장음표시 사용
441쪽
QUARUND VERBI LAT FORM. 423 solum sariam significet. Eodemque modo, Si sum, ut putat, ab initio simplex futurum fuit, non potuit ei umquam praeteriti noli inferri, quam tamen inesse latetur, quum eam formam etiam futuri exacti esse concedit. Deinde, etsi verum est non dici quaeso quid fari neque adeo gerer inuis in nun quam amaru tamen num id eo factum est, quod fari et
amussi aliud quid quam feceri et amarit significent Credo
ego hoc quoque cum hac quaestione coniunctum Sse, ut videamus, quid caussae sit, ut illorum, quae neminem dixisse ait, nulla exempla habeamus, quum praesertim hoc solum ex iis, quae muniendo isti simplici futuro attulit, aliquam veri speciem praebeat, eaque ipsa de causa non possit non Suspectum videri. Et prosecto si vel grammaticorum testimonia Vel naturam exemplorum respicimus, non ad simplex, sed ad exactum suturum deserimur Grammatici enim nam Phocas aut iculnus neminem morabitur constanter suae interpretantur fecero, et cetera Similiter, praeter Olum aurig, cuiuSpotestatem declarantes audeas ponunt, ut Festus et Priscianus p. 868. quia in istiusmodi sormulis passiva, quale est
ausua is, minus Sunt usitata. Sum autem Si OnSideramuS,
et indicativus et coniunctivus plerumque aperte futurum exactum significant, nullo autem in loco eam significationem non admittunt. Ad hoc accedit, quod quum sutura infinita apud Latinos non magis quam apud Graeco coniunctivum habeant, eoque ne indigeant quidem, non solum abnorme λ- re futurum coniunctivi forma instructum ac latetur ipse p. 99 inauditum hoc ad aures accidere, sed parituras dicit veritati sed etiam intelligi non posset, quo modo is coniunctivus, qui usu nihil prorsus a coniunctivo persecti discreparot suturi coniunctivus esse censendus esset. Quod si forma quoque et indicativi et coniunctivi, quemadmodum Supra StendimuS, non St a fecero, fecerim, nisi antiquo pro recentiore r diversa quid aliud quam salsam esse illam opinionem iudicabimus, qua simplex futurum uaeo, musso introducatur, idque fariam et levabo potius quam fecero et levasero significare existimetur Quin saxo quidem ipse s tetur p. 75. pro suturo exacto poni, ut apud Plautum in Bacch. IV. 8 6. nam neque Bellona mi umquam neque Mars creduat, ni illum ea animalem faro, si convenero,
442쪽
p. 3 nise Meredem fecero uae uae.
Cui simillimum est illud eiusdem in Fret apud Gellium ΙΙΙ. 3
peribo, si non fecero si suaeo vapuιabo. Quae quum ita sint, restat ut aperiamus, cur non dixerint qua o quid suos, neque adeo fiat severus, in numquam ama αι, aut quae p. 80 commemorat, si hoc seueria sua , munum cura massis, neque si hoc evenerit, fruare labor sis. Huius rei non difficile est rationem reddere. Nam quum so mae istae magis magisque obsolescerent, unde iam apud Τ rentium rarissimas esse ipse animadvertit, quumque sere in legibus tantum et comprecationibus ius suum obtinerente Vetando orandove inservientes, paullatim visae sunt Voluntati potius quam rebus praeteritis significandi aptae Me, ut, si distincte futuro exacto praeterquam in conditionibus, quod genus frequentissimum in legibus est, utendum esset, iam
recentior forma praeserretur, antiqua autem, Sicubi ea ut rentur, reserretur magis ad futura, SerVat tamen, quam exuere non potest, exacti suturi significatione, sive sine particula poneretur, ut apud Plautum in Mil. ΙΙΙ. 4 75. quid ad ιι -ιes optassis, si optio eveniat sibi et in Cornicularia apud onium in Laserna:
lis Lasernae, in fursis celer sit manu8; sive cum particulis finalibus et caussalibus aut pronominibus coniungeretur, ut in Persa IV. 3 9. nec metuo, cibus credidi hodie, ne quia mi in iure abiurassis: et apud Attium in Armorum iudicio apud Nonium in componere Ribbochar L. Reli. p. 430 :- es fiat J, cur componere auris mihi te a me tibi' sit in Plauti Milite ΙΙΙ. 4, 30.
