장음표시 사용
221쪽
Errare dicit Aristoteles eos qui Euripidsm vituperem p quod uinitae eius tragoediae in res adversas exeant id enim eum recte secisse eo comprobari, quod tales tragoediae in theatrum productae atque in certamen commissae, si bene saetae sint, maxime tragicae esse videantur. Quod is v da est, tamen quod addit, in xl ριπίδης, εἰ καὶ τὰ αλλαμηνευ οἰκονομεῖ, ἀλλα τρωγιγαότατος γε των πω των φαίνεται,
haud magnam continet laudem poetae. Sum enim mitae eius tragoediae in iis argumentis versarentur, uno iam ab aliis erant poetis tractatae, d cetera, quae illo tempore tragoediam ad communis vitae tenuitatem deprimebant, hoc quoque accedebat, ut quae prius es famae et naturae con-Venienter composita lactrant, augendis cumulandisque malis supra modum atrocia et miserabilia reddorentur. Ita factum est ut Euripides saepius plurium fabularum argumenta in unam tragoediam coniungeret, ut in Hecuba, de qua id ipse professus est haud ambigue, quum illam mulierem dicen emisit: αποπέρ-ομαι νυχον πιν, ἄν περὶ παιδος ἐμου οὐ σωζομένου κατα θήκην, Φαων Πολυξείνης τε φιλης ἐν πατρις δι ὀνείρων
Est tamen ubi id non male instituerit, ut in Troadibus, in qui ' Mitasses. 84 .
222쪽
204 EURIPIDES. bus luctuosissimum regni Troiani interitum eximie descripsit eo, quod captivas mulieres Troianas sortito Graecis distria butas secit, in iisque regias virgines Cassandram Agamemnoni datam, Polyxenam in tumulo Achillis iugulatam, nurum
Hecubae Andromacham eoptolemo nuptum conceSSam, filiumque eius Astyanactem de muro praecipitatum, ipSamgrandaevam regis Priami coniugem Hecubam, orbatam innibu quo Suo numeraverat, servam detestatissim inimico Ulixi destinatam, denique 'mnes quae SuperStite erant, praeter abductam modo ab eoptolem Andromacham, in p. 4cendium Vastatae urbis Suae adspectante deplorantesque. Atque etsi Pol menae morte, quae sola integrae poterat tragoediae argumentum praebere, minu quam a matern amore e pectari poterat, commovetur Hecuba, tamen Cassandrae Troiam sua cum pernicie ulturae bacchatio praeclare et in-Venta et enuntiata est. Quin aliquid etiam Talthybii praec ni misericors animus ad augendum maerorem mulierum confert. Non recte enim suspicatur scholiastes ad V. 724. quod Hecuba nuntium accedentem conspiciens non Talth bium nominet, sed τίν ου δεδορκα τονδ' Ἀχαὰμ λατρι dicat, hunc non esse Talthybium. Non solent tragici personas non necessarias introducere, et in tribus locis, in quibus praeconi in hac fabula aliquid agendum est, idem ingenium, eadem mens hominis apparet. In Helena vero, une nec praeteriri nec non luere adulterium afflictamque tot meribus Graeciam poterat, indulsit Euripides studio illi, quo populares eius oratorum in iudiciis altercationibus delectabantur, quum eam argutius quam prudentius se purgantem secit. Nec laudaverim Menelai ignavam serociam sed hunc ut hominem Lacedaemonium istis moribus fingere solebant tragici In universum autem haec tragoedia