장음표시 사용
131쪽
HNDABUS. sis se punii, viseriique regendam dedit B. Apertum ex his est ilisn Opuntis filiam, quam non nonrina minclarus, eam esse quam supra Protogenium vocaverat. Nam nec tacere potuit nomen mulieris, ex qua Locro natus esset pus, nocipiam Protogeniam dixit Deucalioni et Pyrrha filiam esse significavit. Hoc ergo pars est eorum quae a commnni fama discrepantia narraturus erat, protogeniam non Deucalionis et Pyrrhise, sed Eleorum regis Opuntis filiam fuisse. Reliona est altor pars quaerimus enim, quae nullae sunt, filius S turniorum. Sed prius quam do his dicat removendus sngravis error et interpunctionis et interpretationis P no enim intempunxerunt ante πρίν, quod voculinium interpretati sunt olim. At nec significat id usquam πριν, nec si significaret poterat sic sine copula poni. Vox illo iquo comparationem temporis p. 6 continet, reserturque ad aliquid quod tempore posterius sit.
Quare sicubi videtur Latine olim dici posso, id nihil est aliud quam ante illud tempus, de quo aut sermo est aut cogi tari debet necessario, hoc est imi tempus quo loquitur qui eo vocabulo utitur. Atqui hic si πρὶν de eo tempore diceretur, quo Protogeniam rapuisset Iupiter, factum id esse oporteret prius quam in Locride regnassent illi ex filiabus Saturniorum
nati, quod patet absurdum esse. Hinc manifestum est alios quam Saturnios a Pindar esse nominatos. Non videor errare
si hos Leleges suisse dixero. De his enim disserens scribit Str- VII p. 324. 322 3τι δἐ πλώητες καὶ μετ' ἐκεA ν Cares dicit , -ὸ χωρὶς καὶ ἐκ παλαιου, καὶ re Ἀριστοτελους
τους si ποτε κρονιδης Z- ων - μ δε ειδεος u-ους ἐκ γαικὶ λυας πορε ευ-λέωνι. τῆ α λυμολογία το συλλεκτους γεγονεναι τινας - παλαι- καὶ μιγάδας αινίττεσθὰ μοι δοκει, καὶ διὰ τουτο ἐκλελοιπεναι- rosc. Sic scribendos osse versus Hesiodi in quibus pro
132쪽
PINDARUS. λαας apud Strabonem λαους, in Elymologico Gudiano autem p. 362 22. λαος legitur, viderat Hernius ad Apollodorum II p. 39. Erravit enim Marcischetalius ad ram Hesiodi p. 327. S., quum se a Schneidewino induci passus est ut ἁλεας scriberet, quia in Homericis epimerismis apud Cramerum Anecd. x. I. p. 264. legatur Ἀσίοδος δὲ παρα το αλές, τὼ
σημαῖνον το ἀθρουν, ἀλαος, λαος. Otavit errorem Th. Ber kius in commentationum criticarum specimine a 48ιι. d. Fr Creugerum misso. Nam non solum res ipsa docet λαας dicendum fuisse, verum etiam, si ab Hii derivasset Hesiodusti ἄν nomen, SutSSet. ἁλέας ἐπιγαίης λεκτους πορε ευκαλίωνι. Quod si quid veri est in ista episerismorum notatione, Sic scriptum suisse putandum erit in carmine Hesiodi: λεκτους ἐκ γαίης λαας πορε σκαλίωνιάλως. p. et Apertum nunc est cum Hesiodi narratione planissime consentire Pindarum, si verba eius sic corriguntur: κείνων δ' ἔσσαν
χαλκάσπιδες μάτεροι προγονοι ἀρχώθεν Ιαπετιονίδος φυτλας κουροι κοραν τε φερτατων Λελέγων,
