUM ita scribentem, ante v ΤΕΑNUM alios Si mo adiecisse, ut in totum octo T. I. O .nae essent: quam methodum merito quidem TUTE ANU Contempserit m 2ψS
qui nihilominus primam additionem septimae syllabae sibi tribuit in con o . nclusione opusculi, viam hanc novam aperuisse, stili acumine aequasse, ad p publicam remotis sentibus itionem. Utinam mens iis, qui instituunt iuventutem, hac docendi non desiliet ratio, aut modus inducendi. o. Id ardenter sane instanterque egit UΤEAN Us, edit iterum libello an I 6O2. iam mi athena sve notarum heptas inscripto. Quo ipso anno SethusCALvISI Us in Germania nostra idem saxum volvit in libello, quem inscripsit compendium mullicum anno 161 a recusum sub titulo Musica artis praecepta nova, fucissima go. Atque eodem etiam ranno I annes Μὴ 3 LIΡ-
372쪽
Lippius in synopsi muscae novae pro septem vocalibus stetit. CALvisti vero partes, quas Hipp0btus HUBMEIER Gotting anus paedagogiarcha impugnavit, defendendus suscepit GIBELI Us. Haec apud nos agebantur, dum Italia iam Is I . monachus quidam Glisetantis ΑΝcHIERI, in libro seu cartesia di musica, ut testatur Ro UssEΑU, etiam pro additione septimae syllabae operam navavit, qui ivocat . quadratum, a rotundum, uti Gasii Si in n. In Gudia, teste MERsENNo, facile agnita est eius additionis necessitas ob mutationes evitandas sed primum Varia fuerunta vocabula ii, di, ni, , a C. LEAE L qui anno II I. edidit suum tractatum historicum practicum Par de cantu ecclesiastico dicit necdum tum diculum .dimidium elapsum fuisse, ex quo syllaba Si in Gallia sit adoptata Addit: 'inventeurde ceti DPabe, necessuire ne fel potnt fuit conuolire Ves iis disent, que se ut L MA1RE, Vmtres est sent, que se ut METRU, fautres en udi sent, que e ut M. Dup UY Sub hoc ultimo nomine latet laudatus
ΡUΤΕΑΝ Us, uti videre est apud BONNE TUM in his mus d. 7 a S. D. des MURS, quem putat vixisse an S 3 idem esis videtur , de quo libro superiore, Ioannes de MURIS, cui, sunt, qui aliquid in hac re adscribunt Ac Roussga quidem, qui eius T trivit, has sed se tantum syllabas T. I. His de Pro tu, do, o, tu a, ei tribuit. Addit OΝΝET Us, mutationes qua8: T dari in hac re Franciscano cuidam tribui; probabilius tamen iam lauda-
p. 11. tum M ETRU circa an. 67S. fixisse syllabam i, dum alii etiam in Ga Llia, teste MERsENNO, nova omnes fecerunt . g. Vaseu Tu, Ra, a Fa, a, La Zu Ut habent et a sua has o ue, di, ga, D, a vi, iam MERsENNO AEE PLERO memoratas. uper ΔΑυvEuc has syllabas a ra, a, da, o bo, D, d adoptavit. De Bois GELO ad supplendas notas alteratas per diese hanc seriem integram ponit ut de re, re, mi, a sol be, tu, a,s, uti Videre est in exico apud RoUssgAU. Universim vero mon obtinet, quod idem perhibet, apud nos loco syllabarum litteras a b c c. in usu esse . qui variat. Iam laudatus GiggL1us adiecta uidonianis syllabis septima ni, pro chromaticis illis intervallis has syllabas eminaei Di, i, a, i, Si, Lo,
373쪽
Fio putent, abiectis omnino syllabis, satius esse solis uti litteris secus ines E PF a GIBELi Us contendit, syllabas putans ad pronuntiandum, instituendam isque iuventutem aptiores, ut refert Laur. MIZLERUS in bibl. mus Ad T. 1. p. urdi vero, hodiernam experientiam contrarium docere, dum iuventu an- p. 7.
