장음표시 사용
151쪽
iL8 Tracta. De Essentia N Attributis Dei.
cretum substantivum, ut ostendimus de constitutivo spiratoris , ergo constat subsistentia relativa, utpote opposita Spiritui sancto. Nec inde sequitur in Trinitate quate mitas a Lateranensi damnata cap. damnamus. Nam ibi sermo est de quatcrnitate mutuo inter se distincta, sicut ergo quarta relatio lateranensi nullatenus contrariatur, ita neque quarta subsistentia. Nec obstat relationem spiratoris 'esse Patri, Filioque communem, nam de ratione subsistentiae non est, e ste communicabilem, ut in subsistentia absoluta constabit secl. sequenti : ergo relatio spiratoris, quantumuis Patri, Filioque communis subsistentia erit. Cur autem personat itas non sit, neque personam constituat constat i scct. I. anum. 63.
vin ultra Fubsistentias relatium,seubsistentia, aliqua absoluta concedendas it Deo.
Nomine i . , Tomine subsistentiae absolutae intelligitur com- .ssbi. ἡ '' 1 plementum substantiae, seu naturae diuinaemon
quid intelli. minuS commune omnibuS personis, quam natura ipsa.
gj - Queritur ergo,an sicut in Deo est unica natura singularis omnibus personis communis , pariter etiam una sit eius naturae subsistentiae singularis, ta communis omnibus personis. Dixi singularis, quia nomine subsistentiae absolu-- non intelligitur subsistentia ab omnibus relativis praecisa , quantumuis illa communis sit beneficio praecisionis.18. Prior sententia affirmat, dari in Deo unam stibsistentiam absolutam omnibus personis communem, siue
seni.ntia sint treS relativae, Ut omnes Theologi tuentur, siue non, firman . ut tenent Poctores sect. praecedenti citati. Ita Scotus in 3. oui,hdu, dist. I. quaest. 2. g. ad quaestionem , Durandus in I. dist. 16. Caietanu , quaest. I. Caietanus 3. pari. quaest. 3. art. 2. P. Soari Stom. pMoliui λ. in J- part disp. D. sect. 3.& i. pari. tract. 3. lib. cap. II. . ' P.Moli i' Diuiti os by Cooste
152쪽
P. Molina I. par. quaest. 29. art. 2. disp. 3. Pater Gran adris p.ctanidui tract. . disp. q. seci. 3. P. Martinus Pere E disp. I i. de Tri- P.Riba3nitate sect. 2. num. 2. P. Ludovicus de Ribas de attribu f I iis disp. t. sect. Σ. M plures alij. 19. Posterior sententia negat , in Deo subsistentiam s-h ει i. rabsolutam solis relativis contenta, ita P. VasquCZ I. pari. nega. . . . disp. I 13. cap. q. P. Valencia 3. Parta quTst. II, punct. 3. p v I 24 P. Ruiet disp. 34. de Trinitate a feci. F. P. Arrubal disp. IO'. P. Ruiet. P. Zuniga quaest. 3O. disp. I. dub. IO. mcmb. I. P. Arriaga . I. pari. disp. II. sect. I. Henricus I. pari. art. 46. quaest. 6. Hetitieu' dc quod lib. s. quaest. 8. Ricardus in I. dist. 16. art. I. qu. R du .
I. Genebrardus lib. 2. de Trinitate , paulo post initium, dc plures ali I.
3o. Affero ultra subsistentias relativas, concedendam Vltra subu- esse Deo subsistentiam absolutam. Haec conclusio probanda est iuxta sitndamenta in Philosophia praeiacta, mittenda est circa naturam , & effectum formalem subsistentiae. A i μ' priori haec mihi unica est,&. plena ratio. Nam praecisis Omnibus relationibus,Deitati competit effectus sublincndi : ergo praecisis omnibus relationibus concedenda illicrit subsistentia absoluta, aqua talem effectum sortiatur, impossibile enim est , praecisa omni subsistentia, effectum formalem subsistendi reperiri, non minus, quam effectum formalem cognoscentis , absque cognitione consistere. Antecedens probatur. Quia effectus sormalis subsitantiae
est, reddere naturam concretam, constituendo cum abstracto unum concretum substantivum, id est , cum humanitate hominem , Deitate Deum, vi tradidi in Phil 1ophia: Huiusmodi autem ossiectus reperitur in Deo, om- , ni praecisa relatione, ergo dc effectus formalis subsistendi. Minor probatur, quia praecisa omni relatione, reperitur Deitas, quae est abstractum, dc reperitur etiam Deus, qui est coneretum substantivum, nam ut ostendam infra,Deus nulla ratione formaliter relationibus constituitur: ergo reperitur concretum substantium consequenter efferius Armalis subsistendi. 3I. Confirmatur ex S. Thoma pluribus in locis nostram
153쪽
. I , o Tract.I. 2 e Essentia Histributis Dei.
