장음표시 사용
51쪽
ni in auctore illo ad deliniendum Ierculi animum usa sit. t ualli intirpretuli unem cave ne propterea reiicias, quod ita poseta delii bis diXPrit, ii iam in ilibri priore δεινοτα Tωμῖν - ἄματι, eueni pestiferi, mortem Ierculi paraturi, mentionem secerit. Duabus enim ex reliu compoSitum erat medicamentum illud ex veneno livdrnu Lernaeae et X criture
ut sui uni per Se neceSSari interitum parans, conrali 'morit ΓΟ
potuit. Denique ut intelligatur, quo sensu participiunt ἐπιζέσαντα additum Sit, Sati erit cum paraSSe, quae Supra a Dei n
προυκειτ', ἀναζίουσι θρομβιώδεις τροί. Atque hac quidem interpretatiun V. disti Sqq. δεινοτατέ - ἐπιζέσαντα, id assecuti sumus, ut liorum Verbi rum eadem iam sententia sit atque illorum, quae in initio antistropliae pri iiiii pDSita Sunt εἰ cro τε Κενrαυρου φονice νε pii. χριει δολοποιὰς ανάγκα πλευρὰ προς τακέντος ἰου, δε τε- κιτ, θάνα roς, Ἀτρεφε δ' αἰολος δοάκυὸν uuam rem ne
quis adversari interpretationi nostrae putet . quod incredibile sit, poetam Sententiam illam bis in una antistroplia extulisso, tenensium St, tota antistropha poetam nihil nisi hoc et dixissi et dicor debilisse: nam si niter ara lurculis virus mortiferum hydrno Nessi cruore mixtum iungit, quom nitu alium quam hunc diem cornat Atqui adhaero veneno illi Nessique modicamine summis doloribus cruciatur Itaque cum erba illa. δεινοτάτω με νυδοας - ἐπιζέσαντα, si usitatiorem formam dicendi soqui voluiSSet, Sic efferre possut, ut maturo post ido ducta interpunctione diceret, νυν ὁ δεινοτατω in δρας προτέτακεννύs ατι, s ελαγχαῖτα τε 1iοός etc., maluit praetor vulgarem c insuetudinem quendi coniungere haec eum praecedentibus posito participio προς rετακώς, cum verbo sinito. quod praecedit, ιδοι cuia iungendo Denique quod relicta rursus quam inchoaverat structura ιε γZair τε λὶοός κέντρα νιν αἰθκi ζει dixit pro eo quod dicere debebat, I ελαγχαiτα τε θηρος κέντροις αἰκιζόμενος, in eo nihil ostensionis esse, inter omnes nunc constat si . quae ad O di 447. trant. M. adnotavimus Postremo de consociatis sit - τἐ particulis ad hibici. 103 sqq. id Sec diXi. Acceditnus ad Stropham secundam, quae non levioribus librari ii in mundis quam quae praecedit antistropha prima depravata est. Editores tamen recentiores ad unum omnes, Si paucissimas easque levisSima correctiones Xceperis, constanter codicum Scripturam secuti Sunt, nihil in ea, ut videtur mendi osse arbitrati. Sic enim Stropham illam scriptam ex-hthuserunt: ob αδ' ἁ τλάαων αοκνον μεγάλαν προςορῶσα δομοισι βλύβαν νίων cirσσοντων γάμων ,
- ἐρχομένα μοιρα προφαίνει δολίαν
52쪽
Iii his haec tantum rυ illa ab edit idus sunt, O MOισι, Ηλλοθρον, ὀλεθρiαισι συναλλαγαις, pro iii hia in codicibus legimus, δομοις ἁλλο θροου, λεο ριαις ξυναλλαγαῖς. iiii Mu Raera iu umina limi pistrarii vocali ultim senili suspectum habilit, qui cum iriniit in X plican in in luco minus luam ceteri interpretos a vero mihi borasse videatiir, tune dolui n-que primus huius antiStrophae Versus adnutavit, eo maturi adscribenthi hic putavi, quo Saepius isse ab iis, qui Secuti sunt, editoribus involitionis laude defraudatus est. Accedit, quod de uitis itidem ιci sententia singulorum siue Vocabulorum sensu necessario phiribus dicenduin est. Is igitur haec adnotavit: se . 41. Oκνον. Interpretan tu celerem, impigram. Mihi haec interpretatio duriuscula videt tir, neque commoda porro ita Sic es sic itur sent ni in auu 'nim reseras relativum ων Si ad Ilere illis infortunia, non cohaerebit oratio. Si ad mala o Ioles connubio oritura, plane praepi Sterum erit antecedens adeo longo interva Ho relativo postpositum. Legendum, ni fallor αοκνος Secura. Quorum malorum infelix haec Deianira secura. si'. 42. Constructionem Sic instituo: προς-ορωσα νεων iacuos citσσοντων ἔγcἱλαν βλάβαν δοιέοισι, cernens no Pa nuptias suscitantes magnam noXam domo. Λίων ce sιων dictum pro νέους ceu ους viducitata supra ad . 39S. ). Deinde eis σον transitive, ut Ai. 40. ubi alia.
