Commentationum Lysiacarum capita du

21쪽

jam hoc loco apparet. Quam quum verbis τὴν me τῆς εἰρήνης cum Frohbergero glossemate seclusis tollimus, ne justo audariores simus indole textus Lysiaci respecta non eremur ). Sed priusquam ad aliam rem progrediamur, id quod supra simpliciter posuimus, accuratius consideremus, num homines illi populares pae jam accepta nihilo minus Sperare potuerint, melius quiddam urbi patriae se assequuturos Θsse. Atheniensibus ut supra dictum permissum erat, ut pacis conditiones exsequerentur. Jam optimates, quibus multo majori curae quam Lysandro ipsi fuisse ut pacis conditiones aco bissimas perficerentur si imperium popular everteretur, Grotius p. 314 sq. et 317 rocto intellexit, primum quidem homines illos populares e medio sustulerunt ac tum quidem Lysandrum, ut consilia sua adjuvaret, a Samo arcessiverunt. Quibus suadentibus et in omnibus rebus morem gerentibus eum audaciorem et ad perficienda quaeque propensiorem factum esse quis neget Praeterea autem meminerimus, discidia illa, quae postea inter Lacedaemoniorum reges et Lysandrumo de robus internis et do Atheniensibus exstiterunt cs Xen. h. r. II, 4, 29 jam tum initium cepisse videri cf. tui. Lys. c. XIV). Si igitur accipiamus, duces illos captos non

esse, immo auctoritate, qua fruebantur, uso optimatum comailia per aliquod tempus coercuisse ac postea fortasse cum Spartanorum regibus egisse nonne multa prorsus aliter V dere potuisse apparet nonne ea ratione, qua omnibus seretemporibus interdum acciderit, ut ea, quae inter parte con- Venerant, non omnia accurate conficerentur, etiam hac in re

facito fieri potuit Attamen talibus conjecturis nihil certi

officitur, sufficit demonstrasse, Lysias verba a rerum temporumque rationibu non abhorrere. Venimus ad quaestionem de ephoris Atheniensibus, quorum Lysias ex antiquis scriptoribus solus mentionem fecit. Qua re, praecipue si reliquas res, de quibus egimus, ducum insidias alia, addiderimus, sane adducimur, ut et Lysiam rerum inestarum testem haud parvi aestimemus et

1 Westemannus, quaestiones Lysiacae I, 5 pro verbis περ τῆς εἰρη- νης scribendum esse censet περιδεῆ πotinia et Scheibius o. U. p. 164 sq. contionem περὶ Hi εἰρηνης hoc loco memoratam eandem esse statuit, quao alias XII, 72 ἐκκλη- περι τῆς πολιχεως nominatur. Id quod demonstrari Posso uia comparato I. , qui, quum conti de rei publica forma mutanda commemoratur, eadem fere verba a noster locus praebeat. Aique hoc loco sententia , qua contio in qua XXX viri instituti sunt intellegenda sit, sane firmatur, sod ipse simul cum g. 71 indicio fortasso est, hanc contionem aut simpliciter ἐκκλησία aut ἐκ-1σία περ - πολιτεια apte nominari. Jam quum non intellegatur, quo modo orba περ τῆς πολ-.ας in περι ῆς εἰρηνει depravata sint, robbergem verba, quae librarius, qui antea multa de pace legisset, ut oratio persecta atquo absoluta sit, adjecerit, delenti adstipulor.

22쪽

Xenophontis exiguitatem et sterilitatem cognoscamus. Quid enim ejus, qui quae urbis Athenarum hoc tempore conditio fuerit perspicere velit, animum magis commovere potest quam res illas Lysias igitur XII, 43 narrat, quinque ephoros Athenienses institutos esso ἐπειδὴ δε η ναυμαχία και ἡ συμφορὰ τῆ πόλει ἐγένετο δημοκραείας -ονσης, θεν τῆς στώσεως ἐρξαν. Quo in loco erWerdenus verba ναυμαχία καὶ quum interpretamentum deleat audacius ut postea videbimus agit. Quae verba nos ducunt ad quaestionem primariam ephori Athenienses utrum ante an post urbem deditam instituti sint. Ac prius quidem contendit Rauchensteinius y alterum Frohbergerus i. Qua in re Frohbergerum verum assequutum esse tetefeldio p. 21 sq. tam manifestum videtur esse, ut de ea re prorsus nequeat dubitari, neque Rauchensteinium, qui sententia Frohbergeriana cognita scripsit, quidquam, quod ad alteram opinionem adducere