te omnia secundum litteras instruitur, moXque bono profectu statim ad cantum ipsius textus inducitur. Sunt hodie, qui syllabas Graunianas da, me, ni p0, tu, a, b ideo prae aliis adoptandas X istiment, quod non
solum vocale Omnes suo Ordine, verum etiam consonantes duras' liquidas complectantur a) assim vero adhuc antiqua cantilena eXa achordi obtinet, quod aliorum sententia melius ad tetrachordum redigeretur veluti apud Ang las solummodo quatuor syllabas usu obtinere, RoUSSE A memorat, more Graecorum, apud quos teste Manuel BRYEN lis in Nio iuxta systemati diatessaron tres species, gravium sic mediarum , missi. p. 384 ductarum Vocum, prima est, quae a Barapycnis continetur ut ab hypate- hypaton, ad hypate-meson secunda, quae a meso pycnis ut a parypate- hypaton ad parypate meson tertia, quae ab Xypycnis, ut a lichan Os- hypaton ad lychanos-mes n. Quo compendio mutationes non tantae confusioni obnoxia esse videntur. Iam memoravi, ID Bapt. DONIUM id Contendere, ut Graecorum more quatuor tantum in tirocinio adhibeantur
syllabae quod is magna contentione agit iam laudato libro II. Prog)m.. nasica musicae pars veterum restituta. Ubi etiam se haud invito aptiores
syllabas excogitari, atque ad veterum morem disponi post , confitetur. Attingit etiam, praeter usitatum diatonicum genus, chromaticum .en-
VIII. Medio aevo aera christianae operosa adhuc monochordi diviso Scalami sica
magnam partem institutionis musicae conficiebat , ad consonantiarum in tervallorumque musicorum in progressione harmonica investigandum ordinem , atque firmandum pro genere diatonico temperamentoque illo, quod ipsa vox humana suapte natura dabat. Rem cum primu rationum harmonicarum indagator PYTHAGORAS ad canonem mathematicum EXigendam Xistimaret, ARISTOXENES postea ARISTOTELI discipulus, auribus diiudicandam existimavit plusculum quidem, ut postea PTOLOMAEO Di DYMo est visum, medium tenentibus : ut tamen multa adhuc huic nostrae aetati relinquerent circa temperamentum hoc recte definiendum, quod
a Vid. MILLER Αnwellandi gum mussicaliscit huisse. Eadi vero an usum habuerint. de quorielitigem Gelange Initio huius operis T. I. nunc agimus, nunc non disputamus. mius e P. 1s, memoravimus rptios vocalas adhi te rei nullum, quod sciam, vestigium superem
374쪽
Ρrimumque superiore saeculo MYRsEΝΝUs, aliique postea, quos BoU8sE AU
s me sunt persecuti; quibus SALEMBER iungi potest, qui nuperrime in p. I. o. s. elamentis Imicae theoreticae O practica studiose de hac re agit, passim- que nostri tum theo retici, cum practici auctores. Nec organo poethac doctrina in praxi carere possunt etsi eam non semper instituant ad monochordum, quod hic iterum usum praestat multo subtiliorem, quam olim ad consonantiarum intervallorumque simplicem genesia, quando genus solum diatonicum syntonum usitatum in ecclesia christiana fuit ac quidem cantu μονοτονι progressione simpliciis uniformi, ita ut primum a saeculo l. ad evitandum tritonum . molle a quadrato distingui ceperit. GLARE AN Us lib. I. dodecachordi c. a. FRANCIai No tribuit, quod quadrato hanc formam si quam etiamnum habet. dederit: ut esset discrimen duarum vocum in f in octava, inque clave . a i. i. Qui saeculo vergente XIV. commentarium edidit in librum Flores milicae ui
Mς π II 4ζtiis Petrus HER pius, qua ratione ad suam usque aetatem processum sit,
