장음표시 사용
31쪽
habot I cI. Rauehensi. IV, p. 242, aliter Schsibius I,
XXIX.). - Κayserus ipso jam caussam attulit, quae satis valet; adjici potest verbis allatis sermonem non ad rem prorsus novam, quod lectione or recepta fieret, progredi, sed aliquid commemorari, quod cum eis, quae antecedunt, arctissime cohaereat verboque e aptissime adjungatur ). Neque g. 51 sanus est. Atque offensionem quidem prae-bsint quas statim post initium leguntur verba ta ἀμφοτερα hos πολλο εκμηριοι παραστήσω καὶ τὰς προς ἀλλήλοος διωνορας ... ιγνομωας Attamen hoc loco, num conjectura ac quaenam necessaria sit, non dijudicem; - cf. de hac o Frohb adn. ad locum et addenda p. 212. Rauchensi. Jahns Jahrbb. ol. 93, p. 651 hoc unum moneam, nobis codicum lectionem retinentibus melius comma, quod Rauchensi inodd. III et IV , obstus, Scheibius post verbum χραστήσω posuerunt, cum Frohbergero, quum Verba ρ ποτερα ταντα et τὰς προς ἀλλήλους διαφορὰς . . πιγνομένας, ut Rauchensi. ipse animadvertit, aequo loco posita atque ab eodem verbo recta sint, signo interpunctionis adjecto fortasse ab ἐνομον
pendere viderentur, mittendum esse. - Jam Lysias his verbis pergit: ποτεροι - in codice at tum sequitur ιιοι - 2-τα πραξουσι και η πολεως δοξουσιν. E quibus jure in suspitionem vocatur verbum ταυτα. Frustra enim circumspicimus, ad quaenam verba referatur. Neque Rauchensteinius
locum satis defendisse videtur quum in ed. IV explicet: das Behannie, mamlic dis iligarchischen lan Quas
1 cf. Rauohonst in D s Jahrbb. d. 93, p. 652. FoerisOh, om- montatio critica de locis nonnullis Lysiae et Demosthenis p. 7 observatione ortu p. 7, quas este annua III, 20. citat, nihil praebent).2 Rauehensteini sententia orbis s. 65 καὶ ὁ ἐν παπι, αντο τῶν προβουλων ων ταν ἔπρα-ν, quae et ipse et Fritzschius i. c. asserunt, non fulcitur. In quibus re prorsus aliter se habet, quum verba ipsR, ad quae vocabulum ταντα redeat, in fine enuntiati quod antecedit, legantur: πεισας μα τῆν ἐπὸ των τετρακοσίων πολι πια ιλέσθαι Atque si particulam καὶ ad sola verba ἐν πα-ρ αντον significatione auch ρ, qua Latinorum scriptores posteriores et isti solent, reserimus cf. rue-ger, I, 9, 32 Anm. 12., afthiae, Aufl. III, φ. 620. praeterea Lys. XIV, 1o: πι--ας καὶ τὸν αλλον χρόνον. sententia simplex exsistit et o μεν pater quoque ejus, quum in probulis esset, hoo, quod Theramenem secisas orator antea dixit, efficere studuit. Si quis hoc in verbis inesse posse neget, cum Frohbergem inve legentes, quod hoc loco aliter, ut inta in disputatione videbimus, res se habet in loco, de quo disseritur, sine ulla dubitatione fieri potest, Rauchensteiniana verborum explicatione non usi optimam eamque simplicissimam sentantiam habemus ac ejus pater quidem a m studuit Scere. Quam explicationem rectam eam etiam apeme an de copello nuper J ns Jahrbb. vol. 97, p. 481 statuit. Verba autem ita optime connexa sunt cum eis quae antecedunt in quibus cogitatio subintellegitur neque id mirum. Theramenem talem se praestitisso. Cujus pater eadem efficere studuit.