- M. ' μῖν υτ προς έβαλε, illa quidem non qua ael, hydrae sello formidari debebant, quae quo
,, Ibidem ἀλλοθρόου, fallaci mendaci qui aliud mente celat, aliud θροεῖς vel ut Homer is: 'ς κ' ετερον μῖν κευθε ἐνὶ φρεσίν, H δἐ βάζει. γ' δ' re ἀλλοθρόου γνω&ας μολόντα interpretur, quae essus astute de Herculis amore histris coneia Iando commentus erat quae sequuntur verba ta ,γριαισι υναλλαγαις significant, in colloquio, quod
moribundus cum ipsa habuit, vel quum moribund et Orsilium cum ipsa redire ἡllhi. - 'ut
Ilis continuo addenda puto, quae Iermaianus, cui qui posto eae tuerunt editores nines assensi videntur, ad euido
Ibi d. p. 43. scribendum coniecissem ἄοκνοὶ ro eo perunt i Er surdi ius et roddockius. Non de bati 1acere. Construenda verba sunt hoc modo: ἀν ἀι εν υτ προς εβαλε, α δἐ ἀπ .Ho9ρου νω iacte
s τε νει suam dolosum Nessi orationem misera illa, non cunctanter magnam aedibus imminere perniciem videns noto inflante connubio, partim non intelleaeit, partim aliunde eo qnritam funesta conciliatione aut mulium, opinor emis aut uberes lacrimas effundit Nesso enim si dis in f a , non Di tollexit dolum eius ab Hyllo autem eum cepit, quomodo, qu0 amori II erculis oti non do soroputaverat, i perniciem eius verterit, gemere eam
convicit chorus ut flere, quod perdiderit ' euthiquem '' sibi reconciliaturam speraverat. Cetera in medio posita sum enim celerem id est ἄοκνον)
instare ibi afflictionem ex pellice animadverteret,
53쪽
non tabuit tempus ad reputandum, quid ex tam
ambiguo Nessi dono periculi immineret. Λομοισι Triclinii recensio. Codd. Par. Flor. IIari et edd. v et t. δομο ις. Deinde νεον cod. Par. et Schol. R Din. in quibus scriptum: ν ἐον α ισσον των νεωστὶ προς- βαλλοντων. cis V. 44. υτι προς εβαλεν ου συνῆκεν Scholi asta, recte Vides Dor uill nil Charito n. i. I95. 3l8 ed. Lips. Libri προς εβαλε, otium in runt i strophico cum Scholiasta ν omittentes Vereor, ne praestet addi, ut in Glyconeum hic ver Su DXeat, quemadmodum qui sequitur 'Ἀλλοβ ροου, quod in libris est, in ἀλλοθρου mutandum vidit Ersurdi ius, nisi qu0 accentum male posuerat, de quo monuit
Schae serus trunckius locum plane non intellectum eorrupit scribendo, τα ι ἐν ου τι προς εβαλ' aea αλ-λοθροου γνωμας ιολον Oλεθρύαις ξυναλλαγ αις, plene post haec verba interpungens, quod fecit etiam
Interpunctionem illam Brunckii servavit Ersurdi ius. Vertit in utem trunckius es demens non animadvertit, binsens animo profecta haec consilia, u specie conciliandι amoris maritum perderet. Apparet ex his Musgravit it IIemnati DP adnotationibus, imprimis dissentire a se interpretes in explicando pronum inorelativo I pariter atque in in torpretandis verbis τέ ἐν Drι προςεβαλε, 'i Q iarm χἰλλοδρου ονωαας Ῥιολοντα Ἀλε-ctoiαις συναλλαγαις στενει Manifestum autem illiti primum put0. iii quod res ipsa ususque loquendi satis istendit, ν pron0men relativum, in initio mox ne Strophae positum, montani nil unum inliquod nomen eorum, quae in praecedentiliuspi Sita Si ut, quam ni Summam eurum, quae antiStropha prima dictu i sunt, auferri debere ID. huius Tabula s. 22. , ων επι μεst hos να ' αἰδοῖα μεν, άντια δ' ἐσω, collatis, quae do luco p. l. exposuinuis Itaque vel hanc ob causam est quod distiliceat IIermanni ratio, pronomen illud relativum
Mniuriam facit IIemitantius Musgra io, qui comma tantum Post ξυναλλαγαῖς Posuerit,
