Godofredi Hermanni Opvscvla

발행: 1827년

분량: 513페이지

출처: archive.org

분류: 미분류

141쪽

PlNDARUS. 23 V. 64. recte libri:

nissum esse in quibusdam libris alterum μεν Videtur, quia non recte poni putabantur duo μὲν in uno membro At ut ad quodvis μἐν non sequente M subintelligenda est contraria sententia, ita hic quoque apud Danaos quidem Glaucus se Corintho oriundum dicebat, roiani autem Euchenorem norant Corinthium Glaucus narrabat proavi quidem sui regnum Corinthi domumque suisse, non esse autem sibi ab illo exsule in Lycia genus ducenti. V. 76. non explet numerum niησιος, qui plenuS SSetsi μαντεῖα legeretur. Verum, si non fallor, Pindarus, cui πῆοις usum significat, scripserat οἴ τ ὰνα μομφθεῶς

Nam quod in Etymologico M. traditum est, πηρειν Scribendum esse sine tota, ubi Oraculum edere significaret, vanum est. Sensit Brunckius ad Soph. Oed Col. 426. Unum idemque verbum est χρ ζηζω, χρηλ, Sive indigere iV pra dicere significat. V. i. recte sane restitutum est v, quod Triclinius cum λαβε commutaverat, sed addenda est particula:

ητοι και ὀ καρτερος ορμαίνων n μἐν Βελλεροφοντας φαρμακον πραυ τείνων ἀμφὶ γεννι

In proxima stropha recte scriptum est dat, sed non

coalescens cum Sequente Voce.

Denique v. 407. quod in antiquis libris est, ἐν Ἀργεῖ νοσο καὶ ἐν Θήβαις - Ἀρκάσιν ἀνάσσων μαρτυρήσει--ίου βωμος ἄναξ, nimis religiosus sit, qui oblatum ab aliquot libris ψιν Ἀπερον ossa repudiet: sed in ceteris Vellem non esset receptum quod olim conieci Ἀρκὰς ἁνασ-ο- est id enim arcessitum, debebatque simplicius quid et Rεitatius Pindaro quaeri, quum praesertim iam Αυκαίου ἄναξ udacius dictum sit, quam em. II. 39. N ριμεδων Παρνασσος.l hoc videtur eSSe:

142쪽

υρκασι μάσσω Sed dicendum est etiam de epodis, Rarum in prima p. 6 V. 20. τις γὰρ m ait o membro sententiae interrogativae situm repugnat usui a poscenti βασιλέα δέ - auium non probanda synaloephae necessitatem inmri. Nimi alius quam credobatur horum verborum numerus est, quem sic restituenins: τίς ὁ α im τείοις ἔν ἔντεσσιν μετρα ἡ θεων ναοῖσιν οὐ0νων βασιλῆα δίδυμνον πεθη. ἔν δἐ Mois δυπνοος, ἐν δ' Ἀρης ἀνθεῖ νεωνουλίαις αἰχμαισιν in ρων. In secunda epodo, in qua V 42. recte librorum Scripturam ρονται tuetur ayseimS V. 45. haec leguntur: σσα ἐν Λελφοῖσιν αριστευσατε ηδε χορτοις εν λεοντος δηρίομαι πολεσιν περὶ πληθε καλων. neptiSSimum vero est πολεσιν.

Nam quid est hoc contendo cum multis de numero gentis vestrae victoriarum. Qui sunt illi multi num gentes muliae' ai nihil rigidius dici potuit quam multae gentes non toties quoue veStra vicerunt an Sunt homines tum multo magis absurda est totius gentis cum aliquo uno homine comparatio. an denique sunt multae gentes uno complexu comprehensae' hoc rationem quidem aliquam haberet, sed nemo divinare posset multos dicentem gentium aliquam multitudinem i tolligi velle. Haeserunt in his verbis iam scholiastae, qui etiam ineptiora protulerunt. Immo a Corinthiorum laude ad laudem ligaethidarum progressus poeia cum urbibu Se contendere dicit, quo significat alias urbe non poSSe gentem toties victricem nominare id vero non dixerat Attica lingua ποχεσι quam formam recte ab eo abiudicavit Boockhius ad fragm. 229. empe sic Scripserat: ἡ- ἐν Ἀελφοῖσιν αρεστευσατε ηδε ορτοις ἐνοάοντος, δηρό -ι λώσω πε- mulat