possit, attulisse putat 'in Sod Stetefeldii diligentiam latuisse

videtur , Frohbergerum ipsum sententia sua relicta Rauch-steinio adsentitum esse cf. d. proll. p. 3, praef. r. XII, p. 14 sq. adn. ad XII, 43). Quae quum ita sint, tota quaestione iterum disceptanda supersedere possim paucis tantum Rauchensteinii argumenta firmare liceat. Verba ναυμαχία και ἡ συμφορα aut, quum σνμφορα saepius spugna apud Aegos flumen commissa usurpetur, figura quae dicitur ἔν διου δνου posita sunt aut verbo συμφορα tempus, quod illam pugnam exceperit, expressum est. Quarum Significationum neutra propter sententiam serri non posso mihi videtur εὶ Ac priorem hic locum abore quis negare possit, altera autem nihil, quod offendat, habet Verbum enim et totum a pugna apud Aegos flumen usquo ad populare imperium x titutum tempus et quodlibet hujus temporis spatium continere posse apparet. cf. XXXI, οτε 1 σνιι ορανῆ πόλει ν ἐκκεκηρυγμένος ἐκ τῆς πύλεως - τῶν τριάκονεα, ubi totum calamitatis tempus amplectitur. Quae notio quum hoc loco inesse non queat, ad obsidionis et lamis mala op-1 Philol. ol. XV, p. 703 sqq. 2 Philol. ol. XIV, p. 320 sqq. ubi plerique, qui de hac re sor*

serunt, v dd. commemorati sunt.

3 Stolesoldius quum p. 21 dicat, secundum Rauchonstrini sententiam ephororum collegium statim post cladem institutum esse, viri docti verba non accurate reddit. Rauchensteinius p. 707 adn. 4 dicit: Monnman aber annimmi, die insetetun sol unmittelba naehcione Sohlachiersiam, o gehi man dari 2 meit Wio Fro ergo boWoist. 4 in Fro erge adn. ad XII,43. Num in locis, ubi verbum συμ- νορα posteriores significationem habero Fro . statuit, etiam VI, 46 habendum sit, dubito. Verba, qua g. 47 sequuntur καιτοι Τερο νεο-

γονος ἐν Ελλησπον σννετρωρύσουν μῖν contrariae sententia foditasse favent.

23쪽

time refertur. Si igitur quis efficere velit, ephoros post

pacem esse institutos, neque hac voce neque eis, quae Sequuntur δημοκρατιας - ουσης uti debet. Quae verba, ut Frohbergerus adn. ad L aliter statuerat Philol. XIV, 321 rocte intellexit, non temporis rationem definiunt, sed

concessionem continent, qua quam improbe optimates egerint manifestum fiat. Jam vero si id quod inter plerosque v. dd.' convenit accipiamus, ephoros Athenienses non publico munere functos,so ab optimatibus institutos esse eisque praefuisse, multo mihi verisimilius videtur, ante urbem captam eos esse institutos Argumenta enim, quibus usus Frohbemerus Osteriore tempore eo muneri praefectos esse statuit, tum demum, quum publico munere eos siunctos esse putamus, valent. Qui dicit, tempore ante captam urbem tantam, quantam Lysias g. 44 eis tribuit, potentiam eos obtinero non potuisse. Sed si ad optimates solos ephorum jussa pertinent, ea, quae Lysias eos fecisse narrat, nihil miri continent, nam optimates, qui sua sponte eos sibi constituorant, omnibus in rebus eis obedientes suisse quis est quin concedat 3 raecipue autem verbis και ελο αλλο πράττειν βουλοιντο sententiam suam fulciri existimat, in quibus dictatura quadam ephoros functos esse insit. Sed quid, si verba εἰ u ἄλλο πραται βουλοι- non ad ephoros, sed ad totam optimatum partem redire statuamus: Huctores fuerunt consiliorum et definiendorum et perficiendorum, de quibus optimates cogitabant De optimatium insidiis in loco Lysiaco omnis sermo est, simile

