Titi Livii

111쪽

IO. FREI SHEMII SVPPLEM. permittebat. sungi posset. Phasaelus, ne arbitrio inimici moreretur, saxo illisit caput. Hyrcanus in Parthos abductus est. At Herodes, Arabum et Malchi suspecta

fide, in AegVptum properavit; inde per Pamphyliam

et Rhodum in Italiam navigavit, ut rerum Suarum statum, Parthorumque progressus Antonio exponeret. Interea Labienus Ciliciam et Asiae continentem, quia Plancus se continebat insulis, subiugabat impetu fortunae, et terrore Parthici nominis. XV. Romanae quoque cohortes ad eum frequente transibant, quibus auctus, Mulasa et Alabanda, Cavum urbes, quum praesidium acceptum ne aSSent, expugnavit armis; et Alabandenses affecit supplicio. Mylasa, quorum incolae Rhodum profugerant, diruit. insensus admodum propter Hybream, qui clarissimus facundia,

quum cives suos contra Parthos concitaret, imperatorem se Caricum deridendi Labieni Causa appellaverat. Ea contumelia maximopere accendit adolescentem

irritabilem et stolidum , qui se parthicum imperatorem serebat, moribus romanis multum discrepante titulo; talia enim cognomenta imperatoribus a devictarum gentium appellatione tribui consueverant. Λt Stratonicam, in propinquo sitam, nec impetu capere Labienus , neque domare longa et laboriosa obsidione potuit. Etiam praedonum audacia Labienum involvit di ilicultatibus, cpium a ducibus romanis timeretur.

Cleo , certo Gordio omensis Calydio occupato Phrygiae castello , pecuniam colligentibus imminebat acriter, apparatusque parthicos disturbabat. Sed haec parum ad summam proderunt, absente, Penes quem plurimum erat potentiae , Antonio ; qui, solvens a

112쪽

IN LOC. IIII. CXXVII LIVIAM, IO' Corcyra, Cum classe ducentarum navium per Ionium mare vela iaciebat; ubi obvium Ahenobarbum habuit, maiores aliquanto copias ducentem. Inde metus nonnullis, ne iuvenis ferox, et Proscriptum se sciens, si e pactis dubitaret. XVI. Nee eo minus, subsequi iussis reliquis, cum instructissimis quinque navibus Antonius pergebat; quum, universa Domitii classe conspecta, L. Planeus, qui comes aderat Antonio , remittendum de cursu censuit, tentandamque prius per alios dubiam viri fidem. Sed Antonius , malle se mori deceptum pactionibus, quam timore confesso semini, testatus sest. Vbi Convenerunt Classes , primus. lictor Antonii, stans in Pro Pa, Domitianos aplust Dia detrahere iussit ; quam reverentiae spe diem inferiores exhibere potentioribus solent. Quod ubi prompte factum est, iunctisque navigiis salutarunt invicem , et ab Domitianis Antonius Iberator acclamatus est, vix recipiente animum Planco , Domitium Antonius suam in navem accepit; unaque Paloenta Valetium suisse suspicabamur processerunt, ubi castra Domitiana erant; cessitque tabem naculo Domitius imperatoris ; et hinc Brundisium itum. Quinque cohortes Caesaris nomine Brundisium obtinebant: eae portas clauserunt utrique, Domitium, ut veterem hostem, Antonium, ut hostes suos addu-

XVII. Hoc ille ratus Caesaris voluntate factum , obsedit urbem, in lingua, per quam continenti annectitur , lassam murumque molitus: et ne mari auxilia immitterentur, crebra Circum portum et propinquas insulas castella excitavit. Sed et oppo Ptuna in litore

f. t S. val. Max. IX, 3έ. - Appian. - Strab. lib. XII, p. Δ7έ. - Plut. in Anton.

113쪽

I I OIo. FREINXHENII SUPPLEM. I a praesidiis cepit, Sextumque adhortatus est, ut expeditionem saceret in Italiam. Ille, gavisus occasione, Menodorum cum legionibus quatuor et magna classe in Sardiniam misit; duaeque legiones Caesaris, quae insulam custodiebant, consensionem Antonii cum Ρompeio reveritae, in partes transierunt. Interim Si punium ad Ausonium mare Antonius cepit. Sextus , et ipse transgressus in Italiam , Consentiam obsedit, et Thurios. Caesar, his auditis, P. Servilium Rullum iro Brundisium iussit, M. Agrippam in Ausoniam, ut Obsessis auxiliarentur. Sed novi coloni, qui vellit adversus Pompeium sequebantur Agrippam , ubi

