장음표시 사용
41쪽
tumque poeticum Silii uniuerse nobis non satis probari concedimus tamen aliis se virtutibus, iisque non exiguis, nobis commendat, quae non sunt dissimulandae, ne iniquiores in diiudicando videamur.
on defuisse, qui de carmine nostro nimis humiliter sentirent, iam supra monui Scel. II. pr. Eorum tamen iudicia minus me mouent, quam Ili Ernesti, qui non modo in disquisitione de carmino Siliano, sed per totum etiam cominentarium, tam seuerum se vehemontemque in Siliam praebuit, ut admodum pauca sint, quae ipsi placeant, utque mireris, quid causae uerit, quare Vir doctissimus ad ed dum illustrandumque poetam, de quo tam abiecte contemtimque iudicaret, animum adiecerit, nec potius Operam, in e consum- tam ingeniique aciem ad alium scriptorem transtulerit. Ego quidem non is sum, qui non saepe poetam propter nimium imitandi studium labsum esse diffitear, et in Notis passim monui, quae reprehensione digna videbantur. Sed idem ego plura, quae probes carmini inesse contendo. De argum nil delectu, et de ratione, qua illud Silius tractauerit, quid statuendum censeam, iam supra professus sum. Quod vero ad ipsam quoque Virgilii aliorumque imitationem, et poeticum Ornatum adtinet, poeta magis excusandus, quam contemtu propterea dignus videtur. Sutis enim considenter adfirmare ausim, praestantiorem eum poetam suturum fuisse, si cum prius quam in senectute animum ad poesim adpulinet, tum elicior aeuo ei nasci contigisset. Quaecumque in Ovituperari possunt, e seculi vitio traxit, quod verborum ubertate, et amplificandis, exornandis, augendisque in miraculacra rebus
6. Volsius de histor lat. I, 29. dissicile omnino foret, tum demum illud etiam, inquit, cogitare nos opor discere, quo pacto Iiber praecipitandustet non a prima se adolescentia huic sit spiritus, se, ut quodammodo MRudi dedisse, sed iam annis granem veriti animo vaticinari videaris. atque aetate angvescentem cita ve
42쪽
rebus maxime delectabatur. o iustiorem unque excusatio. ne habet, quum ne praestantissimi quidem scriptores, Polybius, Maro et alii, orationis luxuriem Rhetorumque argutias et loquacitatem satis vitaverint. Huc adcedit, quod miserrima est conditio poetae, cui ea imitatione exprimenda sunt, quae iam alii ante eum tam ornate ac praeclare dixerunt ut a nemine alio melius dici possint quique in nullas fere rerum ideas, imagines et sententias, in nulla phantas mala et dicta incidere potest quae non magnus aliquis poeta dudum occupauerit. ' Ipsa deniques vitia, quae carmini insunt, non obstant, quo minus illud pluris aestimandum sit. quam permulta alia antiquitatis nostrique aeui scripta, quae subinde prelo excuduntur, et in manibus hominum versantur Poeta enim pluribus ea virtutibus compensavit: quidni itaque
la carmine Siliano tot loca praeclara, elegantia, ii geniosa et sublimia, O melioris venae vestigia reperiuntur, ut plurimum superent ea, quae vituperamus. Elocutio ora tioque poetica, si ubertatem verborum, quae nec ipsa ubiuis displicet, et ea, quae ipsi aetas adspersit, quaeque admonitu idonei praeceptoris facile vitari possunt exceperis, tersa est, Casta pura et elegans, prorsusque ad epicam grauitatem et Virgilii exemplar composita unde et lectio eius ad Maronem rectius intelligendum plurimum conferre potest. φ Na1ratio autem, si non in sim gulis partibus, uniuerse tamen, maiore non modo sermoni latini elegantia, sed etiam perspicuitate, ordine et neX se commendat quam tali aetate, et in tanta rerum varietate, tantoque imitationis et ornatus studio exspectes. Conferat aliquis Silium cum Statio, vel Lucano aliisque horum temporum poetis ; neque dubito, quineum his anteferendum censear Carmen eius abundat pulcerrimis
η' CL Ill Wolf ad Demosth. Os manifestam ess dum non modo in
Orat adv. Leptinem, Proteg. p. 38-Αo. carmirium ratione et ordine. verum
in ipsa quoque elocutione, in sugulis 7ς Cel Heyne in Praef. ad Uirg. versibus ac vexbis, exprimere eum Ia-
Τ. II. p. VIII. edit pr. haec optat horant, saepe interpretationem corum
Ovinino velim mihi aliquem dari, qui Viνgilianorum suppeditant. His d. a Silii Italici, Valeνii lucet. Statii licio verba ossi de histor lat. I, 29 et Lucani. Ausoniique et Claudiani pag. I 44 Non plane Silio adulatur
lactione recens studium suum ad Vir Martialis, cum os ei tribuit aerium gitium eonvertat non ut ille Ioea s facundκmque suo de suritatemstia et parallida inani ac vana ram etiam, sermonisque Romani castino-Rtione congerat; verum poetae illi, ni certare iubeat nussi illo
quos ad Virgiliam se composuisse . dat, quos ea, e proxima, vidit aetas.
