장음표시 사용
131쪽
posse, per plurima subsequentia saecula dissisi:
pene sint Germani, ut infra patebit. Nam inutonica lingua tam dura tamque sarbara , frum videbatur, Pt ne ore quidem sine magnis ilis, hiatibus rictibusque exprimi posset m . ' Quamobrem mirum adeo non est, si Franci . prouincialem in Gallia repertum sermonem, . is vernaculo, qui litterarum characteribus e cipi commode non poterat , in quotidiano usu anteposuerunt; ingenua quasi verecun- , dia talem linguae suae barbariem confessi,q1M ciuilitati re humanitati Prouinciali mer to submitteretur n . Sed tamen Latinum sermonem magis corruptum este a Francis Galliam occupantibus, ac ita deprauatum, ut minus sui similis deinceps esset, omni caret . M . dubitatione r adeo, Vt non in mores solum, sed in linguam etiam incolarum barbariem; induxerint. Enimuero Italorum, Hissano-
Hachenberg. German. Med. differt. VI, p. m. I9a. & dissert. VII, p. et o a 4. illust . Lyncheri stdissert. de Idiuinate Imperiali, p. 3 seq. & p. 8, in ' i'inot. seq. Morhos. P. II, cap. 7. de Germanori Lingua & Poeti p. 282 seq. m) I. Vadianus in epistola ad Henr. Bulingerum de obscuris Alamannicorum verborum lignifica- , tionibus, initio: inter Goldasti Rerum At ma Mnicar. scriptor. T. II, p. Sy
ptorum a Goldasto edit. P. 33.
132쪽
o iN GER M. FATIS. CAP. II. 49
rum, Gallorumque linguam, qua Uti coeperunt postquam Romanis obsequi desierunt, totam suam sermonis structuram a Germanis populis iugum ipsis imponentibus, accepisse nouimus o : quum hi voces Latinas utcunque retinuerant, Romanum cultum sonumque quasi imitaturi. id quod Francis inprimis curae fuisse videtur, quando in Galliam profecti Germanica vocabula Latina norma ac regula creberrime inflexerunt p): in quibus explicandis Glossariorum deinceps scri-'ptores ingenii sui vires exercuerunt. Rustica itaque ista Romana lingua, uti appellabatur, perstitit in Gallia, a polito illo Latino sermone admodum diuersa, nec prouinciali Romanorum sermoni, quo Galli prius usi erant, quam a Francis sunt deuicti, plane similis: quippe quae Latina quidem nomine, at nec phras, nec Grammatica erat semendata q , siue , ut alii eam definiue runt r), aliquid Latinitatis redolebat: Latina tamen non erat; quum haec barbara vocabula non agnoscat,mlonge aliis grammatica legibus regatur. Hieron. Bignonius, vir cele-D berria o) Morho de Patauinit. Liuian. cap. VI. & VM
133쪽
berrimus, sermonem rusticum graphice a
Gregorio Turonensi exprimi censuit s), ubi
scripserit: inullum argumentum in litteris habes, qui nomina discernere nescis, saepius pro masculinisseminis pro femininis neutra, ro neutris masculina commutas, qui ipsas quoque praepositiones, quas nobilium dictatorum obseruare sanxit auctoritas, loco debito Plerumque non locas. Nam pro ablativis a cusativa, s rursum pro accu1 atiuis ablativa ponis. Romana cur appellata sit, obscurum
non est : quod scilicet Romanorum, seu Galliae incolarum, qui Romanis paruerant, lingua fuerat a Francis magis magisque cor rupta: Rusica insuper nuncupata, propterca quod minus urbanis ac venustis vocabulis erat adspersa, &quod plebs ac homines rure viventes ea locuti sunt. Quae quum impolita ac rudis maxime fuerat, reluialium barbarismorum rubiginem nonnulli, alii aliis appellauere nominibus. cuius specimina albquot adfert Carolus duFresine cfD. quorum unum apponendum decreui, quo ea, quae hactenus strictim commemoraui, firmentur il lustrenturque et Epitaphium hunc quintuis quod intuis, pro intueris) lector bone recor dationis agati negutiatoris membra quiescunt,
nam cs Praefat. Marculsi Formulis praem.
