장음표시 사용
151쪽
urbem obsidione liberandam Saraemorum copiis, disseillisa ann tempestate expugnavit. Urbi tantae mox datus Episcopus, & saera iritu christiano ex ordine constituta. Neque tacendus Λlphonius alter, Rex castellae; qui expugnata Calatraua, Λlmeria, aliisque munimentis, fines Christianae gentia protendit: quemque Ob res magnas gestas Imperatorem Castellani vocitabant. Cordubam ipsam e pugnaverat; sed cum praesidio relinqueret vaeuam, in manua Maurorum est relapsa. . . s . Nec minor istis duobus tertius apbonsius, Henrici Portugaliae απComitia, atque Theresiae Castellanae, filius, qui victoria ad postem R. -Τ 'ritatis memoriam insigni parta, quinque Reges Saracenos, minori bus licet multo copiis, devicit; Rex propterea proclamatus a victo . . re exercitu, sumptaque Regni Porrugallia insignia, quinque minor scuta in clypeo caeruleo impressa, ad designandos quinque Reges profligatos. Et dignum se titulo Regio ostendit Alphonsus, pro motis eo usque per Lusitaniam victoriis, ut elim Olsipon , u bem principem, barbarae genti eriperet. Sicque auspicato novum fundatum est Regnum, spatio non amplissimum, at magnitudine rerum gestarum cum primis conspim tuum, producturum homines, qui non tantum Saraceno sint formidabiles , sed incredibili virtute ac felicitate Omnes orbis terrarum partes obituri, subjugata Africae, Asiae, atque Americae haud modica parte, detectis, occupatisque innumeris insulis, ae promotiam utrumque Indiam victoriis, orbem velut terrarum facturi vectigalem: erecto, quod plus est, ubique Christianae Religionis troisphaeo, triumphali crucis vexillo. Tantos autem inter Christianorum in Hispania ac Portugallia armorum progressus; probitati etiam morum, & Ecclesiae disciplinae consultum, celebratis per sacros Antistites variis conelliis. I. H.
Status Ecclesiasticus ordinatus per Concilia.
Ni quidem anno ros. OveteUe Concilium tres edidit canones. Primus prohibet fieri pignorationes. Secundus, ne quis latroni veniam exoret. Tertius negat asylum servo, latroni, proditori convicto, publice excommunicato, Monacho fugitivo, violatori Ecclesiae. Si
152쪽
quis vero aliquid ex Ecclesia, aut ejus porticibus per vim extraXerit, quadruplum restituat. ' . Alterum est Palenti ram, celebratum 1 nno I 29. in praesentia pales illium. Alphonsi VII. Castellae Regis quem Hspani scriptores Imperatorem υ cant , sicin etiam ejus avum marem viri, Alphonsum VI. Praeside Ray- mundo Toletano post Bernar lum Archiasaesule, Primate, ae Romanae Ecclesse legato. Decretum in eo, ut nullus proditorem publicum, periurum, aut excommunicatum apud se retineat. Ut Principes non nimium onerent populum. Ablata Monasteriis restituantur. Episcopi non retineant vagos Monachos sine Abbatum licentia. Nullus stibd, istum alterius excommunicatum reeipiat. Clerici per manus laicorum Ecclesias non recipiant. Regi omnes sine dolo fideliter obediant. Res Ecclesiae sint sub administratione Episcopi. Falsi monetarii excommunicentur. Ganrilium Lexionein, sive Comitia Regdi, e 1 Episcopis S Proce Leusotietiseribus eonflata, Λlphonsum VII. Regem Castellae in Leclesia Imperatorem publiee proclamarunt, eumque hoc nomine appellari praeceperunt: protestante Romanorum imperatore. Iussit deinde Alphonius omnia Ecclesiis ablata restitui. Justitiam rigorose administrare mandavit Iudicibus. Moxque aliqui morte puniti sunt. Malefici jussu Reg s patibulis suspens. Decre- - tum denique, ut finitimi singulis annis in Saracenos irruant. Concilium Tarraconensi anno raso. statuit . ut deinceps in instrumentia publicis poneretur annus Christi Domini. Nam prius secundum ieram suam Hispanicam tantum, aut etiam secundum annos Regum Francorum tempus supputabant.
Continuatio Synopsa Historicae.
