장음표시 사용
411쪽
Prin i pum leges conlem uani Subditi enim a similibus nuptiis acile abstinebunt, dum plane norunt ex civilium
essectuum privali0ne gravissima damna tum sibi, tum liberis imminere.
Putamus rem gratam et utilem acturos, si in medium pr0seramus gravissima verba, quibus acultas theologica Lovaniensis a Carolo Lolliaritagiae Duce sententiam rogata respondit. Sunt autem hujusmodi Extra dubium esse positum, penes saeculares Principes esse potestatem irritantia impedimenta sto tuendi respectu matrimoniorum non baptizatorum sibi subditorum, quatenus primis celesiue saeculis impedimenta matrimonii Principibus tum ethnicis, tum christianis constituta admisit Ecclesia Saeculo quarto heodosius, christianus pientissimusque Imperator, decretum tulit, quo consobrinorum matrimonio irrita decernebantur cujus decreti cum elogio meminit S. Imbrosius epist. 66 ad Paternum. Nunquam Principes saeculo res potuere irrita facere matrimonia delium, quoad omnes Fectus, nisi consentiente, et robur
addente Principum edictis ipsa Ecclesia. Hoc docet S. homas quem passim Theologi sequuntur namque tametsi jus aliquod in matrimonia potestati civili competere non ibi itentur, dum diei L. 4 sent dist. 34 . 1 a. 1 ad 4 jure naturae, divino, ecclesiastico, et civili impedimenta dirimentia constitui posse;
circa Christianorum tamen matrimonia eorum esse restrictam
Imtestatem asserit, dum ait L. 4 dist. 42 q. 2 a 2 ad 4 PROHIBITIO LEGIS HUMANAE NON SUFFICERET AD IMPEDIMENTUM NΛ-TRlMONII NISI INTERVENIRET ECCLESIAE IUCTORITAS QUAE IDEM
ETIAM INTERDICIT. Quae verba saltem de fidelium motrimoniis intelligi debent eum nemo sit, qui in dubium revo et, utrum Principes saeculares matrimonia insidelium, seu non baptizatorum, qu0ad omnes etpectus, irriture valeant. Idem factis historicis valet demonstrari. Pulla vicinus enim lib. 22 Hist. Cone. I rid.
412쪽
238 LIB. III. C. I. DE BEBI S CCL ΡΟΤΕSΤ. SUBJECTIS e. 4 refert, Regis Golliae oratores diu multumque institisse opud Patres Concilii, ut matrimonia filiorum familias non consentientibus parentibus contracta irritarentur; quod Patres post diuturnum examen multis et gravibus de causis obnuerunt. In ita per oratores institisset Reae Galliae, si penes se 'anc potestatem esse reputasset ' In Ecclesia abnuente generale impedimentum constituere pro omnibus christianis delibus, Rem Christianissimus pro suis subditis legem irritantem non tulisset Hoc tamen Galliae Reges nunquam attentarunt, et proinde id esse posse non eae istimarunt varii quidem Galliae Reges matrimonia filiorum familias absque parentum consensu contracta, nulla et irrita declararunt; at quoad spectus civiles tantum, quod eorum non aecedit potestatem. alia autem matrimonia quoad ejectus tantum civiles esse irrita patet ex Ludovici III res1ponso Hic enim Galliae Clero super dicta clausula sollicito et anxio respondit, NON VALIDE CONTRAHI, intelligi OLO AD EFFECTUS CIVILEM: quorsum tam inquieta Cleri Gallicani sollicitudo, ut Regis edicti tolleretur ambiguitas, si Principi saeculari potestas competeret contractus matrimoniales sic irritandi, ut nec naturale vinculum inducere, nec Sacramenti materia esse pos
Igitur qualiscumque sit quorumdam Gallio Portamentorum circa talia matrimonia praxis et sententia, si ambigua sit, ad praedictum Ludovici III et lar tionem, et ad mentem illius est explicanda si vero inveniatur adversa, per eamdem erit
Ecclesiae Gallicanae circa talia motrimonia sententiam manifestam facit Hubertus, qui Cleri Gallicani nomine scribens adversus est ii edicti detrecto tores sub titulo OPTATI GALLI sic ait:
TAMQUAM DIVINI JURIS INTERPRETIS AC ORACULI DE VERITATE, DE V LIDITATE, SUBSΤΑNTIA, CAUSIS, PAR TlBUS, CONTRACΤU CONSENSUQUE, T MATERIA ET FORMI CONDITIO IBUSQUE, EFFECTISQUE SACRAMENTI MATRDIONII DECERNERE, UNIUS ECCLESIAE EST.