ἐγχωρεοι βασιλῆες αἱ πρὶν υλυμπιος ἁγεμων - Νam κείνων refertur ad illos ipsos, qui ex lapidibus homines factitatio sunt dicti Horum et filiarum nobilissimorum Lelegum filios regnasse in Locride dicit indarus, et quidem verissime indigenas, ut qui omnes ab iactis lapidibus orti fuerint; regnaSSe autem perpetuo, prius quam ex Protogenia Eleorum rogis filia illum puntem genuisset Iupiter, cui ab eius avo Locrus nomen punt socerit. Simul intelligitur rectius Pindarum quam Strabonem interpretatum esse quod Hesiodus λεκτους dixerat, quos non collectos, sed delectos dici videns φερτατους nominBVit. Persequar alia quae in hoc carmine emendanda Sunt. Dixeram in adnotationibus tolli dubitationes quae in prima antistropha de scriptura motae essent, Si versus illi essent
Repudiavit asynaristo Boecinius in dissertatione critica
133쪽
PINDARUR. 35 p. 40. nihil effici dieens exemplis quae allata sint, aliisque
utendum ruisse argumentis. Ea vero unde promam' umex testimoniis metricorum veterum' At illos nescivisse quid esset versus Synarietus ipse docui, ostendique hoc nomeniis convenire versibus qui sicut placeret poetae nunc cohaerentibus numeris decurrerent, nunc ex duobus constarent non continuatis nimieris. Quod si metrici quosdam Pindari versus qui non sunt Synartei in Synarieti numerant, non sequitur quidem ut usum esse Synarietis Pindarum oste derint, equitur Vero ut eos non refragantes habeat, si quis vindicet asynarietos Pindaro Alio ergo utendum est ars mento Atqui id hoc ipsum carmen praebet. Nam si numeros consideramus quibus inde a terti stropharum versu usus Stpoeta,
κω ζοντι φίλοις ' Ris 3---συν ἐταίροις ἀλλα νυν ἐκαταβολων μισαν απο τόξων
δία τε φοινικοστεροπαν σεμνον τ επένειμαι-ρωτηριον Ἀλιδος τοιοῖςδε βέλεσσιν, quinquies habemus eosdem numeros, nisi quod quartus horum p. sversus in priore parte tribrachum spondeum et choriambum pro Glycone habet alterum autem membrum in omnibus idem est, sed caesurae variant, ita quidem ut in ultimoria tum brevis Ἱllaba in commissura inveniatur, ea vero in fine vocabuli in media enim voce si esset, eximeret versum ex asynarietis. Iam cui non mirum ideretur, Silindarus, quae membra tot in versibus in unum coniunxerit versum, in uno illo ultimo versu non coniunxisset Accedit ut 'Ἀλφεος nu quam ei bisyllabum sit, quod sumunt qui asynarietum reiiciunt. Crediderim ego bis satis firmatos esse Versu RSΥnarteisS. V. 32. non recte scribitur iρειδε τε. Nam repetito vocabulo lex Graecae linguae δε requirit: χηρειδε Ποσειδαν, ῆρειδεν δε νιν ἀργυρεω τοξω πολεμίζων Φοιβος. V. 68. vellem non receptum quod olim scribendum putabam οἷ δ' Ἀρκαδες. Servandum erat enim epicum δε in
134쪽
s 6 Imamra Verborum aptari numeris, sed γονος ex superscripta inis pretatione illatum monstrat sedem alius vocabuli videturquos plum fuisse: ἐξ- Θετιος βλαστος ουλίω νιν ἐν Ἀρει
