Historia critica tragicorum graecorum

311쪽

Iuerunt Nescio inim, hi in varietas ductionis dacilius possit eXplicari, quam cum ea, quae Inisi ejus statuit, vera habemus Nam librarii, quemad in Odum dae aliis locis dubitarunt, Euripidine, an Dionysio tribui de burent, ut Stob. Serm. 29. Anton et Maxim. 128; mici potuerunt ambigere, miri i Oetaelio Versus potissimum adscriberent. Nihilominus ingeniosa est

Tametsi vero conjectura praestat evitate loque maNime commendatur, quod apud Aristoplianem, quit. 34, quoque t νη- θεν in t 17'δει mutatiam ist, clamen eam, quia Iocus in libris Iuculenter indicatur cum Melcher aegre rejicio. o;

Ηρακλῆς Mentionem ejus Eustath ad Iliad. XI, 514 fecit:

312쪽

καὶ . νύξιον τλς α/ιλὶς Πορας , τωλίδος ἀγάλματα DMPTPOς. Praeterea inveniuntur aliquot reliquiae, quarum Sedem, quae olim si iit, ignoramus. Versum, qui est apud Anton et Maxim. Serm. 128, in exempIaribus Stobae Serm. 12 modo Dionysii, modo Euripidis nomine legimus. Exstat idem ibid. 139. Pari

modo, ut Supra monuimus, nequaquam constat, illius ne principis, an Siculi regis sit versus, quem St Obaeus Serm. 148 liabet: ὐ γαρ υραννις αδικiας ιη λὶ εφυ. Is enim cum in Od. tribuatur Euripidi, liber Parisinus nomen Dionysii obtinuit Sequuntur illum es Dorus, Val-ckenarius ad Eurip. Phoeniss. 559, Mus gravius in Eurip. Fragm. 45, sive hi tragicam alterius Oesin minus cognitam habentes, et versus imilitudine moti, quem Euripides in Phoenissis . .:

expressit. Sed quid comparatione duarum sententiarum efficitur, praesertim cum alia fragmenta declarent, tyrannum Xemiatur nobilissimi poetae imitatum osse Procul dubio lular- Chus, auctor non levis, fidem facit, qui hoc versu nominatim Dionysio tributo, demonstrat de Fortit AleX. I, 5 quantum inter acta et dicta tyranni fuerit discrimen. Quare eum jure Grotius, orso aliique Dionysi vindicarunt ad eamque opinionem et cli erus p. 123 et Leut schius Orp. Pa-YOemiogr. P.M. P. 15 accesserunt. Sententia usu tritissima

suit. Append. Vat. III, 99. Fragmentum Stobae Serm. 279. Val clienarius ad Euris Phoeniss. p. 489 correxit. Apud eundem Ph. Eclog. I, 4, 19 duo versus in margine codicis Vaticani titulum B ονυσίου habent iidemque a Theophilo ad Autolyc. p. 19 Dionysio vindicantur. Cf. Hee reo ad h. l. Multa in fabulis Dionysii similitudinem quandam Speciemque habebant comoediarum, partim illata, quod eram tragoediae in naturamque minus PerspeXerat, Partim temere admissa, cum mediocritate ingenii ad curriles epores valde es-8 et Propen Stas. Nam recte quidem monet Elmsi ejias, ragoediae nec Adonidis, Deque Ledae argumentiam Sati convenisse quod si ejusmodi non fuit, vehementer dubitamus, quin ipse Oela tantum vel ingenii habuerit, Vel etiam artificii, ut,

313쪽

quod maloriae deesset, id forma immutanda quodammodo resarciret. Quin consulto latonem, illum hilosophorum principem, ita exagitavit, Ut fabula, qua id agebat, non modo co-IO rem uecumque comicum habere, Sed omnis etiam de eo

mortem uxoris:

V, 20 Diodor. XIV, 44 Valer Maxim. IX, 3, 4. Aelian.

