장음표시 사용
341쪽
8. V. et Eudocia p. 42 testantur. Quae res etsi nonnihil movit admirationis, tamen non est, quod de ea cum Me inelii OHist Crit p. 24 dubitemus. Sed quid adducere potuit hi-liscum, ut Themistoclem derideret, antiquum hominem, cujus memoria Summam gloriam maximaque Atheniensium atque omnium Graecorum facinora in spectantium animos revocabat 7 Nonne spectatores tali fabula potius aesos, quam delectatos QSse censemus Videtur gravis quaedam poetae fuisse ratio, qua petuIantiae crimen aut sponte subiit, aut facile removit.
Is ita fortasse comoediam fecerat, ut cognominem Moschionis fabulam exploderet, sive ipsa delectatus irrisione, sive hoc egit, ut e factionis, cui favebat, sententia, de auctoritate Ononis, cujus rebus studebat Moschio, quam plurimum detraheret. Ut vero tragoedia Moschionis alium finem habuerit aliamque rationem, videtur tamen duarum conjunctio fabularum fuisse. Unde Philiscum definiamus elato Moschionis floruisse. Tertia denique fabula Moschionis, qua quidem est nomine Cognita, Φηραῖοι fuit inscripta. Exstant reliquiae titulo distinetaeas. Stobaeum Serm. p. ech. 279: κενον θανοντος ἀνδooς ἰκίζειν κιάν, ζωντας κολάζειν, Ου θανόντας ευοεβες. quibus Oeta dissuadet, ne quis corpus mortuum laedat, tanquam ita possit luere scelus, a vivo homine admissum. Atque haec sententiae similitudo nos deducit ad eam opinionem, ut alio quoque locos, quos Stobaeus servavit, Serm. 279 Eclog.Ph. I, 8, cum illo fragmento conjunctos olim eademqUe X fabula desumptos fuisse putemus; nam in iis omnibus jus mortua hominum cadavera sepeliendi commendatur variis rationibus. Argumentum e nomine nequit cognosci. Sunt ero reliquiae, quae facile id nobis significent. Nam Versu apud Stobaeum Serm. 277:εάσαι γηδη γῆ καλυφθῆναι νεκρους' ὁθεν δ' καοτον εἰς et σω re ἀφίκετο, ἐνταυθ ἀπελθεῖν, πνευ/l μὲν προς αἰθερα, et οωιι M εἰς γῆν. υτ γα κεκτVJιεθα 'IJιετερον αυτο, πλὰν ἐνοικτοι ι βίον καπειτα et γν ρεφασαν υ ὀ δεῖ λαβεiν. aliis in libris Menandro tribuuntur, aliis vero Moschioni. Atqui nenio de Menandro cogitabit, qui tragicam eorum indolem
342쪽
bene perspexerit. Quare equitur, eos Moschioni esse adscribundos ). Attamen toti ex Euripidis Supplicibus 23 translati sunt. Unde quis est, qui exscripserit Utrum Moschionem, an St Obaeum censemu8, ut ii nomina temere confuderit
duorum poetarum Tametsi non dubito, quin plurimi Sto-baeum cum sexcentis locis in igniscandis poetarum nominibus errasse, alchen. Diatr. p. 98, Nae L. Choer. p. 79, 160, tum Moschionem hic pro Euripide habuisse arbitrentur, siveis ipse memoria Iapsus est, Sive librarii videntur mundi auctores , tamen talem Euripidis imitationem Moschioni tribuere, quam praeter verisimilitudinem mendum Stobae malim ingerere. Nam cum ObScuros quosdam ac parum nobiles commemoramus, in magnorum memoriam hominum aepe incurrimUS, cum nomen eorum admodum sit illustre lique emper et ubique nobi ante oculos versentur. At qua ratione Stobaeus,
quaeso, Versibus Euripidis apposuisse putatur Moschionis Omen, cum hic eruditis tantum hominibus, ille vero cuique ba-julo enotuisset Quare ab aliorum sententia, si quae St, quam Probant, longissime recedimus. Nam talia imitationis eXempla neque a principibus tragicorum devitata, quorum alius alium exscripsit, neque ab iis 88 depulsa constat, qui Sunt
insecuti aetatem Euripidis. Oeckh. r. r. r. Quid igitur hoc miremur in Moschione, qui et Telephum ad Euripidis exemplar adduXit, Ut supra docuimus, et multa quoque hac in tabula ex Supplicibus Euripidis sumpsit. Ut enim Euripides primam hominum conditionem feram eandemque ab omni cultu Omnique humanitate procul remotam fuisse ait, Supplic. 200 sic Moschio conditionem antiquissimorum hominum eXPonit, qua Parum autecesserint bestiis g). Eclog. hys. I. I. Quanquam haec sentential Cum primum exemplar Siobae ad editionem Gestieri compa ratum adhibuissem, in quo non omnes scriptoris partes invenirentur, mox aliud contulissem, quod et Stobae et Antonii et Maximi opera Comprehenderet, editionem aucti nilii nactus hos versus Moschioni a novissimis vidi editoribus recte assignari. Vide et cherum Tr. r. . III.