ad 0la verba θηρὼς κεντρα ονῶ ine δοληιυθα sv ectare arbitrantis erum multo magis eius interpretationem huius loci reiiciundam inde apparet, quod verba illa θηοῖς λοτεῖα κεντρα dolosam es si orationem similiscaro ullo modo pussunt De quo non pus est ut post a. quae ante 4X- prun Si quicquam addam. Immo huc iam pro certo pono doqu0 reliquorum Verborum SonSi iniuncto nemo in posterum dubitabit, lirinium cών, ut recte vidit Ius ravius, necessario ad mala sive interitum Herculis, de quo Solo in praecedentibus dictum, reserendunt esse, deinde genitivum eius pronominis ex pron0mine τα μεν Vel pr0pterea aptum Sse 0 posse, tu id ob - simine, quo aegeretur. inaudita ratione' Seiunctus esset, denique eam suisse adiectivi ἄοκνος stoenificatis nem, ut 0 cum verbis sequentibus μεγάλα βλάβαν coniungi hic non posset Ante omni vero eruondum illud est quo Sensu verba τα u υτι προςεβαλε, τα δ' - αλλο θρου γνωμα μολοντα - σrενει dicta sint. Atque horum quidem membrorum40sterius, τα δ' ἀπ άHoθρου γνω- μας μολοντα λεθρίαις συναλλαγαις, qui verborum Ἀλλο- έγρου νεύμας et ολεθριαι συναλλαγαῖς significatum dili- entius adverterit, non p0terit dubitare, quin hoc sensu dictum Sit: quae alieni hominis consilio adducta sunt funesta permutatione, id est, quod malum es si con- Sitio ex unesto eius medicamine profectum est. Me adiectivo ἰλλόθρους, in quo explicando valde erravit Mus-gluvius, c0nser hiluci. 540.: επισχετον, κάθωμεν ἄνδρε γα δυο, μεν, 'εως σης ναυβατης, dis ἀλλοθρους, χωρεῖ,ον - μαθοντες αυθις εἰςιτον. De usu verbi μολειν satis est unum attulisse Electr. v. 908.: καὶ νυν θ' otioίως καὶ τοτ Ἀξεπισταμαι, sol o το δ' ἀγλάῖσμα πDi κε iνου εὐλεῖν. Postremo substantivum συναλλαγαί, quod Vereor ut a quoquam editurum recte Xplicatum Sit, vix dubium esse potest, quin rem Significet eam, quam reddiderit essus Deianirae
pro e0, qu0d ultimam illum uenum uvium transportasset,
54쪽
in verbo medicamen, quo periit Iercules. ollue uini in aliam partem interpretari hoc auditoribus licuit, quibus euruna, quae ad essum Spectabant, nihil esset nisi hoc ab ipsa Deianira expositum v. 555 sqq. :ην μοι Πα ιδ δωoo ἀρχαίου ποτε ληρος, λεβηr χαλκεω κεκρυus νοἰ,
titit praeterea ulla nisi illa, quam exesola adventu sibi imminero putabat. Verum eam nun animadvertisse Deianirant, quo sensu iam verba illa e Vulgata omniunt interpretum opi-m0ne accipienda videbuntur, dici a clior nullo modo potuisse, res est manifestiSsima. At permirum prosccto est, dolabi in eam opinionem interprete potuisse, ut verbi προςεβαλεν eam hic esse significati0nem putarent, quae nec suit umquam nuc
esso putuit. Nam quod in scholiis scriptum. Οἰ τι , προς- εβαλε Ῥυ εγνω, ου συνωκεν, eo nihil effici contra nos, per se patet. Accedit, qu id, ut alio loco monuimus, in scholiis, quae in hanc sabulum scripta Suut, Saepissime et tute pretuli0nes absurdissimas propusitas et significationes inauditas verbi graecis assicias videmus; Iliae irinia X trema hac dissertatione, ne salsa dixisse Xistimer, Sub unum Spectum ponam. 'eque vero Durvillius ad Charitonem, ad quem Hermaenus lect0res ablegavit, quicquam attulit . quo evinceret, προςθάλλειν τι graeces dictum esse, ita ut significaret aliquid animadvertere, intelligere. De quo ut ipse tibi perSuuden8, eu tu iam eius, quae huc Spectat, adnotationem: P. 45. V. Aα βουσα προς το πραγ ια τλῆν διάνοιαν, ε ιχ ετ προ τοὐτο L. 2 9, 35. 