quiddam autem in eis quae antecedunt, Verbi οθεν της στα--ως ήρξαν, πέν- ανδρες φοροι κατέστησαν invenitur, ex

quibus θεν τῆς στάσεως ῆρξαν ad optimates in universum,1 Cf. praeter Rauch et Frohb. l. o. iras, die Mannis ei doniaten GHechen, II 66. Curtius gr. Gesch. II, 19. Qui quum p. 62

dicat ala eius mirkliche won auo versassungawidrigo Behordo erschei-- g. 76 οι καθεσ'κδυς οροι ortasse plus quam necesse est concedit; recte Frohbergerus in adn. verbo καθεστηκοτε uncis adjecit υπὸ των ἐναιρων Prodeunt autem hac occasione, agitur de XXX viris instituenais, in scenam pro optimatium parte, qui quum eversionis rei publicae auctores essent, postulare poterant, ut pars ab ipsis vel ipsorum Paris crearetur. Quo tempor populus jam resistere non potuit, optimates quaecunque placebant perfecerunt. Atque in contions, in qua XXX vix instituebantur, nihil legibus, omnia vi persecta esse, ex Lysiae Rrratione XII, 75-77 satis cognoscitur. - Cum eis, quos commemormi, non concinit Sohoibius sol. V. p. 36, adn. II). Qui quum adversariorum argumBnta refutare studeat, ratosthenis negatione, se suisso in quinque ephoris, etiamsi publico munero uncti sint, nihil nisi ejus audaciam et temeritatem probari putat. Cujus viri ferocitatem jam inde apparere, quod blivionis logo non tectus in urbs remanserit. Sed hac re non tam Eratosthenis audacia, quam civium de eo aeque ac de Pheldonsopinis melior, qua securitatem speraro poterant, - num promissa su

24쪽

quum enuntiati πέντε ... καetέ-νων subjectum sit εφοροι, reserenda sunt, atque etiam g . 45 ratio orbis viso γαρ ἡ Τιμσταντ ad totam partem revocatur. Quae explicati si cui minus placeat ephoros posteriore tempore, quum optimates jam plurimum valerent, maximam potentiam obtinuisse facile cum Rauchensteinio sibi persuadeat. Relinquitur igitur unum illud, quod Fro emerus primum affert, Critiam, qui exsul fuerit, in quinque ephoris commemorRri neque eum, quum exsules pacis conditionibus acceptis demum redierint, Athenis tum jam fuisse ). Quo uno argumentu sententiam ut mutemus non adducimur, neque ratio qua difficultas expediatur, deest. Aut enim jam paullo ante captam urbem Critias in patriam redire ausus osty aut quod viris doctis arrisit, posteriore tempore reVersus in alius ephori, qui magistratui renuntiaverat cf. -- chensi Philol. XV, 708 adn. vel mortuus erat, locum sus-fectus est

Jam non dubitandum videtur, quin verba XII, 44, quae

jam supra propter aliam caussam tetigimus: ουτω ον υ των πολεμιων μονον, αλλὰ καὶ - τουτων πολWων οντων ἐπιβουλευεσθε, πως μεντ γα ν μηδεν ψηφισαισθε, πολλωνει ἐνδεε ἔσεσθε et g. 45 και μῶς et γουντο τῶν παρύντων κακων ἐπιθυμουντας παλλαγνναι περι των μελλοντων οὐκ

ἐνθορνέωσθαι, ita ut primo obtutu accipimus, intellegamus de tempore ante urbem captam et de obsidionis malis nequo ambiguitatis vestigia prodere credamus. cf. Stetes. p. 19, ubi error legitur . 46 pro . 45). Quae explicatio verborum maxime firmatur verbis Lysiacis, quae inter ambos locos leguntur: τολο γαρ πωταντο, et ἄλλως μεν ουποῖοι τε ε ν-