2 Haec quidem sententia, cui quod comparemus nostri homines non ita mullis certe annis ante hanc aetatem sibi invenisse videbantur, apud Graecos olim ala et frequentata ad Romanos manaverat. De qua Tecle
dii ebuli rius His l. Rom. I. p. 9 judicavit.
343쪽
multorum historicorum et lillosophorum tum erat communis. CL uret Var Leci. I, 5. Ac Moschi quidem dubitat, rometheus, Schiit g. ad Aesch. Prometh. 467, an ecessita quaedam meliorem rerum conditionem instituerit Theseus vero, Suppl. 200, id numen, quod vitam humanitatis expertem ad meliorem statum perduxerit, dignissimum esse Iaudibus arbitratur. Antiquissima id lege sancitum esse Moschi putat, ut CadaVera mortuorum religiose sepelirentur; neque id Theseus
Euripidis negat. 22. Quare Moschio, quoniam et hac in fabula o alibi partim totis versibus describendis, partim Sententiis explicandis amanter vestigia Euripidis pressit, e Supplicibus, quo ante oculos habuit, non illas solum dictiones videtur, Sed etiam argumentum transtulisse, quippe cui Versus, quibus nomen Pheraeorum appositum est, aeque atque illae reliquiae conVeniant, quae quin eadem ex fabula sint, nequaquam dubitamus. Sed unde hoc nomen Pheraeorum, Tecte quae8ieriS. In Supplicibus Argivae mulieros Creontem Precibia Petillat, ut corpora necessariorum sibi humanda tradat. Nonne has partes Moschio horaeis, civibus illius Peloponnesi oppidi, Ommittere potuit, Strabo VIII, 4, qui fabularum fama celeberrimi
XV, 186. Sed qua caussa hanc mutationem induxit Primum, ut ab Euripidis ratione paullum declinaret, dein majoris
studii in spectatoribus excitandi caussa. Etenim miserrimam Pheraeorum caIamitatem, quos Onon et PharnabaZus, Ol. 96, 4, in Lacedaemoniorum agros incurrentes hostiliter tractaverant, Xenoph. Hellen IV, , in scena sic poterat optime fiungere, Ut Pheraeos, bello Thebano afflictos de propinquorum interitu flebiliter querentes eorumque cadavera reposcente faceret. lane haec quidem sabula, si quid veri sumus conjectura a8Secuti, in desinienda poetae aetate nos omnino destituit. Idem apud
Stobaeum, Serm. p. ech. 9, 66 152, 251 Iacob s. Emendat. in Athen. p. 25, obeck ad Phrynich. p. 285 Va Icken ad Eurip. Hippolyt. p. 17 C), 259. Anton et Maxim ibid. 0,52, laudatur Addo Clem Alex. Strom. VI p. 264. Quodsi nunc reliquiarum indolem, quantum ejus seri OleSt, accuratius contemplamur, cum multa verba ac locutiones,
quas e publico et forensi usu arripuit, tum illud studium maXime invenimus, quo rhetores majore copia, quam viriditate
344쪽
sermonis Vel narrare res, Vel etiam describere conantur Accedunt, quae poetam Meclarent, irationibus docum Hodisso. Quare lenuis ac frigida est Ierumque hujus ratio, me verborum, neque sententiarum distincta luminibus, quae, ubi poeticae indoli ornatu verborum nitima est, artificiosam dicendi sollicitudinem ostendit, nec rebit conVenientem, neque tenore Sententiarum ita probabilem, ut, quae audacius dicta sint, clicentiae Poetarum ignoscere possimus Haec enim de soro arripuit: et γ' ὀρθὸν καὶ δίκαιον, o/ιος ταπεινος, ὁ ἀσθεν=ης, ο ἀ/ιείνονες , το μος si ι ο δικαίως κοίνας, ὁ ἀδίκως κρέ- νας, βεβαιος κτῆσις, ιλλους πλήττειν. Sed officium cadaveram Ortuorum sepeliendi partim memoria vetustae Iegis, partime probatur quod sepultura animi naturae humani corporisque conditioni sit maxime congrua, cum neque u poenae, Ominibus, nisi in vita humana concessum, valeat, nec quidquam
