Godofredi Hermanni Opvscvla

124쪽

β. besonder die Thaten dos Hipparis; Dies istisicht

127쪽

apud Diu deorum delubra cantatus esse, quae non magno pusio distarent, huc illuc accedente choro Er reicii hin angunelimen,

128쪽

Sunt quibus omnia difficilia sunt etiam quibus lacilia

Omnia videntur. Utrumque eorum est, qui rem quam ibi agendam SumpSerunt, non satis cognitam habent. Nam si

quis nescit quale sit id, in quo operam suam ponit, fieri non potest quin aut haereat, ubi nihil erat quod eum moraretur, aut non videat ea quae si eum non laterent, multam obiicerent moram. Est autem horum qui difficilia non vident multo maior numerus quam illorum qui se ex acilibus expedire nequeunt. Nihil enim tam opportunum plerisque est quam acquiescere aliorum iudiciis, quodque illi probarunt ita pro vero habere, ut denuo perpendendi labore Super sudori liceat. Id ut in rerum antiquarum tractatione omni, sic etiam in indari carminibus actum est quae si dixor etiam post eximiam Oeckhii Operam compluribus locis nova cura indigere, non Vereor ne dicam quod non ipse Boeckhius libentius quam qui eum secuti

sunt concedat. Huic enim viro, qui Pindarum quanta nemo alius cura pertractaVit, omnium maxime perSpectum est quam multae in his carminibus quamque magnae dubit tiones tum illustrare obscura tum corrupta emendare cupienti suboriantur. Nam praeter Odicum fidem, quae Saepe eo

suspectior est quod multa et ab antiquis et ab recentioribus grammaticis temere imperiteque mutata sunt, haud paucis in locis divinatione quadam opus est, ut aut quid aut cur aliquid dixerit poeta probabiliter explicetur. Quin ne verSuum quidem descriptio metrorumquo ratio in aliquot carminibus

' Edita est a. 847.

129쪽

PIΝDARUS. M aut certa est aut quae videatur probari posse. Atque ipse adeo Boeckhius quaedam metra in altera editione aliter quam in priore disposuit. Declarabo quae dixi exemplis quinque earminum ex Olympiis. Quod si quae mihi numerorum complexiones etiam longiores receptis faciendae erunt, quamquam et legenti et recitanti incommodum est tota FStemata uno Sesquipedali versu perscribi, tamen, quoniam in hoc salutem poetarum verti hodie plerique credunt, obsequar eorum religioni. Regnat enim in hoc quoque genere antiqua novicio nomine dea Moda Graeci μανίαν dixere. Quid sibi licere putaverint grammatici illustre exemplum pes octavi carminis versus . ubi quum legeretur ανεται δεπρος χάριν ευ βίας ἀνδρων ταὶς Triclinius Scripsit πληρε-

ονται προς χαριν ευσεβεων ἀνδρων λιταί, de qua mutatione Sic refert: υ μονον ει ταυτα, ἁλὰ καὶ πολλὰ ἔτερα αινοτομήω τῶ σοφωτάτ ' Μοσχοπουλο κὰ/ιοί, ως ἐξετάζωνευρήσεις, ἀνοικείως χοντα προς το μετρον Credebant enim

ανομαι brevi α esse Produci ab epicis dixeram, corripi autem aorlata ἁνηται ἄνοιτο. Nec debebant quae Butimannus in grammatica IL p. 45. ibidemque obeckius attulerunt suspensum reddere Schneidewinum. Apud Nicandrum

Alex. 642 scribendum ρυσις ἄνεται , μι vero non credo ab ullo Scriptore usurpatum SSO, Sed ἄνετο, νομες, ἄνεται

restituenda Τheocrito II. 92. VII. 40. Oppian Hall. III 427. Τriclinio igitur vel Moschopulo tribuendum videtur quod

in prima stropha legimus, εἰτιν ἔχει λογον ὰνθρ-ων πέ0 1ιαιομένων mγάλανἈρετὰν θυμω λαβεῖν, τῶν δε μοχθων διπνοάν. Tων δε enim quis credat a Pindaro prosectum Eadem Sententia invenitur Nem. V. 48. VII 46. et X. 2, ubi scribendum ἔνθα νικάσαις δις ἔσχεν Θεαλ δυσφορων λάθαν πονων. Veteris scholiastae adnotatio καὶ σπουδαζοντο, ναπνο, νλα-i εκ των κατεχοντων μοχθουν facit ut scriptum suisse cred3m , τε μοχθων ἀμπνοάν. Videtur elim simul luctus ob Callimachum ex morbo mortuum, de quo in fine carminis eSt, ΘSpici. In non carmine est locus, quem iam vetere scholiastae non habuerunt quo modo explicarent. Scribit de eo unus

130쪽

si 2 PINDARUS. γάρ τι ποταμος ' ους - - ανὴρ ἐξ Ιαπιτου. Dein narrat quo modo quidam haec solvendo putaverint, inepus.ime quidem. Verba Pindari haec sunt . . . φεροις δ Πραπογενείας

χθονα μεν κατακλυσαι με ναν

p. 5 δατος σθενος, ἁλλὰ Ζηνὴς τεχναις ἀνάπωτιν ἐξαίφνας ἄντλον λεῖν. κείνων δ εσσαν χαλκάσπιδες μετεροι προγονοι ἀρχώθεν γαπετιονίδος φυτλας κοὐροι κοραν τε φερτάτων Κρονιδῶν,

ἐγχώριοι βασιλῆες αδεί.

πρὶν υλυμπιος ἁγεμον θυγατ ὰπ γῶς 'Eπε ν υπουντος ἀναρπάσας καλος μίχθη Μαιναλίαισιν ἐνίειραῖς καὶ νεικεν

ἄλοχος, ευφράνθη τε idco ἐρως θετον iOν, μάτρωος δ' ἐκάλεσσε νιν σώνυμον εμμεν,

υπερφατον ἄνδρα μορφα τε καὶεργοισι, πολιν δ' πασεν λαον τε διαιταν.

Sic haec in libris scripta sunt et interpuneta Apertum est dicere poetam laudare se Velle noVo quodam modo dive soque a vulgari ama urbem Opuntem, in quem locum post diluvium nepotes Iapeti Deucalio et Pyrrha ex Parnasso descenderint, iactique ab iis lapides mutati sint in hominos ab his hominibus oriundo Opuntiorum maiore regnaSse, qui filii fusirint stirpis Iapetioniae et filiarum nobilissimorum Saturniorum. At nulli in his sunt Saturnii Augetur difficultas iis quae sequuntur Narrat enim poeta Iovem Epeorum regis Opuntis filiam rapuisse, quumque eam in monte Maenalogravidam fecisset, tradidiSSe Locro liberis carenti, quo ex se illi filius nasceretur ei adoptato Locrum a patre matris nomen