De accentvvm graecorvm nominibvs ..

101쪽

Cui adumbrationi ut exemplis dolore adpingam US, age initium apiamus a voealibus litteris, quibuSeum aestentuS quales eumque Sunt semper sunt coniuneti quibusque etiam a Grae eis inhaerentes sentiebantur. Oealium nomen primum Oeeurrit apud poetas, a quibus nonii ulli heroes ut litterarum inventores elebrabantur, cf. ur. r. 578, 2 attulit Gariit hausen riue h. aluo graphie I p. 3), ubi Palamedes iugloriatur τὰ sic γε ri θης popμακ' op0 Iac uo Voc civi V ακαὶ pus vo0vTαλ συλλαβας η τε ε ic: Erl0po ov0pumo igiΥptiuuar' i εucii es. Non n. Dion. 4, 259 qq. AeSch. Prom. 459. Omnino Euripidis fere aetate videmus Studia grammati ea tum primum flore suentia tantopere in eruditorum elidiis esse, ut tragi ei poetae non vereantur litterarum formas deseribere, quod alii temporibus tragi eo poeta vi dignun fuisset eXistimatum, ef Soph. r. 117 Eur. r. 382, Agathonis r. p. 764 . Aeliae fr. 33 p. 754, quod postea imitatus est Theode etes p. 803. Illi aetati etiam tribuenda erit Calliae tragoedia litterarum, euius indolem ut expliearent, viris doetis nondum eontigit es Hense Mus Rh. 31, 582 de tempore et auctore es Wilhelm Urkunde dram Auffiihi ungen p. 19). Callias

1901 78ὶ ibi legitur bi a bu e gi a gu e. - Litterarum Omina lapidibus tradita composuit ei Stertian Grum m. d. Rit. In Schr. 5 adn. 18.

102쪽

- 96 grammatica quemque ad gradun progressa Sint eiu rei egregius testis est vir summae gravitatis re hinus, qui quam Vis oecupatus in unam is rebus administrandis, ut Ioni eas litteras commendaret, descendit ad grammati eorum subtilitates de quo post Senerum Mus. h. 25 590 sq. omnia quae Setinia S

sq. adn. 9 et 10). Archinus dupli tum consonantium pZE, in quibu magna pars rei versabatur, naturam teste Theophrasto

nlucis OUTUI ε Π9 TOV ε ThopuIunt εν Tu bl ελεσ0ui, επεὶ Tu TUL VAETε9 V KuTu ibn Tuo divi Vci ui φ0OΥΥu-OUT Gil Iam Pythagore animadverterant peculiarem naturam duplicum On Sotiantium, Sed ut habuerant en cum musicae consonantiis primarii componere, teste Aristotele Metaphys. 09, 20 ad qu0m locum X plicandum Syrianus accessivit Archinum). Consonantium doctrinum videmus perfectam in consonantium tabula Delphica cf. Tatin ery BCH 1896l9 p. 422 sqq. Gardthausen Pal. II 68). In cuiuS maiore fragmento pro exemplis, quom Od etiam reliquRe OnSO-nantes binae singulis signis possint exprimi Videntur poni ZEP. Deinde in triadas copulantur ΒΓΔ, ΚΠ, x p, - , ita ut teneam HS divisionem in mutas et liquidas cf. i. Platonem), quarum mutaedi Viduntur in tenues, medias, aspiratas. FortasSe eadem res Si in abbreviationis Systemate Acropolitano I IV 2 4321. Sed lapis nimis est mutilatus, ita ut certi quid Statui vix posSit.

103쪽

qu0 litteras in verba iungit iusta ratione mixturae, Stellii Soni re et mixti atque compositi effieiunt harmoniam Settieet Si Oeales ut vinculum, εσuoc; v0eantur puovia, id absque similitudine mustea p0test intellegi ex vocis illius vi primaria; sed similitudo elementorum musicorum arte eum iis, quae de voealibus diei sunt, est coniuneta es Ari8tox. p. 128 in. Mur ); quare utique quaerenda Sunt similia. Quibus relegamur

ad Pythagoreornm OmniR. Constat Pythag0reos anal0gia abuso esse eum ii rerum natura in numeri posita 8Set, se eundum numerorum paritatem oceultas affinitates atque nee essitudines Solebant Statuere.