32쪽
significatio num in verbo inesse possit maximopore dubito;
neque eam, si inesse posset, ad sententiarum nexum prorsus quadrare censeo. Verba ποώροι ... αὐξον- epexegesin,
quae dicitur, eorum quae antecedunt τὰς προς ἀλλήλους λα- φορὰς οὐχ ἡπερ μω ὰλ υπε ἐαντων γιγνομένας continent Quas verba si respiciamus partemque epexegesia alteram καιτῆς πύλειος αρξουσιν comparemus ac praeterest Lysias in optimates animi recordemur, tot epexegesi sententia subesse suspicamur: discidium de ea quaestione ortum esse), quaenam optimatum pars rei publicae gubornaculum, populo jam dudum ereptum tractatura sit. Semo igitur in nuntiato mihi videtur osse non de consiliis optimatum perficiendis, sed de imperio tenendo. talo quid inesse plerique uv. d. qui de loco protulerunt sententiam, statuerunt, Lhilo minus estermannum comm Lyss. III, 18. conjecturis, quae prolata sint, enumeratis jur suo dixisse putaverim Lysias quid scripserit, nondum inventum est. Sed jam medelas, quas propotitae sunt, contemplemur. Harhlandua Scribendum esse censuit: ποτεροι μοι πάντα Sed quum verbum μοι omnino hic locum non habeat, do hac emendandi ratione jam nihil dicam. Verisimillimum autem est, verbum μοι litteris ultimis vocis ὁποτεροι male repetitis esse ortum. Quo considerato Reishio conjicienti οὐ ροι μονοι πάντα πραξον ne fidem habeamus, quod nuper fecit Fritetschius i. α), ο-nemur. Verbum μύνοι autem ad πο ροι adjectum prorsus abundat atque cavendum est o tale quid Lysiae obtrudamus. agis arrident ex sententias rationibus obre et . R. uelleri mutationes, quorum alter pro ταντα proponit μέγιστα vel τὰ μέγιστα, alter μω τἀναντια Sed quomodo verba τὰ μέγιστα vel ἡμῖν τἀναντι in ταντα depravata sint, non potest cognosci. dem cadit in Bahi conjecturam πάντα πράττοντες ἐς πολεως μουσιν, quae jam eam ob caussam minime expedita est, quod duobus deinceps locis auctor corrigere vult. Quae quum ita essent, Fro ergerus novam difficultatis solvendas viam ita sibi invenisse videbatur, ut ταντα non pronominis υτος, sed ὁ νως sormam esse statueret. Atque hic explicandi conatus non una ex caussa primo obtutu nobis commendatur; si autem accuratius rem perspicimus, quum sententia non sati recta Vndat, rejiciendus idotur. Egit de hoc loco ayserus Heidem Jahrbb. 1866. p. 786 qui prius verbum πύτεροι alterum ταυτὰ excludere recte statuit. Dici enim potest μῶν ταμ πραετοριεν ut in or nostrae q. 90 legitur: οφ - θε
τὰ, si de alterutrius partis rebus gestis sermo est, ita ut altera neque comparetur neque simul contineatur, adhiberi
33쪽
potest. Jam quum corruptelam in loco inesso persuasum mihi sit, nova sanandi ratio quaerenda est, de qua cogitanti mihi in mentom venit, Lysiam fortasse scripsisse: πο-ροι et κοινὰ πραξουσι και ii πολεως Dξονων. Quam emendandi viam praetor Frohbergeri esse expeditissimani facile quisque concedet Verba τὰ κοινα πραττειν haud raro conjuncta esse significatione rem publicam gerere notum est. s. laton,
rum autem, qui sua ipsorum commoda in gubernanda re publica semper sequuti sint, luculentius appareant, aptissime adjunguntur verba καὶ τῆς πολεως αρξουσιν. suo simul comprehenditur quid demor verdoni Batavi verba και - αρξουσιν, quippe quae manifestum emblema sint, ejicientis sententia sit judicandum. Qui vir doctus, in verbis ejiciendis omnino justo audacior, saepius talem verborum delendorum caussam affert qualissimanifestum emblema, interpretamentum, male repetitum, ut rationem obelianam fortasse non prorsus ejecerit os
