Commentationum Lysiacarum capita du

41쪽

nondum convenit Priusquam antem de loco amm, quum Nestormannus i. c. I, 24 d studio hunc locum conjsoturistentandi questus esset, me novam prolatis non additurum esse pollineor. Neque vero cum Woslamann , qui Schesbium conjecturas τοτ ἐν φραμ ἀλλὰ τοτ ἐν στειν et τοτ ἐν ταωτω reliquis addentem reprohendat, sentiam. Sed jam reliqua, quae ad locum Sanandum prolata sunt, proferam me- delas conamina, Schotti aliorum is ἐν Iti πιετ τοτ ἐν Πειραυετ, axhlandi οἱ ἐν Πειραιε - οὐκ ἐν στει, alterio ἐν Πειραμ η τοτ ἐν ἄστει, Vischeri et Rauchensteini iaἐν Πειριαε εἰ μη - ἐν ἄστει. Quae omnes conjecturae sententiam accurate respicientibus nobis in duas, si quid videmus, partes possunt dividi Schotti, Schoibit mrhlandi emendationes enim haec continent: nam iraeenses irae-enpibus jusjurandum non dederunt; reliquas contra: nam Ρiraeenses urbanis solis jusjurandum dederunt. Jam quum Restermannus et cheidium novas conjecturas asserentem reprehendat neque Schottianam rationem aliquid, quo commendetur, habere dicat, hac re, qua differant, neglecta littoras solas, quae correctio magis sit in promptu, respexisse videtur. Sed discrimen illud ad quaestionem solvendam, quae conjectura verisimillima sit, maximi puto esse momenti. Nexus sententiarum enim hic est: durajuranda facta sunt urbanis cum iraeensibus. Si igitur Agoratus in urbe, nos in Piraeo fuissent, excusationem e laedere repetere posset. Aliter autem res se habet et illo in irae sui si nos omnes, qui accusatione eum persequimur, ibi fuimus, ut foedera nobis impedimento non sint ). tam sequuntur verba νδένα rore ὁρκον sqq. quibus sententiam e ressam esserequirimus: actum enim jusjurandum iraeenses Piraeensibus, vel accuratius eis, qui ibidem suerunt taederunt. Explicatio enim in duas partes distributa est, quarum altera a verbiso γαρ ορκοι usque ad Ἀντερ αἱ συν και altera usque ad

finem porrigitur. Si igitur in fine legeremus: iraeenses solum urbanis jusjurandum dederunt, ea ipsa, quae in initio

dicta sunt, repeterentur, secundae autem expositionis parti conclusio satis apta deesset. Quibus consideratis sequi videtur, conjecturrerum, quae propositae sunt, solam Schottianam τοτς ἐν Πειραιε et repetitione orbi και in antecedentibus respecta etiam magis Scheibianam τοτ ἐν ταωτω - altera

1 Westem num I, 24 sequor, qui in verbis a m υκ ἐστιν θένιμποδών pro ἐπιιν octissime conjecit εἰσιν, ad quod subjectum συνθῆκαι eogitando suppleatur. Lectionem traditam defendi posse antea statuerat Foert schius com crit. p. II.); sed membrorum concinnitas et aequabilitas, quibus Lysiam maxime studuisse jam mousius alicarnassensis praedicat, emendatione eatermanniana adeo ad Matur, ut de ea recipienda jam non dubitem nequis FoerisOhium in sententia sua perstare

putem.