ται περιγενεσθω, κακῶς δε πραττοντων δυνησονται comparatia

cum illis Xenophonteis h. Gr. II, 2, 16 πεμφθεις δε -

1 Fro ergorus in Phil. XIV, 21 quum rotium libera. - Μῶ-ne IV, p. 489 citet idem sere in edition adn. ad g. 43 dioit: Mitias War, nachdem e de orsten Ac seines Lebona gur ei de 4004 spieit, kura ac dem turge dorsolbs verbanni orden. Sed Grotius VIII, 316 Meiasneri interpretatio ad manus non est recte haecedo Critia exhibet mo no noline tho cause, norisve tho dato finia exiis, exceptis sar, a that ho mas no in anishmon immodi tel astor the revolutionis tho our Hundro and that inowas in anishment at tho fimo hon the gonerata mero condomElaster in battis os Monusae. s. Lycurgis Looor. g. 113. Mn. h. r. II, 3, 35.2 cogitatione non abhorret, Critiam ompore, quo urba famjam oppressa erat, reversum latuisse, quum ephori omnino primum quidem in occulto egisse consentaneum siι, vel etiam postquam homin populare Cleophonte in insidias vocato timidi facti sunt, in publicum prodire ausum esse populo fortasse do consiliis suis Moopto. s. Xen.

25쪽

Τheramenes, διέτριβε παρα υσάνδρον ' μῆνας καιπλετον ἐπιτηρῶν πότε Ἀθηναῖοι ριελλον διὰ το ἐπιλελοιπέναιτο ατον πανε ο τις μοι ὁμολογήσειν.

Quo tempore Cleophon mortuus sit, quum totoseldii disputationem sequuti simus, unum quod contemplemur restat. Quem ille, ut quando optimatium insidia omnino inceperint sibi ipsi constet, post captam urbem demum necatum esse statuit, quamquam a Xenophonte I, 7, 35 recedit sequo Grotium p. 309 adn. auctorem habet. Atque hac re ducti jam suspicamur, rem etiam multo plures Scrupes o dubitationes quam stera a Stetessidio proposita injicere. Quae opinio nos non fallit. Ros enim haec est Lysias in oratione XIII a g. 6 de insidiis narrat, quas paullo post pugnam apud Aegos flumen commissam ab optimatibus ad rem publicam evertendam paratae sint. Qui primum quidem Cleophontem paci resistentem aggressi sunt. Jam initio . 1 sequitur 'Eκεῖνος - Theram es. μεν ουν ἐλ- θων εἰς Αακεδαίμονα μεινεν ἐκε πώλυν χρονον sqq. Rc Statim post initio . 12 ο ὁ ἐνθάδε πομένοντες και -ου- λενοντες καταλυσαι τὴν δημοκρατιαν εἰς ἀγωνα Κλεοφῶνetα καθιμασι sqq. Insuper sub finem . 12 et totius de Cloophonte narrationis leguntur haece ἀπεκτειναν - Cleophontem - ἐν et προφάσει πυτη Θηραμένης δε στερον ἀφικ--τται ἐκ Λακεδαιμονος. Quae verba quo modo orator annmento heramenis et Cleophontis qui Athenis viri sero praestantissimi fuerant aequalibus quattuor annis post Si verblati ita repugnarent, sacere potuerit, ego quidem non intel- logo utique autem teteseldius Lysiam tam audacem, ut aperte mentiatur, esse Statuens egreditur sententiam suam, qua p. 14 sq. studio sallaciae ductum oratorem res ita, ut quae ante quae post urbem captam facta sint, nusquam certum sit et indubium, putat disponere Testimonium autem, in quo Stetessidii sententia nititur, ejusdem Lysiae est, qui in or XXX, g. 10 ἐπειδὴ γὰρ ἀπολομένων τῶν νεων et μετάστασις ἐπραττετο, Κλεοφων τὴν βουλὴν ἐλοιδορει g. 4 ἐν τοιουτω καιρα νόμον ἀπέδει ξεν - Cleophon - ἐν λε πο- δετεια μεθιστατο, . 12 Σάτυρος και ρωων ο τῶν τοιάκοντα γενόμενοι Κλεοφωντος αε γορον dicit Quos locos si comtemplamur, primus quidem, in quo nihil omnino argumenti insit, secernendus sit. Verbum πραττειν enim opposito ποι- ετ studia ejus, qui certum quiddam sibi proposuit, indicat. Quod propositum ut attingat, omnino necesse non est. Optime vertitur agere ut ac missis ceteris significationibus,ox quibus solum tangam loquendi formam πραττειν εἰρηνην quae idem sex quod πρατηειν πεοι εἰρήνης de pace agere exprimit, praecipue de actionis alicujus studiis Orfidis ut huc. IV, 121 και τι αυτ και ἐπραττεα ἐς τὰς πόλεις

