장음표시 사용
231쪽
EURIPIDES. 2 3E. οἰκτρα τυχα A. πόλεος, non solum languidissima sunt, sed etiam neque inter se nec cum praecedentibus ullo ententiae vinculo coniuncta Atque κακων malum eSS Versus
non integri supplementum etiam eo cognoscitur, quod Stoloc ut in stropha interiecti aliqua ponenda erat. Idem cadit in οἰκτρα, cuius contrarium dici debebat. Nam quum isti nominativi ex praegressis βεβακ ολβος, βεβακε Τροία pendeant, patet prosperam urbis ortunam, non dVersam, perisse significari. Erunt igitur haec sic corrigenda:
λςφροσυναισι θεῶν χ δε σος γονος εκφυγεν ἄδαν ὁ λεχέεον στυγερων χαριν λεσε πέργαμα ροίας p. 43σωματα δ' ἐματοεντα θεῶ παρὰ Παλλάδι νεκρων γυψὶ φέρειν τέταται, ζυγὰ δ' ῆνυσε δουλια ροία. τ. r. A. ὁ πατρίς, ω μελέα, καταλειπομέναν σε δακρυω. νον τέλος οἰκτροφορῆς. E. καὶ ἐγελωμον ενθ' ἐλοχευθην. ιό τέκν ἐρημοπολις μά ρ ἀπολείπεται μῶν.
232쪽
δάκρυα τ ἐκ δακρυων κατα λείβεται ἁμετέροισι δώμασιν, χυδ ὀ θανων Ἀδάκου ἐπιλάθετur V. 65l. Non repeterem hunc versum sic scribendum esse ut apud Seidierum dixi, nisi perinepte de eo disputatum viderem. V. 655. mortuum elicem praedicans Andromacha dicii, ὰλγει γὰρ υμ ων κακων 3 σθημενος. Ad constructione, verborum attenti interpretes, dum alteram negationem quaerunt, non cogitarunt hic dici debuisse αἰσθανο/iενος Facillimum erat τῶν κακων ῆσση tu νος scribere non dolet mo tuus, quod mali succubuit. V. 749. Hic quoque quoniam construi Verba OSSunt, patienter tulerunt critici dicta absurdissima. Monet Hecuba Andromacham, ut e commodam Neoptolemo praebeat Servandi filii Astyanactis caussa, per cuius postero renaSci, Τroia possit:
καὶ παid τονδε παιδος κορε ρειας αν Τροίας μεγιστον ωφεληει, ιν ι ποτε ἐκ σου γενομενοι παῖdες ' μον πάλιν κατοικίσειαν καὶ πολις γένοιτ ε ι.
Παιδὴς perinepte diceret Hecuba non addit Huos Quid autem hoc est, quod Astyanactem ιμπικττον εὐφαημα Tροίας educandum dicit, quum deleta sit Troia Deinde quae haec in Hecuba est mentis perversitas, ut Andromachae et non Hectoris posteros dicat instauratores ore Troiae' At enim hoc ἐκ sol absurda est grammatici correctio: Aldina recie ἐξ v. Denique quid hoc, καὶ πολις γένοι λι' Non siescripsit Euripides, sed hoc dicere debuit:
De posterioris distichi scriptura, quum pro eo quod in Aldina est, IDον, in codicibus στερον sit, dubitari in loco aperte sp se grammatici refici poteSt. Nam recte se etiam hoc haberet: ἐξ ου γενομιενοι παῖδες στερον πάὼν κατοικίσειαν αυθις γλὰν πουν ac nescio an hoc praestet. V. 76ι. Credam Euripidem aut ου εος σφαγειον Λαναμ
233쪽
EURIPIDES. 235δαις τεξου ἐγω, ut Reiskiu et MusgraViu coniecerunt, aut τεξουσα σε ScripSiSSe Certe τεξ cisio non ScripSit monuitque Elmsteius ad Med. 76ι. V. 803. Non solum sententia, sed etiam metra produnt excidisse versum: nam utrumque γStema OVem Vel SuS habuisse non est dubium. Nec praeconis, sed Andromachae Verba priu systema continet. Requiritur tale quid: τι δἐ τοιαδε χρηὶ
καὶ ἀναιδείας τῆς φιετερας σωφροσυνης και πραείας γνώμης μαλλον φίλος ἐστίν. V. 825. Non φ addo abiiciendum erat, sed quod praecedit o εβας. Sic enim procedit oratio εβας, βας τοξοφορε συναριστευσων ἄμ έλκμχλας γόν', Lλιον, ' IDον ἐκπερ- σων, πολ νέμετεραν, τοπάροιθεν ὰφ Ελλαδος χῶς. In antistropha V. 832. πυρος δε delenda πυρος interpretis est excidit adiectivum ante φοίνικι amphibrachum praebenS.