Accodit quod in obliquis casibus a πολs non videtur Pi

143쪽

PINDARUS. darus pie sorma, quae euan apud traineos rara eat, usuctrisse. Nam alterum ea emphiam, quod est in Pyth. IV. 56. non Minus quam his inep- praebet sisMontiae D. Scrinis dum ibi: τον μν λοχρώσφ - ἐν δώματι

In tertia epodo aut a metricis expulsa aut ab antiquo serina propter praece tium, e sequentis liverae simultudinem neglectae sunt litterae QSTA. Restituendum omin: ελονείρου δ' -τικαῆν παρ φώνασε δ ευδεις, Ἀλλόδα βασιλευ; .s δ, αν

posuera in his aliquis mstricus αργον, sicuti με ἀργοὶ dicti sunt Iliad. XMIὲ m, sed vel es libri αργῶντα habent. . Sitne ex hoc loco pesiti athi ex aliquo grammatico ab ustathio p. 286, 3. 3,30, 62 4 454 6 apud Undarum memorantur

ἀργαντες ταυροι, incertum SL Ego quidem lis mini, qui non solvat longas syllabas uasi in nominibus propriis, hic usirαν Scripsisse puto, etsi non habeo aliud huius formae exemplum, quam in Aeschyli Agamemnone v 446. ἐξοπιναργας, quod quidem scio ex πηεις contractum Videri posse. Alio significatu αργας vel ργῶς dictum affertur in Betaeri Anecdotis p. 4 2 30 et in tribus codicibus Harpocrationis p. 32. sed complures forma suerunt Stius Stirpis, ex qua dixerunt ἄργεμον, ἀργεννον, ἀργετα, ἀργῆτα ἀπεοτην, ἡργηστήν ἄργυρον, ἀργυφεον Non probarem certe, si quis

versus qui duo fuisse videntur sic in unum coniungeret: καὶ δαμαὰν πατρι ταυρον χων ργῶντα δε iιον. In quarta epodo . s. alii libri διασωπάσομαι αυτωμόρον, alii διασπάσομαί οἱ ιορον πω, pauci διασιωπήσομαι. Genuinum esse οἱ μορον, imperite autem additum πώ facile perspicitur. De σωπαν verbo autem qui factum ut nec scholiastae neque alii gra naue montionem lacer , praeter Ioannem TZetram, vanissimus hominem, qui ad Hesiodi επα,

V. μι. eruintionem suam ostentans σε, --ι , haud dubie

ex hoc ipso Pindari versu, sin Αeo in inret Id orbum

e quo etiam Isthm. I. 63. --παμνον legitur, ego errorem

144쪽

26 PINDARUS. Scribarum esse existimo, sicut etiam apud Xenophontem in Mem Socr. III. 6, 4. quidam libri διεσώπησεν exhibent, de quo loco inconsiderate iudicasse I G Schnoiderum non latuit Boeckhio. In Isthmico carmine restituendum σε γαμνον, cuius interpretatio fili σεοιωπημενον. Olympi autem a mini reddendum quod numeri postillant:

p. 33 καὶ Αἱριαιραν που πνέοισαν καὶ πιλυμους πεφνεν διασιω- πασομαι μεν οι μορον.

Denique in quinta epod v. 443 ubi αλλα est in libris, Sententia bona, Sed vitiato metro, recte quidem ανα restituit Boecisius, sed et syllaba deest, et sententiae debebant aliquo vinculo copulari. Peccatum hic est eodem modo quo in tertia epodo. Scribendum:

καὶ πασαν κατα

κουφοισιν ἐκνευσαι ποσὶν, πιπι τελει, αίω τε δος καὶ τυχαν τερπνων γλυκεῖαν.

