De accentvvm graecorvm nominibvs ..

111쪽

- 105 quintus quisque gravior diapente effeeit intervallum eun quinto quoque aeutiore, ita ut eum harmonia distatur ex eum inee gravitate componi, e . . e Sonu Sit gravis, a Sive hoeutus. De nudo Sermone tenemus larissimum testimonium ristoxeni cuiusdam apud Dionys de com p. p. 40 X. U.-R.

quimur intervalla, ut taeeam de affectu es. e. g. Thoma Die Instrumentation de Meis tersinger I p. 16 sqq. - neque a musi eo holuine statuta sunt, tamen id fortasse Verum est syllabam aeutam diapente vel diatessaron fere intervallo fuisse aut afui8se creditam esse a reliquis. Praeterea si syllaba aeuta paulisper modo fortius pronuntiabatur quam steterae et ph0neti ei quidem negant etiam ab earum linguarum Reeentu, in quibus longe praevalet mustea μ prosodia, omnino abeSSeletum quantulum eumque , Vel ideo intervallum illud maius Videbatur quam re vera erat, Si quidem etiam parium altitudine Sonorum alter, paululo fortior faeile aeutior existimatur es.

Stum p Τon psych. I 345 sqq. praecipue p. 365). Sed eave

Stotele pro p0Sitivo Euc, et pupui ef. 0ph. l. 1794 14)comparativo quoque utitur Soph. l. 1774 35 sqq. agitur de

ambiguitatibus prosodiacis o Tu TIUTO InluuiVε OEUTε9OV, 70 purεpo piηθευ. Idem ξUTηTu et pupυTnra inter elementorum differentias asser Poet. p. 14564 31 sqq. v. i.)ἰef. etiam Dionys de Dem0sth. 242, 22 U.-R. Plato igitur in unaquaque Voce agn08eit harmoniam quae eonsistit in aeutarum et gravium syllabarum mixtura, ita ut per 'ae appareat harum mnam Syllabatu AESSe incutiSSimam,

112쪽

- 106 stetera graViores. Haetenus do et rina prosodia ea, a musteis ut vidimus condita musteisque voeabulis exstrueta, arte eum illa diseiplina erat coniuncta Neque aliter res se habet in Aristotele omnino X speetaveris hane diseiplinam una eum tota arte grammati ea, veluti eum lyri eorum ti aetatione praeeipue metri ea - diseretam esse a musi earum rerum studio atque memoria T v pluo vita quae utramque Coniunge bant laxaGKOUI V. De 0etrina grammati ea. Aristoteles ut vidimus saepius elementorum eientiam ad metri eo relegat, unde apparet eum res prosodia ea obiter tantum stringere et iam ante eum plura fuisse en uel eata, quam ab ipso comperimus λ). Quod infra nonnullis exemplis illustrabitur. Apud Aristotelem primum Oeeurrit vox I post diu ut nee entu nomen. Vidimus Reeen tuum doetrinam OrSam 88 a totius enuntiati tenore, deinde pervent 8Se ad singula V0 deS. Sed quo subtilior fiebat, eo magis eurabat Singula, dum nequieseeret in singulis syllabis atque voealibus. Atque in sonorum Seriem bene quadrabat o tipuovici, quae significabat Sonorum minime duorum rationem et ordinem, eontra Si ingulae 8yllabae ex o eis orpore Solutae eonsiderabantur, OVUm

desiderabatur voeabulum quod signifiearet id quod secedit ad Unam illamque Oealem. Itaque pluovici sensim disparuit ex voeabulis prosodiaeis et usu probata est vo Π9OC Ubia, quae nihil signifieabat nisi eum altitudinis gradum, qui singuli additur vocalibus, ut ex sermone evadat eantus. Nam OVOg, quod praeterea de sermone nuneupabatur es. Xen Cyn. 6, 20),

113쪽

- l0T simul notabat magnitudinem et vehementiam, quam iam Pythagorei veteresque rhetores diligenter ab altitudine distinxerant. Sane etiam spos dici initio totam pronuntiationis cantilenam exprimebat, quae in ludi exercitatione excolebatur; deinde autem, o Siquam magis eonsiderabantur Singula, ad Singulos aestentus pervenit, id quod e testimoniis apparebit. Sed Πpost dici, i. e. ελ dici, etiam nonnullis aliis ommendabatur ausis. Primum Grae eorum pronuntiatio multo propius accedebat ad cantum quam nostra . . euius rei a multa exstant testimonia Saepe ii, qui ex eitati asse eiu vostem tollunt, dicuntur fere uanere, ef Aristo X. p. 102χX. V T