43쪽
rimis locis, comparationibus sententiis imaginibus, descriptionibus quae ne praestantissimos i iidem poetas dedecerent. Multa, in quibus Homerum et Maronem adumbrauit, felici imitatione expressit, suauiter variauit, nouo rerum ornatu, noui Sque earum Phantasmatibus, sormis, generibus,
a uersionibus sua fecit, nec sine arte ac iudicio vel ampli- sicauit et ornatius extulit, vel si desperaret, se Uirgiliani Homericique loci praestantiam adsequi ct in certamen quasi cum iis descendere poste, contraxit. Varios adfectus passim egregie expressit; et eorum ministeria saepe feliciter adhibuit Characteres singularum personarum non male tuetur, orationumque ingendarum probus est artifex. Quae omnia,
cum varietate non minus quam iucunditate rerum coniuncta,
lociorum animos miri rice delectant. Quo adcedit, quod si verum est, de quo vix dubitare ossis, Silium ex antiquioribus poetis historicisque, qui bellum Punicum II exposuerunt, non pauca hausisse, adeoque multa in eo vestigia deperditorum antiquitatis monimentorun supereste id quoque pluriamum ad carmen eius commendandum facit.
Sed aliae sunt utilitates, quas literarum inprimis elegantiorum humanitatisque studios ex carmine Silian capere possunt. Primum enim iuueniles animi maxime tenentur poetarum et historicorum lectione nec facile etiam erit, qui negauerit, eam in iuuentutis institutione eliquorum scriptorum interpretationi anteferendum esse, quum non modo ad ingenium doctrina excolendum, ad iudicium acuendum, adsensum pulcri atque honesti alendum et ad mentes admiratione ac voluptate persundenda , sed etiam ad rerum magnarum amorem inspirandum, antinosque paulatim ad eas virtutes, quarum illustria exempla passim consignata reperiunt, conformandos, maNimam omnino vim habeat. Silius autem historiae Romanae partem, et quidem enna, qua non alia rerum gestarum multitudine, variotate et magnitudine insignior exstat, in carminis formam deflect re, et ita sensus, quos iam nuda et simple rerum narratio excitare poterat, Opicae poeseos artificiis, picturis, vi et grauitate augere conatus est, nec minus poetae, quam historici partes egit. Deinde nullum nec memorabilium rerum, in b. Punico cum primo, tum maxime secundo gestarum, nec Ornatus poetici genus
praetermisit; et carmen suum insimilae sero lectionis copiis et quadam incredibili varietate rerum, ex antiqua historia, geographia et mythologia depromtarum distinxit. Quis itaque dubitet, quin, si non viri, omni eruditionis genere instructi,
44쪽
certe iuuenes ex lectione doctissimi poetae, si recte et cum iudicio instituatur, multarum utilissimarumque rern cognitionem haurire possint Ed et aliud, ut Cellarii verbis utar, yy quo Silius ceteros poetas fere omnes antecellit, locorum, gentium, antiquitatum tam illustris explicatio, si nisi ille fuisset multa sane in geographia, et tu frum et antiquitatum isoriis obscura nobis et ineognita e sent. Sane taliam, Siciliam, Africam, Bispaniam et alias regiones tam disincte, tam illuminate in singulis partibus ante oculo proponit, ut neque id clarius popint, quibus unicum hoc studium ae labor egi, ut orbis terrarum 9criptionem exhibeant. ID
Iam vero haec geographica aeque ac historica, a poeta ersi-sibus comprehensa, multo magis et tenebunt delectabuntque iuuenum animos, et diutius in memoria eorum haerebunt, quam si ea ex geographico aliquo historicoque libro, tenuiter scripto, perceperint, vel magiitrum ea tradentem et explicantem audiu Print. Sed long maxima utilitas, quae ad iuuenilem aetatem e carminis nostri lectione redundat, eo continetur, quod plurimum conferre potest ad formandum acuendumque iudicium, si duce magistro instituatur, qui satis ingenio valeat ad bona a malis, praeclara et sublimia a tenuibus et languidis discernenda. Quum itaque Silius totam fere carminis
materiem Liuio Ornatumque tantum non omnem e Virgilio petierit auctor sim, ut iuuenes in eius lectione hos