eXponit, qua demum littera . infra m monochordo addita lit cum voce ut si ne inquit ullus defectus infra in cantu . molli permaneret, sicut etiam supra Xtra manum in monochordo circa finem prope magadam poni poteritis a sive e littera cum hac voce la : ne tertius b duralis cantus patiatur defectum ultimae vocis, scilicet a Ulterius notandum, quod plura semitonia in lyra , monochordis, morganis sunt necessaria, sicut infra quaslibet duas claves, quae tonum faciunt invicem , semit Tas. nium poterit poni. ali modo conformatum est organum Io KECKII, XXXV. quod ex sic. Xhibemus; qui etiam in dimensione semitoniorum prolixior est in opusculo de musca, etsi illud ad cantum tantum planum seu choralem accommodatum sit, ubi eiusmodi semitoniorum nulla necessitas est; nec illa quidem , quam quidam euphoniae gratia , pr3esertim in clausulis seu cadentiis, generi diatonico ob tritonum propriam statuunt; ego vero ob interludens organum in concentu harmonico , quem dicimus a simplici melodia distinctum, adscititiam esse Xistimo. An aliquid de IX. Sed leve est hoc altioris vero indaginis, an Ita temperatum D
'ς ςΠhμδ. ἶς stema nostrum hodiernum, semitoniis maioribus nainoribu Sque alteratum.
matie meti quid Vana commune habeat Cum veteribus dudum deperditis musicae ge- harmonic neribus chromatico .en harmonico Inclignatur ID MATTHLso iis, PRyx;ς ῖς d in lubium vocarunt aut ne arunt. Sed GLAREANUS in praefati O- Busi-Sdhisti ne Odeca hordi, mirari saepius soleo inquit cum nostra aetate chr
375쪽
matico vel en harmonico , duobus apud veteres frequentibus modulandi generibus, nemo utatur P Omne tanaen huius aetatis musicos subinde inculcare,o prope magis anxie de eis praecipere, quam de diatonico quo nunc solo utimur. In eandem sententiana locutos Rc UsIUM ZAR-Lisu M. Lippium inducit MATTHESO nihilominus intervalla generis T
chromatici, scalamque diaton O- Chromaticam modernam protrudi L. CalCU n. aeti. Ne
lo seu dimensione sua distinctam. Haec eaque quae accurati v adhu C 'A p. 1 o. s. LEMgΕκ ita elementis musicae theoricae N praetiere de omnibus his gene BY.ribus digessit, si ad ea Xigantur quae habet ALLIS lUS in appendi Ce ad p. v e. 4.
veteres scriptores musico de veterum arm0Hi ad hodie a m 0mparata, p. 163. Ucapparebit, quo adhuc intervallo distent Vetera illa genera. chrornati cuna en harmonicum, pura a nostro chromatico diatonico mi Xto, succedentibus nimirum alternantibusque tonis .semitoniis, quidem ita nominare lubeat quod quidem aliqua ratione Ofle fieri, haud inficior, modo cum veteribus non confundantur moderna Cumque vetera illa ob difficultatem , ac mollitiem tuerint antiquata, non est, ut ea revocanda affetactemus, pro musica praesertim ecclesiastica. Ea ad quae laudatus 'ALE' - Σός. BERT in genere en harmonico pro VOCat, Xempla, quae ipsa rara esse asserit, aliis discutienda relinquo, qui theatralem musicam tractant, unde ea sunt petita. Neque vero ad ea genera accommodata sunt organa nostra, quantacunque tonorum semitoniorumque arietate distincta, perinde ac omnia alia instrumenta musica, quae artificio structuraque Xum reddunt sonum. - Sane inquit V. Vossius de enchordis quamdiu nervet istiusmodi com De post stripedibus colla instrumentorum adstringuntur, fieri non potest, ut vel chro tu P v
maticum, nedum en harmonium genus reviviscat. Si velimus, ut antiqua muscae splendor in eculum transeat, relegandi sunt isti obices, quibus
toni distinguuntur, construendaeque sunt instrumentorum cervices vel ex ebore, vel e alia candicante materia, quae commode patiatur, ut lineis