Confirmitio sententiam innuente. Praecipue I. sententiae dist. 1 I. quaest. ,'is r a. art. I. corpore , ita scribente. Ise termιnus, Deus, praedieat naturam diuinam de Irabus Persenis, qua etiam in se est, habens
esse subsistens , nullapersonarum distinctione inteliecta. Si ergo
hic terminus, De-, communi, est omnibus personis, cum
de illis praedicetur, & in 1 e habet esse subsistens, nulla personarum, siue relationum distinctione intellecta: ergo habe te ilia su bii flens , praecisa omni relatione, atque adeo a subsistentia absoluta. Insuper, si hic terminus, Deus, non
minus communis est,quam Deitas, cum non minus quam: Deitas de omnibus petiolus praedicctur: ergo cum LCrminus 3 Deus, sit concretum 1ubltantivum, sub si stencia, qua constituitur, non minus communis orit quam ipsa Deitas, id consequcnter relativa non erit, sed absoluta utpote communis omnibus personis. Antecedens patet ex S.Th ma, nam hic terminus, Deus, praedicat naturam diurnam in se subsistentem de omnibus personis : natura a talem diuina in se subsiliens, dc Dcus, idem omnino stant: ergo terminus , Deus , non minus Communis est, quam ipsa DcitaS. Uς ς' 3 1. Vrgentiora habet sanctus Thomas ibidem dist. 16.s Thoma quaest. I. art. I. ad quartum his verbis: Ad quarium .ieen- fit nius sta. dum quod persona, ut dicium est, non distinguitur in diuinis exh'l qm' parie natara , vel ex parte inius esse: sed solum ex parte proprietatum. Vnde illa nomina , qua dicuntursecundum resZectum ad
Proprietatem , Pluraliterpradicantur ,scut , postasis, persena , qua autem dicuntur per respectum ad esse, praedicantur An - gularater, vi subsistentia se e sentia , quamuis nomen subsisten-ι entia apud usum Sancto sumatur pro hypostasi In quibus S. Doctor apertissime docet, dari subsistentiam in Deo , quae singulariter de omnibus Personis praedicetur, non minus , quam essentia. Quod aliud non est, quam admittere subsistentiam singularem, non minus communem, seu . absolutam, quam essentiam. p ;m, .s 33. Nec dici potest,nomen subsistentiae usurpatum esse ponso, ium- a S. Thoma pro substantia , eo quod addiderit. Euamuis
154쪽
vt tentat P. Rui E, Tum, quia ibi distinguit S. Doctor in- νῆ' ter personam, hypostasim, subsistentiam, dc essentiam, ii no stac & dum negat hypostasim, & personam praedicari lingulariter, id de subsistentia, Sc essentia concedit: ergo nullum est fundamentam ad dicendum nomen subsistentiae improprie assumptum esse, quando coetera omnia propriis si me ustirpata sunt. Tum etiam, quia nomen subsistentiae pro eodem quod subsistantia, non usurpatur a patribus pro persona, dc hypostasi: nomen autem subsistentiae assumptum a S. Thoma usurpatur a Patribus pro hypostasi, dc persona : ergo idem non valet, ac substantia. Tum denique , quia additio illa S. Thomae potius firmat, quam infringit , nomen subsistentiae, non pro substantia, sed pro subsistentia assiimptum esse, sensus est; licet nomen subsistentiae apud usum Samnorum sumatur pro livpostas. id tamen non obstat, quo minus sumatur etiam pro subsistentia absoluta , quae singulariter praedicatur , non minus quam essentia, dc iste videtur legitimus sensus corum
verborum : autem dicuntur per respectum ad se, praedicam
rursingulariter, ut subsistentia, ct essentia, quamuis nomen subsistentia apud um Sane torumsurauit urpro h postasii. . 34. Nec dici potest, S. Thomam locutum fuisse de subsistentia radicali, non formali , Ut tentant recentiores. mon in suis.