ipsos, quorum vestigia ubiuis persecutus est, semper ad manus habeant. Livii comparatio eos docebit, quantum inter historicam et poeticam rerum narrationem intersit, quique utriusque sunt termini, colores ac modi. Quod si vero Maronem, quoties adumbratur, contulerint cum nostro poeta, discent naturalem simplicitatem epicamque vim ac dignitatem ab argutiis atque inani verborum tumore et bcrtate
distinguere. Dici vix potest, quanti sit momenti ad iunicium ingeniumque fingendum, et ad veram linguae alicuius poeticique potissimum sermonis indolem rite percipiendam plurium, et diuersae aetatis scriptorum comparatio. Quam ob causam omnia Liuii et Virgilii loca, quae Silius ante oculos habuit et imitatione expressit, diligentius a me, quam a quoquam reliquorum editorum, adnotata videbis. Ea tamen plerumque simpliciter tantum laudaui, non interposito iudicio meo, nec ipsis Livii Maronisque verbis adscriptis. Nam
Din Diff. de Silio Ital. f. 3.7 DHuc spectant inpr. lib. III, 222-4os et VIII, 366-6I6.
45쪽
non modo hi scriptores Omnium manibus teruntur, cauendumque erat ne praeter necessitatem ad nimis magnam molem liber excresceret; sed etiam ea, quae in hac comparatione opportune moneri poterant, iuuenum, et, qui horum lectionem moderantur, magistrorum iudicio relinquere, quam
ipse Occupare malui, quippe qui usu didici, quantum haec exercitatio ad intelligentiam non minus et sagacitatem, quam ad industriam iuuentutis acuendam aleat.
His uniuerso de poeta nostro eiusque carmine praemissis, proximum est, ut cum de Opera meritisque eorum, qui ante me ad Silium edendum adcesserunt, tum de codicibus eius MSS. paucis exponam. Quum vero Drahenb Orch, quantum ipse, et qui ante eum in poeta recensendo elaborauerunt, ad eum vel intelligendum, vel emendandum contulerint, quasque adhuc membranas excusserint, iam in Praefatione editionis suae satis luculenter tradidorit eius verba liceat nunc mea lacere, resectis tamen nonnullis, quae repetere nihil adtinet, et notis aliquot adspersis.
Mortuo et rebus humanis erepto Silio, siue id temporum, in foedam barbariem ruentium inertia ac pessimo studiorum contemtu, me quo ali casu adcidisse dicendum sit, unicus quem nobis reliquit, ingenii fetus duriore fortuna conflictatus, et obliuione ac silentio tantum non sepultus esse videtur. Si enim solum Sidonium Apollinarem excipiamus, a tempore Plinii ac Martialis per tredecim serme secula nullus suit, qui eius vel verbo meminisse reperiatur. Quin insuper constanti adeo fama et existimatione hominum seculo XIV. voluente periisse credebatur, ut Franciscus Petrarcha, primus ille humaniorum literarum instaurator, damnum, quod Silii poema amittendo studia nostra fecisse existimabantur, resarcire
cupiens, pus, cui Africae nomen dedit, et quo belli Punici s secundi
46쪽
secundi historiam versibus compleXus est composuerit: quod minim saeturus fuisse videtur si poetae noliri laborem alibi locorum delitescentem superesse suspicari potuisset y- De- pullis tandem aut fugientibus, quae Orbi uniuerso obfusae fuerant, ignorantiae tenebris et felici auspicio renascontibus Omnis generis studiis, cum monachalium bibliothecarum horridus latebras studiose excuterent viri eruditi etiam Silius
cum inlinitis aliis prisci acies scriptoribus ex squalido situ et
puluere protractus et in lucem vindicatus est. Ne vero varias do horum opiniones de auctore loco et tempore quo Silius repertus est, memorando patientia lectoris nimium abutar, dicam, verosimillimum mihi videri Punica haec inuenta fuisses perloggium Florentinum prope Constantiam in monastρrio an hii Galli tempore concilii Constantiensis. Certe Poggium Silii inuentorem esse agnoscit Hugolinus, seu Ugolinus Verinus, qui non longe post haec tempora vixit, et scriptis inclaruit, lib. II de iris Illustr. urbis Florent ubi Poggium sic commendat: quin etiam follers Germanis eruit antris L Latium altiloqui dia in vo tinina Sili. Etiam Guarinus Veronensis , siue Franciscus Barbarus, siue alius hiis e tempore in epistola, qua oggio Quinctiliani inuentionem gratulatur, quam nuper ex bibliotheca Paullina