V. 8 5. Seidlerus πινάτορος in επινὰς mutaVit, quod ne admitti possit obstat spondeus, qui ut in antisti Ophic versu tribrachus esse debebat. Non dubito Euripidi reddere ἄορας, quod coniuges non distincto sexu significat, hoc modo a ioνες δ' Dαι
234쪽
εὐδἐ των θεῶν κρατεῖν βουλιι - το πηγεν ἀμαθες ἐστι γαρ τοδε. V. 100. scribendum: Σπαρτης δ' παλλαχθεισα τὴν Φρυγων πολιν χρυσῆρέουσαν ηυτισας - κατα λυμιν. Sperasse dicitur Helena ore, ut Troia eam auro Obrueret. Plutarchus Demosth. c. ι τω πιν π α Φιλίππου καὶ Μακεδονίας ἀνάλωτος - τα δ' νωθεν ἐκ Σουσων καὶ Ἐκβα-
τανιον πίβατος χρυσών γεγονιος κω κατακεκλυσμένος.
V. 10l0. Non sunt haec dividenda in duo membra oti
cepto inter Sidera. V. 4069. Non ἐχθίονες hic, sed αισχίονες dicendum erat. V. 4078. Recte hunc versum et Versum 4088. OnStituit Seidlerus in adnotatione a v. 1088. sed credo etiam v. 1086. expulsa interpretatione scribendum Sse: φλει, μέλει μοι, αδ εἰ φρονιμος, ἄναξ.V. 4092. Quae in libris scripta sunt, με δε ποντιον
σκάφος αἷσσον πτεροῖσι πορευσε iπποβοτον Ἀργος, iνα τείχεαλαμα Κυκλωπεί ουράνια νέμονται. τέκνων δε πληθος ἐν
πυλαις δακρυσι κατήορα στένει, βοῶ βοα, in his τείχεα, tro non convenit. Id non dubii quin Euripides τυκη scripserit, eodem Significatu, quo V. 831. τυκίηιατα dixit. Nec τέκνων satis accurate reddit antistrophicum pedem. Pra terea si βοῶ verbum est, non recte iteratum Videtur. Oniunguntur quidem Saepe sine copula duo cognatae significationis verba, sed non ut alterum repetatur. Quare, si nihil aliud in his verbis turbatum est, 'ota nomen eSSe Statuendum erit Totus locus ita scribendus videtur
ἐμε δε ποντιον σκάφος ἄσσον πτεροiσι πορευσει
ἱπποβοτον Ἀργος, να τυκηλάῖνα Κυκλώπί ουράνια νέμονται. τέκεα δε πλῆθος ἐν πυλαις
μονὰν ηυι Ἀχαιοὶ κομίζουσι σέθεν ἀπ ψιμάτων. p. 4 Hoc dicit multitudo obviam in portis urbis puellas cum lacrimis gemit Ob earum clamorem mater, ei solam me
235쪽
EURIPIDES. 2 7 Achivi ab oculis tuis abducunt. Iungenda eSSe δακρυσι στενει docere poterat hoc in Herc. s. 4045. καὶ σε γε δακμοις στένω, πρέσβυ, καὶ τεκε καὶ το καλώνικον πικρα τάορα ex hoc ipsoaroadum loco adnotasse videtur Hesychius, apud quem quod perperam Scriptum est καταορα, καταντεῖ, utSS καταορα, κατάντη non fugit obeckium in Pathologiae pro- legomenis p. 275. In antistrophicis V 4440. scribendum
V. 248. Excidisse versum post hunc apertissimum est, docentque qui his respondent octo versus 226-4233. in quibus scholiastes v. 234 recte distincta verba habuit, θανειγα ου, θανουσα, συν νεκρω Utrique systemati subiecti dochmi praemissa dipodia iambica:
se, φρενωνεθερος, θιγες, ω μεγας ἐμοί ποτ ων ἀνάκτωρ ποuως. Sed qui, 4234 seq. ut sententiam integraret mi addidit, si metrorum responsionis gnarus suisset, tale quid positurus erat: αὐi, πατρί/ι, πατρίδι γῶ πικρον ὀδυρμα , τεκνον, δέξεται. Epodum haec constituunt: A. στέναζε, 3ιῶτερ, E. Mi. A. νεκρῶν ακχον. E. ὁ μοι.