134쪽
IN GER M. FATIS CAP. II. Πnam fuit se facio miseris re porim eginis
omis Pis aras fuit precipue loca sanctorum ad sedue re eleemosinam re orationem suduit. Dixit in pace annis LXXXV. Qualis fuerit rustica Romana lingua, ex hoc epitaphio quodammodo apparere existi
mo ssD ; quae quum deuictae gentis lingua
fuerit prius, non mirum, si Francorum Reges ac Proceres, veluti victores, Teutonica sua, tamquam honestiore ac nobilium, lingua in occupata ab se Gallia per longum satis temporis spatium uti perseuerarint. Quorum secretarii ex monasteriis, horum enim exiguis satis finibus omnis eruditio, qualiscunque tum erat, definiebatur in aulas euocati, clericorum, siue Capellanorum, uti vocabant eos, munere simul perfungebantur. Hi vero ipsi semilatino, ut nonnulli loquuntur t),
sermone, nec ita puriori multo ac ornatiori dicendi genere utebantur in diplomatis, siue tabulis litteris que publicis, & legibus co scribendis, quam ipsam plebemusam esse co-
ss) Notabile Romanae linguae exemplum Praebet etiam tu amentum Ludovici R. Germaniae. in foedere Ludovici & Caroli, fratrum, factum, a plurimis ex Miharri adductum illustrarumque. quod Lipsus etiam luculentissimas suae de vetere Germanica lingua Epistolae inseruit Cent. lII ad Belg, ep. qq. o Vadianus l. e. T. III scriptor. Rer. Alaman. P. 33.
135쪽
gnouimus : quandoquidem Latinas litteras parum gnaviter excoluerant, non ipsos fontes, sed turbidissimos rivulos secuti. Quamlibet fuere, qui vulgo replebi, Latinar litteras utcunque noscenti, tributum quicqua nec Ausconsulto ineptitum ab iis esse, existimarunt, ut tot modis barbari s asperi videri voluerint to: non secus, ac Augusinus, Arnobius, reliqui ; quos ad vulgarem dictionem quam maxime stilum suum accommodasse, nouimus u . At vero longe plurimos, si non omnes, non temporum modo, sed suo etiam vitio rudes ac indoctos, limatiora monimenta dare non potuisse, licet voluissent, dubitandum non puto. Bignonius certe firmissime pronunciavit, quam rarissimos tum fuisse, qui de negotiis, quamquam suis, scristata conficere, re quae voluerint, facile litteris mandare potuerint v). Monimenta eiusmodi
qui videro gestiet, euoluat Marcus formulas x : deprehendet ibi, me vere scripsisse, ubi adfirmaui, non ita multo puriori ac ornatio it Vadimus ibid. . u) vid. elegantissimam Erasmi epistolam. lib.
XXVIII, ep. 9, supra citatam. v) in praefat. Marculii formulis praef. conscit. ill Lynckeri dissertat. de Idiom. Imperiat. p. seq. Q quas Hieron. Bignonius cum commentariis e didit, Capitularibus Regum Francorum, quae M. Balutaui collegit, adiectas, Tom. II. p. 86a. seqq.
136쪽
natiori conscripta esse dicendi genere, quam ipsam plebem vulgo viam esse demonstraui. Laudatus modo Bignonius non defuturos arbitratus est, qui sermonis duritiam π ineptam plane rusticitatem in formulis jus exhorrescerent. Verum lectores reputare iussit, infelicissimo iaculo vixisse Mareulfum , quo Omnes disciplinae ac litterae penitus obrutae &sepultae fuerint, adeo quidem, ut qui melioris doctrinae quid attigissent, veluti nouae alicuius & prauae opinionis auctores aut magi&malefici damnati siu: quod Marculfi taculum infelicius iudicauit Bignonius , idque summo iure, quam illud, in quod Gregorii Turonensis aetas incidit: qui tamen Historici operis sui initio ita sit deprecatus : Prius veniam legentibus precor, si aut in litteris aut in syllabis grammaticam artem excessero, de qua
adplene non sum imburuς. Teutonicae de reliquo linguae usum a Francorum Merourngicae
atque Carolingicae familiae Principibus non dimissum esse in Gallia, multis, si necesse esset, comprobari posset, exemplis: sed ab
aliis liquide satis id probatum est cy): qui D 3 etiam
n vid. B. Rhenani Rer. German. lib. II, p. m 362 &Lehmanni Chron. Spir. lib. II. c. S. P. Hachen-berg. Germ. Med. dissertat. VII, p. 2 2 seq. ubi praeclara ista Lipsit epistola, paullo ante a me laudata, citatur, quae sane multum lucis argumento adsert. Io. Schilteri Comment. in Epinicion Lu
137쪽
etiam ostenderunt, prima ac secundae Gemmaniae incolas , quos Romanorum I linguam una cum legibus olim admisisse, supra declaraui, Teutonicam itorum , Francis in Gallia dominantibus, ad usum reduxisse, Latina praeter pauca vocabula penitus exstirpata. In Vindelicia atque Norico, Romanis per aliquot saecula prouinciis, omnis itidem Romani, dc urbani venustique, & prouincialis, sermonis usus cessauit, postquam Boiorum regulus Theodo, Francogum sollicitationibus commotus , ineunte saeculo post Christurn
natum V eas occupauit: partemque earum inter socios suos Hunnos, Avaros, An DF, Venedosque distribuit: veteribus incolis coi
tritis penitus atque eiectis et . Etiamsi vero Boii non ita multo post a sancto perto, dciis, qui ex Gallia in Germaniam proficiscentem comitati sunt, ad Christianam religionem instituti perhibentur, & plurima insequenti tempore monasteria apud eos sunt e. structa r monachos tamen ac sacerdotes de
bonis litteris & Latina lingua excolenda
stri. de Idiomate Imper. p. q. Io. Auentin. Annal. Boior. lib. III, p. m. I9s.cons. Eleganti,T. orationem Dau. Chytraei in
Scholae Prouincialium Ducatus Stiriae introd. hab. B. 2, b.
