장음표시 사용
51쪽
Aen. III, 225 Sq.: At subitae horrifieo lapsu de montibus adsunt marpyiae. XII, 576: Scalae improvisae Subitu Sque apparuit igni S. In cod. Gudiano al, altera manti forma subitus in
cf. Aen. VII, 6 et VII, 446 ubi v. Lib. Ov. et III, 40 8 ubi tu tremor oecupat artuS. Fast. I, TU Sumque repentina eiaculatu aquRS. I, 9 Sq.: bina repens oeulis obtulit ora meis, ubi multi deterioris notae codice repente Xhibent. Adieetivo serus poetae inde ab laetates Ciceroniana libenter usi sunt: Qu. ita, de XII signis 1 - 20 reli M. Tuli Cic. p. Ed. 2. Serus in altae0nditur Oceani ripa cum luce BooteS.
Hor. c. I, 2, 45 Seru in ea elum redea S. I, 15, 19: tamen, heu, Seru indulterOScrine pulvere collineS Epi8t. II, 1, 161 Serus enim Graeci admovit acumina chartiS. cf. c. III, 8, 21 - 22 Serm. II, 7, 32. Τib. l. I, 7, 1 sq. canit agricola, magnR eum Venerit urbe serus inoffensum rettuleritque pedem.
vincia VirgiS. OV ar amat. II, 223 Sq. nec niSi serus abi. s. Rem. m. 109 Sq. Heroid. XI, 22 II, 109 Fast. IV, 7 sq.; rist. II, 545. Iam ad adieetivum aeternu Venio: Pr0p. l. V IV), 321 sq. aeternusque Quam 43Scat, aselle, famem.
52쪽
Impro Vi SuS: Verg. Aen. 505 sq. improvisi adsunt. Quaestione huc perducta dicendum est de iis adiectivis, quae commixta sunt ex temporis locique elementis quae quamvis fuerint omnibus poetis communia, tamen pro dicendi arte diversa paululum commutabantur. Itaque in antiquiore poesi non legitur adiectivum lentus cum Verbo aliquo coniunctum, quod frequentissime adhibitum est ab elegantioribus poetis ad praedicati vim augendam cuius adiectiVi variae notiones uberius enarratae exemplisque illustratae sunt ab Hein si ad Ovid. Her. XIX, 81, qui peram dedit hoc loco, ut adieetivo laetus in tralatietalectione laeta sonantes s adiectivum lentus substituendum
Adieetivum tardus quod poetis aevi Auguste gratissimum est, iam apud Ennium legitur: Anii. , 34 41 sq. V ita sol l 08tilla, germana Oror, errare videbar tardaque Vestigare. Huno secuti sunt Vergilius, moratius, albullus, Ovidiu S. Verg. Aen. V, 280 Tali remigio navis se tardamo Vebat. Hor. Epist. I, 1, 23 Sio mihi tarda fluunt ingrataque
A. P. 255 Tardior ut paullo gravi0rque veniret ad
Tib. l. I, 8, 16, Nee nitidum tarda compserit arte
Ov. rist. V, 2, 1 es Sic habites terras, sic te desideret aether, sic ad pacta tibi sidera tardus eas. Nonii glo88 392, 15 spissum significat tarde s nititur hoc versu Titinii ix fabula t0gata, quaes inscribituris Gemina fr. IX, V. 54 Rib.): Longus Sermo habetur, re Vertet Ur SpiSS R. Hui foetetati adseribatur extremo loe adieetivum Segnis Verg. en VII, 38 sq. Non cursu segnior illo per media urbe agitur.