Finem carminis corruperunt grammatici, quum nono dentes vitium qu Aιάντεον Scriptum erat,4 interpOSuerunt. Restituendum: τοντο δὲ προσφέρων αθλον ὀρθιον ἔρυσαι θαρσέων τονδ ανέρα μιρι-- γεγάμενευχειρο δεξιογυιον --- ά άν AIαν, τεον τε δαιτι, 'IDάδα, νικων ἐπιεστεφάνωσε δε ιον. Ceterum Schneidewinum et Rauchenstentum qin scholiastam ὀρῶν ἀλκὰν interpretantem βλέποντα ἀνδρειον probanteS, non recte me interpunctionem post δεξιογυιον delevisse Ce suerunt, mutaturo Sententiam Spero si reputaverint, non modo ευχειρα, δεξιπυιον, ορ-' λκάν, figurum eme oristori potius quam poetae convenientem, quam frustra quis defendat p.ra vulgata Scriptura versus . carminis XIV. sed etiam perexiguam esse laudem, si quis δελ- ανὴ γειον dicatur. Omnino
autem rarum est ρἄν isto signifieatu. Posidippi exemplo, quod ad Euripidis Iph. Aul. 4 4 2 . attuli, addi possunt B si
de Scuti Herculis v. 126. δεινον Ορων ossom, Theocriti XIII. 45. ἔαρ οροωσα Λυχεια, et neScio cuiu Μακόντες πυρορῶντες Pindarum hoc dicere puto clam hunc virum mir biliter validum manu evasisse, dum dextrum membrorum
robur respicit, hoc est curat. Aeschylus Sept. ad heb. 660 ἀνὴρ ἄκομπος, vi δ' ὀρῶ, δράσιμον. Similiter circumspicere dicuntur qui aliquid In ocuraui, ut apud Τheocri- XV. 2. ρη δίφρον, μνοα , αυνῶ et apud
Sophoclem in misce v. 466. σπευσον - λην κάπετον τεν
Pr gressior ad carmen undecimum, in quo quum ad πελώριον v. 24 vetus scholiastes adscripserit τὰ δυο - στὸ περ-δος ιζ'--αβών, gavisus est smuus et in aduoistione ad illud scholion et in dissertatione critica p. 40. quod isto
135쪽
HNBANUS UT-hoI Mos, doetior vu-aribus magaetris, confirmet hunc e Sum, qui vulgo in duos di usus Mnt, μώριον ὀρροω- - ανῆ μου - - ά ux. Nihil inraham de latine hominis, qui hunc nobis versum Septem eian syllabarum praebiait, qu-quum, si hoc ei in mente tuli, si se putat Boockhius, vereor e reamrit. diam si qui vomus in omnibus strophis Meri syllaba ita te vinatur, ea ut exam proximi Brsus prima amaba non hiet, suspicio est continuari numΘros uitriusque vere , de qua re quum sibi tum in Elementis doctr. meu III 48 6 p. M 3. monui. Videomihi oppositum iri hiantia in tertia epod αρματι--- et in quinta ἁ ποτε ανα-α. Sane probabilis Boec hius ex antiquis lila S ἁρματι posuit pro αρ σιν, quod ScrimSUMM qui propter μεε- πο--τε n wrum pluralem etiam in inrtio nomine praesulerint. Vsmm non minus probabili rresponderi potest, singular- a grammaticis positum esse, q- distincte unius urens victoria significarstur. Quintae epodi exemp4am - agnosco. Nam neque bationi libri hi tum , in quibus et . τ ει α ποτ est, et suspectissimum θαT- - in collocatum, ut praeis nec sitatem invata longae syllabae solutio admitteretur Corruptam esse script rum recepinis interpretatione ἀναι puto. Quare ut in
tertia epodo αριιασιν teneo, ita in quinta reponendum arbitror: ἄροτε κεκραμένον, τε Γανυμήδει ἀναιδητον p. ο
Quum prior horum versuum et ipse septemdecim syllabas habeat, dubitari poterit an de his potius locutus sit iste soli
Quod de versibus in brevem syllabam exsuntibus dicetiam cadit etiam in alium versum epodorum. Omnino autem quo longius procedit accurata Veterum poetarum tractatio, eo tertius apparet quinta eorum in elaborandis versuummumeris cura ac diliginitia fuerit, ita ut quae desendi Oxo garive eontiae cuiusdam venia solebant, in dies pauciora fieri rideamus. Ac prosecto muriam foret, si poetae in tanto studio, quod in hac re posuerunt, aliquando tam an pauperus verborum aut inops consilii suissent, ut fruare quas sibi secorant legos non potuerint. Exemplo est tertius m odorum verisus euius iustam vi mus lamam, licet ut ligo Didoni