tumeliis Descripti vitas, quam primi hominum Hegerint,
quodammodo cum argumentis copulata est, quibus sepulturam commendavit. Sed ubinam est vinculum Sententiarum, ut ita
dicam Haec addiderat, quo confirmaret, eam Iegem jam inde
ab antiquissimis temporibus Valuisse; nam cum elocutionem a primis temporibus, ex quo mitiorem morum naturam induxerunt , poetice vellet Xprimere et Vitam, qualis fuit initio, et eum deinceps statum descripsit, qui postea insecutus est Disputatiunculam igitur de prima hominum rerumque natura, de qua tum Graeci multa dabulabantur copiosissimam amanter intexendo praeter naturalem justamque audientium exspectationem vel interrupit, vel etiam perturbavit silum orationis , Quod lam judices in scenam induxit, caussas rite dijudicantes quam actiones finxit ac patronos qui justis irationibus rem Silam studerent obtinere, id cum alia multa nobis doctarant, tum hoc maXimo est argumento, quia locu reliquiarum nequaquam XPrOIOg sumptus ist, ibi nescio quis benevolentiam flagitat, inprimis illam oratoribus necessariam et initio Orationum ex- Optatam, quo acilius vel moveat animos audientium, vel ad finem suum perducat Stob. p. ech. Serm. 152: ιο νον υ θυμου χωρις ενδεξαι λογους,
345쪽
Quae quidem etsi non locum tenuerunt, quem Sumus HSpicali, lamen ipsa ententiae ratio ex rhetorum Scholis translata est. Porro Iibertatem Ioquendi, quam παρρησίαν Oeant, ad quam, cum omnium civium esset, ac totius Publicae libertatis fundamentum, inprimis oratores confugiebant, Iaudavit nescio quis, cum esset in eo, ut testaretur, quid verum quidque justum haberet. I. I. Illa denique, quae P. Anton. P. ech. Serm. 40 egimus, praesenti opinor judici dicta sunt. Genus sermonis exile atque aridum vigore ac gravitate, quae tragicae Oesis propria est, procul abhorrere diximus. Neque enim id vitium dictionis depulit eo, quod epitheta, quibus carmina Ornantur, ut apud Stobaeum Eclog. h. I li, plurima congessit, non ea de caussa, quo vividius imagines rerum in spectantium animos irrumperent, sed hoc vel Oetarum consuetudini dandum, e naturae poesis esse ratus, quae talibuS deberet ornamentis delectare. Quapropter nos illis dialogi partibus praeprimis graviter ossendimur, in quibus, tametsi tranquille atque humiliter omnis oratio fluit, figuras dicendi aut prorsus inauditas expressit, aut, cum apud tragico poetas occurrant, locorum tamen, quos tenent, indole magis, quam sua ipsarum facilitate ac pulchritudine nobis excusandas. Quod in has elocutiones cadit stois ατρω2ος, κυμων 'ν γῆ κω
κης, μυρια λογχλ7, αναυδος γῆ. Reperimus multa corruptionis indicia, quam dicendi genus tragicorum inde ab Euripidis temporibus traxit Bern hard. Synt. r. p. 14. Nam et vocabulis modo inventis asoτρευω, αρόω, αροτριαν Lobeck ad Phryn. p. 454), τρανος τρανγης Soph. Aj. 23), επιμοιρασθαι et locutionibus Usus est, quae