Tum, quia id libere, & absque sundamento dicitur . ut is 4e subii constabit sincere legenti testimonia a nobis adducta.Tum talpis ...' etiam, quia subsistentia radicalis non est revera subsisten- idonea. tia, nec reddit naturam subsistentem , scd tantum est radix subsistentiae reddentis naturam subsistentem, aliter intentum haberemus , Sc de solo nomine radicalis foret dissentio: subsistentia autem de quo agit S. Do. tor reddit naturam diuinam subsistentem, nam de natura diuina ait in priori testimonio, habere esse subsistens, nulla intellecta distinctione relationum. Tum denique quia in posteriori testimonio comparat inter se hypostasim , personam, subsistentiam , dc naturam. Hypostasis autem , &persona non sumuntur radicaliter , ut est certum: ergo neque subsistentia , maxime cum distinguat inter subsi- - - R 1 stentiam,
155쪽
omnibns perlonis atque at e constas subsistentia co muni. Concretum Deus non constituitur
3 α Tract. I. De Ventia s Attributis Dei.
s cntiam ,& naturam illius verbis: Praedicatur singulariter, vi absistentia, is essentia. 'IS. Ratione confirmatur et . Nam concretum Deus, est commune omnibus personis, cum de illis praedicetur, di omnes sint unus, idemque Deus: ergo constituitur subii stentia communi & consequenter absoluta, nam nulla relativa communis est omnibus Personis. Antecedens vi detur certum, nam Pater Filius, & Spiritus Sanctus sint Deus, & Pater non est diuersus Deus a Filio, nec Filius a Patre , ne C uterque a Spiritu sancto : ergo concretum Deus commune est, & unum idemque in omnibus per sonis 36. Dices primo,concretum Deus,elle quidem commune omnibus personis, ecconstitui subsistentia conrinuni, non tamen absoluta, sed relativa praecisa a lubsistentus,
37. Contra tamen primo, qUia concretZm Deus, existit independenter ab omni intellectus praecisione, S. inde pendenter ab eadem,Pater,Filius,& Spiritus sanctus, lutuVnus, idemque Deus. ergo nequit coniti tui relatione a thi bus personis praecisa. Maxime in sententia aduertauior uni fere omnium praecisiones objecti uas,a Deo penitus exterminantium : ergo relatio constituens concretum Dei, tantum potest esse praecisa ex parte actus omnes diuinas relationes confundentis: relatio autem praecisa, intrinsece , cx parte objecti non est unica , , sed cumulus omnium , qui de singulis personis praedicari non potest: ergo Concretum ea relati e constitutum de singulis personis praedicari non potest, saltem integrum, sed inadaequatuni
de una,& inadaequatum de altera. Vnde fieret concretum Deus quod praedicaretur de Patre, diuersum esse a concreto Deus, quod e nunciaretur de Filio : ad quod vitandum subsistentia illa communis inuenta fuerat. Secundo , quia concretum Deus, non constituitur relatione praecisa, ut ostcndam: ergo neque conssiluitur subsistentia relatiua praecisa. Tertio quia Concretum Deus, ita commune est
Omnibus personis, ut nihil illius multiplicetur in singulis aliter
156쪽
aliter Pater, Filius & Spiritus sanctus, non essent idem Deus t subsistentia autem relativa ab omnibus praecisa multiplicatur in singulis pcrsonis: ergo non potest constituere concretum Deus. aruarto, quia ut aiebat S. Thomas supra num. 31. subsistentia constituens hunc terminum, Deus, praedicatur singulariter, non minus quam natura: ergo est singularis , dc non tantum communis beneficio
38. Dices secundb, concretum Deus, in tota sua lati iid ses tudine non e ste singulis personis commune , utpote con- xi λ illstitutum triplici subsistentia relativa, dc nulla absoluta. Id e . u D ei tamen non obsi ad , quo minus singulae Persenae sint eiusquc Deus , nam Pater constituitur Deitate,& Paternitate,Deus, Filius Deitate , dc Filiatione Deus, Spiritus sanctus Deitate , dc spiratione passiva. Nec id obstat, quo minu, omnes personae dicantur unus, ec idem Deus; nam ad id sufficit habere omnes unam , dc eandem Deitatem , quam. Conisere tum Deus principalius importat. Sicut Pater , dc Filius simi unus , dc idem spirator ab unica, eademquc spiratione activa virique communi, dc principalius importata a concreto spiratoris ; sicut insuper Deus, dc homo in Christo, quantumuis distinctis naturis constituti, sunt una , eademque persona ab unica , eademque personalitate verbi, quam persona Christi principalius importat. 39. Contra , quia concretum DCVS in tota Ima latitudina chri thi,
est singulis personis commune, Ut pote, constitutum na- Deus in eo.
tura diuina in se subsistome , nulla intellecta distinctione, fu i 'i' aut multiplicitate relationum , ut aiebat sanctus Thomas muli. a' supra. Vnde licet ab Unica Deitate abstracta personae om- omnibusnes dici possint unus, & idem Deus , sicut Pater dc Filiit, y μ' dicuntur unus spirator ab unica spiratione activa virique communi,dc sicut homo, & Deus in Christo dicuntur unalc eadem persona ab unica, eademque personalitate verbi , non tamen omnes personae dici postent unus; idem que Deus ab unica, eademque Deitate concrcta , id est,
157쪽
Natura diuina titulo radicis personalitatum
supponenda est abst lute subsistens. Sophronius
Patriarcha, aliique patres expia.