26쪽

ταυτας προδοσιας πέρ - cf. IV, 9 οι πράττοντες ὁ μάρτημα - usurpatur. Itaque ἐπειδη η μετάστασις ἐπράττετο vortendum est quum id - ab optimatibus, ageretur, ut re publica everteretur. Neque vero alter imperfecto μεθίστατο .l4, etiamsi res aliter se habet, aliquid probatur. Νοta st enim ille, praesentis, et imperfecti, qui plerumque de conatu nominatur, usus es. rueger, Gr. I, 53, 2, 2), ex quo notio, quam Verbum habere debet, in univorisum satis explicatur. Quodsi autem do verbi ριεθιστατο usu

singulari quaeritur, conseramus Xenophonte. h. Gr. II, 3, 24), qui Tritiam in Theramenis accusatione dicentem facit: ' ἄνδρες βουλενται, εἰ μέν c μων νομι ι πλέονας ου

καιρου ἀποθνήσκειν, ἐννοησάτω ου που πολιτεῖαι μεθε- σταντα παντάχου ταυε γιγνεται πλει novς ε ἀνάγκη ἐνθάδε πολεμιον εἶναι τοτ εἰ δλιγαρχιαν μεθιστα σε sqq. Onne perspicuum est, eadem ratione, ut in hoc loco mutandi significatio non ad unum illud momentum, quo Lysandro praesento XXX viri instituebantur, sed ad totum tempus, quod sequebatur, quippe in qu XXX viri dominatum suum firmare

studerunt, spectat, in loco de quo agitur voce μεθιστατο tempus, quo jam civium pars mutationem illam institutura erat, denotari Quae quum ita sint, loci eis, quae in or. XII leguntur, non repugnare, immo ea sulcire videntur. Oratorem enim sententia, ex qua insidiae illae jam ante urbem captam inceperint, non solum in orationibus, ubi caussa postulabat, usum esse, sed ea id quod senserit - quodque cum Veritate concinat protulisse probant. Quae enim hic

fallendi caussa existero potuit 2 Locum autem tertium, quem Stetosoldius attulit, intellegendum esse 8atyros et Chremon, qui posts in XXX viris fuerunt auppius apud Rauchensteinium adn. ad locum p. 146 d. IV. loco latonico collat demonstravit. Haec autem, quae de Cleophontis morte ex Lysia discimus, confirmari ut Xenophontis tostimonio

h. r. I, 7, 35), qui quum de Callixen ejusque sociis in

vincula conjectis narret dicit: στερον δ στασεώς ονος μνομένης ἐν ' Κλεοφων πιθανεν, ἀπέδρασαν οἶτοι, πρὶν κριθῆναι ' Quo loco Xenophonte quin eadem fere optimatum

1 quem nuntium cum veritate non concinere, quamquam Cleophontem ante Athenas captas occisum esse censet, rotius p. 309 adn. statuit It is carcet possinio that allisenus could have bos stillunder recomisanoe, durin his perio of sufforing et se ins Muso Aogospotami and the capture os Athens. o mus have so in bosor tho batile. Neither long detention os an accusin pari in prisonbssor tria nor long postponementis triat, he ho mas unde recogntianos, oro at ali in Athenia habita. Sed etiam Athanis non raro actum osse, ut notiones per longum tempus producerentur, Sch mannua insioris Schoemann dor auisine minas. allo 1825. p. 94Dj0jij sdi. IOOQle

27쪽

- seditio intellogenda sit, quam etiam Lysias XII, 3 verbis δων ν στάσεως ῆρξαν commemorat, non dubito cf. tiam Curtius II, 76l.).

