장음표시 사용
411쪽
inquiι, dubio dirisset, nisi ab Hesiodo iam dictum sideret. Be Οιope itidem, inquit, vel niuaei me quod unocidus fuit rem tum
inrignem non praeterisset, nisi aeque prioris Hesiodi eurminibus invulgarum esseι. Non miror, quod his potissimum Verbi ad ductu est advigius, ut prosa oratione hos libros ab Attio Scriptos putaret. Me quidem haec non magnopere OVent. Non enim hoc verbum inquit, quo usus est Gellius, indicio est ipsa eum verba Attii rettulisse Usurpat enim hoc verbum etiam ubi suis verbis in asserendis scriptorum Sententiis utitur: Sic I. 3. saepius, et III. 5. I. . . atque aliis locis. Quin ne opus quidem est ut eum quae ab Attio dictu esse scripsit non ipsis propemodum Attii verbis enuntiasse credam , quum Sponte Se Offerre videantur numeri trochaici
Iehistem quum in principio carminis Pelei esse diriι, non quis isse Peleus 4ddidiι:0uod procul dubio dimisset, nisi id ab Hesiodo satisum dierum rideret. De Cyclope itidem e murime quod unoculus fuiι, Rem tam insiqnem haud praemii ei, nisi prioris aequiter
Hesiodi carminibus risiatum enet. Porro apud Nonium ex secundo libro in redhoati p. 465. quod vitiose scriptum est, ut dum velint brevisatem consequi Neriorum, aliter ac sit relatum redhostire sponsum, ubi edd. Iunianae ac si omittunt emendandum videtur hoc modo: ut, dum velint brevitatem consequi Verborum, aliter, de relatum respon8um 8ι, redho8siam. Eam loquendi sormam ex Cicerone affert onius in relaιum p. 380 videbimus, quum legati responsa reuulerint. Nec cer tum prosae rationis signum praebent ex eodem libro allata ab Nonio verba in emeritis p. 478. sed Euripides qui choros remerius in subulis quae quis ausit contendere non sic Scripta fuisse
sed enim Euripides, i choros semerius in suis libulis'
Non magis refragabitur oetavi libri Dagmentum Servatum ab Noni in balteus, quod non exstat in editionibu vetuStiSSimiS, p. p. 49ι aucιoribus manuleos, baltea, machaeras, Si Sic Scribetur actoribtis manuleas, bdlteu,
Manuleus chellero auctore scribendum monuit advigius:
412쪽
39 ATTIUS. sed quod idem in exemplar Universitatis Havniensis adscriptum ait, ductoribus, ei argumentum Attii libroriam monet ut praeseramus, quod in edd. Iunianis est, actoribus. Suspectum habeo ex non libro testimonium Charisii p. 4. Attium in illis numerantis qui poemalarum dixerint: nam quam rariurint genera poematorum, Baebi, quamque longe distincta haliis, nosce in quibus quod advigius scribendum coniecit, alia ab aliis, confirmavit codex S. Nam si non poematorum, sed poemarum scripsit Attius, solo in transposito habemus
numeros trochaicos. Si scripsit autem poematorum, sic ordinanda erunt Verba: nam quum poemaιorum varia genera rivi,
Baebi, quumque longe distincta ilia ab aliis nosce nunc. Nec repugnant haec apud eumdem Charisium p. 495. ex eodem libro, rectigalia legerunt eum et servantur statim, Siquidem sic scribenda videntur
Legerant vestra et servabantisi statim.
Postremum fragmentum Didascalicon ex eodem libro petitum servavit Priscimus p. 603.
celsissimique honore, cuius varias in codicibus depravationes adnotavit retilius p. 42. et in addendis Vol. II. p. 345. Haec si non sine probabilitate disputasse videbor, tam tum abest ut prosa ratione quidquam ab Attio scriptum fuisse evinci possit, ut etiam Didascalicorum libros scripsisse putandus it Versibus, eosque trochaicis totos, quoniam nubium alius metri certum vestigium apparet.