Restant vero etiam alia in hoc carmine, qua correctione indigeant. Ac v. 49. non est veri simile ut hiatum in δε ιδιος interpretentur, ScripSisse poetam puto: πω δ' ατ διος ἐν κοινω σταλιές. V. 4. Vereor ne κνώσσοντί οἱ in versu ab ambo i cipiente interpretis sit, quum poeta ScripSiSSet:

εδοξεν Ἀνὰ δ' παλτ ορθ-ποδί. Aeschylus Choeph. 17. Aiσον θανάτας τριχος νοσφίσασὰπροβουλως νεο- ὰ κυνοφρων πνεν, quod scholiastes interpretatur ἀσθμαίνοντα. Cur autem ἀνὰ δ' παδεο quod est ἀνεπαλτο δέ, de quo Verbo disputavit Spitgnerus in e cursu XVI. ad Iliadem, mutatum sit in νὰ δ' ἐπῶλτο, propagataque haec scriptura etiam in novissima editiones, per mirum est. Nam neque ἐπἄλτο hic dici potuit, qui autem ἀνὰ nodi exsiliret, alieno pede uteretur. V. 79. aFSerus recte α τάχιστα, Sed quod sequitur αυε η, eius Vera Scriptura τρυχ in scholiis servata est. Scimus enim Homericum αυέρυσαν, ut Hesiodi καυάξαις, esse ὰνερυσαν et καταξαις, litteris, et, in digamma quod sequebatur mutatis. In proximo versu reo i nihil ad rem

145쪽

PINDARUS. 27 confert, displicetque etiam propter praegremum, τάχιστα.l igitur cum cod. Pal. ἐγγυς Scribendum. V. 83. magis diligentia Τriclinii quam eruditio laudanda,

qui ut Spondeum reduceret, πληροῖ pro τελει scripSerit. R ponendum: ταλε θεων μναμις καὶ ταν παρ'Ἀρκον τάν τε παι ατίδα

-υφαν κτίσιν.

Γέλλειν enim Pindarus eadem significatione qua ortum ex QOp 39--ν usurpavit v. Ι. 76. II. 70. X. 6. Pyth. IV. 257. V. 88. Scribendum: αἰθέρος ψυχρῶς - κολπων ἐρημων. Nam ἐρημου eo loco positum, quo, quoniam ψυχρῶς in ceSSit, non exspectatur aliud epitheton aetheris, invenustissimum QSt.

Addam his carmen decimum quartum, quod ex lacerato ultimo codicis solio descriptum multis modis criticos exercuit. id iam videor mihi, ut in re dubia, aliquant propius ad

veram scripturam hoc modo revocasSe: Καφισίων δώτων λαχοισαι, στρ.αιτε ναίετε μ λίπωλον ἔδραν,

ω λιπαρας μέδιμοι βασίλειαι λάριτες υρχομνου, παλαιγονων Μινυῶν ἐπίσκοποι, κλυτ ἐπεὶ ευχομεσθα. συν γὰρ υμμιν τά τε τερπνὰ καὶ τὰ γλυκέα γίγνεται πάντα βροτοις, εἰ σοφὼς 1 καλος ἡ τις ἀμαιος ἀν=ὶρ ουδε σεμνον μειχθεν λαρίτων θεοὶ κοιρανέοντι χορους, ουδε δαiτας ἀλλὰ πάντων ταμίαι θ εργων ἐνουρανίων χρυσοτ ον θέμεναι σχεδὰν πὰρ Πυθιον Hωνα θρόνους ἀέναον σέβοντι πατρος υλυμπίοιο τι-ν. πότνἰ Ararim, φιλησέ- ντιστο. μολπέ τ υφροσυνα, θεων κρατίστου 45 παiδες, ἐπάκοοι το νυν Θαλία τε ἐρασίμολπε, ἰδοῖσα τονδε κῶμον ἐπ ε μενεῖ τυχι κουφα βιβῶντα Ἀμει ' γὰρ Ἀσώπιχον ἐν τροπιοεν τε μελέταις ἀείδων μολον, ουνε υλυμπιόνικος ἁ Μινυεία σευ κατι. 20 μελαντειχέα νυν δομον Φερσεφονειον Ἀχοῖ, πατρὶ κλυτὰν φέροι ὰπελίαν, I ευδαμον ὀφρα δοῖ υἱον είπης τ οι νέαν

