Godofredi Hermanni Opvscvla

151쪽

AESCHYLUS.

-οβαίνει. σηροῖον υ -- πέρσιν 'Iλίου Di ἐποίησαν καὶ μὴ κατὰ φρος, ωςπερ Κουριπίδης Nιοβην, καὶ Hi ῶς περ Αἰσχυλος, et ἐκπίπτουσιν, ἡ κακως γωνίζονται, ἐπεὶ καὶ Amocis ἐξεπεσεν ἐν τουτε μονω. In vulgatis editionibus

post Nwβην addebatur 4ήδειαν, quod patet ex και

Iactum esse. Georgius Valla in vertendo pro Nioba posuit Hecubam vix dubitari potest, quin lector aliquis in margine apposuerit 'Eκάβην. cutissimi viri, Th. Tyrwhittus et Fr Vo . Relatus, intellexerunt Aeschylum non potuisse in illis numerari, qui πέρων 'nias imi scripsissent. Itaque Reigius dedit καὶ μὴ κατὰ μέρος, - Εοριπίδης φῶςπερ Αἰσχυλος eodemque modo scribi voluit Trrwhittus, nisi quod Servandum putabat I αβην. Pergerem reliqua ordine p. 7persequi, nisi elcherus, ut solet, ad alia avocaret Negat enim in useo Rhen. V. 3. p. 493. quod Aristoteles dicit Uς γλιαδος de Homeri Iliade dictum esse, sed intelligi vult parvam Iliadem Leschei. At ipsa luce clarius est, id non magis fieri

posse, quam ut qui Homerum nominet, non Iliadis et Odysseae scriptorem, sed ex Pleiade tragicum dicat, nisi aut hoc ipsum addat, aut ante de tragico Homero sit locutus Quare si de parva Iliade sermonem esse volebat elcherus, excidisse μκρας dicere debebat. Id non facit, sed docere conatur factum esse quod fieri nequit. Atque in Cyclo epico p. 32. ea caussa Aeschinis contra Τimarchum . 28 verba affert: καὶ τον πιμηρον πολλάκις ἐν τῆ ἐλιάδι γοντα προ του τι των μελλοντιον γενέσθαι, φημ' δ' εἰς στρωτον ῆλθε, parvam Iliadem ab illo cum Homerica confusam putans. Ad id si accidisset Aeschini, tamen, quia Homerum nominat, huius eum Iliadem in mente habuisse patet. omnino autem ille non esset parvae testimonio usus, Sed homo serVore abreptus, quum Versatus in poetis esset, in Iliade Homeri se legisse putabat Verba ista, quae talia sunt, in quibus facillime saltat memoria. At producit,elcherus alium testem, scholiastam Platonis ad Reip. X. p. 424 in Cyclo epico p. 236. ubi de Creophylo narratur, Ἀτι ποδεξάμενος πιμηρον λαβε παραυτ- το ποίημα τῆς 'Iλιάδος Hic quidem aut excidisse μικρα dicit, aut Iliadem simpliciter pro parva nominari: reiicit tamen, quod necessarium est arripit, quod fieri non Potest. Absurdus enim suisset scholiastes, si non dixisset utram Iliadem Homerus donasset Creophylo. Reliqua est alia

152쪽

'ἐλιάδι τὰ περὶ τον ἀποπλοον Hic quidem, etsi Iliadis parvae ultima pars ποπλους fuit, tamen, quod non appareat u modo de machina in carmine epico cogitari possit, Relcherus in us Men. . . p. 92. cum Graesentiani tragoediam quamdam, cui Πιὰς nomen fuerit, significari suspicabatur. Mihi hoc non videtur veri simile, non solum quod nusquam tragoedia isto nomine memorata est, sed etiam quod, si fuisset aliqua, poetae nomen ut in haud varie flebrato a mino addidisset Aristoteles. Quare sic existimo, librariorum p. s errore in Iliadis nomen abisse nomen Iphigeniae, quam ut claram Euripidis sabulam otium alibi in nomine poetae

laudat. In ea autem et 1ωπλους est, cum Θ coniunctugdeus ex machina. Ingratus labor est explicare, quae per se aperta sunt nondum tamen eo liberatus sum. Sollicitum

enim habuit Wolcherum illud, quod, ut apud Aristotelem, ita etiam in verbis, quae vitae Aeschyli in ed. Robortellii. 2.

