Godofredi Hermanni Opvscvla

211쪽

SOPHOCLES. ἐξανιησι δακενυμος ἄτα. Sed in his quum bonam scripturam uno αλλον, quod ad πορον reseratur, Scholiaste ServaVerit, apte corrigi omnia possunt remoto, quod ab interpretibus adiectum esse vix dubitari potest ερπει γαρ Nisi enim meam sallit opinio, sic erant illa ab Sophocle scripta:

ουν ὁ θερμιοτάταν αiμάδα κηκιοριεναν ἐλκεων ἐνθήρου ποδο ηπιοισι φυλλοις κατευνάσειεν ει τις ἐμπέσοι

Cohaerent haec cum illis, ν ἐχων βάσιν, ουδέ τι πχωρων, hac sententia non habem incedendi facultatem, neque incola rum quemquam, apud quem infestam vicina re roco semirusramis Medemem crumism gangraenam defleret, nec qui calidissimum sanguinis profluvium senibus herbis sopiret, si quod inridereι, sed, ut eae herbido loco decerperes, alio tempore aliarum propolurus, veluti puer sine cura uisice, undecimamen esse via, quum remisi et animum eae uesan malum. V. 725. Scribendum χθας ex Flor. . in quo est πἐροχθας Quae ibi sequuntur, ιν χάλκασπις ἀνὴρ θεοῖς πλάθει πῶσιν, in iis frustra defenditur perineptum illud nec Strophico metro conVeniens πώσιν Si, quod ego posui, πάλαι, non Verum est, eleganter scribi poterit: ν δ χάλκασπις ἀνὴρ θεοῖς πλάθει θεός. Eoque ortasse spectant corrasse sch liastae verba: που ὀ ἐκθεωθεὶς ἀνηρ πελάζεται πῶσι. V. 733. scribendum τί δ' στιν sic etiam . 753. Non adducor ut V. 731. Vulgatam scripturam probem: ΛΕ. μων ἄλγος σχεις τῆς παρεστώσης νόσου sΦL A. oti δῆτ γε- HI ἄρτι κουφίζειν δοκω. Pugnant enim ipsa secum, quae Philoctetes dicit Praeterea cur optima optimorum librorum scriptura σχει in σχεις, inta silerit, apertum est. Itaque Philoctetae versus fortasse sic corrigendus est: λ μ ετ, ους HI ἄρτι κουφίζειν δοκω. Ubi eoptolemus ex Philocteta quaesivit; cur tant eiulatus et gomitus edat, sic illi inter se colloquuntur . 753. :

212쪽

παππαπαππαπαi.

Vereor ne non recte os οἶδα eoptolemo, πῶς - ἰσθα

autem Philoctetae tribuerim. Quae dictorum distributio etsi

bene cum praegreSSi conSpirat, tamen nescio an altera multo

accommodatior sit exprimendae doloris vehementiae. Quo acriore sunt dolores, quoque dissicilius reprimitur eiulatus, eo parciore verborum Sunt qui doloribu cruciantur, pra p. 3 a Sertim dissimulare cupientes. Ita Philocteius formidans eloqui quod re est, primo iterat οἶσθα quo coniiciendum relinquit Neoptolemo id, quod prosari veretur. mplius autem instante illo, simulque aggraveScente vi doloris, ViX Sui co OS, ne- Scire Se ait, quo plane respondendi necessitatem effugiat. Dum id miratur eoptolemus, iam se ampliu continere ne

quit, sed victus immensa vi cruciatuum terribili cum palpitatione oris ingentem eiulatum tollit. Sed quid fiet illis ver-NS, τί σοι; cuiusmodi quaestio plane insolita est Quod si quis sorte haec cum praecedentibus ita iungenda putabit, τι δ' τι, τί σοι; sacile sentiet, quam id languidum sit. Quare scribendum existimo τί τοι Non habeo quidem exo lumi promptu huius particulae in quaerendo Murpatae, nega que inveniri A. inevius ad Theocrit. II. 20. sed tamen apta esse Videtur qua0stioni indignabundae, ob iterata inania

responsa. Cuiusmodi quaestioni quam rasa Veniat opportunitas, per Se patet.