novo modo u amas, siquidem is quidquam quod furis pudeι
Quod si Plautus in Capt. III 5, 37. dixit: po si istud saris, haud sine poena feceris,
PotuiSSe eum, si metrum pateretur, profeceris etiam 1 ε dicere, haec in Menaechmis I 2, 3 ostendunt: praeis hoc si miduciale post hunc diem foris suae foris vidua visag patrem. Et inaruculento I. 4, 10 qui locus sic est scribendus:
443쪽
Addit advigius disputationi sua haec p. 74. ab his
futuris, quibus per se nulla inest praeteriti nota, proficiscuntur futura illa impereassere, reconcilia88ere, fgpugna ere, me m a me depecula ere, deargent sere, deps amere , qu
rum nihil similo in altera forma est. Sumit vir doctissimus pro demonstrato, quod non est demonstratum, nullam per Sctinesse istis suturis notam praeteriti, eaque caussa tribuit his infinitivis significationem, quae suae opinioni conveniat. tquid obstat quominus, ut Graeci ἐστή,ιν et τεθνήξειν dix runt, Latini quoque infinitivis usi sint futuri exacti Nec profecto ullum exstat exemplum, in quo ea significati non vel maxime apta sit ut in Plauti Aul. IV. 7 6.e istuc confido a fratre me impetraggere. Ceterum depo dassere non debebat afferri nam non fecit Lucilius iambicos octonarios. Versus, qui apud Nonium in isto Verbo leguntur, sic sunt scribendi:
depecia gere aliqua peram me ac deargentanere, decalansioare, eburno speculo despecula88ere.
Ex his facile aestimari poterit, quo iure vir doctissimus p. 72. de antiquis Romanorum poetis haec scripserit: hoc tamen eos lacile ausos iudicaverim, ut, quum amara haberent ad formam simile eius, quod est γελάσω, siquando obiectum esset futurum infinitivi Graeci, tentarint ipsi, nullo populi usu adiuti possentne brevius dicere quam amaturum esse et ad Breum aptius, amarae . Verum id non tentassent, si amasso quidquam in se habuisset ex praeterito. In quibus ne hoc quidem concedi potest, non suisse populi usu adiutos in usu pandis his formis. Immo non essent comici iis usi, nisi vulgari sermone tritas invenissent. Sed ad illud, quod dicit nihil simile esse in altera sorma, hanc puta, quae est imp resvero quid aliud respondebimus, quam linguas, quamdiu
adolescivit, secundas esse procreandis Verborum formis, adultas autem, languescente vi genitali, expoliendis acquiescere opibus ante partis Accedit quod ex hac sorma, quae est in i eis ero, haud facile quis aliquid procuderit, quod speciem praebeat infinitivi.