inserta sunt, coniuncta inveniuntur Nioba et Iliadis nomina: de qua re multa coniecta p. 49ι. Nihil tua ad Aristotelom, Dierantque lacile ex re ipsa emendari. Sed, ut brevissimo absolvam, quum eadem in tribus codicibus scripta inuonerim, quorum in duobus etiam magis quam in ed. Robortiali co rupta sunt, ponam ut in tertio codice sine vitiis leguntur: των ποιημάτων α ρον ἐστι διεξοδικὰ α διηγηριατμὰ καὶ ωταπελτικά, α δἐ δραματικὰ καὶ ιιρικτικά, λειχι μυοῖν, α δἐ μονον δραματικά αυτὰ γὰρ ἐνεργει καὶ λεγε τὰ πρός- ωπα, καὶ αυτ το κυρος ἐχει διὰ τουτο αὐτῶν δραμά-- ἐπιγραφαι προγράφοσται του ποιητου, δε οβ' Α-MON,

'Ομήρου δε 'Lλιάς. Revertor ab hac digressione ad Aristotel6m. cWelcherus in us Rhen. V. 3. p. 490. haec Verba ς περφριπίδης Νιοβην καὶ μὴ ἔμε Αἰσχυλος, ut ab interpol tore prosecta, uncinis circumscripsit, de quibus dixit p. 495Seq. Ita ero evertit undamentum, quo illa erat γλωτπέρσις. Unico enim de ea testimonio sublato nulla sitit, nisi restitui alio aliquo artifici potest. Id suppeditavit versus

Aeschyli apud Aristophanem in Ranis 343 .

153쪽

AESCHYLUS. - χα λέοντος σκυμνον ἐν πολει τρέφε quem de Astyanacte dictum essem effici putat, quod Uli es et apud Arctinum de illo puero dixΘrit

3 πιος - πατέρα κτείνας πειδας καταλείψι,

et apud Enripidem in Troad 7 8. do eodem Ulixe scriptum sit λεξας ἀρίστω πειδα μη τρέφε πα-ς. potuisse istum versum de Astyanacte dici noque ego negavi nec facit alii um imi At quae potuerunt fieri, eo non etiam facta sunt. Esse igitur factum desondit elo rus in diurnis scholasticis a. 4834. p. 732 seqq. primum scripserit 'nia πέρσιν Aeschylus nam id ibi testatum ab Aristoisi sumebat: mmc Vmo, postquam uncino posuit, ipse illud instimonium sustulit, ut iam nullum testem habe-P-samus. Quod si nemo testatus est 'Iλίου περσεν Aesehyli, quomodo cogn-oimus v reum istiun in fabula se tum fixisse, quam nescimus utrum scripserit Aeschylus necne Cro ego eminem qui rationem mmchidere didicorit, aliud istis modi monstratione effici intelligere, quam vi, si socerit Aeschylus duo περσιν, potuerit in ea esse isto Versus. Sed haec non curans elcherus pergit ad eos qui sequuntur duo

quos ab ipso Aristophane ingenium eschyli exprimento adiectos censet. At hoc fieri non potest, nec credet qui quam qui et Aeschsum atque Aristophanem bene norit, et sciat quid linguae ratio postulet. Nam non olum ipsi hi duo

versus tantum tuter se distavi, quantum comoedia et tragoedia, verum etiam Verba aperte StΘn int, prioris Q um