V. 759 Philoctetes, ut in opum codice ut scriptum, ita de morbo suo loquitur: ῆκε γαρ αυτη διὰ χρονου πλώνης ἰσως ως ἐξεπήσθη. NE. εὐίω δυστηνε συ. Plerique libri Ut scholiastes πλάνοις deinde alii AHmel M, Tricliniani φῶ, M, quae Triclinii correctio est Recte Wolchorus in muse philol. Rhenano I. p. 50. m. contra eos, qui πλάνοις σως Scripserunt, monuit, nihil Sophoclem de paribus intra ustis, quibus aestuet ulcuε, disturum titisse, 'quod id nihil ad rem iaciat. Sed quod ipse, quum mἐξεπλήσθη scribi vult, impetum doloris pariter ut a s mendicos accedere, statimque ut iis satisfactum sit abire dici putat, non credo eum cuiqvam persuasurum. Neque id Sophocles πλά-ις ἰσως, sed πλάν- δά-γν Vel πλάνης οπιδες dixisset.

213쪽

SOPHOCLES. 495 Si sana est librorum scriptura, nam πανομ et πλάνης eodomr0deunt, temere Qvenire, paritor ut temere Apleatur, dic tu impetus doloris. II ico servandum duco, quod neque hiatus ex interiectione, ubi persona mutatur, neque correptini priore is habet quod iure Vituperetur. Versum 782 quum vix dubitari possit eo corruptum esse, quod δεδοικα ex interpretatione flatum erat, re denuo perpenSa, VeriSimilius puto sic scriptum suisse: ὰλ ῆδε .c πω, μὴ ,ελὴς matri δέος. in P. 33V. 827. quamvis et libri et E thatius, γέων tueantur, lamen Scribendum puto metri antistrophici indicis: υπν δυνα ὰδαής, πνε δ' ἄλγεος. illa autem verba V. 830. ομμασι δ' ἀντωχοις τάνδ' ἐγλαν

r0Me interpretari videtur Lobeckius, qui in Actis Soc Gr. ΙΙ

p. 3 haec scripsit: equidem nescio an SpectatoreS, quum niloctetam plena luce diei circumsurum viderent, hanc p0tius significari crediderint, quam caliginem, quae do mientis oculos obsidebat; quapropter suspicor ἀντίσχειν Significationem habere ἐκ του παρ-ομενου obtendendo arcere: obtenis nube soporis abra is mi estiae prohibeas radios insiste mendensis Qui sequitur versus, Si Scribendus est:

V. 850. Vereor ne non recis versum integraverim. Est illa carminis pars sic potius Scribenda: Q oτι να ριακι-οννκεῖνο δή μοι, κώ- λάθρα τουτου ἐξιδου, περ πράξεις.

ταττον bona emendatio est underi cui γε in nossensu sis, cogito sontemtiam hanc esse: τω τε γε,

Non videtur dubitari posse, quin quae V. 855. Sm I guntur, γε em dactylicum sint cum solit exitu in avias, . Rus paris ordine versuum initano recte me restituisse puto, sed reliqui vitia quaedam, nominatim hoc, v χερός, se ποδος, ου τινος αρχων, quod aut addi aliquid ad ου --

214쪽

96 SOPHOCLES. - ου τινος ante ου χερὼ poni, aut alia ratione emendari postulabat; deinde λεης υπνος, quod exemplo caret tum etiam quod φθεγγει eieci. Nunc illud systema sic scribe

dum puto: ουρος τοι, τέκνον, ουρος ἀν' δ' μ' ἀν- ἐματος ουδ ετ εχων τίν ἀρωγὰν - χερός, οὐ ποδος, υτινος ἄρχων, ἀλλά τις, 'Aῖδα παρακείμενος ἐατέταται νυχως δ' ἀδεὴς πνος p. - εοθλος se εργφ' ορα, βλεπε καίρια δ' - φθεγγει το δ' ἁλώσιμον Φιαφροντίδι, παῖ, πονος μη φοβῶν κράτιστος.

In his ἀλλά τις - 'Aῖδα undero debetur autem

praeclara est emendatio, quam mecum communicavit G. Bem-hardy. Quod ει εργω addidi, non feci quod id certo abra

phocle positum putaVerim, sed quod eo ducere videbatur explicatio scholiastae: υπνος συφφορος ημῖν ἐστι - τοὰ πράγμασιν ἀγαθος. V. 895 scribere debebam:

τί δῆτα δρψμ ἄν et λεγοιν τουνθενδε γε 3 Haec optativi forma, de qua Elm. . in τρεφοιν, et Po sonus inmobraei addendis ad Aristoph. Eccles. 60 . aliique dixerunt, reposita a me in Euripidis Helena v. 274 restituenda est etiam Diphilo apud Athenaeum XIII p. 584. F.