42쪽

δεδει si Verba αλας νομιζντας hon legerent . Set quumo. d. ad ilium .m,hs Vesbum o insitum esse eonsensεrint, deprivationis argumbuta plura afferre Vix hecessarium est, si jam do divorsis, quae in hodium ivlata sint, lodicii in atomidi rostituendi fonfimihihil exporiam paucis et, quomodo ontidi gangri posκ putaverim, addam. Sauppius QR-engtictoini edition conjicit scribendum esse ἀθφαλειαν εἶναι

καὶ ἄδειαν νομέωντας vol verbo ἀσφάλεων glossemato, ut dicunt, omisso ε x αδεμαν νομέωντας. Quas conjectura8 eis, quae sequumtur, diligentissimo spectatis sagaciter esse excogitatas nemo est, missi concedat; do altera utra in textum, qui vocatus, recipienda maxime dubito. Ac in priorem quidem monuerim, conjunctionem v*rsorum dαφώιμαν καναλιαν apud I ratam me invenire noni tuisse, sed etiam in aliis locis Lysiacis verbum αε α αν solam

43쪽

Asino est; ' qua adhibita sententiam, cui praecipus volumus Buccurrere, emendari non putaverim. sque enim caussa indest, quapropter omnes hoc serendum non em emistimaverint, ut equites tuti, peditos in periculis sint utrumas Gnim armorum generum diversitato t. loci proeliique naturis aetatur, neque . ut etiam Mysenus inhiloli XI, p. 146.3monuit, Iocus ut si Scheidio constiditus osti oncisib in cum verbis, quas sequimtur. λέρων ἀναβάντων ἐπι τοὐς Innove, quippe qui erte ex illis --άντας , Oxcepti init. ἘaDorus ipse l. c. verbum Mis fortasse in isa m.tandum se re

Suit; qua ratione sentenis i haud male aestitui apparen Sed quum auctor ipse, qui protulit, abs reoossint acu Mim fortasse non satis iuniis positum sit hanc muta nem; quin facillima non est, mittamus. Alteram auism. Κκygeri in

νομιζον- expungere simplicissimum putat multo milius quo commendetur, habere contondo. Quamvis multas, quibus Lysiae orationes laedatae sint, intorpesationes ΚΜ rus recis cognoverit, non semper ab ' ejus parte hac in re nos stare posse infra videbimus mus hoc loco membrorum aequabimitem verbis synonymis, quae dicuntur, Ῥοιώζοντας et ψν--μένον effectam, quam Lysiam maxime adamaro Ranchen stellatus ad or. XXV. I 22 exemplisia1latis of praei. r. X. R. 6.8.13. recte demonstrasse videtur, tollendam esse putoi Quam Myseri conjecturam Rauche trinius, quumin ed. IV, haesis fore dicat, optimam loci medelam esse verbum δε cum Knseros Cobet delers, non satis perspicue commemoraviti, 'equo vero hanc, quam Rauchensteinius intellegit ac obstus in odi adhibuit, viam probaverim; nam quae caussa verbi, δετ in margine adscribendi et in textum infersndi fuerit, vix o 'nosci potesit. Iam ad ultimam. quae de hoc loco prolata est, conjecturam pervenio. Rauchensi in ed. JΗ o ver Mis scribendum esses ἀποδεδειγμένην auguratus 'sti Qua ratione, quum verbo eandUm sere signifieationem inesse amotor statuisse videatur, quam, ut exemplnm afferam, habet in Aemanab. VII, 1,2 πολωιοι ἀποδεδειγμένοι, sontentia haud mala nobis redditur. attamen nimis quaesita est atque a codicis

44쪽

datione multo expeditiore existit scribentibus nobis: ἀσνα- λειαν Πναι δήλην νομοντας vel fortasse si magis Placeat δηλον νομίωντας. Qim recepta corruptelae originem una littera ε librarii socordra omissa, quum Verborum majuS eulis scriptorum ductus sint: Em et Main, facile Og-