413쪽
j LXII. DK MATRI RONIO 239quam de eoput in ipsismet Galliis adstruitur, soli celesio e competere potestatem statuendi conditiones requisitas ad validi talem contractus matrimonialis, quatenus ad Sacramentum ordinem habet, potestati civili jus non est adscribendum, quo valeat contractum utrimonialem irritum facere, nisi in ordine adespectus civiles. Ipse an-Εspen, quem nemo suspicabitur nimium Ecclesiasticis favisse Ecclesiae jus tribuit impedimenta matrimonii dirimentia privative sto tuendi sic enim scribit Iuris Mel. Univ. p. 2 l. 1 tit. 13 QUIDQUID SIT, HOC CONSTAT, JAM
PLURIBUS SAECULIS ECCLESIAM, E QUIDEM PRIVATIVA AUCTORI TATE, ET CUM EXCLUSIONE PRINCIPUM SAECULARIUM IMPEDIMENTA DIRIMENTI INTER CATHOLICOS ORDINASSE, EAQUE PRO TEMPORE, ET LOCORUM CIRCUMSTANTIIS NONNUNQUAM EXTENDISSE, VEL LIMITASSE, UT ETIAM RELAXASSE AC PER CONSEQUENS NEGARI NON POTEST, QUIN ECCLESI HAC POTESTATE A PRIMIS SAECULIS PACIFICELSA SIT.
Constat etiam, impedimenta matrimonii stetisse auctoritate Ecclesiae, quae Principes saeculares cessare volebant; nam cum Theodosius statuisset irrita matrimonia in secundo gradu consanguinitutis, illud decretum sic suum fecit celesia, ut eum ircadius et Honorius illud revocassent, hoc minime obstante idem impedimentum per8everaverit.
DE CAUSIS MATRIMONIALIBUS ridentilia Syn0dus sess. 24 de matrim can. 12 generatim desimi vit: Si quis dioeerit ausus matrimoniales non spectare ad judices ecclesiasticos, anathema sit.
Non exinde lumen verba sunt Benedicti XIV de Sy-n0d. Di 0ec. lib. I cap. 9 quod causae utrimoniales fori in ecclesiastici, fus erit piscopo quidquid matria
414쪽
monium ultingit , sibi suoque tribunali adjudicare, sed
causarum naturam attente inspicere et distinguere debet. Hi sunt causarum matrimonialium genera aliquae versantur circa initi conjugalis foederis firmitatem. Iliae
sunt causae incitatae aut super validitate sponsalium, aut super jure instituendi divortium quoad horum , et quoad cohabitationem .... Iliae demum Sunt causae, quae connexionem quidem habent cum matrimonio, sed res mere politicas et temporeses directe atque immediate respiciunt. Itaque dicimus, duo tantum pri0ra cauSarum matrimonialium genera ad ecclesiastic0s judices pertinere. t ex0rdium sumente a prim genere, quod est earum cauSarum, quae super initi conjugalis Dederis firmitate ver-Sanlur, perspicuum est, dum causa agitur de firmitale ederis conjugalis, idem esse ac si quaesti de Sacramenti validitate instituatur. Namque Sacramentum nullo m0d est a matrimoniali 0 utractu diversum aut disjun-ettim, tam illam re a re, ut tamquam es, quae extrinsecus superveniat. Sed Sacramentum et matrim0nium una atque eadem res est; sive matrim0nium est Sacramentum,
qu0do ridentina Syn0dus definivit sess. 24 an D: Si
quis dixerit, matrimonium non esse vere et proprie nume septem legis evangelicae Sacramentis a Christo Domino institutum, anathema sit. Hinc S. Thomas in supplement0leri pari qua est. 2 art. 3 ad 2 ait hctus exteriores, et verba exprimentia consensum directe faciunt nexum quemdam, qui est Sucramentum matrimonii. Igitur cum s ediis c injugale Sacramentum sit, de Sacramentis autem
415쪽
judicare ad unam celesiam pertineat, palam est causas omnes, quae firmitatem conjugalis laederis sive matrimonium spectant, in sor dumtaxat ecclesiastic dijudican
Sed junt, plures e0sque graves he0l0g0s docere, matrim0nium sine Ministro Ecclesiae, et siue aliqua eligionis caerim0nia initum, non esse vere et proprie Sacramentum, sed tamen verum, firmum, et legitimum matrimonium habendum esse quam quidem pinionem Melchior Canus de l0cis heol0gicis lib. VII cap. 5, quantum p0tuit, tueri et illustrare c0nalus est. Cum igitur hac rati0ne concludunt Sacramentum a c0ntra elu matrimonii dividi 0ssit, id consequens est, Ut non Omne, de firmitate matrim0nii quaesti0nes, seu causae ad 0rtim Ecclesiae deserendae sint. Huic argument respondemus, neque antim, ne ille ali0s ejusdem pinionis patronos ita c0nlraelum matrimonii a Sacramento dividere, ut contractus et Sacramentum Seorsum Xislant, sed tantummodo contendere, interdum posse vertim, strinum, et legi limum matrimonium c intrahi, quin sit Sacramentum. At vero cum matrim0nium lainitur, ut Vere et proprie Sacramentum sit, tunc plane salentur, e0ntractum et Sacramentum non duas esse res inter se distinctas , ita ut una ab altera secerni 0ssit, Sed unam eamdemque rem, quia contractus matrimonii
est materia Sacramenti. in Melchior Canus citat , 0 codisserens de matrimoni ita uilo, ut sit eliam Sacramentum Verba, inquit, contrahentium sunt Sacramen tuu , id est, contractus est Sacramentum. EL paulo post cita
416쪽
242 LIB. iii. c. II. DE REBUS CCL POTES P. LBJECTIS
c0ncludit Verba igitur contrahentium materia Sacramenti sunt, sive, ut verba S. I homae iterum usurpemus, actus eaeteriores, et verba e rimentia consensum directe faciuntneaeum quemdam , qui St Sacramentum matrimonii.