146쪽

V. 8 quum in libris versus ita descripti sint, ut in antia strophiei υ κατι Versun finiat, quae autem Uquitur Θntentia aptissime noVum Versum incipiat, ad hoc exemplum p a Verba hic corrΘxi, non tamen ut hae certa putom. In liuris eSt υτ γαρ θεοὶ σεραναν χαρίτων τερ. Ea Si uno VerSucomprehensa suerunt, acile quidem aequari: metra possunt, si πναν scribitur, quod serus coniecit Verum ista e

roptio diphthongi in fine dactyli tam inflegans est, quam quod XI. 33 quibusdam placuit, μυχοῖ. ῆμενοι ἈλMους, ut mirum mi et, ni Pindarus scribere maluisset, ουδέ γα διμ

V. 40. addidi πεδον, quod Pindarus etiam I. I. M. M. Pyth. V. 38. sic posuit ut abesse potuerit. V. 2. iusta est divisio vocabuli, quia utraque parii tegram notionem continet, peλῆσαι et μολπήν. Ea lex etiam in caesuris observatur illis, quae aliter inviolabiles sunt. V. 24 veteres libri Φεροφον- ελθ' Ἀ-, ut, si id usitatum suisset, alicui λυν in mei in voruris positit. At etsi ab ἐλευi cs dictum est μυθον, tamen iustudiui sun ελουθον, ἐλυθα ελυ-m, ἐλθών, ελθεῖν, et imperativus In recentioribus libris accommodatius verbum i θι, sed hiabum inserens, est inventum. Hinc posui Φερσεφονε- ῶν tot. Non nominarus poeta in Anthol Pal VII. 483. στω μαν γε παῖς ἐν δείγμασι Φερσεφονείοις παίγνιον. V. 22. libri , , Mois ioν. Recte in Schmidium ad Homerici sermonis normata plene scripsisS οφ , rassertim quum modo praecesserit ἐρασέμολ- δῶ σα. Ideo V. 10. Scripsi ἐνουρανία . Fortasse aliquando integrior codex de his quae nunc dubia Sunt Veriora aperiet.

147쪽

Putabam ego non posse demonstrari scriptam ab p 3Αescisio esse tragoediam, quae λωπι περσις dicta totum esset bellum Troianum complexa. Eam amo opinionem quum animo concepisset Fr.Τh.We cherus, vir ingeniosissimus,lis est inter me et illum exorta, quum neque ego illi assentiri possem, neque ille assatis a me argumenti concederet.

protulit primo suam coniecturam in iurius scholasticis a. 834. asc. 42 p. 24 seqq. repetivitque in Museo Rhenanos 3 p. 483 seqq. Contradixi ego in disseritatione de Aeschyli Psγchostasia sive in Opusc. via. VII. p. 357. responditque non sine quadam animi commotione in Musei Rhenani Supplem. II. . p. 39 Seqq. quumque ego iterum illam sententiam in diurnis Da stadiensibus a. 4839. lasc. 8. p. 72 seqq. impugnassem, denuo eam defendit in Supplem. Mus Men. II. 3. p. 3506 seqq. pacatius quidem, sed tamen ut non omni se exsolvisse cupiditate videatur. Non inutile fuerit id uno saltem exemplo ostendisse, ut inde de tota sit' iudicari possit. Nam non tam de tragoedia illa, quam do disputandi ratione agitur Quum miratus essem quod emendationem meam fragmenti cuiusdam Aeschyle vituperasset nullo argumento allato, ut videretur auctoritatem Suam pro argumento haberi velle, nunc illius iudicii r tionem reddidit. Erat illud fragmentum 452 Dind. a me sic constitutum:

148쪽

- AESCHYLUS.