In his ergo, quae hactenus commemoraVi, nondum i
444쪽
ventum est eiusmodi argumentum, quo suae aut separa umquam futura simplicia suisse evinceretur. Reliquum est, ut usum harum formarum consideremus, de quo docte Sane et p. saccurate disseruit advigius, sed ita tamen, ut hic quoque pro certa et demonstrata poneret opinionem suam. Si vera
Sunt, quae Supra dixi, neque, si sormae istae sint simplicis suturi, intelligi posse unde iis praeteriti notio sit illata, nec, si sint futuri exacti fieri potuisse, ut aut futuri aut praeteriti notionem deponerent per se planum est non possemadvigii sententiam veram esse. Sod dicit p. 75 in uno hoc verbo fur remansisse illam futuri simplicis significationem, nec praoter hoc nisi in iniae a uno in Plauti loco inveniri. Per profecto mirum s et, si ita esset. Sed videamus illud indi o so Plauti in Poenulo ΙΙ. 2 66. numquam edepol, rarissis quisquam fletis me certior, nisi hero meo uni indicasso, usque ei quoque in ne enuntiet esse id farinus eaeae ortum. Recte sane hoc interpretatur antum hero vio indicabo. At num dici non potuit limium hero meo indieasero Porro faro ait apud veteres illos semper alteri futuro indicativo verbi ipsum effectum indicantis ex aequo adiungi, ut suae seses. Nego illud ex aequo, nisi ita, ut communis utrique Verbo sit futuri significatio, non ut etiam simplicis suturi. Nimirum
si asseverare Volumus id, quod eventurum esse simplici tur enuntiatur, addimus suaeo, in quo propter adiunctam significationem rei quasi iam effectae, maior ad a QVera
dum vis inest quam in faciam. Quod si non illud quod fiet,
sed id quod actum erit asseveramus, tum vero illi sago ne cessario consociatur futurum exactum, ut in hoc Plauti de commutandis uxoribus in Trin. I. 2, 24. vi comminem , --eqo ducam e tu meum
suae haud tunsulum dederis nerboru- mihi
Ceterum, quod in tranSitu commemoro, Verum quidem est, tam saepe suae cum alter futuro consociari, ut Suspectus
sit qui in multo paucioribus exemplis invenitur coniunctivus praesentis, isque talis ut unius litterae mutatione removeri possit, praeter duos lucos, in quibus si ex Madvigii sententia in erit mutari oporteat Valde haec eris similia sunt; in aesse non ausim dicere. Nam quum recentiores, iique Vix sine exemplis antiquiorum suae cum coniunctivo praesentiS
445쪽
QUARUND VERBI LAT. O . 27 coniunxerint, non credam hoc genus loquendi temere ex antiquis expellendum esse, praesertim quum aliquando etiam aptius altero videri possit, ut in istis ipsis duobus exemplis, in quibus erit pro si reponendum putat, Plauti in Amph. III 3, 47. quin venis quando sis intro faro haud quidquam si morae; p.
et Terentii in Adelphis V. 3, 59.
usque ibi fusillae plena fumi ac pollinis
coquendo si fur e molendo. Redeo in viam. Scribit Madvigius p. 79. dictum est defuturo simplici, ad quod has formas initio pertinuisse iudic
Vimus. Inde quemadmodum ad futurum exactum significandum transferri potuerint, non est multis verbis declarandum, quum in ea coniunctione, in qua frequentissimus suturi exacti est usus, et ceteras linguas aut simplici suturo contentas QSS Videamus, ut, quae ratio inter duas actiones suturas i tercedat, ex ipsa coniunctione et rei natura intelligatur, aut etiam praesenti tempore uti Graecam etiam oristo coniunctivi , et eiusdem simplicitatis vestigia in Latino sermone
reperiamus. Huc igitur traductae hae formae locum aliquam diu tenuerunt, quum priorem amisissent. quo tandem modo amittere potuerunt, hoc est recipere notionem praeteriti, quam in iis ab initi nullam fuisse statuit' am si et