53쪽
Verg. Aen. VIII, 14 sq. Hau Seed ignipiesen nec tempore segnior illo mollibus e stratis opera ad fabrilia Surgit. X, 657 nec Turnus segnior instat. Ex dieetivis celeritatem iudieantibus haec inveni: citus, celer, e Vi S, Vel OX, Ocior. Αdieetivum illuc iam ita ut in sermoni proprium
Amphitr. I, 1, 88 - 89 AEquites parent, citi ab dextera
Iamque mari magno lassis ita texitur. Ex uereti hi versus repetendi sunt: I, 384 - 85 postremo duo de eoneursu orpora lata si ita dis Siliant. . . Vergilius saepe hoc adieetivo usus est: Aen. I, 301 ac Lybiae citus adstitit oris. IV, 7 3 solvite vela iti. eis en V, 33. IX, T. I, 462. XII, 425. Paululum ommorandum est in Versu quodam Horatiano, in quo similiter usurpatum est adiectivum celer: c. II, 7, 13 14 Sed me per hostes Mereurius celerdenSo paventem sustulit aere. Errat enim rellius, qui Vocem celer in o Versu non adverbii, sed epitheti vie fungi affirmat, eum Mercurio a poetis Graecis interdum appellationes κυς, υχ DILOL tribuuntur. - Qua ambiguitate erte arent hi versus Vergilii,
celeres eo ne urrunt Verg. Aen. VII, 19 sq. celere Speragunt v. et II, 119. agor Velo Hor. c. III, 25 Vel O praevidit Verg. en V, 444 sq. levis desilit Hor Epod. XVI, 48 Ocior Hor in I, 2, 47 NeVe te nostris vitiis iniquum ostior aura tollat. Corruptum est alterum Xemplum: Hor. c. II, 20 13 Sq. lam Daedaleo ocior ear vi sani gementis litora Bospori.
54쪽
exhibent, quae lectio aliena Videtur ab hac sententia. Exempla autem quibus rellius comprobare studet, hiatum in e0mmissura Verborum interdum admissum esse a posetis Latinis, nihil valent. Etenim primum cum illa exemplatum ea quae Hermannus in epit. doetr metr de admittendo hiatu disputavit, ad versus dactylicos referenda sunt tum vero ex illa ab Lasthmanno ad uer. p. 196 constituta, ad quam qui pr0Vocare possit, ad praemissa voeabula dilambica non pertinet. Itaque corruit etiam defensio vulgatae ieetionis a Mitselierlichio instituta, qui propterea accommodatum eSSe unum adiectiVum ocior huic loco existimat, quod 0ratiu praeceperit, se penna haud tenui instruetum celeriorem futurum Sse Iearo. Quae cum ita sint, in entiet emendatione aequieSeendum SSe puto. Reete autem se habet hic versus Vergilianus: Aen. VIII, 223 fugit ilieet ocior Euro. Restat ut dicam de adiecti Vis numeralibus, quae
quam sint arte conneX cum temporalibus comprobatur quibusdam neerti numeri adiectiVix horum enim notio a natura frequentativa prosecta Simul numerum OaeerVatum comprehendit. In his habentur adiectiva rarus, frequenS. aeum apud 0Stero plerum ille copiam illud Xiguam, hoc magnam, Xprimant, apud Vetustiores poetas ad indieandas actione raro et saepe repetitas posita Videntur. Velut Hor. c. IV, 1, 34 Mana rara meas aerima
per genRS. 1 Cf. Luciani ueliseri de re metrie Roman0rum lib. I p. 307:,, longa syllaba nec ipsa stare potest in thesi cum hiatu nisi ut migrotquantitatem - - - quae cum ita Sint, non a metro rectius quam a sensu stabit quod etiamnum plerique tribuunt 0ratio iam aedaleo ostior Icaro. 23 Sullabam acutam cum litatu poni post V0cabulum iambicum.