eum Aristides Quintilianus expliearet, eontendit p. b. Ialin)

tium de mustea I 2. Satis multi rhetorum loci ho illustrant,

57 27 Quintil. 11, 3, 57 sqq. Dion Chrys0stom. 32, 68 I

287 8 Arnim. Denique f. Plut dese et orae 42 ab, ubi

114쪽

- 108 'Ope Iru Tλ. Sed haec Dionysius loquitur praeter ex peetationem et non Sine vehementia, αλλο ευTεivouεvo ut ait Plato, ut suspieeris alium quendam contrarium dixisse. a Saltem melodiarum fragmenta quae ad nos pervenerunt, tam aesturate harmoni eis intervallis depingunt aestentus, ut viri doeti non sint veriti ex melodia oneludere, quae fuerint sermoni inter

universum duo observantur modi eius quae intereedit intereantum et verba necessitudinis aut poesis inservit musicae, ita ut verborum sensus evaneseat prae eantus illedebris, aut mustea id agit, ut verborum sensum etiam clariorem reddat atque sileastiorem. Alterum faetum S in noStra opera ante-Wagneriana et partim certe in Euripidis eanti eis h0ristis atque monodiis sed plerumque tragiei Graeci qui iidem erant poetae atque muste euravisse Sunt putandi, ne Sententiae cantu perdantur. Quare plerumque melodia se applicabat ad verba

indole magis e0gitat quam de singulis). Et ut sit si verba

poetae magni aestimantur, Vitabantur Omnia ea cantu ornamenta, quibu men audienti avocatur a Sensu, veluti melis

plum oui l. 437, ut suspieatur Gras Der ampi in die Musili in Alterium 190 p. 5). Itaque si prosodia mustea

Sequebatur accentu8, eo magis proeliVe erat hane ostem ad Dudum Sermonem tranSferre, postquam muste harmoniam aeu- minis et gravitatis in eo agnoverant. Haec translati saeta est ante Aristotelem, apud quem vox apparet ut arti VoeR-bulum usu probatum quin eam si iam adhibuisse videtur Di 0nysius Olynthius, grammaticus phor prior, qui ei reum fleXum oeavit dirovou, ad quam Vocem aptum substantivum praeter Πpo Ibia vix reperias v. i.). QuiSnam eam vostem transtulerit ad aestentus, neseimus. Sed rui Su tenemuS Oea bulum HS i eum, quod praeter aestentu numquam muSidae fines est transgressum. Unde iterum apparet Graec0s in ae-eentibus nil curavisse praeter altitudinem.

115쪽

l Qua in re brevem esse licet, quia acute de ea egit aethertinget ei trage p. 94qq. Quae acherii ago de loco 166 profert,

ea prorSH probo, etSi in monosyllaborum Reeentum ab integro erit inquirendum. Vehemon te autem erraVit in graVi Xytonorum, cf.

Dionysii Thraci ind. v. irpos indici et an naris Ana. Ourn. O Phil. 22, 77. Nam plane cogitari nequit arpos mau, quae ViX R CRntu translata erat, iam apud Aristotelem omplexum esse Spiritum. Immo certa huius usus teStimonia non exstant vetustiora Apollonio Dyscol Herodianoque et SeXt Empirico v. i.). Sed scribendum est cum cod. D To pos καὶ 6 696ς, qui necentuum nota nondum invent Re erant. Sed in hanc quoque rem denuo erit inquirendum; nam interim non intellego, quomodo auctor Doricarum disputationum p. 64b, 5 Diei Sine noti ostenderit quid vellet. De notarum

antiquissimis testimoniis es. Guil Sehulge apud Suse militium Lit. de Alex. I 01 in. Nauel Aristophanis r. p. I Wilamowit Eur. Herakl. I 12 et adn. 10; loci De Graecorum interpunctionibuS, diss Gryph. 908 p. 8.

116쪽

tur aeuta pro80dia et gravis sub aeuta latet flexa, euiusnoinen deest apud Aristotelem es. 664 3, ae kernage p. et 11). Neque miritui est o deesse; nam in accentuum no minibus etiamtum musteae similitudo Sentiebatur, ita ut ire um- flexus aeuto et gravi iuxta poni omnino non p08Set, cum in musica deesset talis e0mpositio. Sed ad ei reumflexum suo tempore esturremus. Pro locutionibus 7rpogoedia ξεici et papεicii Venitur etiam Eurεpo et papυTεpo λεTεiv p. 166 bi de Hippiae Thasii problemate λυου ioci αυ ro h rpos vidi λε- TOMTες To υ ξυτε pou 1284 2 υ o Tauro Irisaciivε io ξυTεpOV, T d pastu Tε90 9ηθε us Plat Crat. 99 b). Apud Aristotelem vox arpog dici singulari tantum posita oecurrebat. Pluralis primum iuvenitur apud Aristoxenum . .