Praeterea Benedictus XIV de Synod Di0ed. lib. VI
cap. 7: Scimus profecto, ait, esse Theologos, qui in ipso fidelium matrimonio contractum a Sacramento ita dividunt , ut illum omnino perfectum quandoque consistere credant, quin ad Sacramenti excellentiam pertingat. Sed quidquid sit de huc opinione, quum nos quidem nunc in medio relinquimus, ea certe locum nullum vindicare sibi potest apud eos, qui ridentina lege obstringuntur
etenim qui praeter formam a se praescriptam matrimonium contrahere attentant, eorum ridentina Synodus non Sacramentum modo, sed contractum ipsum irritum diserte pronunciut, atque, ut ejus verbis utamur, eos ad sic contrahendum omnino inhabiles reddit, et hujusmodi contractus irritos esse decernit.
DE CAUSIS SUPER SPONSALIBUS ET DIVORTIO Sequitur genus alterum causarum, quae circa sp0nSalia et div0rlium iustituuntur. Iam vero, inquit Benedictus XIV de Syn id. Di0ec. lib. I cap. 1, causae eaecitatae aut super validitate sponsultum, aut super jure instituendi d. bortium quoad horum et cohabitationem ob illum re 'clinii, quem habent ad matrimonii Sacramentum, ad 0lum judicem ecclesiusticum deferuntur; qu0d
417쪽
S. LXVI. DE CAUSIS SUPER SPONSAL ET DIVORT 243
de lutitur eae cap. 10. x litteris de sponsalibus, et eae cap. Porro de divortiis. Praeterea in hisce causis judicandis saepenumero e-cUrrunt quaesti0nes, quae ad 0res pertinent, et negliginuli pacto debent de his vero in sero civili nulla c0gnitio est , neque etiam esse potest. Ob hanc rationem Protestantes ipsi censuerunt, causas de sponsalibus et divortio a C0nsist0rii judicandas esse. Cujus rei locupletissimus testis est Boelim erus, script0 inter eos valde celeber, qui duris Ecclesiastici Pr0lestantium lom. II it. S. 14 ita scribit Protestantes quamvis negent, matrimonium esse Sacramentum , aestimarunt tamen majores nostri, matrimoniales causas D CASUS CONSCIENTIAE esse
referendas, quorum cum non habeatur ratio in foro saeculari, merito easdem judicio ecclesiastico esse delegandas. Et S. 25 Ideo vero causae matrimoniales ad Consistoria nostra spectant, ut doctrina Iuris Pontificii universa de hac materia recepta sit. Pertinent itaque ad Consistorium etiam causae PONsΑLIORLm, si vel mainime sint de futuro, et quamvis hae rationem Sacramenti non habeant de Iure Pontilicio, hoc ipsum tamen eas suo foro vindicavit, et ad ejus exemplum praxis Protestantium. Et denique . 27 Similiter in causa adulterii,
malitiosae desertionis, insidiarum vitae structarum , vel saevitiarum simplicium, quatenus AD DIVORTILH, e Separationem quoad horum et mensam agitur , cogniti est Consistorii.
418쪽
244 LIB. III. c. II. DE REBUS ECCL. POΤΕΑΤ. SUBJECΤIS Tertium causarum matrimonialium genus causas mere civiles complectitur, veluti de dolibus, de donationibus propter nuptias, de alimentis, de successi0ne hereditaria, et id genus alias. De quibus nihil attinet dicere, nisi qu0d hujusm0di causae ad sorum civile pertinent.