13 et 25.6, 2 98. II. ελάμβανε λογισμους quomodo it iam loquitur Demosthenes κατὰ Ἀριστοκρ. 750. C. L. 3 9, 59. s. φαντα si αν. i. 3, 10, 60. 7. ἀπόγνωσιν. L. 4, 7, 76. I7. μνῆ α' λύι σανε αυτόν. Demosthenes περὶ συμ/ιορ. IJS. C. παράνοιαν. I. Philip p. I 20. B. εννοιαν. Sed in his non plane agnosco nostram locutionem; quare inducor ure,' ut credam, legendum esse βαλουσα πρὼ τὼ πραγμα si δι νοιαν. Ita Sophocles Trachin. 55. τάδε ε εν υτι προς εβαλε Scholiasta ait συνγ κε, nempe τῆ δια νο ire προς βάλλειν τι τῆ διανοία sive προςβάλλειν τλὶν διάνοιαν προς τι, eodem redit. Ita Ἀ- βάλλεσθα τι φρεσimum Iliad. α 297 Scholiasta ενθεσθαι ut Theocritus Id. 27,I4 εγκαταθεσθαι, animum applicare alicui rei, adiicere. βαλεῖν et λαβεῖν quoties permutantur exempli causa apud pollo n. Rhod. 3 I062. σῖγα πιο boum πάρος Ἀσσε βαλουσα. Cod. Laurentianus male λαβουσα. Ita alio paulo Sensu Manetho non semel ὁρεμα βαλη, I, 2S7.4, 122. ρAt primum ne hoc quidem aut probatum ullo exemplo est ut probari umquam poterit, quemquam Graecorum προς- βάλλειν τι τη διανοία dixisse; multo minus illud, niSi X-emplum asseratur, quod asserri nequit, cuiquam persuadebitur, omisso Substanti διαὶ sic dictum esse προςβάλλειν τι,
55쪽
ita ut esset aliquid animadvertere. Vehementer enim salii eum apparet, qui ex eo, quod dictum Sit νουν vel δια-νοιαν προ Τάλλειν sive πραγs ατ υνι Sive προς πραγμει τι, 0ncludendum putet, dici etiam προ ' λλειν τι τῆ διανοία potuisse quasi latine, cum diceretur animum adiicere ad aliquid vel alicui rei, dici eodem sensu potuerit, quod Iillii tituam dictum est, aliquid ad animum adiicere. Certissimum igitur illud est, si Suph0cles προῖ'. U.ειν Sensu advertendi in eo, de qu0 agimus, luco 0SutSSet, Iit II α μέν, Sed τοῖς re Scripturum eum fuisse. uod cum nec Scriptum Sit, nec alvu Sensu metroque Scribi iusiat, quid tandem probabilius, quam lenissima correctione, id quod Saepissime a librariis mutatum in προςεβαλεν Scimus, reStituendum προςελαβεν esses Nunc enim omnia et graece dicta et aptissime elegantissimeque enuntiata. Spectant pronomina ταμε, τἀ δέ ad substantivum βλάβην, et prius quidem pro-n0men τά ἐν ad id malum, quod imminebat Deianirae ex
novis nuptiis. Id non accepisse Deianiram ch0rus ait, qu0d ipsa illa supra impetrare a Se puSSe negavit, ut cimi pellice illa Ilerculis, Iolen dico, una in domo habitaret eamque cun- sortem eiusdem connubii saceret, V. 54 o Sq.: το δ α ξυνοισκειν την ο&ου, τις ἄν γυνὴ
Conserantur etiam, quae infra Hyllus patri dixit v. II39 sq.: στέργκ7st VH δοκουσα προςβαλεῖν ἐθεν, ἀπημπλαχ ως προςεῖδε τους ενδον γύμους. Item illud apparet, rectissime compositum προςλαβεῖν positum hic esse, Siquidem, Si tuli uasset Deianira malum bigramine, ut ita dicam, ad pri0rem Herculis uxorem, id est ad semet
in re dictum ab Euripide Med. 885.:
κῆδος τι καινον καὶ ξυνασπιστὰς chiλους. Itaque totius huius loci. μεγάλαν προπρωσα δομοισι λάβαν - δακρυων ἄχναν, sensus hic Si magnam Videns aedibus accidere calamitatem novo instante connubio . hanc quidem non adscixit, Sed illam, quae alieni hominis consilio ex funest medicamine pru- secta e St, perniciem sine dubio aut gemit multum aut uberes lacrimas is sundit Id est vitam domesticam cum perturbari novo coniugi Videret, me illud malum subiret, maluit, quod a e SS accepit, medicamine uti quo ipsum maritum perdidit; 'lud in rem graviter lugebit.