duci contra Antonium senserunt, clam reverterunt domOS

XVIII. Igitur Caesar ipse prosectus, blanditiis et auctoritate pervicit , ut sequerentur; ibantque illi,

Te sic inter se CIanculum composita , ut in gratiam reducerent i eratores: Sin ρer Antonium stetisset, quominus reconciliatio feret, tum illi dignitatem Caesaris summa ope tuerentur. Sed valetudo Caesaris eum per aliquot dies Canusii detinuit, ut iam propemodum sero Brundisium accederet, septum undique munitionibus Antonianis , et sibi inaccessum. Erat tamen numero legionum superior: idcirco Antonius e Macedonia arcessebat suas ; et, ut interea opinione maiorum virium Caesarem eluderet, paganam multitudinem noctu longis rotundisque navibus amandans, quae luce palam armata reverteretur, Speciem venientium e Macedonia militum adversariis obiiciebat. Iam etiam paratae machinae erant, et in diem sequentem adornabatur oppugnatio, magno dolore Caesaris, qui opem ferre obsessis nullo Pacto Poterat; quum sub

114쪽

IN LOC. LIB. CXXVII LIVIΛNI I I lnoctem , et Sipuntum ab Agrippa receptam esse, et xeiectum a Thuriis Pompeium ad Consentiam haerere,

nuntiatum ESt.

XIX. Commotus his Antonius, postquam etiam coenanti, Servilium cum mille ducentis equitibus ad Caesarem prosicisci, allatum est; imperare non potuit animo, quin hos, statim amicis, qui subito parati se poterant, assumptis, et equitibus quadringentis, adoriretur. Quum noctu secisset iter, reperit cubantes adhuc circa oppidum Uriam, et praesentia sua territos maximam enim, uti diximus, existimationem ei Philippense proelium conciliaverat), occisis nonnullis, in deditionem recepit, eodemque die deduxit in castra ad Brundisium. Hinc ex praetoriis cohortibus Antonii milites gloria elati, ad castra Caesaris accedebant simul pauci, commilitonibus quondam suis exprobrantos ingrati animi vitium, qui, Cassiano bello servati ab Antonio, hanc ei vicem beneficii rependerent. Contra regerebatur in Antonium cuIpa, laederesacto cum parricidis et exulibus, prodentem, Pro quibus ipse pugnavisset. His colloquiis hactenus tamen

Prosectum, ut Caesariani propositum suum in reducendis ad concordiam imperatoribus saterentur. XX. Inter haec de morte Fulviae nuntius ad Antonium Venit, Cui eadem moestitia, quae morbi causa fuerat, postremo vitam ademit Sicyone e quae res aperuit reducendae paci viam. Forte L. Cocceius Nerva, cuius Postea pronepos imperavit Romae, communis

impctratorum amicus, apud Antonium commorabatur, ad Eum aEstate superiore missus a Caesare, cum Caecina Volaterano Caesaris familiari. Hic igitur experiri cupiens, quid in eo temporis articulo ad sarciendam

115쪽

IIa IO. FnΕINSIIENII SUPPLEM. gratiam fieri posset, revocatum Se fingens a Caesare quum dimitteretur, interrogavit Antonium, ecquid dare literarum ad Caesarem vellet 8 nam ipse literas a Caesare ad Antonium attulerat. Ille negare , literas scripturum ad hostem. Tum Cocceius,ci Hostem igitur, M inquit, appellandum existimas , qui in fratremis ceterosque tuos amicos tam fuit benignus ac saei, Iis 2 is At vero nec sine bile Antonius, ει Egone is hostem appellare Verear, qui me non recepit Brunis disii 2 qui provincias, qui legiones meas abstulit

. nam meos servando sibi prosuit; mihi adimendo. amicos, sibi beneficio Obligans. DXXI. Coccei us , satis habens didicisse querelas Antonii , nec ulterius lacessere volens iracundum hominis ingenium, ad Caesarem abiit. Ille, viso Cocceio, miratus non venisse citius, u Tuum igitur spa-υ trem, inquit, in hoc servavi, ut tu ipse mihi is inimicus ex amico sieres Z ra Ad haec Cocceius, Tum vero, uit , quos amicos VocaS, eccur provinciasis his et exercitus aufers, et ad te venientes excludisZisis Tum Caesar : Itane legiones Caleni, defuncto illo, is reliquendae suerunt sub imperiti adolescentis

is imperio, ut a Lucio fortassis, aut Pollione, aut M Ahenobarbo contra nos occuparentur ' quod nisin legiones, quae sequutae Plancum fuerant, retinereis maturassem , essent hodie Pompeii, quernadmO- is dum sunt equites earum, qui in Siciliam transierunt. M Falso autem incusor ob exclusum Antonium; cuius is ego nee Praescire adventum potui, nedum ut recipiis vetarem. Sed hoc iniussu meo Brundisini et prae-M sidiarii secerunt, non sine ratione tamen, foedus