A. ὁ μι δῆτα σων ἀλάστων κακῶν. Iisdem metris videntur scripta fuisse, quae tribus interpositis irimetris aperte mutilata et dvravata habemus. Nam quodv. 1246. libri praebent, Ἐκάβη, σὰς ἔννεπε τίνα θροεi αὐδάν, non minus a Sententia quam a metro laborat. Quantum coniici potest, de bis ternis versibus has habemus reliquias: στρ. X. ἄρασο, ἄρασσε κρατα
εστρεφε τἄνω περιβαλὼν κάτω χθονα.
236쪽
2 8 EURIPIDES. Sic in Herc. sur. 306 Ἀ- Ἐλλάδος - πρωτον αυτοισιν
Ultimum tragoediae carmen quo modo constituendum sit dixi in Epitome doctr metr. q. 689. sed . 4320 dele
Interpolatam esse Euripidis sphigeniam in Aulido hodie
satis inter doctos constat Atque de ultima cena, quam R. Porsonus damnavit, deque parodi parte posteriore, quam non esse ab Euripide scriptam ego monstraVi, Omne harum Frum periti consentiunt de ceteris autem interpolationibussere alii aliter statuunt. Ego ipse, quum ante ho septemdecim annos illam tragoediam ederem, non pauca patientius
tuli quam debebam. Et sane proclive est errare in hoc genere, quum neque Euripides brevitatis valde studiosus uerit, neque interpolator se ita aut linguae aut metri ignarum praebuerit, ut ubique additamenta eius, quorum in multis ille ipsum imitatus Euripidem est, facile possint a genuinis distingui. Quod si ad poesin quoque aliqua indoles in eo suisset, difficilius etiam cognoscereuir. Illud recte iam olim coniecisse Videor, quae genuina habemus huius tragoediae, servata suisse uno illo in codice, quem possidebat interpolator fine truncatum sed addere debebam, codicem illum non solum ultimo soli destitutum, verum etiam aliis in partibus lacerum et situ corruptum suisse. Eo in libro homo ille explebat quae mucore exesa erant, quaeque deesse vel videbat vel Opinabatur, in marginibus adscribebat inserto etiam alicubi integro quod perierat solio quo in negotio sibi placens totam paullatim sabulam pro suo iudicio captuque perpolivit. Absolut0Opere iterum codicem illum, aut descriptum ex eo exemplar aliquamdiu neglectum iacuisse lacunae quaedam produnt et
237쪽
EURIPIDES. 2 9 in parod extrema versuum laesis marginibus perdita. Aperta res eo est quod quibusdam in locis, ubi expungere Euripidis Versus Oblitus erat interpolator, eadem et ipsius et Euripidis verbis dicta inveniuntur. Quod si quis hanc condicionem codicis, ex quo nostri libri manarunt, respicere non obli viscetur, non parcet quidem imperito interpolatori, sed tamen ne putabit quidem mortuo medicinam adhiberi, si etiam in p. . iis, quae Vel Verbis vel sententia Euripide maxime indigna Sunt, reliquiae investigentur eorum, quae ineptis suerunt a surdisve restituendae evanidae vel laceratae scripturae natibus depravata. Magnae enim levitatis est, quidquid displiceat prius totum abiicere, quam accurata exploratione compertum sit, nihil inesse, quod aut debeat aut possit progenuino haberi Atque est ut quis in hoc genere erret, numquid aliud faciet, quam quod et pictoribus et statuariis concedimus, acientesque laudamus, ut antiqua arti opera Vetustate laesa et mutilata probabiliter in integrum restituere laborent' Sed convertam me ad ipsam tragoediam. Eius ut finis in vetusto illo codice interierat, ita etiam initium laceratum suit maxime enim extrema librorum atteruntur ac prima duo solia, quorum in uno prologus, in altero anapaesti scriptisuerant, quum avulsa inverso ordine adiacerent vel adglutinata essent, exordium Visum est anapaestis actum 8SB.