Quod non sine irrisi0ne impugnat Arist0teles in Metaphysi-

104쪽

λυpciv fr. 96 0se . His veterum ouiuiis indueta nandi neu pythagorei seli Sehule das Alphabet an de Him mel

etiam ad grammati eo pervenit; es. Suhol in Dionys Thrae. p. 98, 16 H. attulit an p. 228' Tu με φ VraεVTa r ψυχηεOb usi, o ε υμ pinu Tu G luari Priseian. I 1 p. 13, 22. Seeundum nonnullos Pythagoreos animam fuisSe orporis harmoniam non iam est quod moneam. Deinde disertis verbis

Voente componUntur eum Soni harmonicis, OnSonante eum materie generaliter antea elementa HSiea, grammati a mathemati ea omparata erant. Simili est ouus A. - Arehytae Fr Sehulte Arehytae q. f. de notionibus univ. et de oppositis libellorum reli., diss Marp. 908, r. 35, 15 notionum uni

ostendit Plato, qui saepius componit elementa grammati ea et

105쪽

musica, veluti e a quo orsi sumus Sophistae loeo es. etiam Theae t. 206 ab Aristox. p. 128 in Mer. Praeterea Vide Chaleid. in Tim. p. 10 9 r. - Favon Eulog. in Omn. Sei p. p. 14 3 Holder Adrast apud Theonem de mus. p. 19 6

Hilier, ubi componuntur OVOuaT Sive primuTu Cum GUσs μασl, syllabae eum intervallis si euti iam veteres dupli e es onSO-nante eum inter Vallis composuerant, . S.), litterae eum Oni 8, quae ambo die utitur 'Mucii Proixεi bεiς, es. Frie MuS Rhen.

58 1903 124 es etiam Censorin de die Dat e l0, 5. Denique addam quae tradit Iamblichus it Pyth. e. 3 p. 168 ., qui locus quam vi suspeetus atque turbidus, tamen ostendita Pythagoreis voeales dietas esse harmoniam: VnTpod pol b

2 Vocales et syllabas differre secundum μηκος metrici rhythmi cive dudum viderant, id quod ostendit vox μέτpo sci Aristoph. Nub. 638 sqq) cf. Dorie disp. p. 645 7 Di 'lS', Aristot Cat. 4i 32.

106쪽

Hae Omnia quae neee8Sari eoni uneta Sunt eum Sono vocali,

Thς φ vhς σχῆμα aliquod altitudinis atque magnitudinis quidam gradus, formantur iisdem fere voeis instrumentis de quibus f. lat. Crat. 423 b Aristot hist animal. 535 a X.; Aristox apud Dionys de com p. p. 49, 1 .-R. quibus eduntur soni musisti, id quod Pythagoreos fortasse eommovit, ut

Voeale vocarent harmoniam. Sed etiam gravius est, quod ineantu solae voeales portant mel0diam v0eisque magnitudinem Variant), eum On Sonante non Solum otiosae, sed etiam impediment sint, ita ut muste omnibus temporibus consonantes nimis dissi elles vel adeo cumulatas studuerint vitare. Sed iam opus erat in voealibus discerni Singula, pronuntiandi modum ab iis quae aeeedunt, altitudinis et magnitudinis gradu. Qua in quaestione omnino Vaneseebat seriptae vocis imago, quae tu in carebat ignis; et omnia dedueebantur ab ipsa pronuntiatione, ita ut inquirenti verba plerumque ita sese offerrent ut in totius enuntiati tenore edebantur. Tum autem mutabatur pronuntiatio Seeundum asseetum et Saepe eadem verba diverso modo edebantur, unde apparebat aededere aliquid ad ipsos sonos, qui etiam in aetione manebant iidem, si quis eos legebat σπε orrupi0μω cf. Ι80er. 5, 26). Sie vidimus iam ante Aristotelem es Rhet. 403b 27 eos rhetores, qui aetioni operam dederunt praeeunte Thrasymaeli in Commiserationibus, diserevisse in voce μεσε00 rtor bεixphciflui uεTuλη φυuvii RuiorOT sui Kpα tipsu Ouia V Πας Oic