Isipsiensi publici iuris fecit o Gottii ob Krause, eiusdem bi, bliothecae praesectus, in vernacula librorum historia P. L p. 46. ' Tu Tertullinuum, tu M. Fabium Quintilianum, tu conii in Pediculi m. tu Lucretium, SILIVM ITALICVM,
Marcellinum, tu Manilium Ctronomism L. Septim Valerium Hascum, tu Caprum, uir chium, Probum, gramma igos, tu conrplures alios L THOLOMAEO COLLEGA vo ADIUTORE, 73 Iade in est sententia Fahricii e Poeme de Silius il 'en ut paset Ernesti in Biblioth. lat. Tom l I. ait, surrae meme sujet Ie suis p. 78. ossi de histor Iat. l. 29. a contraire persuade, que Petrar- p. Iga et Apostoli Zen Diss. Uoss. que 'a ait te sien, que parce u I. p. 3. Id refragatur Lesebur in il avolt in Silius, AEu i regardoit Praefat. Edit Latino-Gallicae .lo sans dout' comine te se ut exein- cuius verba ab Ill. Ernesti iam ad plaire qui fila reste, et u 'ilis laisse posita haec sunt: de suis actuet in ignorer our a gloire de sonor ment convisinc par a lecture du pre uvrage Hanes suspicionen Poeme de Petrarque que ce a probat Censor eruditui in Annal.
47쪽
DE AEI LIL UITA AET GARMINE XLIII rvτORE, vel fato functos vita dona si vel longo, ut aiunt, o stliminio tu Latιum reduxisti. Idem denique testatur ipse Poggius in orat in funere Nicolai Nicoli, Quod autem gyri
giam laudem pretur summam operam curamque a mirilito pervestigandos alvi res qui culpa temporum Perieriau .
qua in re vere possumus dicere, omnes libro, Dre, qui nouiter tim ab aliis reperti sunt tum a reciso, qui integrata Quinctilianum, Ciceronis nostis orationes, ILLUM ITALILCVM, Nonium Marcellam , Lucretii partem, permultosque praeterea e Germauorum G torumque ergastulis mea dιligentia eripui, atque in lucem extet: i. Nicola huius suasu im- Fulsu, cohortatione, et pene verborum mole si us literis Latinis restitutos. Locum vero et tempus, quo Silius ex squalidi carceris horrore ereptus est, memorat Marsus ad Silii lib. VIII. v. I et c. Hic plurinia Silii earmina dr siderantur illius
incuria qui hoc opus exscri sit APUD CONSTANTIA Μ, Γ, - bem Galliae, ubi hoc poema iant amis rem APOGGIO, Tiro id aetatis literatissimo, repertum fuit TEMPORE DIUI NICOLA Pontificis Maximi cuius filicistini Pontifcatus au lpiciis Latina ingua, quae Vandalum Gothicumque japiebat, proprium decus resumere coepit. Quamuis autem auctorem et
locum recte designauerit Marsus, in definiendo tamen tempore errauit. Cum enim Lilius Gyraldus in dial. IV. de Poetar. Plistoria scribat, Silii Punicum bellum eo evrpore, HOChri stanorum procerum conuentus, quod Concilium nostri, Graeri Συνοδον vocaat, in Germania habfretur, IN QVA PIA IBI TVRRI fui se repertures, literis admodum oboletis et eruetu siS, et cum eo una cariosos quosdam aliori micriptorum libros, dubitandum minime puto, qui inuentus sit Silius tempore Concilii Constantiensis, quod habitum est anno post Christum natum in CCCCX et sequentibus, Johanno XXI et Martino V Pontificibus Romanis eodem nempe loco et tempore quo etiam Quinctilianus, quem male alii in salsamentarii taberna repertum tradunt, Asconius Pedianus,
et Ualcrii Flacci Argonauticon priores libri, quos Gyraldus per cariosos aliorum scriptorum libros designat, inuenti sunt. Paribus enim Erbis oggius ipse locum unde hos codices extraxit, describit in epistola ad Guarinum Veronensem, cuius partem olim Mabili ac Menag. ediderunt, yβ sed quam
pag. 2II. et Menagius anti Bailleti ter eum in Biblioth. lat. Fabricio- i. p. 46. integram exhibet etiam Ernestina T. II p. 239. laudantur
Jac. I .eniant ad calcem oggiano Poggii Opera Basileae edita p. 272.394.