136쪽
U PI ARUS.dem arbitror non pleni, in torti epodo nam addenda ei vid
tu pars sequentis versus, hoc modo: ου πολλον uri πατρίδα πολυκτέανον ,πο στερο πυρὶ πλαγαὶ τε σιδάρου. Creditum est πολυκτεανον quattuor syllabis primuntiandum eSSe, ea Vox ut esset antis Si . At cur synaloephe admisisset Pindarus, quum πολυκτήμον in promptu esset Comveniunt cum iusta mensura confirmantque eam primae qui taeque epodi versus, si soluta diphthongo recitantur: - χαλκεος Ἀρης τραπε δε κυκνεῖα -χα και πέρβιον μακλέα πυκτας .ετάνορο πολιν καταβρεχων πάὶδ ερατον δ' Ἀρχεστράτου
Illae enim diphthongorum solutiones multo sunt crebrior quum apud lyricos, tum etiam apud tragicos, quam plerique opinantur: qui apud Homerum ceterosque antiquo epicoS, apud quos innumerabile sunt, ne Vocari quidem solutiones POSSunt, quia poster demum aevo vocales in diphthongos coaluerunt. Obstare versui quem posui videatur tertia et quarta epodus. Atque in tertia quidem vulgari opinioni sati laciebat
ακροθινα διελων νυ καὶ πενταετηριδ' πως ἄρα στασενεορτάν, sed id serri non posse arguit longae anacrusis in pyrrhichium Solutio, ex quo consequitur verSum a grammaticis utcumque metro accommodatum SSe postquam initium interierat. Id si quis ex scholiis coniiceret θεοισιν suisse, refelleretur alio anacrusis vitio. Scripsisse videtur Pindarus:
.m τωδε σαφανε ίων πορσω κατεφρασεν,οπα τὰν πολέμοιο δοσιν βωμοῖσιν ακροθινα διελων θυέ τε πενταετηρίδα τ εστασενεορτάν, quibus in verbis Lobeckius in Paralip. p. 397. cum scholiastis ακροθινα pro κροθίνια dictum iudicans non probavit Heynium, qui δοσιν ἀκροθινα iungebat. Mihi id Hemius recte secisse videtur, non ut credam ακροθιν ut κρυμ 3 qu quam SSe usurpatum, Sed quod Pindarus tamquam ab isto nominativo accusativum adiectivi formaverit. In quarta epodo, si sententia spectatur, nihil est quod non sit recte apteque dictum ἀρχαῖς ει προτέραις ποριενοι
137쪽
PINDARUS. 339 καί νυν ἐπωνυφαν χαριν νίκας ἀγερώχου κελαδησοφηθα βρον- ταν numeri autem non serunt καί νυν, nec μιν νικας. Fortasse haec sic scripta suerant: αρχαῖς ἐπομενοι δὲ προτέραις λι νυν επωνυμίαν χὐιν αλκας ἀγερώχου κελαδησομεθα βρονταν., coniunctionem scribae saepissime post primam Vocem posuerunt, ubi ab ea remotiorem invenerant, ut V. 74 ubi a Pindaro ,οντι Φράστωρ δ' erat prosectum. Non post M tum verbum ponatur ista particula quaerendum est, sed an
post id verbum, quod recte opponatur praegressis. Λ Σquantillum ab AIA Aa distet nemo non videt, χάρις autem, ut saepe apud Pindarum, hic victoria nominatur. In illis quae ad βροντὰν addidit poeta, καὶ πυρπάλαμον βέλος ορσικτυπουλος, ἐν παντι κράτει αἰθωνα κεραυνον ἀραροτα postrema non recte intellecta video κεραυνος εν απαντι κράτει ἀραρως est ulmen cum omni victoria coniunctum, quia Iupiter dat victoriam.