55쪽
nobilibus trimetris apparet RrUS. Verg. ei. VI, 39 Sq.: eum ille rara per ignaros errent animalia montis. cf. Aen. IX, 189. Temporalis autem notio praeValere videtur in h0 versu Plautino: ueui. I, 1, 29sq. si rara noete dueit, ab animo perit. Eadem vis apud Ovidium et Manilium iuvenitur: Ov. et XI, 66 nec lineos oetus nisi rarus adibat. Manil. Astron. II, 20 sed rara gerit pro tempore bella Huic adiungo adieetivum frequens: Hor. d. II, 17, 25 26 eum populus frequens laetum theatris ter erepuit Onum. III, 1, 34 huc frequens caementa demittit redemptor. Reete rellius haec verba explicat: multis peris ac
His Horatianis versibus addo lautinum: Miles III, 1, 68 lta ego ad omnis comparebo tibi res benesuetis frequenS. Eodem loe eum indieetivo frequens a Vergilio habitum est adieetivum densus in hoo Versu: Aen. X, 361. Concurrunt: haeret pede pes densusque
N0tatu denique dignum videtur adieetiVum creber: Verg. en V, 99 q. tum creber anhelitus artus aridaque ora quatit.
V, 459 sq.: sic densis letibus heros
creber utraque manu pulsat Versatque Dareta
es Geor III, 470 Aen. V, 64. Etiam horum adiectivorum ratio Vulgata Videtur per Lucretium, qui quemadmodum huic construetioni studuerit uno Versu oee0 IV, 91 894 M.): aer per patefacta Venit penetratque foramina largus. Proximum est ut disseram de duobus adiectivis, quae eum riuiti poesis Remanae loeum primarium tenuerint in
56쪽
adieetivorum praedicativorum penu qu0tidiano, postea non nisi in ruris Sententiis adVerbialiter p0sita emergunt totus et nullus, quibus nescio an niihi addere liceat adiuetiva
multus et merus eadem ratione uin Verbis sui Constructu.
Atque ad graminaticam tructuram intellegendam quae inest in versu Horatiano c. I, 19, 9 in me tota ruens Venus i neque suffiei quam Mitselierlichius ei subiecit sententia Graeca: eh. Tat. :
quem ille ad Hor. c. III, 30, 6 adscripsit: Quis Stygi0s non vult totus adire lacus 2 Potius quaerendum St, num a Vis etiam apud poetas antiquiores in V0ce totu lateat, quae apte reddatur compluribus Verbis linguae Vernaculae isdem gangen eSennach, an undiar. Sane multo inveni versus Plautinos Terentiano Sque, quibus demonstratur, huius ad-leetivi usum praedicatiVum illorum tempore frequentissimum fuisse. Ex his quosdam in medium profero: Mosteli. III, 2, 10: ota turget mihi Xor, Seio, domi. Merc. V, 3, 3 Nam Mea uxori pr0pter illam nota in fermento iacet. Amphitr. V, 1, 15 Τ0 tu Stimeo, ita me increpuit Juppiter. Terent Phorm V, 9, 5: abi. tange Si non t0tus friget, me enica.
os Plaut. Mosteli. III, 3, 1; rucul. IV, 1, 7 Stich. V, 5, 8; Asin V, 2, 78. Aulul. III, 1, 17. aer. Adelph. V,
2, 50 Heautontim V, 4, 20 Phormi I, 2, 3 - 4, SaepiuS. Hane igitur constructionem receptam a Veteribus poetis recentiores libenter admiSerunt. cf. Catuli. c. LXI, 7 Sq. Vir tuus, totus immineat, Propert El. IV III), 16,I4 quae voluit tota subire, Ov. Met. IX, 9 Sq. totaeque e Sidunt aquae. Ηeinsius ut saepe nulla ratione cogente vulgatam ieetionem correxit cum mn, Basil. et Gryphii 4nargine praesertis motaeque, ductus exemplo Vergilii semoto praeStat componere fluctus. Sed nihil mutandum St.