Quod quoniam repugnat consuetudini Euripidis, alii doctorum anapaestos, alii iambos arbitrati sunt suppositos esse. Recte ero perspexi I. A. Hartungus neque ab anapaestis incepisse sabulam, nec prologo caruisse, Sed prologum perperam medii esse anapaestis insertum Eum legerat Arist teles nec Verum est quod . Mulierus in diurnis arm- stadiensibus a. 838 p. 48 . dixit, nullum exstare Euripidis prologum, in quo non statim initio is qui loquatur iudicet qui sit. Coarguunt eum prologi restis, Phoenissarum, Medeae, Heraclidarum, Helenae, Electrae. Quin in Alcestide omnino non nominat se qui prologum agit Apollo. Cognoscebant enim ipso adspectu spectatores. In Iphigenia igitur quis non
Statim et regem esse, qui prodiret, vidisset, qui rix autem esset intellexisset, quum V 2. Clytaemnestram uXOrem Su3m esse dicit Eo tamen non efficitur ut omnia sint pro genuiniS habenda. Sunt enim quaedam valde suspecta, et primo qui'
238쪽
- EURIPIDES. dem V. 65. numeris utor meae editionis 'Ubiνομοίως βά-βαρον ' πὰων μέτα, quae verba nisi omnia, Saltem οπλων μέτα, inutile sunt additamentum. Deinde qui
statim sequuntur Versus, mri δ' ἐπιστώθη ταν εὐδε πως γερωνυπῆλθεν αυτους Ilυνδάρεως πυκνῆ φρενιδι d os ἐχέσθαι θυγατρὶ μνηστήρων ἔνα, οτου πνοαὶ φέροιεν Ἀφροδιτης φίλαι, neque desiderarentur, si abessent, neque elegantes sunt. Et πυκνῆ φρεν Homeri potius, quam tragicorum vi latur Me, etsi tu κινοὶ prudentes dicti sunt ab Sophoclo in Philocteta p. 5 V. 847 Plane ineptum autem est φίλαι, pro quo si, uti debet, ποι Scribitur, φρενα vel νοον poni oportebat missis his versibus patet recte adiungi potuisse si δ' ειχεθ', O σφε μήποτ φελεν λαβεῖν,
Sic haec bene emendavit vir doctus, qui Cantabrigiae hanc tragoediam a. 48ι edidit. Commemorabo enim hac data opportunitate omnia, quae hodie aliter in mea editione scripta vellem. Ox qui multis est coniecturis tentatus, ego quidem requiram ὐδἐ καθ' Ἐὰ δ' οἰστρησας ποθω. Omparari potest enandri in Leucadia D. . oίστρωντι πόθω. Versum 83. recte, sed falsis de caussis damnasse videtur Hartungus nihil enim nisi adiectum πολλοὶ indicat molesta
esse haec verba, πποις τε πολλοῖς μασίν τ ησκημενοι.
Ultimos vero prologi versus idem recte statuit ab interpolatore composito esse, postquam ille inter anapaestos locum prologo assignaverat. Non debebat autem ferro α δ οπι καλως ἔγνων τότ αυθις μεταγράφω καλῶς πάλιν, in quibus nimis ineptum est illud καλῶς πάλιν. Indicium interpolationis praebent codices, in quibus non κατ ευφρονης σκιάν, Sed κατευφρονην Scriptum est. Quod si interpolatorem in refingendo fine prologi iis quae Euripides scripserat usum putabimus, ea his sero verbis dicta suisse videbantur: δ οπι καλῶς
ες -νδε δελτον ii κλυταιμνήστρα λάθραπεμ φο προς Ἀργος ἁ δε κεκευθεν εν πτυχαῖς, φράσω γεροντι τον τάδ' ἐκπονε, θελω. πιστος γαρ λόχην τοῖς Ἀμοi ἐστιν δόμοις.
239쪽
ΕURIPIDES. 22 Tum sequebantur ranapaesti quibus Ioras evocat rex
In his quae de Sirio Pleiadibus vicino dicta sunt imperiatissime, non Euripidi, sed scribae imputanda arbitror Euriapides, si quid video ScripSerat,a'ειριος itii τῆς ἐπταπορου Πλειάδος ασσων δε ροσσήρηὶς, conspici adhuc in medio coelo dicens Sirium, sequentem occidentes iam Vergilias Rem accurate descripsit Boeckhius in libro qui est de tragicis Graecis p. 277.