egregiam praebet imaginem tristissimae miseriae mulierum eversa excitiaque patria urbe, ereptis intersectisque crudeliter omnibus quos caros habuerant, ad indignissimam apud Victores hostes servitutem abeuntium. Id ipsum auteni propositum habuerat poeta. Prologum ille de more potius suo addidit, quam quod sabulae opus haberet. Non enim alium usum praestat, quam ut discant spectatores mulierem quam humi iacentem ideant Hecubam esse. Id ver ex ipsius poterant Hecubae verbis cognoscere. Sed videtur Euripides aliquid ornamenti exo
223쪽
EURIPIDES. 205dio sabulae adiicere voluisse, eaque caussa etiam insolentius non modo deum, cuius in ipsa tragoedia nullae partes essent, ut in Hippolyto et Ione, sed duos deos, ut in Alcestide, prologum agontes in conspectum produxisse, illic quidem rectius, quia alter necessarius est, quod non est in Troadum prologo, in quo ut Neptunum Versione Troiae dolentem a Minerva ad classem Graecorum perdendam excitari fingeret, e Videtur adductus esse, quod in ista trilinia, qnae ex Alexandro, Palamede, Troadibus composita erat, quasi Summam totius bolli Troiani a prima eius caussa usque ad urbis excidium ostendere spectatoribus Volebat consistere debebat in
satis Troianorum, Omittere autem quae Graecis essent post captam Troiam eventura, quum praesertim, ut MinerVae co
donari possit quod ulcisci non punitam a Graecis templi sui
violationem cupit, Neptunum, summum ill usque Graeci exercitus patronum, non deceat tanta animi inconstantia, ut p. 5haud cunctanter perdendae Graecorum classi operam Suam polliceatur, similem illam officiosae ad capturas comitati eorum qui res hominum publica regunt. Hanc tragoediam quum nuper relegerem Visus sum invenire aliquot locos, quo non recte scriptos esse etiam
A. Seidleri eximiam diligentiam fugerat, qui ante hos qui que et triginta annos eam sabulam utilissimis instructam adnotationibus edidit. Ita enim sunt res humanae, ut nihil inveniatur quod omnibus numeri persectum Sit, Summaque laus quam adipisci quis possit haec sit, non turpiter errasse. Est enim non ars quidem errandi, nam ars regulas habet, sed virtus quaedam, quae est in modo quo qui errat, plus que Saepe nauu error, quam non errantis MaVia profuit.
De illis igitur locis, quoniam aliquid praelationis scribendum
est vitis eorum, qui hoc annuo spatio in Academia nostra philosophiae doctores creati sunt, volo breviter quid sentiam eXponere. Praeteribo autem ea, quae vel levia sunt ut quivis possit corrigere, vel correcta non debebant cuiquam dubia rideri, ut V. 439 et 228. de quo Seidlerus in addendis dixit, vel in libris melioribus rectius aut ita scripta exstant, ut utra Vera sint ambiguum maneat, eluti v. 35-37. Illud vero in universum monendum est, editionis Aldinae scripturas saepe praestantiores esse, quam quae postea sunt in codicibus
224쪽
- EURIPIDES. manu scriptis iuventae umeros Versuum Sequor Sol dieri