1m res ita prospere agebantur in Hispania, ut sere ineontana& fluxa est humana felicitas, publicam laetitiam inopinatus ea sus turbavit. Alphonius I. Aragonius, quem saeptus laudavimus, heros imeomparabilis, post tot 'victorias & hostium manubias, praelio ad satinienam a Mauris victuS, militis non minus, quam Duela ossiciis per iunctus, in acie oecubit, ea tempestate Chri
153쪽
na contulisse seribitur; eo etiam annalibus Ecelesiasti eis inserere dus, quod Ecclesias Regni sui proventibus lingulari liberalitate adis
Visum tune in Hssipania novum genus portenti, Monachus idem. γ maritus, Sacerdos, ae Rex. Ramimis is erat, caesi Alphon si frater qui, postquam jam a te quadraginta annos Monasticen professus, coenobium ingressus fuerat, atque Abbatis & Episcopi munera geDserat, fratre improli domneto, Aragoniae & Navarrae Rex denunciatur, Ponti scis dilpensatione, ducta uxore; ex qua deinceps Arγgoniae Regum stirps propagata est: suscepta filia Petronesia; quae Rir mundo erigario, Barcinonensi Comiti, postea nupta, hoc plieio Catalauniam cum Balearibus Insulis Aragoniae & Navarrae Regno conjunxit; familia Regia per Alphon sum II. filium, ad perpetua tempora exporrecta. At vero non it diute Ram iri in Regem electio transigi potωrat, quin nova Christianos inter Principes bella recrudescerent, communi velut tune temporis Hjspaniarum fato, ut Regibus demo tuis, per cruentos bellorum gradus succe res thronum Regalem Randerent. Vascones Garsam, stirpi Regiae innexum, Navarrael egem dixere. Alphonius Castellanus, reliquis potentior, totumii spaniae Imperium consectabatur. Dilacerata itaque ab utroque Aragonia, Ram laus Regnum, , quod ignave per triennium gesserat, in Romundum Barcinon Gein, generum tuum transtulit: qui parte in praesens am'ssa pacem obtinuit. Atque ab eo tempore Aragoniae insignia in Barcinonensia commutavit , quatuor rubris lasciis per scutum aureum pari intervallo ad perpendiculum defluentibus. Obiit inter haec Alphonius VII. partitus inter filios Regna, &Sanctio quidem Castellam, Ferdinando autem minori Legionis &Ga liciae Regnum reliquit. Verum Sanctio altero Regni anno morbis absumpto, filiolus ejus Alphonsus VIIJ. tunc quadriennis, &Ferdinandi patrui bellis, & procerum perfidiae, obnoxius , Omnium scrintae injuriis petebatur. Conversi dein in mutuas clades Christiani Principes Mauris, ex Africa identidem auctis, locum secernnt, ut Christiana res summum in discrimen fuerit adducta: praestrisin, post infelix praelium , ad Alareum cum Saracenis commilium. Ut adeo primo hujus saeculi medio Saraceni perpetuis eladibus attriti, multis urbibus ae castellis amitsis , extremas ferme in angultias sum rint redacti; altero vero saeculi medio, versa sortunae facie, Christianis Regibus, castellano, inquam, Legioneau, NaVErraeo, RI D V ' LOAIO '
154쪽
gonto, di Lusitano, mutuis odiis bellisque distractis, suas victa rependerint. Dolenda in te res, bonorurnque omnium lachrymis deploranis dat ChristianoMrincipes, Ecclesiae ejusdem Filios, languine Λι assinitata arcte conjunctos, pertinacibus adeo odiis dissidere, minuis- que obrui cladibus, dum tanta belli moles, tantaque rerum, si Veau gloriam, sive ad Regnorum suorum incrementum, gerendarum 'seges, in ipsis Hispaniae visceribus superesset a Mali Ometanis, genae impia, barbara, Christiani nominis hoste jurato, Christianae terrae praedone, S posse re iniquissimo. Uerum . an saeculi XII. duntaxat haec labes erat p septingentos gr. di ultra annos Maho metanos in Hispania nutrivit Christianorum Christiano. discordia. Quot annis jam nutrivit, nutrietque adhuc in aliis, sq-runt discor rentissimis olim, Christianae Religionis Provinciis 3 hie campus am-d η .plus ad messem, ad sincerum virtutis decus, ad gloriam nominis