Οιὰ τουν πεμεινα πολἡ λαβουσα χρυσίον, ἐφαοσόφησὶν, ιν απρο εος μάλιστα κω ἐλάχιστον αυτου περιλάβοιν του σώματος.

Quae v. 945. dicit Neoptolemus: οτων σε κρυφω δε γὰρ ἐς Τροίαν σε πλειν προς τους Ἀχαίους καὶ τον Ἀτρε- στολον, ex his tantum abest ut posterior versus eiiciendus sit, ut eius adiectione eximie ostenderit Sophocles, quam penitus perspectam habuerit animi humani naturam. Nam ubi quis semel ab se impetravit ut proserat quod celare iussus erat, iam, quasi expiaturus non recte actum, non aliquid, sed omnia cupit offundere. Nihil ad rem laciunt v 442 914. Mirum, quod spuria, tamquam cadaVera, Ollacem stientes nullus afflavit odor ex versu, qui medius est in his, quae V. 938 leguntur:

215쪽

οἱ Ἀργ δ ταὶς μ δρασεν ου 'πιλλέως. potuit ille certe omitti. V. 967 praestat, quod Flor. T. praebet: ἐλεησον, ω παῖ, πρις θεῶν, καὶ μη παρῆς σαυτον βροτοῖς νειδος, κηλεφας HM. Cetori libri σαυτOl. V. 984 quum Philoctetes arcum ab eoptolemo rep p. olivit Ulixes haec dicit:

τουτο μεν,

ουδ ῆν θελη, δρασε ποτ' ἀλλα καὶ σε δεῖ στείχειν αμ αυτοῖς η βία στελουσί σε. Non apparet qui sint illi, qui Philoctetam, nisi cum iis abeat, vi abducturi sint. Neque enim ulla eorum menti pra cessit. Satellites Ulixis esse ser cognoscimus, respondente philocteta:

οῖν εὐδίας ἄξοτοι; Hinc non dubitandum videtur, quin adiectum ab interprete αττοῖς expulerit Verba quae necessaria erant: ἀλλὰ καὶ σε δεῖ στείχειν αμ , βία στελουσιν οἷδε σε. Non recte autem iste interpres debebat enim αυτ si adscribere, quod cum Neoptolemo abeundum Philoctetae esse Γlixos dicit. Recte G. Bemhard V. 4003. scribendum censet ξυλλάβετον αυτον.

V. 400 . scribendum: εό μηδεν γιἐς μηδ' ἐλευθερον φρονῶν, οἱ -υ - τήλθες, ο ν ἐθηράσω, λαμνπροβλημα σαυτου παῖδα τόνν ἁγνῶ ἐμοί. O admonuit me scribendum essem Bernhardγ. Non recte explicavi haec V. 4046. καὶ νυν Πέ, ω δυστηνε, συνδήσας νοεῖς ἄγειν ἀπ -τῆς τῆς&. Idem est enim ac si dixisset συνδεθέντα. Quod . 4076. scriptum est:

χρονον τοσουτον, εἰς ων - ἐκ νε- στείλωσι ναυται,

216쪽

- ω- M. usitata assimilatione dictum videtur pro τα ἐν τῆ νηὶ ἐπινειός, malum, Vela in navi mosita metum atque in altum sumlatum iri significans. In Vexatissimo loco, qui est V 4092. in quo non dubium est de avibus sermonoen esse, adi tivo πτοοπάδες Suum deest substantivum, illa autem, ιν μέρος - , metro non . . conVeniunt Videtur αἰθέρος ex interpretum explicationibus esse illatum. uapropter scribendum conlisio:

Miser sum, inquit Philoctetes . 403.

M 3- O. δενος ου περον ἀνδρων εἰςοπίσω τάλας ναέων ἐνθάδ' Moυριαι. At neque στερον ab εἰςοπίσω quidquam differt, et ultimamin υ-ερον oportes ut longam esse. Quapropter scribendum πιστερῶν. Eadem metri ratio suspicionem facit v. 4425 antiquum ordinem Versuum hunc fuisse: γελα μου, χερὶ πάλλων τὰν Ουδεές πο ἐβάστασεν, τὰν ἐμὰν μελεου τροφάν. Ceterum in praeseram, Nod Resselingio in Obss. II. I. placebat, τροφόν. V. 4432. iam Ersurditus in ed. maiore aeposuerat ἄρθμιον. V. 4438. scribere debebam: μυρι - αἰσχρῶν ἀνατεώG- - ἐφ ῆ-