V. 44. Consideranti haec verivi, νω ἐν στερμὶς λεκτροισι ταδεῖσα, Vix dubium rideri minrit non μα, sed -τροισι, ut ab inωrpret adscriptum, delendum esse, ut scribendum sit: V. 22. Mortum est turbatos esse numeros translato ex scholiis in alienum locum . 42 . βαίνουσαι, quod Euripides ἄπω scripsisse videtur, eaque re verbis male inter versus distributis. Scribendum erat:
δια ν αλα πορφυροειδέα βασαι λιμμα θ' 'Eλλάδος ευορμους αυλων παιανι στυγνφσυρίγγων τ' et φθογγω φωναπλεκταν θυηττου παιδειαν
V. Quod mendose in libris Scriptum est, κουρα ξυρηκε πενθῆρει, quum Scholiastes sic explicet, τῆ ξυρικῆκουρα εκκαρθεῖσα Ην πενθίμην κεφαλῆν, ἀντὶ του πενθιμον κεφα/ὴν χουσα, indici est eum legisse: κουρα ευρία πενθήρη κρατ εκπορθηθεῖ οἰκτρως. Et πενθήρη nurgesi teste habet cod. Hari. mon notum est aliunde ξυριος, sed recte factum vocabulum, quod quidem utrum hic ξυριορ an τρία scriptum fuerit, dubitari potest 4ι9. Non est veri simile ut Euripides 3-λπαν ου τὰν αυτὰν Scripserit. Debebat euim ου ταυτ αν. Quare neScio an exciderit vox aliqua, M
non in πεμφησθε mutanda sed scribendum erat:
225쪽
Κασσάνδραν πέμψεσω ξω, αἰσχυνην ' Πίοωιν MMναδ επ αλγεσιν ἀλγυνθῶ; snum oras ad me adducetis Cassandram, ut ad dolorem mihi dolor addatur ' Quae statim sequuutur, recte in libris sic scripta sunt:
In antistropha v. 298. plene Scribendum παλφια, quod autem sequitur Cinci mutatum respondet suophio M. V. 202-205. Haec corrupta esse magis etiam quam metrum Sententiae arguunt non nexae neque inter Se Onciliabiles. sitiata iam scholiastes invenit, cuius hanc adnotationem habemus: δυν προς τὴν Ἐκά ν ιν φουτω πως αυταρκῶς δυνασαι τὰ κατὰ σε θρηνῆσαι. In quibus si aliquid veri esset, sequi deberet θω M. Ap tum est una sententia hos quattuor Versus contineri. At neque reprehendere Hecubae querelas potest chorus, nec Se magis quam illa est infelicem dicere. Itaque consequitur, ut consortem eluctu esse ostendat. Hinc Seidlerus octe censuit καὶ ἐμὰν excidisse sed ut ordine procedat oratio, restituendus est nexu sententiarum, Sublata interrogatione, quae non potest p. 7 cum negatione consociari est enim potius exclamatio: αλι, ποίοις δ' Oίκτοις τὰν σὰν καὶ ἐμὰν λυμαν ἐξαιάζου ,ου 'ναίοις σοῖς κερκίδα δινευ- ἐξαλλάξω. Ceterum distinguendae sunt Vices cantantium V 206. 242.
V. 2 3. De hoc carmine dixi in Epitome doctr metr. q. 727. Quaedam incerta sunt. V. 13. Scripserat ortasse poeta τοδε, οδ', ὁ φίλαι, ὀδ, ο φοβος πάλω. V. 254 servare debebam librorum scripturam: τι, ἄρα τίς ἐλαχε τίνα ποτμος στυχὴς Ἱλιάδων μνει 3V. 275 trochaeus Semantu est ταύταν. V. 298. Haec sic videntur corrigenda esse:
226쪽
208 EURIPIDES. ος πάντα τἀκεῖθεν με ἀντίπα αυθις ἐκεῖσε, διπτυχε γλωσσα τὰ προτερον γα - ἄφιλα τιμεινος. Sequebatur: πάντως reo σθε Τρωάδες, M. V. 322. Vitiatum scribarum negligentia praestantissimum carmen sic restituendum: στρ. ἄνεχε παρεχε -- φερε, σεβω, φλεγω, Μου, δου, λαμπάσι τόδ' ἱερον.
40 οὐισι την θανόντα πατερα καὶ φίλαν πάτραν καταστενου πεις.