Jam in Q. sequuntur verba καὶ γαρ υπὸ τῶν ἀδικον- μενων ἐστασιαζον. Quo in enuntiat condicionem latere Can-terus vidit ideoque και γαρ εἰ scribendum esse censuit. 8imiliter locum restituerunt Scholius alii scribentes εἰ γαρ. Atque utraque ratione, quamquam Fritzschius in universum non injuria conjecturis allatis dicit: at και γαρ εἰ inam etsi nam etiamsi uotius denotare solet, quam etenim si cf. etiam rueger, Gr. I, 9, 32, Anm. l), ea sere, quam desideramus, sententia efficitur, sed quid Lysias scripserit, incertum est, et ne hoc quidem constat, verbo εἰ altera utraratione in textum, qui vocatur, illat locum fieri sanum. Genuina enim forma etiam haec esse potest: και γὰρ me των ἀδικουμένων στασιαγκων που κώλλιον ἐν sqq. Quum verborum στασια)ωντων που litteras majusculae sint ομ-NITO V acillime fieri potuit, ut litterae των exciderent, quo acto postea augmentum adjectum est. articipium et genetivum absolutum saepius continere sententiam condicionale notum est cf. Muege I, 56, 11). Denique, ne quid omittam, sub hiem enuntiati, de cujus parte egimus, verbum traditum συνουσίαν ferri non potest. ditores igitur, klandi conjecturam εννοιαν recipientes, quam esse facillimam jam monuit Schoibius emendationum Lyss lasciculus. Neu-Strellig. Programm. 4. p. 26 adn.)- nam ΕΥΝΟΙΑΝ - O TRIAN corruptelam tollor sibi visi sunt. Quibus confidenter adstipulatus sum, dum ea, quae Fritχschius i. c. de hoc loco exposuit, legi. Dicit autem haece: at neque verba συνουσι et ινοια in codd. permiscentur et nostro loco potius ad verba praegressa ἀνωι αρχον et proxima ιμ- των συναρχόν- adtendendum
34쪽
orat. Sed quid multa Lysias, scripsit τηναντον ἐξουσιαν, quod prim in 1 deinde inis corruptum est, significat autem
ἐξουσία muneris auctoritatem Amisgewal - sive hoc loco idem quod συναρχίαν. Eratosthenem enim in XXX viris suisse oonstat . Quae conjectura praecipue ex sententiae rationibus alteri fortasse praeserenda est.
loguntur in cod. . haec verba: νορ'ς δ ταντα Θηραγμένης καὶ οἱ Lλοι οἱ ἐπιβουλευοντες μω, ὁ εἰσιδεινες, or
κωλυσουσι, ον δῆμον καταλυθῆναι καὶ ἐναντι- νeta περι τῆς
ἐλευθερίας, εἷλοντο, πρ τὴν ἐκκλησίαν τὴν mo τῆς io νης
γενεσθαι, τουτον πρωτον εἰς διαβολα καὶ κινδυνον κατα-
σαι, να ιιχνδεὶς ἐκεῖ περ του μετ ον πλήθους ἀντιλέγοι. Quae sententia in eis quae antecedunt insit, jam supra diligentius exposui, nunc autem statim ad artem criticam transeam. Hamaherus igitur Bata'us quem multis quidem locis Lysiacis medelam elicem attulisse, plurima autem, quae Sana essent, sine cauSSa tentasse Scheibius libro in sum scripto Vindiciae Lyss. Lips. 1845. . probavit, Verbum ταντα erecte habere dubitavit atque ἐκ τουτων scribere proposuit. Quam sententiam cheibius L . p. 69 refutavit, neque quidquam de re jam diceremus, nisi estermannus Quaestionum Lyss. pars I. Lips. 1860. . . . in corruptela statuenda amatar adstipulatus ἐνταυθα pro αυτ intextum inserere vellet. Sed jam de caussis, quas Hamaverus et estermannus attulerunt, videamus. Hamaherus otiosum esse verbum ait et praesertim in plurali numero ferri nequire. Qui verbum αυτ simpliciter ad ea, quae sequuntur, videtur retulisse, quum aliter, quomodo talia dicere potuerit, omnino intellegi non possit. Sed ne tum quidem, si illud fiori possit vel etiam debeat, verbum ταντα contra sermonis usum dictum esse, exempla a Scheibio allata aliaque μο-bant. Testimoniorum autem, quae Scheibius e Xenophonte repetivit, prius quum aliter explicandum sit neque quidquam demonstret mittamus ), alterum sumpsit ex Cyrop. VI, , 25 ταυ ελεγον, ἔτι δυσσυριος οἴχοιτο ἐπι -διας Addidit Lysiae II, 3 τι γὰρ ἄν τουτων ἀνιαροτεοον γένοιτο η Σεκευμεν καὶ θρέφαι καὶ ἀφαι - Spheibius seclusit in ed. Reishio auctore - , τους νεων, qui locus, etiamsi illam