non dici ab Aeschso, sed, si a quoquam ab interimusnie Baccho, ut corrigat illud quod de catulo leonis dixit Aeschylus. Quod si ipse se corrigeret Aeschylus, non modo ineptus, sed insanus esset, qui filium leonis non et ipsum videret

leonem esse. Ex quo consequitur, Aeschyli hanc suisse gr-vissimam sententiam: ου χρη λέοντος σπυρενον - πολε τρπων, ῆν δ' Α-φη τις, τοῖς τροπως, ρετεῖν.lis vero oomin eversum ab ipso Aeschylo undamentum, in qu mam λέου πέρσιν exstruxit eliserus. Ἀam si coha r in primus et tertius versus, uiso pacto de Astyanacte

154쪽

36 A GLUS. Sermo esse potuit qui puer de muro est deiectus, sed de aliquo, cuius leoninis moribus obsequi civitatem, postquam eum adolescere siverit, necesse Sit. Ac dicuntur haec apud Aristophanem in Alcibiadem. Ceterum quid ad hos versus faciant quae paullo post leguntur longe alia de re dicta,

πῶς ουν τις αν σωσειε τοιαυτην πολιν,

κὶ μήτε χλαῖνα μήτε σισυρα ξυμφερει, neque ego ideo, et Vereor ut alii perspiciant. Affert vero aliud, cui multum tribuit: nam et Plutarchum in vita Alcibiadis c. 46. ei Valerium Maximum omisso illo versu ου χρὴ uοντος σκυμινον ἐν πολει τρεφειν, p. st Solo posuisse alteros duos. Valerius quidem nullius pretii auctor est, qui quum Periclem remissum ab inseris, quod

factum est in Eupolidis Λημοις, apud Aristophanem dixisse

narrat non oporiere in urbe nureis leonem, sinitaem si altius, obsequi e conoenire, ne satis certum quidem pro omissione primi versus testimonium praebet, quia, Si tantummodo e tentiam reddere volebat, non opus erat ut catulum leonis

nominaret Quid vero Plutarchus Is ubi insanam mollitiem et luxuriam Alcibiadis descripsit, ita pergit: απερ ορῶντες οἱ

μεν ενδοξοι μετα του βδελυττεσθαι καὶ δυπεραίνειν ἐφ βουντο την λιγωρίαν αυτου καὶ παρανομίαν ς τυραννικα καὶ α λυκοτα, του δεχημου το πάθος το προ αυτον υ κακως ἐξηγουμενος Ἀριστο ενης ταυτ ειρηκε ποθει ρον, ἐχθαίρει

δέ, βουλεται δ' χειν λι δε μαλλον τῆ πονοία πιεζων, μάλιστα sia λεοντα μο ἐν πολει τρεφειν, ην δ' ἐκτρεφη τις τοὶς τροποις πηρετεῖν. Quid de his statuemus' Num omisisse Plutarchum illud ου χρὴ λεοντος σκυμνον ἐν πολει τρεφειν, quia de Alcibiade non ut alumno Pericli loqueretur, an ne scriptum quidem apud Aristophanem eum Versum invenisse, an omne tre versus, sicut etiam in Anthologia Palatina X. 440. et duobus locis apud Suidam coniuncti leguntur po- Suisse, sed primum eorum a Scriba oculis ad alterum τρεφε

Rhμrrant RQ neglectum, an denique haec μαλιστα μιήν

λει τρέφειν non Aristophanis, sed ipsiussse, Sententiam primi versus his verbis com- non assentiatur Brunckio, qui medium m eiecit, salsus ille quidem memoria, quum omissum dixit, quapropter Visu est pariter in tribus codicibus nullam eius Vestigium