εναροκτάντας δὲ φθονος αυχαλ

τελος ἀθανάτων μολείφει,

circo salsum esse sed resutanti aut melius quid afforenti gratum me lare profiteor. Qui hic altas deorum sedes relin quere dicitur, ex elcher Sententia dens morti est, θάνατος. p. 4 At meminerat vir antiquitatis peritissimus hunc non inter superos in caelo, sed in Orco apud inferos habitare. Quid igitur saceret Excogitavit hoc deum morti ut ἐναρο- κτάνταν recte ex alto Venire, quia tantummodo vis divina sit, quae in proeliis homines perimat, qualem daemonem in

Sophoclis Iphigenia Antaeum ex Aeschyli Amphidromum

aliosque esse. O puto eum hoc cuiquam persuaSisse: qu

ch ca satis erit, magnum qui in his est eumque dupliciem errorem aperuisse Amphidromus quidem daemon quidam fuit Antaeum autem,elescerus elah. Bergkius creaverunt. Nullus Onim fuit, sed est illud nomen adiectivum, dicebat que ἡταιος 4 et ἀνταία θεος. Non magis ullus daemon μαροκτάντας suit, Sed hoc quoque nomen adiectivum est, ut, nisi substantivum addatur, nesciamus quis deus aut homo sit ναροικτάντας. messi vero nullus est iste daemon, tamen eum assumam, ut videam quid e fiat. Quum apud ΗΗ8ychium lacunosa scriptura sit φθογγ...κότος, idWelcherus putat φθογγοσλτος misse, quo Vocem celans Significetur, pariter ut σκοτομήδης et σκοτομvνιος dicatur, qui consilium, qui iram celet. Has interpretationes a me refelli aut unum verbum de portentos illo φθογγοσκοτος addi nemo P tu labit. Sed tamen his usus elotarus scribit: μαροσπάντας ει ιν οποσκοτος φου τέλος ἀθανάτων ἀπολε-ει. His vero

ad metri rationem pes deest, ut is, qui vituperavit inserium a me ἀχαῖc tamen et ipse aliquid inserere debeat. Ecquom agitur dissentientem habebo, si mihi haec omnia ridentur cupidius qnam pensitate prolata Apparebit id magis otiam

ex iis, quae meae emendationi opponit 'μαρο-άνταν a me pro adiectivo haberi ait, mirabundus, ut videtui'. Sane pro adiectivo habui, quia non est substantivum: vituperanclusenim suissem, si credidissem substantivum esse. Dein valde mirum esse, quod id epitheton esse invidiae velis

149쪽

AESCHYLUS. MAeri s voluerim, ut invidia diuatur trucidatrix, quaesis nihilo minus, ut morte in q-m apia inlaros habitare uo veniat in se omprine deus, mire ex alio dicatur, Mineram invidiam nou o in lac esse, quia illa invidia, qua iamiam Uicitatem hominibus inrideant dii, isne aliud si -- quis V in universe invidia appelletur. Nihil' dixisset vir doctissimi , si tranquilliore ruino rem consid rasset vidisset enim a fingere quae mihi ne potuerunt quia - in meain venire. Apud Hesychium haec leguntur: ἐναρμοφος, σκυλοφορος sequuntur Aeschyli ex Neriadibus

non credibile sit θάνατον dici μα- νταν, ostendi in illa de Nereidibus dissertatione. iuram aliud ex ipsis hiam Minibus addere argumenium, si ἐν-απάντας trucidatorem significaret. am qui trucidat σονος est, non θάνατος, qui avi sequitur trucidationem, aut, si ipse morti auctor avir asimam sine trucidatione. Sed pergam. Commen-iaiores illi, quos dicit Hosychius, eam sententiam testantur HSpressam fise , quae est in versu Homerio Odyss. XXII. . 2.