vulgari sermone admodum tritae et de medio sumptae erant. In quibus sexcenties modum Euripidis expressit. Ut enim λα-
πτυοοειν de investigatione inquisitione ap. Stob. Eclog. h. I, 11 dicitur; sic Euripides Hippolyt. 985 idem usurpat Usitatissima huic locutio fuit ἐξληξε δακρυοις, Hecub. 33, e-len. 1419 Orest. 34, 29 860. Audacem sum Ocis Δυιέων, araeXieographis, ut Hesychio, Suida et in Συναγ λεξ χρη0. Ρ. Bekker Anecdol. I. p. 373 notatum, sibi primus Euripides Androm. 158 permisit, ut e Phrynicho ap. Bekker. l. I. P. 6 colligere mihi videor αλλοιουν, quod quidem ante ii
346쪽
scriptores lanium adhibuerant, qui oratione soluta scripserunt, Euripides iratis tulit in tragicam rationem. Suppl. 945. Quem Moschio secutus est. Stob. Eclog. b. I, 9, 38. VOX ευῖωτις, quam Potius apud Stobaeum I. I. Pro lectione ευγωτις Testituit, quam omne critici reprehenderunt, i modo Vera est, cohaerere cum illo Ocabulo ευιος potest, quod Euripides Cyclop. 191 habet. Ibidem nos Ver8um:
habeant. Nam vox ἀκτν , de cujus origine ac vi primaria inter Veteres Olim magna quaestio fuit, multifariam apud epicos Scriptores, Hom. II., 322, Hesiod Oper. 64 595 Scut Herc. 291 c. not. Oeti ling. Heyn ad II. T. VI p. 228, invenimus. Atqui eam in tragoediam hac significatione intulit Euripides Hippolyt. 137 cs. Valchon ad h. l. et Teleph. Fragm.
Poetam, qui omnibus, quae rhetores noverant Iuminibus dictionem ornandam suscepit, non minorem industriam in eo collocare debebat, ut quam severissimi Versus metri adstringeret legibus. Et in septem et septuaginta versibus, dummodo menda librorum, ab e e re ni Eclog. h. 1. I. v. 3 et 24Sublata, Praetermittamus, ne eme quidem liberiori metrorum
generi indulsit, praeterquam quod P. Clem AleX. Strom. I. I. Pro ambo:
ἐOT 3ιακα Pιωτατος, ο διαIegitur tribrachi S. Nearchus. Hunc una cum Callisthone ab Alexandro necatum esse Suidas . V. Καλλιοθεν scribit. Neophro. Neophronem a patria Suidas . . Eudocia
p. li , Diogenes L. ΙΙ, 18, 10 Sicyonium appellarunt. Aetatem hujus definire videntur, quae duo priores teste memoriae produnt: ουνῶ ν ὁ μετὰ ταυτα Ἀλεξάνδρω, ω ακεδονι. καὶ διο τι φίλος γῆν ΚαλDGθενει, τω φιλο0Oφφ υν είννκαὶ αυτον ἀνεῖλεν citato ιoiς. Quare hunc plurimi aequalem faciunt Alexandri Macedonis, ut Lil. Gyrat diis p. 286, VOS-
347쪽
si iis p. 55, Fabricius Biblioth Gr. . ΙΙ. p. 312 Hier Onymus ut Ierus Medea Germ. Vers. p. 30. Quibus nimiam fidem Suidas fecit, tametsi verbis ejus accuratius inteIIoctis, videtur pugnantia retulisse. Qui, εόφρων , εοσων, inquit, Σικυωνιος τραγικος, o φασιν εἶναι et ην υριπίδου μηδειαν ος singo εἰολνγαγε παιδαγωγους καὶ ἐκεzων βα-
Πανον. Haec autem Propter magnam accurationem, qua Suidas, Vel auctor, quem sequitur, diligenter re singulas esseri, cum ex optimis lantibus ducta, tum ita copiose relata sunt, ut, si aliis iisque dubiis narrationibus adversentur, hae certe rejici, illa vero multo majore fide digna debeant censeri. Nam et duplicem nominis formam, de qua ambigerent grammaticiet numerum fabularum, et artes commemorat, quibUS tam ap-ΡaratUm Scenae, quam compOSitionem tragoediarum mutavit.