1 Invonitur in Cyrop. V, 4, 24, qu leguntur verba: ἐννομα M
ριν και αντὸς κηρυκα ἔπεμψε πρὸς αυτὸν ταντα λέγοντα, ὁ μιμος - sqq. ac verbum ταντα, ad quod suPPlem τοῖς Πολ.μίοις, οὐ ἀαγέει, o mam esse pronominia ὁ αντος, ita ut Verba και αυτὸς ... λέγοντα paren
35쪽
constructionem praebeat, verbi ντος usu simillinius nostro est. Quibus adjici possunt Lys. X, 28 et γαρ ἄν τουτονἀνιεκροτερον γένοιτο αδερ, ἡ τεθνάναι μεν πο των ἐχθρῶν,
et XVI, 7 καιτο --ἐψδιον peto νωναι, ora ἀναγκαῖον φ τοτ φυλαρχον sqq. Τ). In eis, quos attuli, locis Verbum οντος praecipue ad ea, quae sequuntur, relatum omitti pot-efit quo sententia non mutetur. Eadem autem loci, de quo agimus, rati est, si pronomen αντα ad ea Ola, quae sequuntur, referri statuamus ). Jam quae estermannus, ut ostendat loco Xenophonteos in hac re non satis valere disputavit, mihi quamquam res altero loco Xenophonteo rejecto minoris momenti est non ea videntur me, quibus respectis loci nihil ad quaestionem solvendam attribuant. Verbum ταυτα ait in eis referii ad ipsa verba ejus, qui loquitur, neque Xenophontem pro summo atticae dictionis exemplo haberi posse Attamen in nostra re nihil differt, utrum pronominis forma ad ipsa verba ejus qui loquitur, an ad
cogitationes ejus, de quo sermo est, reseratur; neque satis scio, e quibus scriptoribus praeter Lysiam sermonis Attici leges cognoscamus, nisi Xenophontem ac Platonem comparemus. Sed ecc. edd. - Rauchensteinius et Frohbergeres, cujus adnotationem praecipue conferas, recte intellexerunt, Verbum ταντα ad ea, quae antecedunt, referendum esse, ita ut nuntiatis G ... ἐλευθερίας eorum, quae antecedunt et verbo ταντα colliguntur, summa, quo melius rem perspiciamus, repetatur. Quo snsiderat jam nihil dicam sinama heri sententia, Verbunc Otiosum esse neque numerum lum-lem habere locum, immo praecipue quum pronomen inveniatur in narratione, quam uti εἰρομνην puram praebere Blassius i. c. p. 4l sq. rectissime ostendit, optime se ha-bo librorum lectio. Accedit autem, id ipsum , quod Hama-
herus pro Verbo αν- substituere vult, ἐκ τουτων ne si legatur quidem prorsus quadrare in locum Quum enim . 15 dictum sit, ορωντες ... οὐκ ἔφασαν - duces illi - ταυταγενέσθαι, Theramenes ejusque socii hoc ipsum viros quosdam rei publicae eversioni restituros esse cognoverunt neque ex aliis rebus concluserunt Atque etiam estermanni conjectu-1 In codico pro verbo n legitur sano chora; sed quum hoc e bum significatione daas ' pro implici Ora praeterea apud secum omnino non atque inter Atticos scriptores optimos apud eos solos oratores, qui hiatum accurate invitent, praecipuo igitur apud Isocratem usurpatum inveniatur os Benaeler Isocratis Areopagiticus, praecipue p. 398 et 409. Maas l. c. p. 413 sq. Schoibius et in IV. d. etiam Rauchensteinius recto
36쪽