155쪽

AESCHYLUS. 4s invenisse affirmavit. At nescis an id tamen verum sit, quando I. Betaerus, qui iugi istum versum in codd. Ravennate et Mutinis i adnotavit, tacens de optim cod. Veneto, in hoc libro deesse eum videtur significare. Credat quis fortasse defendi illum versum posse, si Baccho inepte ut solet intem loquenti tribuatur verum ita non tam Bacchus, quam ipse Aristophanes se stultum omnisque iudicii experium rambuisset. Nam quum quaesivisset Bacchus, quid de Alcibiade sentiret Aeschylus, non modo importune interpellaret quam audire volebat Aeschyli sententiam, sed etiam arguta illa leonis et catuli leonini distinctio, qua gravissima Aeschyli sententia interrumpitur, tam nihil acuminis nihil salis, nihil leporis, omnino nihil utilitatis habet, ut non illustret, non p. roboret, non augeat vim dicti Aeschylei, sed turbet, debilitet, frangat. Quin ipsa verba qui consideret, ML- Mν --μη ἐν πολει τρεφειν, numquid aliud quam scholiastae se legere Verba putabit, ex cuius ea enarratione fuerint scribae Micuius inscitia cum Oistae verbis coniuncta' unc igitur Vereum recte a Brunckio eiectum omissumque a Belikero lateri debebimus. Ac sunt etiam alia in ista Misis anis comoedia ab interpolatoribus adiecta, quo in numero nescio an sit etiam versus editionis Brunckianae ι29. nam versus 437 4444. 452 4 453. aperte suppositicii sunt. Iam vero si iste, de quo dictum est versus non est Aristophanis, consequitur ut non sit Aeschylus de Astyanacte locutus. Itaque multa quidem multoque plura quam opus erat di putata sunt, sed si quis quaerat quid effectum sit ut aliqua 'Iλίου περσις in lucem prodiret, confitendum erit ess tum esse nihil, quaerique etiamnum aliquod eius tragoedia ce

ium vestigium.

Igitur alio modo rem aggreditur elcherus in Suppl. Mus Men. II. . p. 39 Seqq. Ibi pro certo exploratoque sumit scripsisse Aeschylum 'nia περσιν. At ex eo quod

nec demonstratum nec concessum est nulla promi argumenta pOSSunt. Verumtamen putat me concessurum quod sic eaSSecuturum Sperat. Quamdiu nulla nota sit Aeschyli, multae autem Sophoclis et Euripidis tragoediae, quae non trilogice, Sed κατα φρος compositae sint, aut acquiescere me debere in illa opinione, fecisse Aeschylum ἐλέου πέρσιν λην, aut refutare eum rationibus non sophistarum exemplo captiosis,

156쪽

38 AESCHYLUS. se rei convenientibus. Nam quum concessis in vorsum de tranacte dictum, plus indo sequi q-- putaverim. Hic quidem nescio an ipse vir doctissisnus se sophistam pra erit, captiosaque ratiocinatione me circumvenire studuerit, quum ambiguis verbis dicit concesiasse, diutum de Astyanacte versum. on enim dii m esse conee Bram, Bd

potuisse dies Pergit, quum nulla nota suori Aeschyli de

excidio rotae trago dia, primum excisis Versu apparere tractatum ab Aeschylo hoc argumentum esse quumquis totum componere se ipso con dente sciverit Aeschri , non esse me negMurum, Verisimile esse ut ista -οις Πίου

- schyli sit. Haec scripsit p. 44. Ad a respondi in diuinis a stadiensibus a. 839. p. 638. dixi e me nec quid κατα μέρος significare vellet, nec quid totum eomponere . adiceret intell-re. Contra quae disputans in Suppl. M.