13 Tracti. I. De Essentias Attributis Dei
unus , idemque Deus, quae est expressissima mens Dici Thomae, admittenda est subsistentia absoluta in Deo. o. Confirmatur tertio ad hominem contra aduersarios. Quia natura diuina in sententia plurium eorum est radix, dc principium vi male omnium relationum : ergo ante omnes relationes supponenda est subsistens, re completa: non subsistentia relativa, ut est certum : ergo absoluta. Prior consequentia probatur ad hominem contra adue sarios contendentes naturam diuinam non posse esse radicem, aut principium virtuale suae ex istentiae, quia natura quaelibet ad operandum praesupponi debet subsistens ergo cum natura diuina sit connaturalis radix , & principium virtuale omnium relationum, ante illas praesupponenda est subsistens.
1. Bjicies primo,in sexta Synodo actione I I. Sophro Inius Patriarcha Constantinopolitanus epist. pr fias fidei col. 3. quae recipitur ab eadem Synodo actione I 3. ait. Neque secundum quod Trinitas unus Deus agnoscitur , o subsistentia tres, ct tres Persona , Pater, Filius Spiritus sanctias dicitur contractus, vel compositus , vel confusus, ct in υna e colligens subsistentiam, in unamque coercens non num rabilem Personam. Sabellianorum ista se prauitas, in unam μι- flentiam tres confundere substitentias, er in unam personam easdem tres eonspergens Personaι. In quibus Sophronius , approbante Concilio , respuit subsistentiam unicam eadem censur , qua damnat unicam Personam. Vnde post pauca subiungiti Virumque est impium tam singularitas circa subsistentiam , quam ternalitas in natura : ergo in Deo non da. tur una subsistentia singularis omnibus personis communis. Respondeo , sermonem ibi non esse de subsistentia absoluta , sed de relativis, quas asserere unicam tantum esse
158쪽
tubsistentiam, cadem censura damnatur, ac asserere, Omnes personalitates unicam tantum esse personam,ic perscinas diuinas solis nominibus distingui, quae erat Sabellianorum probitas. Similiter expendendi sunt Patres unicam
subsistentiam communem refutanteS.
1. Objicies sicundo , suppositum, hypostasis, persona
dc subsistens pro eodem usurplantur a Patribus: sed non datur unum suppositum, nec una hypostasiis, aut persona absoluta : N aliae relativae: ergo neqne una subsistentia absoluta, dc aliae relativae. 3. Respondet primo Caietanus 3. pari. quaest. 2. art. 2.concedens semisuppositum , aut semipersonam absolutam, hoc est imperfectam rationem suppositi, aut pers n. e, eo quod illi incommunicabilitas deficiat. Haec a tem doctrina communiter reprehenditur Doctoribus. Hoc enim certum, consonam non esse S. Thomae sect. superiori hoc distinguenti subsistentiam, dc personam,aut hypostasim, quod ista dicat incommunicabilitatem, non vero subsistentia , atque adeb unde admittit subsistentiam absolutam,inde manifestissime rejicit hypostasim,aut personam absolutam , dc consequenter semipersonam.
. Respondent alij secundb, subsistentiam simpliciter
qua ratione usurpatur a Patribus, supponere pro complemento incommunicabili,quo pacto idem valet subsistens, ac suppostum, hypostasis, aut persona. Hoc tamen non prohibet subsistentiam absolutam, quae tantum est subsistentia cum addito. Haec tamen responsio non videtur omnino plena. Nam si non obstante communi Patrum locutione, subsistentia cum addito, scilicet absoluta, admitti potest: ergo etiam hypostasis, dc persona cum addito, scilicet absoluta , admitti poterit, dc sicut de ratione subsistentiae cum addito, non est; esse incommunicabilem, neque erit de ratione hypostasiis, A personalitatis cum addito, scilicet absolutae. AS. Respondeo,ergo negans maiorem; subsistentia cnim ex sancto Thoma supra a s ducto latius patet, quam hypo
stasis, & pcrsona , eo quod illa de omnibus personis prae- dicari
Non datur una persona absoluta Iergo neque subsistentia.