ram ἐνταυθα scribentis pro ταντα, quam facillimam esse quisque perspicit, temporis notionem magis , quam hoc loco aptum videtur, fortasse premit. - Verbum ταυτα autem medium quasi locum inter ea, quae antecedunt et quae Sequuntur, obtinere, ut ad utramque partem trahatur, nihil praebet offensionis neque aliter in exemplorum, quae attulimus, Rrte usurpatum invenimus ). Jam verbum περ post ἐνανυώσοντο retinendum neque cum arhlando, Bahio, ester- manno cf. Atermann qu Lyss. Ι adn. in me mutandum esso, quippe quam rem Frohbergerus recte exposuBrit, non tractem neque de eis, quae statim sequuntur, verbis νην ἐκκληοιαν τῆ mo της εἰρήνης, quum jam supra tractata sint, agam. Sed paucis disseram de verbo πρωτον, quod Frohborgorus estemannum i 6 sequutus in nosτερον mutavit. estermannus codicum lectionem corruptam putat, sequod verbum secundo loco positum cogitari non possit. Itaque quum duo hoc loco ita conjungantur, ut alterum faciendum dicatur esse visum antequam alterum VeniSSet, necessario πρύτερον scribendum est . Cui assentiri non possum. lex illa enim, ex qua si de altero utro homine vel
1 Α duplicem relationem et ad ea, quas antecedunt et ad a, quae sequuntur, non solum singula verba, sed etiam partes enuntiatorum majores saepius habere videntur cujus rei exemplum invenisso puto inor. XII, 5 ἐπειδὴ r οι τριάκοντα πονηοοι ἐν καὶ συκοφάνται οντες εἰς τὴν in κατέστησαν, φάσκοντες ira verbum . addidit Contius . . .
τραnεσθαι a. τοιαυτα λέγοντες ν τοιαυτα ποιεῖν ἐνολμων. uno
igitur locum impeditum cs. Frohberger, Anhang, p. 20 sq. ita facillime explicari posse censeo, ut verba τάσκοντες δε oppositionem eorum quae Praecedunt, οι τριάκοντα ... πιες mciant, deiud autem vocabulis καὶ τομαντα λέγονεε transitu parato ad nuntiatum primarium, quod a quitur, trahantur vel mente adjiciantur. Verba οντες ... φάσκοντες enim non esse opposita, Lysiam isocola et antitheses amaro ac saepissimo usurpare memoria tenenti mihi persuaderi non potest. In universum
autem ut particulae ui δι καὶ similesque aspius a librariis omittantur quam salsis addantur locis res ipsa fert, ut multo facilius A adjici,
quam si post πονηροι et και ante το-- - ex plurimorum v. d. aententia, expungi possint. Neque vero euignem assentiri possum
statuenti sis Mahrbb. d. I, p. 66 sq. sententiam, quae loco ita
constituto evadat, neque per se aptam esse neque cum eis concinere,
quae reliqui scriptores ac praecipue Xenophon tradant. Dicit enim: mem in alter mel mare scio ingesallen, notorischen Auisen Ioas darum dio hochsto ge ait m staate Eu libertragen, mei sis erepre-chen, andore so rhen uontorumchen atque addit, ex Mn. h. gr. II,3 12. D. II, 5, XXV Is apparere, XXX viros neque anisquam neque dum crearentur promissa secisse cujus expositionis landamantum
est, in orbis φάσκοντες χρῆμα. q. caussam a solam caussam, qu
propter XXX viri creati sint inesse. At caussa omnino his verbis non contineri videtur, sed enuntiata πονηροι μιν οπιες, φάσκοντες, simpliciter ad XXX virorum indolem describendam addita sunt. Egi doenuntiatis ot ad protasin et ad apodosi reserendis apud Graecos prae
37쪽
de altera utra re sermo est, comparativus usurpetur, non ita tenet, ut exceptiones rarissimae sane datae non sint. Quod stiam in verbum πρῶτον pro προτερον usurpatum cadit. Nam poetae, praecipue Homerus, s etiam Attici Sophocles et Aristophanes, nonnumquam πρῶτον ibi adhibent, ubi προτερον exspectamus. l. XIII, 502 de certamine singulari legitur Αἰνειας ει πρωτος κοπιιοεν 1δομπῆος. s. XVIII, 2. Soph. Antig. v. 1348. πολ λω τὸ φρονεω εὐδαιμνιας πρωτον ἡ πάρχει. Aia 108 - 1l0 ποιν ἄν δεθεις προς
κιον ερκειον στέγη - μάσMr πρωτον -- πινιχθεις φανῆ.Neque non invenitur apud posterioris aetatis scriptores. s.