57쪽
0vidius illam notionen ad adiectivum innis transtulit: Trist. V, 14, Sq. Dumque legar, pariter mecum tua sania legetur, Ne potes in maestos omnis abire rogos. Alia exempla ad adieetivum omnis pertinentia inveniuntur uer II, 829 sq. Hor. c. III, 30, 6 Serm. I, 4, 6. piSt. I, 1, 11. Verg. Aen. VII, 598 eum adn. adeWiei. Multo rarius his adiectivis et fere remotum X OSteriorum scriptorum Sermone Stadiectivum nullus se pro non positum. In quaestione de hoc usu proficiscendum videtur Spengelii adnotatione ad er Andr. II, 2, 33, qui ri- Seianum Secutus - . 62 K - affirmavit, in adieetivo nullus vim negationis auctam apparere. Quae cognitio Sane confirmatur hoc Xemplo Horatiano: Servi II, 89 Sq. Raneidum aprum antiqui laudabant, non quia nasus j illis nullus erat. Praeterea exstant quidam loci Ciceroniani, qui a viris doetis de hoc adieetivo disputantibus apte in eomparationem vocantur es. Hanse, adii ad ReiSig. Schol. de graium Lat.
Cie ad Att. I, 24 4 , Philotinius nullus venit. Pro Rosei Am. 44,4 128: hae bona in tabulas publieas nulla redierunt. Exaggeratam negationis Vim ui adiectiVo provenisse ex vulgari dicendi more Brixius ad Plaut. Trin, III, 15 Suspicatus est, eum quae Donatti ad Ter Eun. II, 1, O adnotaVit - Voces nullus et non sine ulla discrepantia
notionis inter Se commutata eSS - Vera SSe negaret.
Atque cum Ruhnkenio m0nente ad Ter Andr. II, 2, 33)huius adiectivi propage apud omicos latissima Sit, reete Zumptius rarum lat. 688 vim illam in comicam partem interpretatur vulgaris enim serm0nis illud studium augendi inque maius tollendi etiam hanc formulam procrea-1 Η0 loco leuat mihi menti0nem inii re adiuetivi Gra0ci ἄλλος adverbialiter p0siti de qu0 XAtat commentariolum diligentissime per R. do it illidi Ottend0rs. lab0ratum Philol. 1859 p. 613 sq.
58쪽
Plaut. Trin. III, 1, 5 At tute edepol nullus creduas Cas. IV, 2, 16: Qui amat, tu inen heres Si esurit, nullus Surit.
Si hunc locum mouga et Pareus restituerunt o Palatin0rum librorum Scriptura, qui nullum exhibent. Menaechm. , 5, 27 ubi laturi sum, multa trepitant
Rud. I, 2, 55 Ille, qui oeaVit, nullus Venit. Ter Hee. I, 2, 3 - 4 Si quaeret me, uti tum dicas: Si non quaeret, nullus di Xeris. Holigius denique syntax prisc. script Lat. Vol. I p. 202)asser ex Nae V. Quadrigem. :hsuo labori nullus arcuit.
His locis, quorum numerum adgere non ΡUS St, demonstratur, erraSS Lueblierum l. l. p. 50 cum adieetivum nullus in artis oratoriae adiumenta relegans elocutionem rhetoricam cum quotidiani sermonis formula confunderet immo, si vis illa omista ulli dubitati0ni obnoxiaeSSet, Omni Scrupulus e animo evelleretur iis ostis, in quibus Verba nullus sum pro perii μ scripta hilaritatem legentium excitant. Velut: Plaut. Cas. III, 5, Nulla raum, multa sum, uota, tota occidi Bacb. I, 2, 16 17: Animast amieu amanti si abest, nullus est, si adest, re nulla St. Ter Hecyr. IV, 1, 3 credo pSum Xire ad me nulla Sum. Haec desperationis formula, de qua plura Vide apud Holigium l. l. - Donato in adnotatione ad Ter Andr. III, 4, 20 nimis argute sic explicata est: se Plus est nullum esse quam periisse. Nam qui periit, vel corpus habet reliquum qui vero nullus est, ita
non St, ac Si natus non sit. Longe autem a Vera ratione huius formulae aberravit
59쪽
einen permanenten ustand teli in ei Zweister, das anderemur ein soristiselles Zweisel sit de Auge bliek. Hoc ineptum esse iam inde sequitur quod ea distinctiosi reet ab illo excogitata esset, etiam in alia verba cum adieetivo negativo coniuncta cadere deberet cui maior pars illarum sententiarum refragatur. Acquiescendum igitur esse
eenseo in aegelsbaelii verbis lat. Stilist g 82), qui his
locis adiectivum nullus vertendum esse affirmat: in einer ei se, quia res illis hominibus perseiendae non solum per Se non saetae esse dicantur, Verum etiam ipsi munera Sua nunquam aggressi esse putandi sint.