116쪽

IN I.OC. LIII. CXXVII LlVIA dilis Antonii cum Pompeio formidantes, et insensumis hostem Domitium , Iuem Antonius adducebat, D damnatum parricidii proscriptumque, et ne Philip- M pensi quidem victoria deterritum, ne Brundisium M oppugnaret, Ionium mare infestum saceret , naves D meus incenderet, Italium depraedaretur. DXXII. Excepit contra Cocceius : u Quod Antonius D foedera cum aliis secisse dicitur, in eo reprehendin non debet; per pactiones cnim vestras licet; sed N neque cuin parricidis secit, nihilo Demissiore studiora mortem amici, quam tu parentis, exsequi solitus: a eniivvero in percussoribus Domitius non fuit; neu consilii quidem conscium irati iudices damnavera runt. Si vero ut amico Bruti negamus veniam,n vide ne propemoduin omnibus succenSere Cogamur. , Cum Pompeio autem non ita conventum ESt, Utis eosdem amicos atque hostes habeat, sed ut, te is movente bellum, auxilio eius utatur; te quiescente, is tibi conciliet hominem nullius et ipsum sceleris D reum. In te vero et harum rerum crimen eXpetit; is nisi enim bellasse in Italia , nunquam hi ausi is suissent legationes ad Antonium mittere. D VOciserante Caesure , non se causam ei bello, sed Manium, sed Fuluiam, sed Lucium Prae ASe ἰ neque pero unquam antea POmyeium in Daliam cum legionibus descendere ausum, nunc Antoni iducia fecisse ; ci Non is ait ille , fiducia Antonii. Caesar, sed omnino i ussu :

a neque en in. Celare te volo, ceterum etiam Italiam is nulla classe defensam, cum Inagno navium numero D incursurum esse, nisi Pacem seceritis. DXXΙΙΙ. Hic parumper reiicens adolescens altius nim in animum eius postrema dicta descenderant . deinde dixit, non imρune Iniuriam ausa PomPeium pnec abiliariam aliter, quam modo a Thuriis. At COccci ut, TIT. LI v. Tom. XIII II

117쪽

abunde ratus explorasse, quibus stimulis utrinque animi concitarentur, nec immedicabile malum esse, coepit exponere de Fulvia, et quibus illa causis movhum mortemque accelerasset. ex Postquam igitur. is inquit, haec discordiarum extincta sax est , quid. Vetat, quominus redeatis in gratiam' modo fateriis suspiciones vestras, quam alere dissimulando maliis lis. D Postridie rogavit Caesarem, ut literas ad Antonium sortiberet . ad maiorem aetate iunior : ille negavit oportere ad inimicum, Praesertim qui commercium hoc abruisseι ρrior; sed ipsius matri Iuliae e robriurum, q-dpropinqua suael ρraecipuis culta honoribus, Italiam

fugeret, quasi Dero non a se e Tvectare omnia tanquam

a filio posset. Vsus igitur hoc artificio, ad Iuliam

scripsit, quae scire Antonium cupiebat, auctoritate salva. Cum hac epistola prosciscenti Cocceio , multi centuriones consilium exercitus aperuerunt: nec ille negligenter exposuit Antonio , ut certum haberet , grave sibi bellum imminere, ni transactum laret. XXIV. Vna res habebat ancipitem animi. quod Pompeii praesentia obstare paci videbatur ; sin vero

Postea Conventum non esset, revocare eum Antonius

probrosum iudicabat. Sed persuasus a Cocceio et matre, cum Sexto egit, ut in Siciliam reverteretur, sibi Promissa curae Dre; sed et Ahenobarbum abire in Bithyniam iussit, cui cum praeficiebat. His rebus cognitis , exercitus Caesaris legatos ad utrumque imperatorem misit. Atque illi neutrius avdire querelas voluerunt, pacis se Pararios venisse, 'on dis Atalores litium, dictitando ; eviceruntque, ut Tarracinam mitterent amicos de conditionibus acturos. Α Caesare Maecenas et Agrippa Venerunt , ab Antonio cum Pollione Fonteius Capito. Ab his composita pax est, tam in speciem firma et fidelis, ut una intra castra

118쪽

IN LOC. I IB. CXXVII LIvi1M i i 5 umbo exercitus conducerent, oblivione Praeteritorum sancita. Commodum mortuus erat C. Marcellus maritias Octaviae , quam ex Ancharia priore coniuge pater Caesaris suSCeperat. Hanc a fratre collocari ΛDtonio pacis auctores postulabant, nec displicuit conditio : et quum esset gravida mulier, neque

dum eluxisset virum , ne roinano more insumis haheretur, senatusconsulto legibus soluta est. Haec vulgata tantam omnium militum laetitiam excitaverunt, ut sestae acclamationes co die, atque etiam nocte sequuta, totis CaStris PEPSOnarent.