Caietani seismiperi 1 absolutam admittentis. Communi responsio Doctorum planἰor a gumenti so.
159쪽
dicari potest singulariter , non minus quam essentia, noriver, h)postasis, neque persona, inde licet concedatur subsistentia absoluta, admittenda non est hypostasis, nec persona absoluta, vi dicemus sect. s. vltimus ter. 46. Obijcies tertio, subsistentia est ultimus terminus: in .. emo interminabilis ulterius: nihil autem absolutum esthe omnis in Deo vlterius interminabile, cum omne absolutum per subsistemiae. subsistentias relativas terminetur : ergo nihil absolutum poterit esse formaliter subsistentia. Re 'onfleo negans ante cedens de omni subsistentia, de ratione enim subsistentiae tantum est, complere naturam , constituendo cum illa concretum substantivum. Cum autem Deus sit concretum substantivum commune omnibus personis, ut constat ex sect. praecedenti, & ulterius per subsistentias relativas terminabile, inde stibstantia absoluta, & ulterius terminabilis admittenda est in Deo, ut omnes sint unus idemque Devi iuxta ibidem tradita.
T. Obijcies quarto, si Deitas subsisteret per subsistentiam absolutam esset per illam substistia completa: ergoah iEutiuis ' non posset cum subsistentiis rotatiuis constituere unum nihil impς' per se sed per accidens, quod dici non potest. Respondeo
ait resultare in rvtium petis. conccito antecedenti', negans coniequentiam. Nam
Deitas licet sit completa per subsistentiam absolutam,non tamen est ultimo completa, atque adeo potest per subsistentias relativas ulterius compleri , & cum illis unum per se constituere. Sicut materia , licet compleatur per formam, potest ulterius compleri per subsistentiam, quia per formam non est ultimo completa.
8. Quod si instes, fieri inde, subsistentiam absolutam
compleri , dc subsistere per relativam s atque adeo dari subsistentiam subsistentiae , 8c infinitum abeundum. Respondeo, subsistentiam absolutam compleri quidem, & stib-s stere per relativas, non tamen in eodem genere, scilicet absoluto, qua ratione subsistentia absoluta complet essentiam, sed in diuerso, scilicet relativo. Vnde nullus est processus infinitus. Quod si iterum instes, non dari actionem actionis, neque unionem Vnionis: ergo neque su
160쪽
sistentiam subsistentiae. Respondeo possibilem esse actionem actionis, S de facto dari unionem unionis, nam eductio unionis humanae est unio ipsius unionis: ergo his potius probaretur possibilis,-existens subsistentia abloluta, quam impossibilis. 9. Obij cies quinto, si daretur subsistentia absoluta, re
latiua esset superflua ι ergo non datur. Antecedens probatur , nam subsistentia relativa neccssaria tantum est, ut Persona diuina sit subsistens,&. incommunicabilis alteri: id haberet, etiamsi relatio non esiet subsistentia : ergo subsistentia relativa superflua est. Minor probatur, nam per subsistentiam absolutam csiet quaelibet persona subsistens, dc per propriam relationem, etiam si subsistentia non citet, incommunicabilis esset alteri: creto esset subsisten, id incommunicabilis alteri. Confirmatur , quaelibet subsilientia relativa rcddit naturam perfecte sub si stentem,& completam: ergo superstua critalia subsistentia absoluta, qua iterum compleatur, de subsistat. So. Respondeo negans antecedens , subsistentia enim relativa neccssaria est ad ultimo constituendum cou cretum Personae, quod nec praestare potest subsist cotia absoluta, nec praestaret relatio, si subsistentia non esiet. Ad Confirmationem concesso antecedonti, neganda est con sequentia. Quia licet Paternitas reddat naturam diuinam perfecte subsistentem , non inde fit superfluam esse Filiationem eadem persectione naturam diuinam complentem; quia necessariacit ad aliud concretum substantivum personale constituendum. Subsilientia autem absoluta necessaria est ad concrctum substantivum Deus commune omnibus personis constituendum, quod nulla relatio praestare potest, atque adeo superflua non erit, et atrali subsistentia relativa naturam diuinam reddat perfectissime subsistentem. i. Obij cies sexto, si daretur subsistentia absoluta , ma-Nime, ut omnes Personae e ssent unus, idemque Deus: ad id subsistentia absoluta necessaria non est : ergo reij cicnda. Major est unicum fundamentum a nobis secti praece
Objectio: sida tur subsistentia a soluta , Icta. tua ci et iuperflua. Manus, ac necellitas lubuiter aeabiolutae, Ici elatin obi cli v