Rheu iura. p. 4520 casside rem iis videtur convertere, ut mcta se interpretatione istorum verborum usum esse Sum indiearet. At apertissaeuum est, si Aristotcles dixit οσο - σιν ' λι--λην ἐποίησαν καὶ μὴ κατα μέρος, hos eum dicere,

qui istam excidium Ilii rumplexi sint, et non singulas eius partes singulis tragoediis descripserint. Sic et ego Moesi tellexi, et quia tandem aliis intelligat' uomodo ergo Glogice h. . credo in tril sitis, et κα-μ- inter se opponi possunt, quum qui argumentum aliquod in trilogiam disimbuit, eo ipso id iaciat, quod est tractare κατα φρος Vere

ergo me dixisse puto, aliud ei κατα μερος esse Meri Maincetoris ini pretibus omnibus. Porro quomodo cog equitur, si totum quid componere scivit Aeschylus, eum πιρσιν ἐλέου μ ν scripsisse Immo, nisi ego omni sensu iussicioque destia tutu Sum, equitur contrarium, Sapientissimum poetam non elegisse sun argumentum quod maius esset multoque pluribus ex partibu compositum, quam ut una posset tragoedia a soIvi, ideoque non scripsisse ἐλέου πέρσεν λην Sed, Si sombondami et Inia πιροις, scripturum fuisse κατα μιμος. PIanum esse arbitror, ne hac quidem via ad 'Lλίου περμον mentum mae, etsi rumus in auxilium Vocatum erat reis tum antea Aristotelis testimonium. At quasi extrem denique impetu perrupturus p. 4547. Welcherus versum illum, in quo tota eius cauma Vertitur,

necessario de Astyanacte dictum contendit. Necessitati quia

157쪽

MS RYLUS. 43sdem resisti non poterit. Sed tu quanam re ceriritur Stam cessitas in eo, inquit, quod versus illis non solvi cum Arctini et Euripidis Troadum versu conmit, sΘditiam nullus in sabulis Troicis homo iuvenitur, in quem expetat: nam si quis Paridem signasicari censeat, Priamus sera belua voeBr tur, qui tamen minime talis suis, aris autem non propteroe inem suan in propter indolem periculosus est. Iuvabit haec a via considerare. Primo, ut concedam , quod non concedimus, neminem esse in labulis Troianis prester Astyanactem, in quem quadret iste versus, quid cogit ut de risus Troianis cogiismus Apertum est sumem hoc cherum sine caussa, ut habeat a quo proficiscatur. Nam quis ostendet neque ante bellum Troianum nec postea ullum vixiss leonis instar metuendum adolescentem Deinde θrsum illum, quia multis scriptoribus ut provΘrbum affertur,

piis dixit Arctini esse C. G. uellerus in o libro, prum de cyclo epico scri- p. 98. Nam Veterum scriptorum, quis is poetam nominat Clemens Alexandrinus Sircun VI. p. 7. . Stasino eum tribui I uelleri coniecuiram ut non dubiam arripuit elcheres , quia ne in Cypriis quidem carminibus, quantum eximeti relatione existimaro licet lo fuisse versia illi videatur dicio his adversari, quamquam do proverbio, cui usurpando plurima ubique atque omni tempore opportunitas fuit, non ausim Clementem erroris armere. Exempla ipso elcheres p. 42lia attulit, quibus ad nepoterat Eurysthei veri a in Heraclidis v. 4005.ουκουν σε αν λαβοω- τας ἐμὰς τυχας ἐχθρου λέοντος δουW-ῆ βλασ-ματα

Sed esto sit ille versus Arctini sit de Astyanacte dictus eunde indem prodibit necessitas, ut, si eadem sententia S est Aeschylus, hic quoque de Astyanacis sit locutus Nihil aliud sequitur, quam potuisse eum de AstFanacte loqui. Atqui quae haec est ratiocinatio quod poisit fieri, iactum es necessario Nimirum tota iacheri disputatio fluctuat quasi inter duos scopulos, quorum semper ab altero repulsis redditur ad alteriun quia Aeschylus λίου πέρσιν scriptit, Versus eius de Astyanacto dictus est: quia versus dictus est