In orationibus Lusiae corruptissimi oratio XI atqucti universum jure habetur; neque vero tot tantisque interpolationibus lacunisque majoribus quam esternantinuS, ViΓ maximae sane in Ebus criticis temperantiae, quaeStiones I Jsiacae parti altera Lips. 1864. statuit, eam laborare concedam. Ac primum quide interpolatori non tribuam . a Verbis κου γὰρ πωγε et g. 6. Nam repetitio verbi ἀκοίω alioquin fortasse molestissima, cum tota ejus qui verba facit dicendi ratione optimo concinit orati enim in ei eSt, quibus tota ejus, qui loquitur, indoles virtute illa oratoris, quam Dionysius Halica assensis θοποιla Dominat, luCulentissime redditur l. Aristophanis filius autem, qui orationem habuit, adolescentem si publieae imperitissimum CPraecipue modestissimum se ostendit Quid igitur magi Premere debet, quam illud ea omia, quae de calumniationibus aliiSque proferat, non deprompta ex suo judicio, sed fama et auditione comperta se habere Nostro loco autem Simillima Et g. 45 sq. ubi orbum ἀκουειν eadem sere ratione, ordine enuntiatorum tantum mutato, bis legitur: κήκοα γὰρ

ως ἐγ- άκoico quum noster locus habeat οἱ ἐγω μνω- κOtω γὰρ γωγε Atque alia quoque in oratione haud

male repetita videntur, ut verba lilio γνωνα g. 24 27. 18. 3. II). Paullo fusius disputem de . 48, ubi in cod. st haec

verba num genuina habenda sint dubitat Κayserus Philol. XI, p. Ib4), quum exemplum Calliae cum reliquis, quae id quod indicatum est verbis . 4 και ζων re με nisi τε

ἐδόκοων, noci&νονetες ε πολυ cie et V υξαν ὲν μετέραν ἐφάνησαν demonstrent, non satis concinat Callia enim etiam vivo quam maxime patuisSe, eum Pauperem esse iactum neque homines e mortuo ad aliam de ejus re familiari opinionem ductos esse. De talibus Solis autem Sermonem SSeposse ut iterum patesat ex g. 49 καὶ υσα μεν me υθνεά-

I Dionysii alicarnassensis judicium et in hae et in aliis rebus plerique v. d. Iecentiores probaverunt , reeedit ab eo non semper jure suo Frankeii ius in morem. 13s 3 os EEγser, I hilol. XXV 322 sqq.

45쪽

manno P I ad ecta me inprimis ommoverunt.

46쪽

rore depravari potuerint, ac praecipuo inarsia, quem in

antiquitatis scriptoribus temporum nimiitate maxime corruptis esso fonstat, verba inise posita esse non inlicant unodauiosa usorus in exempli ratione offendit quantopere a reliquis differat, non nego, facillime autem fieri potuisse puto, ut orator inter detera, quibus demonstraret, multos viros vivos habitos esse tompl.tes, mortuos nihil reliquisse, etiam exemplum afferret, quo simpliciter lainitiatis, quae longe ditissima semper aestimata essst, paullo post ad apertam inopiam redactam esse probaret. Quamquam enim a proposito quodam modo abortavit, e minus ei hoc in opprobrium verti potest, quod exemplum Calliae, cujus avo propter divitias et earum, quae mebatur, originem cognomen λακκο-

πλοντος est, in hujus aedibus lato ribtagoram dialogum habitum osse fingit, notissimo fuit atquε4mninis qui illo

tempore viverent, animum inopinata, quas ei accidit mutatio, maxime percellere debuit. Atque hac in re id, quod exemplo cum reliquis eo nune sit, inesse puto quamvis multa enim Callias per in xusiam atque libidinem cs Aristoph. ran. v. 428 sqq. effuderit, homines eum, cujus pater avusque plurima omnium Graecorum possedebant, ditissimum habuisse verisimile est, dum subito illa, quam juridici concursum dicunt, mutatione omnia corruerent. Similia hodie quoquo saepissime eveniunt. Jam ad eam adducor sententiam, ut oratori illius temporis talia exempla enumefanti necessitate quadam Callia exemplum in mentem venerit, ita ut ejus