Non deerant Hispanis vires. Martia tunc gentis indoles, U teranum robur, bellis duratum. Quinque Reges, Christianis ad- dicti sacris, angustis quidem snguli constricti Provinciis, collectis Utamen viribus, sociali foedere, constante & fideli, firmatis, facile Herculeum ultra fretum rejicere hospites inauspicatos poterant, de divisis inter se novis Provinciis increscere ; nisi urente invidia, flagrantibus consanguineis odiis, bella placuisset gerere domestica, &exitiali eonsilio Christianum duntaxat sanguinem fundere : non alio
operae pretio, quam ut alter laciniam aliquam attraheret, alter re traheret, donec urbium ruina, agrorum populatione, regionum
vastitate, atque internecinis conflictibus attriti, Barbarorum irruptionibus paterent singuli. Illud tamen Reipublicae christianae num tot inter calamita- is. tes emicuit. Fundatus in Hispania Equitum ordo geminus, optatum Inlitum Ora adversus Maurorum incursus praesidium, Calatrava, de S. Recti En dint Lal originem l Calatrava Mauris erepta, Templariis militibus custodien-x Vn .. da est tradita. At illi. Barbarorum adventu nuntiato, urbPm de- - . . serunt: actumque de illa fuisset, nisi R nunditis cisterciensis Abbas, Virtute ae prudentia vir eximius, irruenti Saraceno se strenue Opposuisset, collecta manu selecta militum , quos distincto vestimenti . . genere insgnivit. Servatum hae virtute oppidum Abbati, ejusque
ordini illustrissimo eum agro adjacente, a Rege castellano est
155쪽
Ab his initiis saera Calatravae militia ad insignem splendorem , R Ecclesiae ornamentum, perducta, ab Alexandro III. amplo dipi male est confirmata; Garsia primo Ordinis Magio, anno i I 64. Haud multo post alter ordo, divi videlicet scobi siquitum a cessit, qui in visendam deinceps amplitudinem excrevit. Initium tenue, ut magnarum etiam rerum esse consuevit. Ubi fama de s pulchro S. Jacobi Apostoli percrebuit, multos ab exterj3 etiam pr vinciis religio attraxit. Peregrinatio tamen erat ardua, & incur- sonibus Maurorum obnoxia. Canonici igitur quidam, ut iter e peditum redderent, per locorum intervalla plura constituerunt domicilia ad excipiendos peregrinos; magnis propterea Principum liberalitate, opibus & vectigalibus aucti; privatorum etiam in tam religiosum studium donatione adjecta. Enata ex his incunabulis prodiit D. Jacobi militia, ab eodem Alexandro III. sub D. Auguilini regula, confirmata. Anno II 7S. Fernando a Ponte constituto Ordinis Magistro. Insigne militibus, in veste candida erux rubea, in gladii militaris modum efformata. Ad id vitae genus foeminae etiam admittuntur, conjugii sublata sucultate , nisi consensua Magistri accedat.
ARTICULUS RDe Conciliis Anglicanis Saeculo XII.
Praeno da de Statu Angliae. o. Ipla laeuli hujus initio thronum Anglieum constendit H in tui
Iurate L a S. Anselmo coronatus, praeterito iterum Roberto statre majore, Normanniae Duee. Acta fratris sui Wilhelmi restidit; tributa temperavit ἔ sceleribus severas poenas statuit; Normanoniam, a fratre penitus ferme in alios dissipatam, armis reduxit, ae Wilhelmo filio tradidit, beneficiario jurea Rege Galliae acceptandam : hae enim conditione pax inter utramque nationem Est inita. Λt praeclarum caeteroquin Principem, prout Henricum U. Imper torem , eontroversia de Invsuuris eum Ecclesia commisit, pertinae
dissidio, donec ritum per baculum di amullum Episcopos & Abbatis
156쪽
investiendi abrogaret: ut ante meminimus. Obiit anno Christi II 3s. Regni 3 s. aetatis 6 s. reliquit Mathil unieam filiam nam Wllhelmus filius Normanniae Dux ante obierat) primis nuptiis desponsam Henrico V. Imperatori, secundis comiti Andegavensi, ex quo deinceps nova Regum Anglorum series. Mathildi filiae Henricus Regnum paraverat. At illud post ejus . . mortem invasit Stephaniιr, Henrici ex sorore nepos. Qui Mathildi Stephisin. fidelitatem ante & subjectionem juraverat. Sed parum hoc et fuerat, nisi & alterum juramentum violasset, quo Episcopis sancte promiserat, quod libertatem Ecclesiasticam salvam relinquere, nee hona Ecclesiarum , etiam sede Vacante, velit attingere. Contraria omnia fecit. Thesauri Ecclesiarum direpti, posseisiones laicis venditae, plures Episcopi capti, ct in custodiam dati. Atque inde Mathilde ejusque filio Henrico jus suum armis urgento, tota Anglia turbata & in partes scissa. Wintoniensis Episcopus Stephani frater ipsemet eausam egit Ecclesiae & Episcoporum contra fratrem. Si rei essent Episcopi, secundum Canones in Synodo judicandos esse. ' . Indicitur prola Gnodus, in qua Regius procurator Episcopos