48쪽
XLIV co MMENTATIO integram nuper vulgauit supra laudatus raus dicto loco, Ei autem monaserium Sancti Galli prope urbem hanc scit. Constantiam millia passuum XX. Itaque nonnulli animi Iaxandi et imul perquirendorum librorum, quorum ima auanum rus esse dicebatur, gratia eo perreximas. Ibi uter confertissi nam librorum copiam, quos longum esset recens re, Quintilianum comperimus adhuc saluum et incolumem pitamen situ et puluere squalentem. Erant enim NON IN BI-DL1OTHECA libri illi, ut eorum dignitas postulabat SED
damnati retruderentur c. Reperimus rapte a libros tres primos et dimidiatum quarti C. Valerii Iaco Argonauticon, et expositiones, tamquam thema quoddam , super octo Cicero.
nis orationibus Q. conii Pediani, eloquenti lymi viri, de
quibus ipse meminit Quintilianus. Ha c ne manu tranS- scrips, et quidem velociter, ut ea mitterem ad Leonardum Aretinum, et Nicolaum Horentinum. Scripta autem est haecepistola Constantiae XVII M. Ian. anno Christi CIDCCCCXVII. altera vero, quae Guarino Veron nsi tribuitur. t Silium iam inuenture dicit, cuiusque particulam supra laudauimus, Ve-xptiis pridie Nonas Iulias anno Christi Ioccccxv11. At Nicolaus , cuius Pontificatu Marsus Silium repertum tradit, ab anno Christi IDCCCCXLVII ad annum CIDCCCCLV ecclesiae Romanae praesuit. Insuper Leonardus retinus ac Nicolaus Florentinus seu Nicolaus Nicolus, ad quos se libros recens inuentos misisse oggius scribit, primus anno
C IDCCCCXLIII e vita XCesiit, alter anno IDCCCCXXX.
Voctio fidos habenda lib. ΙΙΙ. de histor latin cap. U. et VI in quo posteriore tamen error typographicus irrepsisse videtur, cum ipse dicat, exstare Phileth ad Nicolaum Nicolum epistolam, ea est lib. II epist. I 8 anno CCCCXXXVIII lege Μ CCCCXXXIII scriptam. Non diu tamen post eum annum superfuisse ex ipsa eadem epistola patet, in qua vir decrepitus vocatur, cum mortuus fuisse dicatur anno aetatis LXXIII.
Quidquid sit, ex ipsa oggii orat in funere Nicolai Nicoli
pag. Io 3. Constat mortuuin esse Nicolum vivente adhuc Leo- nardo retino aliisque, quos verborum suorum testes laudat Bartholomaeus autem, quo collega et adiutore Silium inuentum dicit Guarinus Veronensis in saepius memorata opistola, amicus oggii fuit, in cuius scriptis saepius memoratur, 394. Menagiana T. I. p. 97. T. IV. ptorum Florentinorum vulgata Ita p. m. et Iulii Nigri Historia scri lice p. 73.
49쪽
moratur, nunc sub nomine Bartholomaei de monte Posticia no nunc a monte Pelii ians, nunc denique de monte Paliciano neque alius est ab illo, quem Silii codicem, unde reliqua eius poetae per Italiam X emplaria descripta sunt, Ossi utile cognouimus e Franc Filelso lib. XVI. epist. I . Veliti, quam diligi iij ne odoreris, apud quem hospitetur ille
coci. Silii Italici poetae, quem Antonii Larbadori pater, qtio ten pore in monte Publiciano Praeturam gespit, ex ouisitiis Lartholoxiae venatus est, quem Martinus Pontifex ma-xtinus primum secretarium habuit. Nam codices OmneS, quot quot illo exemplari exscripti sunt, depraualos corrupἱosque in urnio. Per Poggium itaque hoc modo vitae et luci restitutus Silius a doctis magno applausu Xceptus, et iam sub ipsis intutatae artis typographicae initiis saepius Romae, Parmae ad Alediolani excussis est. Sed cum partim librariorum scribarum imperitia, partim Operarum atque editorum negligentiades Ormatus adeo ac corruptus circumferretur, ut a nemine
fere agnosci, aut cum fructu legi posset, in eo emendando atque interpretando certatim operam posuerunt viri illorum temporum eruditi. Primi autem, quos in hoc stadio decurriti accepimus, suerunt Petrus Montopolita, Pomponius, ei IDominicus a Caldariis siue, ut dici maluit, Domitius CaId rinuS, quorum memoria apud Petrum Marsum in Praefat. in Silium ad illustr. Principem Virginium Ursinum exstat. Cal-derint autem commentarios Silianos memorat etiam Sabellicus in dial de linguae Lat reparat et ipse Calderinus in Praefat. ad Martiat. Sed eorum labores lucem vidisse non videntur.