commemoratio, etiamsi ex aliqua ratione non quadret, mini-mopere excusaretur. Denique autem ad quaestionem dijudicandati aliquam vim fortasse habeht verba g. 49 σαινύμεθα δὴ καὶ των exora-λούεων πολ ἐψευσμένοι κω ω νεωogὶ παρο τὸ ε ος ἐν δοξε γεγενημένων. De quo enim verba - ἀρχαιοπλουτων aptius dicantur quam de Callias Quo non commemorato Nicias Hre solus restat, in quem quadrent.. Transeamus igitur eis, quae de loco in universiam sentiamus, mulositis ad singula. Ac primum quiqe' viros doctos juro offendit verbum ς, quod ante πλετο- legitur, quum praeter anacoluthon, quod existit, verba με νεωστι-εθνήκει παι e, quae tempus, quo Callias se tam divitem aestima, verit, indicens hoc verbo interposito nuntiato πλεῖστα ἐδοκει κεκτῆσθαι subjungi non possint. Qua re perspectis Mishius locum ita sanari posse putavit, ut verbum si, quod a librario loco suo motum esset, anis is insereret. Sed vix Lysia in no enuntiatio duplex ac tam grave a coluthon,

quod dicitur, tribuerim. uo um alictum hest in orbis

47쪽

μησα- Misos, πυππος. Hae hutem loquendi ratio ita, it Sermone vulgarem orator imitatus εsse dicatur, excusari Non Potest, quam ob rem conjectura rejicisnda est. quo vero ratio, qua FoerisAEhis obis criti. p. 46 an in com . erit p. 3. Resinio adqtipulatus ost. verbi R in a mutatio myroponens loco Suedurrere studet, prorsus placet.' Quἀmquam Enim constriictio reborum hac facillima mutation facta ita' u d si procedere videtur, tamen verba ἀς--μα cum tota loci sentontia non concinunt Recto enim dici potest: ἄλ- λιας πλεωτα των Ἐλλήνων ἐδοκει κεκτῆσθαι, sed haud scio an rationes logicas aliquo modo offendant Καλλιας ιώς--στα ἐδοκει κεκτῆσθαM, certe Callias, quum optime cogitare possimus virum aliquem Graecum vel Calliam ipsum duplam rem familiaem possedisse, opitii satis mirifica ita tribuitur. Sod jam diutius commoratus sum in hac re, nihil novi Meram, verbum, nisi innia saliunt, intorpolatum est. Diando igitur

est, quae sequuntur και, ἔς φν , διακοσιων ταλάντων ἐώσατο ἐτον ὁ π--ος accuratius cont0mpilamur. Quibus in verbis Taylorus pro orbo p in scribere proposuit prees: Quas conjectura, etiamsi caussa, quae quemque cogat ad muta tionem, non exstet, multis ex rationibus commondatur. Oalliam enim ad anpertatem rhdactum de avi divitiis, quas dissipavit, saepius dixisse non verisimile est, illius pes autem; quanti ipse se aestimaverit, quum antea tum mutatione illa facta in omnium ore suisse, ut jam antea indicavi, maxime , sentaneum. Accedit, quod verba si φα n secundum ea, quae supra de g. 5 et 6 monui, cum tota jus qui verb&facit dicendi ratione optime concinanti et g. M. Sed etiam in ceteris, quas modo adscripsi, metidum inesso puto. Sententiam desideramus: Calliam majorem natu: opes suns u-centis talentis aestimasse quaerendum igitur est, num verba, quae legantur, haec continer aiussint. Ac medium urbi ομαν, si Allia significationibus omissis do ea, quam hoc Ioco habeat, agamus, ab activo ita diseornitur, ut hoc M aestimatione rerum, qua e ad ahos, illud de rerum, quae ad subjectum ipsum pertineant, usurpetur. Neque tam--μασθαν opes sitas aestiinare -- vel si de rebns p 1hlicis agaturi censum limitio

steri. - valet immo vero simplicem ,aestimandi.notionem ha vitant subjecimaevest , vel aliud quid asstimet Rauehemththiusi autem, qui intispretatur schathi sich. - Uneedit, ita οobjectum ut νειαν deesse, teque omnino apud seriptorein bonaim locum, quo talis dicendi ratio firmetur, iuveniri 'Φ6stimo. Ac vulgaris, in quo cum accusativo conjungitur, loquendi usus exempla afferre vix est necessarium. f. lat. lagg. II, p. 7bb. D. Vetuιέσθαι παστον 'ν τοιαν χρέων et, quum eadem sere verba ac nosis locus contineat, Di . Sicul. XII, 28ν τιμασθαι - δαπάνας δι--- ταλάντων.