aliae linguae et Latina, ubi futuro exacto utendum erat, Simplici futuro aut praesenti utuntur, ea nihil est nisi liberior figuratio sermonis familiaris, sed illa non mutans potestatem temporum, neque efficiens ut aut simplex futurum aut praesens significationem accipiat futuri exacti. Quid enim numquod ipse p. 85. figurate dictum a Cicerone attulit, irim , non persectum est, Sed futurum exactum Quare ista suaeo et esuaso aut ubique nihil nisi simplicia sutura esse ostendendum erat, aut concedendum, si vim haberent futuri e acti, eam uapte natura et ab initio habuisse quod si neutrum placebat, non satis erat dictitare futurum simplex traductum esse ad suturum exactum, sed monstrare debebat, quod neque ipse potuit, nec quisquam umquam poterit, unde in simplex futurum notio illaia sit praeteriti. Illud vehementer miror, quod Graecorum oristum coniunctivi hoc loco
446쪽
commemora ii, quem natura sua futurum exactum significare per Se patet, estque notissimum. Di sserit a p. 66. de futuro exacto in ro exeunte, cuius usum quum in sex generibus sententiarum persecutus esset,
multis in Plauti, nonnullis inaerentii locis nullum prorsus ait discrimen utriusque futuri apparere. In eo idem, quem modo tetigi, error latet. Nam ubi nihil interest, quo modo aliquid dicatur, liberum quidem est quem modum qui pra ferat, sed ipse tamen modi retinent naturam suam, manensep 6que diversi. Ut illud, cuius mentionem feci, apud Ciceronem in Verr. III. g. 445. nisi ita res manifesta erit allata, ut responderi nihil possis, irimus. Licebat id dicere vicerimus et in cemus. Quo ex his tribus uteretur, ad veritatem sententiae nihil intererat e tamen non tollitur discrimen, quod inter haec Verbi tempora intercedit, sed pro eo discrimino aliud alio alacrius et sortius est. Pergit nunc advigius p. 9, ita: illud in hac re memorabile est, quia hic transitus in suturi simplicis locum factus est per significationem actionis finitae ex praeterito inhaerentem, quod ita esse, vel hinc confimmatur nunquam illis, quos enumeravi, modi poSitum reperiri futurum in so, quod quum primariam simpΙicis futuri significationem, retenta futuri exacti, amisisset, si far excipimus), non polyit eam illa Via recuperare. Quae hi ve bis continentur, ut planius dicam ipse enim obscurius et cutus est haec sunt futurum exactum in re terminatum ita promiscue cum simplici suturo consociatur, ut vix ab eo differat futurum per so Ormatum amisit significationem simplicis suturi, retinuit significationem suturi exacti o fit,
ut in tali sententia, si hoc fecero, magna te Quaevmfro, non dicatur es m. Nunc futura exacta in re exeunti curra gem, etiam si saepe numero ita usurpentur, ut cum simplici latur commutari potuerint umquam vere simplicia sutura
esse, modo dixi. Illud alterum autem nimis prosecto mirum est, futura in a terminata, quae ab initi simplicia sutura fuerint ibi, ubi simplici futuro opus sit, non usurpari, idque propterea, quod Suam naturam exuerint, induerint autem significationem futuri exacti, quum tamen non Sit monStratum, unde acceperint, quam retinere dicuntur, notionem praeteriti. Id igitur, quod haec itura, quae in m exeunt, quibusdam in sententiarum generibus, postquam magi excuse
447쪽
QUAGND. VERM LAT. OBM. 429tus fuit remo, non sunt usurpata, mulis simplicius sine istiusmodi machinis eo modo mihi videtur explicari posse, quem supra indicavi. Transit advigius ad coniunctivum, quem suturo exacto tribuit, dicitque p. 7. multos et magnos errores ex uno sonte promanasse, quod hic coniunctivus ab indicativo suo suturi temporis seiunctus, adiunctus sit ad persectum. Vereor egone in hac re nullus sit error Ac primum quaero, cur nequct Graeci coniunctivum suturi habeant, neque in Latina lingua ullus inveniatur, nisi quem sumit advigius, sed, ubi eo