Schol ad Arist. mibb. v. 562 πρῶ- ὁ Μαρικῶς ἐδιδάχθη των δεντερων Νεφελων Plutarch, Cato minor p. 767 C: οντε τις πρωetος ἀνων Κάαωνος Heraclitus phesius apud Clementem Alex. p. 12 πρωτον ἐν ε γενέσθαι γῆ Τ). Atque
usum tam liberum Optimis scriptoribus non fuisse concessum statuendum videtur neque vestigia, quae πρῶτον pro στερον cum genetivo praebent erodot II, 2 jam esselingius πρωτον γενέσθαι πάντων ανθρώπων recte vertit primos omnium hominum, neque talia, quale in Clementis Alex. loco invenimus, in eis exstant. Sed vix credam, eam caussam etiam nostrum locum corruptela laborare. Mium est enim, Lysiam sermone usitatum, quem talia servasse satis Verisimile sit, in orationibus suis ac praecipue in narrationibus quam maxime imitatum esse. Qua re lassium commotum esse puto, ut verbum in explicanda hujus periodi inconcinnitate, quae dicitur, l. c. retineret. Jam conjunctionem verborum προτερον πιι paullo accuratius contemplantes aliam legis laesae excusationem inveniemus Graeci, quum post προτερον verbum Doritare soleant, Verbis προτερον ποι significatione prius quam ita uti solent ut correlationem quandam exprimant. Eandem autem notionem fere habet sola Vo πριν. Ac plerumque quidem verbum πριν, ubi cum στερον conjunctum est, modus indicativu8 - vel conjunctivus, optativus, multo rarius autem infinitivus sequitur. Id quod minime mirum videtur esse. Ubi enim πιι cum indicativo, conj. pl. - conjunctum invenimus, duo habemus enuntiata duasque res quae aliqua smporis relatione
continentur. Cujus rei ut in utraque parte indicium adsit, προ ρον plurimum in apodosi additum est. Si autem enuntiatum consideramus, cui ποι cum infinitivo insertum est, conjunctionem in praepositionis naturam quodam modo abire quis dicat. Una quasi actio adesse nobis videtur, cujus tempus infinitivo cum ποι addito simpliciter definitur Quocum con-1 Loci quos attuli plorique colleoli sunt amusgravio Soph. tragg. Oxoni 1800 8. d. I. p. 562, quem os.
38쪽
3 cinis, novi cum infinitis' usum eum osse, ut pro umtis, primaria negationem non habeat. Ubi enim in aposios n*-.gati inest, protasis conjunctions πων. nne n ex se Min valet atquB correlatio enuntiatorum promitur quam ob rem. Vorbo v plerumque adjectum invenimus προ-ον. Quibus. Omnibus animo pensitatis verbum e sον, quod OR arcte cum conjunctione nou colligatum si ac pluribus verris intola. Positis eam sequotur, non mutaverim. nuntiatiqnis pars emaside quis egimus, verti potest consilium ceperunt, Mis conritionem factam primum quidam vim illos in insidias opstrix cula injicere.