Var Hist. IX, S. Poeta enim, qui descriptionem Vetustariam rerum, quae olim tragoediis explicabantur, intermittit, de rubus praesentibus dicens, aut iis, quae modo recentes fuerunt, quique de sua calamitate, seu infelicitale queritur, id agit perquam ridicule, Propterea quod, cum res tam antiquitate rem O-tas, quam ad ambitum mirabilis cujusdam magnitudinis ossi claseXspectamu8, delusi ea cognoscimus, quae uni Vulgaria atque humilia, nec Saepenumero non occurrunt in quotidiano usu quaeque in locum, quem sorte tenent, alienissimum importune translata Sunt. Quanquam De Sophoclem quidem, neque Euripidem tradunt a sui suorumque commemoratione in cena abSiinuisse in . Sed e cumulo sententiarum, qua Vel inane PeΓse et gravibus et Onoris verbis ornavit, vel orationis corrupit latitudine, cum Usus earum frequentissimus 88 et risus etiam vehementior Xsisteret fuit necesse. Nam ita ridiculum aliquid duplici modo excidit poetae cum et futilem rudentiam1 Jul Poll. IV, 16 p. 224 dL Basil.), Euripid Phoeniss. 1777,

Orest. 1706, Suppl. 180, Fragm. 29. Elcher Trag. r. P. II. p. 57. Plutarch. p. via d. l. l. p. 44. Qui innes de hac ratione uripidis dicunt. Sed idem Sophocles sertur secisse. Vide ut Poll. l. l. 6el Cker P. I. p. 429), it Soph. Vel chor ibid. p. 25 T). Et similli mum est, quod amorem Theoridis in chori carmine declarasse, Cons. Athen. p. 592. dicitur.

314쪽

iis proponeret, qui graVis8ima Praecepta Propter tragoediae exspectabant dignitatem, nec Sententiae Sola Verborum , quibus erant ubjectae, ali re8ponderent. Apud Stobaeum Sorin. 439 fortunis tantum ac bonis docet invidendum esse. Nimirum id res ipsa confirmat, neque ei lant tot Verborum strepitu usus erat. Vereor ut quis felicem deorum conditionem in disco plationem vocarit eique latum lita mani generi opposuerit. Quare displicent, quae apud Si Ob Serna. 251 susius loquitur. Celeberrimam Sententiam, qua Sol monuisse Croesum traditur, ne hominem, Priu8 quam moreretur, temere fortunatum Xistimaret, a Deianira pronuntiatam in Sophoclis Trachiniis init ac multifariam antiquitus laudatam Diogen L. I, 2, , cum invidiam duorum optime declararet, facillime en8u Percipi e S, quantopere Dionysius longitudine elocutionis corruperit. Serna. 251:

rilis est ratio, qua justitiae sibi oculum snXit, quasi e persona cuncta observantem Stob. Eclog. h. . .:

Aeschylus Sept. conli'. Theb 662. Eumen. 539. Sophocles Antigon. 54, Oedip. Colon. 382. Euripides Electr. 775, ita

invoca Verat:

Hac omnia videndi facultate debebat esse instructa, quippe quam nulla hominum celera latere oporteret. Namque imiliter et upiter, penes quem est summa impio castigandi Olesias, cuncta videre dicitur et Eumenides ita describuntur, ut nihil adspectu praetermittant. Soph. ed. Olon. 43 etcἰς Πάνθ' o oo sci Et si εν δας. os autem neque hoc, neque illud reprehendimus, quod voce M si λου maje Statem aliqUam, et eam numinis virtutem ignificavit, qua nullis veXatum animi Perturbationibus, nulla Opinione praeoccupata, deberet judicare. Sed si id est, si modo recte verba intelligimus, quod OrnaVe-

315쪽

rit eam persona In quo vereor, ut quis sculpto Dionysium sequi animum inducat. Ac talis ornatus a Iogit, has taluariae artis alienus et novus et plane absurdus fuit. Unde satis intelligitur, Dionysium, cum ingenii haberet acumen, quod Polybius valde collaudat, quanquam de natura et Te

prae Senialione rerum multa recte sentiret, minus tamen eam

vim animi habuisse, quae Oetam efficit, fria Straque nonnun-qUam contendisse, Ut cogitationes, animo bene conceptas, imaginibus Oetarum Ore Xprimeret. Pari modo Noniam Oetarum inprimis proprium esse sensit, Ut proprietate Verum esse Prent epithetis, magnam invenit Opiam eorum, quibia magis internam quandam vim, suam Xternam rerum Speciem de-8criberet, qualem poeta sub adspectum subjicere olet. Alque hoc est maximam partem inane ac ridiculum Octationum genus.