ἐγω δεο ἐπὶ γάμοις ἐμοῖς ἀναφλεγιο πυρος φως ἐς αυγάν, ἐς αἰγλαν, p. 45 διδου Tμεναιε, σοί, διδου, o I τας φάος, παρθενων ἐπὶ λεκτροις ἁ νομος εχει. ἀντ παλλε ποδ αμεριον, ἄναγ ἄναγε χορον
227쪽
V. 363. acerem de hoc loco, in quo verissime Midle-ru restituit ουδε σαὶ τυχαι, τεκνον, φωφρονήκα , ἀλλ μ ἐν ταυτω με νεις,
nisi viderem nuper C. G. Cobetium, virum doctissimum, scribendum coniecisse υδε i, τυχαι, τεκνον, σώφρονά γεθηκαν, quod ab Euripide non positum esse vel istud γε arguit, in quo ille opinor φρονεi -κας scripsisset, si id quod illa verba significant in mente habuisset. At non dicit flecuba malis non effectum esse ut sapere disceret Cassandra, quod plane ab hoc loco alienum est, sed nihil de insania remisisse, qua teneri videbatur virgo satidica. Id breviter, sed distincte et definite monuerat Seidlerus his verbis: σαὶ
V. 390. Recte iudicavit atthiae, non παiδες Sed nai δας, quod in codicibus est scribendum esse in his:
Sed recordari debebat quae Homerus Iliad. II. 700 de Pro- p. stesilao tradidit. V. 420. Vide Opusc. IV. p. 380. Seq. V. 432. Scribendum καὶ σου μεν. V. 450. Non debebat Seidlerus contradicere Heathio, qui ante hunc versum aliquid excidisse viderat. Flagitat hoc non solum οὐδ' de freto Siculo dictum, nulla eius mentione praegressa, sed etiam illud, quod quum totius Odysseae argumentum repetatur non Calyps memorata. V. 492. Recte libri ου Τρφάς, nec recipi debuit Stephani ους, quod οιους dicendum erat. Admonet me hoc pronominis non recte positi exemplum eorum, quae nuperrime V Chr. r. Rostius, vir ingeniosissimus, disputavit, ut rariorem quemdam loquendi modum, quo O τι μαθων dictum sit, explicaret. In qua formula ego quidem nihil video nisi obliquam interrogationem mirantis Vel indignantis, qui quoniam apertum sit eum mirari aut indignari, mittat dicere quodHERu. p. VIII o
228쪽
dici non opus sit. Τί μαθων autem ut defenderet Vir acutissimus, scite quidem monuit, Si τί ἔμαθες ἄστε ταυταποιῆσαι non it inVentum, caussam esse quod talia in participium vertere Graeci consueverint: sed eo non resutatur
quod in praelatione Aristophanis ubium defendi. Video
sane etiam novissime duo doctissimos viros, C. G. rugerum in grammatica Graeca I. . p. 497. et Ι. . advigium in Syntaxi p. 495. alterum τί πα θων et τί μαθων pari potestate, librorum ut videtur fide, alterum cum eo discrimine dictum putare, quod a F. A. Wolfi proditum etiam ostio iam et vere investigatum et plane luculenterque explicitum videtur, ut vix quod addatur inventum iri existimet Ego quidem me aliquanto minus Obsequiosum esse confiteor. Nam quod Wolfius statuit τί μαθων significare quo argumento, quid 8ecurus, qua ratiocinasione usus, id nec significare ista verba, nec posse significare contendo. Illud Graeci dicunt τίνα γνώμην χων Vel τί βουλομενος, vel τί φρονων. T. μαθων Ver0 qui ista potestate dictum volet, eum ostendere oportebit μανθανειν in ista locutione aliud significare quam quod est μανθάνειν. Nam quum huius verbi vis in duos significatus discesserit quorum alter discendi, alter audiendi comperiendique est, utroque sane dici potest τί μαθών, ut τί μαθων σοφὰς ειναι γης et τί μαθων θυμεῖς At neuter modus convenit illis exemplis, in quibus τί μαθών ea ratione qua τί παθῶν dictum putatur. Quare aut tertia aliqua ratio mon- Stranda erit τί μαί ων defendenti, aut redeundum ad alterutram illarum quas dixi significationum. De ellipsi cogitasse p. si Videtur H Stephanus, quum Latinum quid, madum compar bat. Illud vero non recte dixit, malle se simpliciter accipere,