diversi coloris inscribantur non solum tonorum, sedis semitoniorum, diesium intervalla : id si in ea, quam veteres tradidere, fiat ratione, insuper dociles marguti accesserint digiti, utique diuturna continua
exercitatio praestabit, quod hodierna nequeunt praestare instrumenta. Stuliatum est credere vel affirmare non posse tam minuta intervalla digitis frequentari, si enim toni Xacte possint inveniri, utique etiam invenientur hemitonia .rninora intervalla nec difficilius haec, quam istos reperire, imum quippe si noveris, iam Omnes noveri S. Quod vero inquiunt, etiam hoc tempore reperiri organa, clavicymbala, ut vocantur, quae hemitonia tonis permixtu habeant, illud quidem verum haec ipsa tamen MART GERBERT DE MUSIc Ecc L. T. II. L. IV. Ni oste
376쪽
o tentationi potius, quam utilitati inserviunt, cum non habeant conti. nuam seriem , ita ut ab uno genere transitus fieri possit in aliud, quod tamen in plerisque veterum instrumentis factum fuisse notius est, quam ut explicari debeat. Exstat hodieque eiusmodi instrumentum larensiae ZARLi Ni de quo se tractaturum in historia musica promittit D. BURNEU qui instructionem, quomodo tractandum sit, manu ipsa ZARLiNI instrumento inscriptam descripsisse se narrat Vol. I. diar. Itin mus p. 9O. Constat, molitum fuisse instrumentum huiusmodi, SALINAM Petrum, item de VALLE directore Lo Bapt. DONIO, alios, quos IRCHERUS O minat in sua usurgia qui etiam eiusmodi compositiones musicas facere Lib. m. e. . tentarint quos ipse nihilominus ridendos esse arbitratur, falsa quadam 'siqi imaginatione Iersuasis , in plurium vocum concentu chromaticas, en- harmonicas melothesia puras commode fieri non tantum posse, sed iis ad VI qn p. m. affectus concitandos nihil efficacius dari posse. Sic Do Nius de praesuntia mulso Deteris si Fatendum est inquit in magna rei non levis ignoratione ad hanc diem musicos nostros esse versatos, qui, nisi id eos Dosius docuisset, nondum animadverterant admistionem illam X traneorum phthongorum quos die satos te moliatos arbari vocant, vos politiores enharmoniosis metabolicos, ut opinor non generis esse, sed toni ac proinde quicunque intra hos centum annos in suis melodiis usurpare eos ceperunt quod prae caeteris Venusenus princeps factitavit non chromatici generis sonitus, atque intervalla si pauca quaedam loca exceperio multoque minus en harmonia , sed metabolicos potius cantus, ex peregrini cuiusdam atque X tranei toni chordis compositos, consus tamen nulloque certo ordine, usurpasse. lassim hanc materiam attingit Dosius in suis operibus potissimum autem huc pertinent tractatus Urai genere enarmonico, altro sopraetrinfrumenti di iasi di diverse armoni con uinque discors il primo de intono di in ira, O di o Lo ΜΕ o. II eoondo de diatonico equabile di o Lolago. II erzo, qua speate didiatonicis usasse duri antichi, e quale αξ si pratichi. Il quarto desia disposisione , e facilita deste mole diurmoniche Il quinto, in quanti modi se Ulia praeticare accordo perfelto nesi mole diarmoniche , con alaunee 'fui modusiaritoni di reueneri No. D. Bapt. MARTINI in nostro contratior III. - puncto mixturam saltem aliqualem agnoscit diatonici syntoni cum chro-3,3 matico DIDYMI quod diatonico proxime accedere iam alibi diximus limitatam tamen ad unum solum ex ambobus. Stilus noster Metabolicum vero recte vocant stilum scalamque musicam aevi