Jam de nonnullis Lysias locis critico tractandis et explicandis agam ac primum quidem de XII, 50-52. Lysias postquam de fratris caede, quo modo facta sit,

exposuit, ratosthenem ei sua sponte mortis auctorem actum esse probare conatus est eaque, quae accusatu proserre

Posset, refutavit, totius Eratostheni vitae, quo demonstraret, eum semper hominum popularium hostem fuisse, imaginem adumbrare studet cujus partis in initio de totius actionis culpa, in fine de Theramens, cujus actioni Eratosthenem addictum fuisse constat, disserit. In Eratosthenis igitur vita adumbranda quum ad tempus pervenerit, quo XXX vir factus est, qualem in universum ratosthenes Se praebuerit stendit, sed ita ut ea, quae in olomarchum Lysiamque fecisse

arguitur, recta se habere simul cognoscamus vel acile concludere possimus. Hactenus de sententia totius rationis partis in universum in nostro loco orator haec exponit: si ratosthenes virum probum se praebere Voluisset, neque

XXX vir fieri et quum factus esset Batrachi et Aeschylidis

denuntiationes salsas esse senatui indicar debebat. Atqui dicere non potest, se tacentem nihil mali fecisse. Nam plurimi populo insestissimi tum quidem silentium tenuere. Neque caussam tacendi afferre potest, quod ceteros XXX viros timuerit, nam aliis in occasionibus, ubi de factionis sociis

sermo erat, silentium non egit. Neque vero deinde, quum tempus aptissimum ei videri deberet, eam, quam simulat, erga populum benevolentiam ostendit, sed crudelissime plurimos homines populares interfecit. Quae omnia quamvis bene procedant, in singulis plura quae in codice nostro Palatino traduntur, in dubitationem non sine caussa Vocata medelam partim invenerunt partim etiamnunc quaerunt.

Statim in initio . 50 difficultas continetur verbis: οπως

sqq. Ad quem locum Rauchensteinius ed. IV. dicit: ἐν φλύγω, in de Rede, die ratosthenes amat gehalte haben

28쪽

Vectandiungen, gl g. 25. Hanc Rauchonsteini explicationem non recte se habere optimo exposuit LipEius y ac scribere proposuit ἐν - ὀγφ. Tum quidem Rauchensi. Jahns Jahrbb. ol. 9l, p. 607 verba ἐν rei or non solum adorationem de metoecis habitam referri posse concessit, sed Lipsi ἐν τι λύγω non satis valido dictum esse atque nisi verba ipsa ἐν - δγω significare possent be dem debatti-ren AEayserum optime conjecisse putat. Α Scheibius quo

ram ferri non posse statuit squo locum emendationis indigere, si quidem alia ration a Rauchensteinius, scilicet in ed. Ι - scit explicamus. Frchbergerus unus adstipulatur Lipsio. Jam vero de Rauchensteinii, quam in editione protulit, sententia, quum ipse eam non sufficere ratus sit, breves esse possumus. Lysias his verbis Eratosthenem in X virorum senatu aliquando contra dixisse indicat. x Lysias igitur neque ex Eratosthenis sententia dicta sunt.