158쪽

ειο AESCHYLUS. de Astyanacte, scripsi Aeschylus Ιχίου πέρσιν. t neutrum

demonstratum est, nec potest demonstari. Quemadmodum autem necessitas illa, quam ostensurus erat, nulla inventa est, ita etiam concidet, quod Parim removere studet. Quod enim ait, ea interpretatione Priamum seram beluam dici, id, si alius diceret, allere voluisse suspicarer ipsum incere dixisse credo, sed quum cupidius opinionem suam dein deret, non satis circumspecte. Nam si tenerum leonem Significare voluit poeta, non potuit eum λεωφιδῆ, quod a tragico

Sermone alienum est, vocare, Sed necessario σκυμνων λεοντος

dicere debuit, quo non creatum leone, sed secuina indole in ipsa adolescentia praeditum indicaret. Quumque plane Aeschyli ingenio conveniat, quae adiecto altero vera efficitur gravissima sententia: - ου - λέοντος σκύμινον - πολει τρέφειν, ῆν δ' ἐκτρέφω τις, τοι τροποι νπηρεσεῖν,

quid veri similius est, quam Heleni aut Cassandrae haec verba fuisse in perdita aliqua Aeschyli tragoedia' elcher quidem quum in Trilogia praeterisset Philoctetam, in Supplem.

Mus Rhen. II. . p. 29. trilogiam composuit, in qua fuerint Lemnii, quae fabula eadem fuerit cum Philocteta, de qua re nullum exstat testimonium Philoctetes ad Troiam, cuius non magis ullum notum est Vestigium denique Πέρσις, quam ex Aristotel finxit. Multo probabilius, ut ego quidem arbitror, ex illis quos posui versibus coniiciemus exstitisse tragoediam Aeschyli, in qua illi versus de Paride dicti fuerint. Quo nomine ea fabula suerit, atque adeo quas tota trilogia sabulas habuerit quaerere, id est piscari in aere. Sed pergit elcherus p. 1 549. repeten tamquam alterum pro Sua Opinione a gumentum, id quod iam alio loco dixerat, si de Astyanacte dictus sit ille apud Aristophanem Versus, plus sequi quam locutum de AS anacte poetam esse: dictum enim illud alicuius ex Achivis esse deliberatum esse

ergo utrum interficeretur Styanax necne quumque non dubium sit quid decretum fuerit, necatum esse puerum haec res autem quum et natura sua et consensu scriptorum in

media expugnationis saevitia acciderit, consequi ut excidium Bii tractaverit Aoschylus, sive ille Astyanactem eam trame diam Vocaverit sive πέρσιν, quod probabilius esse, quia pueri insantis caedes in tantis turbis vix argumentum integrae

159쪽

AESCHYLUS. 3ι tragoediae praebere potuerit. Haec quidem multo magis mirabilia sunt. Primo quomodo potuit tanquam alterum argumentum afferri, quod totum ex priore suspensum est Illud vero nullum esse apparuit ergo cadit etiam quidquid ex eo derivatur, ut tacere de his possom, nisi tantum abesset ut communiant Ii υ πιρσιν ΑθMhyli, ut eam polaus evidenter relatent. Sane, si de Astyanacte dicta est illa sententia, quod tamen non est ullo modo demonstratum, loqui aliquem necesse est qui necandum esse puerum censebat. Sumit ergo elcherus deliberam de ea re Achivos. At vero non videtur cogitasse plane contrurium ex hac coniectura o sequi quam putabat. Sic enim qui in ista tragoedia agerent Graeci essent, non Tres in victores, non victi secunda usi fortuna, non adversa. Difficile profecto vel summo ingenio p. siserit ex his elemontis tragoediam componere. Praeterea is .