377쪽
POSTREMA MAC AETATE. C. IV. 283
posterioris, ex mutatione generis pure diatonici, multiplicationeque semi- olim nisi a
toniorum unde ni, ut mus1ca vertum m uastar de uno in alium tonum
transeat, nec uspiam subsistat, aut limam figat sedem inde vero errO- rem vulgi musicorum iam notavit IRCHERUS, quod omnes illa cantilenas, Lib. VII. μquas variis signis A. b. ii notatas intuentur, perperam chromatica aut en- harmonicas esse putent. Apud paullo antiquiores musica haec seu cantus fetus appellabatur. Est igitur inquit Nisul Lis ΤΕΝius inmusica cap. 7. quod inscribit defctu musica ficta cantus contra scalae situm editus, hoc est talis, in quo voces debitos suos locos non sortiuntur, velut Cum ut m , re in . mi in c. aut secus canitur Fingit enim haec
in quacunque clave quamcunque Vult peregri iram vocem, contra clavi&naturam, proprietatem, cuiu mutatio Mevitatio, in plerisque cantilenis est transpositio. In quibusdam sine discrepantia omnino mutari nequit. Haec brevissime ille in re, inquit non admodum obscura, cuiusque non it perm Unus usus. Et tamen in hac re, qua hodie nihil fit frequentius, iam tunc temporis notantur GLAREA N ecclesiuilici, qui in tranS MDrach. EL ponendis cantilenis immodica utuntur licentia, qua utique carere poterant. - - ,
Quid enim necessi est propter unam alteramve fictam voculam totum transponi cantum 7 praesertim cum hae consuetudine magis quam ratione introducantur. Id se cavisse in suo opere, statim in praefatione profitetur, quantum licuit: nam modi diatonici facti ad unisonum cantum seu melodiam in harmonico nostro plurium vocum concentu in sua puritate conservari nequeunt undae etiam tam iii theoretica , quam practica musica
fere negliguntur illa modorum discrimina De nimia ea in re licentia, nostra memoria , duumviri Io IV. Fug, inrudus p iEs in stilo saltem ecclesiastico passim queruntur, ille in gradu ad parva Oum , hic intractatu musico compostorio practico statim in prooemio. XI. Laudatus Ios Fux parum curans plagalium authentorum modo .oriiuiuii.
rum distinctionem sex tantum constituit, quos duodecim restituere GLARE A numerus
N Us tanto molimine est aggressus quique isagogen in musicen GLARE ANIedidit cap. X. quod agit de ne, exspatiatiune, Vnitione, M permixtionet0norum, tanquam rem singularem affert, dum PETRU Platensis ymphonistes inquit nostra aetate clarissimus septimum tonum cum Octavo in unam cantilenam pulchre coniunXit Et Lacobus Hos REcΗΤΗ ingenio- sillimus primum secundum. Quoties autem hoc fit, dicuntur permisceri tonio quod facile videbit qui diapason species memoria tenet. Atqui vero eo fundamento do decachordum suum L AREA Nus firmat, ac Π- instruit Quod, inquit, ne esse it ponere duodecim nodos, siquidem octavus
nose ab aliis recte separatus es De situ semitonii agitur, quoties v Nn a tiari
378쪽
28 L. IV. INSTRUCTIO MUSICR SACRIE
riari possit aut septem, aut duodecim modis Unde ex antiquis etiam
plerique cum PTOLOrassio septem tantum statuerunt Onos nostra vero aetate haud defuerunt qui usu ecclesiastico duodecim adoptarent GLAREA- ρθη Ni tonos id ΑΤΤΑ Ε so de mei . cuUL, seu RHaeo Rio .Franc. ELER testatur qui cantica sacra partim e sacris litteris desumta, par- tim ab orthodoXis patribus,' piis ecclesiae doctoribus composita, in usum ecclesie I iuventutis scholasticae Hainbur en sis collecta, atque ad duodecim modos ex doctrina GLARE AN commodata edidit.