Si uiui illud putes actu ni est, necessario in primo antiStr0phne vorsu ex Musgravi coniectura pro ἄοκνον scribendum esse ἄοκνος, ita ut ex eo adiectivo pendeat genitivus υν, Seu Susque verborum, ων δ' Ἀλύs 60 ἄοκνος, hic Sit, quorum mi Sora illa secura, i. e. nihil h0rum, quae acciderunt Horculi. sore Su Spica I S. Praeterea duo in eo, quem adhuc tractavimus, loco Vocabula reperiuntur, quae quamviS, 0lum Sen Sum Si pectuS, nullum mundi suspicionem faciant, tamen a Sophocle non poSSU
Scripta esse, metro ossicitur. 0rum prius legitur tu . 845. , quem vulgo sic scrib vidimus :γνωs ας μολόντ Ἀλεθριαισι συναλλαγαῖς. Et respondet in antistropha hic Versus: ἰω κελαινῶ λόγχα προμάχου δορος. Qui cum omni mendae suspicione liber Sit numerisque elegantissiniis decurrat, ex dilaudi et glycuneo c0nsinuS, neceSSeeS Versum strophicum corruptum iudicemus. Neque enim serriti e tribrachiis potest, basin versus lycone esiciens. um quoties huc metri genere Sophucles Sus est, Sus autem Suepius rei eritur, quae post illiambum sequitur basis glyc0nei,
56쪽
Ilumquam non aut spondeo aut trochaeo e0nstat, ita quidem, ut, quod non in causa notari volo, spondeo saepe truchaeus
ον ἐκ πατρωας ἡκων γενEῶς αριστος. Augetur autem, atque de confirmatur rursus Suspici mea, corriipium Sive potius ab interprete prosectum λεθρiαισι putantis, e quod in hunc locum scriptum est scholio: ολε-
φιλiαις. si 'ri ἀντὶ του dio θανc ιτο πισσος ἀντηλλαξεν αυτῆ disi μα si or ὁ ν Νέσσος εἶπεν αυτῆ ποθου καὶ διαλλωγῆς ἐργαστήρων ἐναι το φάρμακον - γέγονε ἐδλεθρος 'NρGκλέους. Nam ut raro ex scholiis in hanc sabulam scriptis aliquid auxilii ad emendandas codicum Scripturas petere p0SSis, tamen illud nemo umquam negabit, Si criptum interpres in exemplari uin fabulae, quo usus est, id qu0d nunc legimus, λεθρίαισι repperisset, fieri non potuisse, ut adnotaret, qu0 adnotatum videmus, i ολεθρίαις καὶ ἐπιβλαρόσι. ut autem certa emendatione restitui id posse, quod positum a Sophocle erat quem persuasum est mihi ita scripsisSe: γνωμα μολον Ῥυλίαισι συναλλαγαῖς.