Γρα δὶς in zoιουτων κso. Πεως τας λαetoli ας ι ἄλλον ηὐειτο Φιλυξενος Qualis igitur in septus ille ac ridiculus usus verborum fuit Hastam vocavit βαλάντιον, quia mittereti P. Quam nominis cau88am, quae per se satis intelligitur, apponunt Athenaeus III p. 98 C et Melampus p Belikerum Anecdo t. r. T. II. p. 34, 27 πάλιν ν τι Πιν ἱστοριογραφοις et cras ευρίσκ0 ειεν λεχθὲν βαλίνυον της υνηθείας

1 Ιla enim recte verba intelliget e videmur, quae tranquillum ellam vultum possunt significare. - Tranquillitatem animi habere deam opor let, UBe, Cum civium motus obrceat, o Pacem dicitur et Tranquillita

lem silias genuisse. Pind. l. lli, , vili VIII, 1.

316쪽

η3 ἄρ ει ἄλλο φερουσης ὁ δὲ διὰ et βαλεῖν κατεναντίον ουτωρ ἐκήλε ε . Eadem habent IeXicographi tym Magia. S. V. βαλάντιον et ἀκονet ιον διὰ et βάλλειν του ἐναντίους. Etym Gud. c. 03, 33: βαλάντιον, ε διὰ et βάλλειν ἐναυτίω τα φυλαττο it ενα, λ ὁιὰ et βάλλειν του ἐναντιουρκα οχ' ita νει το βελος. Itaque Proprium vocabuliam Spernatus St, Ut cau8Sam, cur id rejecerit, idoneam invenire non PO88imV8, aliamque Oeem delegit, quae Origine quidem propius accederet ad eam vim, quam consignare Volebat. Quanquam id modo comicis datur, ut vocabula ipsi aut nova singant, aut nova significatione usurpent propter solam verborum interpretationem, qua, cum inepta sit, non tam aliqua re effigies O scitur, aut assectus animi commovetur, quam acie menti atque ars facetiarum Xercetur. Sed hoc inventum tyranni etiam ad caussa ineptius fuit, quod βαλάντιον Graeci solebant appellare crumenam. Similite cadum, eodem Helladio teste, Ominavit ἔλκυδοιον, anquam instrumentiam, quo a IU POSSet hauriri, ortum id 8Se ratus X ελκειν et δω s. At ulcia Scu- Ium vere Graeci erat ελκυhχιον. Xponit hanc significatio-nom, fabulas Dionysii haud dubie respiciens, tymolog. Magia. S. V. ἐλκυδριον . . . O κύδον, τι ἀνελκε et o Jωρ. Lanam, quae arielem tegit εριον), diNit κε ricis νον quanquam hac voce securis vulgo notabatur. Scilicet id nomen ab spost et κεπειν productum opinabatia P. SurpaVit ea vi O Osa vocem Artemidorus V, 24, eandemque Melampus p Betilier. l. l. 25: Πειδί τινες ε - εις, παξ o η δις ει sustεναι εἰ- ο ν άς υ Πῶσα νύγαζ εἰδεναι τον γρα illi ατικον, οιον ἱγsi Iot τί δε εἰσιν οἱ si τοι τα Trutciz Φητοι α νολὶ-Jtia Τα. 7 ως E, TIGιν ευρί κο it εν ὀ δε sit του αρνος χρη- εν κε Παρνον 'ης κοῆς obitis ειεν ἄν τις ει sy7κε- ναι et τεκτονικον εργαλεῖον. Porro tunicam χλαιναν vocavit ἐριωλην, ut Verbum X stor et λειν conjunctiam λε θοοντέων ἐοίων, quem asserat laena, XPre88ita declaret. ἐριο λαοῦ autem procella dicebatur. Schol ad Aristoph. q. 508. Jam Aristophanes vulgarem significationem Similite mutaverat.

317쪽

ερι αναχάῆσαι. Quem Diony8ius fortasse secutus est. Vido otiam Apollon Rhod. I, 1132. λιδυκα OeaVit θυε ozην, Ut vela ementem instrumenti motum vocabulo significaret, quod ad υειν, θυνε ιν 88 Videretur. Est alia eaque similis Dominum copia, quibus Orationem tragicam Dionysium auXisse scribit Athanis p. Athen. III p. 98 C: πολλων νο/ιάτων ποιηται καὶ πολλοῖς παρασάγγαις περδρα/ιον2ες Oν Σικελιώet M ν ονυGιον, ς ην μὲν Παυθενον κάλει si νανδρον, δυ

λεται και τάς ων μων διεκδυσεις ιιυGTqηρια κάλει, ἔτι τους ιιυς ε γρεῖ. 'Aθανις δ' εν ω πρωτου Σικελικων ον υτον φησι Λιονυσιον και zον βουν cisOzαν καλε iis ci TO χοιρον ἐακχον Quemadmodum igitur instrumento Omen Thyestae imposuit, duobus est usus vocabulis, quibus homine vulgo notabantur, quo rectius ignificarentur re illae, quarum proprietates vocibus, e quibus ea copulata censebat, designabantur.