Atque hae in voste ponenda iterum eum illis poetis antiquioribus consentiunt Catullus, Propertius, Ovidius: Catuli VIII, 14 At tu dolebis, cum rogaberi nulla. Prop. l. I, 5, 21 sq. Nec iam pallorem totiens miraberen0Strum, aut cur sim toto corpore nullUS ego.
Ov. et XI, 570 Proque Viro, qui nullus erat. Conserenda est adnotatio Matini ad h. l. qui in comparationem vocat ei. IX, 35 et XI, 684 sq. Voe nullus omissa mihi in mentem venit adieetivi merus, quod ad naturam incorruptam rei alicuius exhib0ndam ita ponitur a poetis comicis, ut restrictio quaedam oriatur merus pro nihil nisi scriptum est. Atque haud alienum videtur huius vocabuli rationem Xemplis poetarum quibusdam illustrare eum Spengeliu ad Plaut. Trueui. I. 1, 22 testetur, Xelu8a adverbiali forma substantivo semper
adiectivum merus adhaerere. Plaut. Trucul. I, 2 65: nunc ad amicam meras querimonia referreS.
eis Plaut. Stich. , , T Trucul. II, 2, 14. Hor. pist. I, 7, 4 Sulcos et vineta crepat mera. De adieetivo multus et de iis adiectivi numeralibus, quae
ordinali x vocantur cum Verba saeere ViX Opus Videatur,1 In historicorum soluta oratione item nullus interdum locum tenet adverbi non cf. iv. XXIV, 36 8: ecasto pugnandi nullae0ntigerat Κu0hnast, liv. Synta p. 56J. 4.
60쪽
suendam et ili iuni permutau0ne eum aliis e instructi,,uibus vindieandam pauci, versus ex Enni , Lucreti , Ver
gilio II 0ratii, , vidio decerptiis asseri 0 λ:
Enn. iiii. 50 sq. V.), Quam multa manus id caeli caerula templa
tendebam lacruma DS. Lucret na t. rer. VI, 15 sq. quasi igni cera super calido tabescens multa liqueseit. 619 at pelage multa et late Substrata Videmus.
Plurimus Verg. et VII, 60 Juppiter et laeto descendet plurimus imbri. Georg. II, 165 Sq.: Haec eadem argenti rivos aerisque metalla ostendit eni8, atque auro plurima fluXit. Aen. IX, 36 sq.: Et flammam adfixit lateri, quae plurima Vento
corripuit tabulas. XII, 690 sq. ubi plurima fuso Sanguine terra madet. cf. Aen. I, 334. VI, 658 sq. XII, 65. Digni sunt qui cum illis conserantur duo Versus Horatiani, quorum alter adiectiVum immensus, alter adiecti-Vum multus praebet: c. IV, 2, 7 immensu Sque ruit profundo indarus ore Serui. I, 7, 28 Tum iraenestinus mulso Multoque fluenti l expressa arbusto regerit conVicin. Quam perversa sit Nic. Heinsii coniectura musto pro multo mei dorsus Hoeuit adscriptis exempli graeci et latinis, ut Dem de cor. p. 272 R.
1 Cavendum vero St, ne cum adiectivi multus c0nstructione praedicativa, quae Subaudiri vult adverbia valde, velle menter, Saepe, similia, confundatur usus colluctivus huius adiectivi cuius ratio in modo singulari pro plurali habendo posita est. Hanc constructionem qui adhibuerunt Latini cum vetustiorum e Graecis tum Alexandrinorum poetarum morem imitati sunt atque hunc B0 hardyus eXpOSuit in Paralipom. Syntax Graec. II. Hal. 1862 p. 50 sq.