qui dicorei

ου χρῆ λεοντος σκυμνον - πο- τρεφειν,

aut stultus esset, si de puero in everis funditus atque eo cisa urbe educando loqueretur, aut diceret illud alicui, cui puer sorte ex captivis Obtigisset, monens ne eum in Graeciam secum abduceret cuiusmodi inter homines privatos deliberati valde ab Aeschyli arte abhorret. Relinquitur tertia ratio, de qua statim dicam. Si aliqua Aeschyli 'Iώου περσις fuit,aroiani necesse est introduci fuerint urbi suae excidium lugentes, ut ab Euripide inaroadibus factum est. Ita vero non Achivi consultantes in scena conspici potuerunt, sed aut nuntius de necando necatovea anacte relarre debuit, aut eoptolemus oranti Andromachae, ut filius a se ne avelleretur, atrox illud responsum dare. Anne haec sola ratio talis est, ut versus ille de Astyanacto recte apteque dici potuerit, postquam quidem esse de eo dictum aliqvis demonstraverit, quod nondum est actum. Ceterum hoc quoque permirum est, quod elcherus mortem Astyanactis, ut rem nimis parvam, Vix potuisse argumenium tragoediae praebere putat. Quis enim credat materiam defuisse Aeschyli ingenio, si Andromacham non solum captivam tradi eπιο- temo, sod etiam orbatam crudelissime filio suo in scenam producere voluisset Contra quid hoc est, quod puta e cidium Troiae totum ab eo esse descriptum Num omnes illas res, de quibus in parva Iliade expositum erat, eum in

160쪽

Psersas scit, tam absurdum consilium animo mucopa B.

Quod si est ab eo ἐλίου -- scripta, quod apparet nullo

pren Sus argumΘnto eme ostensum, non debebit dubitari, quinea trameelia similiter ut Persae uotum sis excisio

ut nutrit.

Iam postremum redeo ad Aristotelem, ut hanc di ceptationem ad finem perducam. Remotis quae isclΘειο mad notationibus illata sunt nominibus tragoΘdiuirum haec verba habemus: σοι πιρων Ἀλέου λην οἱ - αι μὴ αατα μερος, - Esi δης και - ώς-Misi uv ς si ε --ουσιν ἐν σιω- πωνόωνται ripidem excidium Troiae κ- meo tractasse constat itaque qua de hoe tradit p. 6 scriptor recte s habent. De Aeschylo res non est explorata,

sed ex ipsis demum his verbis coniicitur. Quo igitur reseruntur haec καὶ - ως- Aus ς' Num ad simερχυριπιδης' Hoc quidem absurdum es Nam si Aeschylus non ut Euripides in aliquot tragoedias exciditam ii distribuit,

sed una sabula totum complexus est, sui et ipse in is, quorum tragoediis eo nomine vituperantur. Cur ergo minatur Nemo tam inepte scripsisse Aristotelem credet: qui si nominare Aeschylum oluisset, sic scripsisset: σοιὰςπερ Auυλος στέρων Ἱλέου λην εποίησαν. Num igitur ad καταφρος relarenda sunt ista verba, ut hoc dicat qui nouper partes ut Euripides, neque eo modo, quo Aeschylus Utum urbis excidium perscripserunt Hoc prueheret spmd in bonam et A schylo honorificam sententiam, qui quod alii perperam Miment, recte lacore sciverit at non est Gra oediorum: obebat enim μηδέ simερ Αἰσχυλος. Ergo ne haec quidam interpretati admitti potest ex quo ominequitur Verba corrupta esse. Ac videtur alterum καὶ μή, ex quo in

vulgatis libris καὶ Μήδειαν sactum est, ex priori καὶ μὴ perscriba negligentiam esse iteratum quodque militur .in Αἰσχυλος, quum pari scitantia vel in eodem Odie pro ἄ- ώροπαν scrutam, vel repertum an alio libro eas reliquis osse adiecium, ita ut haec Verba καὶ μιν ωςπερ Aviuvabo plane delenda sint. Atque hoc quidem ego emam esse arbitror, pila sic ea dicore Aristololism patet, quae Braesso dubitari non potest.

라틴어 텍스트