v. 33. υλιο συν πάθει. Eadem in sabula nuper demum intellexi idem vocabulum alio in loco restituendum esse expulsa adem illa glossa, cui in Trachiniis veram Scripturam cessisso VidimuS. Scris itur nunc ex codicum auct0ritate in editionibus omnibus v. 40 sqq.:
quit, si is cultatem creat lectio στένει metri rationes habita
cum antistrophicus et u siniatur vocabulo νυμφλαν. Id facilupi SSet In κοραν mutari, quiis voces et ipsas confuderunt lubi uri Antig. 128. . ubi codex Augustanus ab Ilei manno culatus eliciter exhibet Κωρυκιαι κωρ Sed obstant sequente terSiculi iisdem pr0rsus numeris scripti, it mauisos: ii verbi τε νει depravati0. Ac nisi στεινει rescribero velis, nullum habe0, quo lucus iacilletur, remedium. Verum aucon. huc est auxilii geniis, Siquidem Drmam σὐνει quibus lucis defendam, qui quidem indubitatae sint auctoritatis, non onerio At quam vexa illa sunt quae attulit, it rim non esse a Sophocle Scriptum ostenderet, tam certum hoc est, inauditam sumam στεινε esse. lium qui reputaverit. quo potissimum ariendorum genere Hepravatum hoc carmen sit. Deilo mihi
57쪽
sentietur, contetulenti, στένει glo,sani Sse vocabuli rariuris, cuius prima Syllaba longa fuerit. e tumen illiu in menteni venit eius generis vocabulum, quo Sum PSSe poetam crederem. Postremo in antistropha secunda unum est membrum, ius il luamquam emendasse sibi una admissa mutatione visi Sunt editores, tamen vultus etiamnunc mendis gravissimis laborat, suae mihi quidem certa videntur emendatione ulli posse. En ipsa verba, quemadmo huncin plerisque codicibus Scribuntur:
Ad ea Hermanuus adnotavit se Brunckius in et t. codd. Scriptum ait, γακλειτον Πρακλέα ἀπέμολε Λ te ad Paris et Flor. Hari cum editt. Vett. Πρα- κλiους ἀπέει ολε praebent iii Ilari est γακλ υ- τον Editt. Turia et toph. Iρα κλέ' πίμολε πή- 'o Ot κτι Παι. Ita etiam Cante rus, nisi quod hic εος τ' ante ἰκτισαι inseruit, quem deinde alii secuti sunt. Si exstant aliqui codices, qui, ut Brunckius refert, dρακλέα habeant, vereor ne illi aut o Triclinii recensione sint, aut hic certe alicuius grammatici emendationem praebeant. Mira sunt quae in scholiis leguntur: ερρωγεν παγὰ ' ἀντὶ του, παρεστ ιν ῖν δακρυε ν, ἡ ἀπο πηγῆς κρουν mi δον ἐκτέταται γὰρ τὼ κακὰν καὶ πανταχου διαβή σεται κατὰ τον ΙΙρακλέα συι
ne ab hostibus quidem insigne Herculis maluin gemendum
renit. Itaque Servavi Πρακλέους, sensu, metro antiqui labri iubentibus, sed metri indicio cui locavi ante γακλειτον. Iliatus enim in hoc e nexu metri in 'onma syllaba et ante nomen is ro prium nihil ,ssensionis habet confer . Epitoni docti et r. l. 4. Ex Triclinianis vero libris επε μολε recepi. 'Aπομολεῖν ex hoc Sophoclis loco adnotatum exico Scapulae; recentiora cis norunt tu magis enim Ἀποφιολεῖν Graeci quam Latini venire dixerunt Ceterum est hic locus in II S, quo Eustathius aespexit p. 806, 4. 727 S)cum Scripsit: καὶ το οἰκτίζειν di, ei μενον παρὰ
quod primum schulia attinet, acile apparet, hic quoque
comp0Sita ab iis esse, qui cum explicare Vellent, quae X- lolicdri non p0tiuant, utpote laude corrupta, inauditas absurdasque li 0p0uerent interpretatis nos Unx tamen in iis osthuius luci interpretatio, quam o ro quidem curis antiqui rammatici puta Didymi, cum mentario relictam censeam, ubi pri-Stinam poetae manum reStituero, nem xn0ri Sua Sponte intelli ret. EX i nutem, quae Hermannus ad hunc lucum propus iit
iiihil ut pr0bari pusse, nisi quod ex libris Triclinianis ἐπί
μολε recepit, quod iure omnes editore aSciverunt, et vocabulum γακύλει τόν post nomen Herculis collocavit, id quod ante eum iam Mus Wriivius fieri voluit Nam versus tertii scripturam, ουπω Ηρακλέους, iotiusque huius loci interpretationem ut impr0bem, his causis adducor Primum nec ducis it mei mannus, nec duci'bit umquam ullo exemplo, Graecus Dore--κλεους πάθος ήλθε vel otioλε eo sensu diXisse, it esset Herculem malum invasit. Consentaneum Si enim, ch0xum nun id exclamare gravissimum malum Herculis ad se venisse, qu0d ineptum oret, Sed hoc ravissimum malum merculem invasisse. Multu vero minus isto sensu ἐπέμολε πάθος Πρακλέους dici potuit Dein don ullum, qu0d certum sit, aut ex Aeschyli aut ex Suphoclis trag0ediis adhuc allatum est exemplum. qui hiatum Terri posse esticiaS, qui est in verbis ουπω Πρακλέους Tertio is luit usus Sio uisicatusque adiectivi γακλειτός, ut cum Sub-
58쪽
stantivo πάθος coiiiiiiij nullo pacto posset. Quarto uui
quidein iii auditu in et inci edibile illud est, quod Eustathius p. 806, 14 cui inielitus est, Sed uniungi, ut nunc se locus habet, cuni adiectivo circi κλειτον debeat, ipsa illa locutio,
qua iani efficitur, παθος αγακλειτὰν ἰκτισαι adeo insolens est et diversa ab iis locutionibus, litibus defendi posse videatur, et δυ λαβεῖν et Sintilibus, de quibus Matth. r. r.