TO VOico, io οξε ita ui pupε tu καὶ ε ση φ vii ), υθμον. Hae isti musi eorum aemuli e poesi musteis ornamentis exstrueta ad nudum Sermonem transtulerant et erat harmonia totius enuntiati quasi antilena quae efficitur aeuminis et gravitatis mixtura. Hic usus eius vo eis, qui non e0ngruebat Elam Aristotelis e0nsuetudine, iam tum Videbatur reeurrere ad sophi-8tarum aetatem. Quod mox etiam verisimilius siet.1 Non recte hie voce psuovici exprimi accentum viri docti contendunt post Martinum Selian Die Sophisten 186 p. 178. Sed

longius a Vero aberravit an nari Am. Journ 22, 1 Sq. qui contendit pluovia eSSe congruentiam .symmetry' neScioquam et eicit

107쪽

Iam physi et Pythagorei, qui ut par erat eum estutiari diligentia inquirebant in harmoniae fundamenta, viderunt in

Sermone non Sestu atque in Sonis mu8iei inesse acumen et

gravitatem es Archytae r i, p. 259, 13 qq.) praeterea

Plato, eosdem Pythagoreos seeutus id quod stendit eum enut eleritas vo ei explicatum, ef Aristo t. 09. 107 ib), Oeem generaliter i. e. et musi eam et reliquam dividit in aeutam gravem magnam parvam Tim. 67 f. Timaeum Loerum 10 Ll, Aristot de anima 422b29); 0rro AristoXenus, Umvo eis motum exeuteret, teste istomaeho p. 238, 18 Iari nitebatur Pythagore0rum Studiis, quos ideo constat aesturatiusti aetasse diserimen quod intereedit inter sermonem et cantum

es. Porphyrium de Archyta p. 260 19 Dieis', praeterea Crat. 423 ei, ubi Plato subtiliter X ponit, quom0do imitandi ratione disserant mustea et sermo). Quid multa Pythagorei

sterte non defuerunt, eum Oealium harmoniae partes detegerentur. Si iam sophistarum aetate eontigit, ut aestentu uni natura diversa a voealium pronuntiatione etsi eum iis semper coniuneta quodammodo adumbraretur es Dorie disputat Dieis

pεi in) Iam sophistae δ igitur in unaquaque voce agnoverunt1 Notandum est hie eosdem mutationi Occurrere modo S, HOS

Plato in Cratylo adhibet cf. 3994 sqq . PraeivisSe videntur Ophistarum libelli, qui quaerebant SSentne nomina natura an lege. 2 De disputationum patria non con Stat. De Dialelit ei Staias Argolis Epidauros oder argivi sche olonion in laetet Wilamowitz Dieis ad 635, 17. Contra humi, Handbuch d. gr. Dialellte p. 99 in nil dicit obstare, quominus eas Siciliae aut Magnae Graeciae i. e. Pythagoristarum patriae tribuamus. Ibidem frequentes erant eristici, imprimis Gormae discipuli, a quibus disputationes pendere putat iis Ethos p. 703.