Jam quum metoecis Eratosthenem sua sponte mortis auctorem actum esse orator . 25 sqq. demonstraverit, ad hanc deliberationem verba reserri non possunt. raeterea autem hac tota orationis parte non do caussa ipsa, sed de accusati ejusque actionis rebus in universum agitur, ut haec caussae commemoratio satis obscura sit. ropter prius autem argumentum ea, qua Rauchensteinius sententiam suam correxit, ratio non sufficere videtur. Nam verba ἐν et λογιο omnino non ad Eratosthenis caussam pertinere possunt neque vero, ut verba χρην δ' αων . . . - docent, ad shniles civium innocentium, ad quas verba modo allata atque quae antecedunt ora ἐκευα τε αυτ ο ἐρεσκε reseruntur, cauSSas. Jam Vero quaeritur, num verba ἐν τῶ λόγω omnino retineri possint. Ac restat, quantum equidem video, una interpretandi via, quam Rauchensi verbis oboim debattiren indicata Scheibius iniisse videtur, qua λογω ad XXX virorum deliberationes in universum refertur Rauchensteinius autem ipse, quum dicat salis ἐν τε λύγω nichi liberha t edouten honnte boim debattiren dubitat, num haec notio inesse possit, neque locum, in quo verbum similiter usurpatum sit, invenire potui. Quae significatio si in verbo per se spectato inesse possit, num in locum quadret, quaeritur. Quod nego. is enim quae sequuntur χρῆν δε ... ἐν μαρτεν, quibus Orator Eratosthenem re vera semel ac in heramenis quidem caussa XXX virorum consiliis se opposuisse indicet,

29쪽

respectis, enuntiato ut haec insit sententia postulamus jam vero ne appareat, eum in alia, scilicet Theramenis re unquan XXX viris rostitisse. Quam quis putat inesse posse, sive vulgatam lectionem retinemus Sive arseri conjecturam

Midolbergor ahrbb. 1853, p. 28 probamus Utraque

ratione nimis indefinita sunt verba, quam ut ad ea, quaesoquuntur ἀλλὰ μὴ 'περ Θηραμένον certam habere possint relationem. Quam inesse etiam propter haec ipsa orba ἀλλὰ sqq. necessarium videtur, alioquin prorsus nude posita cf. etiam Fro . adn. ad locum). Quod si statuimus, nobis nova ac sagacissima, quam nuper Fritschius' proposuit conjectura qua scribatur νι - λεια - i. e. vel uno verbo probari non potest; nam ita deliberationes do innocentium salute et de Theramone non satis accurate opponuntur Lipatus igitur viam invenit, qua loco non commutato sententiam illam, quam necessariam esse statuimus, oratori redderet, quum verbum τι - τινι esse putaret. Quae Schoibius et Rauchonsteinius ad hanc conjecturam refellendam attulerunt, satisne valeant, dubitaverim. Si autem cui ob altorutram caussam os supra rojicienda videatur, alia in promptu est medela Sontentiam enim sortiorem habemus scribentes:

οὐ τοινον με φανήσεται ἐν τῶ λήγω - τοτ τριωκοντα ἐνανοουμενος. Ad quam conjecturam commendandam moneam, litteras majusculas nostri loci has fero AOTOTO TEToscriptas fessae, ut ποτέ facillime a librario omitti potvorit. In eis, quae statim sequuntur, codex habet: δῆλος σται - λεγώ τε αυτ ε ηρεσκε. Quae verba, quum quid significaret intellegi non posset, viri docti sanare studuerunt

scribentes: ἐκευ τε αὐτα - Contius, anterus, almerius vel ἐκεῖνά τε αὐτα τουτω - cheibius, vel ἐκεῖνα τε αντά οἱ ἐρεσκε - estermannus, quaestiones Lyss. III. Lips.1854. p. 18. Ex quibus Scheibi conjectura fortasso ameam ob caussam addubitanda est, quod verbum oντω non optime ad ea, quae antecedunt, δηλος ωα adjungatur. Quamquam enim non ignoro, Lysiam hic illic do accusato uti pronomino οντος ubi veto vel etiam αντος exspectamus in nostro loe talo quid oratori conjectura inferro ne audacius sit vereor '. 'estermannus autem recte mihi videtur