Hic eimibus quae respondere putabatur Agamemno, non huius, sed senis verba esse vidit editor Britannus, sed ille quum haec verba abiecit, σιγαὶ δ' νεμων τονδε κατ υριπον ἔχουσιν τί δε- σκηνῆς εκτὰς ἀρσσεις, Ἀθάμεμνον αναξ p 6iΙlud recte monuit, tentorii mentionem, temere Sumpserat eam interpolator ex V 487 non esse ab Euripide factam, cui Agamemno in aliqua domo urbis habitet, ut patet ex . . 442 869. sine caussa autem quum alia tum pluralem σιγὰς VituperaVit, non cogitans quot ventos, tot ventorum silentia
esse ad ea Vero non attendit, quae aperte absurda sunt. Νam multam adhuc noctem esse aves quidem nondum canentes testantur, non autem mare aut Venti, quor Im perpetuus
est strepitus, maximeque in Euripo, quem et die septies et Septies noctu agitari fluxu et refluxu credebant. Itaque, nisi forte ουτε σκυλάκων pro υτε θαλάσσης scriptum fuit, Sic procedebat senis oratio:
ο ουν φθογγος γε τις ορνιθων 'ετι δ' ησυχια τήνδε - -υν, καὶ ἀκίνητοι φυλακαὶ τειχέων. Pos v. 8 apertum est deesse aliquot ei Sus, quibus et de priore epistola exposuerat Agamemno, et quid in altera scriptum indicaturus esset significaverat. Tum Sequebantur qui a V. 45. sunt anapaesti, in quibus recte editor Britannus scripsit, μὴ στελλειν τὰν σὰν ἶνιν προς κολπώδη πτερυγ ἐβοίας AODν κλυσταν, deleto etiam cum codd. τὰς in versu qui sequitur Senis deinceps Verba sic erant scribenda
240쪽
Ineptissime enim, sive interpolator is suit, sive aliquis metri indoctus corrector, et γαρ inieri' uit et illa adiecit, σήμαινῶ τι φης. Eodem modo Versus 45l ex praegressi Verbis consectu est, quo eiecto scribendum: ἐν α πομπαῖ. ἀντήσης, πάλιν ξορμους Gu χαυνους ἐπι Κυκλωπων εi θυμέλας. Sequitur carmen chori, cuius in versibus 7 3 sqq. offenderam quidem ad crebros articulas, de quibus in praelatione p. XV. dixi, sed debebam illa vestigia longius perSequi. Postea intellexi has quae constitutae erant Stropha non solum iusto longiores esse, sed etiam prioris parte altera ordinem narrationis interrumpi Vidit hoc etiam G. Din- dorsius, qui in diurnis antiquariis a. 4839 p. 4054. praeter v 462- 68 483-489. cetera omnia interpolatori tribuit. Ego esse in illis quaedam video, quae purgata a Sordibus neque indigna Euripide Sint et multo meliora, quam ut ab interpolatore isto proficisci potuerint. Id patebit, si mirae perturbationis originem peruero. Incipiam a V. 70. Seqq. qui si scripti fuerunt post v 487-489. recte procedet
narratio: ἀσπίδος ερυμα καὶ κυσίας οπλοφορους Θαναων θέλουσiππων τ χλον 3έσθαι,
et quae Sequuntur. Distinxit Euripides ab Argivis Danais illos qui Argos Pelasgi cum habitabant, Achaeos, de quibus
Homerus, Μυρπιδονες di καλευντο καὶ Ελληνες καὶ Ἀχαιοί. At illa non sunt serenda, a suθέων, sumptum ex Iliad. XII. 23. et τον ξανθον μενέλαον Ἀγαριψινον τ ευπατρίδαν, ne tissimis languentia epithetis, aliaque ex aliis tragoediarum 1 salsumque commentum μέτεροι ποσεις quum is et ipsae V 485. Se virgine eSSe prodant, et uti vocentur Non minus inepta sunt in anti 496. ον τεκε παi ὁ Ποσειδῶνος non addito lii, tum Homericum illud οζος Ἀρηος et θαυμα e manifesto sunt versuum implendorum caussa