eaptos accusavit, praesertim Sarisburiensem , quod Mathii di faveat, eique arces extradere voluerit. Cretorum eum a Rege non ut Epl-
seopum, sed ut Regis Offetalem esse mandatum custodiae. Negavit Episcopus, se unquam Regis ministrum suisse, instatque, ut tua sibi dieatur a Synodo, alias ad altius se provocaturum tribunal. Pronuntiavit Praeses Concilii, perperam actum, quod Regii ab ex cutione coeperint judicium; oportuisse Episcoporum cauam priua deduci ad Synodum Episcoporum, ibique cognosci ae judicari: spoliatos pro in secundum canonum placita ante omnia debere restitui. Nihil obtentum a Rege, graves minas addente, si causa Romam
deserretur. Temperatum tamen a censuris.
Magnis interea calamitatibus bellisque domesticis Regnum op- e. pletum, Mathilda elusque filio Henrico jus suum persequentibus. Reari ILRtque imprimis ,ricus Dux creatus Normanniae; cumque dux siet Ezramram Aquitanam, a Ludovico VII. Galliae Rege repudiatam ,riquitania etiam est auctus. Tandem in Angliam eum exercitu trainjiciens, pleraque cepit. Stephanu1 vero Rex Obiit anno Hs4. Regni I9. Tum vero Angliae Regnum ad Andegmensem Domum translatum , quem diximus, IImraeum II. Mamildis & Godolaedi PIanta- genetae, Andegavensis Comitii, filium, primum ex ea Regem ha- vult, Henrici I. ex filia nepotem. Poteus hic erat Princeps, Rex U 3 , . Angliae,
157쪽
Angliae, Dux Normanniae. & Aquitaniae, Andegavensum, Ceno- metuensum, & Pictonum comes. Hos Dueatus & Comitatus clientclari jure a Galliae Rege habebat, ipse vero homagium cXegit a Naleolaeo Seotorum Rege. Mathildi ejus matri hoc inscriptum
ortu magna, viro major, sed maxima prole,
Hic jaceι Hemici filia, sponsa, patrenu. Nam filia erat Henrici I. Angliae Regis; conjux primum ΙIenrici U.
Imperatoris, dein Comitis Andegavensis; parens Henrici II. de quo loquimur Regis Angliae, vasto animo principis , atque omnino eximii, nisi praeclaras animi dotes vitiasset bello adversus Ecclesiam ejusque libertatem suscepto, & tyrannide in S. Thomam exercita .. At vindicem Numinis dexteram sensit. Nam praematur O COnsilio inter filios, quos ex Eleonora susceperat, provincias diuiserat. Et Henrico quidem Anglia & Normamiae haereditatem attribuit, Richardo Aquitania, Gode Dido urinoris Britannis. Joannem Vero, quarto genitum omnino praeterivit. Unde Bonnes sine terra dictus est. At hi omnes una in patrem insurgunt, bellumque movent, adjuti inde a Galliae, hinc a Scottae Rege. Tot simul internis externisque hostibus oppressus Henrieus A. sagellum Divinum exosculans, ad S. Thomae Martyris, quem imterfecerat sepulchrum, adrepsit, nudis pedibus, saccoque indutus, atque inter lachrymas & juges precationes a Monachis Cantuarienis sibus virgis caedi voluit. Sic superis placatis primo Scottae Regem vicit, captumque abduxit, tum in Galliam translato bello, ad pacem rebelles filios adegit, ea lege in tam, ut praestito patri hiam,sio supremum ejus dominum agnoscerent. Scotiar Rex praestito horninio S jurata fidelitate liber dimissus ad Regnum laudate: atteris Anglicanae Ecclesiae jure in Scotorum Ecclchas. Sed nee filiis impune suit. pietatem in patrem laedere; nam eum postea rursus in pa rem essent perduelles, a Smodo Catamensi diris devoti, ante patrem oberunt, Henricus, Regia Galliae gener, jam Rex coronatus, & Gc d mdus Dux BD tanniae. Cum deinde ph: lippus Gadiae Rex hPil m moveret Henrico, legatus Clerrentjs III in torcietum pomminarus est, ni ab armis di. Rederet. Ruspomui Gallus, se nullius juri subjacere in causa ulei-stendi iniurias, sibi & coronae si ae a Uasali hi suis illatas. Belium
igitur pro secitus, complura munimenta eX pugnavit, pacemque,
quam voluit, obtinuit. Marrore mox confeduis obiit Henrieus u. anno II 89, Rectat 34. aetatu 36.