ut Gallice in reprehensione dicatur qui ova, uppria 4 fuit e cela Nam hoc magistri, non discentis aut rei quam is didicerit, vituperationem continet Germani quoque sic loquimur, et quis tandem non veluti Xerxem de quo apud Aeschylum dicit Darius, ταυτα τοῖς κακοις μύω ὰνδράσιν διδάσκεται, interrogare poterat, προς του διδαχ θεὶς ταυτα ἐποίησας Sed cur, dum discrimen quaeritur quod nullum neque in se tentia neque in animi affectione neque in colore orationis est,
illud negligitur quod ante pedes est Si τί μαθων τουτοπο- est quid audissi, hoe furias, id usu tritum postrem0 simpliciter significabit eur, diceturque etiam de rebus SenSu
229쪽
EURIPIDES. Nearentibus, ut apud Platonem in Protagora p. 353. D. de iis
h0 est eo, quod iisdem verbis et sincere quid quis didicerit
vel audiverit quaerere et cum reprehensione vanitatem no-iare possumus, ut si quis paedagogo dicat τί μαθων παιδας ιδασκεις diurnorum Scriptori autem τί μαθων τεθνηκεναι με γραηνας Poterit igitur Sane τί μαθων deindi, modo nequis differre significatione a τί πα θων existimet. Nihil mianus licebit dubitare, an, quum πάσχειν τι multiplici usu re quentetur Graeco Sermoni, Veri similius sit ne minimo quidem eos discrimine τί παθων et τί μαθων uSurpaSSe, quam permutata a Scribi nonnumquam esse perpaullum diversas litteras Id diiudicare eorum erit, qui multos codice VerS3runt. Interim quaeram, quod Photius et HesSchius τί μαθων et non etiam τί παθων adnotarunt, sitne id ipsum indicio memorabilem iis, ut SaepiuS, visam esse inventam in paucis locis salsam scripturam. Redeo ad roades. Posterior pars Stropharum carminis quo chorus a v. 526. unestum exitum describit, quem habuerit laetitia Τroianorum introducto in arcem equo ligneo, vitiis quibusdam turbata est, quae partim librorum ope, partim coniectura corrigi possunt, si quis diligentiae memor est, qua pes pedi aequari solet. Et qui non miraretur, Si Euripides, quum νυκτερον in promptu SSet, maluiSSet νυχιον
scribere Cuivis aliquid exscribenti accidit ut permutet Oeabula idem significantia. Videntur ergo illa a v. 53ι sic
230쪽
ιν ς τε δάπεδα, φόνια πατρί- δι Παῖ ἰάδος νεων λεώς.
In epodo . 584. non debebat νεανίδων, quod libri habent, mutari. Apertum AESt, quum praecesserit σφαγαὶ δ' ἀμφιβωμιοι Φρυγιον, Si additur ν δ δεμνίοις -ράτομος ερημία νεανίδων στεφανον φερεν Ελλάδι σισυροτρόφε', a neste stupra seminarum significari, quae caesis viris domi desertae in potestatem Victorum Venerant. Κουροτρόφον dixit suppletum novo milite exercitum innuens. V. 586. ubi puer Astyanax, quem secum habet Andromacha, παρ ιρεσίμ μαστῶν πεσθαι dicitur, naturae r pugnantia de motu mammarum alterni Surgentium et Subs dentium commentus est atthiae Pectus in magno animi motu alternis surgere et Subsidere poteSt, non mammae. Rectius scholiastes nuper a Cobetio editus συζυγίαν intem pretatur. Videtur Euripides puerum in sinu matris haerentem dicere, cui mammae alterni praebeantur. . a Lamenta Andromachae et Hecubae V. 59.. q. quae singulari arte ac diligentia composita sunt, nec Vice pers narum ubique recte distinctas, nec Scripturam vitiis vacuam habent. Primum par Stropharum, in quo, ut in tertio, Andr machae verbis verba Hecubae respondet, una utrobique complexione alternantium dictorum continetur. Nam ut in str
pha Andromachae quid gemat quaerenti Hecuba respondet, liberos se flere, sic etiam in antistropha uno complexu O- haerere harum mulierum dicta oportet. At quae . 60 .