DE REBUS ET CAUSIS CONNEXIS SEU Mi XTIS
Sunt res aliquae sive jura, quae quidem Vere et pr0prie spiritualia n0 sunt, sed cum spiritualibus connectuntur. Hujus generis sunt Beneficia Ecclesiastica sacra nempe ministeria, Hae temporales redditus perpetuo adnex0S habent, sic etiam uspatronalus, Decimae, et reli illae res temp0rales, quae rebus spiritualibus adhaerent. Hae res cum spiritualibus connexae vocari etiam Sole ut mi aetae, quia versa nidi circa rem temporalem, Um spirituali 0njunctam, et propemodum admixtam; nonnulli lamen Canonis lae eas c0ntendunt res laetas appellari
debere, non quae spirituale aliquid cum emporali adjunctum habent , sed quae vel privilegio aut diuturna consuetudine utrique polesiali ecclesiasticae et civili commune evaserunt, veluti delicta , quae mixti seri dicuntur, in quibus alterutri potestali licet priori 0 0neg0tium occupare. Verum quaesii 0 ne de n0mine praetermissa, quaerendum p0lius est cujusnam auctoritati et
judici res hujusm0di subjiciantur ' 0an. Devoli in Proteg0 me uis in us a noui cum universum cap. XII S. 19 Ut rectum, inquit, ferri p0ssit judicium, v justi ponuntur sines ecclesiasticae et initis potestatis, illud mihi
419쪽
in primis observandum videtur, cujus auctoritate et legibus ea res, de qua quaeritur, constituta sit. Neque
enim dubitare quis p0test, quin is, qui rem aliquam constituit, legesque tulit, cum quibus eadem administraretur, omnem in ea jurisdictionem et auctoritalem habere debeat. atqui ab Helesia instituta sunt beneficia, juspatronatus, decimae, jus funeris et sepulturae jura multa et privilegia Episcvorum, jura Parochorum et cetera, quae aut spiritualia, aut spiritualibus annexa sunt, de iisque omnibus ab Ecclesia leges praescriptae sunt. Cuncta igitur ab ejus auctoritate pendere debent. Ex quibus illud etiam manifestum est, eat Sa omnes, quae de rebus temp0ralibus spirituali adnexis in judicio versantur, ad serum cclesiae pertineres namque c0gniti0 causae ad eum spectat, cujus jurisdicti0ui res, de qua agitur, subjecta est. Hinc Alexander III cap. 3 de judic. Causa, inquit, jurispatronatus ita conjuncta est et connexa spiritualibus causis, qu0d nonnisi ecclesiastico judicio valeat terminari. Recte itaque scriptum est a annerot0m. IV disp. 8 n. 166 Causae spirituali adnexae ab Ecclesia noscendae et judicandae sunt, tum eae jure communi cap. 2 et 3 de foro competenti, et cap. 3 de
judiciis, tum eo etiam, quod judex luteus jurisdictionis
spiritualis plane incapa censeatur. Namque res temporalis desinit esse talis, eum fuerit anneae spirituuli, ut ait Pi- cliter in Summa durisprud sacr. univer lib. 2 lit. 2 D. 44. Quamquam vero causae spiritualibus adnexae ad judi- dicem ecclesiasticum spectent, n0n 0lum si quaesii Sit
420쪽
246 LIB. III. c. II. DE REBLS CCL POTEST SUBIECTIS
proprietatis, seu uris qu0d dicunt petitorium, verum etiam si quaestio possessi0nis agitetur; similes tamen causae aliquibus in pr0vinciis, si judicium pr0prietatis sit, ad ecclesiasticum quidem judicem remittuntur; sed in judicio
possessi0nis apud serum civile tractari s0lent, qu0ties agitur de retinenda vel recuperanda p0ssessi0ne, non lenis de adipiscenda quaesti sit. Hac super re C0Varruvias practic quaest. cap. 37c0nclusi 0 ne prima animadvertit, non posse laicum judicem secundum rigorem uris cogn0scere de causa possessoria seneficii celesiastici, cum ad justificandam possessionem in hoc casu sit necessaria quaedam summaria probatio alicujus tituli apparentis, nec aliter possit possessio obtineri. Et iterum: Opinor, judicem saecularem nec in interdicto adipiscendae, nec retinendae, nec recuperandae posse cognoscere de causa possessoria Beneficiorum ecclesiasticorum maxime quia in hac specie non solet controversia contingere nisi inter Clericos, et ideo cum reus Clerieus sit, ad judicem ecclesiasticum erit causa deferenda, perpensis uris utriusque principiis, et conclusionibus admodum receptis, licet causa possessoria nihil haberet inlaetum proprietatis, nec esset in ea quid spirituale, imo tota esset omnino temporalis. Et quamquam in ceteris causis n0n beneficialibus videatur in eam sententiam pr0- clivis esse, secundum quam licet saeculari judici in causa p0ssessi0nis judicare, ita ut in secunda c0nclusi0ue asserat Quoties tractabitur de causa possessionis decimarum,