1 Programma univorsitatis Matochiensis. 1866. orationem XV cum adnotationibus oritici eontinens. 2 Exempla hujus usus, quas Lipsius i. c. p. 13 adn. congessit,

pleraque genetivum pronominia υτυς ex substantivo pendentem praebent. Quod vix casu accidisse puto, quum appareat, genetivum, qui equi por so spectatus pars nuntiati non sit, non a ratione Offondero, qua sormae pronominis υνος ex verbo rectae. Quas animadversioirmaturor. III, 28 ubi Oxatat: λέγει m. 413 - 1 μεν ἐπι τὴν οἰκιαν την τουτονοστρακον ονυς α ιυς πιιλ- αν τῆ Ἀγω -πο--ῖν. Duos tantum

30쪽

vidisse, codicem vera ita tantum ut librarius non recto in- tollexerit ac salsa forma descripserit servasse Notissimum enim est, Graecos ante tempus illud, ex quo vias δου γραμμαμα usurpata est, o et, una ratione scripsisΗΘ et ι subscriptum reliquis litteris adposuisso, ita ut verbum rarius usurpatum I facile in usitatissimum mutari OEset. Neque vero formam Pinterdum ab Oratoribus vetustioribus non usurpari megerus quem citat estermannus exemplis

allatis demonstravit usque Frohbergeri addenda . 212. dubitatio satis valet, qua ei, qui est manni conjecturam

recipere velit, locos afferendos esse putat, in quibus verbum αοτύς ignificatione gerade eadem modo quo cum verbo ουνος inveniatur, etiam cum ἐκεῖνος conjunctum sit. Nam exprimaria verbi αντος significatione, etiamsi aliter eadem ratione pronomini κεμος adjectum non inveniamus, verba εκεῖνα αυτ significare posse illa ipsa vel vernacule ge-

inde jenes evadere mihi videtur. Contrarium mendum librarius, qui codicem descripsit,

commisit g. 89, quo Scheibius II, XXXI recte pro eo, quod

legitur, πολλοι restituit πολλω. Atque idem ei accidissovidetur . 56, ubi cum Rauchensteinio, cui Vserus Heidel-berge Jahrbb. 1866. p. 783. adstipulatur, legendum videtura και φανερω ἐπιδειξαντο pro codicis r και φανερῶς ἐπεδείξαντο - sed hoc loco si Rauchensteinio fidem habemus, liber manuscriptus signum ortasse genuinum veri scriptum

locos affert ipsius, in quibus accusativus ita usurpatus invenitur. --rum altor legitur in or. XIV, 31 καίτοι σνοδρα primu λέγειν as Ovκ

καμῖν, τουτον cr ἀδίκως δια την λυγὴν ην ἐκείνου διαβεβλησθαι, ac verisimile est, pronomen τουτον, ad quem transitus quasi enuntiato - τὸν ἐν πατέρα αυτου - Matur, praecipue propter Verbum oppositum ἐκεινos locum habere. s. XXV, 33. Pronomen οἶτος - neque oro

οδε - jam apud Homerum semper usurpari, ubi oppositio quaedam exprimenda sit, observavit Hentae, Philol. ves XXVII, p. 10 et 124 Altor in or. XXVIII, 6 7 legitur: vras γαρ ἡγουνταο, ονκέω τοῖς σφε

εDιν, quo transitus facilior fiat, intercedere videmus. Cui observationi in universum non repugnant exempla a Foeruchio observations criticas etc. Lipa. 8 p. 8 sqq. collecta qua non omnia quidem prorsus ad rem, de qua agit, quadrant. In nonnullis enim etiam facundum nostram dicendi rationem ex oratoris arbitrio pendebat, pronomen avra vel tum usurpare, in alio XXXII, 14 Verbum inorn non ad accusatum refertur ac recto a Sohesbio et Rauchensteinio in uni Mishio auctors mutatum t. In eis utem qum repugnare ridentur, certam quandam usus aussam inveniri posse puto, ut in loco jam collato XXV, 333, ubire prorsus inom est a XIV, 31. Itaquo certis finibu hunc usum circumscribi patet, quos ne egrediamur conjectura quam maxime cavsamus.