V. 44ιι recto Georgius Thudichum τῶνδ' ἐφημοσυνα Quod v. 449. scriptum est, παυέ -- ὰπ αυχέων πελατ' ου γὰρ θω -οῖν τὰν προσθεν βελέων κ ν, sic enim nunc scribendum censeo G. M ardy commodiusquam alii interpretatur: ---- fusim es is is ad moaccedesis, accusativi cum πελάθειν iuneti exempla afferens

Oed Col. 4060. Eurip. Androm. 467. V. 3 63. Antiqua quae huic loco inhaerent vitia quo-

217쪽

SOPHOCLES. 39s modo removenda essent, nunc demum mihi videor e spexisse. Scribendum puto:

ισχειν μυρίον ἄμος εἶ ξυνοικει. Σέβειν et σέβεσθαι etiam infinitivis iungi notum est. μπῶν ire confirmandi caussa in medio posita sunt. Coha rent enim haec αλλα νωθί- ου κῆρα τάνδ' ποφευγειν. Iσχειν in ultim versu est cohibere. Id per errorem in quibusdam libris in πεῖν versum erat. Opposita inter se Sunt

σκειν et ισγειν.

Non potest credi Philoctetam, quamvis insanientem ulceris doloribus, haec dicere V 4207. κρα ἄπο πάντα και ἄρθρα τέμω χροί. S enim totum caput, quasi partem capitis possit, ibi a scindat quin omnino caput quis sibi amputet quod ne quomodo psidem se effecturum speret intelligitur Id credo Sophocles scripserat: - ἄπο πάντα καὶ ἄρθρα τέμω χερί. V. 2.3 scribendum erat e Cod Laur. c. ἐν ει τοῖς θω. V. 247. scribere debebam καὶ πῶς δέ-ια , ἄλαβες βουλαi ἐμαῖς,

πάλιν φθεῖνο ταυταῖV. 254 errore Veteri Scribae φοβον positum puto pro στρατον. Nam sic haec dici consentaneum erat: Ois. στρατον δ' Αχαιων ου φοβεῖ πράσσων τάδε ΝΕ ξυν τε δικαίεν - σον - ταρ Ἀτρατον.

Ita Euripides in Heraclidis V 285 τ σον γὰρ Ἀργος ου δεδοι θω. Quod ad V. 337. scripsi, magnae negligentiae culpam admisisse Sophoclem, si eoptolemum hic fecisso Philoctetae de Heleno, tamquam de quo illi nihil dum auditum esset, narrantem, quum tamen eadem, quae nunc resert Philoctetam iam o simulato nauclero cognovisse ipSe praesens audiverit v. 60ι seqq. ea negligentia tanta est, ut nullo pacto imputanda esse consideratissim poetae Videatur, sed, quod iam tum significavi, ita debet haec dicere eoptolemus

218쪽

200 SOPHOCLES. p. 8 ut Vera SSe, quae Philoctetes se ficta accepisse credebat, affirmaret. Nam quod undem ait, sapienter Sophoclem non secisse eoptolemum ad naucleri dicta respicientem, ne Philoctetae in mentem revocaret turpissimam fraudem, id per Se corruit, quia plane fieri nequit, ut Philoctetes, quum eadem ex Neoptolemo audit, quae paullo ante ab nauclero acceperat, non recordetur illius narrationis. Quapropter ego quidem sic Scripsisse Sophoclem puto: ἀνii γαρ οντως στιν ἐκ Τροίας ἁλους. Quum excidisset οντ , integratus est VerSucinSert ημῖν.

Non debebam eiicere, quae de Aiace dicta sunt in his

V. 363. χρηὶν γάρ σε μὴτ αντον πο ἐς Τροίαν μοuiis, ημῶ τ ὰπείργειν, οἴ γέ σου καθυβρισαν

Falsum est enim, quod Brunckius putabat, Aiacem ante Achillem fato functum significari v. 142. Bene defensa sunt illa verba ab Ersurdito et olim a undero, novissime autem a Sommero. meque in verbis erat, quod indignum SophocleeSSe cenSeretur. Quamquam Vellem Aiacem hic τον ἄλκιμον-αντα potius quam τον ἄθλιον vocari. Nam si, ut sommero placet, propter arma ei non adiudicata θυος dicitur, e versi aliquid in sententia inest, quia non miser erat, antequam posthabitus est Ulixi, sed postquam ille ei est prae latus Quare, si τον ἄθλιον scripsit Sophocles, nescio an id vocabulum rectius ad mortem macis reseratur, quam doleat Philoctetes cui etsi ignota erat caussa eius mortis, tamΘnspectatoribus non poterat non in mentem Venire.