48쪽

ignorint. Atque quum in talibus rebus codicum auctoriis in universum non magna, tum in Ρal. 0stro corruptissimo spiritus aperi verbi αντον in nem mutatio est tam fremeus,

ut G om sere librarii lacta vidfatur cf. XIV, s, 41, 2 Qua in re Fr berguxum codici nonuullas quidem auct innism tribui so miror. L XIlI, 41, XXV, 33. Sed fortasse

quis emendationem resciat, quippe qua recuta urbum,

--ς nimis nudatur. Id quod prorsus nego; nam pron0min persqnalia savius Rc prahcipuo in notionibus, qu- ad familiam pertin x, mittuntvr, nequo quam totus ermo de Callia sit, ulla in nostro loco dubitatio, d cujus vo MMur, potes exister'. amosro nostra mρdendi rationi comme datis profi suitur x eis quae sequvnsu verbis, q- quumio cod. orrupta legi contemplauti cuique dubium Me Ron P si, prius 'uam disputatione institutam ad finem exdu- amus, mina tractemust neceas es Varba codicis, de quibus u Wr, haece svin; - τε --οw-ον- unum Scheibius

in I prae XLVIII iis genuinam sorinam reda putavit,

49쪽

ἐτιμ σατο, quocum τοτε conjungendum sit, temporis, ad quod αδ- referatur, notio erui potest. Deinde autem, quum τοτε voci νυν Oppositum est, num enuntiatum cum priori conjungis δέ particula carere posset, maximopere dubito. Neque vero adsentia alteri Scheibianas nodi solvendi viae, qua verbum τοτε in ποτέ mutetur, rasterea ut in priori rations scribatur. ars enim eorum, quas in alteram emendationem dicta sunt, etiam in hanc valent ac praesertim verbum abundare videtur. Sed illud, quod δέ particula, qua anacoluthon prorsus tollatur, aegre desideretur, fortasse emannum Sauppium ad conjecturam felicissimam adduxit, ut majore interpunctionis signo posito scriberet: του τουτον τοινον. Attamen corruptelis locum prorsus liberantibus nobis, ita ut Rauchensteinius fecit, altera quam estermannus protulit

huic emendationi addenda est, ex qua pro verbo τοινον scribitur νον. Duo enim Calliae minoris vitae tempora opponuntur, alterum patre mortuo, quo divitissimum se habuerit, praesens paupertatis patefactae alterum. Jam vero quum non censum Calliae in universum, sed praesentem quidem commemorari postulemus, vox νυν necessaria est, latet autem in verbo τοι-ν ex antecedentibus male repetito. Quibus absolutis ad prius enuntiatum και διακοσιων ταλὰντων ἐτιιι--τοτ αντον ὁ πάππος respicisntes ut tempora Calliae minoris vitae diversa ita otiam Calliae majoris et minoris rem familiarem optime verbis τλαντον et et M τουτον oppositam esse intellegimus. Itaque posteriore loco, ut dubitari non potest, τὰ δε τουτον scripto conjectura τὰ αντον etiam ex ratione rhetorica, quum Lysias antitheses ex rebus ipsis ductas met cf. hotius, cod. p. 262), maximopere commendatur laloco autem corruptissimo lenissima medela, quae ab usu Attico recedant, tollonis multo melius agere nobis videmur,

quam artificiose insolita sustinentes. Ac simili in s Schoibius, Rauchensteinius, obesus Emperium in or hujus g. 31

φυλακα κατεσήσαμεν ἐν in pro φυλακα κατεσιήσαμεν τῆ οἰκι scribentem recte sequuta sunt.