Latuit gravis error in his v. 24. ἀγων ν ἐξαίρετον ἀεισαι θέμιτες ρων Λιος, ον ἀρχα- σήματι πὰρ Π γπος βώ, Ηρακλέος ἐκτισσατο. Non intelligebatur enim quid esset, quod antiqui libri pro his verbis, βίη μακλέος, haberent λομον ξάριθμον μακλέης Βωμον quidem unde Venerit ex scholiis discimus: nam tumulus Pelopis non diversus ab ara esse dicebatur. Ἐξάρω μον autem nihil aliud est quam interpretatio vocabuli, quod non intellectum in ξαίρετον erat mutatum. Bis μακλέος recte posuit Triclinius, sola dialecto peccans. Non dubium videtur quin Pindarus scripserit: ἀγωνα δ' ξηριτον ἀεῖσαι θέμιτες εορσαν ιος, ον ἀρναί φ 3-τι πὰρ Πέλοπος βία μασωος κτίσσατο. Ut ab αρε est ρθμος, sic ab inusitato ex eadem radicep 38 Verbo ρίζω ἀριθμος et Verbalia in ηριτος, ut Νήριτον, νη- ριτος λη, νηριτομυθος, νηριτοφυλλον, et quod simillimum est Pindarico Iliad. XXII. 3 9.
δ' εi κεν δεκάκις τε καὶ εἰκοσινηριτ ἄποιναστήσω ἐνθάδ' ἄγοντες, quod est εικοσινάριθμα Sex autem certamina instituerat Hercules, eaque ordine enumerantur . 60-73. Stropharum huius carminis ultimus versus Glyconeus
138쪽
AEM PAEDARUS. t sed ille Minum, non in nono Hrmine is hactum, in hasi abeuas, ita ut hoc genus siversum ab auero esse H atur. Et quum in decem strophis duae tantum spondeo di crepent, vel haec paucit suspicionem vitii facit. Acuedit quod in quinta tropha vinus scholiastes ad haec verba,
τος ἐσσι αἱ ἀλλοτριος Ambiguum haec relinquunt, legeritne to μοντι an μουνοντι, ania τι sed quum et hic et alius Vetus scholiastes, qui ἐν νά-oντι habuit, hoc participium simul ad Hό m et ad στυγερω-τος res erint, Verisiarile est ut qui Solum στυγερωτατος cum participio coniungebant, praesen tempus posuerint. Itaque in tertia βtropha v. 48. no' absonum erit, τιμάσας ininrpreti, Pindaro Rutem Φαώ - ωρον Ἀλφεου reddere. Quintae igitur suophae vorsus iae scriptos suisse credibile est: ὰλ εἴτε παὶ ἐξ ἀλοχου πατρὶ
Sed hic locus eiusmodi est, ut de tempore quo hoc Brmen scriptum sit dubitationem excitet. Vicerat Hagesidamus puer Olympiade LXXHII pugilatu, in eamque victoriam scripserat Pindarus carmen . promiseratque maius et splendidius carmen, cuiu promissi e diu neglecti in illo ipso altero
carmine reum latetur. Hoc carmen lactum Me ut tempore
Olympiorum caneretur indicant θεμιτες ιδ v. 24. Nunc una an plures Olympiades inter utrumqu carmen interceS-serint, inutile esset qua em, nisi id ad iustam interpret timem Borum opus videretin', quae et de victoria Bagesidami indo hoc carmine hic dicit Pindarus. Boecinius ut contia p. 33 ceret cantatum esse carmen redeuntibus sollemnibus Olympiis in prytaneo, in quo insigne Locrensium limen propositum esset, magistratum gerente Hagesidamo eo videtur adductus QSSe, quod poeta carmen victori similiter acceptum redixerit ut si patri in senescenti filius, cui opes Sua reli quat e uxore nascatur, dieceritque ustra Vixisse, qui
139쪽
m A LE. 4 et illainistus ad inmm a M. Sunt haec sane ita, quis Viro aetate iam provecto, non puero, recte dicantur, et potuisse ita acta esse confitendum est, etsi usu de prytaneo nec de gesto magistratu ulla in carmine lacta est indieatio. M video erudi At nimis prosecto mirum foret, si non solam Η -- damus victoriarun, quae ei olim puBr contigisset, senex 40mum inomniis celabrasset, sed etiam Pindarus' missum puerisi vicw- carmen tot annos quot inter pixeri-uam si senectutem intersu' distuliami unito veri sim is est, Pindarum Olympiae, statim quum Vincentem viderat flagesidamum, breve illud carmen, quod in Boeckhu recen--- decimino est, cripiasse, Promisi e autem carmen,