Ex his alterum ιιενανδρον diXit pro παρθενον, Perinde ac si virgini nihil potius viri desideri esset. Quod seu Ocos anfirmavit, seu serio, OVeret riStim ne ee88 1 Uit. Item vereor,

Ut multi, stενεκρατν ς apud Dionysium legentes, de columnis earumque natura Statim cogitarint. Qui autem singulari sunt mentis acumine Ssecuti, quod poeta Voluerat intelligi, animo ab admiratione atque commiseratione infelicium rerum, quae repraesentabantur, paulli8per abstracto, in pusilla Vocabulorum interpretatione haud dubie aegre haerebant. Sed ne plura doancipiti verborum ignificatione Per8eqUamur, quae neque accuratiore modo res notandi, neque ipsis etymologiae argutiis valde commendantur, ex dia Obu Dominibus impietatem cognoscimus, qua Dionysium dicunt res divina contempsisse. Etenim loca, quo mure confugiunt, nomine a stυς et λ ρε ἐν deducto, ιυστνηρια Vocavit ), et i ακχος ob grunnitus similitudinem in Orcos transtulit, cum nomen Dionysii proprium esset Quid vero fuit, quod agricolam confunderet cum bove,

I Hanc vocis originem Iamblichus quoque in ram. 10 sumit Καὶ

318쪽

γαρο et ην eum appellando Sed rationem earum locutionum

Omnino comicam perhibui. Nam cum S contra gravitatem ac sublimem tragoediae naturam, nova nomina singere, nisi novis ea rebus imponantur, ne poeta praeter gravi88imam actionis Xpositionum videatur inutilem quandam ac levem in entionis gloriolam captasse, neve lector, Ventum rerum eΓqriam lugubrium magno cum desiderio X spectans, singulis vocabulOrum retineatur argutiis, quo quidem scripturae genere taedium excitetur necesse est, tum ambiguitate, de qua eXposuimus, nominiam Proprietates comoediae adeo expressit, ut Xistimari POSSit, eum non modo unam, cujus sontem indicavimus, sed alias quoque locutiones e comoediis esse multiatum. Inusitatu in enim leporem quendam ac salem consecutus tragoediis est, seu dissimillimas res ineptius consudisse, seu proprietate in iis significasse videbatur, quae naturam earum minime efficerent leviorisque essent momenti. 8 autem qui voce commutat, facile sperat, fore ut ipsum multi sequentes iisdem lantur. Itaque in eo, quod tantum sibi indulsit, superbiam tyranni inprimis ridiculam miramur. Sed quid refert scriptor epistolarum, quae Socratis Domine leguntur Facit enim, p. 35, Philippo talia scribentem: Πρωτον ιεν υν ουγλGιρω

loquendi, quem Dionysius instituit, apud Syracusanos unquam aut ipso, aut filio regnante latius increbuerit. At ea ratio fuit hominibus, qui in talium scriptorum compositione elabOrarunt, Ut reconditam Octrinam proponerent, aut male acceptam , aut importuno loco adhibitam. Quare iis De nimium tribuamus. Nec gravioris est ponderis, quod Casau bonus X grammaticorum veterum studi vim vocabuli βαλανειον interpretandi cogit, eam vocem multifariam Olim valuisse. Hi nimo b famosam tyrannidem atque ipsam locutionum novitatem Odem jure poses in Dionysii poterant spectare, quo de aliis Q morarunt. Melampus okkeri . . mentionem facit historicorum, apud quos illo sensu OX ἀκοντιον legatur: παλιν ἐντο ἐς UT ορι0rooecho/ς κ. τ λ. Hi ero, ut bene monet L. Din dorsius Thes Ling. r. Vol. 11. Fas c. l. p. 75, non tam ipsi hoc nomen ita collocarunt, quam per Versam videntur tyranni

319쪽

dictionem commemorasse, ut Athanis, quem Athenaeus nominatim appellat. Quanquam TZet Ze8, cum in animo exempluria

Dionysii haberet doctrinamque vellet ostendere, Antehona. 202: ταυροις γα τε βοεσσιν Πολευε γειαροτῆρσι, Posthoni 2 4:ζευγε βους καὶ δωματα Προς νέγ γειαρο ἔτνρας. Haec ludicra fabularum indole fuit, quae eas non modo in

contemptionem hominum, quorum Stipatu corona Solebat carmina recitare, sed in despicientiam Omnium Graecorum ac totius antiquitatis adduxit. Et Philoxeni quidem judicium p.