413쪽
Credendi uberrimus sons perpetua iteratio est, nec quid-pi quam tam salsum aut absurdam invenias, quod semper et ubique auditum non verum esse credatur, praesertim ab iis quorum mentes vel per aetatem vel per sexum vel per Vitae genus ad cogitandum imbecillae sunt. Accidit vero etiam litteratis hominibus, ut ea quibus a puerili aetate adsueVerunt omni erroris suspicione exclusa pro veris habeant. Insigne exemplum praebent carmina Horatii, quae omni tempore lectitata explicamus, laudamus, admiramur tanta credulitate, ut etiam ad claram lucem caecutiamus. Coepit tamen o rem istum excutere vir acuti iudicii, P. osman eerthamp, quamquam ille mea sententia nunc longius quam par erat, nunc non eo usque quo portebat progressus. Reliquit sane
Vettius Agorius Mavortius, qui se Horatii carmina ut potuerit emendasse scripsit, vitia non pauca. Nam quod I. C. Orellio dixit F. A. Wolfius, duodecim lare nodos in illis carminibus relictos esse, more ille suo secit, admirationem audientis e citaturus. Sic eum saepius audivi, si de novis libris sermo
esset, certum numerum, Oct paginas, sedecim Versus ο-
nos, cetera nihil esse dicere. Sed illius Mavortii operam non magni momenti esse lacile assentior Peeri campio. Itaque etsi de genuina scriptura saepe incerti sumus, tamen, si integri Versus Strophaeque suppositae sunt ut illa in undecim tertii
414쪽
396 IlOBATIUS. libri carmine, de qua egregie disputavit . Naehius, ante Mavortium factas esse istas interpolationes necesse est. deas indagandas, ubi non res, Verba metra indicium faciunt, non alia habemus Vestigia, quam quae ingenium, ara, con- suetudo Horati suppeditant. Num siquid eiusmodi est, ut i dignum iudicandum sit poeta tali, qualem Horatium fuisse videmus, in quo et cultissimus sensus venusti et acutissimum recti aptique iudicium erat, confitendum est id aut non esse ab eo Scriptum, aut certe scribi non debuisse. Id ostendam in eo carmine, quod totius voluminis primum est. Eo Horatius idem quod etiam aliis carminibus expoSuit, Se quum alii aliis rebus studeant, poesi delectari. Nam qui, 29. Scribendum censueruntes docturum ederae praemia frontium dis miscent superis, secerunt ut carmen per Se non Optimum pessimum fieret, diceretque poeta alii aliis rebus gaudent: tu, MaecenaS, magnu poeta es, ego parvus quod si tu me
probaS, credam me ad sidera extolli. In quibus ne distributio quidem atque distinctio sententiarum iusta est. Deest enim quod priori carminis parti opponi debebat hoc nos ambo poesin sequimur quo deinde distingui magnus et parvus poeta possent. Et tamen ne adiecta quidem illa sententias bonum carmen evaderet. Inutilis enim atque inepta esset tota prior pars carminis. Nam si sese ad Maecenatem comparare Voluisset Horatius, non illorum studia, qui alias res tractarent, enumerasset, sed laudasset Maecenatem ut magnum poetam, a quo Si et ipse poetae nomine dignus iudia earetur, sublimi se vertice sidera seriturum dixisset. Desendit tamen istud te longa dissertatione F A Wolfius in Analectis litterariis quam quum ad me misisSe prius quam totus liber impressus erat, quaesivissetque quid de a recenserem, credere me respondi eum imponere philologis ο- luisse, quo eos derideret, Si aculeorum suorum metu ObS quiosos inveniret. Negabat tamen, et seri se illa scripsisse affirmabat. Factum est, quod praevideram. Fueriant enim, qui desiperent, ne viderentur desipere sed non vicit iste error, mansitque quod Horatius scripserat me. Atque id geminari etiam, ubi cum aliquo animi motu distinctio lacienda esset, lex et mos poesis postulabat. Sic in eadem sententia I. 34, 15. Scriptum eSi me pascunt olivae, me cichorea leve que malvae. At ne sic quidem est quod magnopere laudemus
415쪽
HORATIUS. 397 hoc carmen Habet enim longa illa enumeratio rerum earum quibus galidore homines-soleant aliquid molesti quae quam-Vi Singula pulcre exornata sint, tamen lectorem nimis diu Suspensum tenent usque dum cur illa percenseantur cognoscat. Sed haec quidem consuetudo est Horatii, ita ut illa cumulatione exemplorum etiam delectatus videatur, ut II. 3 li et magis etiam . . cuius carmini quoniam mentionem seci, non inutile uerit pauca adiecisse de his versibus sunt quibus unum opus est intactae Palladis urbem
undique decerptam fronti praeponere olivum: plurimus in Iunonis honorem aptum dice equis Argos ditesqite Mycena8:
me nec tam patiens Lacedaemon, nec tam Larissae percussit campus piniud, quam domus Albuneae resonanti8,
et praeceps Ini ac Tiburni lucus et uda mobilibus pomaria rivi8. In his quod scriptum est plurimus singulari numero pro plurali dictum volunt. At nec Latinorum nec Graecorum quiS- quam multu plurimus, πολυς, τυ ιστος, ita aut dixit aut dicere potuit, ea caussa, quod qui non addit aliquo Substan- p.