iam obduruisse Sum ieelini eum et vostem magis de singulis syllabis diei quam generaliter; nam ni ita esset, Aristoxenus qui generaliter l0quitur, dixisset fere OT bες Ti μελος η κα-λOUuεVn Irpos diu T V VolatiT V. Apparet ne hi quidem in prosodii qui equam ineSSe praeter accentuS, neque SpirituS neque alia Πὰθη. Omnino huius usu posteriorum grammati- eorum sterta exempla id quod iam dixi non inveniuntur priora

Herodiano et Sexto es Philodemi Rhet. I p. 155 Sud h. θλλο i

nysius Thra in grammati eae compendio taeet de rpos ubiciet unum ovo desinit. Reete lili in indice . rpogoedia se DionySiu neSeio an ne tempora quidem aut spiritus pr080dias nuncupaverit nam po8tquam paragrapho 2 doeui reei

λn V, primum quidem Ποκ9iσε ς ossicia persequitur, tertio loco de iuστολῆς signis . . de interpunctionibus di88erit, Seeundo

117쪽

de augentibus, sed nullum plane verbum habet de temporibus aut spiritibus. Quae probantur testii noniis Latinis. Nam 7rpos dici eum verteretur aeuentus nil signifieabat praeter tenore eamque Vim Semper retinuit Xeeptis non ita multis grammati eorum Deis vide TheS. . . v. aestentus , quibuSadhibetur ad exemplum Graeeae pros0diae interim mutatae. Apud R imanos studia prosodiae coepta sunt stoli arronis aetate. Ad quae multum eontulit Tyranni0nis miseni

ἡvenio ad Tyrannionem ain tu verum h0 suit sine me qu0modo h0 ergo lues uno stille et, si mihi librum miseris, quod ut faeias etiam atque etiam rogo etsi me non magis liber ipse dele elabit, quam tua admiratio dele etavit. - Sed quae80 quid ex ista aeuta et gravi refertur uti ελος Θμ Supplendae8 sane Vox prosodia, cuius etiamtum deerat interpretati omnibus aedepta. Item Varro apud Serg. in iis partibus, quae abseondita d0etrina refertae uerta ratione ei tribuuntur, adhibet vocem Graecam eum notione aestentu exeluSi Spiritibus, es. test. natura prosodiae in eo est quod aut sursum est aut deorsum; nam in vo eis altitudine omnino speetatur adeo ut Si omne Syllabae pari fastigi vovis enuntientur, prosodia Sit nulla μ es test. 36 in. test.2IQ acuta exilior et brevior et omni modo minor est quam graviS, ut est assile e mugi ea Ognoscere, euiu imago prosodia μ es etiam r. 45 Funaioli. Imprimis odi illiolarissimi, est. 19 et 36, ostendunt Varronem 7rpoc ydia pro audentu Sol nuneupasse. Ad eius aetatem redeunt prima vertendi tentamina, es. Gell. XIII 6 25), 3, est. 39 sum-m Um autem tonum Πpos ubici aeutam dieit se. Nigidius FiguluS et quem aestentum nos diei mu8, voculationem appellat es. Nigidii fr. 9 p. 164 Fun.). Neque multo post videntur in Ventae SSe Oee aestentus et aestentiundula es. Gell. XIII 6, 1 est. 38 si quas Graeei rpocium dici distunt, ea Vetere Silo et tum notas oeum tum moderamenta es. Cie de orat. 3, 44, 174 Kroli Mus Bl, 6 p. 94 adn. t tum aestentiunculas tum oeulationes appellabant et Quint. I 5, 22 est. 37: adimedissi stilior observatio est per tenores quos qui dein ab antiqui8dietos

118쪽

tatam etiam letum quendam significat. Sed redeundum est ad Aristotelem, euius nondum absolvimus nomina prosodiaea Aristotele Sentiebat vostes ξυς et pupυς non suffidere ad Signifieandos astu minis gradu8, qui adhibentur in uestinendo. Itaque ut totam sonorum quasi calam notaret, musteo Secutus, illis addidit O με IOV, cf. Poet.

differunt, ut 1 aut tenuia sint aut aspirata aut media es.e0nsonantium tabulam Delphicam), 2 aut longa aut brevia aut media 3 aut gravia aut astuta aut inter utrumque media. To εσο quidem in omnibus rebus observatum Aristotelis est proprium; Sed in sonis praeierant usi ei, es. lat. Phil. lii, Ps.-Arehytae deippositis fr. 40, 6 Suhulte v s. p. 70 et . p. 125).