Ex nostris plures Itali, M. Philippus ΕΝΕΤ ius de Cortona Io. --ria Bososci NI eosdem duodecim modos adoptarunt. I. s. BARNAB Ropro cantu figurali idem videtur admittendum, Troe chorali autem octo, nulla certe commoda ratione. Quin sotius in genere nostro mi Xto,
quod iam obtinet, viginti quatuor statuendi forent. odorum hodie non nisi adumbratam quamdam speciem luperessse tam manifeste sibi probasse
visus est Do Ni Us, ut nullus relinquatur refragandi locus Quare conci- T. Ivp.pia dat tandem inquit de praestantia mus . vet. necesse est, ut plane inutilis 2φ' ac supervacanea magna hodiernae musicae disciplina pars tam illa scilicet, quae circa commentiti OS Octo tonos, quos in sacri usurpant, quam quae circa duodecim GLARE AN modos eiusque laudabiles quidem, sed hac iri parte prorsus inutiles lucubrationes versatur in quibus doleo sane, totos iginti annos ab eo consumtos, quos longe consultius ut erat vir doctus, diligens ac probus, aliis in studiis impendere potuisset Concidant etiam necesse est tot illae regulae, praeceptioneS, ac versus ad cognoscendos, ac distinguendos hos, seu tonos se in modos vocare oporteat eorumque differentias . memoria tenendas, ab huius artis magistris excogitati. Consilescant porro tot in bages, atque altercatione de agnoscendis propriis singulorum tonorum formulis quas psalmorum intonati Ones vocant, deque antiphonarum cum illi coniunctione, quae tam multorum Ingenia incassum torserunt nec non indagationes illae laboriosae discriminis inter octo ecclesiasticos tonos, ac duodecim Glareanicos Odo a docto seduloque se a Tornu i Nerviorum editae: una eum inanibus iis differentiis ac vocabulis modorum authenticorum , plagalium, perfectorum, imperfectorum mistorum, Commistorum , caeterisque eius cemodi quibus otiose putideque consec tandis ac dirigendis scituli quidam homines faciunt nae intelligendo, ut nihil intelligant quandoquidem instauratis, ac restitutis antiquis illis, ac genuinis tonis, nullam plane vim a potestatem recentiorum hos umbratiles, ac fictilios obtinere iam liquet: nihilque ex iis, nisi summam confusionem, caliginem, ac mera canorasque nugas hauriri posse.
379쪽
Ut vero in plerisque hisce viro doctissimo accedo, sic quae ad finem addit de restituendis veteribus tonis seu modis, siquidem id de musica hodierna harmonica seu symphoniurgia intelligat , palam faciunt, haud
abs re Dorulo imperitiam mulicae practicae obiectam esse. Erit is profecto mihi magnus Apollo, qui principia veteris music3e melodicae, posterioris atque adeo etiam nostrae aetatis harmonicae seu Olyphonae qua caruere veteres, velit, noli DONIUS accommodare queat. Igitur quoad praesentem statum systemaque musicum modi universim iam a plerisque ad
duo revocantur , maiorem cum tertia maior minorem cum tertia minore idque recte, quod musicam nostram harmonicam attinet cui
tertius ille, quem D. BLAlΝviI L adiungendum duxit, scala mi fusol . progrediente, non adeo aptus est. Nid RoUSsΕΑ lex. v. mode Diaversa semitonii positio nunc tanti non fit, ut in genere diatonico antiquo adeoque nec diversi illi effectus attenduntur, quos veteres suis modi tribuebant, atque haud dubie etiam periti musici praestabant dum apud nos, etsi aliqua differentia agnoscatur quoad modum minorem maiorem, cantumque durumis mollem , sitque etiam quaedam singularis sonorum
proprietas ea tamen tanta non est , certe tanta earum rerum ratio ulgo non habetur , ut apud veteres, ad diversos animi motus affectusque Concitandos noruntque Oecunditate musicae hodiernae quemvis cuique pedi adaptare cothurnum. Xll. Ipsa haec hodiernae musicae operosa varietas iudicio multorum