XXV. Imperatores quoque sui tam bona fide gratiam mutuis conviviis testari voluerunt ; notatusque est apparatus Antonii, tuin ad asiaticum aegvptiumque luxum desciscentis, quum vomano et militari more coenam Caesar instruxisset. Sub hoc tempus iterum

diviso imperio, Antonius Orientem accepit, Caesar Occidentem , constituto ditionis lati iusque limite Codropoli, quae in Adriatici macis intimo sinu positu, disterminandis provinciis opportuna videbatur. Africa Lepido relicta est, et haec divisio senatusconsulto confirmata. Bellum cum Sex. Pompeio, nisi sorte pax convenisset, Caesari mandatum ; Antonio Parthicum. Domitius in gratiam receptus a Caesare, quibus ille conditionibus cum Antonio pepigerat. Adiectum, utrique imperatori licere delectus habere in Italia, pari numero. Antonius in gratiam Octaviani, quod hactenus neglexerat, flaminio Caesaris patris inauguravi passus est. Hoc fuit Brundisinum illud foedus, quod tum quidem cruentissimi belli motu Italiam absolvit. Inde M. Antonius P. Ventidium in Asiam misit, ut Parthorum et Labieni conatibus obsisteret: alii quo-

119쪽

Ο. FRE INSHE. IIII SUPPLEM.que imperatorum amici, quo Vocabant negotia,

dimissi. Sed Caesaris milites, quotquot Philippensi

bello interfuerant, Antonium circum Steterunt, PeCunium POStulantes, quam ille per Asiam ad solvenda militibus praemia coge De debuerat. Nec procul Periculo Antonius erat, nisi Caesar expromi SSOP SΡonSΟΓ-que pro eo exstitisset. XXVI. Tum properatum , ut in colonias Veterani dimitterent P, ne sub signis habiti tumultiam renovarent. At Pompeius, auditu Caesaris et Antonii coniunctione, quum nil verSus se initu in crederet, Menam

archipiratam quod vocabulum a Menodoro, quemadmodum alii vocant, diminutum est cum parte classis damnum aliquod inferre adversaviis iussit. Ille, litore et Pusco devastatis plerisque, I. Titium, naVes PPO-priae potentiae stabiliendae causa comparantem , in Narbonensi Gallia cepit, servavitque, tum Propter patrem Titium . Unuin ex proscriptis . qui apud Sextiun degebat, tum quia milites eius Pompeii nomen scutis inscriptum habebant. Deinde prosectus in Sardiniam Menas quam insulam paulo ante Caesaris libertus II elenus patrono recuperaverat , a M. Lurio pulsus, victorem incautius sequentem, subito incursu egit in fugam. Atque illo relinquente mox insulam, cetera deditione, sed Aradin, quo perplurimi expugna perfugerant, operibus cepit. Inter captivos et ΙIolonus suit, quem quum patrono sciret oppido carum, sine pretio dimisit Menas , iam tum sibi gratiam apud Caesarem praestruens, si sorte eius benevolentia opus aliquando habuisset.

120쪽

IN LOC. LIII. CXXVII LIVIΛNIXXVII. Into vim in Urbem ambo imperatores, magna laetitia deducentium, ovantes ingressi sunt, hoc decreto ipsis ob pacem faciam honore. Mox nuptiis Antonii et Oeta viae celebratis, in amicos effuderunt iram, quorum semper sub reconciliationem principum periculosa conditio est. Caesar Manium Antonio criminabatur ; hic contra deserebat Salvidienum. Igitur Manium Antonius sustulit, ut belli Perusini facem; Caesar salvidienum evocavit Romam , quasi mox remissurus. Vbi adsuit, proditionis in senatu accusatus, indice Antonio. ad quem legatos Brundisium miserat, ubi se damnari vidit, voluntaria morte

periit: exercitum eius Caesar, Ut sus pCCtum, et SUP-plicio ducis offensum. Antonio tradidit. Neque temere dimittenda est Salvidieni eius mentio, in quo conspici magnum utriusque fortunae documentum potest. Obscurissimum homini genus contigerat; sed emicans ex pueri capite flamma, dum gregibus pascendis DC unpatur, iniecit spem desideriumque suturae claritudinis. Inde militaribus facinoribus notus carusque Caesari, eo dignitatis adscendit, ut, quanquam Senator nondum fuisset, consul designaretur; post Pompeium et ipsum Caesarem tertius. qui ad summum honoris gradum ex equestri ordine. transcendisset: quin et in honorem cius , scatec, qui paulo ante vita

concesserat. supra Tiberim exstructo ponte elatus est.

XXVIII. At haec felicitas repente collapsa, im Provisum et turpem exitum habuit. Senatus hostem publicum appellandum, supplicationesque propter oppressa eius ne suria consilia decrevit : Triumvirisque custodiam Vrbis mandavit, cum solemui carmine, ne quιd