His successit Petrus Marsos, Pomponii et Calderint discipulus qui Silium commenturiis illustratum edidit. Verum cum non corruptos solum et pessimae notae codices, qui vulgo exstabant secutus fuerit, sed ipse etiam priora menda nouo errorum cumulo adauxerit, nihil commodi Silium et humanioram it rarum studiosos ex eius labore cepisse quisque facile iudieare polost. Post Marsum anno CIDIDI poetam ΠΟ-
strum edidit Martinus Herbipotensis, qui singulis libris argu- monta Hermanon Bubuit Pasiphili, nation se estphali, addidit. Eiusdem deinceps Luschii scholia margini editionum Basileensium ac Parisinae Colinae adiecta sunt; quae, quamuis vice beris commentarii esse posse dicantur, raro quidquam bona frugis praestant. Martinum Herbipotensem et Bu- schium proXime excepit Ambrosius Nicander Toletanus, qui editioni untinae anni 1o1ox praefuit. Magnifice hic in praefatione ad Laurentium Medicem testatur, Silium sua arte
taberrime positum, et pervigili curaberenitati prisinae re si-
50쪽
XLVI co MMENTATIO tutum ope vetust*imi exen Iaris Roma aduecti, atque omnibus imaeulis detersum defecatumque esse. Uerum tantum abest, ut splendida haec dicta factis aequauerit, ut potius omnia contraria praestitissi dicendus sit. Nulli enim scriptorum, qui ex miserrimo bonarum artium naufragio elabsi monumenta ingenii ad nostram memoriam propagarunt, plura ac scelestiora vulnera inflixit aut foeda priorum temporum barbaries, aut infausta librariorum inscientia, et audax Criticorum temeritas, quam Silio intulit inconsiderata huius hominis mutandi prurigo et insania, ut passim ex adnotationibus Ostris patebit. Vtinam igitur imitari maluisset exemplum Damiani cuiusdam fenesae, quem reprehendit quod Silium a se emendatum iactet, quum ex illo, qui vulgo circumferebatur, ,
seripserit Nam si ipse etiam id sacere in animum induxisset, viri doeti operae et labori in tot ineptissimarum lectionum monstris exhauriendis, quae passim inuitis Musis et Apolline tersissimo poetae obtrusit, parcere potuissent. Per Nicandri tamen vestigia incedere libuit postea Francisco Mulano, qui editionis Aldinae anni CIDIO XXIII curam habuit ut editionem Juntinam non vidisse existimandus sit Barthius, qui ad Statii IU Thebaid. v. 717. Silium ab Ido vel eius correctore plane perditum dicit, quod de Nicandro meritissime praedicari potest. In eo tamen a Juntina discessit seditio Aldina, quod initio libri octaui Asulanus ex acobi Coninisti collectaneis
criticis versus quatuor et Octoginta, in Gallia, ut aiunt, repertos, primus inseruerit. Pol haec tempora, quae renaseentium literarum quas insantia quaedam aut pueritia censenda sunt, certior clariorque Oetae nostro lux Obsulgere
coepit. Cum enim v uicus Carrion, dum bibliothecam Coloniensem diligentius lustraret, in venerandae antiquitatis manuscriptum, haec Punica continens quod tempore Caroli Magni exaratum fuisse opinatur, incidisset, eius auxilio sparsim nonnullis locis inamendationibus suis opem ferre conatus est, ac Silium nobis multis partibus meliorem dodit. 7' Cum vero idem Odex per Melchiorem ittorpium Theologum, ac bibliothecae Coloniensis praefectum, etiam Dan cisco odio innotuisset, integrum is poetam ad eum recenissere instituit quem quoniam cum Homero et Virgilio coII tum ac locis iuramneris emendatum, ut ipse promisit, aliquando edere in animo haberet, plerumque veriores modo scriptu-