Propterea scribebam ἐναιγοκτάντας φθονος, monebamque Sermonem esse de Hectore, qui detracta Patroclo Achillis arma induisset iisque se efferret, unde Homerum Iliad. XVII 398 dicere:

τον δε εος ουν ἀπάνευθεν δεν νεφεληγερετα Ζευς τευχεσι Πηλείδαο κορυσσομνον θείοιο, μνήσας ρα κάρη προτὶ ον μυθήσατο Ῥμιον' ἀχεα ουδε τί τοι θάνατος καταθυμως ἐστιν' ο δή τοι σχεδον ἐστι.

150쪽

32 AEScHYLUA. putat a me significatam, qua nimiae hominum elicitati invideant dii. Itaque dum contra me dicere sibi videtur, pro me dicit. Iam vero in claram lucem prodibit etiam iste

μαροπταντας θάνατος. Quoniam enim indignatus Iuppiter mortem minatur Hectori, ναροκτάντα φθονον grammatici

interpretati sunt θάνατον, quod, si invidia deorum relinquat caelestia templa et ad hostes Graecorum veniat, id fiat eo consilio ut Hector morte luat superbiam. Ceterum quod Welcher etiam αυχαις et σκοτος displicet, quid aliud esse dicam, quam quaerere quod reprehendat etiam in iis, in quibus nemo alius caussam vituperandi inveniat Ex his p 6 aestimari poterit, uter nostrum, ut p. 4540. ait, multa imaginatus sit, quae omnibus modis incredibilia sint. Venio nunc ad niam ρσιν. Nullus scriptor aliquam Ἱλωπι τερσιν Aeschyli memorat, nisi sorte id secitaristotelos in loco aperte corrupto Scholiastes Hermogenis ex Persis Aeschyli affert vocabulum, quod non legitur in ea tragoedia Alia verba ex Persis Aeschyli, quae non exstant in illa fabula, affert Athenaeus. Nunc elcherus versum invenisse sibi Visus est, qui pertineret ad 'niat περσιν. Eo argumento non solum exstitisse isto titulo tragoediam eschyli, sed etiam apud scholiastam Hermogenis et Athenaeum μαλερσίδι

scribendum iudicavit. Has ego ratiocinationes non accipiebam, nec nunc accipio Certe quidem, etiam si testaretur 'Lλέου περσιν Aristoteles, non sequetur reddendum hoc nomen Athenaeo esse et scholiastae Hermogenis, sed potuisse illosis Περσίδι scribere. Potuit enim aut alio modo in titulo sabulae aut in nomine scriptoris, ut Saepenumero factum ScimuS, erratum esse potest etiam nullus apud illos error esse, Si Verba, quae ex Persis afferunt, scripta in ea tragoedia suerunt: non enim sine lacunis ad nos pervenit. Haec quidem

sic se habent, si scripsit χχίου πέρσιν Aeschylus. Quid Verosi non scripsit Tum quidem certo εν Περσίδι nuSquam debebit reponi. Videndum est ergo ante Omnia an Scripserit Aristotelis verba in libri de arte poetica cap. 48. sic in codd. scripta leguntur: χρὴ δε ἔπερ ειρηται πολλάκις μεμνῆσθαι,

καὶ μην ποιειν ἐποποιικόν συστημα τῆν τραγωδίαν ἐποποιικονδε λέγω το πολυρι-ον' οἶ- εἰ τις τον τῆς χλιάμ ολον ποιοῖμυθον - φν γαρ διὰ το μῆκος λαμβάνει τὰ μέ τι

πρέπον μέγεθος - ει τοῖς δραμασι πολυ παρὰ την πολη νιν

SEARCH

MENU NAVIGATION