108쪽

harmoniam Sti mung quandam, i. e. aeumen et gravitatem lege quadam mixta, - id quod gravissimum est ad cogno- seendam opinionem, quam Graeei de aestentibus linguae suae habuerunt velutsi civ00ς mutatur in av06ς, pri0ris syllabaeaeumen aliquantulum remittitur, eontra posteriori augetur. Sophistae verba egregie illustrantur oeo Theaet. 163b, ubi lato exponit barbarorum linguae alleuius sono quidem etiam experte audire, at non intellegere sensum, sicut illitterati etiam litterarum formas vident: Ω. io Tub pappost V rpiu

e quibus omponitur illa harmonia, quae et in toto nuntiato et in singulis vostibus ei nitur. Nam quin hae e uniuseuiusque voeis harmonia eadem Sit cum rhetorum illa, quae actione variatur, non dubitabimus, dummodo meminerimus illa aetate voste Signi earuisse regulasque ab ipsa pronuntiatione esse abstraetas. Itaque AristoXenus priorum pre88it Ve8tigia, eum dioeret p. li 0. Mer. λέγε Tui iti dii ai OT bες Ti

Tu dici λεΥεG0ai. Quodsi suspieati sumus non sine Pythagoreorum Ope X Oealium harmonia saetam esse accentuum harmoniam, ea opinio commendatur oe Diomedis grammati ei p. 430, 30 . Seholi est. 10): ut nulla vox sine Oeali est, ita sine eeentu nulla est; et est e centus, ut quidam re et putaverunt, velut anima vocis'; I. Pompeium

p. 126, 27 test. ll et Mart. Capeti. II p. 65, 19 y88. test.

12), qui locutioni anima voeis addit et Seminarium musices μ. Meminimus voeales ut harmoniam vocatas esSe Osti animam. Haee mmnia dicta sunt ex mente et OnSuetudine eorum . qui

109쪽

- 103 animam sub harmoniae imagine intuebantur i. e. Pythagoreorum, et Aristoxeni teste te. Tti Se 1, 10 19 quibusque pro elive erat omnia, in quibus sternebant harmoniam, Una ne eS-situdine orporis et animae eomparare. Ceterum ne apud posteriore quidem plane evanuerunt harmoniae proSodia ne

vestigia. Dionysius Thrax aeeentum si definivit p. 6 Ulit.):

rum, ut insit harmonia ex acumine et gravitate mixta λ nam etiam in ireumflexo est acumen et gravitas). Sed etiatu ad PS. -Αre adium Iastobum iussorinum es. Cohu P. -K. II llbb)

Silam. Unde pergendum erat ad syllabas; nam doetrinapi 080diae quo diutius traetabatur, e subtilior saeta magis magisque ad singula deseendebat, dum unaquaeque Syllaba atque voealis littera ei tum aesti peret accentum Plato quidem

2 Paulo aliter res se habet in verbis Maximi Planudis dogrammatica dial. Bachmanni necd. II p. 100, 30), qui censet in

110쪽

in Cratylo, ut par est in veriloquiis quaerendis, magis urabat totam vostem tamen etiam de Syllabis loquitur, cf. 399asq.:

rantur mutationis modi l littera ieitur et syllaba aeut fit gravis, 2 eontra adduntur litterae et ex syllaba gravi sit

aeuta. Prioris lassis exemplum est i*iλος Sed V09 Ποις, postquam orationi tenor interruptus est verbis λnθη λε ei ς, non illustrat alteram elasSem, quae ad priorem addita est ut Omnes mutationis modi compleantur, sed omnino aecedit ad illos qui interea eoaluerant; si rursus in v0pum in ieitur littera et exitus sit gravis. Itaque ex rhemate ri yiλος OUrεpo lurra ξεiλομεν, et restat i 'iλος. Harum trium syllabarum media ex astuta fit gravis λ). o primum exstat de syllabae prosodia testimonium: Dei spiλ0 prior Syllaba est aeuta, o eis i*iλος media gravis. Settieet 0n gravior. Itaque oportet intersit inter utramque intervallum non minimum, Sed quod auribus bene possit excipi. Apud musistos quidem vidimus harmoniam diei ompositam esse X

1 De i in i mutato nullum verbum. Sed hine nihil concludendum; nam illius aetatis homines nondum adsueti erant grammatica κpipoλoiici. Sic etiam Doricus ille sophista in quantitatis mutatione tacet de harmonia una Variata; neque Plato Si ac

curatior.