quod in publica victoriae cel-atione apud Epigephyrios
Locros caneretur; quod quum facere in us esset, pensolvisse debitum anno quarto, hoc est proxima Olympiado Nam quae modo dicebam sic scripta esse, ut seni potiusquam puero convenire Videantur, ea cur in soripserit Pisidaeus ex ipso carmine puto in igi posse. Aegre steteruti cereamine Hagesidamus, ut haec Verba indicara, πιρα- δε -- μα- καὶ σωρμον ' Lρακλέα, viceratque an mcollectis viribus, quum instigare magister eius Bas. Sensit hoc vetus scholiastes, qui scripsit: o- Ἀγησίδαμος
ήττῆσθαι πρωτον, - - ον π 'Dλά- παροξυνθελνενικηκεναι. EX quo S picari licet ita contusum esse ab
adversario, ut in posterum aut noluerit aut ne potuerit quidem pugilatu certare. Ac neque victoriam eius aliam ullam aut certamen commemorat PindaruS, nec, quod sacere Solet, aliarum spem victoriarum ostendit, ita ut de eo, qui iam defunctus esset certandi studio, vere dici potuerit frustra Vixisse, cui transeundum ad inseros sit sine gloria. Itaque Pindarus, quo compensaret deficientem aliarum laudum ma ieriam, tanto ampliore praeconi splendidum honorem institutorum ab Hercule ludorum, in quibus Hagesidamus vicisset, exornavit. Illa autem senis puero sibi nato gaudentis comparatio non ad aetatem victoris, sed ad diutinam dilationem promissi eo inis videt isse flare a. In tertio decimo carmino ominbus m strophi qumunumeri, tum inlam verba sunt turi ata. Et in prima quidam stropha sic est scribendum:
140쪽
ω PINDARUS. p. ἐν τα γαρ μνομία ναμ κασίγνηταί τε , α, πολίων ἀσφαλις βάθρον, κα ὀμότροπος Ηράνα, ταμίαι ἀνδράσι πλουτου. Commutavi sedes horum vocabulorum, ἱ- ei βάθρον, quia eo loco quo positum erat cetera strophae spondeum indicant. Proxima verba vetus scholiastes sic reddit ni ἀδελφή αυτῆς ο τροφος Εἰρηνη , ut μοτροφος legisse videatur. Alter librorum scripturam sic interpretatur, at τὴν αυτὴν αυτῆγνωμην ἐχουσα. ibi concors, ut concordiae effectrix significari videtur. Sed ostendendum est, quam posui horum metrorum descriptionem etiam in ceteris strophis constare. Ac v. I.
servanda est vulgata scriptura: ακραις ἀρεταi υπερελθοντων ει Oiς εἰν ἀέθλοισιν.
Non est enim cur is repudietur, quia alibi in his quae habemus Pindari carminibus non exstet. In trochaeo quidem haec sorma ferri non potest in dactylo autem munita est exemplo epicorum. Alioqui poterat pindarus seu Gθλοισιν scribere, ut em II. 17. Isthm. I. 50. IV. 55. In proxima stropha recte libri:
πεντάθλφ αμα σταδίου νικων δρομον, υκ ἀντεβολησεντων ἁνχὶ θνατος ουπω τις προτερον. Nam haec iteratio negationis non prodit negligentiam Semmonis quotidiani, sed indicat universe nuntiatae sententiae repetitionem cum accessione quadam: ου τις ἀντεβοκσεν,
ουπω τις προτερον ἀντεβολησεν.
V. 38 restituendum quod libri habent μεν
εργα ποδαρκλὶς ἀμερα θῆκε καλλι- ἀμφὶ κυμαις. V. 53. Triclinius metri caussa imperit Scripserat τον γάμον Debebat pronomen ponere: καὶ τὰν πατρὼς ἀντία Μήδειαν θεμεναν