138쪽
multum cogitasse, quis credet y quum plerosque eorum auaros, impudicos, superbos, sordidique q-sus homines, libidinιs ac popularis gloria mancipia, s fabularum praecones fuisse tune, cogitarit, sub ferie re obtentu religionis in gregem Dei grassatos r qui optimo Bonifacio multum negotii corruptissimis suis moribus facessiverunt, siquidem Penarionibur dediti, re aucupiis, cano auraque a-cebant, arma deferebant, in militiam prosic hebantur: besia sectabantur : Minano cruore, caede, homicidio sese posivebant, re nihilo secius tamen sacrificare, Euangelium legere nec erubescebant, nec metuebant , . Equidem memoratus modo Bonifacius vir eruditus f isse dicitur, veluti Bedae, omnium temporibus istis in uniuersia ferme Europa doctissimi viri, discipulus: omnis porro diuini humanique iuris consultissimus, & Germaniae Arcbim a Pontificibus Romanis constitutus; cui diuersi Episcopatus, de complura monasteria, quorum in numero Tuldense, originem suam debet in Germania nostra : dc qui omnes ignavos ac rudes homines ab aris arcendos censuit. litterarum tamen & Latinae linguae flori parum consultum ab eo esse, facile quis probauerit: quum monasteriis istis, ad Be-
ψ talem monachorum istorum descriptionem nobis dedit idem Mentinus i. c. P. 2IJ,& 218. .
139쪽
nedictinam normam erigendis,ideoque parum ad scholas in ipsis aperiendas aptis, non tam doctrinae, quam religionis propagationem spectasse videatur Bonifacius, singularis ceteroquin sanctimoniae ac probitatis homo b : qui bonum Vergilium, quum paullo Vl-
tra vulgi monachorum scientiam progressus es et, nescio quorum atrocium in Deum criminum insimulauit c): inscitia enim sanctitatis quasi prae se ferebat tum speciem. Quam gnari Bonifacii aetate, quae in medium saeculum VIII cecidit, fuerint monachi sermonis Latini: ad cuius cognitionem aliquam acquirendam sacrorum, ipso isto sermone
Celebrandorum, necessitas eos adegerat, Boioaria sacerdotem exemplo suo testificari posse arbitror, qui infantem sacro lauacro his initiavit verbis: Baptizo te in nomine patria, filia re Spirituι S. d . Sacris non initiatos
o Herm. Conringius in Antiquitatib. Aeadem. dissert, III, & supplem. 32. cons. B. Rhenanus Rec Germ. lib. II, p. 3o , seq. o Auentin. Annal. Boior. lib. III, p. 22o. vid. etiam paullo ante citata Chytraei oratio, B. 3. Q Auentin. ibid. & Conring. Antiquit. Academ. supplem. 3s. ubi historiam ex ipsa Zachariae Papae ad Bonifacium epistola, Bonifacian. Vialarum volumini inserta protulit: quod solumen non mutio Latinius ista formula appellat Conringius. Si quis plura de S Bonifacio cognoscere εvoluerit, euoluat velim eius historiam a D.Let
140쪽
profanosue homines, Laicos vulgo appellatos, litterarum rudes plane atque analphabetos tum fuisse, vel unicum Tasgonis eiusdem Boioariae Ducis exemplum probat: cuius inscitia ex his verbis, quibus charta pro Arione Abbate Saltaburgens concluditur, intelligi potest : auod manu propria, Pt potui,
characteres chirographi inchoando depinxi coram iudicibus atque optimatibus meis ψ dAgnum manus meae propria Tassionis erc. Q. Talis in Germania, qua ad orientem occidentemque solem, & meridiem vergit, iis temporibus Latini sermonis fuit usus, cultus enim dici non potest. Qui usus licet leuis satis videri queat: leuiorem tamen multo, vel nullum potius, offenderit quis, si ad septemtriones pergens talem inquisiverit. Siquidem dira maxime in Saxonibus longe lateque dominantibus ad Caroli M. tempora usque fuit barbaries : ita, ut celeberrimus Conringius Lindenbrogium erroris facile arguere potuisse videatur, ubi antiquarum , Saxonum legum re membranas, re manus', D s vel
ners Germanice conscriptam, &'Frfordiae Iiso; Α, editam : cuius posteriorem partem epistolae
quas Bonifacius ad Papas aliosque & hi ad ipsum rescripserunt conficiunt; quae sane iaculi istius genium haud obscure adumbrant, lectu propte ea dignissimae