Oravissimis corrupistis laborat or. XIII, g 31,
ἄπαντα τἀληθῆ πω κατηγορηκέναι τουων μεν ον ossa ψῆεκων ἀπογραφει, οὐδεμία civeto ἀνάγκης νσης μεν τουτο oc πογραφει τέρου τῶν πολιτων. Ac priorem paragrapni partem optime nunc esse constitutam censeo a Vferu, qui
8auppi conjectura epistola uritica ad Godoli Hermannum. LipS. 841 8. p. 24 sq.), qua και posit ἐργά σθαι aliα dum sit, recepta scribit i): βουλοντο - ου η τὰ νόματ' ἀπογράμνας ουτο - ἐργά σθαε, και οὐκ ἐδόκει αὐ 'φς πάντα τἀλη Hi nos α γορηκέν . Quae P. IL yellerus Philol. XII, p. 7 contra oriunctionem enuntiati ου Id4sqq. Verbo και essectam adnotat oratiuuem fieri langui iorem, quum parvo intervallo eadem aliis struis particula. κ' ad nexa repstantur , non probarim. 4m enim quod in disyte cedentibus βουλοντο - ἀπογραφα non 'est, ex cauhsa, eorum qu senatus perfidia ironia acqrbissima perstringatur, adjicitur. Quod dictum sale Attico pinusum, si enumati primarium officit, multo Morem vim habet verbi*quem ' ἐργά sθαι, quibus caussa secundum oratoris euienti ii a rtur, multo sortius opponitur. Ac omnino talibus Monuntiatinnibus, quibus nouuii et inexspectatum profertur, con structio soluta, ut apud nostrates fit, melius sonuenir riget fConjectura igitur, ita proser ἐργά σθαι οὐστ' eti iii ad nexum sentsntiGum logicum optime excogitata St, Prae sertim quum justo a adior sit, rejicienda est. 'miJer' minu eis, quae Κ sexus Η I p. 303hd alte pa naphi, pari proseri possum adstipulari. Quo loco postquam or
1 Ηeidsib. Jahrbb. 1866 p. 83 priore tempore aliter judicavit,
39쪽
bbaeus primus ureba uia tam προσαπωμέν --ους τηειν -- is quippe petita ex paragrapho 56, ubi adem fore domniatrato loguntur, in dubitationem votarit, omnes oditores ruesstiores ea vel uncis seclusoruhi si omiserunt rurius apparis, ea antecliuenti enuntiat τούτους μεν οὐν ἄπαντας usa , qtio expositi fluitur, arius prorsus aliis rebus se inn-tibus serri non posse. Quibus verisis 'per Mariamus Deum suum restituero studuit, utinuntiatum τοὐτους - in nitis q. 31 ollocaro ac post πολιτῶν adderet: και μοι - τὰ νύρι-τα. si hoc fieri non posse rohbergem maddes p. 227 demonstravit . Κayserus i. c.ὶ quoqέ non verisimila osse duxit. Praetersa iliam verbis ta colli,catis lacunam, quum desit, quo inodo Agoratus oppositis enistiatis
dat facile apparet. Sed priusquam illud, quod Frankenius
proposnit, animadvcrri, alia reborum collocatione, qua Muntiata οὐτους - οὐ ' et ετα τουτον - πολιτῶν locum mutaren, mendum fortisse sanari videbatur. Enuntiat μ τὰ insto autem anteponam verba καὶ ἀληθος, quas anteceden-
tibus da θῆ - κατηγορηκέναι et perturbatione orta facillimo omitti potuerint. Tum quidem pronuntiation και -θῶς --χιτων, id quod Umino illi volnerint, emetum osso induis tiri altera aut- τούτους μει οὐν παντας - ουσης totada clarioti ad sonatam narratio aptissimh ooticluditur Fortam eui talis commemoratio, g6ratum otiati liasis denuntiassi nimis brevis et arida vid6atur; sed rator quum in re mbribus a prahcipue in donuntiMidiis longius co morati essiet, ad ulteriora progrΗdi dociderat incutiquo antem res s habhi, si lacuna statue fida verbaque illa delenda lint non cum usior post nuntiatum