158쪽
Meeessit filius Rishardo L. qui recuperatis, quae Philippus II. t et Galliae Rex nupero bello abstraxerat, pace jurata, cum eodem ex Ractardus peditionem sacram in Orientem suscepit: atque in itinere Cyprum expugnavit. Sala dinum memorabili pratio vicit. Ortaque Duces inter Christianos fatali semper dissidio, rediit, traditis Henrico Campaniae Comiti Regni Hierosolymitani reliquiis, Guidoni vero Lusignano sub onere laudati Cypri Regnor qui eidem jus suum in Regnum Hierosolymitanum cessisse scribitur. Unde Angli praetensio. nem in Regnum illud sormarunt. Rediens Richardus, pene naufragium passu, . a Leopoldo, Au striae Duce, ob injuriam aceeptam. interceptus, Henrico VI. Imperatori est traditus. Cui Caelestinus Papa censuram est eommina. 'tus, nisi captivum dimitteret, uti etiam Regi Galliae, si provincias ejus invaderet. Liber tandem Richardus est dimissus, multa pe. cunia numerata. Ordinatis dein suis provinciis defunctus est anno 1 I99. Regni Io. aetatis a. ex quia prole carebat, successit ei frater Rames sine ima.
Observatio circa controversiam, inter S. Τhomam &Henricum II. agitatam.
oenricus II. quem diximus, ex Andegavensi Comite, propter matrem suam, Henrici I. filiam, Rex Angliae factus, magnum initio Religionis ae Reipublicae studium praeseierens, singulari restimatione & amore prosequebatur Thomam, Eeelesiae Archidiaconum, virum eximia probitate, side integritate, constantia.' Unde illum Caneellarium Regni esse voluit. Et eum brevi postdeeessisset Theobaldus, Cantuariensis Archiopiscopus, nullum alium eo fastigio digniorem credidit. Promotus igitur, quamVis reluctans, ad eam dignitatem , Cancellarii munus, Rege invito, deposuit, asserens, neminem, Deo militantem, implicare se negotiistaeularibus. Sed mox inter eum fit Regem iacta sunt dissidiorum semina. Nam. I. aegre serebat Rex, depositum ossicium Cancellarii, sperahat enim , collecta in una persona Ecclesiastica fle saeculari admini ratione, aptius tranquiliusque utramque Rempublicam guberna. um iri. a. Quod Thomas tributa'vellet imminus. 3. Quod ur- c a ' geret,
159쪽
geret, ut vacantes Episcopatus & Abbatiae quorum reditus tempore vacaturae Rex percipiebat 9 Praelatis idoneis ocius instruantur. Quarta ' praeeipua dissensionis causa fuit immunitas Ecclesta sica. Nam Rex volebat, ut nullus Regis subditus excommunicetur Rege
inscio; & in Synodo Londinensi petebat , ut Clerici facinorosi non
tantum canonicis poenis plectantur a Sacerdotibus , sed curiae statuis Iari ex tradantur , corporalibus suppliciis assiciendi: nulla enim alia ratione illos coerceri posse. Episcoporum Concilium, praeeunte Τhoma rogavit Regem , ne aibertatem Leelesiastieam laederet. Cumque Rex quaerendo instarct, an observare velint Regni consuetudines 3 reposuerunt, se servaturos, salis tamen ordine Itio. Qua voce Rex offensus discessit: plurerque deinde Episcopos qua minis, qua blanditiis a sententia Thomae abstraxit, ut invisiam illam Regi clausulam retractarent, Acconsuetudines se servaturos absolute promitterent. Tandem & ipse Thomas, Episcoporum precibus flexus, atque ad avertenda majora mala, simpliciter, se consuetudines servaturum, juramento spopondit. Uerum eum Regii ministri, ut Ecclesiam servituti subjicerent. di nova dissidiorum inter Thomam & Regem semina spargerent, sub
nomine consuetudinum Io. articulos in conventu Carendonensi conis