Lucianum de Non Cred. Calumn. 4: χλευασε . . . ἀ n γκαι διεσυρε καὶ 3ιετρα εἶ Πε καὶ κακ00υνθετα invenimus, si quid veri omnino narratiunculis inest, quas scriptores de Dionysio literis mandarunt; in illae parum veri simile continent, qui finxit eam sententiam, tragoedias tyranni cognovisse de iis quo hoc ipso videtur judicasse. Alia quae Vituperantur, Iatius patent atque ita generatim enuntiata Sunt, ut Proprietates neque clare attingant, neque certe Significent. Velut Ammianus Marcellinus XV, 5 Versus ejia absurdos vocat atque inconcinnos. Cicer reprehendit tyrannum, quippe qui cum fugitivis, facinorosis barbarisque hominibus commercium habuerit, contemptum, quo digna ejus tragoedias existimabat, ita significans, ut Opini tyranni de sui ipsius Virtutibus, quas carminibus illis ostenderet, commiani hominum licentiae Omparetur, de se qualicunque modo judicandi. Ait enim Tuscul. V 22 63 se Dionysium musicorum ero erratudioSum, Oetam etiam

fragicum, quam bonum, nihil ad rem, in hoc enim genere ΠUScio quo pacto magis, quam in aliis suum cuique Pulchrum est:

adhuc neminem cognoo poetam et mihi fuit cum Aquinio amicitia), qui sibi non optimus ideretur Philoxenus tandem carmina Dionysii ἰκτρα dixisse traditur Eustath. adio m. d. p. 169l. Sed hoc fortasse nescio cui sabularum debemus iuventori, qui ancipitem Iocutionis vim et dissimulantiae Cytheraei convenire et in malas tragoedias apprime cadere arbitrabatur. Dor illus. Multifariam versus legitur, apta alio Scriptore aliter Scriptus, quo Aristophanes hunc in Lemniis tam leviter tamque obscure perstrinxit, ut eum, nisi interpretatio grammaticorum hoc ipsum postularet, ne possemus quidem de 18 Φ

320쪽

λος esset, Albertius L sυλλος commendavit. Ultimo loco Suidam nominem U8, qui . V. 10ριλλος et γυναικειον idolo νεφ υβρει scircindo Noto Aos ιλλου. Sic exemplar habet Aldinum. Quare, quomodocunque cetera Vocabula cribuntur a grammaticis, dia pleX Oetae nomini sorma reflat, Una ksιλλος, quam tymologus Magnus praeter Suidam cietur, altera ρυλλος, quae esychi conjectura forsitan vindicata est. Atque haec quidem num in aliquo codice reperiatur, dubium cst illam vero et fides librorum et auctoritas Arcadii et Theognosti confirmat. Nam Arcadius P. 4, 14 nomen sisti λ0ς in vocabula retulit in 12. o desinentia Theognos tu p. 62, 3

formam Iin μιλλος commendat. Sed illi vehementer errant, qui en Sent, Oetam, O tam

similibus vocabulis, quam aequalibus ludentem, ipso tragici nomine cunnum significasse. Quod pii seri potuerit, equidem

non Video. Itaque rem aliter Xplicemus, quamvis habeat aliquid obscenitatis Aristophanes, Ut muliebria nominaret, ΠΟ-vam invenit Vocem, quae nomini poetae simillima esset, id quo in animos audientium revocaret. SitatiSSimum est Ver genus dicendi, quo vetere mentulam aut hastae, Priap. XLIV, 4.

Au8OD. Cent. Virg. aut leIO, Martiat. XI, 79,6 Priap. VIII, 4, Justin. XXXVIII, , compararunt, idque Graecis non inauditum fuisse, ostendit dictum Diogenis Sinopensis P. Diogen.

L. VI, 53. Unde comicus, cum in nominibus vulvae inveniendi valde ingeniosus esset, cunnum hasta capiendum, Vel a Pthim

δοριάλωτον potuit vocare Sed delegit aliam dormam eadem

라틴어 텍스트