tivo multus dicitur, non potest nisi idem multiplicatus intelligi, hoc est aliquid vel saepe numero, vel simul in multis rebus laciens. Ergo plurimus Argos dicet est saepissime dico Argos quod patet nihil esse, nisi addatur quis saepissime Argos sit dicturus. Afferunt quidem qui multum pro multis dixerit Lucanum III. 707. multus suu idnera puppi usaeis moriens. At ibi moriens participium pro Substantiu est, cui adiectivum additum est tutus. am multus moriens, multUS miles et similia recte dicuntur, quia sic morientis aut militis conditio multiplicata significatur, quae non potest aliter quam in multis qui morientes aut milites sint cogitari. Praeterea etiam si posset istud plurimus multos comprehendere, quid est quod illi multi Argos et Mycenas non quod iis placeantillae urbes, sed in honorem Iunonis celebrare dicantur Immo apertum est distingui eos qui Iunonis urbibus gaudeant ab illis qui Palladis urbem laudent, ut exspectetur pronior in Iunonis honorem. At recte se habet plurimus, sed scribendum est plurimus in Iunonis honore, h. e. qui multus S in
416쪽
398 HORATIUS. Iunone honoranda. Quam emendationem quum ante me secerit Peerlkampius, permirum es quod eam rellius non animadvertit plane necessariam esse, exempla require 'ocutionis, quae non opus habet exemplis. Ssentior autem ego eerlkampi in eo quoque, quod illa Verba, carmine pe peruo celebrare e undique decerpis fronsi praeponere olivam, ut explicandi caussa addita, ab Horatio abiudicavit, restituta genuina Scriptura: sun quibu unum opus es intacιae Palladis arces. Quod si quis obiiciat, quod sic una stropha non integra Sit, praesto est quod respondeatur. Τam enim ex abrupto adiecta sunt quae post illos quo posui Versu Sequuntur, ut non a pareat, quo modo cum Superioribus cohaereant quo factum est ut in aliquot codicibus hoc carmen in duo sit carmina divisum. Nam quod rellius ait, apertissimam eSSe Sententiarum connexionem, quam his verbis declaravit: ante Omnes regiones mihi placetaibur ergo tu quoque in amoenis sim Τiburtino tuo tristitiam, quae nunc te angit, depellere poteris, id patet extortum ex poetae verbi eSSe, qui quum Scripsit seu te fulgenti signis castra ment, seu densa tenebit Tiburis umbra ui, non secit nisi obiter Τiburis mentionem, ubicumque eris significans. Ex quo Veri simile est, quoniam
p. 9 nunc neque unum nec duo carmina habemus, excidisse alia
quid post V. i. quod poSteriorem partem cum priore apte copulaverit. Ceterum si Oudendorpio et Peerlkampi offensui fuit putiens Lacedaemon, non dixerim, ut rellius, satis illos reselli iis quae Plutarchus in vita Lycurgi cap. 18. reserat:
qui quum puero Saepe usque ad necem caeSOS narret, teSt
tur ille quidem patientiam Lacedaemoniorum, Sed non eam, quae aptam laudandi materiam praebeat. Non est tamen de Vitio scripturae cogitandum. am quum poeta de omnibus quo nominat loci ea praedicet, quibus clari sunt et ob quae laudari soleant, Lacedaemoniorum memorat patientiam, non quod pueros agris caedant, sed omnino quod severitate disciplinae ad labores sustinendos obdurati praecipuam sibi patientiae famam pepererint ea vero laus iis manebat, etsi quo tempore illud scripsit Horatius mores eorum Valde de
Redeo ad primum carmen. In eo etiam alia Sunt quae
displiceant. Non assentior ego quidem Peerlkampio, qui mihi
417쪽
ΗORATIUS. 399 quum argutius de quibusdam disputasse, tum damnasse videtur quae dicta sunt rectissime. Ac sortasse ille aliter iudi casSet, si animadvertisset, quod scite observavit A. Meinekius,
omnia oratii carmina ex strophi quattuor vel Suum SSecomposita. Negari tamen non potest, non immerito viros
doctos verbum desideras rin his versibus: hunc si mobilium urba uiritium cersat tergeminis tollere honoribus, illum si proprio condidi horreo quidquid de Libycis verritur areis.