opus sit, confugiatur ad praesens, dicaturque aerum rim. Sed tamen quum hoc ipsum exemplum notionem certe testetur coniunctivi futuri, credi posset, etiam formam eius aliquam in futuro exacto esse insentam, si id idonei am p. 36mentis demonstraretur. Nam quas notione Graeci co iunctivo et optativo distinxerunt, quarum alteri non denegarunt locum in futuris, eas Latina lingua uno complexa est coniunctivo, is ut, quatenus in eo Optativi potestas est, videri possit non esse a futuro alienus Graeci coniunctivi ea vis est, ut eventum Significet ex caussa in ipsis rebus ita proficiscentem, sive deliberemus, ut τί φῶ Vel ωρον, Sive
finem indicemus, ut ινα γενηται, Sive conditi0nem ponamu8, ut ἐαν γενηται Hic conditionalis Sus quosdam in eum e rorem induxit, ut Latinorum suturum exactum putarent cO
iunctivum esse, quia Latini ἐαν ποιήσω si fecero dicerent. At Mero aperte est indicativus, ut Graecorum εστήξω, τεθνηξω. Est ille autem ex persecto et suturo conflatus. Iam Μadvigius scribit p. 97. ut a suae fit furim, amasso lava sim, eadem coniunctivi terminatione, quae est in sim et selim et edim, sic ab amavero fit a verim. Eius, quod est amavi, nullus est omnino coniunctivus, si de origine sormae quaerisemus, qui adiecto erim deduci nullo modo potest. Cur non possit, quum adeo debeat' am ut Varro de L. L. IX. 400. testatur, antiqui sum es, ea dicebant, quod G. I. Ossius
in V. de arte grammatica c. 36. Graecum σομαι SSe coniiciebat. Hodie id rectius cum linguae Sanscritam mi, Mi, si comparatur, quocum quidem etiam ipsum illud ομαι
cognatum est. Eius actiVa forma σω quum aliquamdiu se vata in Latina lingua esset, mutata est in ero. Hoc igitur Movet ero ad perseetum adiuncto procrctatum est amav O,
448쪽
amarao, et amavero, amam Coniunctivus istius antiqui pra sentis esum videtur erim suisse, ex quo mansit sim Vel siem, ut in lingua Sanscrita syam. Ea terminati sive persecto, sive futuro exacto adiungeretur, gignere debuit amaverim, amaarim et amaserim, amarim. Nunc utrius est, persectinea suturi exacti Ponamus exempla: mariae hae cura rurosa an is lemarim Hic quidem quin persecti sit coniuncti vus, dubitari nullo modo potest, quod in eo nihil plane futuri inest. Aliter in tali exemplo: si fecero quod is es, cura eliberavero a mestu ne si hae cura e beraverim, alia egravior cura maneat. Vel si notum illud, o iω. si quid ego adiuro curamve sevasso ecquid erit praemi, in obliquam orationem transserimus, quaeris ecquid praemii
fururum sit, si quidae adiuverim curave levaverim. O mira bor, si quis hos censeat coniunctivos esse futuri exacti, iaculi Gellius XVIII. 2. quaesitum esse narrat, crip88rim, me . Irim, legerim, cuiu tempori Verba SSent, praeteriti, an futuri, an utriusque, non ille tamen addens quid responsum
fuerit. At vero videndum est ne saltat opinio quamvis p ciosa Nam quum Latini coniunctivi haec vis sit, ut veritatem rei aliunde suspensam indicet, fieri id tribus modis potest, primo in simplici enuntiatione, ut fecerim, sive id est fingo me secisse, sive cupio fecisse deinde ad finem significandum, ut optas, fecerim, vereris ne fecerim denique in conditione, ut si fecerim Vel quum fecerim, a quo diversum est illud singulare et proprium Latinae linguae quum fecerim in re vero lacta, in qua aliae linguae indicativum usurpant, ut Graeca ἐπειδη ἐποιησα. In nullo horum trium dicendi, dorum esse videtur, quod coniunctivo suturi exacti indigeat. Nam illud quidem fecerim, sive est fingo me fecisse, sive cupio secisse, quum cogitari iubeat actionem peractam, 3eque refertur ad ea, quae Vel acta esse vel agi vel actum iri animo concipiamus illud autem, vi fecerim vel ne fecerim