q. 535. egit, ut Suphoclein ea Sum Sse, niSi gemino exemplo allatu, nuncincile cuiquam perSuad RS Qui nulla prae0ccupatus opini0ii hunc lucum ita legat, ut diligetiter et huc Secuni reputet, quid churui' dicere cun- veniat, et illud advertat, quid dictuin esse ex iis vocabulis
appareat, quae n0u curru pia PSSe iure Statuas, haec duo cuntinuo pro X lili rati habent necesse est, priinum Vocabulum ἐγακλει rίν nil noni ei honi in is, qui continoinuratus huc loco sit, id est ad num ei ira lurculis reserendum esse, deinde nomen eius, qui malu afflictus hic dicatur, casu accusativo elatum esse, niit u Verbi ἔπει ολεν. Itaque Si quaeritur, utrum TIρακλέα an Πρακλέους Vera Scriptura sit, non putes dubitari, quin occuSativuS QStilitendit Sit, quiuii male mutatum a
plerisque librariis tu genitivum 'IIoακλέους esse non mirabitur, qui meminerit, terminationes illas casuum simillianis compendiis scribi solitus esse. Nec ideo, quo iure is dubitare possit ex
Triclinii recensione IIoακ u recipere, qui e PiuSd in P ammatici libro, id quod Solum probari ut 'St, ε ris Oia receperit. Accedit, quod pro accusativo ἀγακλειτον, quod vocabulum cuin uini ne erculis neceSSario iungendum St, genitivus ἀγακλει ros utri cauSa reStitui ite luit.
Nihilominus vehementer salti existimo, si quis Sophoclemo uno 'IIo κλέα γακλειτον ScripsiSSe putet, primuin propter hiatum illum, quem ferri posse ante negavi, deinde quod ii- mille placet adiectivum ἀγακλειτον cum ipso Herculis nomine hoc iisdem in luco compositum. Contra et optime adiectivum illud se habere et inetro omni ex parte satisfieri intelliges, si hic quoitu genuinum Vocabulum gl0SSa expulSum SSe poetam autem ii scripsisse Statues:
Si quidem nullum, ex quo uni m0du pendere ps SSit, Vocabulinuapp0Situm est, et XI 0runZiu uo, collega doctissimo dilectis-Simoque, qui cum Sermone conferre de rubus dissicilioribus si Dquent π Sol 'O, quaeSi viSS0m, quid tandum restituendum videretur, egretri illo uetam Sic Scripsisse vidit:
Patet iam aptum esse αἰκίσω ex επθι Otii coli. Matth. g. 32. tutiusque luci SenSum tunc esse dissus iis ostmorbus per metribra Ierculi S), eheu, malum eiusmodi, quale numquam ab hostibus invasit inclitum Iovi silium ad eum affligendum cruciandum). De verbo αι-- ειν c0nser quae udo praeceSSerunt ιελαγχαίτα ut ιγώνιν αἰκiζει λὶρος λοτυ α ivr ἐπιζόσαντα. Gonitivi ἀναρσico e verbo ἐπιμολεν pii Satis est unum adscripsisse exemplum, quod XStu Electr. V. 96S.: καὶ νουν θ' uoiως καὶ OH ἐξεπίσταμαι, sui του τυδ' ἀγλαῖσμα D ν κε ia O s oλειν.