119쪽

quantitatis et erassitudinis, ut ait Varro apud Serg. de accent. p. 525, 25 eii, et altitudinis se eontinent. Itaque multum abest, ut Aristoteles mediae prosodiae in singulis syllabis certum tribuerit l0 eum, id quod numquam saetum SSevidetur v. i. . Sed si quis de mustea ad Sermonem tranS-

OEU V, εIOV, upuu es Cleonid. p. 204, 6 au. 64εIovduobus l0eis Aristoteli ei reeurrit, de quibus egimus, de animal. proer. 787 a in . ubi exponit quemvis magnitudinis gradum edi posse in eum ine et in gravitate, uoius ς ε ai aT TOVuεGO TOVO TOUT V, et Rhet. 14034 27, ubi eti0nis esse diei distinguere, quomodoxoe sit utendum secundum asse iuS, quando magna adhibenda sit Vox et quando parva, et quando

pupεia ui uectu sp uri . Unde apparet secundum Aristotelem, eum in unaquaque voeali sit altitudinis quidam gradus, et in

toto nuntiato interdum voce media inter acumen et gravitatem OPUS SSe, et SSe Syllabas, quae pronuntientur medio illo tenore Sed quaenam hae essent, neque quaesivit neque indicavit, quandoquidem omnino n0n quaeSivit, quo quae ille Syl laba pronuntianda esset tenore. Si media etiam abest ab

ambiguitatibus es. Soph. l. IJ a li).

Ergo apud Aristotelem non deurrit ipsa n εGr Π9OI 10-bia, etsi hane statuisset, si de singularum syllabarum tenore aestura te egisset. Et statuit eam Theophrastus, teste Varrone

apud Sergium p. 81 Suholi, qui praeterea ni edine auetoreSaffert grammati eos laneum Samium et Hermo eraten Iasium, Callimaehi magistrum v. i. , et Peripateticum Athenodorum V. . , praeterea Tyrannionem Amisenum p. 79 Seholl), Andronte Rhodii editoris Aristotelis amicum. Unde apparet mediam ab Aristotele deseendisse, etsi hi ipse a Varrone l. l. 8

120쪽

seriberet de quo ieeronis ad Att. XII 6, 2 verba audivimus), non noverat librum tertium Rhetorices id quod vidit sener Ein alte Lehi gel, aude dei Philologie, Sitg.-Ber Mune h. l892, 636 AEl. Sehr. II 306 neque Poetiden Aristotelis. Et quam

vaga fuerit mediae notitia, cuius locos ne nos quidem asseeuti Sumtis apparet e SpinoSi argumentis, quae

Varro eumulat ad mediam probandam p. 79 ex Seh0ll :, ipsam naturam nihil fauere totum, ubi non sit medium ut enim inter rudem et eruditum, inter ealidum et frigidum, amarum et dulee, longum et breve est quiddam medium, qu0d

neutrum est, si inter imam Summamque vocem esse mediam ibique quam quaerimu prosodiam neminem musicum SSe, qui

mediam in eantu ignoraverit' eqs. Varro igitur nil seiebat de media quam inter acutam et gravem medium eam obtinere loeum Media igitur, quae propter muSi eae auetoritatem interaestentu assumpta St, cum illius memoria evanuit Grammati ei Alexandrini eam neglexerunt λ). Postquam voce apuOuia et 7rpost bici absolvimus, restat familia ovo ς. In euiu Sensu prosodiae viris doctis ea

videtur inesse dissiduitas, quod et vim et altitudinem signifieat. os quidem nune nomina tantum traetamuS, OD aeeentUS Graeci naturam. Tamen Vel ex iis quae XpOSuimus, nonnulla etiam redundant ad eius naturam eognoscendam 1 mu8ieos

vidimus musicis voeabulis hane doetrinam e0ndidisse 2 etiam Stirps Ovoc apud muSi eos plerumque notat altitudinem ef. s. p. 49 sqq.) 3 Graeci si in aestentu voluissent notare vim et

letum, aliquando ei te declina8sent de musi eorum usu et adhibuissent *obpornra sim , id quod nusquam aetum videmu8 usque ad vocabula Alexandrinorum usu fixa. t 0 TOMOς cum cognati ne prima quidem delata est ad euentus; sed huius rei nos quidem primum assequimur testim0nium OeeIndirovos, qua Dionysius Olynthius, grammaticus phor pri0r, signifieavit ii reumflexum es. Varron. apud Serg. est. 361 Do Athenodori media . i.