Non dubito tamen quin genuini sint, non Solum quia, Si omitterentur, non bene componeretur agricola cum Victore Olympico, sed etiam quod ad integritatem argumenti necessarii Sunt. Apparet enim omnii quibus trahi homines solent complecti voluisse Horatium, eaque ordine deinceps enumerare gloriam, honores, divitias, parvo contentam mediocritatem, insatiabilem lucrandi cupiditatem, mollem inertiam, duram laboriositatem. Quod Si verbum requiritur, ex quo pendeant illi versus reiicio ego cum aliis Benilei coniecturam, qui ut iuva illud verbum esset, scripsit pulmaque nobι-lis errarum dominos evehere ad deos quam quidem valde laudare memini praeceptorem meum, F. V. Reigium. Relata runt Benileium alii, nec profecto opus erat Sta correctione, quia quum evehit ad deos tantum amplificando isti usu ad p. dditum sit, nihil impedit, quin quae in utroque verbo notio inest, etiam ad Sequentia reseratur. Verum haeremus etiam in fine carminis, in quo illa, quod si me lyricis usibus inseris, apertum eS non recte dictu esse oportebat enim aut quod si is me, aut tu si me. Quamquam etiam si corrigeretur hoc vitium, tamen nihil proficeremus. Manet enim aliud multo graviuS, quo actum S ut totum carmen ineptum sit atque absurdum. ciam quid illa sibi volunt: Maecenas atavis edite regibus, e praesidium et dulce decus meum. Quorsum ista tam gravis, tam splendida, tam magnifica appellatio Exspectamus magnum quid et insigne, quodque dignum tam honorifice invocato patrono Sit, secuturum. Quid vero insert hic, qui tanto hiatu os aperuit Rem tritissimum, omnibus notam, nihil omnino habentem, quod viro atavis regibus edito, qui praesidium et decus poetae sit, narrari con-
418쪽
400 HORATIUS. veniat longissimam enumerationem earum rerum, quibuS pr0 suo quisque ingenio Vel delectetur vel non delectetur, quae princi post tam grandiloquam allocutionem non modo inepta, sed plane ridicula expositio est. Hic vero eximium nobis auxilium fert illa quam dixi Meinehi observatio. Nam recisis et prinus duobus et duobus postremis carmini Versibus non solum stropha plena sententia conclusas, nisi propesinem quo loco alacrior et concitatior sermo illam aequabilitatem negligi patitur, sed etiam totum carmen apte pulcre-que compositum habemus. Quocirca vix dubitari potest quin isti quos indicavi versus ab aliquo conficti sint, qui carmen illud, quod primum esset, patronomoratii Maecenati dicandum suisse putaverit. um recte statuerim, iudicare poterunt, qui liberatum istis pannis distinctum tuo in suas stropha carmen consideraVerint.
Sunt quos curriculo pulverem lympicum collegisse iuvat, metaque fervidis evitata rotis palmaque nobilis ferrarum dominos evehit ad eos: hune si mobilium turbatuiritium certat ei qeminis tollere honoribus, illum, si proprio condidit horreo quidquid de Libyeis erritur areis. guudentem patrios indere surculo p uqros Attalicis oliditionibus numquam dimoveas, ut trabe Cypria
luctantem Icariis fluctibus Africum
mcrcutor metuens otium et oppidi lauda tuta sui: moae reficit rates
quassus, indocilis pauperiem pati. st qui nec veteris pocula Massici nec partem solido demere de die spernit, nunc viridi membra sub arbuto
stratus, nunc ad aquae lene caput sacrae
multos castra iuvant et lituo tubae permiaetus sonitus bellaque matribus detestata mane sub Ione frigido
venator senerae coniugis immemor,
seu visa est catulis erra fidelibus,
419쪽
HORATIUS. 40 asti rupi Dretes ara- apst plagus. me Melarum ederae praemia frontium dis miscen superis me gelidum nemu8 nympharumque leve eum suturis chori secernum popuιo, si, ue unus Drpe cohibeι, nec μιyhymnia Lesboum refussi tendere barbison.