in causa est, cur minus ad commo Vendum animum , X citandosque affectus valeat etsi satis Comprehendi nequeat, qua ratione id veteres in tanta simplicitate institutionis musicae praestare potuerint, uita magnam partem theoria consonantiarum conficiebat, eaque ad siti Oplicem melodicum concentum ita ut nec quidem rationem earum consonantiarum ha huerint, quae triadem nostram harmonicam complent. PYTHAGOR As,
post eum alii ad unum omnes, solas consonantias diapason , diatessaron diapente, quaeque e his nascuntur, spectavit. Nostra adhuc aetate disputatum est, ut paullo post videbimus, an quarta pro consonantia haberi possit; at fustra id quidem mea sententia, facta comparatione hodiernae cum veteri musica , melodica inquam, seu simplici cantu, cum harmonia seu plurium vocum concentu, de qua vetere nihil unquam statuisse leguntur. Primus Claudius TOLOMAEUS circa an Ch. 29. tertiae maioris rationes investigavit, sed ad genus en harmonicum. Cum semel medio aevo musica nostra harmonica seu concentus plurium simul vocum morescere cepit, vidimus superiore libro primum O-
Genesis conasonantiarum musicae n0strae arm
380쪽
tam rem substitisse apud consonantias veteres quibus paullatim iudicio aurium potiuS, quam certa ratione, reliquae consonantiae ad hunc concentum aptae adiunctae sunt ad saeculum usque decimum sextum : ZARLI Nointer caeteros in mussica simul practica, theo retica exercitato tertiae inter Consonantias locum demonstrante quem CARTE fius secutus est in libro o. de musica. MERSENΝUs vero aliam sibi rationem ineundam existima binibus iasit ad systema musicae harmonicae e Xperientia stabiliendum. Omnia in-Geπή- - - quit prius in sonis observanda sunt, quam ut de musicae persectione sta- '' tua mus , plurima quidem docet experientia. Unam hic reseram, quam L. TITEBON ZIUS egregius μ, οποιος, in rebus musicis eruditissimus, cinorgani IUBAL alter circa tubam observavit qua quis ita cecinerit, ut gravillimum sonum edat, si postea canere velit acutius, per diapason, id est octo sonis altius, quam antea ; si octavana superare velit, per diapente si diapason diapente supergreditur, id per diatessaron, deinde per ditonum, semiditonum, tonum, semitonium fiat unde concludendum eXistimat, istorum intervallorum consequentiam Mordinem ex ipsius naturze sinu depromi. Haec si suo ordine accipiantur, prodeunt hi numeri harmO-ntCi . . . . . . . . O, qui procedunt ab unitate usque ad denarium dempto septenario post octavam scilicet consonantiam . seu 2. sequitur duodecima l. quae est Diapente supra octavam, sic porro duple octava l. decima septima I. seu di tonus supra duplicem octavam, decima non quae est Diapente supra duplicem octavam, triplex octava b
Ε. g. e. e. g. Accedunt intervalla d , Onus maior nimirum,
P, ditOnus, uterque supra triplicem octavam, quos sequitur semitonium es in ratione 6 IS a Systum no XIII. f. ossius edita de tympano dissertatione, in hoc instrumen inaes o, qui credat Omnem sibi musicam antiquam deprehendisse visus est, quoada Sa C supponatur . erit eius octava Cl. Hu Similiter cum di tonus a sit in ratione , ut plex octava , triplex octava ita porro. Cum igitum diapente G sit in infibue si ς primZtyr dit0nus e supra duplicem octavam, suprR Octavam Ponatur, rati δ, mulsiplienti pq lam tebet, unde prodita seu
nem duplieis Octavae , prodit seu i , quae est rati, ditoni stipra triplicem octavam. Ita de reli tuis diapente a supra duplicem octavam exhibet