actionem ut peractam ponit post praegressam eiu caussam hoc denique, si fecerim sumit actionem ut peractam propter conSecuturum eius Ventum. Iam quum hae tres dicendisormae Omnem usum huius coniunctivi complectantur, atque in unaquaque earum actionis tamquam peractae incomperiaveritas cogitetur, nihil in ea notione, si sola per Se Spectatur,
449쪽
QUARUND VERBULAT FORM. 43 suturi temporis inest, sed quum ad sutura resertur, continent suturi significationem ea verba, ex quibus pendet iste coniunctivus. Atque in hac ipsa re sallax illa ratio conspicitur, quae speciem praebet suturi. Nam actio, quae tamquam peracta sumitur, nec tamen peracta est, requirere videtur aliquid, quo peractum eatur. Sic, ut hoc utar, advigius p. 87 suturi coniunctivum esse putat in hoc versu Plauti in Bacch. IV. 1, 50. emungam hercle hominem probe hodie, ne id nequidquam diserit. At si id Graece dicas, persecti coniunctivum habebis: καλαυτον νηὶ λ η34ερον παρακρουσροωι, να μὴ μιατην τουτοειρηκη, nec Si Latine eam Sententiam ne in ut mutato nunties, dicas in diesi poenas durum siι, sed ut de poena8. Verum quam incerta et fluxa sit viri praestantissimi disputatio, quamque ipse haud longe ab ea quam nos defendimus sententia absit, haec eius verba ostendunt p. 404. iii pe sectum haec forma coniunctivi tum transit, quum respondet indicativo perfecti, velut ex eo, quod St quum et u progrediens familiaritatem esserit, tum amor efflorescit, fit Cic. de
Fin I. 20, 69.): dicunt, quum, effecerit, tum, efflorescere. Τantum intelligendum est, Veteres, quum hanc Orm3m ex futuro in praeteritum transeuntem ponerent, non Semper certo sensu tempora distinxisse, ut praecise ipsi dicere Os- p. 3Sent, ubi pro futuro exacto, ubi pro persecto ponerent. Nia mirum, ut dicam quod sentio, rem satis planam vir docti simus nimium dividendo distinguendoque implicatam reddidit. Etenim multitudo divisionum et distinctionum tantum obest perspicuitati, quantum prodeS Summorum momentorum talis definitio, qua cetera per Se pateScant. In omni hac disputatione tantummodo de suturis in soe ro exeuntibus eorumque coniunctivis, si illi sunt coniunctivi temporis futuri, sermo suit. Debebat autem non praeteriri aliud genus coniunctivi futurique exacti, quod neutram formam habet. Fuerunt enim quaedam sive antiqua sive ulgaria praeterita, ut credui Plautus Cas. II. 8, 44. apud hunc sodalem meum atque irinum mihi locu es paratus hi ego amorem omnem meum concredui: is se mihi locum diri dare.
450쪽
432 DEAE VIGII INTERAE QUARUM VERBI LAT. O . Ex eo coniunctivi terminati est,m unde grammatici duim recte interpretati sunt dederim. Plautus Amph. II. 2, 39. a simiam cepero, numquam edepol ru mihi diuini creduis pos hune diem, ni ego illi puιeo, si o emo, animam omnem λωτι gero, Et in Aulularia re. 6, 4. nimis hercle ego ilium corvum ad me venia velim,
qui indirium feriι, illi ego u aliquid boni
dicam: nam φuod ed.ι, tam diam quam perduim. Et in Mercatore ΙΙ. 3, 67. ne duis, neu te a Misse digeris. Sic interduim in Rud. II. 7, 22. rin. IV. 2, 452 Futurum exactum autem uo habet, ut in Aulularia III. 6, 48. Fides, novissi me e morie cane sis sibi,
ne in me mulassis nomen, si hoc concreduo.
quando ego te eaeemplis peraumis cruciavero, atque ob sutelas masci morti misero, ne is inserisse vel perisse praedicent, dum pereas, nihil inωrduo uian vivere. Si haec, quae disserui, vera sunt, consequitur ut futura, quae in a Vel uo exeunt, non Simplicia, sed exacta futura sint, coniunctivi autem in im terminati non sint temporis futuri, sed praeteriti persecti.