Non pugnant inter se versus 3 4. quo de patre Suo ut vivo loquitur Philoctetes, et v. 242 quo Se eum apud mortuo quaesiturum dicit. Illo enim loco omnia desperavit. V. 438 . ortasse aliquis scriptum suisse suSpicetur: λεγει δ' Ἀτρείδαις φελος si κἀμοὶ ταδε; Quum v. 407. in libris antiquis scriptum Sit Ν πῶς λεγεις in εἰρξω πελάζειν σῆς πατρας. . HI ε δρῶς ταυθ'ώςπερ αυδῶς, στειν προς-σας μονα, in quibus cod. Ven. habet εὐδρας τάδ' ς αυδῶς vereor ne plura resecta Sint

219쪽

SOPHOCLES. 20 quam debebant. Quid enim si istae reliquiae sunt attriti P antiquissimi codicis' Optime enim sic integrata procedent:

N. πως λεγεις; . ειρξιο πελάζειν σῆς πάτρας. . N. αίνω

εἰ γε δρας τάδ' - αυδῆς, στεῖχε τέγοςκυσας χθονα. Sic is si τάδε supra dictum V. 889. Non videntur vitio vacua esse haec V. 4428. περσεις τε ροίαν σκουλή, εἰς φλαθρα σὰ

περι ρεις, ἀριστεῖ ἐχλαβων στρατευματος, Ποίαντι πατρι τρος πάτρας Οἴτης πλάκα. δ' ἁ λάβης si σκυλα τουδε του στροτου, τοξων ἐριῶν ρινημιεῖα προ πυρὰν ἐμὴν

κομιζε.

Nam illud τουδε του στρατον, quod non potuisse de Graeco Qxercitu dici patet, debebat οὐ Τρώων στρατου dici, quum

praesertim de Graeco exercitu modo dictum eSSet στρατευ--τος omnino autem non poterat osδε adiici, quasi aut de Praesente, aut de quo modo Sermo suiSSet Nimirum στρατου alienum ab hoc loco est. Scripserat, credo, Sophocles Osδε του στολου Nam quae Philoctetes hac, in quam educitur,

expeditione ipse sibi capturus est spolia, ad rogum Herculis

deponere iubetur. Valde nec sine caussa torserunt criticos illa v. ιι 3. 3 γὰο ευσεβεια συνθνήσκει βροτοῖς,

Nullo modo admitti potest Tyrwhitti opinio, συνθνήσκειν eSSe simul ad Orcum descendere, quae ratio loquendi et usui et Sanae rationi repugnat, quod mori cum aliquo non potest ullo pacto significare ita aliquem ad Orcum comitari, ut, quod comitatur, non moriatur, Sed Vivum Vigere pergat. Itaque aut Τοupi coniectura probanda esset, ου γαρ ηυσεβεια συνθνησκει βροτοῖς, quae neque ab libris quidquam pra sidii habet, et lacit ut abiiciendus sit qui sequitur Versus, aut quaerenda est via, qua et hic versus et omissio negationis in praecedente Versu possit sustineri. Ea sponte se offert, si adscita Ellendii coniectura κὰν ζῶσι κἀν θανουσιν unius in priore versu litterae neglectu lactum putabimus, ut corrector restituendae sententiae caussa in alter aliud ponendum pu- p. sotaret Verbum, quam quod a poeta scriptum fuerat. Aptissime enim haec sic corrigi possunt:

220쪽

κων ζῶσι κἀν θανουσιν - πιέσταται.

Et inis visos et inser mortuos mori cum hominibus neges , ιasis honos Manet enim vivitque apud utrosque pie sactorum memoria. Ut ρεπῆ a' numero, atque hac ipsa in sabula v. 420 de praemio et gloria virtutis dicitur, sic quae hie σεβεια Vocatur laudem pietatis esse apto exemplo monuit Wunderus Electrae versibus 968. 969. πρωτον μεν υσέβειαν ἐκ πατρὸς κατωθανόντος ολει του κασιγνήτου μ αμα. Illa autem usitatissima est locutio, οέπιεπέσταται Vid. ΑΘSchJl. Prom. 4034. Agam. 9 3. 0 5. Sophocl. i. 869. Eurip. Alc. 566.

라틴어 텍스트