Denique de sententia tutius duci consor quae Ilercules ipso v. I048 sq. conqueritur:
59쪽
ἀντιστροφη cl. εί γάρ σφε Κενταυρου φονία νεφέλαχρίει δολοποιος ἀνάγκα
πλευρα προςτακέντος ἰου , ον τέκετο θάνατος, τρεφε δ' αἰολος δράκων, πως δ' ἄν τι φάος τερον η τανυν do , δεινοτάτω ιεν δρας
τήνδ ους ἀηθ37ς καὶ συνωφρυωs ἐνυχωρεῖ προς ἱμὰς γραῖα iis ανουσή τι. Dicit haec una e chori ei SuniS, cum accedere iam nutricem Deianirae Videt, quam gemitu redere antequam ii scenim prodiit, duae aliae, quae ante locutae Sunt, chori personae iiii liverant. In his autem Verbi iacile patebit non potuisso a Sophocle scribi, 'u0d est in libris, Ἀήθης, quamvis nemo editurum eo in vocabuli haeserit. Aeque enim alia eius .diectili potesta suit, quam haec, ut insulentem, in suo tum significaret Ac ne dictus quidem umquam homo est , senonis addito nomine eius rei, cuius quis insuetus dicatur volui
60쪽
Vulgari enim elisi positiani ibi substantivum ἀηθία, signis-cans insolitum conditionem, luam multo aegrius erreis dicitur, qui de summo elicitatis fastigio deiectus sit, quam illo, qui diu robus ad xersis Sit usus. Item mistrarinis asserat
usu vulgari poSitum ηθη φιν esse appareat. Contra certum St, nun potuiSSe huc loco nutricem Deianirae dici sivo insolitum sive insuetam; salliturque ut vulgo ita hic quoque Scholiasta, cum haec adnutavit: νr του, τλῆςδε ἄκουσο παρα το ἔθος γαρ κατεστυγνακυῖα προςεισιν. rimunt enim ut significaret poeta, quod Significasse Scholiustae videtur, παρα TO εθος συνωτρυυ9uivλ , nun 0tuit iiS, quae posita sunt, verbis uti, ως si θλης καὶ συνωφρυωsιενη, sed ita debebat loqui co άν θως συνωτουωΩενη. At ne Sic quidem niue locutu eSSet, cum, Si sui nutrix illa Deianirae vulgo hilaris, de quo ne verbo quidem praeterea in hac subula munitum est, certe id hoc loco commemorare, non solum inutile osset, Sed otiam alienum et absurdum. Immo res ipsa totiusque huius luci ratio ostendit, pro νηθιὶς eiusmodi vocabulum debere positum esse, quod horridum vel tetricum habitum, qualis tristium vel lugentium solet esse, Significaret. Id una mutata litterula restitues , Scribendo:
τηνδ', οἱ Hii δῆς καὶ συνων θυωμεν iχωοεῖ προς et μῆς γραῖα suuανουσά τι.lJo usu adiectivi x δης satis est expositum in Stephani thosnuro ed. Lond. itaque unam adscribo Hesychi aduolationem hanc: γηδες στυγνον, λυπλὶρόν. Unde apparet, Sophoclem duobus his vocabulis, tibi ς καὶ συνωφρυωμενη idem Significasse atque Eurip. Alc. 777. his verbis:
Continuo post ea chori verba, de quibus udo diximus Sequitur colloquium inter nutricem illam, cuius adventus mod inuitiatus est, et chorum Vel 0tius chori personas habitum qu0d mirum quantum librariorum mendis corruptum est. Eorum ut paene nullum mea quidem sententia qui adhuc huius sabulae editores exstitere SuStulerunt, ita pleraque ne animadvertisse quidem videntur, ita ut a Sophocle prosecta crederent, qualia inihi quidem nemo omnino Graecorum videtur scribere potuisse Itaque non sine fructu tractasse hunc lucum mihi videb0 sive hoc unum perfecisse iudicabor, ut multos eius versus coria ruptus an esse appareat, qu0 pro intes ris adhuc editures habuerunt Nam illud prosecto ne mihi quidem conti risse pr0- lateor, quamvis plurimi in operae in reStituendo eo loco posuerim, ut, p0eta quid Scripsisset pro eo, quod malo in codicibus legi intellexi, ubique eruerem. Immo in plerisque tantum Versibus genuinam eius Manum in damasso me puto in ceteris, qui cui rupti Sunt, Satis habeo illud in instrasse, cuiusmodi Sententiam statuitia SSe poetam e ratione uotiui colloquii concludi debeat. facillimum illud postremo est doceres quas oditores adhuc eius loci cui rectiones secerunt, quamvis pauciSSimas, tamen nullo pacto probari posse. En totum locum quem adinodum in codicibus scriptus exstat: 'TPO. ω παιδες, ιυς αλ γεὶ O 'Hκρόῖν κακων