Quae quidem omnia nobis, tametsi magnam faciunt dem inprimis tamen non licet in suspicionem illud vocare, quod Paedagogis fertur servisque delibus certas in fabulis partes dein
disse. Similes nim de scenicis inventis narrationes habemus, quae, cum ad Scenam pertinerent ideoque a Graecis bene memoria tenerentur, X Optimis libris, ut scenica Iubae historia, ad nos pervenerunt. Primus enim et Choerilus Suid. s. v.)personas invenisse et Phrynichus actionem mulierum instituisse et Aeschylus binos , Sophocles ternos actores adhibuisse traditur. Diogen L. III, 3. At Vero si paedagogos Servasque fideles induxit, ab Alexandro cum Callisthene non 8 necatUS. Nam cum hoc ita velis accipere, ut id genus perSonarum ante Neophronem censeas prorsus inusitatum fuisse, hunc aetati Sophoclis anteponendum, aut parem e8Se concedis. Paedagogusonim in Electra hujus Principis suas partes habet. Sin haec tali modo narrata putas, quod eophro hujuscemodi personas, quanquam non Primus, frequentius tamen instituit quam ceteri Poetae, Sequitur, eum Vel aequalem Euripidis, vel paullo vetustiorem eo fuisse. Is enim in Hecuba, Heraclidis, one, Iphigenia Aulidens singulos servos fecit agentes, in Phoenissis paedagogum, in Hippolyto servum, nutricem Servamque in Andromacha duas ervas unamque nutricem induxit. Quocirca quae de Neophronis arte feruntur, probantes illam de morte narratiunculam ejiceremus, etiamsi Elnas I ejus ad Eur Med.
p. 6 non dudum caussam erroris indicasset Nam alio loco
348쪽
Suida s. v. Καλλιοθεννης earchum tragicum una cum a11isthene, amico et comite, Alexandri jussu necatum auctor est:
isque e nominum Similitudine ortus est. Accedunt verba, quae p. runckium in Argument Medeae corrupta leguntur: et δρά/ια δοκεῖ Ποδαλεσθαι γενναιοφθονως διασκευάσας, ως μαίαοχος τε πεo του 'πιλάδες βίου καὶ ' foeto- et εχνῖς ἐν et oi υπομν Πασιν. iii Ierus inmisi. Lit. P. T. II. p. 281 γενναιοφθονως διασκ in ἐν εόφρονος διασκευα- οι mutare voluit. Item Beckius, cum vulgatam Iectionem vitiosam esse Vidisset, Pro γενναιοτρονως emendavit ὀ Σικυω- νιος Νεότρων. Sed haec longius, quam par St, a Vulgata Iectione aberrant. Nec mullum emendatio Matthiae iuvat, o En δοκε υποβαλεοσαι Παρα Νεοφρονος διαGκευάσεως eri-heniis. Sed duo libri indicia verae scripturae habent, unus Romanus, quem liter C significant, in quo τὸ δραμα δοκεῖ no-βαλεσσαι παναιοφρονος διασκευασας legitur, alter Florentinus, ex quo flugkius Eurip. Med. . 4 scribit: παρὰ νεωσθονος λαοκευάσεως. Unde Elmsi ejus τουρα α δε- κει ποβαλεσθαι Παρα εο φρονος διαsκευασας. Quod partim ob facilitatem, partim ob librorum fidem Hermantius Opusc. . III. P. 148, et cherus Tag. r. . II p. 628, Ρflugkius Eurip. Tragoed. VOl. I. ecl. I. p. 4 aliique comprobarunt Butim annus autem in disputatione de Dicaearcho P. 39 mendose locum epetere, quam arte interpretum Variasque librorum lectiones commemorare maluit. Quare jam multa con8tare apparet, dum sequeris Scripturam Elnis1 eji. Videmus enim, eophronem et antiquiorem Euripide fuisse, quod quidem paullo ante conjectura Sumus uspicati et Medeam