derent, atque in iis varia in Ecclesiarum Statusque Ecclesiastici praejudicium comprehenderent, Thomas facti nuper promissi deservandis consuetudinibus paenitens, articulos eos ad Alexandrum III. misit: qui aliquibus toleratis, alios damnandos putavit: Regem etiam hortatus, ne Ecclesiam ser vili iugo premat, sed inter Regni R Saeerdotii jura distinguat. Cum autem Rex postulationi suae pertinaciter insisteret, atque in μνιbantonensi Smodo iudicium in Thomam exerceret, inique acicusatum , ae de rationibus reddendis postulatum, is a soro hoe i competente ad Sedem Apostolicam interposita appellatione in Galliam profugit , ubi tunc Alexander lil. degebat. Is Northamiaptonensis conciliabuli acta rescidit, ac Thomam Archiepiscopatum deponere prohibuit. Thomas sex annorum in Gallia exilium passus, post varias in hac causa Synodos . congruisus, legationes inter Alexandrum Papam ct Henricum Regem, tandem anno II po in Archiepiscopatum suum reductus est. At eodem adhuc anno in Ecclesia immanissima interemptus a quatuor conjuratis, qui ex Normannia, ubi Rex tunc morabatur, ad hoc facinu Patraudiata advellerant, rati, is
160쪽
gratum praestituroa obsequium Regi, qui in novas adversus Thomam querelas fuerat effusus, propter excommunicationem eorum, qui eoronationi filii ipsius anterfuerant. S. Thomas, dum in suo viveret exilio, saepius euriam Roma. nam est adhortatua . ut spirituali gladio exerto Henrici terras inter. dicto subjiceret, & illum cum Episcopis ipsi adhaerentibus anath male feriret ς sed Pontifex Alexander cum Friderico I. Imperatore collissis. noluit Anglum etiam in se eoncitare, factionemque Pseuis Maeontificum tanto ineremento augere. Unde tempori.cedendum ratus, identidem ebullientem Thomae zelum cohibuit, ne in suumina prorumperet graviora. Tandem autem eidem concessit, ut angliam interdicto subjiciat, Quod, ut Epistopi averterent, per suaserunt Regi, ut Thomam in Archiepiscopatum & possessiones .mas restitueret, nullo exacto juramento de observandia consuet dini hin. Caeterum Rex de caede Thomae graviter doluit, vel dolere se mutavit: illiusque innocentem se esse omni ope probare labor vit. Cumque a subjugata Hibernia in Normanniam redux jura. mento se purgasset, imposta paenitentia, a legatis Pontificiis iuae rimar- cincitis absolvitur. Gravissimis inde calamitatibus in vinlut , filio Henrico adversus eum rebellante & transmarinas in GaIlia provincias invadente, Angliam vero Scotis devastantibus, S. Thomae, ab Alex endro IlI. in numerum Sanctorum jam relati sepulchrum, nudis pedibus, ae humili poenitentis habitu, ut prius nomini, accessit, atque a clericis flagellari voluit. Quo sane facto sancti Martyris intereessionem meritus, Scotos gloriose devleir, ct filios in ordinem redegit. Tum vero curavit, ut res cs, lapsae Anglieanae Eeclesiae in Synodis restaurarentur. Quaeret fortasis quispiam, quinam fuerint i 6. illi articuli prae tensarum consuetudinum Angliearum, quibus sanctus ille Praesul constanter adeo ad mortem usque sese opposuit
Resp. hane ego summam. I. Causae litigiosae de advoratia di praesentatione Eeclesia. - ,
Tum in euria regia tractentur. , . Censue oa. Ecclesiae de laudo Regis non possunt absque illius eonees ἰζη F one in perpetuum dari. '3. Clerici acculati compareant eoram Iudieibus redis. 4. Absque licentia Regis non Ileet Episcopis Regno exire.