Φοντον - ἡ sed anto hoc nuntiatum aliqua incidisse arbitror Nam verba τουτους - ουσης sed ante hoc enuntiatum aliquae disis arbitror Nais orba σιτους - ἔσης minitis narrationis finem prasbsro jam supr indicavi nΦque 'ea cum Rauchensteinio adn. d. IV. ad eos solas, quos Amratum porro deferes sonatus pluerat referri posis mihi ridotitus. Id quod Lysias aliter expressisset. Atque quidem ei quiιθsxeidstitit, desinitationem illam posteriorem accuratius quan, fit libi, μοι μετὰ -οτο προσαπογράφει τέρους τῶν οL- ου' distinuisso lito, qua si ro post Verba οὐκ ἐωκα
40쪽
Moratum esse dicturum, accusationi μαν πιφόρω esse adscriptum eamque, quum in flagranti captus non esset, totam ess irritam. Sed stulti esso, censet orator, confiteri culpam ac nihilo minus, quum aliquod accusationis verbum in ipsum non prorsus cadat, poenae liberationem postulare. Tali sententiarum nexu continentur codicis verba: οντο δε ἐδενιαλλω εοικεν ῆ ὁμολογεω ἀποπτευαι, ιι υ αὐ-φορω δε sqq. Quo in loco primus offendit ei inaus, qui verba, antes μέν post ομολογερο inserenda esse statueret. Sed hac emendatione genus dicendi duriusculum existere atque languidum estermannus quaesit Lyss. I, 22. intellexit, quapropter aliam conjiciendi viam iniit proponens: τον- ἐου- δε αλλο εοικεν ῆ μολπεω μῖν ἀποκτετναι , ita ut εωκεν ad Agoratum, τουτω significations hiemit ad id ipsum, quod modo dictum sit, redeat. Quae quum fere dicat, hance nisallor inesse putat sententiam hac ratione nihil aliud sacers)videtur, quam eoncedere quidem se interfecisse. Atque Westermannus, priusquam verba ita restituenda esse dicat, Schoibium duobus deinceps locis tam parvo intervallo disjunctis in libris aliquid excidisse statuentem reprehendit. Sed quum ipso tribus deinceps locis paullum sane mutandum vel addendum esse censeat leviori certe, attamen simili ratione loco medelam attulisse videtur. Ac sine dubitations
in universum praeferendum est, uno Verbo mutato locum
sanare. Id quod commendavit H. Sauppius, qui simplicem
sententiam τομ δε ἐδεν ἰλλο εοικεν τομολογεω postulare dicit. cis Rauchenstein IV. p. 246.)Cogitatione esse supplendum εἶναι, quod apud verbum κεν non raro omittatur. Facillima sane mendatio atque tiam, si sententiam respicimus, optima. Sed si quis illud εἴναι in loco nostro praetermissum esse aegre tulerit, alia, qua sententia evadit alia dissima, iniri potest loci restituendi via. Scribere enim μο-
λονεω ἀποκτεἶναι sqq. , ita ut εοικεν verbi decet' significationem habeat. Utramque medelam extus, qui vocatur, ratione habita esse in promptu, quisquo facile concedet. Ac similis hic est loco ita constitui pronominis τουτο usus ei, de quo supris egimus, epexegeses autem, qualem orator adhibuerit, saepissime apud
Graecorum sermonis pedestris scriptores Optimos usurpantur.
cf. ruege I, 57. 10. adn. 1 et praecipue . Particula
μῖν post μολογεω necessaria non est qua de re quum Froh-bergerus in editione sagaciter exposuerit, jam nihil dicam. Sub finom par raphi 9 in codice legitur: ουδένα γαρεικον οἱ ἐν Πειραιεῖ or ἐν στει ωμοσαν Quae verba et rebus gestis et loci sententiae ita repugnant, ut mendum inesse appareat, sed quo modo sananda sint, inter'. d.