Quocirca Operae retium est, fragmenta, quae X eophronis Medea nobis servata sunt, cum tragoedia Euripidis contendere, ut non solum emendati confirmetur, sed appareat quoque, quibus in rebus princeps imitatus fuerit Neophronem. Nam cum id satis constiterit, ex Medea rursus poesin hujus
349쪽
Itaque aliis et fabulis et fragmentis ejus perdi- iis ros Hoc ex stophronis me dux relicti sunt Quorum qui primus est ap. Scholiast ad Eurip. Med. 666 eum a Icke- Darius ad Eurip. Phoeniss. 709 feliciter correXit, ior sono ad Eurip. 0d. 666 libente. Totos apponimus Versus: ἐγovat
et o Αἰγία εἰς προιζῆνα εἰληλυθέναι διὰ et δεδοικεναι πεζὴ
in ιι χανῶ mutavit quartumque Versum ita rescere conatus est εἰς λογους υι ολων ἰὰ ηλπιζον Ῥιαθειν. Fecit igitur Aegeum consulto Medeam convenire, Ut ObSCUrum oraculi 40sponsum callidissimae mulieri iXplicandum proponeret. Qui cum de prolis spe Pythiam consului88 et deu reSponderat, Med. 679 681: σκου ον προυχοντα Ποδεωνα, δίλτα et λα ῶν, MDλλυσαι, si γουνον ' θρηνα - ἀφικίσθαι. Schol. ad 674, Plutarch. Thes. 3, Zet Z ad Lycophr. 494. Muret Var. Leci. III, 14. Quod ipsum Aegeus Euripidis, ut ex itheo Troegeni comperiret, qui tum unus omnium maximesama apientiae, Iutarch. I. I. florebat, pervenit forte Corinthum ibique in muliorum Colchicam incidit. Sed ratio ΝΟ - phronis praestat, quippe qui non fortuithim, ut Euripides, colloquium fecerit, quod erat e tota fabulae compositione ne-Ce88arium, quo res certita qUoque celerius Persiceretur Medea enim, cum exigere facinus dubitet, dummodo locus sibi desit, quo fugiens poenam scelerum possit evitare, ita demum ne sarium per8equi consilium potest, cum Theseus ei promittit in Attica tutum deverticulum fore. Quare quod Euripides casui dedit, id cum propter sabulae compositionem inprimi necessarium esset, Neophro prudentius 1 recit ipso actionis modo consilioque tribuit Aegei. Alter est locus p. Stobaeum Serna. P. ech. 9S:
350쪽
Nam is mulierem, priu8 quam ad puerorum caedem aggrederetur vehementi88 imi animi perturbationibus igitari perspexit necesse e 8Se tam modo amori liberorum Obsequi, modo Stri- dioe ultionem larandi curaret satisfac ore Simulatque enima viro repudiata est, confestim eos, quo e Creonte Suscepi88 et SP enim diaec maturali conversi voluntatis lumano generi, Ut ex amore saepe odium oriatur, non solum diSSe incipit, sed etiam interficere statuit, ea de cauSSa, quo I a Vio rem a Persido marit repetat poenam Nam choro, qui tantia in facinum muliere communicatum sibi mirabundus serti-meSCat, rogetque V. 16:
a Quos quidem animi perturbationes oplitiae Timo machus ApreSSerat. Vide os sing. Laocoon 3.